"ျဗဴရိုကရက္ ေမာင္စံဖား"
|
8:56 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ငယ္ငယ္က
စာက်က္ရင္းနဲ႔ ကုလားထိုင္ေပၚေနာက္မွီၿပီး ေရွ႕ကစားပြဲေပၚေျခႏွစ္ဖက္
ၾကက္ေျခခတ္တင္ထားမိရင္ ေမြးသဖခင္က ဇက္ပိုးအုပ္ၿပီး ေကာင္းခ်ီးေပးပါတယ္။
“သည္ေကာင္ ႀကီးလာရင္ ျဗဴရိုကရက္ျဖစ္မယ္႔အေကာင္” တဲ႔။ ျဗဴရိုကရက္ဆိုတာ
စားပြဲကုလားထိုင္နဲ႔ ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္ပဲ ထင္ရာလုပ္တဲ႔ အစားမ်ဳိး လို႔
အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္ထားလိုက္မိပါတယ္။ ျပင္သစ္စာသင္ေတာ႔ နားလည္လာတာက
ျဗဴရိုဆိုတာ အလုပ္စားပြဲ၊ ရုံးခန္းကိုေျပာတာ။ ဌာန လို႔လည္း အဓိပၸါယ္ရတယ္။
လူလားမေျမာက္တေျမာက္မွာ ဖတ္ခဲ႔ရတဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ စာတိုေပစေတြအရ
ျဗဴရိုကရက္လို႔ ေျပာရင္ ကိုလိုနီလက္ကိုင္တုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားကလူေတြ
လို႔ ျမင္လာေစတယ္။
နယ္ပိုင္၀န္ေထာက္ ေမာင္လူေအးကေလး ကာကီေဘာင္းဘီတို၀တ္၊ တုတ္ေကာက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္ ဆိုေတာ႔ “အဲဒါ ျဗဴရိုကရက္ေပါ႔။” လို႔ မ်က္စိထဲေတာင္ ျမင္ေယာင္လာေသး။ ၁၀၉/၁၁၀ ေတြ သူလာလို႔ ထြက္ေျပးၾကတယ္ဆိုေတာ႔ “သူတို႔ေခတ္တုန္းက ေထြ/အုပ္ အရာရွိေတြမ်ား ပါ၀ါရွိလိုက္ေလကြာ။” လို႔ အားက်မိပါရဲ႕။ ေရႊတိဂုံဘုရားေစာင္းတန္းက အလွဴ႕ဒကာႀကီးေတြ နံမယ္ကိုဖတ္လိုက္ရင္ေတာင္ ေစးေစးပိုင္ပိုင္နဲ႔ ပါးစပ္အရသာရွိေနတယ္။ အေရးပိုင္မင္း၊ ၀တ္လုံေတာ္ရမင္း၊ အင္စပက္ေတာ္မင္း၊ အတြင္း၀န္မင္းတဲ႔။ သာမာန္လူေတြက ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ ဘုရားထူး၊ သခင္ေခၚရတဲ႔အစားေတြေပါ႔။ အဲဒါႀကီး မေက်နပ္လြန္းလို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးက လူငယ္ေတြ သခင္ဘြဲ႔ခံလာၾကတာေလ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ျဗဴရိုကရက္ဆိုတာ လုပ္ပိုင္ခြင္႔အာဏာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူလူခ်င္း အညြန္႔ခူးစားတဲ႔ အစားမ်ဳိး၊ အလုပ္ေနရာနဲ႔ ေအာက္ကျမွင္႔ထားၿပီး သူမ်ားအေပၚ လုံးႀကီးတင္ရုံတင္ မဟုတ္၊ ၀တ္ဆံပါခတ္ၾကတဲ႔သူေတြ လို႔ နားလည္လာပါတယ္။
ကိုယ္႔ဆရာသမားမ်ားကလည္း ကာဠဳဒါယီအမတ္ကေလးကို ဗကဘိုးဘိုးႀကီးေျပာသလို “မင္႔ႏွယ္ ရာထူးေလးရွိ ေဆာင္႔ၾကြားေဆာင္႔ၾကြားနဲ႔” လို႔ ေျပာခ်င္စရာ။ ကိုလိုနီေခတ္ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႔ တန္ခိုးထြားရသလဲဆိုေတာ႔ သူတို႔ ဘြဲ႔လက္မွတ္ကေလးျပၿပီး အလုပ္၀င္ရင္ ျဗဴရိုကရက္ျဖစ္ဖို႔ အေသခ်ာဆုံး လမ္းစမို႔လို႔ပါ။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိၿပီး အသိအျမင္ႏိုးၾကားလာတဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြကေတာ႔ ကၽြန္ပညာေရးစံနစ္ကေန အမ်ဳိးသားခ်င္းဖိႏွိပ္မယ္႔ ျဗဴရိုကရက္ေတြ ထြက္လာတာ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ရွင္ဘုရင္ေခတ္တုန္းကလို အ႒ာရႆ ၁၈ ရပ္ ဘယ္ေက်ာင္းမွ မတက္ရပဲ အထူးေအာင္တဲ႔ မင္းညီမင္းသားမ်ားက မႏုက်ဥ္း မႏုက်ယ္ေတြနဲ႔ လိုခ်င္သလိုအတိုးအေလွ်ာ႔လုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တာထက္စာရင္ေတာ႔ ေတာ္ေသးသေပါ႔ လို႔ ဆိုရေတာ႔မလို။ (ေတာ္ေသးရဲ႕ဗ်ာ။ အဲ႔တုန္းက ေဆး/မန္းႀကီး မေပၚေသးလို႔။ နို႔မို႔ ရင္ေသြးေတာ္ေတြ ေခၚခ်ိန္မျပည့္ရင္ မိုးမီးေလာင္မွာ)
သူတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ႔ အရစၥတိုကရက္ လို႔ ေခၚရမွာေပါ႔ေလ။ မင္း မိဖုရား အမွဴးထားၿပီး ၀န္ေတြ အမတ္ေတြ၊ မင္းေဆြမင္းမ်ဳိးေတြ ညီလာခံမွာ တိုင္ပင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဘုရင္က ဥာဏ္ႀကီးရင္ ဘုရင္သာၿပီး မူးမတ္ေတြ ဥာဏ္ႀကီးရင္ အလိမၼာနဲ႔ ဘုရင္ကို လိုသလိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ အဆံေတြဥာဏ္ေတြ မရွိပဲ ဟန္ေတြမာန္ေတြသက္သက္နဲ႔ ၾကဳံရင္ေတာ႔ စုဖုရားကို စစ္မတိုက္ဖို႔တားတဲ႔ ကင္း၀န္ဘိုးဘိုးလို ေက်ာက္ပ်ဥ္နဲ႔ခ်ိတ္ထမီ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ရတတ္သတဲ႔။ သူတို႔ေခတ္က၀န္ေတြကို ေလွ်ာ႔ေတာ႔ မတြက္ေလနဲ႔ဆရာ။ ဥတုေဘာဥၹနသဂၤဟက်မ္းေရးတဲ႔ ဦးဘိုးလႈိင္ဟာ ေၾကးနန္းရိုက္တဲ႔ အတတ္လည္း တဘက္ကမ္းခတ္တယ္။ အတုမရွိေက်ာင္းႀကီးလည္း သူေဆာက္ထားတာ။ ခုေခတ္လိုျဖင္႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးခန္႔မလား။ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးခန္႔မလား။ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးခန္႔မလား။ သုံးခုစလုံးတၿပိဳင္နက္ ခန္႔ခ်င္ေသးလား။ စမ္းခ်င္ရာစမ္း ေမာင္ဘဂ်မ္းပဲ။ မဟာဒါန္၀န္ခန္႔မယ္ၾကားလို႔ အိမ္ေတာ္သားေတြ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ခိုင္းရတဲ႔ အစားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာ႔ဦးစြန္းေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ႔အခါက်ေတာ႔ သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံကပါလာတဲ႔သူမ်ားက ကိုယ္႔ျမန္မာအမ်ဳိးသားထဲက ပညာတတ္လူငယ္ေတြကို လုပ္ငန္းသေဘာ သင္ျပလက္တြဲရင္း သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားကို အသက္သြင္းရတယ္။ ရခိုင္နဲ႔တနသၤာရီကို သိမ္းၿပီးကတည္းက ေဒါက္တာေရွာလူးတို႔၊ ဦးရဲေက်ာ္သူတို႔လို အဂၤလိပ္စာပညာတတ္ေတြ ထြက္လာၿပီ။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ ေဖ-ပု-ရွိန္တို႔။ ဦးေမေအာင္တို႔၊ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔ေတာင္မွ အဂၤလိပ္ပညာေရးစံနစ္ျဖစ္တဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အသီးအပြင္႔ေတြ။ ဆိုလိုတာက အရစၥတိုကရက္ကေန ျဗဴရိုကရက္ကို ကူးေျပာင္းလာတဲ႔အခါ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ႔ အေျခခံ အရည္အခ်င္းကေတာ႔ ပညာေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ ေဆးေက်ာင္းတက္ရမယ္။ ေတာအုပ္လုပ္ခ်င္ သစ္ေတာေက်ာင္းတက္ရမယ္။ ပုလိပ္လုပ္ခ်င္ ဆပ္ေက်ာင္းတက္၊ စစ္ဗိုလ္လုပ္ခ်င္ေတာင္ ဗိုလ္သင္တန္းမတက္ပဲ မျဖစ္ဘူး။ အေဖ႔ေနရာ သားဆက္ခံတဲ႔ စံနစ္ကေန ပညာရွင္တစ္ေယာက္လြန္ရင္ ေနာက္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ကို လႊဲေျပာင္းေပးရတဲ႔စံနစ္အျဖစ္ကို ေျပာင္းလာတယ္။
ဘာကြာသြားသလဲဆိုေတာ႔ လူကလူသပ္သပ္၊ ကုလားထိုင္က ကုလားထိုင္သပ္သပ္ ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ဘာကမကြာဘူးလဲဆိုရင္ေတာ႔ ကုလားထိုင္ေပၚေရာက္ရင္ ကုလားထိုင္မူးမူးတဲ႔ ဥာဥ္ကေလးကေတာ႔ အရစၥတိုကရက္လည္း သည္အတိုင္းပဲ။ ျဗဴရိုကရက္လည္း အလားတူပဲ။ သိပ္မထူးပါဘူး။ ခက္တာက အခုေခတ္ ဒီမိုကရက္ဆိုတဲ႔သူေတြထိေအာင္လည္း အဲဒီေပၚေရာက္ရင္ ယစ္မူးတဲ႔ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသးဘူး။ ဘိုေတြတုန္းကေတာ႔ ကုလားအလုပ္သမားေတြက မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ယပ္ေတာင္ႀကီး ႀကိဳးနဲ႔လႊဲေပးလို႔ ယပ္မူးမူးတယ္။ မဆလေခတ္ေရာက္ေတာ႔ ပန္ကာမူးမူးတာေပါ႔။ သည္ကေန႔က် အဲယားကြန္္းမူးမူးတာေနမယ္။ မူးလည္းမူးခ်င္စရာကြယ္။ ၀င္ဒါမီယာ၊ အင္းလ်ားလမ္းက ျခံေတြေျမေတြမွန္သမွ် အဲသည္ေခတ္က ျဗဴရိုကရက္ႀကီးေတြေစ်းေပါေပါနဲ႔ ၀ယ္ထားခဲ႔တာေတြခ်ည့္ပဲ။ သားေျမးမ်ားလက္ထက္ထိေအာင္ လက္ငုတ္မပ်က္ အေျခမပ်က္ ေနနိုင္တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ကြာသြားတာတစ္ခုရွိျပန္တယ္။ ေရွးကျဗဴရိုကရက္မ်ားဟာ ခုေခတ္လူႀကီးေတြလို က်င္႔၀တ္ေတြ၊ သိကၡာေတြကို နံမယ္ပ်က္ခံၿပီး တိတ္တိတ္ပုန္းေရာင္းစားစရာ မလိုဘူး။ အိေျႏၵမပ်က္ တင္႔ေတာင္႔တင္႔တယ္ ေနႏိုင္တယ္။ (ခုလူေတြလည္း နံမယ္သာ ပ်က္ခ်င္ပ်က္တာ အိေျႏၵေတာ႔ မပ်က္ၾကပါဘူး)။
ခမည္းေတာ္ဘုရား မိန္႔မွာၾကားခဲ႔သလို ေမာင္စံဖားကေလး ျဗဴရိုမကရက္တကရက္ ျဖစ္လာတာကေတာ႔ အမ္းကိုေရာက္မွပါ။ အဲသည္မတိုင္ခင္က အထူးကုလက္ေထာက္ဆရာ၀န္ပဲ ရွိေသးတာကိုး။ အလုပ္၀င္၀င္ခ်င္း ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိတန္းျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ္႔ လုပ္ငန္းသေဘာအရ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဆိုတာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာ ေအာက္ေျခသိမ္း ပ်ားပ်ား၀ပ္လုပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အလုပ္သင္တပိုင္းမို႔လို႔ ဘယ္လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မွ ျဗဴရိုကရက္ဆန္ဆန္ ဟန္တလုံးပန္တလုံး မရွိိႏိုင္ပါဘူး။ အမ္းမွာေတာ႔ အထူးကုဆရာ၀န္ဆိုၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းအိမ္သာတြဲလ်က္ ရုံးခန္းႀကီးတစ္ခန္းေပးထားေတာ႔ အဲ႔ေတာ႔မွပဲ သူတို႔ေျပာတဲ႔ ျဗဴရိုဆိုတာႀကီးနဲ႔ စတိုင္မလိုင္ထုတ္ရေတာ႔မွာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ညီလာခံ၀င္ရင္ ပလႅင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ျဖစ္တာမွမဟုတ္ပဲ။ မူးႀကီးမတ္ရာမပါပဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ထင္တိုင္းႀကဲေနလို႔ကေတာ႔ ေခါင္းေပါင္းေပၚ ယပ္ေတာင္စိုက္ထားတဲ႔ သိ၀ိမင္းႀကီးဇာတ္ပဲ ကလို႔ရမယ္။ အထက္အရာရွိႀကီးလုပ္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲစရာ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မွ လုံလုံေလာက္ေလာက္မရွိပဲနဲ႔ဟာ။ ဆရာလည္းကိုယ္ပဲ၊ တပည့္လည္းကိုယ္ပဲ၊ မင္းေစျပာတာလည္း ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ပဲ လုပ္ရတဲ႔အခါ ရုံးခန္းတြင္းက စီစဥ္ညႊန္ၾကားလို႔ အလုပ္မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ဆရာမေတြအလုပ္လုပ္တဲ႔ လူနာေဆာင္ထဲက စားပြဲမွာ၊ အေရးေပၚနဲ႔ ျပင္ပလူနာဌာနက လူနာၾကည့္တဲ႔စားပြဲမွာပဲ တမိုးလုံးေဖ်ာက္ဆိပ္ ထြက္ထြက္လုပ္ရတာမို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အဲဒီရုံးခန္းႀကီးကို လူနာက သီးသန္႔ခန္းလိုခ်င္တယ္ဆို ေပးလိုက္ဖို႔ လႊဲအပ္လိုက္ေတာ႔တယ္။
အခုရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ရုံးခန္းထိုင္စရာ သုံးေတာင္မျပည့္တျပည့္ ခန္းသာလယ္ကေလးတစ္ခု အပိုင္စားရတဲ႔အခါ ေဆးရုံက ကေလးေတြေရာ၊ ေဆးကုမၸဏီက သမီးငယ္ေလးေတြေရာ “ဆရာ ၀င္ခြင္႔ျပဳပါ။” နဲ႔ လက္ညွဳိးေလးေထာင္ေထာင္ ၀င္လာၾကေတာ႔ “အလို ငါေတာင္ ျဗဴရိုကရက္စျပဳလာပါေပါ႔လား။” လို႔ သတိထားမိလာတယ္။ ထမင္းစားရင္ ၀ဒ္ထဲက အလုပ္သမားက ဖြန္းေလး ပန္းကန္ေလးနဲ႔ ျပင္ေကၽြးတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာ ေဆးစရာမလိုေတာ႔ဘူး။ အဲယားကြန္းခန္းကေလးနဲ႔ လက္ေဆာင္ရထားတဲ႔ ဂလက္ဆီနုတ္ကေလး ထိုင္ပြတ္ေနလို႔ ရလာၿပီ။ အဲလိုဆိုေတာ႔ အမ္းမွာတုန္းကလို ေဘာင္းဘီစက၊ ကိုယ္ၾကပ္တီရွပ္ကေလးေတြနဲ႔ ေဆးရုံေပၚတက္လို႔ မသင္႔ေတာ္ေတာ႔ဘူးဆို ပဲထုတ္၊ ရုပ္တင္ လုပ္လာရေတာ႔တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဆရာစိုးမင္းဆိုတဲ႔လူႀကီးက စာထဲမွာသာ ၾကပ္မျပည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္မွာလည္း ေပါေတာေတာနဲ႔ရယ္ လို႔ အေျပာမခံနိုင္ဘူးေလ။ လူစိမ္းေတြ အလယ္မွာ မဟုတ္လား။ တေန႔တေန႔ ရုပ္ႀကီးကို တည္တည္ထားရတာ ေညာင္းေတာင္ေညာင္းတယ္။
ကဲ ၾကည့္။ သူမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေလ။ အခုမွ ကုလားထိုင္ေပၚစထိုင္ဖူးတဲ႔ ကိုယ္႔လိုအေကာင္ေတာင္မွ ကုလားထိုင္က ၾကမ္းပိုးကိုက္သလို ရြစိရြစိ ျဖစ္လာတာ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား။ ရာဇဌာနီ မင္းေနျပည္ႀကီးက ထြက္ေတာ္မူႀကီး ၀င္ေတာ္မူႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ရုံးတည္းထိုင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ႔ ကိုယ္႔ဆရာသမားေတြ ဘယ္လိုေနမယ္ ေတြးၾကည့္စမ္းပါဘိ။ အမင္းမင္းခယ စိုးရာစဥ္ ေသာင္းေျမျပင္ဆိုတဲ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္သစ္ႀကီးကို ဘာကိစၥေလးရွိလိုက္ရွိလိုက္ ဖ၀ါးေျခခိုက္ ဦးတိုက္ခစားရတာ ဓမၼတာေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ႔ အဲသည္ေနရာႀကီးကို ၾကပ္ေျပးလို႔ ေခၚသတဲ႔။ ၾကပ္ဆိုတာ နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀ေတြ စုကာေ၀းကာ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆင္ယင္ေပ်ာ္ပါးရာ အရပ္ကို ေခၚတာေလ။ ပြဲေစ်းတန္းႀကီး ထိန္ထိန္ညီးေနေအာင္ စည္စည္ကားကား ညတုန္းက၀င္ႏႊဲမိတာ မနက္လည္းလင္းေရာ လြင္တီးေခါင္မွာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္ေနေတာ႔မွ ညကပြဲခင္းထဲမွာ ေတြ႔ခဲ႔တာ လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ၾကပ္ေတြပဲ လို႔ သိလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ႔ ပုံျပင္ေတြ ၾကားဖူးသလား။ အခုလည္း သိပ္ေတာ႔ မထူးပါဘူး။ သူတို႔ဆီက လူေနရပ္ကြက္ဆိုင္ခန္းေတြဟာ ညေမွာင္ေတာ႔မွ စည္စည္ကားကား ရုပ္ရုပ္သည္းသည္းရွိတာ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ရုံးကားေတြေပၚတက္၊ အလုပ္ဆင္းၾကေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားေရာ။
ရုံးကိုကားေရာက္တာနဲ႔ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အပိုင္စားရတဲ႔ စားပြဲေလးတစ္လုံးစီရွိတဲ႔ေနရာ အေရာက္သြားလို႔ အိတ္ကေလး၊ ျခင္းေထာင္းကေလးခ်ၿပီးရင္ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး လည္ပတ္ရဦးမယ္ေလ။ အေရးႀကီးတာက အရင္စ။ ေဘာစိေရာက္ပလား။ ဘာမွာထားသလဲ။ သူဒီေန႔ ဘာလုပ္မွာလဲ။ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္႔တစ္ေန႔တာက သူ႔တစ္ေန႔တာနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲရမွာ။ အဲဒီမီးကေလး စိမ္းေနဖို႔ပဲလိုတယ္။ စိမ္းၿပီလား။ လာ ေပေပ႔ေရဂ်ဳိင္ဆင္းရေအာင္။ အိမ္မွာ ဘရိတ္ဖတ္ မဆြဲခဲ႔ရေသးဘူး။ ဒီကေန႔အလုပ္ေတြကို ၀မ္းတီးတူးေကာ္နဲ႔ စၾကမယ္။ ဒါၿပီးရင္ ဆက္လုပ္ရမွာက အေၾကြးအရင္ဆပ္ဖို႔။ ေဘာစိခိုင္းထားတာ ဘာရွိသလဲ စဥ္းစား။ မလုပ္ရေသးတာ မၿပီးေသးတာဆို ေမးလာရင္ ေျပာဖို႔ ဆင္ေျခေလးပါ ႀကိဳစဥ္းစားထား။ ဟိုကဟိတ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ဆီမွာ တိတ္ၿပီးသား ျဖစ္ရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အဆိပ္ခံရေတာ႔မွာ။ အန္တီႀကီးေတြကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ဆို သူတို႔ရဲ႕ မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ဆက္တယ္။ ပဌာန္းရြတ္တာတို႔၊ ဘုရားပန္းလဲတာတို႔၊ ရွင္သီ၀လိလာဘ္ေခၚဂါထာရြတ္တာတို႔ ေန႔စဥ္အဓိ႒ာန္ေတြကို ၀တ္မပ်က္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တယ္။ မမေလးတို႔က ကရင္ပတ္ရိုက္ ႏႈတ္ခမ္းနီလစ္ဂေလာ႔စ္တင္တဲ႔အခ်ိန္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း မေန႔ညက စေတးတပ္စ္ေတြကို အပ္ဒိတ္လုပ္ၾကတဲ႔အခ်ိန္။ ဒါၿပီးရင္လုပ္မွာက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာေတြ၀တ္လာသလဲ အကဲခပ္ရမွာ။ ထူးထူးျခားျခား ၀တ္လာလ်က္နဲ႔မွ “ဟယ္ ဒါေလးက လွလိုက္တာေနာ္။” လို႔ တစ္ခြန္းမွ မေျပာရင္ အားႀကီးရိုင္းတယ္။ လူမႈေရး မသိတတ္ဘူး။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ခ်င္းဆိုတာ ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဆံပင္ေလး ေျပာင္းဆိုးလာတာ။ လက္သည္းေလး ပန္းေဖာ္လာတာကအစ ၾကည့္ေစခ်င္ ေျပာေစခ်င္ အသိအမွတ္ျပဳတာ ခံခ်င္လို႔ပဲဟာ။
ရုံးဌာနဆိုတာ ကိုယ္႔ခ်ည့္ပဲ အလုပ္လုပ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တေအာင္႔ေနရင္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ဧည့္သည္ေတြလာေတာ႔မယ္။ မင္းေနျပည္ကလူေတြ ဖူတယ္လို႔ အေျပာမခံႏိုင္ဘူး။ လာတဲ႔ဧည့္သည္ထဲမွာ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြသူ႔မိတ္ေဆြေတြပါလာရင္ ကူညီဧည့္ခံရဦးမယ္။ (ေမာင္စံဖားကေလးလို ေအာ္ခ်က္ေတြလာရင္ေတာ႔ လုံေအာင္ထိုင္ေတာ္ေရ႕။ သူတင္လိုက္ရင္ လူငါးေထာင္ျမင္ကုန္မွာ) ဒါေပမယ္႔ သူတို႔က ကိုယ္႔ဆီ တကူးတက မလာပါဘူး။ ဘဘႀကီး ဘဘေလး၊ မမႀကီး မမေလးေတြဆီ အခစား၀င္ဖို႔လာတာ။ ဒီေတာ႔ ယေန႔သိသင္႔သိထိုက္သည္မ်ားထဲမွာ ဆင္နားရြက္တံခါးေလးနဲ႔လူေတြ ဘယ္သူရွိတယ္၊ ဘယ္သူမရွိဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္အစည္းအေ၀း၊ ဘယ္ေတာ႔ ျပန္လာမယ္ အပ္ဒိတ္လုပ္ထားလိုက္ပါဦး။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ဘယ္ေနရာမွာေစာင္႔ လို႔ နတ္လမ္းညႊန္ၿပီးရင္ ထမင္းစားဆင္းၾကရေအာင္။ ကင္တင္းမဆင္းခ်င္ အခန္းထဲတင္ စားပြဲတစ္၀ိုင္းမွာ စုလိုက္လို႔ရတယ္။ အေရးႀကီးတာက ေဘာစိကို “အာစိ ထမင္းခ်ားေတာ႔မား” လို႔ ေမးဖို႔၊ မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ကေလးေတြ ဦးခ်ခဲ႔ဖို႔၊ ေရၾကည္ေတာ္၀တ္ကေလး မပ်က္ေစဖို႔။
လူေတြက မင္းပါးခစား ကမ္းနားသစ္ပင္လို႔သာေျပာတာ။ မင္းနားစိုးေပါက္ မေနခ်င္တဲ႔သူ ဘယ္သူရွိသလဲ ေျပာ။ အေရးႀကီးတာက အထာသိဖို႔ပဲ လိုတယ္။ အထာသိရင္ ေျမြေပြးေတာင္ ေခါင္းကေန ကိုင္ထားလို႔ရသေလ။ ရုံးျပင္ကႏၷား ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ နတ္ကနၷားနဲ႔ သိပ္ထူးလွတာ မဟုတ္ဘူး။ နတ္တိုင္းနတ္တိုင္း သူ႔ဆိုင္းနဲ႔သူ တီးရတယ္။ အရွင္ႀကီး အရွင္ေကာင္းတို႔ အႀကိဳက္ကိုေဆာင္နိုင္ရင္ အေခ်ာင္လည္းႏႈိက္လို႔ရတယ္။ အရိပ္အကဲသာ မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႔။ အဲလိုဆိုေတာ႔ ရာဇဌာနီ မင္းေနျပည္ကသူေတြအဖို႔ တို႔အေရးႀကီးက တစ္ပါးတည္းရွိတယ္။ မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္သာခစား။ သစၥာထားခ်င္ ကုလားထိုင္ကိုထား။ သည္လူသြားရင္ ေနာက္လူကို ဆက္ ဘုရားထူးရမွာ။ ေန႕စဥ္တာ၀န္၀တၱရား လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာ သင္တယ္။ မယ္သီတာခိုးတာ ဘယ္သူလဲ။ သိခ်င္ ၀ယ္ဖတ္ တစ္အုပ္တစ္က်ပ္။ လူႀကီးေခၚတဲ႔အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္မေရြး အသင္႔ရွိရမယ္။ လူႀကီးခိုင္းလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္ႏိုင္ရမယ္။ အလယ္ကလူေတြအတြက္ အထက္ကိုတင္ျပ၊ ေအာက္ေျချပန္ခိုင္း၊ ၿပီးမၿပီးလိုက္ၾကည့္၊ အထက္ျပန္ အစီရင္ခံ။ အဲဒါ အေရးကုန္ပဲ။ ခလုပ္အဖြင္႔အပိတ္က အေပၚမွာပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္ကလွ်ပ္ကူးပစၥည္းအျဖစ္ပဲ အသုံး၀င္တယ္။ အလကားေနရင္း သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ထမေတာက္ခ်င္နဲ႔။ အဲဒါ ေရွာ႔ခ္ရွိတယ္ လို႔ မွတ္။ အရင္တုန္းကလို ၾကဳိးနီစံနစ္ (Red Tape System) မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဓါတ္ႀကိဳးစံနစ္ (Wire System) ေတာ႔ ျဖစ္လာၿပီ။ တစ္ခုပဲ မီးမလာရင္ ဘာမွ အလုပ္မလုပ္ေတာ႔ဘူး။ ပါ၀ါဆပ္ပလိုင္းက အေပၚမွာ။
တကယ္ေတာ႔ လူႀကီးေတြကို ကုလားထိုင္ရစ္မူးေအာင္ လုပ္တာလည္း အဲဒီေအာက္ကလူေတြပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတာင္ ဘတ္စကားေပၚေနရာဖယ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးက်ေတာ႔ ခါးက်ဳိးမတတ္ညႊတ္ထားတာ။ အထက္က ဘာမွ မဖိရေသးဘူး။ ေအာက္က ျပားျပား၀ပ္တာ အသားေသေနၿပီ။ ဘြဲ႔လြန္တက္တုန္းက ကိုယ္တို႔ေဘာစိႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ညေနရုံးဆင္းေလ႔မရွိဘူး။ ညခုႏွစ္နာရီထိုးမွ သူ႔မမေလးက ကားနဲ႔လာႀကိဳရင္ ေဆးခန္းကို ကူးတယ္။ သူကဘာမွ မေျပာပါဘူး။ သူ႔ဘာသူ သြားဟယ္လာဟယ္ လမ္းမွာ အခ်ိန္ကုန္လို႔ အခိ်န္၊ လူ၊ ဆီ၊ အလဟႆမျဖစ္ရေအာင္ စီမံတာ။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ အိုဗာတင္းႀကိဳက္ပုံကိုလည္း သိတယ္ မဟုတ္လား။ “ၾဆာႀကီးေတာင္ မျပန္ပဲေနေသးတာ။ တို႔လည္း သူ႔ထက္အရင္ ရုံးဆင္းစရာလား။” ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ မျပန္ၾကဘူး။ ေဘာစိကားလာမွ အထုပ္ကေလးေတြကားဆီလိုက္ပို႔ၿပီး “ၾဆာႀကီး တာ႔တာ။” လုပ္ၿပီးမွ လိုရာၾကြျမန္းေတာ္မူၾကတယ္။ အဲဒီတစ္ညေနခင္းလုံး ၀ဒ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ ကုလားကားၾကည့္၊ ဂ်ာနယ္ဖတ္၊ အေရမရအဖတ္မရေျပာလို႔ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ေစာင္႔ၾကတယ္။ ေနႏိုင္ၾကတာကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေပသိ ပညာတတ္ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆျဖစ္ကုန္တာေတာ႔ ႏွေျမာမိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေဘာစိက အဲလိုေနရမယ္လို႔ လုံး၀ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သိုးမည္းတစ္ေကာင္ဆိုလို႔ ကိုယ္ပဲ ရွိသလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ အလုပ္ရွိရင္ မိုးအလင္းလုပ္ရလုပ္ရ။ ငုတ္တုတ္ေတာ႔ ထိုင္မေစာင္႔ခ်င္ဘူး။ ညေနပိုင္း ျပင္သစ္ေက်ာင္းမသြားရရင္ေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္ သမီးကို ထမင္းခြံ႕တယ္။ သူနဲ႔ ကစားတယ္။ စိတ္ဆိုးလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကို ေနာင္ဘ၀က်မွ ဆပ္ပါေတာ႔မယ္ ရွီးေဖာရယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာႀကီးက လုံး၀ စိတ္မဆိုးခဲ႔ဘူးဗ်။ ကိုယ္႔ထက္ဆရာက်လို႔ ဆရာႀကီးျဖစ္ေနမွပဲဟာ ဘယ္သူေတြသူ႔ကို စိတ္ထဲက ေလးစားတယ္ ဘယ္သူေတြ ေရွ႕တင္ဟန္ေဆာင္တယ္ မသိပဲေနပါ႔မလား။ (အင္း ေနရင္းထိုင္ရင္း အေႏွာင္႔မလြတ္အသြားမလြတ္ေတြေရးၿပီး ၿမဳိ႕ေမတၱာေတာ႔ ခံယူလိုက္မိျပန္ၿပီ)။ “တို႔သိပါတယ္ ေမာင္စံဖားရယ္။ အဆုံးသတ္ေတာ႔ နင္ပဲ အေကာင္း သူမ်ားေတြ ဘယ္သူမွ မေကာင္း။ ဒီဘူတာပဲ ဆိုက္ျပန္တာ မဟုတ္လား။” လို႔ မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိကလည္း ျဖစ္ဦးမယ္။
ေရးရတဲ႔ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ ျဗဴရိုကရက္စရိုက္ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ သတိထားမိေစခ်င္လို႔ပါ။ အထူးသျဖင္႔ ကိုယ္႔ေဘးနားမွာ အရည္အခ်င္းမမီပဲ ပ်ပ္၀ပ္က်ဳိးႏြံ၊ သစၥာရွိမႈတစ္ခုတည္းနဲ႔ တိုးမေပါက္ေအာင္ ၀န္းရံခစားလာၿပီဆိုရင္ သတိထားပါ။ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူးနဲ႔ေတြ႔တတ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီလို႔ ပါးစပ္ကမခ်ေအာ္ေနၿပီး ျဗဴရိုကရက္အေမြဆိုးေတြကို မသိလိုက္မသိဘာသာ ဆက္ခံထားခဲ႔မိရင္ ကိုယ္႔ရုံးခန္း အတြင္းနဲ႔အျပင္ ဆင္နားရြက္တစ္ခါးေလး တစ္ခ်ပ္အၾကားမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ တကမာၻစီျခားေနတဲ႔သူေတြ၊ ျခားလုမတတ္ အဟတ္ကြာလာတဲ႔သူေတြကို ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ ပက္ပင္းၾကဳံလာရတဲ႔အတြက္၊ အဲဒီလူေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ႔သူေတြ ပါေနတဲ႔အတြက္၊ သတိတရားကေလး ခ်ပ္ေစျခင္းအက်ဳိးငွာ ထင္ရာျမင္ရာ ေတြးမိေတြးရာကေလးမွား ေ၀ငွမိပါတယ္။ ဟုတ္သည္မဟုတ္သည္ကေတာ႔ ေရႊဥာဏ္႔ရွင္မ်ား ဆင္ျခင္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရပါေၾကာင္း။
(ေဆးရုံလာလည္ရင္ေတာ႔ တံခါးေခါက္ၿပီးမွ ၀င္ကြယ္။ ဘိုသီဘတ္သီႀကီးေတြ႔ေနပါဦးမယ္။ ခြိခြိ)။
နယ္ပိုင္၀န္ေထာက္ ေမာင္လူေအးကေလး ကာကီေဘာင္းဘီတို၀တ္၊ တုတ္ေကာက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္ ဆိုေတာ႔ “အဲဒါ ျဗဴရိုကရက္ေပါ႔။” လို႔ မ်က္စိထဲေတာင္ ျမင္ေယာင္လာေသး။ ၁၀၉/၁၁၀ ေတြ သူလာလို႔ ထြက္ေျပးၾကတယ္ဆိုေတာ႔ “သူတို႔ေခတ္တုန္းက ေထြ/အုပ္ အရာရွိေတြမ်ား ပါ၀ါရွိလိုက္ေလကြာ။” လို႔ အားက်မိပါရဲ႕။ ေရႊတိဂုံဘုရားေစာင္းတန္းက အလွဴ႕ဒကာႀကီးေတြ နံမယ္ကိုဖတ္လိုက္ရင္ေတာင္ ေစးေစးပိုင္ပိုင္နဲ႔ ပါးစပ္အရသာရွိေနတယ္။ အေရးပိုင္မင္း၊ ၀တ္လုံေတာ္ရမင္း၊ အင္စပက္ေတာ္မင္း၊ အတြင္း၀န္မင္းတဲ႔။ သာမာန္လူေတြက ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ ဘုရားထူး၊ သခင္ေခၚရတဲ႔အစားေတြေပါ႔။ အဲဒါႀကီး မေက်နပ္လြန္းလို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးက လူငယ္ေတြ သခင္ဘြဲ႔ခံလာၾကတာေလ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ျဗဴရိုကရက္ဆိုတာ လုပ္ပိုင္ခြင္႔အာဏာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူလူခ်င္း အညြန္႔ခူးစားတဲ႔ အစားမ်ဳိး၊ အလုပ္ေနရာနဲ႔ ေအာက္ကျမွင္႔ထားၿပီး သူမ်ားအေပၚ လုံးႀကီးတင္ရုံတင္ မဟုတ္၊ ၀တ္ဆံပါခတ္ၾကတဲ႔သူေတြ လို႔ နားလည္လာပါတယ္။
ကိုယ္႔ဆရာသမားမ်ားကလည္း ကာဠဳဒါယီအမတ္ကေလးကို ဗကဘိုးဘိုးႀကီးေျပာသလို “မင္႔ႏွယ္ ရာထူးေလးရွိ ေဆာင္႔ၾကြားေဆာင္႔ၾကြားနဲ႔” လို႔ ေျပာခ်င္စရာ။ ကိုလိုနီေခတ္ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႔ တန္ခိုးထြားရသလဲဆိုေတာ႔ သူတို႔ ဘြဲ႔လက္မွတ္ကေလးျပၿပီး အလုပ္၀င္ရင္ ျဗဴရိုကရက္ျဖစ္ဖို႔ အေသခ်ာဆုံး လမ္းစမို႔လို႔ပါ။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိၿပီး အသိအျမင္ႏိုးၾကားလာတဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြကေတာ႔ ကၽြန္ပညာေရးစံနစ္ကေန အမ်ဳိးသားခ်င္းဖိႏွိပ္မယ္႔ ျဗဴရိုကရက္ေတြ ထြက္လာတာ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ရွင္ဘုရင္ေခတ္တုန္းကလို အ႒ာရႆ ၁၈ ရပ္ ဘယ္ေက်ာင္းမွ မတက္ရပဲ အထူးေအာင္တဲ႔ မင္းညီမင္းသားမ်ားက မႏုက်ဥ္း မႏုက်ယ္ေတြနဲ႔ လိုခ်င္သလိုအတိုးအေလွ်ာ႔လုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တာထက္စာရင္ေတာ႔ ေတာ္ေသးသေပါ႔ လို႔ ဆိုရေတာ႔မလို။ (ေတာ္ေသးရဲ႕ဗ်ာ။ အဲ႔တုန္းက ေဆး/မန္းႀကီး မေပၚေသးလို႔။ နို႔မို႔ ရင္ေသြးေတာ္ေတြ ေခၚခ်ိန္မျပည့္ရင္ မိုးမီးေလာင္မွာ)
သူတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ႔ အရစၥတိုကရက္ လို႔ ေခၚရမွာေပါ႔ေလ။ မင္း မိဖုရား အမွဴးထားၿပီး ၀န္ေတြ အမတ္ေတြ၊ မင္းေဆြမင္းမ်ဳိးေတြ ညီလာခံမွာ တိုင္ပင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဘုရင္က ဥာဏ္ႀကီးရင္ ဘုရင္သာၿပီး မူးမတ္ေတြ ဥာဏ္ႀကီးရင္ အလိမၼာနဲ႔ ဘုရင္ကို လိုသလိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ အဆံေတြဥာဏ္ေတြ မရွိပဲ ဟန္ေတြမာန္ေတြသက္သက္နဲ႔ ၾကဳံရင္ေတာ႔ စုဖုရားကို စစ္မတိုက္ဖို႔တားတဲ႔ ကင္း၀န္ဘိုးဘိုးလို ေက်ာက္ပ်ဥ္နဲ႔ခ်ိတ္ထမီ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ရတတ္သတဲ႔။ သူတို႔ေခတ္က၀န္ေတြကို ေလွ်ာ႔ေတာ႔ မတြက္ေလနဲ႔ဆရာ။ ဥတုေဘာဥၹနသဂၤဟက်မ္းေရးတဲ႔ ဦးဘိုးလႈိင္ဟာ ေၾကးနန္းရိုက္တဲ႔ အတတ္လည္း တဘက္ကမ္းခတ္တယ္။ အတုမရွိေက်ာင္းႀကီးလည္း သူေဆာက္ထားတာ။ ခုေခတ္လိုျဖင္႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးခန္႔မလား။ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးခန္႔မလား။ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးခန္႔မလား။ သုံးခုစလုံးတၿပိဳင္နက္ ခန္႔ခ်င္ေသးလား။ စမ္းခ်င္ရာစမ္း ေမာင္ဘဂ်မ္းပဲ။ မဟာဒါန္၀န္ခန္႔မယ္ၾကားလို႔ အိမ္ေတာ္သားေတြ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ခိုင္းရတဲ႔ အစားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာ႔ဦးစြန္းေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ႔အခါက်ေတာ႔ သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံကပါလာတဲ႔သူမ်ားက ကိုယ္႔ျမန္မာအမ်ဳိးသားထဲက ပညာတတ္လူငယ္ေတြကို လုပ္ငန္းသေဘာ သင္ျပလက္တြဲရင္း သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားကို အသက္သြင္းရတယ္။ ရခိုင္နဲ႔တနသၤာရီကို သိမ္းၿပီးကတည္းက ေဒါက္တာေရွာလူးတို႔၊ ဦးရဲေက်ာ္သူတို႔လို အဂၤလိပ္စာပညာတတ္ေတြ ထြက္လာၿပီ။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ ေဖ-ပု-ရွိန္တို႔။ ဦးေမေအာင္တို႔၊ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔ေတာင္မွ အဂၤလိပ္ပညာေရးစံနစ္ျဖစ္တဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အသီးအပြင္႔ေတြ။ ဆိုလိုတာက အရစၥတိုကရက္ကေန ျဗဴရိုကရက္ကို ကူးေျပာင္းလာတဲ႔အခါ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ႔ အေျခခံ အရည္အခ်င္းကေတာ႔ ပညာေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ ေဆးေက်ာင္းတက္ရမယ္။ ေတာအုပ္လုပ္ခ်င္ သစ္ေတာေက်ာင္းတက္ရမယ္။ ပုလိပ္လုပ္ခ်င္ ဆပ္ေက်ာင္းတက္၊ စစ္ဗိုလ္လုပ္ခ်င္ေတာင္ ဗိုလ္သင္တန္းမတက္ပဲ မျဖစ္ဘူး။ အေဖ႔ေနရာ သားဆက္ခံတဲ႔ စံနစ္ကေန ပညာရွင္တစ္ေယာက္လြန္ရင္ ေနာက္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ကို လႊဲေျပာင္းေပးရတဲ႔စံနစ္အျဖစ္ကို ေျပာင္းလာတယ္။
ဘာကြာသြားသလဲဆိုေတာ႔ လူကလူသပ္သပ္၊ ကုလားထိုင္က ကုလားထိုင္သပ္သပ္ ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ဘာကမကြာဘူးလဲဆိုရင္ေတာ႔ ကုလားထိုင္ေပၚေရာက္ရင္ ကုလားထိုင္မူးမူးတဲ႔ ဥာဥ္ကေလးကေတာ႔ အရစၥတိုကရက္လည္း သည္အတိုင္းပဲ။ ျဗဴရိုကရက္လည္း အလားတူပဲ။ သိပ္မထူးပါဘူး။ ခက္တာက အခုေခတ္ ဒီမိုကရက္ဆိုတဲ႔သူေတြထိေအာင္လည္း အဲဒီေပၚေရာက္ရင္ ယစ္မူးတဲ႔ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသးဘူး။ ဘိုေတြတုန္းကေတာ႔ ကုလားအလုပ္သမားေတြက မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ယပ္ေတာင္ႀကီး ႀကိဳးနဲ႔လႊဲေပးလို႔ ယပ္မူးမူးတယ္။ မဆလေခတ္ေရာက္ေတာ႔ ပန္ကာမူးမူးတာေပါ႔။ သည္ကေန႔က် အဲယားကြန္္းမူးမူးတာေနမယ္။ မူးလည္းမူးခ်င္စရာကြယ္။ ၀င္ဒါမီယာ၊ အင္းလ်ားလမ္းက ျခံေတြေျမေတြမွန္သမွ် အဲသည္ေခတ္က ျဗဴရိုကရက္ႀကီးေတြေစ်းေပါေပါနဲ႔ ၀ယ္ထားခဲ႔တာေတြခ်ည့္ပဲ။ သားေျမးမ်ားလက္ထက္ထိေအာင္ လက္ငုတ္မပ်က္ အေျခမပ်က္ ေနနိုင္တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ကြာသြားတာတစ္ခုရွိျပန္တယ္။ ေရွးကျဗဴရိုကရက္မ်ားဟာ ခုေခတ္လူႀကီးေတြလို က်င္႔၀တ္ေတြ၊ သိကၡာေတြကို နံမယ္ပ်က္ခံၿပီး တိတ္တိတ္ပုန္းေရာင္းစားစရာ မလိုဘူး။ အိေျႏၵမပ်က္ တင္႔ေတာင္႔တင္႔တယ္ ေနႏိုင္တယ္။ (ခုလူေတြလည္း နံမယ္သာ ပ်က္ခ်င္ပ်က္တာ အိေျႏၵေတာ႔ မပ်က္ၾကပါဘူး)။
ခမည္းေတာ္ဘုရား မိန္႔မွာၾကားခဲ႔သလို ေမာင္စံဖားကေလး ျဗဴရိုမကရက္တကရက္ ျဖစ္လာတာကေတာ႔ အမ္းကိုေရာက္မွပါ။ အဲသည္မတိုင္ခင္က အထူးကုလက္ေထာက္ဆရာ၀န္ပဲ ရွိေသးတာကိုး။ အလုပ္၀င္၀င္ခ်င္း ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိတန္းျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ္႔ လုပ္ငန္းသေဘာအရ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဆိုတာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာ ေအာက္ေျခသိမ္း ပ်ားပ်ား၀ပ္လုပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အလုပ္သင္တပိုင္းမို႔လို႔ ဘယ္လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မွ ျဗဴရိုကရက္ဆန္ဆန္ ဟန္တလုံးပန္တလုံး မရွိိႏိုင္ပါဘူး။ အမ္းမွာေတာ႔ အထူးကုဆရာ၀န္ဆိုၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းအိမ္သာတြဲလ်က္ ရုံးခန္းႀကီးတစ္ခန္းေပးထားေတာ႔ အဲ႔ေတာ႔မွပဲ သူတို႔ေျပာတဲ႔ ျဗဴရိုဆိုတာႀကီးနဲ႔ စတိုင္မလိုင္ထုတ္ရေတာ႔မွာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ညီလာခံ၀င္ရင္ ပလႅင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ျဖစ္တာမွမဟုတ္ပဲ။ မူးႀကီးမတ္ရာမပါပဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ထင္တိုင္းႀကဲေနလို႔ကေတာ႔ ေခါင္းေပါင္းေပၚ ယပ္ေတာင္စိုက္ထားတဲ႔ သိ၀ိမင္းႀကီးဇာတ္ပဲ ကလို႔ရမယ္။ အထက္အရာရွိႀကီးလုပ္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲစရာ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မွ လုံလုံေလာက္ေလာက္မရွိပဲနဲ႔ဟာ။ ဆရာလည္းကိုယ္ပဲ၊ တပည့္လည္းကိုယ္ပဲ၊ မင္းေစျပာတာလည္း ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ပဲ လုပ္ရတဲ႔အခါ ရုံးခန္းတြင္းက စီစဥ္ညႊန္ၾကားလို႔ အလုပ္မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ဆရာမေတြအလုပ္လုပ္တဲ႔ လူနာေဆာင္ထဲက စားပြဲမွာ၊ အေရးေပၚနဲ႔ ျပင္ပလူနာဌာနက လူနာၾကည့္တဲ႔စားပြဲမွာပဲ တမိုးလုံးေဖ်ာက္ဆိပ္ ထြက္ထြက္လုပ္ရတာမို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အဲဒီရုံးခန္းႀကီးကို လူနာက သီးသန္႔ခန္းလိုခ်င္တယ္ဆို ေပးလိုက္ဖို႔ လႊဲအပ္လိုက္ေတာ႔တယ္။
အခုရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ရုံးခန္းထိုင္စရာ သုံးေတာင္မျပည့္တျပည့္ ခန္းသာလယ္ကေလးတစ္ခု အပိုင္စားရတဲ႔အခါ ေဆးရုံက ကေလးေတြေရာ၊ ေဆးကုမၸဏီက သမီးငယ္ေလးေတြေရာ “ဆရာ ၀င္ခြင္႔ျပဳပါ။” နဲ႔ လက္ညွဳိးေလးေထာင္ေထာင္ ၀င္လာၾကေတာ႔ “အလို ငါေတာင္ ျဗဴရိုကရက္စျပဳလာပါေပါ႔လား။” လို႔ သတိထားမိလာတယ္။ ထမင္းစားရင္ ၀ဒ္ထဲက အလုပ္သမားက ဖြန္းေလး ပန္းကန္ေလးနဲ႔ ျပင္ေကၽြးတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာ ေဆးစရာမလိုေတာ႔ဘူး။ အဲယားကြန္းခန္းကေလးနဲ႔ လက္ေဆာင္ရထားတဲ႔ ဂလက္ဆီနုတ္ကေလး ထိုင္ပြတ္ေနလို႔ ရလာၿပီ။ အဲလိုဆိုေတာ႔ အမ္းမွာတုန္းကလို ေဘာင္းဘီစက၊ ကိုယ္ၾကပ္တီရွပ္ကေလးေတြနဲ႔ ေဆးရုံေပၚတက္လို႔ မသင္႔ေတာ္ေတာ႔ဘူးဆို ပဲထုတ္၊ ရုပ္တင္ လုပ္လာရေတာ႔တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဆရာစိုးမင္းဆိုတဲ႔လူႀကီးက စာထဲမွာသာ ၾကပ္မျပည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္မွာလည္း ေပါေတာေတာနဲ႔ရယ္ လို႔ အေျပာမခံနိုင္ဘူးေလ။ လူစိမ္းေတြ အလယ္မွာ မဟုတ္လား။ တေန႔တေန႔ ရုပ္ႀကီးကို တည္တည္ထားရတာ ေညာင္းေတာင္ေညာင္းတယ္။
ကဲ ၾကည့္။ သူမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေလ။ အခုမွ ကုလားထိုင္ေပၚစထိုင္ဖူးတဲ႔ ကိုယ္႔လိုအေကာင္ေတာင္မွ ကုလားထိုင္က ၾကမ္းပိုးကိုက္သလို ရြစိရြစိ ျဖစ္လာတာ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား။ ရာဇဌာနီ မင္းေနျပည္ႀကီးက ထြက္ေတာ္မူႀကီး ၀င္ေတာ္မူႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ရုံးတည္းထိုင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ႔ ကိုယ္႔ဆရာသမားေတြ ဘယ္လိုေနမယ္ ေတြးၾကည့္စမ္းပါဘိ။ အမင္းမင္းခယ စိုးရာစဥ္ ေသာင္းေျမျပင္ဆိုတဲ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္သစ္ႀကီးကို ဘာကိစၥေလးရွိလိုက္ရွိလိုက္ ဖ၀ါးေျခခိုက္ ဦးတိုက္ခစားရတာ ဓမၼတာေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ႔ အဲသည္ေနရာႀကီးကို ၾကပ္ေျပးလို႔ ေခၚသတဲ႔။ ၾကပ္ဆိုတာ နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀ေတြ စုကာေ၀းကာ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆင္ယင္ေပ်ာ္ပါးရာ အရပ္ကို ေခၚတာေလ။ ပြဲေစ်းတန္းႀကီး ထိန္ထိန္ညီးေနေအာင္ စည္စည္ကားကား ညတုန္းက၀င္ႏႊဲမိတာ မနက္လည္းလင္းေရာ လြင္တီးေခါင္မွာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္ေနေတာ႔မွ ညကပြဲခင္းထဲမွာ ေတြ႔ခဲ႔တာ လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ၾကပ္ေတြပဲ လို႔ သိလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ႔ ပုံျပင္ေတြ ၾကားဖူးသလား။ အခုလည္း သိပ္ေတာ႔ မထူးပါဘူး။ သူတို႔ဆီက လူေနရပ္ကြက္ဆိုင္ခန္းေတြဟာ ညေမွာင္ေတာ႔မွ စည္စည္ကားကား ရုပ္ရုပ္သည္းသည္းရွိတာ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ရုံးကားေတြေပၚတက္၊ အလုပ္ဆင္းၾကေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားေရာ။
ရုံးကိုကားေရာက္တာနဲ႔ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အပိုင္စားရတဲ႔ စားပြဲေလးတစ္လုံးစီရွိတဲ႔ေနရာ အေရာက္သြားလို႔ အိတ္ကေလး၊ ျခင္းေထာင္းကေလးခ်ၿပီးရင္ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး လည္ပတ္ရဦးမယ္ေလ။ အေရးႀကီးတာက အရင္စ။ ေဘာစိေရာက္ပလား။ ဘာမွာထားသလဲ။ သူဒီေန႔ ဘာလုပ္မွာလဲ။ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္႔တစ္ေန႔တာက သူ႔တစ္ေန႔တာနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲရမွာ။ အဲဒီမီးကေလး စိမ္းေနဖို႔ပဲလိုတယ္။ စိမ္းၿပီလား။ လာ ေပေပ႔ေရဂ်ဳိင္ဆင္းရေအာင္။ အိမ္မွာ ဘရိတ္ဖတ္ မဆြဲခဲ႔ရေသးဘူး။ ဒီကေန႔အလုပ္ေတြကို ၀မ္းတီးတူးေကာ္နဲ႔ စၾကမယ္။ ဒါၿပီးရင္ ဆက္လုပ္ရမွာက အေၾကြးအရင္ဆပ္ဖို႔။ ေဘာစိခိုင္းထားတာ ဘာရွိသလဲ စဥ္းစား။ မလုပ္ရေသးတာ မၿပီးေသးတာဆို ေမးလာရင္ ေျပာဖို႔ ဆင္ေျခေလးပါ ႀကိဳစဥ္းစားထား။ ဟိုကဟိတ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ဆီမွာ တိတ္ၿပီးသား ျဖစ္ရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အဆိပ္ခံရေတာ႔မွာ။ အန္တီႀကီးေတြကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ဆို သူတို႔ရဲ႕ မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ဆက္တယ္။ ပဌာန္းရြတ္တာတို႔၊ ဘုရားပန္းလဲတာတို႔၊ ရွင္သီ၀လိလာဘ္ေခၚဂါထာရြတ္တာတို႔ ေန႔စဥ္အဓိ႒ာန္ေတြကို ၀တ္မပ်က္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တယ္။ မမေလးတို႔က ကရင္ပတ္ရိုက္ ႏႈတ္ခမ္းနီလစ္ဂေလာ႔စ္တင္တဲ႔အခ်ိန္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း မေန႔ညက စေတးတပ္စ္ေတြကို အပ္ဒိတ္လုပ္ၾကတဲ႔အခ်ိန္။ ဒါၿပီးရင္လုပ္မွာက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာေတြ၀တ္လာသလဲ အကဲခပ္ရမွာ။ ထူးထူးျခားျခား ၀တ္လာလ်က္နဲ႔မွ “ဟယ္ ဒါေလးက လွလိုက္တာေနာ္။” လို႔ တစ္ခြန္းမွ မေျပာရင္ အားႀကီးရိုင္းတယ္။ လူမႈေရး မသိတတ္ဘူး။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ခ်င္းဆိုတာ ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဆံပင္ေလး ေျပာင္းဆိုးလာတာ။ လက္သည္းေလး ပန္းေဖာ္လာတာကအစ ၾကည့္ေစခ်င္ ေျပာေစခ်င္ အသိအမွတ္ျပဳတာ ခံခ်င္လို႔ပဲဟာ။
ရုံးဌာနဆိုတာ ကိုယ္႔ခ်ည့္ပဲ အလုပ္လုပ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တေအာင္႔ေနရင္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ဧည့္သည္ေတြလာေတာ႔မယ္။ မင္းေနျပည္ကလူေတြ ဖူတယ္လို႔ အေျပာမခံႏိုင္ဘူး။ လာတဲ႔ဧည့္သည္ထဲမွာ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြသူ႔မိတ္ေဆြေတြပါလာရင္ ကူညီဧည့္ခံရဦးမယ္။ (ေမာင္စံဖားကေလးလို ေအာ္ခ်က္ေတြလာရင္ေတာ႔ လုံေအာင္ထိုင္ေတာ္ေရ႕။ သူတင္လိုက္ရင္ လူငါးေထာင္ျမင္ကုန္မွာ) ဒါေပမယ္႔ သူတို႔က ကိုယ္႔ဆီ တကူးတက မလာပါဘူး။ ဘဘႀကီး ဘဘေလး၊ မမႀကီး မမေလးေတြဆီ အခစား၀င္ဖို႔လာတာ။ ဒီေတာ႔ ယေန႔သိသင္႔သိထိုက္သည္မ်ားထဲမွာ ဆင္နားရြက္တံခါးေလးနဲ႔လူေတြ ဘယ္သူရွိတယ္၊ ဘယ္သူမရွိဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္အစည္းအေ၀း၊ ဘယ္ေတာ႔ ျပန္လာမယ္ အပ္ဒိတ္လုပ္ထားလိုက္ပါဦး။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ဘယ္ေနရာမွာေစာင္႔ လို႔ နတ္လမ္းညႊန္ၿပီးရင္ ထမင္းစားဆင္းၾကရေအာင္။ ကင္တင္းမဆင္းခ်င္ အခန္းထဲတင္ စားပြဲတစ္၀ိုင္းမွာ စုလိုက္လို႔ရတယ္။ အေရးႀကီးတာက ေဘာစိကို “အာစိ ထမင္းခ်ားေတာ႔မား” လို႔ ေမးဖို႔၊ မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ကေလးေတြ ဦးခ်ခဲ႔ဖို႔၊ ေရၾကည္ေတာ္၀တ္ကေလး မပ်က္ေစဖို႔။
လူေတြက မင္းပါးခစား ကမ္းနားသစ္ပင္လို႔သာေျပာတာ။ မင္းနားစိုးေပါက္ မေနခ်င္တဲ႔သူ ဘယ္သူရွိသလဲ ေျပာ။ အေရးႀကီးတာက အထာသိဖို႔ပဲ လိုတယ္။ အထာသိရင္ ေျမြေပြးေတာင္ ေခါင္းကေန ကိုင္ထားလို႔ရသေလ။ ရုံးျပင္ကႏၷား ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ နတ္ကနၷားနဲ႔ သိပ္ထူးလွတာ မဟုတ္ဘူး။ နတ္တိုင္းနတ္တိုင္း သူ႔ဆိုင္းနဲ႔သူ တီးရတယ္။ အရွင္ႀကီး အရွင္ေကာင္းတို႔ အႀကိဳက္ကိုေဆာင္နိုင္ရင္ အေခ်ာင္လည္းႏႈိက္လို႔ရတယ္။ အရိပ္အကဲသာ မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႔။ အဲလိုဆိုေတာ႔ ရာဇဌာနီ မင္းေနျပည္ကသူေတြအဖို႔ တို႔အေရးႀကီးက တစ္ပါးတည္းရွိတယ္။ မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္သာခစား။ သစၥာထားခ်င္ ကုလားထိုင္ကိုထား။ သည္လူသြားရင္ ေနာက္လူကို ဆက္ ဘုရားထူးရမွာ။ ေန႕စဥ္တာ၀န္၀တၱရား လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာ သင္တယ္။ မယ္သီတာခိုးတာ ဘယ္သူလဲ။ သိခ်င္ ၀ယ္ဖတ္ တစ္အုပ္တစ္က်ပ္။ လူႀကီးေခၚတဲ႔အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္မေရြး အသင္႔ရွိရမယ္။ လူႀကီးခိုင္းလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္ႏိုင္ရမယ္။ အလယ္ကလူေတြအတြက္ အထက္ကိုတင္ျပ၊ ေအာက္ေျချပန္ခိုင္း၊ ၿပီးမၿပီးလိုက္ၾကည့္၊ အထက္ျပန္ အစီရင္ခံ။ အဲဒါ အေရးကုန္ပဲ။ ခလုပ္အဖြင္႔အပိတ္က အေပၚမွာပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္ကလွ်ပ္ကူးပစၥည္းအျဖစ္ပဲ အသုံး၀င္တယ္။ အလကားေနရင္း သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ထမေတာက္ခ်င္နဲ႔။ အဲဒါ ေရွာ႔ခ္ရွိတယ္ လို႔ မွတ္။ အရင္တုန္းကလို ၾကဳိးနီစံနစ္ (Red Tape System) မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဓါတ္ႀကိဳးစံနစ္ (Wire System) ေတာ႔ ျဖစ္လာၿပီ။ တစ္ခုပဲ မီးမလာရင္ ဘာမွ အလုပ္မလုပ္ေတာ႔ဘူး။ ပါ၀ါဆပ္ပလိုင္းက အေပၚမွာ။
တကယ္ေတာ႔ လူႀကီးေတြကို ကုလားထိုင္ရစ္မူးေအာင္ လုပ္တာလည္း အဲဒီေအာက္ကလူေတြပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတာင္ ဘတ္စကားေပၚေနရာဖယ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးက်ေတာ႔ ခါးက်ဳိးမတတ္ညႊတ္ထားတာ။ အထက္က ဘာမွ မဖိရေသးဘူး။ ေအာက္က ျပားျပား၀ပ္တာ အသားေသေနၿပီ။ ဘြဲ႔လြန္တက္တုန္းက ကိုယ္တို႔ေဘာစိႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ညေနရုံးဆင္းေလ႔မရွိဘူး။ ညခုႏွစ္နာရီထိုးမွ သူ႔မမေလးက ကားနဲ႔လာႀကိဳရင္ ေဆးခန္းကို ကူးတယ္။ သူကဘာမွ မေျပာပါဘူး။ သူ႔ဘာသူ သြားဟယ္လာဟယ္ လမ္းမွာ အခ်ိန္ကုန္လို႔ အခိ်န္၊ လူ၊ ဆီ၊ အလဟႆမျဖစ္ရေအာင္ စီမံတာ။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ အိုဗာတင္းႀကိဳက္ပုံကိုလည္း သိတယ္ မဟုတ္လား။ “ၾဆာႀကီးေတာင္ မျပန္ပဲေနေသးတာ။ တို႔လည္း သူ႔ထက္အရင္ ရုံးဆင္းစရာလား။” ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ မျပန္ၾကဘူး။ ေဘာစိကားလာမွ အထုပ္ကေလးေတြကားဆီလိုက္ပို႔ၿပီး “ၾဆာႀကီး တာ႔တာ။” လုပ္ၿပီးမွ လိုရာၾကြျမန္းေတာ္မူၾကတယ္။ အဲဒီတစ္ညေနခင္းလုံး ၀ဒ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ ကုလားကားၾကည့္၊ ဂ်ာနယ္ဖတ္၊ အေရမရအဖတ္မရေျပာလို႔ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ေစာင္႔ၾကတယ္။ ေနႏိုင္ၾကတာကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေပသိ ပညာတတ္ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆျဖစ္ကုန္တာေတာ႔ ႏွေျမာမိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေဘာစိက အဲလိုေနရမယ္လို႔ လုံး၀ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သိုးမည္းတစ္ေကာင္ဆိုလို႔ ကိုယ္ပဲ ရွိသလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ အလုပ္ရွိရင္ မိုးအလင္းလုပ္ရလုပ္ရ။ ငုတ္တုတ္ေတာ႔ ထိုင္မေစာင္႔ခ်င္ဘူး။ ညေနပိုင္း ျပင္သစ္ေက်ာင္းမသြားရရင္ေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္ သမီးကို ထမင္းခြံ႕တယ္။ သူနဲ႔ ကစားတယ္။ စိတ္ဆိုးလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကို ေနာင္ဘ၀က်မွ ဆပ္ပါေတာ႔မယ္ ရွီးေဖာရယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာႀကီးက လုံး၀ စိတ္မဆိုးခဲ႔ဘူးဗ်။ ကိုယ္႔ထက္ဆရာက်လို႔ ဆရာႀကီးျဖစ္ေနမွပဲဟာ ဘယ္သူေတြသူ႔ကို စိတ္ထဲက ေလးစားတယ္ ဘယ္သူေတြ ေရွ႕တင္ဟန္ေဆာင္တယ္ မသိပဲေနပါ႔မလား။ (အင္း ေနရင္းထိုင္ရင္း အေႏွာင္႔မလြတ္အသြားမလြတ္ေတြေရးၿပီး ၿမဳိ႕ေမတၱာေတာ႔ ခံယူလိုက္မိျပန္ၿပီ)။ “တို႔သိပါတယ္ ေမာင္စံဖားရယ္။ အဆုံးသတ္ေတာ႔ နင္ပဲ အေကာင္း သူမ်ားေတြ ဘယ္သူမွ မေကာင္း။ ဒီဘူတာပဲ ဆိုက္ျပန္တာ မဟုတ္လား။” လို႔ မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိကလည္း ျဖစ္ဦးမယ္။
ေရးရတဲ႔ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ ျဗဴရိုကရက္စရိုက္ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ သတိထားမိေစခ်င္လို႔ပါ။ အထူးသျဖင္႔ ကိုယ္႔ေဘးနားမွာ အရည္အခ်င္းမမီပဲ ပ်ပ္၀ပ္က်ဳိးႏြံ၊ သစၥာရွိမႈတစ္ခုတည္းနဲ႔ တိုးမေပါက္ေအာင္ ၀န္းရံခစားလာၿပီဆိုရင္ သတိထားပါ။ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူးနဲ႔ေတြ႔တတ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီလို႔ ပါးစပ္ကမခ်ေအာ္ေနၿပီး ျဗဴရိုကရက္အေမြဆိုးေတြကို မသိလိုက္မသိဘာသာ ဆက္ခံထားခဲ႔မိရင္ ကိုယ္႔ရုံးခန္း အတြင္းနဲ႔အျပင္ ဆင္နားရြက္တစ္ခါးေလး တစ္ခ်ပ္အၾကားမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ တကမာၻစီျခားေနတဲ႔သူေတြ၊ ျခားလုမတတ္ အဟတ္ကြာလာတဲ႔သူေတြကို ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ ပက္ပင္းၾကဳံလာရတဲ႔အတြက္၊ အဲဒီလူေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ႔သူေတြ ပါေနတဲ႔အတြက္၊ သတိတရားကေလး ခ်ပ္ေစျခင္းအက်ဳိးငွာ ထင္ရာျမင္ရာ ေတြးမိေတြးရာကေလးမွား ေ၀ငွမိပါတယ္။ ဟုတ္သည္မဟုတ္သည္ကေတာ႔ ေရႊဥာဏ္႔ရွင္မ်ား ဆင္ျခင္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရပါေၾကာင္း။
(ေဆးရုံလာလည္ရင္ေတာ႔ တံခါးေခါက္ၿပီးမွ ၀င္ကြယ္။ ဘိုသီဘတ္သီႀကီးေတြ႔ေနပါဦးမယ္။ ခြိခြိ)။
0 comments:
Post a Comment