၁၉၈၄ - ၈၆ က ဘဝေျခရာကြက္တစ္ခုပါ။

by Than Saw on Monday, February 4, 2013 at 1:32pm ·

Copyright: Than Saw

U William Than ေရ။ ေအာက္မွာ ရွယ္မရေတာ့ မွတ္စုျဖစ္ရျပန္ျပီ။ဦးသန္းေျပာတဲ့ ရန္္သူလို႕ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ၁၉၈၄ အဲဘာဒင္းတကၠသိုလ္မွ စေတြ႕ခဲ့တယ္။ မိန္းမျမင္ရာ ရွိတ္တတ္တဲ့ အာရပ္ရွိက္ေတြေရာ ပါးရွင္းေတြေရာပါဘဲ။ အားလံုး အတူတူဘဲ။



က်မလို တကၠလိုလ္မွာ ဘြဲ႕လြန္တက္ေနတဲ့ ဝက္သားစားတဲ့ ရွာဘုရင္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ တစ္ေယာက္ကေတာင္ အခန္းထဲလာ ဝက္သားလာစားသြားေသးတယ္။ ရိုးရိုးခင္သာပါ။ ကိုယ္က သူတို႕လို ရုပ္ရည္မ်ိုဳးကို သေဘာက်သူမဟုတ္တဲ့ မိန္းမေလ။ ေငြငမ္းတဲ့ မိန္းမလည္း မဟုတ္ဘူး။


ကိုယ့္အတန္းထဲက အာရပ္ကေတာ့ အရမ္းကို ခ်ဥ္တူးတယ္။ ဘာမွ်မတတ္ဘဲ ျဖီးတတ္လြန္းလို႕။ သူ႕အဂၤလိပ္အသံကလည္း နားကေလာစရာ။


ေနာက္ ၁၉ဂ၆ မွာ ေလယဥ္ပ်ံနဲ႕ အိမ္ျပန္ေတာ့ အာရပ္မင္းသား တဦးကိုယ့္ေဘးမွာ လာထိုင္တယ္။ ေဘာ္ဒီဂတ္ဒ္ျဖစ္သူ ေဟာင္ေကာင္ဖြား အဂၤလိပ္ ဖာေခါင္းက လည္း ကိုယ့္ေဘးမွာ လာထိုင္တယ္။ စလာထိုင္ကထဲက က်မမ်က္ႏွာက မဒူဆာမ်က္ႏွာ စုန္းမ်က္နွာ အခ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးထားတယ္။

ဘာမွ်မၾကာပါဘူ။ အာရပ္က ေလလည္ေတာ့ ေျပးစရာေျမမရွိဘူး။


Airbus ေလယဥ္ပ်ံကလူေတြနဲ႕ အရမ္းျပည့္ေနတယ္။ ဆူညံလိုက္တာကလည္း အရမ္းဘဲ။ အရက္သမားေတြကလည္းမူး။ မိန္းမေတြကလည္း ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။ က်မလည္း ေလယဥ္စီးရင္ အျမဲတန္း အျပင္းအထန္ခံစားရတဲ့ နားကိုက္ ေခါင္းကိုက္မႈေတြ ခံစားေနရလို႕  တခုခုကို ထရိုက္ ထသတ္ျခင္တဲ့ စိတ္ေတြေတာင္ ေပါက္ေနတယ္။ စိတ္က သိပ္မမွန္ေတာ့ဘူး။


ဒီအာရတ္က ဘာကိစၥ First Class မွာ သြားမစီးလည္းမသိ။ အရက္မူးေနတဲ့ အဂၤလိပ္ဖာေခါင္းက တခ်ိန္လံုး က်မနဲ႕ အာရပ္နွာဘူးကို ေလွာ္ေပးေနတယ္။ ေျပာင္းေျပးစရာ ခံုလြတ္လံုးဝမရွိဘူး။


တလမ္းလံုး စိတ္ညစ္တယ္။ လမ္းတဝက္ေလာက္မွာ ေလယဥ္ေပၚမွာ တရုတ္ကေလးတစ္ေယာက္ အန္ေနတယ္။ နင့္သားကို ဘာျဖစ္လို႕ျပစ္ထားတာလည္း ဆိုျပီ ခပ္ရိုင္းရိုင္း ေလယဥ္မယ္ အဂၤလိပ္မက က်မကို လာေျပာတယ္။  လာေဟာက္တယ္။ သူ႕ၾကည့္ရသာ ခရီးသည္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ အရူးမီးဝိုင္းျဖစ္ေနပံုရတယ္။ ယဥ္ေက်းေအာင္သင္ထားတဲ့ ေလယ်ဥ္မယ္ သင္တန္းက ပို႕ခ်ခ်က္ေတြကို ေမ့ေနျပီး။


ကိုယ့္သားမဟုတ္ပါဘူးဆိုသာ ေျပာလို႕ကိုမရဘူး။ နင့္သားဘဲ။ ငါ့ကို မညာနဲ႕ လို႕ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေျပာေနတယ္။ ေဘးကလူေတြက လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရွက္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေလယဥ္မယ္ေနာက္လိုက္သြားေတာ့ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ခပ္ရိုင္းရိုင္း တရုတ္ဖက္တီးကေလး  တျဗဲဲျဗဲအန္တုန္း။  ေတာ္ေသးတယ္။ သိပ္ မၾကာပါဘူး ခရီးသြားေနသာသာကို ပ်ံလံေအာင္ ဂါဝန္တိုတို ဝတ္ထားတဲ့ မိတ္ကပ္ေတြ အမ်ားၾကီး မ်က္မွာေပၚမွာ ပံုကပ္ထားတဲ့ ပီနံက တရုပ္မ ေရာက္လာလို႕ အလုိအေလွ်ာက္ ေလယဥ္ေပၚမွာ ကိတၱိမသားတစ္ေယာက္ရမဲ့ ကိန္း ေပ်ာက္သြားတယ္။


ေလယဥ္ပ်ံက အပူပိုင္းေဒသထဲ ဝင္လာေတာ့ ဒီတရုတ္မက အိမ္သာထဲမွာ ေပါ့ပါးတဲ့ အဝတ္အစားေတြသြားလဲ မိတ္ကပ္လူးေနသာေလ။ အဂၤလိပ္ ေလယဥ္မယ္က က်မကို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းဆက္ဆံတာက က်မ ေဘးမွာ အာရပ္တစ္ဦး ထိုင္ေနသာေတြ႕လို႕ ကိုယ့္သိကၡာေတြ အလိုလိုက်သြားလို႕ေလ။


ဒီေတာ့ အာရပ္ေရာ သူ႕ဖာေခါင္းေရာကိုပါ အရမ္း စိတ္ဆိုးမိတယ္။ မ်က္နွာပို စူပုတ္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး။ အာရပ္က အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္ပါဘူး။ ေလခဏခဏလွည္သာကလြဲလို႕ ယဥ္ေက်း အထက္တန္းက်ပံုရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုမွ ေလယဥ္ေပၚမွာေတြ႕တဲ့ မိန္းမကို လက္ထပ္ယူဘို႕ ကမ္းလွမ္းေနတယ္။ အမေလး သူ႕ရဲ႕ နိုင္ငံတကာမွာရွိတဲ့ ကုမၸဏီမ်ိဳးစံုရဲ႕ business cards အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးသာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မင္းသားကြဲ႕။ ပိုေတာင္ အံၾသမိတယ္။ စိတ္ညစ္လိုက္သာ။ ေလယဥ္တခုလံုကလည္း မူးေနသာေတြျပည့္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုလာကယ္မဲ့ အိုင္ဗင္ဟိုတို႕ ေဇာရိုးတို႕ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္တို႕ တစ္ေယာက္မွေတာင္မွ မရွိဘူး


ေလယဥ္က ဘန္ေကာက္ဆိုက္ခါနီးမွာ ျမန္မာျပည္ ခ်က္ျခင္း လိုက္လာမလို႕တဲ့။ အသဲအမဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အရက္မူးတဲ့ ေဘာ္ဒီဂဒ္ေရာ အာရပ္ငတုန္းနွစ္ေယာက္လံုးကို စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိလာေတာ့ စာအုပ္ေတြ အျပည့္ထဲ့ထားတဲ့ က်မ ေရာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေလယဥ္ေျပာင္းတဲ့ေနရာအထိ သယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ က်မမသယ္နိုင္လို႕ေလ။ ျပီးေတာ့ ဘန္ေကာက္က ျမန္မာသံရံုးသြား ဗီဇာယူလိုက လို႕ေျပာလိိုက္တယ္။ နံမည္အတု လိပ္စာအတုေပးခဲ့တယ္။ က်မဒီတခါဘဲ လူေတြကို နံမည္အတု လိပ္စာအတု ေပးခဲ့မိပါတယ္။


ဘန္ေကာက္ျမန္မာ ေလယဥ္ေပၚတက္ျပီးမွ သက္ျပင္းခ် ဟားတိုက္ရယ္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ထင္မိသာက ဘယ္ေတာ့မွ် ဒီလို အာရပ္ေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ့ကြယ္။ ျပီးေတာ့ အာရပ္ မင္းညီမင္းသားၾကီးနဲ႕ အရက္မူးသမား အဂၤလိပ္ေဘာ္ဒီဂတ္ က်မရဲ႕ အလြန္ေလးတဲ့ စာအုပ္ေတြခ်ဥ္းပါတဲ့ အိတ္ေတြ က်မေနာက္က ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ဆြဲလိုက္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းကို အခုအထိ မ်က္စိထဲ ျမင္တုန္း။ အခုဘဲ ရီမိတယ္။


အဲဗားဒင္းမွာ စာအုပ္ေတြ တကၠသိုလ္အတြက္ က်မအတြက္ အမ်ားၾကီးဝယ္ထားခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္ တလေလာက္ကထဲက ကြန္တိန္နာအငယ္စား နွစ္လံုးကို သေဘၤာနဲ႕ ၾကိဳပို႔ထားခဲ့ျပီးသားေလ။


အခု သယ္လာသာေတြက တစ္လအတြင္းမွာ မေနနိုင္ မထုိင္နို္င္ ထပ္မံ ဝယ္ထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ။


ျဗီတိန္မွာေတာ့ အသိေတြက လိုက္ပို႕တဲ့အခါ သယ္ေပးၾကတယ္။


ေလယဥ္ေပၚစတက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မသယ္နိုင္ရင္ ဒုကၡဘဲလို႕ ေတြးမိခဲ့တယ္ေလ။ ကံေကာင္းေတာ့ ေလယဥ္ေပၚမွာ ယူသြားတဲ့ စာအုပ္ေတြပါတဲ့အိတ္ေရာ ေသတၱာကိုပါ အခမဲ့သယ္ေပးမဲ့ ကူလီနွစ္ေကာင္နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္ေလ။ သူတို႕ ေလလည္သာေတြ ခရီးတေလွ်ာက္လံုး ရႉထားခဲ့ရတာေတြ၊ အာရိုက္သာ ၾကြားဝါထားတာေတြ၊ အတင္းယူပါမယ္ ေတာ္ေကာက္မယ္ တရပ္စပ္ေျပာခဲ့တာေတြကို လက္စားေခ်နိုင္ခဲ့တယ္။ ဟားဟား။


နံမည္အတု လိပ္စာအတုေပးခဲ့ေသာ္လည္း ဘန္ေကာက္က ျမန္မာသံရံုးကေတာ့ ဘယ္ဗမာမလည္းဆိုသာ ျပန္လာမဲ့ မွတ္တမ္းၾကည့္ျပီး က်မကို ၾကိမ္ဆဲေနမွာဘဲ။၁၉၈၄ - ၈၆ က ဘဝေျခရာကြက္တစ္ခုပါ။

အေပၚကကာတြန္းက အခုေလးဘဲ ကမန္းကန္းဆြဲထားတါပါ။ ဒီ ပံုမက်တဲ့ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ဘဲ ဒီငအူနွစ္ေယာက္နဲ႕ ထိုက္တန္ပါတယ္။