လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ ေႏြရက္မ်ား

by K Khaing July on Thursday, November 15, 2012 at 1:09am ·

က်ေနာ္ ပညာႏို႔ရည္ ေသာက္သုံးခဲ့ေသာ အမိ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေ၀းကြာခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီးကို အလည္တေခါက္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ နယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္အတူ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းက က်င္လည္ခဲ့သည့္၊
၁၉၉၆ ဒီဇဘၤာလ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၏ အဓိက ေနရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့စဥ္ကာလအတြင္း ထိုင္းနိုင္ငံ ခ်ဴလာေလာင္ေကာင္ တကၠသိုလ္၊ သာမာဆက္ တကၠသုိလ္၊ အာရွ နည္းပညာ တကၠသိုလ္၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ဂ်ာ၀ါဟာလာ ေနရူး တကၠသိုလ္ စသည့္ ေဒသတြင္းမွ နာမည္ေက်ာ္ေသာ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္လည္ ပတ္ခဲ့ဖူးသည္။ စာၾကည့္တိုက္မ်ားတြင္ စာအုပ္စာေပ မ်ား၀င္ေရာက္ ေမြေႏွာက္ခဲ့ဖူးသည္။

အားက်စရာ လူငယ္ဘ၀မ်ားကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀၏ ေလးနက္မႈ၊ အနာဂါတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာမည့္ သူတို႔၏ ဘ၀ကို တစိတ္တေဒသ ေလ့လာခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခားမွ တကၠသိုလ္မ်ားကို ျမင္တိုင္း အတိတ္ကလာက လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီးကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္မိလာသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္ စစ္ေတြေကာလိပ္မွ ဒုတိယႏွစ္သမိုင္းစာေမးပြဲတြင္ အမွတ္ေကာင္းသျဖင့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ ၀ိဇၹာ ဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ကို ဆက္လက္ သင္ယူခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ တကၠသုိလ္၏ ပထမေန႔သည္ က်ေနာ့္အတြက္ မည္သည့္အခါမွ် ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္။

ရန္ကုန္ရွိ မိတ္ေဆြတဦး၏ အိမ္တြင္တည္းခိုရင္း ေက်ာင္းအပ္ရန္ တကၠသုိလ္နယ္ေျမကို စေရာက္ေသာ ေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူလို္က္ပါလာသူ အကို၀မ္းကြဲ၏ အကူအညီ ကိုရယူကာ တကၠသိုလ္ကို လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ နယ္တကၠသိုလ္မွ ေရာက္လာသူ ေတာသားေလးအဖို႔ အံ့ၾသမႈႏွင့္ စတင္ႀကဳံေတြ႔ရေတာ့သည္။

အဓိပတိ လမ္းမွ ၀င္ကာ မႏၱေလးေဆာင္ကိုေက်ာ္ေသာအခါ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ေအာက္က ေက်ာင္းသားမ်ား ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေသာ ေနရာကို ေတြ႔ေသာအခါ  “ ဟ ဘာလဲ၊ အလွဴပြဲလား” ဟု အကို၀မ္းကြဲ တအံ့တၾသ ေမးျဖစ္ခဲ့သည္။ “တိတ္တိတ္ေနစမ္း ၊ အဲဒါ Canteen လို႔ေခၚတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြေလ” ဟု ျပန္ေျဖေတာ့ ရင္ေမာခဲ့ရသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားအမ်ား အျပားကို မျမင္ဖူးခဲ့သည့္ စစ္ေတြ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၏ ဘ၀ တစိတ္တေဒသ ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ေက်ာင္းအပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မိမိေနထိုင္ရမည့္ အေဆာင္အမည္ ထြက္လာသည္ အထိ အျပင္မိတ္ေဆြ၏ အိမ္တြင္ေနရင္း ေစာင့္စားခဲ့ရသည္။

ေနာက္တရက္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေနထိုင္ခြင့္ရ အေဆာင္မ်ား စာရင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သြားၾကည့္ ျဖစ္သည္။ “စစ္ကိုင္း ေဆာင္” တြင္ ေနထိုင္ခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ နယ္ေကာလိပ္မွ ေျပာင္းလာသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အဖို႔ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ၀န္းထဲက အေဆာင္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ခြင့္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ နယ္ေကာလိပ္မွ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္မည့္သူမ်ားႏွင့္ နယ္တကၠသို္လ္ မ်ားတြင္မရွိသည့္ ဥပေဒ၊ စိတ္ပညာ၊ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး၊ ဒသနိကေဗဒ စသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားကို ေလ့လာလိုသည့္ နယ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ အေဆာင္မ်ားကို ဦးစားေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။
စစ္ကိုင္းေဆာင္၏ ပထမေန႔တြင္ က်ေနာ့္အတြက္ ထူးျခားမႈ တခုကို ေတြ႔ရသည္။ ေရခ်ိဳးခြက္၊ ထမင္းစားပန္းကန္၊ ေရပုံးမ်ား ကိုေခါက္သံၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ “ေဟး လာၿပီလာၿပီ” ဆိုေသာ ညာသံေပးသံကိုလည္း ၾကားရသည္။ က်ေနာ္ အခန္းအတြင္းမွ အေျပးအလႊား ထြက္ၾကည့္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေလးငါးဦး အေဆာင္ေရွ႕မွျဖတ္သြားသည္ ကို ဘယ္ညာ ဘယ္ညာဟု လိုက္ေအာ္ေနေသာ အေဆာင္ေနဖက္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ထုိေက်ာင္းသူမ်ားမွလည္း ဂရုပင္မစိုက္ ခတ္တည္တည္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ သြားလာေနၾကသည္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားမ်ား အဖို႔ အေဆာင္မွ ခ်က္ျပဳတ္ ေကႊ်းေမြးသည္။ ေက်ာင္းသား တဦးလ်င္ တလ (၃၀၀) က်ပ္ဟုထင္သည္။ မနက္စာကို နံနက္ ေျခာက္နာရီခြဲမွ ရွစ္နာရီ အထိ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိသည္။ ကမၻာေက်ာ္ အေဆာင္ထမင္း နံနက္စာကား ပဲဟင္းရည္ တခြက္ပင္တည္း။ မနက္စာအတြက္ ပဲဟင္းရည္ခြက္က ႀကိဳက္သေလာက္ယူစား။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မနက္စာမစားဘဲ အျပင္တြင္ စားၾကသည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ကဲ့သို႔ ဆင္းရဲသား ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ပဲဟင္းရည္ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူစားသည့္ အခြင့္အေရး ရရွိခဲ့သည္။

 ညေနစာ အေဆာင္ထမင္းက မဆိုးဟု ဆိုရေပမည္။ အသားေလး ႏွစ္တုံး (သို႔) ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္ တတုံးက ညေနစာအတြက္ ပင္ျဖစ္သည္။ အေဆာင္ထမင္း မစားႏိုင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႔ ထမင္းစားေဆာင္နားတြင္ ေရာင္းေနသည့္ ဟင္းလ်ာအခ်ိဳ႕ကို၀ယ္ယူ သုံးေဆာင္ႏိုင္သည္။
အေဆာင္ထမင္းႏွင္ ပတ္သက္၍ ပဲခူးေဆာင္ ညစာစားပြဲတြင္ ကာယဗလ ၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပခဲ့ရာ ဟာသေျမာက္သည့္ ပ်က္လုံးတခု ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အေဆာင္မ်ား ညစာစားပြဲ ျပဳလုပ္ေသာအခါ အေဆာင္မွ ထြက္သြားသည့္ နာမည္ေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ အထင္ကရ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြကို ဖိတ္ေလ့ဖိတ္ထ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေဆာင္ညစာ စားပြဲမွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္း မဟုတ္ဘဲ အၿမဲေတြ႔ရတတ္သည့္ လူတဦးရွိခဲ့သည္။ နာမည္ေက်ာ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ပင္ျဖစ္သည္။

ပဲခူးေဆာင္တြင္ ေနရင္း ပညာသင္ယူေနသည့္ လူငယ္ေလးတဦးမွာကား အရပ္ သုံးေပ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိသည့္ ေက်ာင္းသားေလးျဖစ္ေနသည္။ ၄င္းေက်ာင္းသားေလးသည္ ကာယဗလ ေမာင္ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပုဆိုးခၽြတ္၊ အက်ၤ ီခၽြတ္လ်က္ ေမာင္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒိုင္ျဖစ္သူမွ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ေမာင္မ်ားကို ေမးခြန္းမ်ား ေမးသည့္ အစီအစဥ္လည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထိုလူငယ္ေလး အလွည့္ ေရာက္စဥ္တြင္ “ ဤကဲ့သို႔ ကိုယ္ကာယ ႀကီးထြားလာေအာင္ မည္သည့္ အစားအစာမ်ားကို စားသုံးပါသနည္းဟု” ေမးျမန္းလိုက္ရာ “ အဆိုပါ ေက်ာင္းသား လူငယ္မွ အေဆာင္မွ ေကၽြးေသာ ပဲဟင္းရည္ ကိုေန႔စဥ္ စားသုံးသည့္အတြက္ ဤကဲ့သို႔ ႀကီးထြားလာပါသည္ ၊ လူႀကီးမင္းတို႔၏ သားသမီးမ်ားကို အေဆာင္က ေကၽြးသကဲ့သို႔ ေကၽြးေမြးပါက ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ ႀကီးထြားလာမည္” ဟု ေျဖၾကားလိုက္ရာ ပရိသတ္ ေက်ာင္းသားတို႔ အႀကိဳက္ ပ်က္လုံးတခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တက္ေရာက္လာသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး ေကာ္မတီ ဥကၠဌ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး အုံးေဂ်ာ္တို႔မွာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို သတိရမိသည္။ အာဏာရွင္ စနစ္ဆုိးေအာက္က ျဖစ္ပ်က္ေနမႈကို ေက်ာင္းသားမ်ားမွ အႏုပညာ ေျမာက္စြာ ထိုးႏွက္ လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံျခားမွ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္မ်ားကို ေရာက္စဥ္ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကို သြားေရာက္ေလ့လာ ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးသည့္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား တဦးတေလမွ စားေသာက္ဆိုင္ Canteen တြင္မေတြ႔ရဘဲ ေပ်ာက္သြားသည္ကို သတိထားမိခဲ့သည္။ မည္သည့္ အရပ္သုိ႔သြားၾကသနည္းဟု စပ္စုမိသည္။ ေန႔လည္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ ဘက္ကိုေျခဦးလွည့္ခဲ့သည္။ အထပ္ (၁၀)မွ် ရွိေသာ တကၠသိုလ္စာၾကည့္ခန္းတြင္ ေနရာမရွိေတာ့။ ဤမွ်ေလာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားျပားေသာ္လည္း အပ္က်သံပင္ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို သတိထားမိခဲ့သည္။
က်ေနာ္ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္အတြင္း စာအုပ္ဖတ္လိုပါက မိမိဖတ္လိုေသာ စာအုပ္မ်ားကို ကတ္တေလာက္တြင္ရွာေဖြ၊ ေတြ႔ပါက စာၾကည့္တိုက္ ၀န္ထမ္းကို စာအုပ္အမ်ိဳးအစား၊ နံပါတ္မ်ားကို ေရးၿပီး ေပးလိုက္ရသည္။ တခါတရံ စာအုပ္တအုပ္ ရရန္ နာရီႏွင့္ခ်ီ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည္။ တခါတရံ တေနကုန္ တေနခန္း ရွာေဖြေသာ္လည္း တအုပ္တေလပင္ မရသည္ကလည္း ရွိသည္။ စာအုပ္ရၿပီးသည္ႏွင့္ စာဖတ္ရန္ ခုံတန္းလ်ားသို႔ သြားလိုက္ပါက ေတြ႔လိုက္ရသည္က ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ား ခ်စ္တင္းေႏွာေနသည္ကို အမ်ားဆုံးေတြ႔ရသည္။ စာၾကည့္တိုက္ အတြင္းရွိ စာဖတ္ခုံတန္းမ်ားသည္ ခ်စ္သူတို႔၏ ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္း စံေပ်ာ္ရာ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ကား လက္ခ်င္းယွက္လ်က္ သြားေနသည့္ စုံတြဲမ်ားကို ေတြ႔ရဖို႔ အလြန္ခက္ခဲသည္။ မိမိဖတ္လိုေသာ၊ ေလ့လာလိုေသာ စာအုပ္ကို စာအုပ္စင္မွ ယူငင္ဖတ္ရႈရန္သာ ၊ မည္သူ႔ကိုမွ အပူကပ္စရာမလို၊ ဖတ္ခ်င္သေလာက္ ယူဖတ္၊ ဖတ္ၿပီးပါက ဒီအတိုင္း စားပြဲေပၚထားခဲ့ရုံသာ။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ လားလားမွ မတူသည့္ ႏိုင္ငံျခားမွ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္။

မေကာင္းသည့္ စနစ္ဆုိးတခုေအာက္ေတြင္ လူသားမ်ားပင္ မဟုတ္ စာအုပ္စာေပ မ်ားကိုပင္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားသည္ကို ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္မ်ားကို ေရာက္စဥ္ သတိထားမိလာသည္။ အနာဂါတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား အတြက္ လမ္းေၾကာင္းဖြင့္လွစ္ေပးရန္ မိမိကုိယ္တြင္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ခံယူလာသည္။
၁၉၉၆၊ ဒီဇဘၤာ (၆) ရက္ေန႔အၿပီးတြင္ နယ္စပ္ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၂၀၁၂ ၾသဂုတ္လတြင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၊ သမိုင္းဌာန ပါေမာကၡကို ေတြ႔ဆုံဂါ၀ရ ျပဳရန္ တဖန္ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္သည္။ က်ေနာ္၏ ဆရာမသည္ ပါေမာကၡ ဌာနမွဴးပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ၊ ေတြ႔လိုပါက ဂိတ္အထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ရေပမယ္။ ဂိတ္ေစာင့္ဆရာမ်ားမွာကား က်ေနာ္၏ ေက်ာင္းေနဖက္မ်ား ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အလြယ္တကူပင္ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ယူလာေသာ စာအုပ္အခ်ိဳ႔ကို လက္ေဆာင္ေပး ၿပီးေနာက္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ပါေမာကၡႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ရႊင္လန္းမႈမရွိ။ ေတာတြင္းျပန္ တပည့္တဦးကို စကားေျပာလိုပုံမရ။ မျပန္မွီ ဆရာမႀကီးႏွင့္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံရိုက္ရန္ ေျပာေသာအခါ ဓါတ္ပုံေတာ့ မရိုက္ပရေစနဲ႔ဟု ပါေမာကၡ ႀကီး၏ စိုးရိမ္တႀကီး ေတာင္းပန္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဤသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ၾကာ စနစ္ဆုိးေအာက္က ပါေမာကၡ တဦး၏ အသြင္သ႑ာန္ ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဤကဲ့သို႔ ပါေမာကၡ မ်ားရွိရာတကၠသိုလ္တြင္  ၾသဇာတိကမ ႀကီးမားလွေသာ သမၼတဦး မိန္႔ခြန္းေျပာေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ခါေကာင္းႏွင့္ ေနရာမွန္ ျဖစ္ေပသည္ဟု ၀မ္းေျမာက္မိသည္။ က်ေနာ့္ဆရာ ပါေမာကၡႀကီး သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ စိတ္ထားမ်ိဳးႏွင့္ နားေထာင္ေနမည္ကို က်ေနာ္ အင္မတန္မွ သိရွိလိုေပသည္။

လွေရႊ
ေခတၱ၊ ရန္ကုန္