“ေလဟာျပင္ပါ အဆစ္၀ယ္ေပးပါ႔မယ္”

by Soe Min on Friday, February 15, 2013 at 1:25am ·

          တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြက တစ္ပါတ္တစ္ခါ စကၤာပူကို ဘန္ေကာက္ကို ေရွာ႔ပင္ထြက္ တယ္။ ျမန္မာျပည္က ပစၥည္းေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဟိုမွာပဲ သြားသြား၀ယ္တယ္။ အဲလိုအဲလိုေတြ အိုဗာတင္းေသာက္ၾကတာ ျမင္ရၾကားရတာ ခဏခဏပါပဲ။ မနာလိုမရွိပါဘူး။ မုဒိတာပြားႏိုင္ပါတယ္။ လူဆိုတာ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔ သူလာတာေလ။ ကိုယ္ေတြက အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုေတာ႔ နိုင္ငံရပ္ျခား အလည္အပတ္လမ္းသလားဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္မက္ရင္ေတာင္ ဆင္ဆာမလြတ္တဲ႔အခန္းမဟုတ္လား။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၅၇၅ိ/ ဆိုတဲ႔လခနဲ႔ တစ္ႏွစ္လုံး မစားပဲစုေတာင္ ေလယာဥ္လက္မွတ္တစ္ေၾကာင္းစာမွ မရွိတာ။ လကၡဏာဆရာေတြ ေဟာထားတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသြားရကိန္း ရွိတယ္ ဆိုတာလည္း ယုံပါဘူး။
အသက္သာေလးဆယ္ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီကံ ေပၚကိုမေပၚေသးပဲကိုး။ ဘူတန္သြားတဲ႔အခါက်မွ လူကုန္ကူးခံရတဲ႔ ေတာသားကေလးေတြလို မဂၤလာဒုံအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ဆိုတာႀကီး ကေန ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတက္ဖူးေပေတာ႔တယ္။ ေစ်းအသက္သာဆုံး ခရီးစဥ္ေတြ စီစဥ္ေပးလိုက္ တာမို႔ ေနာက္ေျပာင္းစီးရမယ္႔ေလယာဥ္လာေအာင္ တစ္ညလုံး သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ထဲမွာ ေစာင္႔ရမတဲ႔။ စိတ္မညစ္တဲ႔ျပင္ စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။
          ဧရာမေလဆိပ္ႀကီးထဲ ေျခရာခ်င္းထပ္ေအာင္ လည္ပလိုက္ၿပီးတာေတာင္ ညက လွေနတုန္း။ သန္းေခါင္မေက်ာ္ေသးဘူး။ အတားအဆီး အစစ္အေဆးလည္းမရွိတဲ႔ ေလဆိပ္ထြက္ေပါက္ကေန တကၠစီငွားၿပီး ညေစ်းပို႔ေပးခိုင္းတဲ႔အခါ အင္မတန္စည္ကားတဲ႔ ညေစ်းတန္းႀကီးတစ္ခုကို ေရာက္သြားျပန္ တယ္။ ခက္တာက အလုပ္ကမစရေသးဘူး။ လခကဘယ္ေတာ႔မွ ရမယ္မွန္းမသိေသးဘူး။ ေျခေစာင္႔ လက္ေစာင္႔ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ေဆာင္လာတဲ႔ ပိုက္ဆံကေလး မျဖစ္စေလာက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ဘာမွ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမင္ျမင္သမွ် သြားရည္က်ရုံပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ အာသာေျပ ဆင္ရုပ္ကေလးေတြထိုးထားတဲ႔ ပိုးသားနံကထိုင္ေလးတစ္ခုပဲ ၀ယ္ခဲ႔တယ္။ လိုခ်င္တာေတြကေတာ႔ တစ္ေစ်းလုံးေပါ႔။ ေနႏွင္႔ဦးေပါ႔ကြယ္။ ဘူတန္မွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ပိုက္ပိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးရေတာ႔မွ လိုခ်င္တာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္၀ယ္ပစ္မယ္ လို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။
          ရွစ္လေလာက္ၾကာတဲ႔အခါ ေရွာင္တခင္ခြင္႔ယူလို႔ ကာလကတၱားမွာ စာေမးပြဲထြက္ေျဖရင္း ဘန္ေကာက္ကို လည္ျဖစ္ေတာ႔မွပဲ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ႔ ေရွာ႔ပင္ထြက္ျခင္းအမႈကို အားရပါးရ ျပဳႏိုင္ေလေတာ႔တယ္။ မဟီေဒါမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္မိတ္ေဆြကေလးက ဘန္ေကာက္တၿမဳိ႕လုံး ၾကမ္းပိုးထိုးနည္းေတြ သင္ေပးတဲ႔အျပင္ ေစ်း၀ယ္ရင္ ဒီဆူဇာမွာ စိတ္ခ်ရတယ္ဆိုတဲ႔ ေစ်းေလွ်ာ႔ေရာင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ေနရာေတြကို လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္လို႔ အရာရာေလွ်ာ႔ေစ်းနဲ႔ခ်ည့္ ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ အဆက္အသြယ္ေကာင္းတဲ႔သူပီပီ နတ္လမ္းညႊန္ေပးမယ္႔သူေတြလည္း မရွားတာမို႔ ပက္ပုန္း၊ ေခါက္စံ၊ ပတၱရားကိုလည္း ဗဟုသုတအလို႔ငွာ ေစ်းလည္ထြက္မိျပန္ပါတယ္။ မစားရ ၀ခမန္းလို႔ ေျပာေျပာ၊ မစားရ အေညွာ္ခံပဲဆိုဆို ၀ယ္လည္းမစား ႏႈိက္လည္းမျမည္းပဲနဲ႔ေတာ႔ ေရာဂါရစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူးေနာ႔။ (ဆင္ေသကို ဆိတ္ေရနဲ႔ ဖုံးေနတာေလ)
           တစ္ႏွစ္ကုန္လို႔ ခြင္႔ျပန္ေတာ႔ မိသားစုနဲ႔လည္တဲ႔အခါ ကိုယ္က လူလည္ႀကီးသားသမီးျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သမီးက ေစ်း၀ယ္တာ စိတ္မ၀င္စားပဲ ကေလးကစားကြင္းေတြသာ သြားခ်င္တာမို႔လို႔ ဒီတေခါက္ေတာ႔ သူနဲ႔ သူငယ္ျပန္ရတာေပါ႔။ ေနာက္ကို အျပင္ျပန္ထြက္လို႔ရေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ႔အသိစိတ္နဲ႔ အလုပ္စာခ်ဳပ္ႏွစ္ေစ႔လို႔ အိမ္ျပန္တဲ႔အခါ စိတ္တိုင္းက် ေစ်း၀ယ္ျခင္းအမႈကို ျပဳရေလေတာ႔တယ္။ လိုခ်င္တာေတြလည္းအမ်ားႀကီး၊ လက္ေဆာင္ေပးရမွာေတြလည္း အမ်ားႀကီး၊ ပစၥည္းပစၥယေတြ သိမ္းလာရတာကလည္း မနည္းဆိုေတာ႔ ေပါင္ပိုေၾကးနဲ႔တင္ မြဲရခ်ည္ရဲ႕ဆို အတင္း၀ိတ္ေတြ ျပန္ျပန္ေလွ်ာ႔ယူရတယ္။ တန္တယ္မတန္တယ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာ မရွိေတာ႔ဘူး။ 50% Discount ေလာက္ဆို ႀကိဳက္တာေရြးမိေနၿပီ။ 30% ထဲကဆို ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကိဳက္မွ ၀ယ္တယ္။ Discount မပါရင္ မ်က္ေစာင္းကိုထိုးမၾကည့္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ႀကိဳက္မိသြားမွ အခက္။ ေစ်းဆစ္ၿပီး၀ယ္ရတဲ႔ဆိုင္ဆို ေတာ္ရုံတန္ရုံ မ၀ယ္ဘူး။ ကိုယ္ကလူစိမ္းဆိုေတာ႔ သူတို႔တင္ရိုက္သမွ် ခံရမွာစိုးလို႔။
            ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတာတစ္ခုကေတာ႔ Duty free ဆိုတဲ႔ဆိုင္ေတြဟာ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အျပင္ထက္ ေစ်းပိုႀကီးခ်င္ ႀကီးေနတတ္တယ္ လို႔ သိသြားတယ္။ ေဆးလိပ္နဲ႔ အရက္ကလြဲရင္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ၀ယ္ေတာ႔၀ယ္ျဖစ္တာပါပဲ။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွာ အိပ္ထဲက်န္သမွ် ပိုက္ဆံအရြက္ေသးေတြကို ပစၥည္းတစ္ခုခုအျဖစ္ ျပန္သယ္သြားခ်င္တာကိုး။ ကိုယ္႔ဆီမွာက အႏြမ္းလည္းမယူ၊ အေၾကြလည္းမ၀ယ္၊ မဟုတ္လား။ ရန္ကုန္မွာ၀ယ္တဲ႔ေစ်းနဲ႔ ျပန္တြက္ၾကည့္မွ ေတာ္ေတာ္ေဆာ္ထားမွန္းသိတယ္။ ဂ်ဴတီမ်ား မဖရီးရင္ ေသရခ်ည္ရဲ႕။ အိႏၵိယမွာေစ်း၀ယ္ရတာ၊ စကၤာပူမွာေစ်း၀ယ္ရတာထက္စာရင္ ဘန္ေကာက္မွာ ေစ်း၀ယ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းအရည္အေသြးကေတာ႔ ဟိုဟာေတြကို မမီဘူး။ ဘန္ေကာက္ ရႈိးရြမ္းမွာ၀ယ္တဲ႔ ဆိုနီအယ္ရစ္ဆန္ႀကီးက ေလာက္ကိုင္မွာ၀ယ္တဲ႔ ဆမ္ေဆာင္းဆလိုက္ျပားကေလးေလာက္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ ေစ်းကသာ ပိုႀကီးတာ။ ကိုယ္႔ပစၥည္းကိုယ္ေျပာတာေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကုမၸဏီက တရားလာစြဲေနဦးမယ္။ တကယ္ေတာ႔ လူဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔တန္ရာတန္ရာပဲေလ။ ဟြာေ၀းေလးေတြေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ႔။ ေပါေပါပဲပဲ ပြတ္လို႔ရတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ဘန္ေကာက္ကေစ်းသည္ေလးေတြက ဟိုးတုန္းက ေစ်းခ်ဳိသူေလးေတြလိုပဲ။ အမ်ားအားျဖင္႔ ေဖာ္ေရြတယ္။ ၀ယ္၀ယ္ မ၀ယ္၀ယ္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဆက္ဆံတယ္။ စလုံးမွာလို မာေရေၾကာေရ မေရာင္းဘူး။ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ခလုတ္တိုက္ေနၾကတဲ႔ လူအုပ္ခ်င္းအတူတူ စလုံးမွာေတာ႔ ေယာကၡမအိမ္တက္ သားမက္မ်က္ႏွာငယ္ဘ၀၊ ဘယ္သူကမွ ကိုယ္႔ ေစ႔ေစ႔ေတာင္ မၾကည့္ဘူး။ သူ႔အာရုံေတြနဲ႔သူ။ ယပက္လက္ေတြက်ေတာ႔ အထာကိုညက္လို႔။ ဘရာသာေရေဇပါတယ္ ေငြသာအရင္ မစပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘန္ေကာက္မွာေစ်း၀ယ္ရတာ ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ကိုယ္႔ဆီမွာေရာ အဲသလိုမ်ဳိး စိတ္ခ်မ္းသာလက္ခ်မ္းသာ ေစ်း၀ယ္ဖူးသလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တဲ႔အခါ ငယ္ငယ္က ကိုယ္အၿမဲ၀ယ္ေနက် ေစ်းကေလးတစ္ခုကို သတိရသြားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ေရေက်ာ္ေစ်းပါ။ မိုးႀကိဳးေတြေတာ႔ အေတာင္႔လိုက္ပစ္ကုန္ေတာ႔မွာပဲ။ မႏႈိင္းေကာင္းႏႈိင္းေကာင္း။
          ကေလးဘ၀တုန္းက မနက္လင္း အိပ္ယာထတိုင္းအဖြားလုပ္သူက သနပ္ခါးလိမ္း။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေျမးေလးကိုနႈိးၿပီး ေစ်းသြားပါတယ္။ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ မနက္ဘရိတ္ဖတ္ဆိုတာ ေစ်းထဲမွာစားေနက်ဆိုေတာ႔ သည္ကလည္း မလိုက္မရွိပါဘူး။ ေစ်းျခင္းေထာင္းကေလး ေနာက္ကဆြဲၿပီးလိုက္တာေပါ႔။ ေန႔တိုင္းလာေနက်ဆိုေတာ႔ တစ္ေစ်းလုံး မသိသူမရွိသလို ဘယ္ဆိုင္က အေလးမမွန္ဘူး။ ဘယ္ဆိုင္က ေစ်းမမွန္ဘူး ဆိုတာ လူမေျပာနဲ႔ ေျခေထာက္ကေတာင္ အလိုလို သိေနတယ္။ အသားတန္းငါးတန္း တစ္ခ်က္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ဒီေန႔ ဘယ္အသားငါးလတ္တယ္ ဘာေတြရွားရွားပါးပါးရတယ္ လို႔ ခြပ္ကနဲဓါတ္သြားၿပီ။ ေရထိုးတာ ေဆးဆိုးတာ၊ အေလးခိုးတာ၊ ဘယ္ဟာမွ သူ႔ကိုႏွပ္ခ်လို႔မရဘူး။ ငါးဖယ္ျခစ္ထဲ ငါးပုတ္သင္ေရာထားရင္ေတာင္ ျမင္တာနဲ႔သိတယ္။ ၾကက္ဇလုပ္ထဲ ဆန္ကြဲသိပ္ထားတာ၊ ပုဇြန္ေခါင္းထဲ ခဲထည့္ထားတာလာမလုပ္ေလနဲ႔။ သူ႔မ်က္စိနဲ႔ မွန္းၾကည့္လိုက္ရင္ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ထက္ တိက်တယ္။ ေစ်း၀ယ္သက္က အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွပဲကိုး။ အတြက္အခ်က္က်ေတာ႔ ကယ္ကူေလတာ မလိုဘူးဗ်။ အဖြားတြက္တဲ႔ ေစ်းတြက္နည္းဆိုတာ ကိုယ္ေတြ အလယ္တန္းေရာက္မွ သခၤ်ာမွာ သင္ယူရတာ။ စကားမဆုံးခင္ အေျဖထြက္တယ္။ ခ်က္စရာ အသားတစ္မယ္ႏွစ္မယ္ရရင္ ဟင္းစပ္တြဲဖို႔ ဟင္းရြက္တန္္းကိုေရာက္ၾကျပန္တယ္။ ခုေခတ္လူေတြ တြဲဘက္၍မစားသင္႔ေသာ အစားအစာမ်ားဆို ပိုစတာထုတ္ယူရတာ အဖြားသိရင္ေတာ႔ ရယ္မွာပဲ။ သူက တြဲဘက္၍ရေသာ ဟင္းစပ္မ်ား တန္းစီျပလိုက္ရင္ ဦးႀကီးပုစာအုပ္ထက္ေတာင္ ထူဦးမွာ။ ဒါၿပီးရင္ မုန္႔စားပြဲႀကီး ေရာက္ၿပီဗ်ာ။ ဒီအခန္းေရာက္ဖို႔ ေစ်းျခင္းေတာင္းကိုင္လာတာဆိုေတာ႔ ေစာင္႔ခဲ႔ရတာ ၾကာေပါ႔။ ျမန္မာမုန္႔ပဲသြားရည္စာေတြဆိုတာ စုံလည္းစုံ၊ ေစ်းလည္းေပါ၊ တစ္မတ္ ငါးမူးရယ္။
           တခါတေလေတာ႔လည္း အထည္ဆိုင္တန္းဘက္ေလွ်ာက္ၿပီး ပုဆိုးေလး အကၤ်ီေလး ၀ယ္ဆင္ေလ႔ရွိတယ္။ သူႀကိဳက္တာေတြ႔လည္း ၀ယ္၀တ္တယ္။ ပိုက္ဆံကေတာ႔ ေစ်းလာတိုင္း နည္းနည္းစီခြဲေပးတယ္။ လုံးကနဲခဲကနဲလည္း မကုန္ဘူး။ ေန႔တိုင္းလည္း ဆိုင္ေရာက္ၿပီး ဟိုေရြးသည္ၾကည့္ ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ဒါေတြၿပီးရုံနဲ႔ Mission Accomplished လို႔ မေျပာႏိုင္ေသးဘူးဗ်။ အဖြားက ေစ်းထဲလာတာ တျခား function တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ေပတစ္ရာေလွ်ာက္ၿပီး ျမင္သေလာက္ျပဖို႔ေလ။ ကိုယ္႔အိမ္က အမအပ်ဳိေတြကို တင္မိုးလြင္ႀကီး Talent and Model သင္တန္းေပးသလို ၀တ္ပုံစားပုံ၊ သြားပုံလာပုံ၊ ေနပုံထိုင္ပုံေတြ သြန္သင္ရင္း သမီးမယ္ေထြးေစ်းတင္ဖို႔ လုပ္တဲ႔အခ်ိန္။ မနက္လင္းလို႔ မ်က္ႏွာသနပ္ခါးမရွိ။ ေခါင္းစုပ္ဖြားနဲ႔ဆို ဆူလိုက္ေျပာလိုက္တာ ရစရာမရွိဘူး။ သူကိုယ္တိုင္က လွလွပပ သနပ္ခါးအေဖြးသားေနတတ္သလို ေျမးအပ်ဳိေတြကို ေနာက္ကေစ်းျခင္းေတာင္းကိုင္လိုက္ခိုင္းၿပီး ေစ်းထဲကို ေခါင္းကေလးေမာ႔လို႔ ၀င္တတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေျမးလူပ်ဳိေလးအလွည့္ ေရာက္လာျပန္တာေပါ႔။ သူ႔ေျမးေလး ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ႔ေန႔ကဆို ေရေက်ာ္ေစ်းထဲ သုံးေခါက္ေလာက္ ေလွ်ာက္တယ္။ ဘယ္သူ႔မွ လိုက္မၾကြားပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ေမးေလးေငါ႔ေငါ႔ၿပီး ေျပာတာကေလးကို ငါးသေလာက္ျပဳံးကေလးနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နားစြင္႔တာ။ အဖြားေျမးေလး ဘယ္႔ႏွယ္လဲ လို႔ ေမးတဲ႔ဆိုင္မွန္သမွ် ၀ယ္တယ္။ လက္စသတ္ေတာ႔ ေရေက်ာ္ေစ်းဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ဆိုရွယ္နက္၀ပ္ခ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေပတာကိုး။ (ခုေနမ်ား ရွိေသးရင္ ခ်က္ထားတဲ႔ဟင္းေတြ ဓါတ္ပုံရိုက္ၿပီးမ်ား တင္မလား မသိဘူး)။ အဲဒါေၾကာင္႔ အဖြားဟာ မနက္လင္းလာရင္ ေစ်းသြားတဲ႔၀တ္ကို ေတာ္ရုံနဲ႔ မပ်က္ေစရဘူး။ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ နာလန္ထတာနဲ႔ သနပ္ခါးေဖြးေနေအာင္လိမ္းၿပီး ေစ်းသြားဖို႔ ျပင္တယ္။ ဆုံးမယ္႔မနက္ကေတာင္ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ေစ်းသြားဖို႔ သနပ္ခါးလိမ္းရင္း ေက်ာက္ျပင္ေရွ႕မွာ ႏွလုံးေသြးရပ္တယ္။
         ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသက္ႀကီးလာတဲ႔အခါက်ေတာ႔ ေစ်းတကာ႔ေစ်း ဆိုင္တကာဆိုင္ စုံေနေအာင္ ၀ယ္ဖူးသြားၿပီ။ ကိုယ္႔အတြက္တင္မဟုတ္ဘူး။ အေမ႔အတြက္၊ ႏွမေတြအတြက္၊ မိန္းမ နဲ႔ သမီးအတြက္ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံအိပ္ပါးပါးကေလးနဲ႔ ခ်င္႔ခ်ိန္ၿပီး လိုခ်င္တာလိုက္ရွာ၀ယ္ဖူးတယ္။ အခုဆို ရန္ကုန္မွာလည္း အဆင္႔ျမင္႔ ေရွာ႔ပင္းေမာလ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ေပၚလာၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားေစ်း၀ယ္သလို ပစၥည္းမွန္ ေစွးမွန္ဆိုတဲ႔စံနစ္မ်ဳိးေတာ႔ မရွိေတာ႔ဘူး။ ႀကိဳက္ေရာင္း ႀကဳိက္၀ယ္ပဲ။ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲကို သုံးရာေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ရွိသလို တစ္ေထာင္ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္လည္းရွိတယ္။
ေလးငါးေျခာက္ေထာင္ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္လည္း ရွိတယ္။ အရသာေတာ႔ ကြာလွလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္မွစား။ မႀကိဳက္မစားနဲ႔။ ေဘးဖယ္။ စားမယ္႔သူေတြ ပုံလို႔။ မုန္႔ဟင္းခါးရဲ႕ အရသာနဲ႔တန္ဖိုးကိုေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ စားတဲ႔သူရဲ႕တန္ဖိုးကို ေရာင္းေနတာ။ ကိုယ္က သုံးရာတန္ဆို သုံးရာတန္္ဆိုင္မွာပဲ သြားစားေခ်။ ဒီက သုံးေထာင္တန္ေတြ လာစားတဲ႔ေစ်းသည္။ အရင္းစကားလာမေျပာနဲ႔။ အဲသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဒီအခါမွာ ေစ်း၀ယ္တိုင္း၀ယ္တိုင္း တန္ရဲ႕လားဆိုတာ ဘယ္ေတာ႔မွ မေတြးနဲ႔ေတာ႔။ ႀကိဳက္သလား။ အိပ္ထဲပါတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလာက္သလား။ ၀ယ္လိုက္။ ေနာက္တခါ ျပန္လာရွာလည္း ရွိခ်င္မွရွိတယ္။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးရင္ အရည္အေသြးေကာင္းေကာင္းရမယ္လည္း ထင္မေနနဲ႔။ ေရေက်ာ္ေစ်းထဲက အဖြားခ်ဳပ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ငယ္ငယ္က အကၤ်ီကေလးေတြထက္ မႏွစ္တုန္းက MK Fashion shop က မိန္းမ၀ယ္ေပးတဲ႔ Harard အကၤ်ီက အရင္စုတ္ခ်င္စုတ္တယ္။ မီးပူတိုက္လို႔လည္း မရဘူး။ အၿမဲတမ္းေၾကၿပီး ဘိုသီဘတ္သီနဲ႔။ (အေၾကသား မဟုတ္ပါ) ေနာက္ေတာ႔လည္း သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ မတန္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ ကုန္ပစၥည္းတန္ဖိုးကိုေပး၀ယ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒါ စားသုံးသူရဲ႕တန္ဖိုးကို ေပး၀ယ္ေနတာ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ ကိုယ္႔တန္ဖိုးကို သူမ်ားဆီက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ျပန္၀ယ္ေနရတဲ႔ဘ၀။
          ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔ ေစ်းဆိုင္တန္းႀကီးေတြမွာ ဘယ္လိုပဲ အဖိုးထိုက္အဖိုးတန္ ပစၥည္းေတြကို ေငြထုပ္ႀကီးပိုက္ၿပီး (ခရက္ဒစ္ကဒ္မွ သုံးမရေသးတာ၊ ဂုံနီအိတ္နဲ႔မသယ္ရ ကံေကာင္း) လိုက္၀ယ္ေနေသာ္ျငားလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားနဲ႔ ေရေက်ာ္ေစ်းထဲ မနက္ခင္း ပတ္ရတဲ႔အရသာေလာက္ ဘယ္ဟာမွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ၊ လြမ္းေမာတသစရာ ေကာင္းတာ မရွိဘူး မွတ္တယ္ဗ်ာ။ ေခ်ာကလက္လည္းေကာင္းပါတယ္။ ပီဇာလည္းေကာင္းပါတယ္။ KFC လည္းႀကိဳက္ပါတယ္။ မုန္႔ပ်ားသလက္နဲ႔ေတာ႔ မလဲနိုင္ေပါင္ ဆရာ။ (ဒါထက္ စကားမစပ္၊ ေရေက်ာ္ေစ်းကေလးကေတာ႔ အထပ္ျမင္႔ေစ်းႀကီးေဆာက္ေတာ႔မလို႔ ဖယ္ေပးရေတာ႔မယ္ လို႔ ၾကားမိသဗ်ား)။