ဆူ႐ွီးမ်ိဴးေဟ့. . . ဒို႕ဗမာ. . .

Cho Tu Zal 

• 

  စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာ နည္းခ်င္ရင္ မလိုအပ္ပဲနဲ႕ 
  လူမ်ားမ်ားနဲ႕မေရာပါနဲ႕။ အခက္အခဲရွိလို႔ေျပာ ခ်င္ရင္၊ 
  တိုင္ပင္ခ်င္ရင္ တကယ္ေကာင္းတဲ့ အၾကံဥာဏ္မ်ိဳး
  ေပးႏိုင္မဲ

  ့သူကိုပဲေျပာပါ။
  
  မဆိုင္တဲ့သူေတြကိုမေျပာပါနဲ႔။ စိတ္ပ်က္စရာကို
  ေၿပာတတ္တဲ့ သူေတြကိုဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါနဲ႔။
  စိတ္ပ်က္စရာကိုေၿပာတတ္တဲ့သူကိုေျပာရင္ကိုယ္ပါ
  စိတ္ဓါတ္က်မယ္။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြမ်ားလာမယ္။
  စိတ္ပင္ပန္းမယ္။
  
  ကိုယ္လုပ္မဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနတဲ့သူ၊ အေတြ႕
  အၾကံဳမ်ားတဲ့သူမွသာ ကိုယ့္အခက္အခဲကို နားလည္မယ္။
  ဒါေၾကာင့္ဘယ္သူနဲ႕ တိုင္ပင္တယ္ ဆိုတာကို
  ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားပါ။ "
  
  - ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ( မဟာၿမဳိင္ေတာရ)

  
  
  ကိုယ့္ဖါသာ တေယာက္ထဲေနခဲ့တာေတာ့ၾကာပါၿပီေလ။
  ရန္ကုန္မွာတုန္းကလည္း တပါတ္ကို တရက္သာ အျပင္ထြက္ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံု စကားေျပာပါတယ္။ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် က်ေနာ္ေနတဲ့ လမ္း ၅၀ အခန္းထဲက အျပင္မထြက္ပါဘူး။ ဘာ ပြဲ လန္း သဘင္ ကိုပဲ ဖိတ္ဖိတ္ မတက္ဘူး။ ပြဲတက္ ႏိုင္ငံေရး ကို အယံုအၾကည္ ႐ွိတာ၊ မ႐ွိတာ ထက္ အဲဒီမွာ ဟန္ေရးျပၿပီး၊ တကယ့္တကယ္ ထြက္မလာၾကတဲ့ ေမာင္ေတြ ကို စိတ္ပ်က္လို႕။ 
  
  ဂ်ာနယ္ေတြပါ သမွ် အျဖဳတ္ခံရတဲ့ ေနာက္ပိုင္းက စ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ စာေရးတယ္။
  ကား႐ုိက္စရာ ႐ွိ ကား႐ိုက္တယ္။
  ကား႐ိုက္စရာမ႐ွိတဲ့ ေန႕ဆုိ၊ တေနကုန္တေနခမ္း၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ထဲ စာေရးလုိက္၊
  ကမၻာတ၀ွမ္းက မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ စကားေျပာလုိက္၊ တနာရီျခား တခါေလာက္ေလး
  တရားထိုင္လိုက္နဲ႕။
  ည ၈ နာရီေလာက္မွာ အေမ့အိမ္ လမ္းေလွ်ာက္သြား၊
  သား နဲ႕ စကားစၿမီေျပာ၊ အေမ့ကို ႏွိပ္ေပး၊ ၿပီးရင္ တီဗီက လာတဲ့ ကိုရီးယားကားေလး ဘာေလး ၾကည့္၊ ၁၀ နာရီဆုိ ထျပန္၊ ၁၁ နာရီအထိ ေရႊဘုန္းပြင့္မွာ တရား၀င္ထိုင္ အဲဒါ က်ေနာ့္ေန႕စဥ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ပံုမွန္
  အခ်ိန္စာရင္းပါ။
  ေတာ္ေတာ္ေနႏိုင္တယ္ လို႕ မိတ္ေဆြေတြက စကားနာထုိးလည္း ဒီလိုပဲေနတယ္။
  
  အေစာပိုင္း ေရႊ၀ါေရာင္ၿပီးစ က စ၊ နာဂစ္ကာလေတြ အထိ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာ ၀ိုင္း၀န္းေပးခဲ့ေပမယ့္၊ ကိုေဌးသိန္း မ႐ွိတဲ့ေနာက္ မသြားေတာ့ဘူး။
  
  အလံ ကိစၥ လက္မွတ္လိုက္ထုိးခိုင္းကတည္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို စိတ္ပ်က္
  စရာေတြ ေတြ႕လို႕ လမ္းမွာေတြ႕ေတာင္ အေခၚအေျပာမလုပ္တဲ့ လူေတြ အမ်ားသား။ ခုေတာ့ တခ်ိဳ႕ကို ပင္နီတကားကား သတင္းေတြ ထဲ ေတြ႕ေနရျပန္။
  
  ဒီအေမရိကားမွာလည္း ဒီလုိပဲေနပါတယ္။
  တေယာက္ထဲပဲ တေနကုန္ စာ ဖတ္၊ စာေရး၊ အလုပ္ အားတဲ့ခ်ိန္မွာ ဒီလို တေယာက္ထဲ ပဲ အခ်ိန္ကုန္တယ္။
  
  ၈၉ ေထာင္က ထြက္လာကတည္းက အဖြဲ႕အစည္းအသင္းပင္းနဲ႕မွ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရမယ္ ဆုိ မလုပ္ဘူး။ ငါ တေယာက္ထဲ ႐ွိ၊ ငါ့နည္းငါ့ဟန္နဲ႕ ရေအာင္ ဒီစစ္အစုိးရ ကို ျပန္ခ်မယ္ လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
  
  ခု ဒီမွာေနတာကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ကလိၾက၊ ေထ့ၾက၊ စြပ္စြဲ သမုတ္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ကို တခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္။
  
  က်ေနာ္ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
  ခုလည္း ဒီလုိပဲ ေလွ်ာက္ဦးမယ္။
  
  ခု ဘာလုပ္ေနလဲ ဆုိ လြမ္းစိမ့္ ၂ ကို ဆက္႐ိုက္ဖို႕
  လူသူလက္နက္စုေဆာင္း ေနတယ္ လို႕ပဲ တင္စားေျပာပါရေစ။
  ကမၻာမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဆုိတဲ့ အင္မတန္တန္ဖိုးႀကီးမားလွတဲ့
  ၈၈၈၈ သမုိင္းရဲ႕ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ကို
  ႐ုပ္႐ွင္ ႐ိုက္မယ္။ ရ ေအာင္လုပ္မယ္။
  က်ေနာ္တို႕ ညီေနာင္ရဲေဘာ္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ ကို ကမၻာ က သိေစရမယ္။
  
  ျမန္မာျပည္ ျပန္လာရင္ ဘာလုပ္ရပါ့ လို႕ စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ
  
  ဒီ မင္းသား၊ ဒီမင္းသမီးေတြနဲ႕ ဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြပဲ တပါတ္တကား၊ ဆယ္ရက္တကား မ႐ိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
  ႏိုင္ငံေရး ကေတာ့ ေသတဲ့အထိ ကုိယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ နဲ႕ မကင္းမွာေပမယ့္၊
  အဖြဲ႕အစည္း အသင္းအပင္းေတြနဲ႕ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ မ်က္ႏွာနာ၊
  အားနာၿပီး ပါရမွာလည္း မပါခ်င္ေတာ့ဘူး။
  
  ဒီလိုေနမယ့္အစား ဒီမွာ ကိုယ္လုပ္လို႕ရမယ့္ လမ္းကို ျမင္တယ္။
  အေမရိကားမွာ ဒီလို အလုပ္ေတြကို လုပ္ဖို႕ပိုက္ဆံပဲ လိုတယ္။
  အေမရိကန္ေတြ ကို ေဒၚလာ ျပလိုက္တာနဲ႕ ခ်က္ျခင္း ေဘာ့စ္ ဆုိၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႕ လိုခ်င္တာ အကုန္ရတယ္။
  ဟိုတေလာက ဆရာႀကီးတေယာက္ က အေမရိကားမွာ အႏုပညာ အလုပ္လုပ္ဖို႕
  ခက္တယ္ လို႕ေရးထားလို႕ အံ့ကိုၾသေရာ။
  သူ ဘာေတြ ခက္ေနလဲ မသိ။
  
  တေလာက တေယာက္ကိုေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါမွာ ဘာလုပ္ေနလဲ ဆုိေတာ့၊ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ေခါင္းထဲမွာေငြဘယ္လုိ႐ွာရမလဲ ပဲ ႐ွိတယ္ လုိ႕ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
  ဒီလူျပန္ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးကို သတိထားမိ၊ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိၿပီး တဟားဟား ရယ္မိျပန္တယ္။
  
  ဟိုတေလာက ဆူ႐ွီး ကုမၸဏီတခု မွာ က်ေနာ္ အလုပ္၀င္လုပ္ေသးတယ္။
  ဟုိဆရာႀကီး စာ ထဲ၊ အႏုပညာဆရာႀကီး ဆူ႐ွီးလိပ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ ကယ္တင္ဖုိ႕
  ျပန္လာမယ္ လုိ႕ ေရးၿပီးမွပါ။
  ေလွ်ာက္လုိက္တဲ့အလုပ္ေတြ ဘာမွ အဆင္မေျပ မရဘူး။ အဲဒီ ဆူ႐ွီးကုမၸဏီက်မွ
  ပဲ တန္းခန္႕တယ္။ ျမန္မာဆုိတာနဲ႕ ဆူ႐ွီးေလာက က ေပါက္ၿပီးသားကိုး။
  ဆရာႀကီးဦးတင္မုိး ရဲ႕ ဆူ႐ွီးမ်ိဳးေဟ့ ဒို႕ဗမာ ဆုိတဲ့ စကားကိုသာ သတိရမိပါေတာ့တယ္။
  ကုမၸဏီက ၀င္၀င္ခ်င္း ကို ၁ နာရီ ၁၂ ေဒၚလာေပးတယ္။
  ဘာမွ မလိပ္တတ္ဘူး။ ၂ လ ေလာက္ပဲ အေတြ႕အႀကံဳ႐ွိတယ္ ဆုိတဲ့ၾကားက ကို ေပးတာ။ သင္လည္းေပးပါတယ္။
  အခြန္ေဆာင္ၿပီး တပတ္ကို ၄၀၀ေက်ာ္ရတယ္။ တလ ၁၆၀၀ မဆိုးဘူးဆုိပဲ။
  ျမန္မာေငြနဲ႕တြက္ရင္ ဗီဒီယို ကားတကားစာ ဒါ႐ုိက္တာေၾကးေတာင္ မ႐ွိပါဘူး။
  
  ျပႆနာက တေန႕ ၈ နာရီအလုပ္ဆင္းဖုိ႕အတြက္ အသြား ၂ နာရီခြဲ၊ အျပန္ ၂ နာရီခြဲ ရထား ၂ဆင့္၊ ဘတ္စ္ကား ၁ ဆင့္ စီးရတာ။
  တေန႕ ၁၃ နာရီ။ အဲဒီ လမ္းေပၚ ၅ နာရီကုိ စာဖတ္မယ္ ဆုိၿပီး၊ တုိဖယ္လ္ေျဖဖို႕
  စာအုပ္ႀကီး ကို ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ ထည့္ၿပီး စာက်က္ၿပီး သြားခဲ့တယ္။
  စႏၵီ လာေတာ့ ရထားေတြရပ္၊ ကားေတြရပ္။ အလုပ္လည္း ရပ္။
  
  တကယ္တမ္းက စႏၵီ မလာခင္ တရက္ကတညး္က က်ေနာ္ အလုပ္က ထြက္လုိက္တာပါ။
  က်ေနာ့္ကို ခန္႕တဲ့ အေ႐ွ႕ဘက္ ကမ္း ဒါ႐ိုက္တာ ကိုရီးယားလူမ်ိဳး၊ သူ႕လက္ေအာက္ ဆာဗီးယန္း လူမ်ိဳး၊ ေနာက္ လုိကယ္မန္ေနဂ်ာ အေမရိကန္ေတြ မ႐ွိေတာ့တာနဲ႕ ဆူပါဗိုက္စာ ျမန္မာ၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ ျမန္မာ ေတြ ၾကားမွာ အဆင္မေျပလိုက္တာဗ်ာ။ တခုေတာ့ သင္ခန္းစာသစ္ရတယ္။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျမန္မာေတြနဲ႕ အလုပ္တြဲ မလုပ္ဘူး။
  You need to teach me. လို႕ ေျပာၿပီး ၀င္လာတဲ့က်ေနာ့္ကို ဆူ႐ွီးခ်က္ဖ္ အေနနဲ႕ ခန္႕ ၀င္တဲ့ေန႕ကတည္းက သင္ခုိင္းၿပီး၊ ေပးမန္႕တန္းတူေပးေတာ့ သူတို႕ေက်နပ္ၾကေလဟန္မတူဘူး။ တေယာက္က ဖြင့္ကိုေမးတယ္။
  ဘယ္သူ႕အကပ္နဲ႕ ၀င္လာတာလဲ. .တဲ့ဗ်ာ။ အံ့ကိုၾသေရာ။
  
  စႏၵီ မလာခင္ တနဂၤေႏြေန႕မွာ က်ေနာ္ က မနက္ပိုင္း တာ၀န္က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေနေန႕ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး၊ အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားၿပီ က်ေနာ္ ညပိုင္း ဆုိင္ပိတ္တာ၀န္ယူရမယ္ လုိ႕ ေျပာတယ္။
  က်ေနာ္က ဆုိင္ပိတ္တာ၀န္ က်ေနာ္ ၂ ရက္ဆက္တိုက္ ယူၿပီးၿပီ၊ ဘာလို႕ ဆက္ယူရတာလဲ လုိ႕ ေမးေတာ့၊ သူတို႕ ဒီလုိပဲ အားလံုးသေဘာတူညီမႈနဲ႕ ဆံုးျဖတ္တယ္။ က်ေနာ္ ၂ ပတ္ဆက္တုိက္ ယူ ရမယ္ တဲ့။
  ဆုိင္ပိတ္တာ၀န္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတယ္ ဆုိတာ ဆူ႐ွီးသမားတုိင္းသိပါတယ္။
  
  မနက္ျဖန္ မုန္တုိင္းသ တိေပး ထားတယ္ ေနာ္ လို႕ သတိေပးေတာ့၊
  မုန္တုိုင္းက ေနာက္ေန႕ေန႕လည္မွာ လာမွာ မပူပါနဲ႕တဲ့။
  က်ေနာ္ ည ၇ နာရီခြဲ ဆုိင္ပိတ္ၿပီးမွ ျပန္ရင္ အိမ္ကို ၁၀ နာရီေက်ာ္၊ ၁၁ နာရီ ထုိးခါနီးေလာက္မွ ေရာက္ပါတယ္။
  က်ေနာ္ ပထမေတာ့ ဘာမွ မေျပာေပမယ့္ စဥ္းစားၿပီး၊ က်ေနာ္ မလာေတာ့ဘူး၊ အလုပ္ကလည္း တခါတည္း ထြက္တယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္တယ္။
  
  တေန႕က အလုပ္ထြက္စာ သြားေရးေတာ့ သူတု႕ိ မန္ေနဂ်ာေတြ ဆူပါဗိုက္စာေတြ ေပၚျမင္တဲ့အျမင္ကို က်ေနာ့္ကို ေရးခုိင္းေတာ့ Very Good လို႕ေရးေပးလိုက္တယ္။
  
  က်ေနာ္ ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္ လို႕ သူတို႕မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ တခုပဲ က်ေနာ္သူတို႕ကို တိုက္ခို္က္ရမယ့္ လူေတြ လို႕ မသတ္မွတ္ဘူး။
  က်ေနာ့္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး အာဏာ႐ွင္ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႕ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊
  ဆက္လည္း ၀င္ေနတုန္းပဲ။
  
  သူတုိ႕ဘက္က က်ဴးလြန္ခဲ့တာေတြအေပၚ မွ်တတဲ့ ေျဖ႐ွင္းမႈေတြ မလုပ္ေပးမခ်င္း
  က်ေနာ္ ဆက္တုိက္ပြဲ၀င္ဦးမွာပဲ။
  က်ေနာ့္ စာေတြ၊ အႏုပညာေတြနဲ႕ သူတုိ႕လုပ္ရပ္ေတြ၊ လုပ္ခဲ့တာေတြကို ကမၻာသိ
  ေအာင္ လုပ္ဦးမယ္။ သမုိင္းက်န္ေအာင္ လုပ္ဦးမယ္။
  
  တခုပဲ၊
  အေမရိကား မွာ အေခ်ာင္ခိုခ်င္လို႕ ေနေနတယ္လို႕မေျပာၾကနဲ႕ဗ်ာ။
  ဒီမွာ ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ။
  ဘယ္နားမွာ မွ ေခ်ာင္ တာ မေတြ႕ေသးပါဘူး။
  စိတ္နာစရာေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္ဗ်. . . ဟားဟား။
  က်ေနာ္ မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။
  သြားရမယ့္ ခရီးက အေ၀းႀကီး၊
  ဒါေပမယ့္ ခ်ီေလတဲ့ ခ်ီဆဲပါ။
  
  ခ်ိဳတူးေဇာ္

  ‎"