"လြယ္အိပ္တစ္လုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္"

by Soe Min on Tuesday, November 27, 2012 at 3:54am 

          အမ္းသက္ကေလး ႏွစ္ခါလည္လုနီးတဲ႔အခါ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲကို ေတာ္ေတာ္ေလး နွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေရာက္ဖူးသြားပါၿပီ။ အမ္းၿမဳိ႕နယ္တခြင္ဆိုရင္ေတာ႔ ျပဲၿပဲစင္သေလာက္ရွိေနၿပီ။ ကြင္းဆင္းကုသေရးအဖြဲ႔နဲ႔ သြားတာကိုက ေလးငါးခါမကဆိုေတာ႔ ကိုယ္က နယ္ေျမကို မစိမ္းေတာ႔သလို နယ္ေျမကလည္း ကိုယ္နဲ႔ မစိမ္းေတာ႔ပါဘူး။ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ကေလးေတြ ထြက္ရတာ ဘာလို႔ မထြက္ႏိုင္ရွိရမွာလဲ။
သူတို႔ကမွ ေဆးစိုက္ႏိုင္လို႔ကေတာ႔ ကိုယ္ကလည္း လူစိုက္ႏိုင္သပ။ အားလြန္းလို႔ ေၾကာင္ေရခ်ဳိးေနတာေတာ႔ မဟုတ္ရေပါင္။ တေခါက္တေခါက္ထြက္ရင္ ပိတ္ရက္ျဖစ္ေပမယ္႔ လူနာလက္စေတြ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖစ္ေအာင္ အရင္ စီစဥ္မွာၾကားရေသးတာ။ ျပန္လာေတာ႔လည္း လူနာေတြက တခါတည္း ပါပါလာတတ္ေသးတာ။ ဘယ္သူကမွ ဘာဆုေပးေပး မေပးေပး၊ လိုလည္းမလိုခ်င္ဘူး။ အသိအမွတ္ျပဳခ်င္ျပဳ မျပဳခ်င္ေန။

ကိုတတ္ပကေလး၊ ကိုဖိုးသခြားကေလး၊ အသံေကာင္းဟစ္ေနစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေတာမွာ ေတာ္ေတာ္ အားအားယားယားရွိေနလို႔ ေပါက္ပန္းေစ်းေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနႏိုင္တာေပါ႔ လို႔ ဆိုသူေတြကိုေတာ႔ အၿမီးကဆြဲရဆြဲရ။ ခ်ဳိကဆြဲရဆြဲရ ဆြဲၿပီး လူနာေဆာင္ထဲ တစ္ပါတ္ေလာက္ လိုက္ျပခ်င္တယ္။ ၾကြားခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ျပျပၿပီး ဖေနာင္႔နဲ႔ေပါက္ခ်င္လို႔။ အဲဒီစာေတြ ဘယ္လိုေရးေနရသလဲ သိေစခ်င္တယ္။ မုဆိုးမေစ်းဆိုင္ ေၾကြးစာရင္းမွတ္သလို ၀င္တစ္ျခစ္ ထြက္တစ္ျခစ္ ေရးေနရတဲ႔ဘ၀။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတက္ၾကည့္လိုက္၊ သူမ်ားေရးထားတာေတြ ကြန္မန္႔ကေလး၀င္ေပးၿပီး ျပန္ေျပးလိုက္၊ စေတးတပ္စ္ေလး တို႔ထိတို႔ထိ တင္လိုက္။ လစ္ရင္လစ္သလို ေမႊေနရတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ အဲလို ဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္သုံးလို႔ရတာ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ ေရာက္စကဆို ပလာစာအုပ္ထဲေရးၿပီး စစ္ေတြ၊ ေက်ာက္ျဖဴက တင္ရတာ။ ညေနေစာင္းလို႔ ေဆးရုံကျပန္ရင္ ေရေလးမိုးေလးခ်ဳိးၿပီး ေမွာင္ရီမပ်ဳိးမခ်င္းေရးတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ႔ ဘယ္မွာ ေဆးခန္းထိုင္လို႔ ျဖစ္ပါ႔မလဲ။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းကလည္း ညေန သမီးနဲ႔ေဆာ႔ဖို႔ အခ်ိန္မရွိမွာစိုးလို႔ ေဆးခန္းမထိုင္ရဘူး။ အခုလည္း စာေရးေနရင္း လူနာလာျပရင္ အာရုံပ်က္ပ်က္သြားလို႔ ေဆးခန္းမထိုင္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ အေရးေပၚဆိုရင္ေတာ႔ ေဆးရုံကလွမ္းေခၚရင္ အခ်ိန္မေရြးၾကည့္ပါတယ္။ ဒီစာေရးတဲ႔အလုပ္ႀကီးက ေဆးခန္းထိုင္စရာမလိုေတာ႔ေအာင္ ၀င္ေငြေကာင္းတယ္ေပါ႔ လို႔ ေမးရင္ေတာ႔ ဦးစိန္ကတုံး ေခါင္းေပါင္းခၽြတ္ျပသလို ရွိတာေတြ အကုန္ထုတ္ၾကြားရဦးေတာ႔မွာပဲ။ ဘယ္ဘုရားရွင္လက္ထက္ကမွ ထပ္တူမရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဧတဒဂ္ဆုပန္ ဥပသိကာႀကီးပါဗ်ာ။ ပိုက္ဆံမရေသာ အလုပ္ဟူသမွ်တို႔ကို ၀ါသနာဇြဲနဘဲႀကီးစြာ လုံ႔လျပဳတတ္ေသာေနရာမွာ နွစ္ေယာက္မရွိ ထူးခၽြန္တယ္ ထင္ပ။ ကိုယ္႔ဘာသာ ေက်နပ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲေလ။ ဟုတ္ဘူးလား။

          အခုလည္း ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စား ဘႀကီးႏြားေက်ာင္းတဲ႔အေနနဲ႔ (စပြန္ဆာဘဘႀကီးက ပါတီကေလ) ရြာလြန္ရြက္တိုက္ ေဆးကုလိုက္ခဲ႔တာ ခါတိုင္းလို မနက္သြား ညေနျပန္ခရီးမ်ဳိးေတာင္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ တစ္ညအိပ္ နွစ္ရက္ခရီးဆန္႔ျဖစ္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ဟိုးတခါ ဒလက္ေခ်ာင္းဖ်ားကို သြားသလို စက္ေလွကေလးနဲ႔ ေခ်ာင္းရိုးဆန္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အခုဟာက ေတာင္ေပၚခရီး။ ေျခက်င္သြားရတယ္။ ဒီရာသီမွာေတာ႔ ေျခခင္းလက္ခင္းသာလို႔ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ တက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပသိ ကိုယ္႔ဘာသာ သြားဖို႔ေတာ႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ အာဇာနည္စန္းစန္းေလာက္ ဆိုင္ကယ္စီးကၽြမ္းမွ ျဖစ္မယ္။ တံတားကေလးေတြက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ေဆြးလို႔ယိုင္လို႔၊ လယ္ကန္သင္းကေလးေတြက ဆိုင္ကယ္တစ္ဘီးစာကေလးရယ္၊ အတက္မတ္မတ္၊ အဆင္းေစာက္ေစာက္၊ သူမ်ားေနာက္က ထိုင္လိုက္ရတာကို အသည္းတယားယားသြားရတယ္။ အဘတို႔ငယ္ငယ္ကဆို ေလးဘက္ကုန္းတက္ရတဲ႔ ေနရာေတြဆိုပဲ။ ၀ိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ဆိုတဲ႔လူႀကီးဟာ တို႔ေလာက္ေတာ႔ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ၿမီး ခိုလိုက္ဖူးမယ္ မထင္ပါဘူး။

          အဲသည္အေပၚဘက္မွာ ခ်င္းရြာကေလးေတြရွိတယ္ေလ။ ရခိုင္ရြာကေလးေတြက ျမစ္၊ေခ်ာင္း၊ ေရေၾကာင္းနဲ႔ တည္ေနၾကတာ။ ခ်င္းရြာကေလးေတြကေတာ႔ ေတာေတာင္သွ်ဳိေျမာင္ထဲမွာ တည္တယ္။ အဲေလာက္ေခါင္ေခါင္ခက္ခက္ေနရာမွာ သူတို႔ဘာလို႔မ်ား ရြာသြားတည္ၾကလဲမသိဘူးလို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ ရြာဆိုတာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာတည္ရတာဆိုေတာ႔ သူတို႔လည္း သူတို႔အတြက္ ထမင္းအိုးတည္လို႔ လြယ္တဲ႔ဆီ တည္ၾကရတာပ။ ၀င္းမွည့္ညႊတ္အိေနတဲ႔ စပါးခင္းေတြ ေတြ႔ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႕စည္းရိုးေပၚ စီလွမ္းထားတဲ႔ ရာဘာျပားေတြေတြ႔ခဲ႔တယ္။ ထင္းစည္းႀကီးေတြ ရြက္ထားတဲ႔ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေတြ ေတြ႔ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္႔ဆီလူနာေတြ ကန္ေတာ႔တဲ႔ ပ်ားရည္ေတြက သူတို႔ဆီကလာတာ။ အမ္းမွာ စားေနရတဲ႔ ေတာ၀က္သား၊ ဂ်ီသား၊ ဆတ္သားေတြက သူတို႔ဆီကလာတာ။ မအီစက္ေတာ္ရာ သြားဖူးတုန္းကေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ ဆင္စခန္းကေလးေတြထက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လူေနစိတ္တယ္။ အိမ္ေျခတစ္ရာနွစ္ရာ ရွိသတဲ႔။ ဒီဘက္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတယ္ဆိုေပမယ္႔ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး မကင္းတဲ႔အရပ္ေတြလို ငတ္ျပတ္ဆာေလာင္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေရနဲ႔နီးရင္ ေရကေကၽြးနိုင္သလို ေတာနဲ႔နီးရင္လည္း ေတာကေကၽြးနိုင္ေသးတယ္။ (ဒါေၾကာင္႔ အငတ္အျပတ္ေတြက ခြက္ေစာင္းလာခုတ္ၾကတာေနမယ္) ေစ်းကြက္လက္လွမ္းမမီတဲ႔အရပ္မို႔ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ ေစ်းခ်ဳိတယ္။ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ နဲ႔ ၀ယ္ရင္ သရက္သီးမွည့္ဆို ဆယ္လုံးေလာက္ရမယ္။ သေဘၤာသီးစိမ္းဆို ေလးငါးလုံးရမယ္။ ကၽြဲေကာသီး (သူတို႔အေခၚ ေရွာက္ပန္းသီးတဲ႔) ေလးလုံးရတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးရတယ္။ ပိနၷဲသီးလတ္လတ္တစ္လုံးရတယ္။ ဘူးသီးဘူးညြန္႔ က်န္ေခ်ာင္းအိပ္ႀကီးတစ္လုံးနဲ႔ မဆန္႔မၿပဲရတယ္။ မာလကာသီးဆိုတာ ေရာင္းစားရတဲ႔အမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ အမ္းေစ်းထဲမွာ ေျပာတာေနာ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ငါးဆယ္ဖိုး၀ယ္စားလို႔ရတဲ႔အရပ္။ ႏွစ္ရာတန္ နဲ႔ ငါးရာတန္ကိုင္ၿပီး ေစ်း၀ယ္လို႔ရေသးတဲ႔အရပ္ပါဗ်။ စား၀တ္ေနေရးက ရန္ကုန္နဲ႔ မယွဥ္သာေအာင္ သက္သာလြယ္ကူတာေၾကာင္႔ အဲဒီေနရာမွာ သူတို႔ အေျခခ်ေနထိုင္တယ္။

           သို႔ေသာ္ နာေရးဖ်ားေရးက ရန္ကုန္ထက္ကို အပုံႀကီး ေငြကုန္ေၾကးက်ပိုမ်ားတာ လက္ေတြ႔သိလိုက္ရတဲ႔အတြက္ ကိုယ္လည္းေနသခိုက္ ဌာန္ကုန္ေအာင္ ေအာက္ဆင္းၿပီး ေစ်းေလွ်ာ႔ထားတယ္။ ကုသိုလ္ေတာင္ ရခ်င္ရမရခ်င္ေန။ က်န္တာေတြဆို ေခါင္းထဲကို ထည့္မထားဘူး။ ဘူတန္ကလူနာတစ္ေယာက္ကို ကယ္လိုက္ႏိုင္တာနဲ႔ ကိုယ္႔ဆီက ရခိုင္ဆင္းရဲသား၊ ခ်င္းဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ကို ကုလိုက္ႏိုင္တာ စိတ္ေက်နပ္မႈခ်င္း ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ငါ႔ပညာေတြက သူမ်ားလူမ်ဳိးကို ပိုက္ဆံယူၿပီး အလုပ္အေကၽြးျပဳေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႔ အသိစိတ္နဲ႔တင္ အားလုံးတန္တယ္။ (အမွတ္ယူတယ္ထင္ရင္ တစ္မွတ္မွမေပးနဲ႔ဗ်ာ။ မလိုခ်င္ဘူး) လူဆိုတာ သမိုင္းရွိတယ္ဗ်။ ကိုယ္႔အရင္က ဆရာ၀န္အဆက္ဆက္ ဒီေနရာမွာ လာအလုပ္လုပ္သြားခဲ႔ၿပီးသား။ အားက်စရာ အတုယူစရာ သူရဲေကာင္းေတြ ပါသလို စိတ္ပ်က္စရာ ရြံရွာစရာ အရႈပ္ထုပ္ေတြလည္း ပါတယ္။ ေနာင္က်ဒီလူေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဆိုေပမယ္႔ ေျခရာကေလးေတြေတာ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ၾကတာခ်ည့္ပဲ။ ကိုယ္႔သမိုင္းဆိုတာ ကိုယ္ေရးပစ္ခဲ႔တဲ႔အတုိင္းေတာ႔ မွတ္တမ္း၀င္သြားမွာ မလြဲဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား မဲဆြယ္သလို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေျပာတဲ႔စကားေတြဆိုတာ အခ်ိန္တန္ေတာ႔ ေလထဲမွာတင္ ေပ်ာက္သြားတာ။ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ေတြကသာ အေၾကာင္းအက်ဳိး အေကာင္းအဆိုးကို လိုက္ၿပီး အဖတ္တင္က်န္ရစ္ခဲ႔တာ။ အခ်ိန္က စကားေျပာတဲ႔အခါ အေျဖေပၚစၿမဲပဲ။

           ရြာကေလးေတြက အိမ္ေျခရာခ်ီရွိတယ္ဆိုေပမယ္႔ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းကေလးမွ အႏိုင္ႏိုင္ရွိတယ္။ လူနာၾကည့္တာ အဲဒီေက်ာင္းကေလးေတြမွာ ၾကည့္ရတာေလ။ အခန္းဖြဲ႔မရွိတဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းနံရံမွာ အတန္းစဥ္အလိုက္ ေက်ာင္းသားဦးေရကေလးေတြ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးထားတယ္။ အတန္းတစ္တန္းကို တစ္ဒါဇင္ထက္ ပိုတာ မရွိဘူး။ ကေလးေတြေတာ႔ ေဆာ႔ေနတာေတြ႔ခဲ႔သား။ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္၊ ေက်းသားရိုက္၊ ေဘာလုံးကန္လို႔။ ေကာ္ပတ္ရုပ္ကေလးလို ဆရာမလွလွေလးကို ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္တိုက္ေနတုန္း မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေကာ႔နဲ႔ဆရာေလးက “ဆရာမ အစည္းအေ၀းစေတာ႔မယ္” လို႔ နာရီေလးၾကည့္ၿပီးေျပာတဲ႔ ေၾကာ္ျငာကေလးကို ဒီကကေလးေတြဖြင္႔ျပလိုက္ရင္ “နတ္ျပည္မွာလည္း ေက်ာင္းတက္ရတုန္းပဲလား။” လို႔ ေမးၾကလိမ္႔မယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ မုန္႔စားတန္းလည္း မရွိဘူး။ ေက်ာင္းေထာင္႔မွာ တာလပတ္စကေလးကာထားတဲ႔ ဖင္လုံအိမ္သာကေလးတစ္လုံးပဲ ရွိတယ္။ အိမ္သာေလးမွာ ေရခပ္ထည့္စရာ ေရစည္ေရပုံးလည္း မျမင္မိဘူး။ မလွမ္းမကမ္းမွာေတာ႔ ေရတြင္းကေလးရွိတယ္။ စာသင္တဲ႔ဆရာေလးေတာ႔ ဘယ္မွာေနေလတယ္ မသိ။ ဒါေပမယ္႔ သူလည္း မ်က္ႏွာငယ္ရမယ္ေတာ႔ မထင္ပါဘူး။ တရြာလုံး ေျပးေရလို႔မွ အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုရင္ သူနဲ႔ သားဖြားဆရာမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိမွာ။

           သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ရုံတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ခဏခဏ ထြက္ပါမ်ားလာေတာ႔လည္း အရင္တုန္းက ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ နတ္သမီးရယ္ မွာ ေရးခဲ႔သလိုမ်ဳိး မႏိုင္ရင္ကာႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔လာရင္ေတာင္ ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ စိတ္ထားတတ္လာပါတယ္။ သူေရာကိုယ္ေရာ အက်ဳိးမ်ားတာကေတာ႔ ေဆးရုံကို သူတို႔ဘာသူတို႔ မလာႏိုင္တဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အို ရြာသူရြာသားမ်ားပါပဲ။ ကိုယ္ေတာင္ သည္းထိတ္ရင္ဖိုလာရတာ သူတို႔က သက္စြန္႔ဆံဖ်ားရွိၾကမေပါ႔။ ဒါေပသိ ၿမဳိ႕အိုမအိုပဲ ေတာအိုအိုၾကတဲ႔သူေတြမို႔ ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ႏွလုံး၊ ေလငန္းေတြ သိပ္မရွိပဲ ခါးကိုင္း နားထိုင္း မ်က္စိမႈန္ေတြေလာက္သာ မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ အသက္ႀကီး ရွစ္ဆယ္ ကိုးဆယ္ေရာက္ေအာင္ ေတာင္ေ၀ွးဆြဲေထာင္ ပြဲျဖစ္ေအာင္ မယ္ရင္ကမွာ လုပ္ေနၾကတုန္း။ ကိုယ္႔ဘိုးကိုယ္႔ဘြားမ်ား ကုေပးရသလို ေက်နပ္မိပါတယ္။ ေလေဆး၊ အားေဆး၊ အကိုက္အခဲေဆးေလာက္ပဲ ေပးတာေပမယ္႔ ျဗဟၼာ႔ျပည္ကအပ္ လူ႔ျပည္ကအပ္ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕ရတာ။ ဖြားေအခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာေတာ႔ ကိုယ္ေပးတဲ႔အားေဆးေလးေတြ သူမေသာက္ပဲ ေျမးေတြကိုမ်ား တိုက္ဦးမွာလား ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ ခုလို သီတင္းကြတ္ တန္ေဆာင္မုန္းရာသီဆို လူႀကီးရယ္လို႔ အဖြားကို လာကန္ေတာ႔သမွ် မုန္႔ေတြဟာ ကိုယ္ခ်ည့္ပဲ စားခဲ႔ရတာ သတိရသေလ။ (ဟြန္႔။ ဘားပက္လက္ေလး ဆယ္လုံးေလာက္ေပးၿပီး အင္တာနက္ေပၚ သာဓုအေခၚခံခ်င္ေနတဲ႔သူကလည္း ရွိေသး ေနာ႔)။

          တစ္ရြာမွာ လူကုန္ရင္ ထမင္းစားေသာက္ ေနာက္တစ္ရြာကူး။ သုံးရြာေလာက္သြားဖို႔ စီစဥ္ထားေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးတစ္ရြာက သြားရလာရ အရမ္းခက္ပါတယ္ မသြားပါနဲ႔ေတာ႔ လို႔ အားေတာင္႔အားနာ ေတာင္းပန္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မနက္က ကားမထြက္ခင္ကေလးတင္ အင္တာမနက္က ၾကားထားတဲ႔ သတင္းရွိေတာ႔ အတင္းအၾကပ္ မေလာေဆာ္ေတာ႔ပါဘူး။ ၾကားရတဲ႔သတင္း ဟုတ္မဟုတ္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အတည္ျပဳရတာေပါ႔။ မေန႔ညက အဲဒီရြာမွာ အဂၤုလိမာလ ဇာတ္ထုတ္ကၾကသတဲ႔ေလ။ ေက်းရြာႏိုင္ငံေရးဇာတ္စင္မွာ တုတ္ဆြဲဓါးဆြဲဆိုတာ မဆန္းဘူးတဲ႔။ “ျမတ္စြာဘုရား။ ေတာႀကိဳအုံၾကားမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေလး လုပ္ရဖို႔အေရးမ်ား အဲသေလာက္ေတာင္ပဲလား” ဆိုေတာ႔ “ဒီဘက္မွာက သူႀကီးေလာက္ဆို ေမာ္ၾကည့္လို႔ရတဲ႔အစား မဟုတ္ဘူး။ နဂါးတို႔မ်က္ေစာင္းက ရြာေျပာင္းေျပးႏိုင္ရင္ ေျပးစမ္းပဲ။” လို႔ ေျပာတယ္။ “သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္က တယ္လည္း ၾကမ္းသကိုး” လို႔ ေတြးမိၿပီး ဆြမ္းခံရင္း ငွက္မသင္႔ပဲ ရြာလည္ရင္း ကုန္ၾကမ္းက ရလိုက္ျပန္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာစက္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ႔ေနရာမ်ားမွာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးဆိုတာ ေမာင္သာရ၀တၳဳနံမယ္နဲ႔ ေျပာရရင္ “ေက်ာက္စရစ္ေတာ မာေခါင္ေခါင္မွာ အေတာင္ကၽြတ္ေသာ ႀကိဳးၾကာ ေရရွာ၍မရသကဲ႔သို႔” ပဲ။

          ဟိုးတေလာဆီက ေဆးရုံကို အေလာင္းတစ္ေလာင္း ေရာက္တယ္။ ရပ္ထုံးစံ ရြာထုံးစံ အရပ္စကားက အရင္ ရနွင္႔တယ္။ ညက မူးၾကရူးၾကလို႔ ရိုက္ၾကရင္းေသသတဲ႔။ အမႈကေတာ႔ ရဲနဲ႔ဆိုင္မွာ။ ကိုယ္႔အလုပ္က အေလာင္းကို ရင္ခြဲစစ္ေဆးေပးဖို႔ပါပဲ။ ျမင္တာနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး။ ၾကားတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး။ ရင္ခြဲစစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္အေပၚမွာ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးရုံပဲ။ တရားခံလည္း သိစရာမလိုသလို တရားလိုလည္း ေမးစရာမလိုဘူး။ ကၽြမ္းက်င္သက္ေသတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေတြ႔တဲ႔အတိုင္း ေဆးမွတ္ခ်က္ေရးေပးၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ။ က်န္တာ ဘာဘာ ဘာမွ မသိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘာဘာ သိတယ္ေနာ္။ ေဆးရုံမွာ လူအရွင္ေတြခြဲေပးတာေတာင္ ပိုက္ဆံမရတဲ႔ဘာဘာဆီကို လူနာအေသခြဲေပးတဲ႔အတြက္ ကန္ေတာ႔ခ်င္တယ္ လို႔ေျပာတယ္။ ဘာဘာ ဆလံေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္ေနာ္။ သိပ္မၾကာဘူး အမား။ ထမင္းဆိုင္မွာ ခိုင္းတဲ႔ ကန္မကေလး အသစ္ေရာက္လာတယ္။ ဆိုင္ရွင္အမက ဆူတယ္ေနာ္။ သူငိုတယ္။ ဆိုင္ရွင္ေနာ္ ျပန္ေခ်ာ႔တယ္။ ကန္မကေလးအေဖ ေတတြားတာ ေလ်ာ္ေၾကးမရဘူးရွိတယ္ေနာ္။ အသုဘစားရိတ္ မရွိဘူးေနာ္။ ကန္မကေလး ကၽြန္ခံရတယ္။ အမႈေနာ္ အရက္မူးၿပီး ေခ်ာ္လဲက်တယ္ ျဖစ္ၿပီး ပိတ္သြားတယ္။ ရန္ျဖစ္တာ တစ္ရြာလုံး ၾကားတယ္ေနာ္။ သက္ေသလိုက္ေပးမယ္႔သူ မရွိဘူး။ တရားနဲ႔ေျဖဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ဘာဘာလည္း တရားနဲ႔ေျဖလိုက္တယ္။ ဥပေဒနဲ႔ ေျဖလို႔ မရဘူး။ ဥပေဒဆိုတာ အလကားမရဘူး။

ကဲ က်ားၿမီးဆြဲရာကေန မီးခဲကိုင္တဲ႔ဘ၀ေရာက္လာၿပီ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးတဲ႔ဗ်ား။ တို႔ေမႀကီးကို ခ်စ္လြန္းလို႔ အေရာက္ပို႔ထားတဲ႔ သားရဲတြင္းႀကီး။ မေဘဒါ ေရခပ္ခိုင္းတဲ႔ ဘရေသ႔ကမွ ေနညိဳရင္ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေစရဲ႕လို႔ ေစတနာပါဦးမယ္။ တို႔ေမႀကီးကိုေတာ႔ ဗူးလုံးနားမထြင္းႀကီးေပးၿပီး ေရဗူးအေပါက္ပါတာ မလိုခ်င္ဘူး။ အထဲေရပါလာတာ ျမင္ခ်င္တယ္ လို႔ မ်ား ေျပာထားသလား မသိ။ အုန္းသီးထဲ ေရထည့္သလို ထည့္ခိုင္းေနၿပီ။ ေရႊသမင္ဘယ္ကထြက္ မင္းႀကီးတာကထြက္ဆိုတာ ၾကားဖူးဘူးလား။ ေျပာခ်င္ပါဘူးကြယ္။ “ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေနထိုင္ျခင္း ေဘးကင္းရန္ကြာ စိတ္ခ်မ္းသာ” တဲ႔။ (ေနနိုင္တာျဖင္႔ မဟုတ္ပဲနဲ႔။ အဲသလို ေျပာေနတာကိုက ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ဆိုတာ စာဖတ္တဲ႔သူေတြ အကုန္သိၿပီးသား)

             ေမာင္စံဖားကို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်းလက္ေတာရြာကေလးေတြဆိုတာ တရားဥပေဒလက္တံရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းေလာက္မွာ ရွိေနတယ္။ ရြာမွာ ပိုက္ဆံရွိတဲ႔သူက ကိုယ္႔အိမ္ကို မအိပ္ရဲဘူး။ ဓါးျပေၾကာက္လို႔ အမ်ဳိးေတြအိမ္ ဟိုအိမ္သည္အိမ္ လွည့္အိပ္ရတယ္။ ပိုက္ဆံေရႊေငြ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လို၀ွက္ထားၾကတယ္ မသိပါဘူး။ ရြာမွာ အလွဴရွိေတာ႔မွ အညွိတက္ေနတဲ႔ ေရႊထည္ေတြကို ထုတ္၀တ္တာ။ ဓါးျပကလည္း လည္ပါတယ္။ အလွဴလာၾကည့္ထားၿပီး အဲဒီညက်မွတိုက္တာ။ သူႀကီးဘစီတို႔လို ႏွစ္လုံးျပဴးနဲ႔ ထိပ္တုံးနဲ႔ ရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ပုံျပင္မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတာင္မွ ေခတ္ပ်က္တဲ႔အခ်ိန္ဆို နယ္ပိုင္၀န္ေထာက္ ေမာင္လူေအးတို႔ ဓါးျပသတ္လို႔ ေသတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္လို႔ အညာကိုျပန္ရင္ ေညာင္ေလးပင္နဲ႔ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္အနားမွာ ခဏခဏ ဓါးျပတိုက္တတ္တယ္ ဆိုလို႔ ကားေပၚထိုင္လိုက္လာရင္း အဲဒီနားေရာက္ၿပီဆို လက္မွာ၀တ္ထားတဲ႔ ေရႊမႈန္မႈန္နဲ႔ လက္စြပ္ကေလးကို ဟိုၾကားထိုး သည္ၾကားထိုး၀ွက္ၿပီး ဘုရားစာေတြဆိုရတယ္။ (ရာရာသသ သူ႔ဟာကျဖင္႔ တစ္မတ္သားေလာက္ရွိတာမ်ား) ေအာင္မယ္ ဓါးျပေတြကလည္း တို႔ေလာက္ မလည္ပါဘူးေနာ္။ ဒီညတိုက္မွာလား မတိုက္ဘူးလား ေဗဒင္ေမးစရာမလိုဘူး။ ရြာထိပ္ေညာင္ပင္မွာ အရက္နဲ႔ ၾကက္နဲ႔ ဆက္ထားရင္ ေသခ်ာတယ္ ဒီည ဓါးျပတိုက္ၾကမလို႔။ အဲဒီေခတ္က တရားဥပေဒ မစိုးမိုးဘူးဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာစက္က ေနရာအႏွံ႔ျဖန္႔က်က္မထားႏိုင္ေသးလို႔။ ဥပေဒျပင္ပက ခိုးသားဓါးျပေတြကို မႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္ေသးတာကို ေျပာတာပါ။ သူခိုးေလာက္ေတာ႔ ႏိုင္နိုင္နင္းနင္း စီရင္နိုင္တယ္။ သူခိုးႀကီးေတာ႔ ဓါးျပဆို နည္းနည္းျဖဳံလာၿပီ။ ဓါးျပႀကီးေတာ႔ သူပုန္ဆို ရဲအေရးမပိုင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ စစ္တပ္ရဲ႕အေရးအရာ ျဖစ္သြားၿပီ။ မေအးပြင္႔ ျမင္႔ျမင္႔စန္း လမ္း၃၀ တို႔၊ ဂ်က္မတို႔ ဖတ္လိုက္ရရင္ သူပုန္ေတြကို စစ္တပ္ကေတာင္ နွိမ္ႏွင္းႏိုင္တယ္ မထင္ဘူး။ ဇာတ္မသိမ္းမခ်င္း ေျပာတာပါ။ ဥပေဒလက္တံက တိုေသးတာကိုးဗ်။

          အခုေခတ္မွာေတာ႔ အဲဒီဥပေဒလက္တံႀကီးက ေတာ္ေတာ္ရွည္လာပါၿပီ။ ေတာေရာ ၿမဳိ႕ပါ လႊမ္းျခဳံလာတယ္။ သူခိုးဓါးျပေတြဆိုတာ ဥပေဒျပင္ပမွာ သိပ္မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒါဆို ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေရာက္လာတာေပါ႔ လို႔ေတာ႔ ေျပာလို႔ မရေသးဘူး။ ဥပေဒရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္ကို ေရာက္လာတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။ အေ၀းႀကီးလြတ္ေအာင္ ေျပးစရာမွ မလိုတာ။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ လက္တစ္လုံးျခားေလး တိမ္းလိုက္ရင္ ၿငိမ္းသြားတဲ႔ ဟာပဲဟာပဲ။ မ်က္စိထဲေပၚေအာင္ေျပာရရင္ဗ်ာ။ အရင္တုန္းက အဲဒီဂေရးဇုန္ဆိုတာ ဥပေဒစက္၀န္းရဲ႕ အျပင္ဘက္နားမွာရံတယ္။ အခု ဥပေဒစက္၀န္းကိုခ်ဲ႕လိုက္ေတာ႔ အဲဒီဂေရးဇုန္က ဥပေဒစက္၀န္းအတြင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီသေဘာကေလးကို ျမင္ေစခ်င္လို႔ေျပာတာပါ. ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြကို ပတ္ေဆာ္ခ်င္ ေညွာ္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ မရွိပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ရန္သူ ရန္သူဆို ေရွ႕ကိုမဲေနတုန္း ေနာက္ကေန ၀င္ေဆာ္သြားတာ ခံရမွာစိုးလို႔။

          ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက ရန္ကုန္မွာ တို႔အေရးေတြ လုပ္ၾကတဲ႔အခါ ရြာကလူေတြကလည္း ေခတ္မမီမွာစိုးလို႔ ရြာရိုးထြက္ေအာ္ခ်င္ၾကသတဲ႔။ ေအာ္သာေအာ္ခ်င္တာ ဘာေအာ္ရမွန္းမသိေတာ႔ ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းကေန ေရနံေခ်ာင္းဘက္လွမ္းၿပီး “ဒီေန႔ငါတို႔ ဘာေအာ္ရမွာတုန္းေ၀႔” လို႔ ေအာ္ေမးရတယ္။ မေန႔ကနဲ႔အတူတူပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေလးဘာေလး ျဖည့္ေအာ္ဆိုေတာ႔မွ စာရြက္ကေလးနဲ႔ခ်ေရးၿပီး ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေအာ္တာ။ မွားမွာစိုးလို႔ တို႔အေရး သုံးခါၿပီးရင္ ေအာင္ရမည္ တစ္ခါ လို႔ ဇာတ္တိုက္ထားတယ္။ ရန္ကုန္မွာလို သံဆူးႀကိဳးေခြေတြနဲ႔ ဒက္ ဒက္ ဒက္ ဒက္ လုပ္မယ္႔သူ မရွိဘူးဆိုေတာ႔ ေဘးကင္းရန္ကင္းလို႔ မေအာင္႔ေမ႔ပါနဲ႔။ ေန႔တိုင္း ေအာ္ၿပီးေလွ်ာက္ျပန္ေတြ ေလကုန္သံျပာျဖစ္လာရင္ တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း လူစုခြဲျပန္လို႔ မရဘူး။ ဥကၠဌက လူမိုက္ေတြေမြးထားၿပီး ဓါးနဲ႔ လိုက္အခုတ္ခိုင္းတယ္။ ဘေဒြးတစ္ေယာက္ဆို လက္ေတာင္ျပတ္သြားတာ။ ႏိုင္ရင္ေတာ႔ လုပ္လိုက္ေပါ႔ေနာ္။ အလွည့္က်လည္း မႏြဲ႕စတမ္းပဲ။ အိမ္တ၀င္းလုံး ေျမလွန္ၿပီး မီးပုံရႈိ႕ပစ္တာ။ ေျပာခ်င္တာက ဖိုးေမာင္လာၿပီ ကဗ်ာထဲကလို “ေမာင္းကိုထုပါ လူစုပါေဟ႔ ရြာကိုေဘးမွ ကာကြယ္ၾကေလာ႔ ဓါးျပငါ႔အား ၀ိုင္း၍ထား” ဆိုတာမ်ဳိး ရြာျပင္က ၀င္လာမယ္႔ ရန္သူ မဟုတ္ပဲ ရြာထဲမွာတင္ ရန္သူရွိေနတာ လို႔ ေျပာတာ။ ငယ္ငယ္က သူခိုးပုလိပ္ကစားတဲ႔အခါ သူ႔လူကိုယ္႔လူ လူစုခြဲထားၿပီးမွ တကယ္လည္းကစားေရာ ကိုယ္႔ဘက္က သူခိုးေတြ တစ္ေကာင္မွ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ အကုန္ ရဲထဲေရာက္ေနတယ္။ ကေလးဘ၀ကတည္းက သူခိုးလုပ္ကစားေနရင္ ႀကီးလာေတာ႔လည္း သူခိုးျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ ရဲပဲျဖစ္ခ်င္ၾကတာကိုး။ ဒီလိုေတာ႔လည္း ဘယ္ျဖစ္ဦးမွာလဲ။ လုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္အရ ပုလိပ္ေတြထဲက အလွည့္က် သူခိုးထြက္ထြက္လုပ္မွ ဆက္ကစားလို႔ရမွာေပါ႔။ (စာေရးတာကိုက အေႏွာင္႔မလြတ္ အသြားမလြတ္ စခန္းေခၚ ပုံစံေပးခ်င္စရာ) ကဲပါေလ။ ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပတ္ေတြ ေျပာမေနေတာ႔ပါဘူး။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို တကယ္ေဖာ္ေဆာင္ခ်င္ရင္ တရားေရး၀န္ထမ္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပိုင္ေတြက အက်င္႔ျပက္ျခစားလို႔ မရဘူး။ အဲဒါ လိုရင္းပဲ။ တည့္တည့္ႀကီး မွန္တယ္ မဟုတ္လား။

          ကိုယ္႔ဆီက တရားေရး၀န္ထမ္းေတြ အက်င္႔မေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အက်င္႔မေကာင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ တရားေစာင္႔တဲ႔သူမွာမွ တရားမရွိရင္ ဘယ္မွာ သြားရွာရမတုန္း။ “အစြယ္လိုသူက မိဖုရား၊ အသြားခိုင္းသူကရွင္ဘုရင္၊ ဤသုံးဦးအလယ္တြင္ ကံကြက္က်ား၍ ငမိုက္သားေသာႏုတၳဳိရ္ နင္႔ခ်ည့္္းသာေသေပေရာ႔” လို႔  ေျပာတာေတာ႔ ဘယ္တရားမလဲေနာ႔။ သို႔ေသာ္လည္း မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ အလိုက္မေတာ္ရင္ ဘာေတြျဖစ္တတ္သလဲဆိုတာ ဒီအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနရတဲ႔သူေတြ အသိဆုံးပဲ။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာကတည္းက ဒါမ်ဳိးေတြ ရွိၿပီးသား။ နန္းေတာ္ထဲက မ်က္နွာႀကီးအိမ္ ဓါးျပမႈမွာ မင္းတုန္း၊ ကေနာင္ အိမ္က လူပ်ဳိေတာ္သားေတြ ပါတယ္ ဆိုလို႔ ငယ္တဲ႔အမႈေတြ ႀကီးလာလိုက္တာ တကယ္ပါမပါေတာ႔ နတ္သိၾကားမွ သိေတာ္မူမယ္။ မင္းဆက္ကေတာ႔ ေျပာင္းသြားခဲ႔တာ အမွန္။ (ဒါေၾကာင္႔လည္း ပညာရွိပီပီ တခ်ဳိ႕အမႈေတြ ျပည္ဖုံးကားခ်ခ်ပလိုက္တယ္ ထင္ပါ႔) ဥပေဒ၀န္ထမ္းေတြ တရားနဲ႔အညီ စီမံႏိုင္ဖို႔ ဥပေဒရဲ႕အထက္က ၀င္ေရာက္စြက္ဘက္မႈေတြလည္း ကင္းရလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ တရားသူႀကီးက အမႈမစစ္ရေသးဘူး။ ဘယ္ျပစ္ဒဏ္ထက္ မနည္းေစနဲ႔တို႔၊ ဒဏ္ေငြေလာက္ဆိုေတာ္ေရာေပါ႔တို႔ နဲ႔ လိုခ်င္တဲ႔ အေျဖထုတ္ၿပီး တြက္ခိုင္းတာမ်ဳိးကို တရားစြဲလို႔ရတဲ႔ ဥပေဒၾကမ္းတင္ၾကည့္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ေပါင္ခ်ိန္ကားထဲက ပ၀မ္ရယ္ အခန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ထြက္ထြက္ရိုက္တဲ႔သူေတာင္ ရွိေသး။ “ညီးေဖႀကီးကို အားနာလို႔ ငါေလွ်ာ႔ေပးလိုက္တယ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္” ဆိုတာမ်ဳိးေလ။ မေန႔ကအထိ (ဒီေန႔လည္းပါတယ္။ မေျပာရဲလို႔) လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လာခဲ႔တဲ႔ အရႈပ္ထုပ္ႀကီးကို လူ႔ေရွ႕သူ႔ေရွ႕ တံမ်က္စည္းအစုတ္တစ္ေခ်ာင္းေပးၿပိး “ကုန္ေအာင္ ရွင္းပလိုက္” လို႔ ခိုင္းတာေပါ႔ေလ။

          တို႔ေမႀကီးကို ေျမြဖမ္းခိုင္းထားမွန္း ခုမွပဲ သိေတာ႔တယ္။ ေျမြေတာင္မွ ဂိစၦဂုတ္ေတာင္က တီေထြးႀကီးလို ဘယ္အစမွ ဆြဲထုတ္လို႔မရတဲ႔ သပြတ္အူႀကီး။ ရခိုင္ဘက္ကပ္ရင္ ကုလားကေအာ္မယ္။ ကုလားဘက္ ပင္းရင္ ရခိုင္ကေညွာ္မယ္။ အလယ္က ၾကားေနရင္ လူ႔အခြင္႔အေရးနဲ႔ ကိုင္တုတ္မယ္။ တိတ္တိတ္ေနေတာ႔ မလႈပ္စိတ္တူ ၾကည္ျဖဴသမႈနဲ႔ ညိျပန္တယ္။ လက္ပံေတာင္းေတာင္မွာ လက္ခ်ည့္ပဲေတာင္းပန္ဖို႔ လႊတ္လိုက္တယ္။ တကယ္တာ၀န္ရွိတဲ႔သူေတြကေတာ႔ အခ်ဳိသပ္ကေလးေျပာၿပိး လက္ေရွာင္ေနတာ။ ေျမြေသေသ တုတ္က်ဳိးက်ဳိး ကိုယ္တရားခံ။ စီမံကိန္းပ်က္ရင္ တရုတ္နဲ႔ကြိဳင္မယ္။ စီမံကိန္းဆက္လုပ္ရင္ ျပည္သူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔မယ္။ ခ်စ္ေတာ႔ခ်စ္တယ္ အလိုမလိုက္ဘူး ဇာတ္လမ္းကေလးခင္းလို႔ “လိမ္မာတယ္သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾက” လုပ္တယ္ဆိုတာ တို႔တကၠသိုလ္က ေမာ္ကြန္းထိန္းေတြ၊ ပါခ်ဳပ္ေတြက ရိုး ဟိုး ဟိုး ေနၿပီ။  စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး အိပ္ထဲထည့္သြားတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဒါလေမးရွင္းကားထဲက ဆံပင္တျခမ္းျဖဴ အဖြားႀကီးလို ဟီလာတိုက္ေနေအာင္ ရယ္ေနမွာ။  အရာရာမွာ ဒမြန္စထေရးရွင္းနဲ႔ မရဘူးဆိုတာေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ နဂိုေရွးရွင္း လုပ္တဲ႔အဆင္႔ကိုေရာက္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္႔ဘက္ကို မီးေသသလို သူ႔ဘက္ကလည္း ယုံၾကည္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္လိုတယ္ေလ။ အဖက္မတန္သလို ဆက္ဆံေနတဲ႔သူေတြဆီက အေရးအရာကေလး အလုပ္ခံရဖို႔ေတာင္ သူတို႔ခမ်ာ ဘယ္ႏွစ္လရွိေနၿပီလဲ။ ထိပ္ကသာထြက္ ေခါင္းမေဆာင္ရဲတာ။ ေနာက္ကြယ္ကေန မီးတိုက္ေပးတဲ႔သူေတာ႔ ေပါမွေပါ။ သရဲကားရိုက္ျပကတည္းက ဒီလက္ရာ ေတာလက္ရာ မဟုတ္မွန္း သေဘာေပါက္တယ္။ ေနာင္က်ရင္ေတာ႔ ဒီကိစၥေတြဟာ သမိုင္းထဲမွာ မေဟာသထာသုခမိန္ကို သိန္း၊ ေဒ၀ိန္း၊ ကာမိန္း၊ ပဂုတ္ တို႔ ပညာစမ္းတဲ႔အကြက္ေတြလို ဖတ္ရလိမ္႔မယ္ ထင္တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အသည္းတယားတယား ရင္တမမနဲ႔ “တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ပဲ ဘယ္ေတာ႔ၿပီးမလဲ။ မင္းသမီးနဲ႔မ်ား ကြဲဦးမွာလား။” ဆို ထိုင္ၾကည့္ေနရတယ္။ အလွည့္က် ႏြဲ႔လို႔မရဘူးတဲ႔ ေက်ာင္းအမေရ။ ဒီအရည္ေတြ ႀကိဳျမင္လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး နားေစခ်င္တာ။ အခုေတာ႔ ဆြဲထားတဲ႔ က်ားၿမီး လႊတ္လို႔ မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ဆက္သာကေပေတာ႔ဗ်ား။ ယုံၾကည္ပါတယ္။ အားကိုးပါတယ္။ ကိုယ္ကဥာဏ္မမီလို႔ အနားမကပ္ႏိုင္ေပမယ္႔ ျဖစ္ပုံပ်က္ပုံ ကင္ပြန္းျခဳံကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား သိမွတ္ဖြယ္ရာ စာစီလို႔ထားခဲ႔မယ္။ မဲ႔ကာရြဲ႕ကာ ဖတ္ရႈဆဲဆို ျငင္းခုံရစ္ၾကေစကုန္သတည္း။

ရာဘာျပားေတြ ေနလွမ္းထားတာတဲ႔။

ရြာလယ္က မူလြန္ေက်ာင္း

၀င္းမွည့္ေနတဲ႔ စပါးခင္းအလယ္ စပါးခင္းအလယ္...

အိမ္ေျခကေတာ႔ ၂၀၀ေက်ာ္သဗ်။