ကူးတို႔ချပႆနာ.

Thit Sar

* ေသရြာကာလ ၊ေရာက္ၾကေသာအခါ ကိုယ့္ေနာက္ ကိုကား ၊ ဘာမ်ားပါမွာ ပစၥည္းစုစု ၊ တစ္ခုမပါ ကိုယ္ျပဳထားကံမ်ားပါ မည္သာ ။ * အထုပ္ကေလး တစ္ျပင္ျပင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါမည္ထင္ 
အထုပ္ရွင္ ေသလို႔သြား က်န္တဲ့သူေတြ ေဝလို႔စား အထုပ္ရွင္မွာအလကား ဘာမွလည္းပါမသြား ေသရြာ က်ေတာ့ အပါယ္လား နိဗၺာန္ေရာက္ ဖို႔အခက္သား ။

 ( တိပိ ဋကဓရဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ ) အထက္ပါကဗ်ာေလးကို ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း နာဖူးၾက ၊ၾကားဖူးၾကပါ၏ ။

ကိုယ္ေသရင္ ဘာမွပါတာမဟုတ္ဘူး ။ ဝတ္ေပးလိုက္တဲ့အဝတ္စားက ေကာင္းေနရင္ေတာင္ သုဘရာဇာကခြ်တ္ယူလိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလ္ပဲကိုယ့္ ေနာက္ကိုပါမွာပါ ။ စေသာသံေဝဂ စကားမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းလိုလို ေျပာဆိုဖူးၾက၏ ။ ဤကဗ်ာ၏ ဆိုလိုရင္းႏွင့္ ဤစကား၏ အဓိပၸါယ္တို႔မွာ ဘုရားေဟာႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္မွန္ကန္၏ ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔သည္ နားထကမွန္ကန္ေသာအသံတို႔ကို ၾကားရ ျပီး ပါးစပ္က မွန္ကန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုေနၾကေတာ္လည္းအသိ ဥာဏ္သည္ကား မွားယြင္းေသာအယူ အဆတစ္ခုခုကို လက္ခံ ေနတုန္းပင္ျဖစ္၏ ။ ထိုအယူဆကား ေသသူ၏ ' ပါးစပ္ထဲတြင္ ကူးတို႔ခ ထည့္ရမည္ ' ဟူေသာ အယူဆျဖစ္၏ ။ မည္သူစ၍ ထြင္းခဲ့သည္မသိ ၊ ကူးတို႔ ခမထည့္ လွ်င္ပင္ ဘဝကူးမေကာင္းနိုင္ေတာ့သလိုထင္ေန ၾက၏ ။ သံသရာကူးေျပာင္းရာတြင္ ကုသိုလ္ကံက ေကာင္းေသာ ေနရာသို႔ ပို႔ေပး၍ အကုသိုလ္ကံက မေကာင္းေသာေနရာသို႔ပို႔ ေပးျခင္းျဖစ္သည္ ။ ကူးတို႔ခ ဆိုသည္ကား ဘဝကူးေျပာင္းရာ၌ ဘာမွပတ္သက္မဟုတ္ပါေခ် ။ ကူးတို႔ခ သမိုင္းေၾကာင္းကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မွတ္သားရ ဖူးသည္မွာ ေရွးေခတ္ျမန္မာမ်ားသည္ သီလလုံျခံဳ၏ ။ ေလာဘအလြန္နည္း၏ ။ မည္သူမွ်ေငြကို အပိုအေနျဖင့္ စုေဆာင္းထားျခင္းမရွိ။ ပစၥည္းဥစာ အသုံးအေဆာင္မ်ားကို ေငြေၾကးႏွင့္ဝယ္ယူျခင္း မရွိၾကပဲလဲလွယ္ သုံးေဆာင္ေလ့ရွိၾကသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ေလာဘနည္းၾကေသာ ျမန္မာတို႔၏အလည္တြင္ ေငြေၾကးဆိုသည္မွာ ဘာမွတန္ဖိုး ရွိေသာအရာမဟုတ္ၾကေပ ။ ေလာဘနည္းျပီး သီလလုံျခဳံၾကေသာ အနီးစပ္ဆုံးျမန္မာ မ်ားအေၾကာင္းကို တင္ျပရလွ်င္ အမရပူရေခတ္ မွ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႏွင့္ ျပည္သူအားလုံးတို႔သည္ ေလာဘနည္းျပီး သီလလုံျခဳံၾကေသာေၾကာင့္ သက္တမ္းျပည့္ေနၾကရ၏ ။ အနာေရာဂါ ကင္း၏ ။ အသက္တစ္ရာျပည့္ မွသာေသၾကရသျဖင့္ အသုဘတစ္ခုႏွင္ ၾကဳံၾကိဳက္ဖို႔ရာ အင္မတန္ခဲယဥ္း၏ ။ လူတစ္ေယာက္ေသလွ်င္ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးၾကည့္ ၾကရသည္ဆုိ၏ ထိုသို႔ လူအေသေပ်ာက္အလြန္နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ' အမရပူရ - ေသျခင္းမရွိေသာျမိဳ႔ ' ဟု အမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္အရဟံႏွင့္ အေနာ္ရထာမင္းတို႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္မ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေသသူႏွင့္ပတ္သက္၍ အပိုကုန္က်မည့္ ပကာသန အလုပ္မ်ား တစ္ခုမွ် မလုပ္ၾကေပ ။ ေသသူအတြက္တကယ္ က်ိဳးရွိမည့္ အလုပ္မ်ားကိုကား ဟာကြက္မ ရွိေအာင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾက၏ ။ ဥပမာအားျဖင့္ - ေသသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကိုပင့္ဖိတ္ျပီး ဆြမ္း ၊သကၤန္း စေသာလွဴဖြယ္ ဝထၳဳ မ်ိဳးစုံကိုျပည့္စုံေအာင္ လွဴကားအမွ် အတန္းေပးေဝေလ့ရွိ၏ ။ တတ္နိုင္ေသာသူမ်ားဆိုလွ်င္ ၊ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မ်ားကိုပါ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျပီးအမွ် အေပးေဝ၏ ။ က်န္ရစ္သူမ်ားက အစားအစာလွဴဒါန္း ျပီးအမွ်ေပးေဝလွ်င္ တစ္ဖက္လူမွာ အစားစာကိုရရွိ၏ ။ အဝတ္အထည္လွဴျပီး အမွွ်ေပးေဝလွ်င္ အဝတ္အထည္ကိုရ၏ ။ အေဆာက္အဦးေပးလွဴျပီး အမွ်ေပးေဝလွ်င္အေဆာက္အဦးကို ရရွိ၏ ။ ေရကန္ကိုေပးလွဴျပီး အမွ်ေပးေဝလွ်င္ ေရကန္ကိုရရွိ၏ ။ထိုအခ်က္ကို ေသခ်ာစြာသိရွိထားေသာေရွးျမန္မာၾကီးမ်ားသည္ ၊အလွဴမ်ိဳး စုံကိုေပးလွဴျပီး အမွ်ေပးရန္ကိုသာ အဓိကထားၾက၏ ။ ေသသူအတြက္ေရာ ၊ က်န္သူမ်ားအတြက္ပါ ဘာမွ်အက်ိဳးမရွိသည့္အေလာင္းေကာင္ကို မိတ္ကပ္ ၊ေပါင္ဒါ ျခယ္သျခင္း ဓါတ္ပုံမ်ားရုိက္ျခင္း ၊ဝမ္းနည္း ေၾကာင္းေၾကာ္ျငာထည့္ျခင္း ၊ေငြမ်ားစြာကုန္သည့္ အေခါင္းကိုျပဳ လုပ္ျခင္း ၊အုပ္ဂူျပဳလုပ္ျခင္း စေသာ အလုပ္တို႔ကို တစ္ခုမွ်မလုပ္ေပ ။ ဖ်ာေဟာင္းတစ္ခုပတ္ျပီလူ ႏွစ္ေယာက္ထမ္းကာ ျမစ္ကမ္းစပ္တြင္သြားထားသည္ ။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းရွိ လူသူမရွိေသာ ေတာၾကီးကို သုသာန္အျဖင့္ သတ္မွတ္ထားသည္ ။ျပန္ခါနီးတြင္ လူေသ၏ ပါးစပ္ထဲတြင္လည္း သုဘရာဇာ အတြက္ဟိုဘက္ကမ္းပို႔ ခ (ကူးတို႔ခ) အျဖစ္ ေငြတစ္မတ္ထည့္ေပးခဲ့သည္ ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေခါင္ရမ္းပန္းကို လူေသ၏ ေခါင္းတြင္ ပန္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ေရွး ျမန္မာၾကီးတို႔၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္လူေသ သည္ သူ႔အလိုလို သုသာန္ရွိရာ ျမစ္ကမ္းစပ္သို႔ ထသြားသည္ဟုအဆိုရွိ၏ ကမ္းစပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ သုဘရာဇာက ေခါင္းမွ ေခါင္ရမ္း ပန္းကို ျဖဳတ္လိုက္သည္ ။ ထိုအခါလူေသသည္ ေျမေပၚသို႔လဲက်သြား၏ သုဘရာဇာက ပါးစပ္ထဲမွေငြ တစ္မတ္ကိုထုတ္ယူျပီးတစ္ ဖက္ကမ္းသို႔ ပို႔ေပးလိုက္သည္ ။ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္သည္ႏွင့္ ေျမၾကီးေပၚသို႔ အသာခ်ထားလိုက္သည္။ ညအခါတြင္သားစား တိရစာၦန္တို႔က လာေရာက္စားေသာက္ပစ္လိုက္ တျဖင့္ေသသူအတြက္ ဒါနကုသိုလ္ထပ္မံ ျဖစ္ရပါေသးသည္ ။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ျခင္း၊ ဂူသြင္းျခင္း ၊မီးရွိဳ႕ျခင္းတို႔ိကိုေရွးျမန္မာၾကီးမ်ားမျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လူေသ၏ ေခါင္းတြင္ ေခါင္ရမ္းပန္းပန္ေပး ရုံမွ်ႏွင့္ မည္သူမွ်လိုက္ပို႔ စရာမလိုပဲ သူ႔အလိုလိုထသြားသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို ယခု ေခတ္လူမ်ားအေနျဖစ္ ယုံခ်င္မွယုံမည္ ။ ဣဇၥ်ယတိ ဘိကၡေဝ သီလဝေတာ ေစေသာပဏိဓိ ဝိသုဒၶတၱာ ။( အဂုၤတၱ်ိရ္ပါဠိေတာ္) ခ်စ္သား ၊ခ်စ္သမီးတို႔ သီလရွိေသာသူတို႔၏ အလိုဆႏၵသည္ စင္ၾကယ္ေသာေၾကာင့္ အလိုဆႏၵမွန္သမွ်ျပည့္ စုံရ၏ ။ ဤကား ဘုရားေဟာျဖစ္၏ ။ ကြ်န္းၾကီးေလးကြ်န္းတြင္ ေတာင္ကြ်န္းေနသူမ်ားသည္ သက္တမ္းအျမဲမရွိ ၊ဆယ္နွစ္နင့္ေသသူမ်ားရွိသ လိုအႏွစ္တစ္ရာေနမွ ေသသူမ်ားလည္းရွိ၏ ။ အေရွ့ကြ်န္းေနသူမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္း ခုနွစ္ရာအသက္ရွည္၏ ။ အေနာက္ကြ်န္းကား အႏွစ္ ငါးရာအသက္ရွည္၏ ။ေျမာက္ကြ်န္းကားအႏွစ္ တစ္ေထာင္အသက္ရွည္၏ ။ ေျမာက္ကြ်န္းသူ ၊ေျမာက္ကြ်န္းသားမ်ားအသက္ တစ္ေထာင္ထိ အသက္ရွည္ရျခင္းမွာ သူတို႔လုံျခဳံေအာင္ေစာင့္ထိန္းထားၾကေသာသီ လတန္ခိုးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏ ။ ေျမာက္ကြ်န္းသူ ေျမာက္ကြ်န္းသားမ်ားအားလုံးသည္သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ အားလုံးက်မ္းမာသန္စြမ္းျပီး လူေခ်ာ လူလွေတြခ်ည္းျဖစ္၏ ။ ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္က ေဇာတိကသူေဌး မယား အတုလကာ ရီ သည္ေျမာက္ကြ်န္းသူျဖစ္၏ ။ေဇာတိက သူေဌးအတြက္ နတ္မ်ားကယူေဆာင္ေပးျခင္းျဖစ္၏ ။ သူမ၏ ခႏၶာ ကိုယ္သည္ေႏြအခါတြင္ေအး ျပီး ေဆာင္းအခါတြင္ေႏြ၏ ။ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္သ ဘာဝက ဖန္တီေပးထားျခင္းျဖစ္၏။ ေျမာက္ကြ်န္းသူ ေျမာက္ကြ်န္းသား တို႔သည္ ကေလးေမြးျပီးလွ်င္နို႔ တိုက္ေကြ်းစရာမလို ၊ကေလး ကိုေတြ႔သမွ်လူမ်ားက ကေလး၏ပါးစပ္ ထဲမိမိတို႔လက္ထည့္ေပးလိုက္ ဖို႔သာလို၏ ။ ထိုလက္ညိွဳးကပင္ နို႔ထြက္ေလ ၏ ။ သူတို႔တြင္မည္ သည့္အနာေရာဂါမွမရွိသျဖင့္ေဆးကုစရာလည္းမလိုအပ္ေပ ၊အေဆာက္ အဦးအတြက္လည္းကိုယ္တိုင္ အိမ္ေဆာက္ စရာမလို သစ္ပင္က အိမ္ျဖစ္ေပးရ၏ ။ ဝတ္ေရးစားေရးအတြက္ လည္းပူပင္စရာမရွိ ပေဒသာပင္မ်ားကလိုရာကို သီးေပးရသည္ ။အထူးျခားဆုံးက ေျမာက္ ကြ်န္းသူ ေျမာက္ကြ်န္းသားမ်ားတစ္ေယာက္ေသလွ်င္ ၊အပင္ပန္ခံျပီး သၿဂႋဳဟ္စရာမလိုေပေသသူအား အဝတ္ျဖဴနွင့္ ပတ္ကာရြာလည္ ရွိ ၊ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္တင္ထားလိုက္ယုံ သာရွိသည္ ။သူတို႔၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ ဧရာမ ငွက္ၾကီးမ်ားက ရုပ္အေလာင္းကိုလာခ်ီ ကာပင္လယ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ျပီ သၿဂႋဳဟ္ေပးၾကသည္ ။ ဤအခ်က္ကိုေထာက္ဆ၍ ေရွးျမန္မာၾကီးမ်ား၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္လူေသကို ေခါင္ရမ္းပန္း ပန္ေပးလိုက္သည္နွင့္ သူ႔အလိုလို သုသာန္ရွိရာသို႔ ထသြားသည္ဆိုျခင္းမွာ ဟုတ္နိုင္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ထင္မိ၏ ။ ေရွးေခတ္က ကူးတို႔ခ ထည့္ေပးသည္မွာ သုဘရာဇာ အတြက္သာျဖစ္ေၾကာင္းစာရွဳသူမ်ား သိေလာက္ေပျပီ ။ ယခုေခတ္တြင္ကား- သုဘရာဇာမ်ားအတြက္ က်င္းတူးခ ၊ အေခါင္းခ မ်ားကိုသီးသန္႔ေပးေနရျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ကူးတို႔ခ ထည့္စရာမလိုေၾကာင္းထင္ရွာ၏ ။ တဖန္သံသရာအတြက္လည္း (ကူးတို႔ခ) ႏွင့္ဘာမွမဆိုင္ ' ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ ' နွင့္သာဆိုင္ ေၾကာင္း ထင္ရွားေပၚလြင္ေန၏ ။ လူဆယ္ေယာက္ေသလွ်င္၊ေငြ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ၊ ေျမၾကီးထဲေရာက္ျပီး အလကားျဖစ္ရ၏ ။အေယာက္ တစ္သန္းဆိုလွ်င္ ေငြ(၂၅၀၀၀၀) ေျမၾကီးထဲတြင္အလကား ျဖစ္ျပီးပ်က္စီးသြားရ၏ ။ျမန္မာျပည္၏ ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္လူေပါင္း သန္းႏွင့္ေက်ာ္၍ေသဆုံး သြားခဲ့ျပီးျဖစ္ရာေငြမ်ားသည္လည္း သန္းနွင့္ခ်ီ ခဲ့ေလျပီ ။ မွားယြင္းသည့္အယူအဆ တစ္ခုေၾကာင့္ ဘာသာေရး ၊လူမွဳေရး ၊က်န္မားေရး မည္သည့္အတြက္မွအက်ိဳးမရွိပဲ ေျမၾကီးထဲတြင္ ပ်က္စီးသြားရေသာေငြမ်ားကို ေတြးမိတိုင္း ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွေတာ့၏ ။ မည္သည့္ေကာင္းက်ိဳးမွမရွိေသာ အယူအဆၾကီးကို အလွ်င္အျမန္ ပယ္စြန္႔နိုင္ၾကပါေစ ။ http://buddhismbeams.blogspot.com/2012/11/blog-post_26.html

ေမတၱာရွင္ ( ေရႊျပည္သာ) ေထရဝါဒမွတ္ေက်ာက္ စာအုပ္မွထုတ္နူတ္တင္ျပပါသည္ ။
ကူးတို႔ချပႆနာ..

|Like --->Buddhism Beams(myanmar)
* ေသရြာကာလ ၊ေရာက္ၾကေသာအခါ
ကိုယ့္ေနာက္ ကိုကား ၊ ဘာမ်ားပါမွာ
ပစၥည္းစုစု ၊ တစ္ခုမပါ
ကိုယ္ျပဳထားကံမ်ားပါ မည္သာ ။
* အထုပ္ကေလး တစ္ျပင္ျပင္
ကိုယ့္ေနာက္ပါမည္ထင္
အထုပ္ရွင္ ေသလို႔သြား
က်န္တဲ့သူေတြ ေဝလို႔စား
အထုပ္ရွင္မွာအလကား
ဘာမွလည္းပါမသြား
ေသရြာ က်ေတာ့ အပါယ္လား
နိဗၺာန္ေရာက္ ဖို႔အခက္သား ။

( တိပိ ဋကဓရဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ )

အထက္ပါကဗ်ာေလးကို ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း နာဖူးၾက ၊ၾကားဖူးၾကပါ၏ ။
ကိုယ္ေသရင္ ဘာမွပါတာမဟုတ္ဘူး ။ ဝတ္ေပးလိုက္တဲ့အဝတ္စားက ေကာင္းေနရင္ေတာင္ သုဘရာဇာကခြ်တ္ယူလိုက္ေသးတယ္။
ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလ္ပဲကိုယ့္ ေနာက္ကိုပါမွာပါ ။

စေသာသံေဝဂ စကားမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းလိုလို ေျပာဆိုဖူးၾက၏ ။ ဤကဗ်ာ၏ ဆိုလိုရင္းႏွင့္ ဤစကား၏
အဓိပၸါယ္တို႔မွာ ဘုရားေဟာႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္မွန္ကန္၏ ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔သည္ နားထကမွန္ကန္ေသာအသံတို႔ကို ၾကားရ
ျပီး ပါးစပ္က မွန္ကန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုေနၾကေတာ္လည္းအသိ ဥာဏ္သည္ကား မွားယြင္းေသာအယူ အဆတစ္ခုခုကို လက္ခံ
ေနတုန္းပင္ျဖစ္၏ ။
ထိုအယူဆကား ေသသူ၏ ' ပါးစပ္ထဲတြင္ ကူးတို႔ခ ထည့္ရမည္ ' ဟူေသာ အယူဆျဖစ္၏ ။ မည္သူစ၍ ထြင္းခဲ့သည္မသိ ၊
ကူးတို႔ ခမထည့္ လွ်င္ပင္ ဘဝကူးမေကာင္းနိုင္ေတာ့သလိုထင္ေန ၾက၏ ။ သံသရာကူးေျပာင္းရာတြင္ ကုသိုလ္ကံက ေကာင္းေသာ
ေနရာသို႔ ပို႔ေပး၍ အကုသိုလ္ကံက မေကာင္းေသာေနရာသို႔ပို႔ ေပးျခင္းျဖစ္သည္ ။
ကူးတို႔ခ ဆိုသည္ကား ဘဝကူးေျပာင္းရာ၌ ဘာမွပတ္သက္မဟုတ္ပါေခ် ။ ကူးတို႔ခ သမိုင္းေၾကာင္းကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မွတ္သားရ
ဖူးသည္မွာ ေရွးေခတ္ျမန္မာမ်ားသည္ သီလလုံျခံဳ၏ ။ ေလာဘအလြန္နည္း၏ ။ မည္သူမွ်ေငြကို အပိုအေနျဖင့္ စုေဆာင္းထားျခင္းမရွိ။
ပစၥည္းဥစာ အသုံးအေဆာင္မ်ားကို ေငြေၾကးႏွင့္ဝယ္ယူျခင္း မရွိၾကပဲလဲလွယ္ သုံးေဆာင္ေလ့ရွိၾကသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ေလာဘနည္းၾကေသာ ျမန္မာတို႔၏အလည္တြင္ ေငြေၾကးဆိုသည္မွာ ဘာမွတန္ဖိုး ရွိေသာအရာမဟုတ္ၾကေပ ။
ေလာဘနည္းျပီး သီလလုံျခဳံၾကေသာ အနီးစပ္ဆုံးျမန္မာ မ်ားအေၾကာင္းကို တင္ျပရလွ်င္ အမရပူရေခတ္ မွ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႏွင့္
ျပည္သူအားလုံးတို႔သည္ ေလာဘနည္းျပီး သီလလုံျခဳံၾကေသာေၾကာင့္ သက္တမ္းျပည့္ေနၾကရ၏ ။ အနာေရာဂါ ကင္း၏ ။
အသက္တစ္ရာျပည့္ မွသာေသၾကရသျဖင့္ အသုဘတစ္ခုႏွင္ ၾကဳံၾကိဳက္ဖို႔ရာ အင္မတန္ခဲယဥ္း၏ ။ လူတစ္ေယာက္ေသလွ်င္
ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးၾကည့္ ၾကရသည္ဆုိ၏ ထိုသို႔ လူအေသေပ်ာက္အလြန္နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ' အမရပူရ - ေသျခင္းမရွိေသာျမိဳ႔ ' ဟု
အမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။
ရွင္အရဟံႏွင့္ အေနာ္ရထာမင္းတို႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္မ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေသသူႏွင့္ပတ္သက္၍
အပိုကုန္က်မည့္ ပကာသန အလုပ္မ်ား တစ္ခုမွ် မလုပ္ၾကေပ ။ ေသသူအတြက္တကယ္ က်ိဳးရွိမည့္ အလုပ္မ်ားကိုကား ဟာကြက္မ
ရွိေအာင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾက၏ ။
ဥပမာအားျဖင့္ - ေသသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကိုပင့္ဖိတ္ျပီး ဆြမ္း ၊သကၤန္း စေသာလွဴဖြယ္
ဝထၳဳ မ်ိဳးစုံကိုျပည့္စုံေအာင္ လွဴကားအမွ် အတန္းေပးေဝေလ့ရွိ၏ ။ တတ္နိုင္ေသာသူမ်ားဆိုလွ်င္ ၊ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မ်ားကိုပါ
ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျပီးအမွ် အေပးေဝ၏ ။
က်န္ရစ္သူမ်ားက အစားအစာလွဴဒါန္း ျပီးအမွ်ေပးေဝလွ်င္ တစ္ဖက္လူမွာ အစားစာကိုရရွိ၏ ။ အဝတ္အထည္လွဴျပီး
အမွွ်ေပးေဝလွ်င္ အဝတ္အထည္ကိုရ၏ ။ အေဆာက္အဦးေပးလွဴျပီး အမွ်ေပးေဝလွ်င္အေဆာက္အဦးကို ရရွိ၏ ။
ေရကန္ကိုေပးလွဴျပီး အမွ်ေပးေဝလွ်င္ ေရကန္ကိုရရွိ၏ ။ထိုအခ်က္ကို ေသခ်ာစြာသိရွိထားေသာေရွးျမန္မာၾကီးမ်ားသည္ ၊အလွဴမ်ိဳး
စုံကိုေပးလွဴျပီး အမွ်ေပးရန္ကိုသာ အဓိကထားၾက၏ ။
ေသသူအတြက္ေရာ ၊ က်န္သူမ်ားအတြက္ပါ ဘာမွ်အက်ိဳးမရွိသည့္အေလာင္းေကာင္ကို မိတ္ကပ္ ၊ေပါင္ဒါ ျခယ္သျခင္း
ဓါတ္ပုံမ်ားရုိက္ျခင္း ၊ဝမ္းနည္း ေၾကာင္းေၾကာ္ျငာထည့္ျခင္း ၊ေငြမ်ားစြာကုန္သည့္ အေခါင္းကိုျပဳ လုပ္ျခင္း ၊အုပ္ဂူျပဳလုပ္ျခင္း စေသာ
အလုပ္တို႔ကို တစ္ခုမွ်မလုပ္ေပ ။ ဖ်ာေဟာင္းတစ္ခုပတ္ျပီလူ ႏွစ္ေယာက္ထမ္းကာ ျမစ္ကမ္းစပ္တြင္သြားထားသည္ ။
ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းရွိ လူသူမရွိေသာ ေတာၾကီးကို သုသာန္အျဖင့္ သတ္မွတ္ထားသည္ ။ျပန္ခါနီးတြင္ လူေသ၏ ပါးစပ္ထဲတြင္လည္း
သုဘရာဇာ အတြက္ဟိုဘက္ကမ္းပို႔ ခ (ကူးတို႔ခ) အျဖစ္ ေငြတစ္မတ္ထည့္ေပးခဲ့သည္ ။
အခ်ိဳ႕ကလည္း ေခါင္ရမ္းပန္းကို လူေသ၏ ေခါင္းတြင္ ပန္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ေရွး ျမန္မာၾကီးတို႔၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္လူေသ
သည္ သူ႔အလိုလို သုသာန္ရွိရာ ျမစ္ကမ္းစပ္သို႔ ထသြားသည္ဟုအဆိုရွိ၏ ကမ္းစပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ သုဘရာဇာက ေခါင္းမွ ေခါင္ရမ္း
ပန္းကို ျဖဳတ္လိုက္သည္ ။ ထိုအခါလူေသသည္ ေျမေပၚသို႔လဲက်သြား၏ သုဘရာဇာက ပါးစပ္ထဲမွေငြ တစ္မတ္ကိုထုတ္ယူျပီးတစ္
ဖက္ကမ္းသို႔ ပို႔ေပးလိုက္သည္ ။ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္သည္ႏွင့္ ေျမၾကီးေပၚသို႔ အသာခ်ထားလိုက္သည္။ ညအခါတြင္သားစား
တိရစာၦန္တို႔က လာေရာက္စားေသာက္ပစ္လိုက္ တျဖင့္ေသသူအတြက္ ဒါနကုသိုလ္ထပ္မံ ျဖစ္ရပါေသးသည္ ။
ဤရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ျခင္း၊ ဂူသြင္းျခင္း ၊မီးရွိဳ႕ျခင္းတို႔ိကိုေရွးျမန္မာၾကီးမ်ားမျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
လူေသ၏ ေခါင္းတြင္ ေခါင္ရမ္းပန္းပန္ေပး ရုံမွ်ႏွင့္ မည္သူမွ်လိုက္ပို႔ စရာမလိုပဲ သူ႔အလိုလိုထသြားသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို ယခု
ေခတ္လူမ်ားအေနျဖစ္ ယုံခ်င္မွယုံမည္ ။
ဣဇၥ်ယတိ ဘိကၡေဝ သီလဝေတာ
ေစေသာပဏိဓိ ဝိသုဒၶတၱာ ။( အဂုၤတၱ်ိရ္ပါဠိေတာ္)
ခ်စ္သား ၊ခ်စ္သမီးတို႔ သီလရွိေသာသူတို႔၏ အလိုဆႏၵသည္ စင္ၾကယ္ေသာေၾကာင့္ အလိုဆႏၵမွန္သမွ်ျပည့္ စုံရ၏ ။
ဤကား ဘုရားေဟာျဖစ္၏ ။ ကြ်န္းၾကီးေလးကြ်န္းတြင္ ေတာင္ကြ်န္းေနသူမ်ားသည္ သက္တမ္းအျမဲမရွိ ၊ဆယ္နွစ္နင့္ေသသူမ်ားရွိသ
လိုအႏွစ္တစ္ရာေနမွ ေသသူမ်ားလည္းရွိ၏ ။ အေရွ့ကြ်န္းေနသူမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္း ခုနွစ္ရာအသက္ရွည္၏ ။ အေနာက္ကြ်န္းကား အႏွစ္
ငါးရာအသက္ရွည္၏ ။ေျမာက္ကြ်န္းကားအႏွစ္ တစ္ေထာင္အသက္ရွည္၏ ။
ေျမာက္ကြ်န္းသူ ၊ေျမာက္ကြ်န္းသားမ်ားအသက္ တစ္ေထာင္ထိ အသက္ရွည္ရျခင္းမွာ သူတို႔လုံျခဳံေအာင္ေစာင့္ထိန္းထားၾကေသာသီ
လတန္ခိုးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏ ။ ေျမာက္ကြ်န္းသူ ေျမာက္ကြ်န္းသားမ်ားအားလုံးသည္သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ အားလုံးက်မ္းမာသန္စြမ္းျပီး
လူေခ်ာ လူလွေတြခ်ည္းျဖစ္၏ ။
ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္က ေဇာတိကသူေဌး မယား အတုလကာ ရီ သည္ေျမာက္ကြ်န္းသူျဖစ္၏ ။ေဇာတိက သူေဌးအတြက္
နတ္မ်ားကယူေဆာင္ေပးျခင္းျဖစ္၏ ။ သူမ၏ ခႏၶာ ကိုယ္သည္ေႏြအခါတြင္ေအး ျပီး ေဆာင္းအခါတြင္ေႏြ၏ ။ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္သ
ဘာဝက ဖန္တီေပးထားျခင္းျဖစ္၏။ ေျမာက္ကြ်န္းသူ ေျမာက္ကြ်န္းသား တို႔သည္ ကေလးေမြးျပီးလွ်င္နို႔ တိုက္ေကြ်းစရာမလို ၊ကေလး
ကိုေတြ႔သမွ်လူမ်ားက ကေလး၏ပါးစပ္ ထဲမိမိတို႔လက္ထည့္ေပးလိုက္ ဖို႔သာလို၏ ။ ထိုလက္ညိွဳးကပင္ နို႔ထြက္ေလ ၏ ။
သူတို႔တြင္မည္ သည့္အနာေရာဂါမွမရွိသျဖင့္ေဆးကုစရာလည္းမလိုအပ္ေပ ၊အေဆာက္ အဦးအတြက္လည္းကိုယ္တိုင္ အိမ္ေဆာက္
စရာမလို သစ္ပင္က အိမ္ျဖစ္ေပးရ၏ ။
ဝတ္ေရးစားေရးအတြက္ လည္းပူပင္စရာမရွိ ပေဒသာပင္မ်ားကလိုရာကို သီးေပးရသည္ ။အထူးျခားဆုံးက ေျမာက္
ကြ်န္းသူ ေျမာက္ကြ်န္းသားမ်ားတစ္ေယာက္ေသလွ်င္ ၊အပင္ပန္ခံျပီး သၿဂႋဳဟ္စရာမလိုေပေသသူအား အဝတ္ျဖဴနွင့္ ပတ္ကာရြာလည္
ရွိ ၊ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္တင္ထားလိုက္ယုံ သာရွိသည္ ။သူတို႔၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ ဧရာမ ငွက္ၾကီးမ်ားက ရုပ္အေလာင္းကိုလာခ်ီ
ကာပင္လယ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ျပီ သၿဂႋဳဟ္ေပးၾကသည္ ။
ဤအခ်က္ကိုေထာက္ဆ၍ ေရွးျမန္မာၾကီးမ်ား၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္လူေသကို ေခါင္ရမ္းပန္း ပန္ေပးလိုက္သည္နွင့္
သူ႔အလိုလို သုသာန္ရွိရာသို႔ ထသြားသည္ဆိုျခင္းမွာ ဟုတ္နိုင္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ထင္မိ၏ ။ ေရွးေခတ္က ကူးတို႔ခ ထည့္ေပးသည္မွာ
သုဘရာဇာ အတြက္သာျဖစ္ေၾကာင္းစာရွဳသူမ်ား သိေလာက္ေပျပီ ။
ယခုေခတ္တြင္ကား- သုဘရာဇာမ်ားအတြက္ က်င္းတူးခ ၊ အေခါင္းခ မ်ားကိုသီးသန္႔ေပးေနရျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ကူးတို႔ခ
ထည့္စရာမလိုေၾကာင္းထင္ရွာ၏ ။ တဖန္သံသရာအတြက္လည္း (ကူးတို႔ခ) ႏွင့္ဘာမွမဆိုင္ ' ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ ' နွင့္သာဆိုင္
ေၾကာင္း ထင္ရွားေပၚလြင္ေန၏ ။ လူဆယ္ေယာက္ေသလွ်င္၊ေငြ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ၊ ေျမၾကီးထဲေရာက္ျပီး အလကားျဖစ္ရ၏ ။အေယာက္
တစ္သန္းဆိုလွ်င္ ေငြ(၂၅၀၀၀၀) ေျမၾကီးထဲတြင္အလကား ျဖစ္ျပီးပ်က္စီးသြားရ၏ ။ျမန္မာျပည္၏ ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္လူေပါင္း
သန္းႏွင့္ေက်ာ္၍ေသဆုံး သြားခဲ့ျပီးျဖစ္ရာေငြမ်ားသည္လည္း သန္းနွင့္ခ်ီ ခဲ့ေလျပီ ။
မွားယြင္းသည့္အယူအဆ တစ္ခုေၾကာင့္ ဘာသာေရး ၊လူမွဳေရး ၊က်န္မားေရး မည္သည့္အတြက္မွအက်ိဳးမရွိပဲ ေျမၾကီးထဲတြင္
ပ်က္စီးသြားရေသာေငြမ်ားကို ေတြးမိတိုင္း ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွေတာ့၏ ။ မည္သည့္ေကာင္းက်ိဳးမွမရွိေသာ အယူအဆၾကီးကို
အလွ်င္အျမန္ ပယ္စြန္႔နိုင္ၾကပါေစ ။
http://buddhismbeams.blogspot.com/2012/11/blog-post_26.html

ေမတၱာရွင္ ( ေရႊျပည္သာ)
ေထရဝါဒမွတ္ေက်ာက္ စာအုပ္မွထုတ္နူတ္တင္ျပပါသည္ ။

Unlike · Share · 2 hours ago