တစ္ဖက္သားရူးေအာင္ ျပဳရက္ေလတယ္
|
9:41 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Friday, November 16, 2012 at 6:52am ·
သူ႔ေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚသို႔ ေရခဲသုပ္ခြက္ကို ခြပ္ခနဲခ်ၿပီး ထြက္သြားေသာေၾကာင့္ လွမ္းေျပာမည္ျပဳလုိက္စဥ္ ပင္ ဟိုဘက္စားပြဲမွ အသံတစ္သံထြက္လာသည္။
" ဘာလီခ်ည္းပဲ ႏွစ္ခြက္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ကၽြန္မတို႔မွာတာက ဘာလီတစ္ခြက္ ေရခဲသုပ္တစ္ခြက္ေလ "
ထို႔ေၾကာင့္ ဟုိဘက္စားပြဲႏွင့္ ဒီဘက္စားပြဲမွားၿပီး ခ်မိေၾကာင္းကိုသိလိုက္၏။ သူကလည္း ' ကၽြန္ေတာ္က ဘာလီမွာတာဗ် 'ဟုေျပာလိုက္ျပန္သည္။
အေအးဆိုင္မွ ဦးယမ္းဘီလူးသည္ ' မွားသြားလို႔ပါ၊ ဆရာ့ဘာသာ လဲယူလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ဖြဲေတြကိုင္ထားလို႔ 'ဟုေျပာျပန္သည္။ သူ႔ကိုဆရာဟု ေခၚေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာဟု မထင္ၾကပါႏွင့္။ ဤတကၠသိုလ္ စားေသာက္ဆိုင္မွ လူမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆရာဟုေခၚတတ္သည္။ သူ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းသည္ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သာျဖစ္၏။
ဟုိဘက္စားပြဲကို သူၾကည့္လုိက္သည္။ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္။ သူတို႔ကလည္း ေအာင္ခ်စ္ဝင္းကိုၾကည့္ေနသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိေသာအခါ မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ က်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကိုျပံဳးစိစိၾကည့္ေနဆဲ။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းသည္ ေရခဲသုပ္ကိုယူ၍ ဟုိဘက္စားပြဲဆီသုိ႔ ထသြားသည္။ ေရခဲသုပ္ခြက္ကို စားပြဲေပၚတင္လုိက္ၿပီး ဘာလီရည္ခြက္ကို ယူသည္။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ' ေဆာရီးပဲဗ်ာ 'ဟုလႊတ္ခနဲေျပာမိသည္။ ခုနသူ႔ကိုျပံဳးစိစိၾကည့္ေသာ ေက်ာင္းသူက ' ခစ္ခနဲ 'ရယ္သည္။ သူပို၍ရွက္သြားၿပီး စားပြဲဆီသို႔ ေျခလွမ္း အမွားမွားနဲ႔ ျပန္လာထုိင္သည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။ ဆိုင္ကခြက္မွားၿပီး ခ်မိတာ၊ သူက ဘာဆိုင္လို႔ ၾကားထဲကဝင္ၿပီး ေတာင္းပန္ရမွာလဲ။
သူသည္ အေအးဆိုင္ရွင္ ဦးယမ္းဘီလူးကို မေက်မနပ္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဟင္း... နာမည္ကိုက ယမ္းဘီလူးတဲ့။ တုိ႔မီးရိႈ႕မီးလုပ္တာ။
အမွန္မွာ သူ႔ဘာသာသူ ရွက္ၿပီး ဦးယမ္းဘီလူးကို ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ေဒါကန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ဦးယမ္းဘီလူးကို သူေက်းဇူးတင္ဖို႔ပင္ေကာင္းသည္။ ခုလို အေအးခြက္ခ်င္းမွားခ်မိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ပင္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုသူစတင္ေတြ႔ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဦးယမ္းဘီလူးသည္ အခ်စ္ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတစ္လံုးကို ယေန႔ပင္ေဖာက္ခြဲလုိက္ၿပီမဟုတ္လား။
တင္ေအာင္ခိုင္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာရမည္။ ဒီေကာင္က အျမင္က်ယ္သည္။ ေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုလံုး အႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနတတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိေနသည္။ သူ႔ကိုမိန္းကေလးေတြက မသိေသာ္လည္း သူကမိန္းကေလးေတြကို သိေနျခင္းကိုဆိုလိုပါသည္။
ဒီေလာက္ေျပာလွ်င္ပင္ အေျခအေနကို သိေလာက္ၿပီ ထင္သည္။ သူစိတ္ဝင္စားေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို။ ဘယ္သူ႔ကိုလဲဆိုေတာ့ ဟုိတစ္ေန႔က ေရခဲသုပ္ႏွင့္ ဘာလီရည္ခြက္ခ်င္းမွားတဲ့ ေကာင္မေလးကိုပါ။ ျပံဳးစိစိၾကည့္ေနေသာေကာင္မေလးကိုမဟုတ္ပါ။ မ်က္လံုးခ်င္း တစ္ခါေလာက္ဆံုၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားေသာ ေကာင္မေလးကို ျဖစ္ပါသည္။
ျဗဳန္းကနဲ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူလိုငါလိုအဆင့္ေလာက္သာ ရွိသည္ဟု ထင္ရသည္။ အုိလီဗီယာ နယူတန္ဂၽြန္တို႔၊ လင္ဒါကာတာတို႔၊ ဆူဇီကြာထရိုတို႔လို အင္တာေနရွင္နယ္ ဆံပင္မ်ိဳးႏွင့္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သံုးဆင့္ဟုေခၚမလား၊ ေလွကားသံုးထစ္ဟုေခၚမလား မသိရေသာ သရီးစတက္ဆံပင္မ်ိဳးႏွင့္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း သတိမထားမိဘဲ အမွတ္မဲ့ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနၾကလိမ့္မည္။ ခုေခတ္တြင္ အလြန္ရိုးေနၿပီျဖစ္ေသာ သာမန္ ဆံပင္ဖားလ်ားကေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးကို ေသခ်ာစြာၾကည့္မိလွ်င္ (ေအာင္ခ်စ္ဝင္း၏ အဆိုအရ) စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အတိၿပီးေနေၾကာင္း ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။
သူ႔နာမည္ႏွင့္ တတိယႏွစ္လား၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္လားဆိုသည္ကို မသိရေသာ္လည္း အဓိက ဘာသာရပ္ကိုမူ သိလိုက္ရ၏။ ဟိုတစ္ေန႔က အေအးဆိုင္မွာ သူတို႔ေျပာေနေသာ စကားကို တစ္ခြန္းစ ၾကားမိသည္။ ေဒါက္တာတင္ေအာင္။ ဦးျမင့္ေဝ စေသာအမည္မ်ားကို ထည့္သြင္းေျပာၾကားေနသည္ကုိ ေထာက္၍ ရူပေဗဒ အဓိက ေက်ာင္းသူျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ က်န္္အခ်က္အလက္မ်ားကို တင္ေအာင္ခိုင္၏အကူအညီျဖင့္ သိေအာင္ ၾကိဳစားရေပေတာ့အံ့။
တင္ေအာင္ခိုင္ကုိ မႏၱေလးေဆာင္မွာပင္ ရွာေတြ႔သည္။ ဒီေကာင္က မဟာသိပၸံတက္ေနသူျဖစ္သည္။ အေဆာင္အလယ္ထပ္ရွိ နမူနာေက်ာက္မ်ားထားေသာေနရာနားမွာ ေတြ႔ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေလွကားမွတက္လာစဥ္ကပင္ သူ႔အသံက်ယ္ေလာင္ေလာင္ကို ၾကားေနရေလသည္။
" ေဟ့... ဒီသလင္းေက်ာက္ၾကီးသာ စိန္တံုးၾကီး ျဖစ္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ၊ ကမာၻေပၚမွာ အၾကီးဆံုးစိန္တံုးၾကီး ျဖစ္သြားမွာပဲ၊ ဒါၾကီးကို ထက္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ငါ့ေကာင္မေလးကို နားကပ္လုပ္ေပး၊ ေဟ့...ေဟ့ နားရြက္ၾကီး ရွည္ထြက္လာမွာပဲ "
တင္ေအာင္ခိုင္ကို အတင္းဆြဲေခၚလာရသည္။ 'ဘာလုပ္မလို႔လဲကြ' ဆိုၿပီးကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ပါလာ၏။
" ဘာကိစၥလဲကြ၊ မင္းကအေရးတၾကီး၊ လက္ဖက္ရည္တိုက္မလို႔လား "
" ၿပီးေတာ့တိုက္ပါ့မယ္ကြာ၊ ခုမင္းကိုျပစရာတစ္ခုရွိလို႔ "
" ဘာလဲ ယူေရနီယမ္သုိက္ေတြ႔ထားလို႔လား "
" အဲဒါထက္အဖိုးတန္တယ္ "
" သိၿပီ သူငယ္ခ်င္း၊ ရတနာသိုက္ပဲ "
ရူပေဗဒဌာန စာသင္ခန္းမ်ားအနီးတြင္ တဝဲဝဲရယ္တဲ့ တလည္လည္ျဖစ္ေနၾကသည္။
" မင္းအခ်ိန္စာရင္းေတာ့ ကူးၿပီးၿပီလား "
" ေအး..ၿပီးၿပီ သတ္ယီးယား ပရက္တီကယ္ရွိတယ္၊ ေလးနာရီခြဲေလာက္မွၿပီးမွာ၊ ဖိုင္္နယ္ေတြက ႏွစ္နာရီခြဲၿပီးမယ္ "
" ဒါဆို အၾကာၾကီးေစာင့္ရမွာပဲ၊ ခုမွႏွစ္နာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး၊ လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္မယ္ကြာ၊ ႏွစ္နာရီခြဲခါနီးေတာ့ျပန္လာတာေပါ့ "
" ဟာ...ေနဦးကြာ၊ ကလပ္စ္က ေစာလႊတ္ရင္ လဲြေနပါဦးမယ္ "
" မင္းဟာက မေသမခ်ာၾကီးပါကြာ၊ ႏွစ္နာရီခြဲအတန္းၿပီးလို႔ မေတြ႔ရင္ သတ္ယီးယား ပရက္တီကယ္ကို ဆက္ေစာင့္ရဦးမွာေပါ့ "
" မင္းကလဲကြာ၊ တစ္ေန႔တစ္ေလပဲဟာ "
ႏွစ္နာရီခြဲအထိ ရူပေဗဒခန္းမေရွ႕က စၾကၤအုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။ အတန္းလႊတ္ခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ထြက္လာသူေတြထဲမွာ သူမပါေခ်။ တင္ေအာင္ခုိင္က ဟုိဟာလား၊ ဒီဟာလားေလွ်ာက္ေမးေနျပန္၏။
" မပါဘူးကြာ "
" ဒါျဖင့္ရင္ ပရက္တီကယ္ၿပီးေအာင္ေစာင့္ရဦးမွာေပါ့ "
" အဲဒါပဲ ရွိတာပဲ "
တင္ေအာင္ခိုင္က ခဏစဥ္းစားလိုက္ၿပီး...
" ဟာ အျပင္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ရတာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ "
" ဘာျဖစ္လဲကြာ၊ သူမ်ားေတြလဲ ဒီလုိပဲဟာ၊ လာပါကြာ "
တင္ေအာင္ခိုင္က ဦးေဆာင္၍ လက္ေတြ႔ခန္းမ်ားအနီးသို႔ သြားၾကျပန္သည္။ တံခါးေပါက္တစ္ေပါက္မွာ တစ္ျခမ္းပြင့္ေနသည္။ အထဲသို႔ၾကည့္ေသာ္လည္း သူ႔မေတြ႔ရ။ အတန္ငယ္ဟေနေသာ ေနာက္တံခါးတစ္ေပါက္မွေခ်ာင္းၾကည့္ျပန္သည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းသည္ ထိတ္ခနဲ ဝမ္းသာသြားေလ၏။ တတိယႏွစ္ က်ိန္္းေသၿပီ။
" ေဟ့ေကာင္... ဟုိမွာ ဟိုမွာ "
" ဘယ္မွာလဲ "
" ဟုိမွာ... အနီေရာင္နဲ႔ "
" ဟင္ ကုလားမၾကီးပဲ "
" ဟာ... အဲဒါမဟုတ္ဘူး၊ ဒီဘက္ကကြ၊ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႔ "
" ေဩာ္... ဒါလား "
" မင္းသိလား "
" သိတာေပါ့ကြ၊ သူ႔နာမည္က ဇာဇာတဲ့ "
အုိ.. ဇာဇာတဲ့ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ နာမည္ေလးလဲကြယ္။
" ဒီမွာ... ဒီမွာ "
ႏွစ္ေယာက္စလံုး လွည့္ၾကည့္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ီေအာ္ေလာ္ဂ်ီ ဖိုင္နယ္က ေအာင္ခ်စ္ဝင္းပါ "
" ဘယ္သူကေမးလို႔လဲ "
အေအးဆိုင္မွာေတြ႕တုန္းက ျပံဳးစိစိလုပ္ေနေသာ ေကာင္မေလးက ျပန္ေမးသည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းနည္းနည္း ' ႏွာကစ္ 'သြားသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ခင္ဗ်ားကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီကဇာဇာကို... "
" ဘယ္ကဇာဇာလဲ "
" သူေလ... "
ဇာဇာဘက္သို႔ သူေမးေငါ့ျပသည္။ ျပံဳးစိိစိမကေလးက.....
" သူ႔နာမည္ ဇာဇာမွမဟုတ္ဘဲ "
" ခင္ဗ်ာ... "
သူအံ့ဩသြားသည္။ ရွက္လည္းရွက္သြားသည္။
" ေဆာရီးပဲဗ်ာ "
သူလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ' ေၾကာင္လိုက္တာ 'ဟုလွမ္းေျပာလိုက္ေသာအသံသည္ သူ႔ေနာက္ကိုေျပးလိုက္လာ၏။
ေလွကားေပၚသို႔ တက္မည္ျပဳေသာ တင္ေအာင္ခုိင္၏ ကုပ္ကိုဖမ္းကိုင္လိုက္သည္။
" ေခြးေကာင္ တင္ေအာင္ခုိင္ "
" ဟ..ဟ.. ဘာျဖစ္တာလဲ "
" ဘာလဲကြာ "
" သူ႔နာမည္ ဇာဇာမွမဟုတ္ဘဲ၊ မင္းသက္သက္မဲ့... "
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" ငါဆဲြထိုးမိမယ္ေနာ္...မင္း "
" ဟဲ..ဟဲ.. ေဆာရီးပဲကြာ၊ သူ႔နာမည္ကို ငါမွမသိဘဲ၊ ပါးစပ္ထဲေတြ႔တဲ့နာမည္ကို ေျပာလိုက္တာပဲကြာ "
" မင္းလုပ္တာ ငါဘယ္ေလာက္ အရွက္ကြဲတယ္မွတ္သလဲ "
" ကဲပါကြာ... သူ႔နာမည္ကို မသိသိေအာင္ ငါပဲ စံုစမ္းေပးပါ့မယ္ "
" လာျပန္ၿပီ "
ထိုေန႔က တင္ေအာင္ခုိင္က လက္ဖက္ရည္တိုက္သြားသည္။
တင္ေအာင္ခုိင္သည္ သူ႔ဒုကၡႏွင့္သူ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားရရွာသည္။ ေငြသြင္းဌာနေရွ႕တြင္ သံုးရက္တိတိ သြားေစာင့္သည္။ ေက်ာင္းသူတို႔သည္ ေက်ာင္းလခကို ေစာေစာစီးစီး သြင္းတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ လဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွ သံုးရက္ေန႔ထိ မနက္ဆယ္နာရီႏွင့္ ေန႔လယ္တစ္နာရီေလာက္ထိ ေယာင္လည္လည္လုပ္ရင္း ေစာင့္ရသည္။ သုံုးရက္ေန႔က်မွ ဟုိႏွစ္ေယာက္ ေငြလာသြင္းသည္။ သူလည္း ေငြသြင္းဖို႔တန္းစီသလိုလုပ္၍ ေနာက္နားက ကပ္ရပ္လုိက္သည္။ ေငြသြင္းပံုစံကိုလွမ္းတင္လိုက္ေသာအခါက်မွ မသိမသာခုိး၍ၾကည့္ရ၏။ အမေလး.... နာမည္ေလးသိရဖို႔ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ယူရမည္။ ဒါေတာင္ ဟုိေကာင္ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းက မယံုခ်င္ေသးေခ်။
" ေဟ့ေကာင္... မင္းစကား ငါမယံုဘူး "
" တကယ္ပါကြာ၊ ငါ ကက္ရွ္မွာ သံုးရက္တိတိေစာင့္ၿပီး စံုစမ္းလာတာပါ "
" ဒါျဖင့္ သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲ... ေျပာေလ "
" ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ရမလဲကြာ၊ အရွည္ၾကီးဆိုင္က်မွ ေျပာမယ္ "
" ဒီတစ္ခါ မင္းေခ်ာက္တြန္းရင္ေတာ့ ေခါင္းကြဲၿပီသာမွတ္ "
" မခင္သန္းျမင့္ တစ္ေယာက္တည္းလား "
လန္႔သြားသည္။ လွည့္ၾကည့္သည္။ အံ့ဩသြားသည္။
" နာမည္သိလို႔ အံ့ဩသြားသလားဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္အပင္ပန္းခံၿပီး စံုစမ္းထားရတာပါ "
ဘာမွျပန္မေျပာေခ်။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းလည္း ေျပာသာေျပာေနရသည္။ နာမည္အမွန္ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားဟု သံသယရွိေနဆဲပင္။
" ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခြင့္ျပဳပါ "
" မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ "
အသံကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကားဖူးၿပီ၊ သာယာသံစာရင္းဝင္အသံမ်ိဳး။
" ေႏွာင့္ယွက္တယ္လို႔ထင္ခ်င္လည္းထင္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ အတန္းခ်ိန္ေတြအပ်က္ခံၿပီး မခင္သန္းျမင့္ကို လာလာေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ စြဲလမ္းမႈကို အသိအမွတ္ျပဳေစခ်င္ပါတယ္ "
ခင္သန္းျမင့္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးျဖာသြားေသာ အေရာင္ကိုျမင္ရသည္။ သူ႔စကားထိေရာက္ေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ေအာင္ခ်စ္ဝင္း ဝမ္းသာသြား၏။ ဒီေလာက္ပဲေျပာဖုိ႔ လုိမည္ထင္သည္။ သူလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေပပဲ။
ဒါ... ပထမအဆင့္။
× × × × × ×
" ဒီမွာ... မျပံဳးျပံဳး "
" ကၽြန္မနာမည္ မျပံဳးျပံဳး မဟုတ္ဘူး"
" ေဩာ္...ဇာဇာလား၊ ဒါျဖင့္ "
" ေပါလွခ်ည္လား "
" ဒီလိုပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ ျပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္တတ္လို႔ မျပံဳးျပံဳးလို႔ ေခၚတာပါ "
" ထားပါေတာ့၊ ခုဘာကိစၥရွိလို႔လဲ "
" ဟို... မခင္သန္းျမင့္ မပါဘူးလား "
" ဟင့္အင္း "
" ေတြ႔ရင္ကၽြန္ေတာ္ကေမးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါေနာ္ "
" ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာပဲ ေျပာရမွာလား၊ ရွင့္နာမည္မွမသိဘဲ "
" ကၽြန္ေတာ့္နာမည္သိခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းလခသြင္းတဲ့အခါ လာေစာင့္ေနေပါ့၊ ေငြသြင္းပံုစံထဲကို ခိုးၾကည့္ရင္ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းဆုိတာ ေတြ႔လိမ့္မယ္ "
× × × ×
" မခင္သန္းျမင့္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနရတာ သံုးလေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ "
ဘာမွ ျပန္မေျပာေခ်။
" ကၽြန္ေတာ့္မွာလက္မခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အျပစ္ေတြ ရွိေနလို႔လားဟင္ "
ေခါင္းညိတ္ျခင္း၊ ေခါင္းခါျခင္းမျပဳ။
" ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေျပာပါဦး "
" ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူး "
ခင္သန္းျမင့္ထံမွ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားရဖို႔ အလြန္ခက္ခဲလွဘိသည္။
× × × × ×
" လာမယ့္ ဆယ္ရက္ေန႔ဆိုရင္ ေျခာက္လ ျပည့္ၿပီေနာ္ "
" ရွင္ "
" ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ခဲ့ရတာကို ေျပာတာပါ "
" ကၽြန္မ... မသိဘူး "
" ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားတာပါ "
ခင္သန္းျမင့္သည္ ဘယ္လိုနည္း။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္း သူ႔ကိုခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည္မွာ ေျခာက္လပင္ျပည့္ေတာ့မည္။ ခုထိ သူရဲဝ့ံစြာ စကားမတံု႔ျပန္ေသးေခ်။ အရွက္အေၾကာက္ၾကီးသူဟု ဆုိရမလား၊ ဣေျႏၵၾကီးသူဟု ဆိုရမလားမသိ။
" ဒီေလာက္ၾကာမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တစ္ခုခုဆံုးျဖတ္ခ်က္ရသင့္ပါၿပီဗ်ာ "
ေအာင္ခ်စ္ဝင္းသည္ ခင္သန္းျမင့္ကို အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ တစ္ခုခုျပန္ေျပာမည့္ အရိပ္အေယာင္ကုိ မျမင္ရ။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္း စကားကုိဆက္ရသည္။
" ကၽြန္ေတာ့္ကို အခြင့္အေရးတစ္ခုေတာ့ ေပးပါ မခင္သန္းျမင့္ရယ္၊ ဆယ္ရက္ေန႔က စေနေန႔ေနာ္ မခင္သန္းျမင့္တို႔ ကလပ္စ္ ဆယ့္တစ္နာရီၿပီးမွာ မဟုတ္လား၊ ျပန္ရရင္ ဒီလမ္းအတိုင္း ျပန္ပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဟုိ..ေညာင္ၾကတ္ပင္ေအာက္က ေစာင့္ေနပါ့မယ္၊ အဲဒီေန႔က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေျဖေပးပါေတာ့ဗ်ာ "
ခင္သန္းျမင့္က တစ္ခုခုျပန္ေျပာရန္ ဟန္ျပင္သည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းက အခြင့္မေပး။
" ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ခံႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ လက္မခံႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ ဒီလမ္းအတိုင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ပါေနာ္ "
× × × × × ×
ဆယ္နာရီ ခြဲၿပီးကာစကပင္ ေညာင္ၾကတ္ပင္ေအာက္မွ ခံုတန္းကေလးမွ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းဟု ထင္လ်င္မွားပါလိမ့္မည္။ တင္ေအာင္ခိုင္ပင္ျဖစ္သည္။
ျဖစ္ပံုမွာ ဤသို႔တည္း။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းသည္ တင္ေအာင္ခုိင္ကို မေန႔က အေရးတၾကီး ရွာေဖြခဲ့ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ခင္သန္းျမင့္အား သူ႔ကိုယ္စားသြားေတြ႔ေပးရန္ တင္ေအာင္ခိုင္ကိုေတာင္းပန္သည္။
" ဟ ငါ့ကိုခ်ိန္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ "
တင္ေအာင္ခိုင္က ျငင္းသည္။
" ဒီလိုကြာ ခင္သန္းျမင့္နဲ႔ခ်ိန္္းထားတဲ့အခ်ိန္က မနက္ျဖန္ ဆယ့္တစ္နာရီမဟုတ္လား၊ ငါ့အဘိုးၾကီးကလဲ နက္ျဖန္ ဆယ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးရထားနဲ႔ရန္ကုန္ကို လာမွာကြ၊ ငါသြားၾကိဳရမွာ။ ခင္သန္းျမင့္ဆီ ဘယ္လိုမွ သြားလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး "
" မင္းအဘိုးၾကီးကို ငါသြားၾကိဳမယ္ေလကြာ "
" မင္းမွ ငါ့အဘိုးၾကီးကို မျမင္ဖူးဘဲ "
" ေအး... ဟုတ္သားပဲ၊ ခက္တာပဲကြာ "
" မတတ္ႏိုင္ဘူးကြာ၊ မင္းပဲ ကူညီေပါ့ကြာ၊ ငါ့ကိုယ္စားခင္သန္းျမင့္ကို သြားေစာင့္ေပးပါကြာ၊ ေတြ႔ရင္ ငါမလာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပၿပီး "
" ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေၾကာင္စီစီႏိုင္တာပဲ "
" ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ မျဖစ္လို႔ပါကြာ၊ ကူညီပါ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ေတာက္ အေဖကလဲ ဒီရက္က်မွ လာရတယ္လို႔ "
ထို႔ေၾကာင့္ တင္ေအာင္ခိုင္ ဒီမွာ လာေစာင့္ေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သူ႔လက္မွ နာရီကိုၾကည့္သည္။ ဆယ့္တစ္နာရီ။
တင္ေအာင္ခိုင္သည္ သူ႔အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားၿပီး ရယ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာင္သနည္း။ ခင္သန္းျမင့္လာလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ အရင္မိတ္ဆက္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ခ်စ္ဝင္း မလာႏိုင္ေၾကာင္းကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပရမည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္း၏အဆုိအရ ခင္သန္းျမင့္သည္ ရွက္တတ္သတဲ့။ တကယ္လို႔မ်ား သူ႔စကားကို ဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ဘဲ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ထြက္သြားခဲ့လွ်င္...
ခုမွပင္ သူေဆာင္ရြက္ရမည့္ တာဝန္၏ ပမာဏကို ခန္႔မွန္းမိသည္။ မလြယ္ပါလား။
ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္။ ခင္သန္းျမင့္ မလာေသး။
အင္းေလ... အတန္းၿပီးေတာ့ အိမ္သာမ်ား ဝင္ေနလို႔လားေတာ့ မသိ။ ဒါမွမဟုတ္ လာရမွာရွက္လို႔ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနတာမ်ားလား။ သို႔ရာတြင္ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲသည္အထိ ခင္သန္းျမင့္ အရိပ္အေယာင္ကိုပင္ မျမင္ရ။
တင္ေအာင္ခုိင္စိုးရိမ္စျပဳလာသည္။ ဆရာက ေနာက္တစ္ခ်ိန္ဆက္ၿပီး သင္ေနလို႔မ်ားလား။ အတန္းရွိရာသို႔ သြားေနတုန္း ဟုိက ဒီကိုေရာက္ေနလွ်င္ ခက္မည္ဟု စဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ မသြားျဖစ္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းကိုယ္စား စိုးရိမ္ရျခင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတာဝန္ယူလာေသာ ကိစၥျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ စိုးရိမ္ေနရသည္ႏွင့္ မျခားရွိသည္။
ဆယ့္တစ္နာရီေလးဆယ့္ငါးမိနစ္။ အေျခအေန မထူးျခားေသး။ စိတ္္ထဲက ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ေတြးစျပဳလာသည္။ ခင္သန္းျမင့္ လွည့္စားၿပီေလာ။
ဆယ့္ႏွစ္နာရီ။ စေနေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အတန္းခ်ိန္မရွိေတာ့။ ပတ္ဝန္းက်င္၌ အိမ္ျပန္သူ စားေသာက္ဆိုင္တန္းသြားသူတုိ႔ျဖင့္ စည္ကားေနၿပီ။ ဗိုက္ထဲက ဆာလာသည္။ ထို႔အတူ စိတ္လည္းတိုလာသည္။
ဆယ့္ႏွစ္နာရီဆယ္မိနစ္။ ေဒါသျဖစ္သည့္အဆင့္သို႔ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။ ၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္ယုတ္မာသနည္း။ ခ်ိန္းထားၿပီးမွ မလာဘဲေနသည္။ ဒါသက္သက္လွည့္စားတာ။ ေစာ္ကားတာ။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းကေတာ့ ကာယကံရွင္မို႔ ထားပါေတာ့။ သူက ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ၾကားထဲက အေခ်ာင္ခံရသည္။ ထမင္းဆာျခင္း၊ စိတ္ေမာျခင္း။
ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲေသာအခ်ိန္တြင္ ဒီေနရာကို စြန္႔ခြာဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ မလာေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာၿပီ။ စိတ္ထဲက အလြန္အမင္းမခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနရသည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းကေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲမသိ။ သူကေတာ့ ခင္သန္းျမင့္ကို ေတြ႔ရာေနရာမွာ ' ခ်ဲ 'ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား။
မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ သူထိုင္ခဲ့ေသာ ခံုတန္းကို လက္ဝါးေစာင္းျဖင့္ တစ္ခ်က္ရိုက္သည္။ သူလွည့္ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေလးငါးလွမ္းေလာက္ေလွ်ာက္မိခ်ိန္တြင္ ေနာက္မွ ' ဒီမွာ 'ဟုေခၚသံၾကားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းေျမာက္စြာ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခင္သန္းျမင့္မဟုတ္ေခ်။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ ျမင္ဖူးသလိုလိုေတာ့ ရွိသည္။ ဘယ္သူမွန္းမသိ။
" ဒီမွာ... လူတစ္ေယာက္လာတာ မေတြ႔မိဘူးလားဟင္ "
" ဘာေျပာတယ္၊ က်ဳပ္လဲလူပဲဗ် "
" အို... "
အမ်ိဳးသမီးမွာ ရွက္ရြ႔႔ံအားနာသြားပံုရသည္။ တင္ေအာင္ခုိင္သည္ သူ႔ကိစၥႏွင့္သူ ေဒါသျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မဆိုင္သူကို သြားေဟာက္မိသည့္အတြက္ အားနာသြားသည္။ သူကေလးကေကာ ခ်ိန္းထားတဲ့သူ မလာလို႔ေပလားမသိ။
" ေဆာရီးပဲဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ "
အမ်ိဳးသမီးမွာ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ...
" ရွင္က ကိုေအာင္ခ်စ္ဝင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္လား "
" ခင္ဗ်ာ "
သူ အံ့ဩသြားသည္။ ' ဟုတ္ပါတယ္ 'ဟု ေျဖသည္။
" ကၽြန္မက ခင္သန္းျမင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါ "
" ဗ်ာ "
" ကိုေအာင္ခ်စ္ဝင္း မလာဘူးလား "
တင္ေအာင္ခုိင္က ေအာင္ခ်စ္ဝင္း အေၾကာင္းကို ရွင္းျပသည္။ ၿပီးေတာ့ ' ခင္သန္းျမင့္ မလာဘူးလား 'ဟုျပန္ေမးသည္။ အမ်ိဳးသမီးက ျပံဳးစိစိႏွင့္လုပ္ေနသည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းေျပာေသာ မျပံဳးျပံဳးဆိုတာ ျဖစ္မည္။ သူက ခင္သန္းျမင့္ မလာႏိုင္ေၾကာင္း ကိုယ္စားလာျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာင္ခ်စ္ဝင္းအား မခင္သန္းျမင့္က ေပးခိုင္းလုိက္ေသာ စာအိတ္ကေလးကို ေပးသည္။ စာကို ဖြင့္ၾကည့္ရန္ မလုိ။ စာအိတ္ေပၚက လိပ္ျပာကေလးႏွစ္ေကာင္ပံုကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အေျခအေနကိုသိသာႏိုင္သည္။
ကဲ...ဘယ္ေလာက္ ထူးဆန္းသနည္း။ ဒါ ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ဒါထက္ ထူးဆန္းတာ ရွိေသးသည္။ ခင္သန္းျမင့္ မလာႏိုင္ေသာအေၾကာင္းမွာ...
ခင္သန္းျမင့္၏ အေဖသည္ ဒီေန႔ ဆယ္နာရီေလးဆယ့္ငါး ရထားျဖင့္နယ္မွ ေရာက္လာမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘူတာရုံသို႔ သြားၾကိဳေနရလုိ႔ပါတဲ့။
----------------------------------------------
မင္းလူ
(တကၠသိုလ္မ်ားပံုႏိွပ္တိုက္၊ ႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၀)
0 comments:
Post a Comment