“ကိုကိုခ်စ္၊ ဦးေအာင္ဒင္ ႏွင္႔ ျမ”

by Soe Min on Wednesday, November 21, 2012 at 2:44am

          ပုံေတာင္းစၾကာယာဥ္ပ်ံ Air Force One ႀကီး ျပန္တက္သြားၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ေရႊစြန္ညိဳႀကီး ဘာကိုလိုလို႔ ၀ဲရသလဲ နည္းနည္းပါးပါး ရိပ္မိလာသလိုလို ရွိပါတယ္။ မေထြးအသားက ခါးမွ မခါးပဲနဲ႔။ ေခ်ာင္းငယ္ေရနဲ႔ေဆးပါဦးေလး။ ျမစ္ငယ္ေရနဲ႔ ေဆးပါဦးေလး လာလုပ္ေနရေသးတယ္။ ပင္လယ္ေရနဲ႔ေတာ႔ မေဆးခိုင္းပါနဲ႔ေလ။  နဂိုကတည္းက ငံတူးခါးေနတာ မသိဘူးလား။ ဂဂၤါငါး နဲ႔ ယမုံနာငါးက အလွၿပိဳင္လို႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ပင္လယ္ထဲက အုပ္စုလိုက္ေနတဲ႔ အသားစားငါးဘီလူးေတြကို ျမစ္ဧရာနဒီေၾကာက ငါးၾကင္းငါးဖယ္ ငါးျပာစင္းေတြနဲ႔ တူတူထားလိုက္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ သိလ်က္သားနဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒီလူႀကီးက အားႀကီးအကင္းပါးတာပဲ။ သူမ်ားမခံနိုင္မယ္႔စကားမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ တမင္ဆြေပးၿပီး သူ႔လာရင္းကိစၥကို လူေတြအမွတ္တမဲ႔ျဖစ္သြားေအာင္ သူမို႔လုပ္တတ္တယ္။ အိမ္ရွင္ နဲ႔ ဧည့္သည္ပဲဟာ။

သည္လို စတဲ႔ေနာက္တဲ႔စကားမ်ား ေဗြမယူပါဘူး။ သံခင္းတမာန္ခင္း တိုင္းေရးျပည္ရာဆိုတာ ကိုယ္႔စိတ္ထဲရွိသမွ် လႊတ္ေပးလို႔ ျဖစ္တာမွ မဟုတ္ပဲနဲ႔။ သူလည္းခ်ဳိသာစြာ မမာမတင္းေျပာရင္ ကိုယ္႕ဘက္ကလည္း မေလ်ာ႔မတင္း ေစာင္းႀကိဳးညင္းဖို႔ပဲရွိတယ္။ ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္သတဲ႔။ အကြက္အခင္း အဆင္းအတက္ေတြ လွလြန္းအားႀကီးလို႔ အခုမွပဲ သည္လို ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းမ်ဳိးကို ရင္သပ္ရႈေမာ အံၾသဘနန္း ၾကည့္ရေတာ႔တယ္။ နို႔မို႔ လိုအပ္သည္မ်ားကို မွာစားခဲ႔တာခ်ည့္႔ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ ႏွစ္ေပါင္းကို မနည္းေတာ႔ဘူး။

          ပထမဦးဆုံး သတိထားမိတာကေတာ႔ သားသားတို႔ ဂီးေဆာင္ေက်ာင္းေတြလည္း ေခေသာသူ မဟုတ္ေတာ႔ပဲကိုး လို႔ ေလးေလးစားစား ျဖစ္ရတာေပါ႔။ အရင္တုန္းကလို အတြင္းေခ်ာင္မွာ သတင္းေမွာင္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ႔ပဲ နိုင္ငံတကာထြက္ၿပီး ကစားကြက္ေတြ ထုတ္ျပလာႏိုင္ၿပီ။ ဒီအခါမွာ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း ရွိတဲ႔သူကရွိသလို ေျခေပၚလာၿပီး နဂိုကတည္းက သမိန္ပရမ္းပတာေတြကေတာ႔ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြက ေလဟပ္ေပးလိုက္ရင္ ေျခေပၚရုံတင္မကဘူး။ ေအာက္စပါလြတ္ကုန္ၿပီး “တို႔ပါတီက ေျပာတာ ဟုတ္ဘူးေနာ္။” လို႔ ထမင္းရည္ပူလွ်ာလႊဲ အလုပ္ခံရျပန္ေရာ။ မွတ္ေက်ာက္ႀကီးနဲ႔ တိုက္ခ်လိုက္တဲ႔အခါ ေရႊရည္စိမ္ေတြကလည္း လိမ္လို႔ မရေတာ႔ဘူးေလ။ သတင္းမီဒီယာေတြက ပါပါရာဇီနီးပါး အနံ႔ခံေကာင္းလာတဲ႔အခါ ေဖေဖေမေမတို႔ တက္လွမ္းေရွ႕ေရးဆိုတာ သားသားမီးမီးတို႔ မဆင္ျခင္ႏိုင္ရင္ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္း ေ၀းသြားတတ္သကိုးလို႔ သာဓကေတြ ရွိလာခဲ႔ျပန္တယ္။ မတတ္သာရင္ ခ်စ္လ်က္နဲ႔ သတင္းစာထဲ အေမြျပတ္ထည့္ထည့္ယူရတာလည္း မဆန္းေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ တစ္ေလွတည္းစီးတဲ႔သူေတြကမွ တြန္းခ်ခ်င္ လက္တစ္ကမ္းနဲ႔ အလြယ္ကေလးမွန္းသိလာတဲ႔အခါ အေနအထိုင္ကေလးေတြလည္း သတိၿမဲလာတယ္။ အရင္တုန္းကလို ထိပ္ကိုကိုင္ထားၿပီး ထင္တိုင္းႀကဲလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ ထိပ္မွာကိုက တစ္ေယာက္ေျခ တစ္ေယာက္ အလစ္မေပးၾကေတာ႔ဘူးေလ။ ေလာင္းေၾကးႀကီးေနၿပီ။ တစ္ကြက္မွားလိုက္ရင္ အပုံႀကီး ေျပာင္းသြားမွာေပါ႔။

          ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ လူညဳိယဥ္အညာသား အိုဘားမားႀကီး အိမ္လည္လာလိုက္တာ လမ္းႀကဳံလို႔ ဂ်မ္းဘုံကို ၀င္ေတြ႔ဖို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း သူ႔ကစားကြက္နဲ႔သူရွိလို႔ လာတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ စီစဥ္ခဲ႔ရမလဲဆို သူ႔ႏုိင္ငံမွာ ေလမုန္တိုင္းႀကီး၀င္လို႔ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ရ၊ ဒုတိယသက္တမ္းေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္ရင္းစည္းရုံး စည္းရုံးရင္းမဲဆြယ္နဲ႔ ဂ်င္ေျခကိုလည္လို႔။ အႏိုင္ရၿပီး အေမာအပန္းကေလးမွ မေျဖႏုိင္အားပဲ ကိုယ္႔ဆီအေျပးလာခဲ႔တာ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ႔ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းမို႔သာ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ဆိုတာ ေတြးစရာေတာင္ မလိုဘူးေနာ္။ သူစၾကာမင္းျဖစ္တဲ႔ေခတ္ဟာ အရင္တုန္းကလို မာေရေက်ာေရ ကိုယ္႔နိုင္ငံကမဲကေလး ကိုယ္ရေနရင္ၿပီးေရာဆို ဟမ္ဘာဂါ ယပ္ခတ္စားလို႔ မရေတာ႔ပဲကိုး။ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အစဥ္သျဖင္႔ တရားအားထုတ္လာခဲ႔တဲ႔၊ ေျမာက္ကိုရီးယား၊ ရုရွားတို႔ိကို သူ႔ထက္ ေရာေရာေႏွာေနွာဆက္ဆံေနတဲ႔၊  ျမန္မာျပည္ကေလးက အေျပာင္းအလဲတစ္ခုနဲ႔ သူ႔ဘက္ကို ညႊတ္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ အက်ဳိးမရွိပါလား။ ဟုတ္သည္မဟုတ္သည္ေတာ႔ သူလာမယ္႔ကိစၥ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြ ေခါင္းခ်င္းရိုက္၊ အစည္းအေ၀းေလးခါေခၚၿပီး ဗမာအတင္းတုပ္ယူရတာကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာအေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာတိုင္း သူတို႔ျပည္တြင္းေရးကို ဘယ္သူမွ ၀င္စြက္ဖက္စရာ မလိုဘူးလို႔ ဗီတိုအာဏာႀကီး ထုတ္လို႔ ကာဆီးကာဆီး လုပ္လာခဲ႔သမွ်ဟာ ျမစ္ဆုံမွာတုန္းကတစ္ခါ ကလန္ကဆန္ျဖစ္လာခဲ႔ၿပီးၿပီ။ အခုသူတို႔နဲ႔ မတည့္တဲ႔သူႀကီးကို အိမ္အလည္ေခၚျပန္ၿပီ မဟုတ္လား။ စိတ္ထဲမွာ “ပုေဟာင္ ပုေဟာင္” လို႔ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ေနလ်က္နဲ႔ “အို သူ႔ဘာသူလာတာ ငါတို႔က ဘာဂရုစိုက္စရာလိုလို႔လဲ။” ဆို အိုက္တင္ကေလးကလည္း ခံျပခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေန႔ထုတ္တဲ႔ တရုတ္သတင္းစာေတြထဲမွာျဖင္႔ “You can’t take that away from me” လို႔  Frank Sinatra သီခ်င္းကေလး ညည္းေနၾကသတဲ႔။

          အရင္တုန္းက အားၿပိဳင္ေနတဲ႔ အဖြဲ႔ႀကီးေတြမွာ ျမန္မာကအစျပဳလို႔ ဟန္ခ်က္ေတြ ယိမ္းယိုင္လာတဲ႔အခါ အိုဘားမားႀကီးက ခ်ိန္ခြင္ညွာကို သူ႔ဘက္သာလာေအာင္ ျမန္မာ႔အေပၚမွာ ေျခတစ္လွမ္းခ်ထားတာ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ ေတြးစရာပါပဲ။ ကိုယ္ေတြဘက္ကေရာ အက်ဳိးမရွိပဲ ဘယ္ေနပါ႔မလဲ။  တရုတ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အခင္း၊ ဘဂၤလားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အခင္း၊ အိုအိုင္စီႀကီးရဲ႕ဖိအားတစ္ခုခု ႀကဳံလာရင္ အရင္ကလို တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္မ်က္နွာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ရတဲ႔ ဘ၀မ်ဳိး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ တနည္းအားျဖင္႔ေျပာရရင္ ျမန္မာဆိုတာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ ဟိုတုန္းကလို ကိုယ္စားလွယ္ေလာက္ပဲလႊတ္၊ သပိတ္ေမွာက္ၿပီး ျပန္လာခဲ႔ၾကလို႔ ျပည္တြင္းကလွမ္းအမိန္႔ေပးတဲ႔ အသက္မပါတဲ႔ အရုပ္တစ္ရုပ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဘာကသိသာသလဲဆိုေတာ႔ ဧည့္သည္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဘိုးေတာ္ႀကီးေရာ ဘြားေတာ္ႀကီးေရာ အိမ္မွာမရွိၾကဘူး။ အျပင္က အေျပးအလႊားျပန္လာ ဧည့္ခံၾကရတာ။ အာဆီယံမွာ တရုတ္နဲ႔ ဟန္မပ်က္ ေဆြးေႏြးေနရင္းကေန အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနလို႔ “Excuse me.” ဆို ခပ္ၾကြားၾကြားေလးေျပာ ထြက္လာႏိုင္တာေပါ႔။ ဘြားေတာ္က အိႏၵိယမွာေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာပန္းလွခဲ႔တာပါ။ မေတြ႔တာၾကာတဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြလို “ေနစိမ္႔ရန္ေကာ” လို႔ ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ေလး အျပဳံးမပ်က္ေျပာၿပီး ကိုယ္႔ေနာက္က မ်က္စိမလႊဲ တစ္ခါတည္းပါလာေအာင္ ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ စပ္ကာဟပ္ကာ ျပန္လည္ေႏြးေထြးလာေစခဲ႔တယ္။ အာရွတိုက္မွာ လူဦးေရ အင္အားအႀကီးမားဆုံး ႏိုင္ငံႀကီးနွစ္ခုရဲ႕အလယ္မွာ ေျပာင္းလဲပြင္႔လင္းတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေျခလွမ္းအသစ္နဲ႔ သံတမာန္ မဟာမိတ္အင္အားကို ခင္းက်င္းျပသႏိုင္ခဲ႔တယ္။ သူတပါးအေပၚ အမွီအခိုကင္းကင္းနဲ႔ ဘယ္ဘက္ကိုမွ မယိမ္းပဲေနေတာ႔မယ္ဆိုတာလည္း တစ္ကမာၻလုံးက သိေစလိုက္သလိုပဲ။

          အိုဘားမားႀကီး တက္နင္းလိုက္တဲ႔ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာဟာ ႏိုင္ငံတကာအခင္းအက်င္းက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာတစ္ခုတည္း သက္သက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္အၾကားမွာ ရွိတဲ႔ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကိုလည္း နင္းထားတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြဆိုတာက အမွန္တကယ္ စိတ္ခ်လက္ခ် နိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီကို မုခ်ေျပာင္းလဲသြားေတာ႔မယ္လို႔ ယုံၾကည္လို႔ မရေသးပါဘူး။ အခ်ိန္မေရြး ေနာက္ျပန္လွည့္သြားႏိုင္ေသးတယ္။ စစ္တပ္အစိုးရကေန အရပ္သားအစိုးရကို အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ္႔ က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမယ္ဆိုတာ နွစ္ဘက္စလုံးက နားလည္ထားၿပီးသား။ ႏႈတ္က ေျဗာင္ဖြင္႔ေျပာေနတာေတာင္ ၾကားဖူးတယ္။ ကခ်င္အေရး၊ ရခိုင္အေရး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ စစ္တပ္မရွိလို႔ေတာ႔ျဖင္႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး လို႔ ခံစားေနရေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ ဟိုးအထက္ပိုင္းမွာကိုက အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္မည္းႀကီးေတြက မလႈပ္သာေအာင္ တုပ္ကာေႏွာင္ကာထားတာ အသိသာႀကီး။ မိဘသဖြယ္ ကိုးကြယ္ႏိုင္လြန္းလို႔ ဒီေနရာေရာက္လာခဲ႔ၿပီးမွ ဆရာကာျပန္ အာေခါင္လွံစူးမယ္႔ ဇာတ္ကို ဘယ္သူက က၀ံ႔မွာတုန္း။ တကယ္တမ္း ထိထိေရာက္ေရာက္ အေျပာင္းအလဲေတြလုပ္မွာလား။ လူႀကီးလာတုန္း တီဗီသတင္းတစ္ပုဒ္္စာေလာက္ ထုံးသုတ္ သနပ္ခါးလိမ္းျပမွာလား ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒီအေဟာင္းနဲ႔အသစ္ၾကားက ခ်ိန္ခြင္ညွာကိုလည္း အဲဒီလူႀကီးက မိမိရရ နင္းခ်လိုက္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာသြားေသး။ ကမာၻေပၚမွာ စစ္အင္အားအႀကီးမားဆုံး သူတို႔ အေမရိကန္တပ္မေတာ္ႀကီးေတာင္ အရပ္သားျပည္သူမ်ားရဲ႕ ထိမ္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာပဲ ေနပါသတဲ႔။ (America may have the strongest military in the World but it must submit to civilian control.) လို႔ ဆိုပါတယ္။ စစ္တပ္ကို သမၼတအေနနဲ႔ သူအမိန္႔ေပးလို႔ရေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕သေဘာထားကို ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳၿပီးမွသာ ျဖစ္ရပါမယ္တဲ႔။ သေဘာကေတာ႔ စစ္တပ္ဆိုတာ သူ႔ေအာက္မွာရွိတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ ျပည္သူေတြနဲ႔ တရားဥပေဒေအာက္မွာ ရွိတယ္ေပါ႔။ (ရြဲ႔႕လိုက္တာလား စႏၵာရယ္ အဲေလ အိုဘားရယ္္) တို႔ဆီမွာေတာ႔ တပ္မေတာ္ႀကီးက သမၼတႀကီးအထက္မွာ ရွိေနလို႔လား။ တပ္မေတာ္အထက္မွာ အရင္တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရွိေနလို႔လား။ ဟင္း ေနာ္။ စိတ္ေကာက္ပလိုက္မွာ။ မုန္းစရာႀကီး။

          အဲ႔လူႀကီး ေမႊခ်က္ကေတာ႔ ကမ္းကုန္တယ္။ ဒီကအဘိုးႀကီးေတြ မဲ႔ကာရြဲ႔႕ကာ မလိုတမာ စကားတင္းဆိုေနက် ေလဒီႀကီးဆီကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ကို သြားလည္ျပလိုက္တယ္။ သာမာန္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ကေလးတစ္ဦးထက္ ဘာမွ မပိုပါဘူးလို႔ ပါးစပ္ကတဖြဖြေျပာေနတဲ႔သူေတြ ဂြမ္းကုန္ေအာင္ လုပ္တာလားမသိ။ မခံစားႏိုင္လြန္းသူေတြကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာကို မေနေတာ႔ဘူး။ စကၤာပူသြားမယ္ဆို ျဖစ္ကုန္သတဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ဖတ္ရတာ ေျပာပါတယ္။ သတင္းစာထဲေတာ႔ မရွာနဲ႔ဗ်။ မရွိဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင္႔ ျပည္ေထာင္စုအဆင္႔ မဟုတ္တဲ႔သတင္းေတြကို မ်က္ႏွာဖုံးတင္ေလ႔မရွိတဲ႔ တို႔ဆီကသတင္းစာေတြမွာ အဲလို အေမရိကန္အဆင္႔ နိုင္ငံတကာအဆင္႔ သတင္းေတြကို အဖုံးတင္ေပးရိုး ထုံးစံမရွိဘူး။ ဖတ္ခ်င္ Times တို႔ Newsweek တို႔ ၀ယ္ဖတ္ေခ်ၾက။ နံမယ္ကိုက ေၾကးမုံလို႔ ေပးထားတာ။ ကိုယ္ၾကည့္ေနတုန္း သူမ်ားပုံရိပ္ေပၚရေအာင္ သူတို႔ဆီကလာတဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွ မဟုတ္တာ။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ဧည့္သည္ႀကီးက ခ်ိန္ခြင္ေပၚ ေကာက္ထိုင္လိုက္တာထက္ သာတယ္။ တကမာၻလုံးေရွ႕မွာ ဖူးဖူးမႈတ္ျပလိုက္တာ။ သူ႔ဘ၀မွာ ေလးစားၾကည္ညဳိ အတုယူခဲ႔ရတဲ႔သူတစ္ေယာက္တဲ႔။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဒီလူႀကီး အေမရိကန္သမၼတေလာက္ပဲ ျဖစ္တာ။ တို႔ဆီမွာဆို အဲလိုေလးစားတဲ႔သူေတြ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတာင္ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ႔ သူလုပ္တာနဲ႔ အလကားေနရင္း ဗ်ဳိင္းကေလးေတြေတာင္ ႀကိဳးတုပ္ခံရေသးဆိုလား။ သနားစရာ။ (ဒါမ်ဳိးကေတာ႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္တက္တဲ႔သူေတြသာ နားလည္ႏိုင္လိမ္႔မယ္ဗ်။)

          ဇာတ္သမားလာေတာ႔ မွတ္သားစရာေတြပါခဲ႔သလို ဇာတ္သမားႀကီးျပန္ေတာ႔လည္း က်န္ခဲ႔တာပါပဲ။ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္။ ကိုယ္ေတာင္ မေနႏိုင္မထိုင္နိုင္ တစ္ပုဒ္၀င္ေရးမိေနပါေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေရးေတာင္ မေနခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီဦးတြတ္ပီရုပ္နဲ႔ ကလန္ကလား အညာသားေရာင္ႀကီးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အာပြားေပးၿပီးမွကို ပုခုံးကေလး ပုတ္ကာပုတ္ကာ “သည္မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္” ဆို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျပာပလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ ပေ၀သဏီကတည္းက က်င္႔သုံးေနထိုင္လာခဲ႔ၿပီးသားပါဗ်။ ဒီေန႔ သမၼတျဖစ္ေနတဲ႔ လူႀကီးငယ္ငယ္က အေမႀကီးကားမွာ သူ႔ကို ဘယ္လိုအဆက္ဆံခံရသလဲ မွတ္မိဦးမွာပါ။ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္ထဲ လူမည္းေတြ ရွာမရခင္ကတည္းက က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ဖဆပလလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဘဂၤါလီအမတ္ေတြ ရွိခဲ႔တယ္။ စူလတန္မာမြတ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီး။ ဘဂၤါလီႏြယ္ဖြားစစ္စစ္။ သူ႔လက္ထက္မွာ အထဲသြင္းသြားတဲ႔ ဘဂၤါလီေပါင္းကို သိန္းေသာင္းမကဘူး။ ဒီေန႔ေလာင္ေနတဲ႔မီးေတြဟာ အဲဒီကအစပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ သူပုန္ထရင္ေတာင္ မူဂ်ာဟစ္နံမယ္နဲ႔ပဲထတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာဆိုတဲ႔ စကားလုံးေတာင္ မေပၚေသးဘူး။ ခုခါမွ ဘာရာဏသီ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ ထလုပ္ေနတာ။ အဲဒီကတည္းက ရခိုင္မွာ ဘဂၤါလီလာေနတာ အဆန္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးဆိုတာ လက္ခံသူဘက္မွာခ်ည့္ တဘက္သတ္တာ၀န္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ၀င္လာသူဘက္မွာလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနဖို႔လိုတယ္။ ဘယ္လိုပဲ အသားအေရာင္ မခြဲျခားတဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႀကီးမွာေတာင္ ေလယာဥ္ေပၚကို မုတ္ဆိတ္ရွည္ႀကီးေတြ တက္ရင္ သူမ်ားထက္ေတာ႔ ပိုရွာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ တကယ္လို႔မ်ား မစၥတာ ပရက္ဆီးဒင္႔ႀကီးသာ အာဖရိကႏြယ္ဖြားမဟုတ္ပဲ တာလီဘန္ေတြဆီကလာမယ္ဆိုရင္ အေမရိကန္ျပည္သူေတြဆီက မဲရႏိုင္ပါ႔မလား။ အၾကမ္းဖက္မႈဆိုတာ ဘင္လာဒင္ႀကီးမွာပဲ ရွိသလား။ အီရတ္ကို ၀င္တိုက္တဲ႔ အေမရိကန္စစ္သားေတြကေတာ႔ အၾကမ္းဖက္မႈကို အႏုနည္းနဲ႔ နွိမ္ႏွင္းေနတာလား။ ရခိုင္ေတြလက္ထဲမွာ အလြန္ဆုံးရွိလွ ဓါးမတိုထက္မပိုပါဘူး။ သူမ်ားဘက္က သိမ္းထားတဲ႔ လက္နက္ထဲမွာ စိန္ေျပာင္းေတာင္ ပါတယ္။ အဲဒါေတြ သူတို႔ ဘယ္ကရသလဲ။ ခုကိစၥကို လူ႔အခြင္႔အေရးသက္သက္ နဲ႔ ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ပါ။ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အမ်ဳိးသားလုံျခဳံေရး မ်က္စိနဲ႔ေရာ မၾကည့္သင္႔ဘူးလား။ မွ်မွ်တတ ေျပာၾကရေအာင္ေနာ႔။ တို႔ကေတာ႔ ကာရီနာကပူးရ္ေလးလည္းခ်စ္တာပဲ။ က်န္က်ိယီေလးလည္း ခ်စ္တာပဲ။ နာအိုမီကင္းဘဲလ္လည္း ခ်စ္ႏိုင္တယ္။ အသားအေရာင္ မခြဲျခားဘူး။ အားလုံးကို ခ်စ္ၿပီးသား။

          ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဇာတ္ကားထဲမေတာ႔ ဦးေအာင္ဒင္ နဲ႔ ကိုကိုခ်စ္ အၾကားမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သစၥာမပ်က္ခဲ႔ေသာ္ျငား ေနာင္အခါမွာ ရာမဇာတ္ေတာ္ထဲက မယ္သီတာလို အျပစ္ဆိုစရာ ျဖစ္လာမွာစိုးလို႔ ျမကိုယ္တိုင္ မ်က္လုံးေလး အ၀တ္စည္းၿပီး လက္ကိုင္ပု၀ါကေလး နွစ္ခုကို ေရြးသတဲ႔။ တို႔လည္းပဲ သစၥာရွိရွိ သိကၡာရွိရွိ နဲ႔ပဲ ေနမွာပါ။ ဆန္ရွင္ကေလး ေလွ်ာ႔ျပရုံနဲ႔၊ အေတာင္းအရမ္းေလး ေပးကမ္းရုံနဲ႔ စပြန္ဆာခိုင္ၿပီဆို ေကာက္ေကာက္ပါသြားမယ္ ထင္သလား။ ငါးစိမ္းျမင္လို႔ ငါးကင္ပစ္တဲ႔အစား မဟုတ္ဘူး။ ငါးကင္ကိုလည္း စားမွာ။ ငါးစိမ္းကိုလည္း ခ်က္မွာ။ ဧည့္သည္ႀကီး ခ်ိန္ခြင္ညွာေပၚ တက္နင္းသလို ဟိုဘက္သည္ဘက္ ဟန္ခ်က္ကေလးညီေအာင္ နင္းထားၿပီး ကစားမယ္ေနာ႔။ ေမးကေလးထိုးၿပီး မူမူကေလး ေျပာလိုက္တဲ႔ ေမေမ၀င္းအသံကေလးေတာင္ ၾကားေယာင္မိေသး။ “ဒါပဲေနာ္။ ဦးေအာင္ဒင္ေရာ ကိုကိုခ်စ္ေရာ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ျမကို ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းတယ္ လို႔ မေျပာရဘူး။” တဲ႔။