ေစ်းထဲျဖတ္ေလွ်ာက္သူ ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)

Khin Maung Nyo·

(၁)

ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္တစ္ခုက စာမေရးခ်င္ရင္ တစ္လႏွစ္လေလာက္ၾကာတာေတာင္ တစ္ပုဒ္မွ မေရး၊ ေရးခ်င္ရင္ တစ္ေန႔ထဲ ႏွစ္ပုဒ္၊ သံုးပုဒ္ေရးတာ။ အခုလည္း လနဲ႔ခ်ီၿပီး စာမေရးပဲေနရာက ျပန္ေရး။ အယ္ဒီတာမ်ားကလည္း ပူပူေႏြးေႏြးေကာက္ထည့္လာၾကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ျမန္ျမန္ေရးရတယ္။ ဖတ္စရာေတြ၊ ဖတ္ထားတာေတြက ရိွေနေလေတာ့ ေရးစရာေတြက အျမဲရိွေနတာပါ။

ဒုတိယေျပာခ်င္တာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ေလ့လာထားသမွ် ျပန္လည္ေ၀မွ်သူ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕သမား မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ လိုတာယူ၊ မလိုတာပယ္ဖို႔ပါ။ တေလာက ေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ၊ လက္ေတြ႕သမားက ငါးသိန္းတန္တဲ့ သင္တန္းေပးမယ္။ စာဖတ္ၿပီးေမးတဲ့ သင္တန္းက ငါးေသာင္းပဲတန္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငါးေသာင္းတန္ပါလို႔ ေနာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာက ကိုယ္သိထားတာေလးေတြ၊ ေစတနာအေလ်ာက္၊ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနတာပါ။ ရလည္း ရေပါ့။ မရလည္း လိုခ်င္တဲ့သူကိုေပးဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့သူမို႔၊ ငါးေသာင္းတန္ဆရာမဟုတ္၊ အလကားဆရာလို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။

 

(၂)

အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ “ေစ်းကြက္ရဲ႕မာယာ” ေတြကို စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။

ဥပမာ-ေစ်းတက္တာၾကေတာ့ ျမန္တယ္။ ေစ်းအခ်က် ေႏွးတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?။ ေစ်းတက္ရင္ ၀ယ္မစားၾကနဲ႔လို႔ အၾကံေပးတာတစ္ခု ၾကားရတယ္။

၀ယ္မစားပဲေနလို႔ျဖစ္သလား?

ကိုယ္၀ယ္မစားရင္လည္း တျခားသူေတြက ၀ယ္စားေနၾကတာမဟုတ္လား?

တျခားအစားထိုးစရာ၊ ေရာင္းသူ-ထုတ္လုပ္သူရိွသလား?

ေရာင္းသူ-ထုတ္လုပ္သူေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းတင္တတ္သလား။ အၿပိဳင္အဆိုင္ေစ်းခ်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေစ်းကြက္ဆိုတာ၊ တကယ့္အေျခခံေလးပဲ ရိွေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့ အရည္အေသြးတို႔၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းတို႔ထက္၊ ၀င္ေငြနည္းတဲ့သူေတြက ေစ်းႏႈန္းကို ပိုၿပီးအေလးထားတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တဘက္မွာ ၀င္ေငြျမင့္လာရင္ အရည္အေသြးတို႔ က်န္းမာေရးတို႔ကို ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္လာၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းတာက ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ အရည္အေသြးေကာင္းေကာင္း၊ ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ရိွတယ္။

အခုတေလာ၊ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ နံနက္စာစားစရာ ဆိုင္ေတြနဲ႔ ရန္ကင္းေစ်းထဲကို အေရာက္အေပါက္မ်ားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သေဘာက်ၾကတဲ့ နံနက္စာပဲေရာင္းတဲ့၊ မုန္႔တီဆိုင္ဆို အျမဲတမ္းလူစည္ကားတယ္။ သူမ်ားနဲ႔ မတူတာေတြ ရိွေပမယ့္ သိပ္ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥေတြမဟုတ္ဘူး။

ရန္ကင္းေစ်းထဲက ျမန္မာမုန္႔ဆိုင္ဆို ငခ်ိတ္ေပါင္း၊ ဆီထမင္းစတဲ့ စားစရာေတြကို ၂၀၀ိ/-ဖိုးေလာက္ကစၿပီး ေရာင္းေပးတာ အေတာ္တန္းစီ ေစာင့္ရတယ္။

တကၠသိုလ္ရိပ္မြန္ထိပ္က ဂ်ာနယ္နဲ႔ အသုပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆို အေတာ္ေစာင့္ၿပီး စားရတဲ့ ဆိုင္ထဲမွာပါတယ္။

ေျပာင္းျပန္ေျပာရရင္ တစ္ေန႔က- ကၽြန္ေတာ္တို႔ နံနက္စာသြားစားၾကည့္တဲ့ဆိုင္ဆို စားပဲြေတြ၊ စားပဲြထိုးေတြ အမ်ားႀကီး၊ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းတယ္၊ တျခားစားစရာေတြမွာတာ အဆင္မေျပဘူး။ အသားကႏူးမေနဘူး၊ အရသာနည္းနည္းငံတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာအဆင္မေျပဘူး။ ဆိုင္ကထတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ေနာက္ထပ္လာမစားေတာ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။

ေကာ္ဖီႀကိဳက္တဲ့သူေတြအတြက္ ရန္ကုန္မွာ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရိွသလဲ။

အခုတေလာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမနဲစားခ်င္လို႔ လိုက္ရွာတာ တစ္ဆိုင္ပဲ ေတြ႕တယ္။ သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ မႏၲေလးက တပည့္ေတြက ပို႔ေပးမယ္ေျပာတယ္။ အစားတစ္လုပ္အတြက္ ဒီေလာက္ဒုကၡမခံခ်င္ဘူး။

(၃)

ေနာက္ဆိုရင္ မုန္႔ဟင္းခါးတို႔၊ မုန္႔တီတို႔၊ ထမနဲတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားက ၀ယ္စားရေတာ့မွာလား။

တ႐ုတ္ေစ်းကြက္၊ အိႏိၵယေစ်းကြက္၊ အာဆီယံေစ်းကြက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာေစ်းကြက္ (၅၁)သန္းဆိုတာ ေမ့ထားလို႔မရဘူး။

ရပ္ကြက္ေစ်းကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ေစ်းကြက္ေလာက္ေတာင္ မလႊမ္းမိုးႏိုင္ၾကတာ သူမ်ားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ မုန္႔တီဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ နံနက္စာေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ ျမန္မာမုန္႔ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြေတာင္မွ၊ လုပ္စရာေတြ၊ လုပ္ႏိုင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရိွေသးတယ္။ အရင္းအႏွီးရိွပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္တာ၊ မလုပ္ေသးတာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္။

စားသံုးသူ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္၊ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ကုန္ပစၥည္းေကာင္းရင္၊ ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းရင္၊ ပိုက္ဆံေပးရက်ိဳးနပ္ရင္ အားေပးမယ့္ စားသံုးသူေတြ မွားသလား?