လြမ္းေလာက္ေအာင္လုပ္ျပမွ လြမ္းရတာေပါ့

 

Tin Nyunt

ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔က သတင္းေလးပါ။ စင္ကာပူႏိုင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဆင္လြန္းနဲ႔ သူ႔ဇနီးျဖစ္သူ ဟိုခ်င္းတို႔ အမ်ားပိုင္ရထားကို သူလိုငါလို တိုးၿပီးစီးၾကတာကို The Independent သတင္းမွာ ဖတ္လိုက္ရသဗ်ာ။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္သူကမွ အေရးလုပ္မေနဘူး။ လာပိုင္ ထိုင္ပါဆိုၿပီးေတာ့လည္း မ်က္ႏွာ မလုပ္ၾကဘူး။ လူေတြကလည္း ဒါဟာ ငါတို႔ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဆိုတာကို မသိလို႔ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကလည္း “ငါကြ” ဆိုၿပီး ရထားေပၚ တက္လာတာမွ မဟုတ္တာ။ သူလိုငါလို ဘာမွ မပိုတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ႐ိုးသားစြာ ရထားစီးခဲ့တာ။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ့လည္း ေျပာတယ္ျဖစ္မယ္ဗ်ာ။ မေျပာမၿပီးလို႔လည္း ေျပာရပါတယ္။ သူမ်ား ေကာင္း ေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာ ဒီကမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာေနတာလားဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ိုးသားစြာပဲ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ ဆိုရေတာ့မွာပဲ။
ကဲ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက သမၼတႀကီး ငါးႏွစ္တာကာလ အေဖာ္အေပါင္း အေခၽြအရံ သက္ေတာ္ေစာင့္ ေတြမပါဘဲ ခရီးထြက္ဘူးသလား။ သူမ်ားေတြလိုပဲ ရထားတိုးစီး ကားတိုးစီးဖူးသလားဗ်ာ။
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဆိုတာ ကိုယ္အခ်င္းခ်င္းထိေတြ႔ဆက္ဆံမွ စာနာတတ္တာပါ။ သူ႔ကို စာနာမွ ကိုယ့္ကို ေမတၱာ ျပန္ထားတတ္တာပါ။ ငါေခါင္းေဆာင္ႀကီးပဲဆိုၿပီး ဟိတ္ဟန္မထုတ္ ျပည္သူေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း ေနထိုင္ဖို႔ ဆိုတာ အထက္ေရာက္ေလ မလြယ္ေလပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တင္ေျမာက္ ရင္ေျမာက္ ဘဝင္ေျမာက္ၿပီး ေအာက္ေျခကလြတ္သြားၿပီေလ။ ေအာက္ေျခဘာေၾကာင့္ လြတ္သလဲဆိုေတာ့ ပညာဆိုတဲ့ အေျခမခံလိုက္လို႔ပါ။ အေျခခံမွာ အေျခခိုင္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စာနာစိတ္မရွိေတာ့ ျပည္သူဆိုတာကို သူပုန္ေတြလို႔ ျမင္တတ္တယ္။
ျပည္သူလူထုဆိုတာကို ေတာ္လွန္မယ့္သူေတြ ပုန္ကန္မယ့္သူေတြ ဆႏၵျပမယ့္သူေတြ ငါ့အာဏာကို ထိပါးမယ့္ သူေတြလို႔ျမင္ေလ ျပည္သူနဲ႔ ေဝးေလ ပဲ။ ျပည္သူ နဲ႔ ေဝးေတာ့ ျပည္သူေတြ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ ျပည္သူေတြလို မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းလည္း မစာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဘုရင္ေခတ္ကတည္းက ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ျပည္သူထဲဆင္းတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းအမ်ားႀကီးရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အေပါင္း အေဖာ္ အေခၽြအရံေတြနဲ႔ လူၾကားထဲ တစ္ခါတစ္ေလလာၿပီး ကေလးေကာက္ခ်ီ ၿပံဳးျပတာေလာက္ကေတာ့ “မလြမ္းေလာက္” ပါဘူး။
ကဲ … ၾကည့္လိုက္ပါ စင္ကာပူဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ သူ႔ဇနီးက ရထားကို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး စီးၾကတာကို … မျမင္ဘူးရင္..
၁၉.၂.၂၀၁၆