** ျမိဳ႕မၿငိ္မ္းႏွင့္တူးပို႕သႀကၤန္** အပိုင္း- ၂ ( ေနာက္ဆုံး)

Music Crazy Te Te Tar Tar

ဤသို႔ျဖင္႔ လူထုသေဘာေဆာင္ေသာ သႀကၤန္မ်ား၏ အရွိန္အဟုန္က အားေကာင္းလာေသာ စစ္ႀကိဳေခတ္ ကာလမ်ား တြင္ မႏၲေလးသႀကၤန္တြင္ မပါမျဖစ္ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲလ်က္ရွိသည္႔ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းက ေငြငန္းအလွျပယာဥ္ျဖင္႔ ျမဴးၾကြေသာ သႀကၤန္သီခ်င္းမ်ား ကိုလည္း ႏွစ္စဥ္ အသစ္အသစ္ ေရးစပ္သီဆိုတီးမႈတ္ခဲ့ရာ လူထုသႀကၤန္သည္ ဂီတသႀကၤန္၊ အကသႀကၤန္၊ အလွသႀကၤန္မ်ား အျဖစ္ ယဥ္ေက်းမႈ မွတ္ေက်ာက္ တင္ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။

ထိုအခ်ိန္ကာလတြင္ သႀကၤန္၏ အမွတ္လကၡဏာ ‘ဒိုးဆစ္’ ျဖစ္သည့္ ‘တူးပို႔၊တူးပို႔’ ကို ပိုမိုေလးနက္၊ ပိုမို အထင္အရွား ျဖစ္ေစေသာ ေတးသီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက ေရးစပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ နား၌သာ အၾကားအျဖစ္ ထင္ဟပ္ခဲ့သည့္ ဒိုးဆစ္သံက စကားလံုးေတးသြား အျဖစ္ လူတိုင္းႏႈတ္ဖ်ား၌ သီဆို၊ စြဲၿမဲ၊ ႏွစ္သက္၊ က်ယ္ျပန္႔၊ ခ်ိဳၿမိန္သြားေတာ႔သည္။
“သႀကၤန္ႏွစ္ဦး တူးပို႔…၊ တူးပို႔၊
တူးသံ ျမဴးသာယာ…၊
သႀကၤန္မယ္မ်ား တူးပို႔…၊ တူးပို႔
တူးမရဲ႕ ေနာ္ဗ်ာ…၊
ေငြငန္းသံစံု၊ တူးပို႔…၊ တူးပို႔
အာရံုေဖ်ာ္ေျဖတာ…
မယ္တို႔ကိုလည္း၊ တူးပို႔ တူးပို႔ မာပါေစခင္ဗ်ာ….”
“ပိေတာက္ေတြ ၀င္းလွ်ံေရႊရည္လူး တူးပို႔တူးလဲ႔၀ါ
ညွင္းေလျဖဴးျဖဴး ေဆာ္ကာျမဴး တူးပို႔တူးညင္သာ
သႀကၤန္ေရ ေအးတာ ေအးတာ..
သႀကၤန္ေရ ေအးတာ ေအးတာ..
ရႊဲရႊဲေလာင္းပါ တူးပို႔တူးပို႔
တူးသံျမဴးသည္ ခ်စ္ၾကည္သႀကၤန္ခါ..။”
ဤကား အတိတ္ကံ၊ ပါရမီ၊ ဉာဏ္ရည္၊ ေစတနာ၊ ပညာ၊ ၀ီရိယႏွင့္ လံု႔လတို႔ျဖင္႔ ဂီတကို ဘ၀အျဖစ္ ခံယူခဲ့ၿပီး ျမန္မာ႔ဂီတကို ကမၻာ႔ အဆင္႔မီေရးကို အသက္စေတး၍ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ အႏုပညာရွင္တဦး၏ ရွားပါးတိုက္ဆိုင္ ကြန္႔ျမဴး၊ ပြင္႔ထြက္မႈမွ ရရွိလာေသာ အေမြအႏွစ္ ျဖစ္ပါ၏။
ျမိဳ႕မျငိမ္း ဘယ္သူလဲ
၁၂၇၀ ျပည့္ႏွစ္ တပို႔တြဲလဆန္း ၅ ရက္၊ တနလၤာေန႔ (၂၅.၁. ၁၉၀၉) တြင္ အဖေရႊပန္းထိမ္ ဆရာႀကီး ဦးညီ၊ အမိ ယြန္းထည္ကုန္သည္ ေဒၚခ်စ္ဦးတုိ႔က မႏၲေလးၿမိဳ႕ ၂၈လမ္း (လမ္း ၈၀ ႏွင့္ ၈၁ လမ္းၾကား) ေနအိမ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ သည္။ အမည္ရင္း ေမာင္ေက်ာ္ညိန္း ျဖစ္ျပီး မႏၲေေလးဗဟုိ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ဆယ္ႏွစ္ သားအရြယ္ ကတည္းက “ဇမၺဴကၽြန္းလံုး” သီခ်င္းကို ေစာင္းဆရာႀကီး ေဒ၀ဣႏၵာ ေမာင္ေမာင္ႀကီးထံမွ ေန႔ခ်င္းျပီး တက္ယူႏုိင္ခဲ့ သျဖင့္ ေစာင္းဆရာႀကီး ကုိယ္တုိင္ အံ့အားတသင့္ ခ်ီးမြမ္း ခံခဲ့ရသည္။ ရြာစားႀကီး စိန္ေဗဒါႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ျပီး ရြာစားႀကီး တီးသမွ်ကုိ နားျဖင့္ မွတ္သားကာ ဘင္ဂ်ိဳ၊ မယ္ဒလင္၊ ဗ်က္ေစာင္းတုိ႔ျဖင့္ လုိက္ပါ တီးခတ္ခဲ့သည္။
ေမာင္ေက်ာ္ညိန္း၏ ပါရမီကုိ သိရွိရသျဖင့္ အဘိုးျဖစ္သူက မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေရွ႕ေတာ္ေျပး၀င္းတြင္ ေနထုိင္သူ ဂီတလည္း ကၽြမ္းက်င္သူ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘသက္ထံ အပ္ႏွံျပီး၊ ဂီတပညာကုိ စနစ္တက် သင္ယူေစခဲ့သည္။ ဦးဘသက္ထံ ဂီတပညာ သင္ယူရင္း အေနာက္တုိင္း ဂီတဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ စႏၵရား မစၥတာရီဂိုး၊ မစၥတာေဘာ္ဘီ၊ တေယာ ဆရာမာတင္၊ မစၥတာ ဂ်ီေဒါက္ကလပ္တို႔ထံ ႏုိင္ငံတကာ ဂီတသေကၤတ ပညာမ်ား စနစ္တက် သင္ယူခဲ့ သည္။ မစၥတာရီဂုိး၏ “ ရီဂိုးဗင္” တီး၀ုိင္းတြင္လည္း အေနာက္တုိင္း တူရိယာမ်ား ပါ၀င္တီးမႈတ္ခဲ့၏။
၁၉၂၅ ခုႏွစ္တြင္ ဦးဘသက္၊ ဓားတန္းကုိသန္႔၊ ကုိဘအုန္း၊ ကုိဘေငြ၊ ကိုလွဒင္၊ ကုိျမသိန္းတုိ႔ႏွင့္ အတူ ဗုဒၶေ၀ယ်ာ၀စၥ ၿမိဳ႕မအေပ်ာ္တမ္း တူရိယာအသင္းကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ လုိအပ္ေသာ တူရိယာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ေငြေၾကးအခ်ိဳ႕ ကိုလည္း ဆုိင္းတန္းရပ္ အေပါင္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ဦးေတာ္လံုက စိုက္ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္မွစ၍ ၿမိဳ႕မ အသင္းသား မ်ားကုိ ဓားတန္းကိုသန္႔ႏွင့္ ေပါင္း၍ အေနာက္တိုင္း ဂီတသေကၤတ ပညာမ်ား သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။
ေမာင္ေက်ာ္ညိန္း(၀ါ)ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ပါ၀င္ စုစည္းခဲ့ၾကသည့္ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းကလည္း –
(က) ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ား ဆည္းပူးပ်ံ႕ပြားေရး၊
(ခ) ကမၻာသံုးတူရိယာမ်ား ေလ့လာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေရး၊
(ဂ) Music အမွတ္အသားပညာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ တူရိယာပညာကို ဆည္းပူးေလ့လာရန္၊
(ဃ) ကမၻာ့ေခတ္မီ တူရိယာ၀ိုင္းႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ေရး၊
(င) ေရွးျမန္မာ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားႏွင့္ ညိႇႏိႈင္း၍ ကမၻာသံုးျဖစ္ေသာ Music Note ပညာျဖင့္ ကူးေျပာင္း ေလ့လာရန္၊
(စ) ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အတြင္း တူရိယာအသင္းမ်ားက ဆက္သြယ္ပါလွ်င္ တတ္အားသမွ် အားေပးကူညီရန္၊ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့သည့္အတြက္ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ားအား ေခတ္မီအေနာက္တိုင္း တူရိယာပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ဂီတသေကၤတ ပညာ အသံုးျပဳကာ တီးမႈတ္ေရးမွာ ဧရာမကနဦး စြန္႔စားမႈႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
၁၉၃၀ – ၃၁ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ မဟာဂီတ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို အေနာက္တုိင္းတူရိယာ၊ အေနာက္တုိင္း ဂီတသေကၤတ မ်ားျဖင့္ ၀ုိင္းဖြဲ႔ တီးမႈတ္မႈကုိ ဦးတည္ႏုိင္ေရး အတြက္ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းကုိ ဦးေဆာင္ျပီး “ေတာျမိဳင္ေျခလမ္း” ယိုးဒယား သီခ်င္းႀကီးကို အေနာက္တိုင္း တူရိယာ၊ အေနာက္တုိင္း သေကၤတမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ကာ စတင္တီးမႈတ္ခဲ့သည္။
ထုိႏွစ္မွာပင္ မိတ္ၳီလာၿမိဳ႕သူ မႏၲေေလးေနာ္မန္ ေက်ာင္းဆရာမေလး မသန္းေမႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္။ ၿမိဳ႕မတူရိယာ အသင္း အတြက္ “ကဆုန္ေညာင္ေရ” ႏွင့္ “တ၀ါတြင္း” ဟူသည့္ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ ေရးစပ္ေပးခဲ့ျပီး ေနာက္ႏွစ္ ၁၉၂၉ အသင္း၏ ပထမဆံုး ၀ါဆုိပန္းကပ္ပြဲတြင္ “ ၿမိဳ႕မ၀ါဆုိ” သီခ်င္းေရးစပ္ခဲ့သည္။
၁၉၃၅ ခုႏွစ္တြင္ ေခြးတံဆိပ္ကုမၸဏီႏွင့္ ခ်စ္တာပဓာန၊ ခင့္ အိပ္မက္၊ ႐ႈမ၀ (လူပ်ိဳသိုး) သီခ်င္းမ်ား ဓာတ္ျပားသြင္းခဲ့ သည္။ “ မႏၲေေလး ၿမိဳ႕မ ေမာင္ညိန္းေရးစီေသာ…” ဟု ဓာတ္ျပားမ်ားတြင္ ပါရွိခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍ “ မန္ဒါလီ”၊ “ႏွစ္ပိႆာခြဲ”၊ “ပ်ိဳး”၊ “ကသစ္ပန္း” စသည့္ သီခ်င္းမ်ားကို ၀ုိင္းဖြဲ႔တီးမႈတ္မႈပံုစံႏွင့္ ဓာတ္ျပားမ်ားသြင္းခဲ့သည္။
ပါရမီေတာ္၊ နတ္သွ်င္ေနာင္၊ ပ်ိဳ႕မွာတမ္း၊ ေမ့ပါႏုိင္၊ သက္ေ၀၊ ေရႊမင္း၀ံႏွင့္ ႏြဲ႔မ်ိဳးစံု သီခ်င္းတုိ႔ကုိလည္း စစ္မျဖစ္မီက ဓာတ္ျပား အျဖစ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆုိမႈတုိက္ပြဲ ဒီေရျမင့္တက္ခ်ိန္၌ မႏၲေေလးတြင္ အဂၤလိပ္ အစိုးရက ေစ်းခ်ိဳေတာ္၌ ပုဒ္မ ၂၃ (၇) ကို ထုတ္ျပန္ေသာအခါ ေစ်းခ်ိဳ ၁၂ ႐ုံလံုး သပိတ္ေမွာက္ျပီး အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရား၀င္းအတြင္း ယာယီေစ်း ဖြင့္လွစ္သည့္ တုိက္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳျပီး “ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားေစ်း” သီခ်င္းကုိ ေရးစပ္ခဲ့သည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး အမရပူရ၊ မင္းကြန္းသဲျဖဴေခ်ာင္း၊ ေမၿမိဳ႕၊ ေက်ာက္မဲႏွင့္ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ိုးတုိ႔တြင္ စစ္ခုိလႈံခဲ့၏။ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ိုးတြင္ စစ္ခိုလႈံစဥ္ “ေရခ်ိဳးဆိပ္” သီခ်င္းႏွင့္ “ ျပာျပာမိႈင္းမိႈင္း၊ ျမဴခုိးလြင္ဆုိင္းရီ…” အစခ်ီ သီခ်င္းမ်ား ေရးစပ္ခဲ့သည္။ မဟာမိတ္တပ္မ်ား မႏၲေေလးကို သိမ္းပိုက္ျပီးေနာက္ မိသားစုႏွင့္ မႏၲေေလးျပန္ အေရာက္ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး၏ စကုတုိက္တြင္ ေခတၱေန ထုိင္စဥ္ “ထုိသံုးပါး” သီခ်င္းကုိ ေရးစပ္ခဲ့၏။
စစ္ႀကီးအျပီး မႏၲေေလး ျပန္အေရာက္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၉ ရက္တြင္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းက်င္းပေသာ လူငယ္မ်ား ကာယဗလ လိုက္စားေရး လႈံ႕ေဆာ္ပြဲေတာ္ အတြက္ အုိလံပစ္၊ ယဥ္တကုိယ္မယ္ႏွင့္ ယိမ္းသီခ်င္းမ်ား၊ ျပဇာတ္ သီခ်င္းမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္မူ အစဥ္အလာႀကီးသည့္ မႏၲေေလးသႀကၤန္ အတြက္ ေငြငန္း အလွျပယာဥ္ႏွင့္ သီဆုိတီးမႈတ္ရန္ “ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္ခို” သီခ်င္း၊ “ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း” သီခ်င္းမ်ား ေရးစပ္ခဲ့သည္။
၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ က်င္းပေသာ ျပည္ေတာ္သာ ညီလာခံအတြက္ “လူခၽြန္လူေကာင္း” သီခ်င္းကို ေရးစပ္ခဲ့ျပီး ထိုစဥ္က ၀န္ႀကီးတဦးျဖစ္သူ ဦးထြန္းေဖ၏ ေမးျမန္းခ်က္အရ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ားအား International Note/Staff Note တို႔ႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္ တီးမႈတ္၍ ရ,မရ ဟူေသာ ေမးခြန္းအေပၚ “စံရာေတာင္ကၽြန္း” ႀကိဳးသီခ်င္းႀကီး အား ၿမိဳ႕မအသင္းသားမ်ားက တီးမႈတ္ေစကာ သက္ေသျပခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ားကို ဂီတသေကၤတ အသံုးျပဳျပီး ေခတ္မီတူရိယာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တီးမႈတ္ေနသည္မွာ ၿမိဳ႕မ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည့္ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးက ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ားကို ကမၻာလံုးသေကၤတႏွင့္ ေရးသားျပဳစု၍ ထိန္းသိမ္းလွ်င္ ေနာင္ အရွည္သျဖင့္ အက်ဳိးမ်ားဖြယ္ ရွိေၾကာင္း၊ ထိုအခါက်မွ နားလည္သေဘာေပါက္ကာ ကက္ဘိနက္တြင္ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရယူျပီးေနာက္ တႏွစ္ အၾကာ (၁၉၅၃ ခု၊ ဧျပီလ) ၌ မဟာဂီတ အႀကံေပးအဖြဲ႔ ဖြဲ႔ကာ မဟာဂီတ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို သီဆိုတီးမႈတ္ျခင္းႏွင့္ မူမွန္စံျပ ထားရွိေရး၊ အမွတ္သေကၤတျပဳေရး၊ အသံသြင္းထားေရးႏွင့္ ႐ုပ္ေပၚသံထြက္ ျပဳလုပ္ေရးကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။
၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ပီကင္း၌ က်င္းပမည့္ ကမၻာ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံ အတြက္ “ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” သီခ်င္းတုိ႔ ေရးစပ္ခဲ့သည္။ “ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” သီခ်င္းကို ေရးစပ္ခဲ့ေသာေၾကာင္႔ ထိုစဥ္က အာဏာရအစိုးရ၏ ၿငိဳျငင္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။
၁၉၅၄ ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေေလး႐ုပ္ရွင္ ကုမၸဏီလီမိတက္၌ ဂီတမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူကာ Musical Picture ကားပိုင္းတုိမ်ား ႏွင့္ အတူ အၿငိမ့္တိမ္ထုိး၊ ေရႊအုိးစည္တီးကြက္၊ တိမ္လႊာမုိ႔မုိလြင္ႏွင့္ အိမ္သူပီပီ သီခ်င္းတုိ႔ကို တီထြင္ တီးမႈတ္ႀကိဳးပမ္း ခဲ့သည္။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ ဂီတအလုပ္ ဆိုသည္က သီခ်င္းေတြ ေရး႐ုံျဖင့္ တင္းတိမ္ေက်နပ္ကာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္ မဟုတ္။ ေသးေသးမႊားမႊား မဟုတ္။ ဆရာ့ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဆရာ့စိတ္ကူးစိတ္သန္းက ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္း စတင္ သေႏ္ၶတည္စဥ္ကပင္ ျမန္မာ့ဂီတကို ကမၻာအဆင့္သို႔ ျမႇင့္တင္ေစရန္ႏွင့္ ဆင္ဖိုနီေခၚ ျမန္မာ့သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီး ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ ေရးကို ရည္ရြယ္ဦးတည္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဂီတႏွင့္ပတ္သက္၍ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျမင့္ျမင့္မားမား စိတ္ကူးထားသူ ျဖစ္သည္။ ဂီတတြင္ နယ္နိမိတ္မရွိ၊ လူမ်ဳိးမခြဲျခား၊ ကန္႔သတ္မႈ မထားအပ္၊ လူသားအားလံုးပိုင္ ပစၥည္းအျဖစ္ ယံုၾကည္သည္။ ဂီတသည္ အလြန္ ေလးနက္သည့္ သေဘာရွိသည္ဟု ခံယူသူလည္း ျဖစ္၏။ စာျဖင့္ ဖြဲ႔မျပႏိုင္သည့္ ရင္ျဖင့္ခံစားမႈကို ဂီတျဖင့္ ေဖာ္လွစ္ႏိုင္သည္ကို ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက အႂကြင္းမဲ့ လက္ခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နားျဖင့္သာမက ရင္ျဖင့္ခံစားႏိုင္သည့္ ဂီတမ်ဳိးကို ဆရာက ဖြဲ႔ခ်င္သည္။
သို႔ေသာ္ အေနအထိုင္ ႐ိုးသား သိုသိပ္လြန္းလွသျဖင့္ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းအား ထဲထဲ၀င္၀င္ သိရန္ မလြယ္ကူ၊ မသိခဲ့ၾက။ ထိုအခါ ဆရာ့ေတြ႔လွ်င္ သီခ်င္းစပ္ခိုင္းဖို႔၊ သီခ်င္းေတာင္းဖို႔ပဲ အားထုတ္ၾက သည္။ ဂီတကို နားလည္သူမ်ားကပင္ သူ႔ကို နားမလည္ခဲ့ၾက။ ဆရာသည္ ထိုကြာဟမႈကို ႀကံ့ႀကံ့ခံသည္။ ထိုသူတို႔ လိုလားေသာ သီခ်င္းစပ္ျခင္း အလုပ္ကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးကာ ဆရာ့စိတ္ကူးစိတ္သန္း၊ ဆရာ့ရည္ မွန္းခ်က္အတြက္ ရွိသမွ် အင္အားအစြမ္းအစေတြ ထုတ္သံုးျပီး ဇြဲႀကီးနပဲႀကီး ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းသည္ ေလာကဓံ၏ အ႐ိုက္အပုတ္ အဆင္းရဲ အပင္ပန္းဒဏ္ကို မတုန္မလႈပ္ခံ၏။ ငတ္ျပတ္မႈကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ၏။
သို႔ေသာ္ လုပ္ရသမွ်၊ ပင္ပန္းသမွ်၊ အနစ္နာခံရသမွ်၊ သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္း ျဖစ္ရသည္။ အိတ္ေပါက္ႏွင့္ ဖားေကာက္ခဲ့ရသည္။ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ေလွေျပးတုန္း တက္က်ဳိး အျဖစ္မ်ဳိး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ၏။ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္၍ သီခ်င္း ေရးစပ္႐ုံမွ် မဟုတ္ဘဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားခဲ့ေသာ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းအဖို႔ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသမွ်သည္ သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္း ျဖစ္ျပီး အားတက္မႈထက္၊ အားပ်က္စိတ္ပ်က္မႈမ်ား ပိုမိုခံစားလာရျပီး ၁၉၅၅ ခု၊ စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္၊ ၁၃၁၇ ခုႏွစ္ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၁၃ ရက္ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ မႏၲေေလးအေနာက္ျပင္ စိန္ပန္းသံလ်က္ေမွာ္ အေနာက္ပုိင္း ေျမလမ္းေလးေဘး ေမာင္းလာေသာ အုတ္တင္ကားေအာက္ ေခါင္းထိုးခံရင္း ဘ၀အဆံုး၊ နိဂံုးကမၸတ္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရ ေလ၏။ ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္မွ အစိုးရက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းကို အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႔ ခ်ီးျမွင္႔ခဲ႔သည္။
Credit -- ဆူးငွက္