Thursday, February 25, 2016

“သိပ္ပိုင္တဲ႔မင္းပဲ”


ေနကေလးေအးသြားေတာ႔ ဆူးေလဘုရားေဘးက ဗႏၶဳလပန္းျခံထဲမွာ လူေတြထိုင္ေနၾကတာေတြ႔လို႔ သမီးက သူတို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ လို႔ ေမးပါတယ္။ ပန္းျခံထဲဆိုတာ သည္လိုပဲ အမ်ားျပည္သူေတြ လာထိုင္ အပန္းေျဖၾကတာ သူမသိေသးလို႔ထင္ပါတယ္။ အဲ႔ဒါ ပန္းျခံေလ လို႔ ေျပာေတာ႔ သူက သိပ္ၿပီး မေရလည္ေသးပါဘူး။ ဘာပန္းမွလည္း မရွိပဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ပန္းျခံေခၚပါလိမ္႔ လို႔ ဆက္ေမးေနတယ္။ ပန္းျခံဆိုတာ ပန္းေတြနဲ႔ခ်ည့္ပဲ ျပည့္ေနရမယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာတုန္း။ ျပင္ဦးလြင္သြားတုန္းက ေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ဆိုတာ ပန္းပြဲေတာ္ ရွိလို႔ အဲသလို ပန္းေတြနဲ႔ ေဝေဝဆာဆာ ျပင္ထားတာေလ။ အမွန္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြ ဘာသာျပန္ရင္း အနက္ေတြ ကြဲကြဲကုန္တာပါ။ ဗႏၶဳလပန္းျခံဟာ တကယ္ေတာ႔ Garden လို႔ ေခၚတဲ႔ ပန္းျခံ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ အဂၤလိပ္ေတြေခၚတာ “Fytche Square” လို႔ပဲေခၚတာ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ ေရးခဲ႔တဲ႔ “ဟိုပန္းျခံ အတြင္းဝတိန္ႀကီးလိုကြယ္ အဂၤလိပ္ ဘင္သံေတြက ေလခ်ဳိခ်ဳိ။ က်ဳပ္တို႔ေဗတိုးဘိုေလာက္ေတာ႔ နားထဲမစြဲေပါင္ဗ်ဳိ။” ဆိုတာ အဲဒီ ဇိုက္ခ်္စကြဲယားပန္းျခံကို ေျပာတာပါ။ ညေနခင္းမွာ ကပြဲသဘင္ေတြ လုပ္ေလ႔ရွိသတဲ႔။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အၿငိမ္႔ပြဲမ်ား ခင္းတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ အလယ္ေခါင္က ေက်ာက္တိုင္ႀကီးက လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ထူလို႔ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ေခၚတာ။
သူတို႔အဂၤလိပ္စကားမွာေတာ႔ ရွင္းတယ္ေလ။ Square ရယ္၊ Garden ရယ္၊ Park ရယ္ မတူဘူး။ စကြဲယားဆိုတာ ေျမကြက္လပ္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လူသူစုရုံးလို႔ရတဲ႔ေနရာ၊ နားနားေနေန အပန္းေျဖ ထိုင္စရာေလးေတြ ရွိတဲ႔ေနရာ လို႔ ေျပာခ်င္တာေနမယ္။ သူႀကီးအိမ္ေရွ႕က တလင္းလိုေနမွာေပါ႔ေလ။ အေရးအေၾကာင္းရွိလို႔ ေမာင္းထုလိုက္ရင္ ရြာသားေတြ လာစုလို႔ရတဲ႔ေနရာ၊ ေျခခင္းလက္ခင္းသာလို႔ ပြဲလမ္းသဘင္ေလးမ်ား လုပ္ခ်င္ရင္ ျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴး ရွိတဲ႔ေနရာေပါ႔။ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမရဲ႕အေရွ႕မွာ ရွိေနတာ သိပ္အေနအထားမွန္တယ္။ သူရွိေနလို႔လည္း သၾကၤန္မွာ ၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္ေရကစားမ႑ပ္ လုပ္ရတာ အရမ္းအဆင္ေျပတာ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ရင္ျပင္လို႔ ျမန္မာလိုျပန္ရေလာက္ေအာင္ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ေရႊတိဂုံဘုရား အေနာက္ဘက္မုခ္ကေန လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦေဟာင္းႀကီး ၾကားထဲမွာရွိတဲ႔ ကြက္လပ္ႀကီးက်ေတာ႔ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ (People’s Square) ေခၚတယ္ေလ။ သူ႔တဘက္တခ်က္က ေရကန္ပန္းမာန္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ေတြနဲ႔ လွည့္ပတ္သြားရတဲ႔ေနရာကိုေတာ႔ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ေခၚတယ္။ People’s Park တဲ႔။ အဲ႔ဒါေတြကိုေတာ႔ Park လို႔ပဲ သုံးတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်းရုပ္ႀကီး ရွိတဲ႔ဘက္ကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံ (Bogyoke Park) လို႔ပဲေခၚတယ္။
Garden ဆိုတာက Park ထက္ႀကီးမယ္ ထင္တယ္။ ရန္ကုန္က တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္ကို Zoological Garden လို႔ေခၚတယ္။ ေမျမဳိ႕က ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္က်ေတာ႔ Botanical Garden ေခၚတယ္ေလ။ ဝင္သြားၿပီးရင္ တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ တေနကုန္ တေနခန္း ေလ်ာက္လည္ရတာေတြကို Garden ေခၚတာျဖစ္မယ္။ ျမန္မာစကားထဲမေတာ႔ အဲ႔ဒါေတြအကုန္လုံး ပန္းျခံတလုံးတည္းနဲ႔ ကပ္ရႈပ္ေနတာပဲ။ “ဒါဆိုရင္ Lawn က ဘာကိုေခၚတာလဲ။” ဆိုေတာ႔ ကိုယ္အိမ္ေရွ႕ကိုယ္ စိုက္ထားတဲ႔ ျမက္ခင္းကေလးေတြကိုေခၚတာ ျဖစ္မလားပဲ။ ေရွးေခတ္တုန္းက ဘိုအိမ္မွန္ရင္ ဘတၱလာတစ္ေယာက္၊ ကြတ္တစ္ေယာက္၊ မာလီတစ္ေယာက္၊ ဒရဝမ္တစ္ေယာက္၊ ဝန္ထမ္းေတြ ငွားေပးရသတဲ႔။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အိႏၵိယတိုင္းသားေတြပဲ ခန္႔တာမ်ားတယ္။ စိတ္ခ်ရတယ္။ က်ဳိးႏြံတယ္။ ဗမာေတြထက္စာရင္ အဂၤလိပ္ အႀကဳိက္ကိုသိတယ္။ အခုေခတ္မွာ ေျမက ေရႊထက္ရွားေတာ႔ ျမန္မာအိမ္ေတြမွာ ကြက္လပ္သိပ္မက်န္ၾကေတာ႔ဘူး။ မိဘလက္ထက္ ျခံက်ယ္က်ယ္ပိုင္လည္း သားသမီးေတြ အေမြခြဲရင္ ပိုင္းကာေဝကာ ျခားပလိုက္ေတာ႔ မာလီဆိုတာ မ်ဳိးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အသက္ေမြးမႈ တစ္ခုျဖစ္လာၿပီ။ ခုေခတ္က ဥယ်ာဥ္မွဴးဆိုတာ စိုက္ခင္းပ်ဳိးခင္းထဲမွာ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ထုတ္လုပ္ေနတဲ႔သူကိုေခၚတာ။
ကုိယ္ႀကီးျပင္းလာတဲ႔ သက္တမ္းႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္းမွာ ျမန္မာေတြဟာ ဘယ္သူမွ သစ္ပင္မစိုက္ေတာ႔ဘူး။ အေၾကာင္းကေလးတစ္ခုခု ရမယ္ရွာလို႔ရတာနဲ႔ သစ္ပင္ခုတ္ဖို႔ကို တြင္တြင္ႀကီး လက္ယဥ္ေနၾကတယ္။ ဓါတ္ႀကဳိးမလြတ္လည္း ခုတ္တယ္။ ေရေျမာင္းေဖာ္ခ်င္လည္း ခုတ္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ သစ္ရြက္ေၾကြလို႔လည္း ခုတ္တယ္။ ကားေပၚကို သစ္ကိုင္းေျခာက္ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔လည္း ခုတ္တယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး အိပ္မက္မေကာင္းရင္လည္း ခုတ္တယ္။ အဲ႔လိုနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ငွက္ေတြ အိပ္တန္းတက္စရာေတာင္ သစ္ပင္မက်န္ဘူး။ ေပဖူးလႊာမ်ားလို ပ်ဳိေလးတို႔ အိမ္ေခါင္မိုးထဲ တိုးရတယ္။ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ေကာင္းကင္မွာ ေနဝင္ရိုးရီ အတန္းလိုက္ႀကီး ပ်ံသန္းၾကတဲ႔ လင္းႏို႔ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္တယ္ မဟုတ္လား။ သနားပါတယ္။ သူတို႔တေတြ ေမွးစက္ခိုအိပ္စရာ ေနရာရွားပါးလြန္းလို႔ ဆည္းဆာအိမ္ျပန္ ခရီးရွည္ႀကီးကို မၿငီးမျငဴ ပ်ံသန္းၾကရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ သစ္ပင္ေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ အရိပ္အတြက္ကေတာ႔ မပူပါဘူး။ အထပ္ျမင္႔အေဆာက္အဦႀကီးေတြ အလွ်ဳိအလွ်ဳိတက္လာေတာ႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ဟိုဘက္သည္ဘက္ကေလး တိမ္းတာနဲ႔ အရိပ္ခိုစရာ မရွားလွဘူး။ ဒါေပသိ ဇီဝ နဲ႔ ရုကၡ အျပန္အလွန္ထိမ္းညွိထားတဲ႔ ေဂဟေဗဒဟန္ခ်က္ေတြေတာ႔ ပ်က္ယြင္းကုန္တာေပါ႔။ ဟိုအရင္တုန္းကေတာ႔ ဘယ္သည္လို ဟုတ္လိမ္႔မလဲကြယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ဗႏၶဳလပန္းျခံႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္ေတြလာသလဲဆို ေဆာင္းတြင္းမနက္ အရုဏ္မတက္ခင္ ေမာင္ႏွမတေတြ အိမ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လာၾကတာ။ ေက်ာက္တိုင္ႀကီးပတ္လည္မွာ ေရးထားတဲ႔စာေတြကို ဖတ္မယ္။ ပန္းျခံထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားမယ္။ အေမာအပန္းေျဖၿပီး လင္းလာေတာ႔ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ေလ။ အမ်ဳိးသားေန႔ဆိုရင္ေတာ႔ ညဘက္လာတယ္။ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမႀကီးမွာ မီးေရာင္စုံေတြ ထြန္းထားတာ သိပ္လွလို႔။ ရန္ကုန္သားမွန္ရင္ အဲသည္ေရွ႕ရိုက္ထားတဲ႔ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံစီေတာ႔ ရွိၾကတာခ်ည့္ပဲ။ ကြက္လပ္ဟင္းလင္းျပင္အက်ယ္ႀကီးမွာ မ်က္စိတဆုံး လွပတဲ႔အေဆာက္အဦေတြ ရွိတယ္။ အနံ႔အသက္ကင္း၊ အပိတ္အဆို႔မရွိတဲ႔ ေလကိုရွဴရတာလည္း လြတ္လပ္တယ္။ ညေနခင္း ျမညွင္းေလေျပဆိုတာ ေႏြရာသီမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အရသာရွိလိုက္သလဲ။ အဲသည္အရသာမ်ဳိး ခံစားနိုင္တာ ရန္ကုန္မွာ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဆိပ္ခံေဘာတံတားရယ္၊ ပန္းဆိုးတန္းက နန္းသီတာေဘာတံတားရယ္မွာပဲ ရွိတယ္။ ပန္ကာဆိုတာ အရာရွိႀကီးေတြရဲ႕ ရုံးခန္းထဲမွာပဲ ရွိတဲ႔ ဇိမ္ခံပစၥည္းမို႔ ျပည္သူလူထု ပို္က္ဆံမကုန္ပဲ တသားတည္း ေမြ႔ေလ်ာ္ႏိုင္တာ ေလျပည္ေလညွင္းပဲ ရွိတယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက အဲသလို လူထုအပန္းေျဖစရာေနရာေတြက မရွားခဲ႔ဘူး။ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္ကို တက္သြားရင္ ပန္းကန္လုံးကၽြန္းဆိုတာကို အရင္ေရာက္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ပန္းကန္လုံး ပုံသ႑ာန္ ထိုင္ခုံေရာင္စုံကေလးေတြနဲ႔ ကေလးေတြ ကစားစရာ ဒါန္းကေလးေတြ၊ ေလွ်ာကေလးေတြ၊ ဆီးေဆာကေလးေတြ ရွိတယ္။ ကန္စပ္ကိုဆင္းသြားလိုက္ရင္ ငါးသက္ေစ႔လႊတ္လို႔လည္း ရတယ္။ ေရထဲမွာ ငါးကေလးေတြ ျမင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလဲ။ ပုစဥ္းကေလးေတြ လိပ္ျပာကေလးေတြ ကေနရီငွက္ကေလးေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကေလးပီပီ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစားလို႔ ေမာရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဘာအႏၱရာယ္မွလည္း မရွိဘူး။ အဲသည္ကေန ကရဝိက္ႀကီးကိုလည္း လွမ္းၾကည့္လို႔ရတယ္။ အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ ကရဝိက္ေဟာ္တယ္ထက္ ခမ္းနားတာ မရွိဘူး။ အင္မတန္လွတဲ႔ ေရေပၚေဟာ္တယ္ႀကီးကို ကိုယ္တို႔မွာ ျဖတ္သြားတိုင္း ကားေပၚက လည္ျပန္ၾကည့္လို႔ေတာင္ မဝဘူး။ အခု ကန္ေတာ္ႀကီးေဟာ္တယ္လုပ္ထားတဲ႔ေနရာက အဲသည္တုန္းက သဘာဝသမိုင္းျပတိုက္ေလ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ သူ႔နံေဘးနားမွာ ဒိုင္ႏိုေဆာအရုပ္ႀကီးႀကီး ရွိတာ။
ပန္းကန္လုံးကၽြန္းကေန အေရွ႕ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ေတာ႔ တင္႔ကားကုန္းဆိုတာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ပထမကမာၻစစ္တုန္းကဆိုလား ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းကဆိုလားပဲ တကယ္႔တင္႔ကားအစစ္ႀကီးကို ကေလးေတြကစားနိုင္ေအာင္ လာတင္ထားေပးတာဆိုပဲ။ တက္ခ်င္သေလာက္ တက္ကစားလို႔ရတယ္။ ေဆာ႔ေနရင္းနဲ႔ အေျမာက္ဆံႀကီးမ်ား ထြက္သြားမလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္။ စာလုံးေပါင္းၿပီး ဖတ္တတ္ကာစဆိုေတာ႔ တင္႔ကားတစ္ခုလုံး ပြစာက်ဲေအာင္ ေရးထားတဲ႔စာေတြကို လိုက္ဖတ္တာေပါ႔။ အဲသည္ တင္႔ကားကုန္းဘက္က ပိုက်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ေဆာ႔လို႔ရတယ္။ ဒါန္းေတြေလွ်ာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ကိုယ္လိုပဲ လာကစားတဲ႔ ကေလးအေဖာ္ေတြလည္း အားႀကီးပဲ။ ကိုယ္တို႔အေဒၚဟာ ရန္ကုန္သူ ကြန္ဗင္႔ေက်ာင္းထြက္ဆိုေတာ႔ အားလပ္ရက္မွာ ကေလးေတြနဲ႔ မိသားစု ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရတာကို ဝါသနာပါတယ္။ အိမ္ကေန စားစရာေသာက္စရာ ခ်ဳိင္႔ႀကီးခ်ဳိင္႔ငယ္ေတြနဲ႔ထည့္၊ အခင္းေတြ ဓါတ္ဗူးေတြနဲ႔ ကေလးေတြ ေဆာ႔လို႔ေမာသြားရင္ ကက္ဆက္ကေလးနားေထာင္ရင္း စာအုပ္ဖတ္ေနတဲ႔ လူႀကီးေတြဆီ ေျပးလာ။ အစားအေသာက္ေတြ အလုအယက္စားၾက။ ခဏေနေတာ႔ ျပန္ေျပးေဆာ႔ၾက။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ။
ကရဝိက္ေဟာ္တယ္ ရွိတဲ႔ ကၽြန္းကိုေတာ႔ ကေနဒီကၽြန္း လို႔ေခၚတယ္ ထင္တာပဲ။ သိပ္မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ဦးစံရွား ဝတၳဳထဲေတာင္ ပါတယ္။ ကရဝိက္ေဟာ္တယ္ႀကီးဟာ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားေတြ မရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာဆို ျပတိုက္ႀကီးလို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ဝင္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ျမန္မာမႈပန္းပုပန္းခ်ီ လက္ရာေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ညေနဘက္ဆို တိုးရစ္စ္ဘားမားကေန ယဥ္ေက်းမႈအကေတြနဲ႔ေဖ်ာ္ေျဖတယ္။ သီတာဝင္းတို႔ ပတၱျမားေကခိုင္တို႔ ကၾကတယ္ေလ။ သူ႔ဆီက ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ဝယ္စားႏိုင္တာဆိုလို႔ ကရဝိက္ေရခဲမုန္႔ နဲ႔ ကရဝိက္ေပါင္မုန္႔ပဲ ရွိတယ္။ ကရဝိက္ေရခဲမုန္႔က ခါတိုင္းျမင္ေနက် ဇြန္းအဝိုင္းကေလးနဲ႔ ခပ္တာ မဟုတ္ပဲ စက္ထဲကေန အေခြလိုက္ကေလး အီးယိုသလို က်လာတာမို႔ အထူးအဆန္းပဲ။ ေဟာလီးဝုဒ္ေဒၚကစ္တီႀကီးေတာင္ ခ်ဳိျပဳံးႀကီးကို ကရဝိက္ေရခဲမုန္႔ပုံဆံထုံးဆိုၿပီး ဖက္ရွင္ထြင္ေပးေသးတယ္။ ကရဝိက္ေပါင္မုန္႔ကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဝယ္ေနက် ေပါင္မုန္႔အတုံးႀကီးမ်ားလို ဓါးနဲ႔တဂ်ိဂ်ိ လွီးစရာမလိုဘူး။ သူ႔ဟာသူ စက္နဲ႔ျဖတ္ၿပီးသား အခ်ပ္ပါးပါးကေလးေတြ စီကာရီကာ ထြက္လာတာေလ။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြအဖို႔ ကရဝိက္မွာ ေရခဲမုန္႔သြားစားၾကရေအာင္လို႔ ေခၚတာဟာ ထီေပါက္တာပဲ။
တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ကေတာ႔ တစ္ရက္သပ္သပ္ သြားမွ ႏွံ႔တယ္။ ဒါေတာင္ ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ရတာ။ ေနပူပူ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းနဲ႔ ေမာလာရင္ သူ႔ေရွ႕က ငါးျပတိုက္ထဲမွာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း အေမွာင္က်က်မွာ မီးအလင္းနဲ႔ျပတဲ႔ ငါးျပတိုက္ထဲ ဝင္နားတယ္။ မျမင္ဖူးတဲ႔ ငါးအထူးအဆန္းေတြ အကုန္ရွိတယ္။ ေရနတ္သမီးတို႔ သံပျခဳပ္တို႔။ သူမ်ားေတြဆီမွာ Sea Horse လို႔ေခၚတဲ႔ဟာကေလးေတြကို ကိုယ္တို႔ဆီက်မွာ ဘာလို႔ ေရနဂါးေခၚသလဲ မသိပါဘူး။ နိပတ္ေတာ္ထဲက နဂါးနဲ႔လည္း မတူဘူး။ Hippopotamus လို႔ေခၚတဲ႔ ေရျမင္းနဲ႔ မွားမွာစိုးလို႔ ေရနဂါးေခၚတာေနမယ္ ထို႔ ေအာင္႔ေမ႔တယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးဘဝတုန္းက တိရိစာၦန္ရုံ နဲ႔ ငါးျပတိုက္ဟာ အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ႔ သူမ်ားနိုင္ငံေတြမွာေတာင္ သူ႔ေလာက္ ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မရွိေသးဘူးလို႔ဆိုတယ္။ ေနာက္ထပ္ထပ္တက္မလာပဲ ဒုံရင္းဒုံရင္းက်န္ခဲ႔လို႔သာ အခုလိုအစုတ္အျပတ္ ျဖစ္က်န္ခဲ႔တာ။
ဗဟန္း (၃)လမ္း မွတ္တိုင္ဘက္ကေန ဝင္လိုက္ရင္ေတာ႔ အိုးရီးယင္႔ ေရကူးကန္ကိုေရာက္တယ္။ ၈ တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ေရကူးသင္တန္းသြားတက္ခဲ႔တဲ႔ေနရာေပါ႔။ သူ႔ေဘးက အိုးရီးယင္႔ကလပ္ဆိုတာကေတာ႔ ကေလးမို႔လို႔ မေရာက္ဖူးလိုက္ဘူး။ လူႀကီးေတြ အရက္လာေသာက္တဲ႔ေနရာ လို႔ သိတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ တိေမြးကု ဦးစီးဌာနက ဖြင္႔တဲ႔ ပ်ားေဂဟာ အေရာင္းဆိုင္ရွိတယ္။ ၾကက္ဥ၊ ၾကက္သား၊ ပ်ားရည္ အင္မတန္ေဈးသက္သာတယ္။ အဲသည္ေခတ္ကေတာ႔ ပ်ားေဂဟာကေရာင္းတဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ KFC တို႔၊ Loteria တို႔မွ မေပၚေသးတာကိုး။ လိုခ်င္တိုင္းဝယ္လို႔မရဘူး။ တန္းစီရတာ။ ငယ္ငယ္က ပ်ားဆိုတာ ေတာထဲသြားဖြပ္ရတာလို႔ သိရာကေန ဦးေနဝင္းႀကီးလက္ထက္ေရာက္မွ နို္င္ငံျခားေတြဘာေတြ သင္တန္းလႊတ္ၿပီး သံဇကာပုံးကေလးေတြနဲ႔ ေမြးယူလို႔ရတယ္ လို႔ သိတာ။ ဒါေပသိ ပ်ားေဂဟာဆိုၿပီး ဘာျပဳလို႔ ၾကက္ဥေတြ ငုံးေၾကာ္၊ ၾကက္ေၾကာ္ေတြ ေရာင္းေနပါလိမ္႔လို႔ မွတ္တာ။ အခုမွ သေဘာေပါက္တယ္။ ဝန္ႀကီး႒ာနက တစ္ခုတည္းကိုး။
အဲသည္ကၽြန္းကေန ေရခဲဆိုင္မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ ေကြ႔လိုက္ရင္ ေျမပေဒသာကၽြန္းလို႔ေခၚတဲ႔ သစ္ပင္ပန္းမာန္ပ်ဳိးဥယ်ာဥ္ကိုေရာက္တယ္။ “စိုက္ပါစားပါ တို႔မ်ားေျမပေဒသာ” ဆိုၿပီး ဦးေနဝင္းေခတ္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးတဲ႔ေနရာေပါ႔။ သစ္သီးဝလံ ပန္းမာန္ၿပဳိင္ပြဲလုပ္ၿပီး အႀကီးဆုံး ဗူးသီးခရမ္းသီးႀကီးေတြကို ဆုေပးတယ္။ ပ်ဳိးပင္၊ မ်ဳိးေစ႔၊ ေျမၾသဇာ၊ ေပါင္းသတ္ေဆး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီးဝလံ၊ ပန္းမာန္အကုန္ ဝယ္လို႔ရတယ္။ တရုတ္ျပည္ကို အားက်လို႔လား မသိပါဘူး။ ပေဒသာကပြဲေတြ ခဏခဏလုပ္ၿပီး ေရေရလည္လည္ ဝါဒျဖန္႔ လႈံ႔ေဆာ္ အားေပးခဲ႔တဲ႔ေနရာတစ္ခုေပါ႔။ ေရဒီယိုထဲမွာလည္း အပတ္တိုင္းလာတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားေရးရာ ေဆြးေႏြးစရာတို႔၊ အလုပ္သမားေရးရာ ေဆြးေႏြးစရာတို႔၊ လက္မႈလယ္ယာမွ စက္မႈလယ္ယာသို႔တို႔။ (ရြာမွာျဖင္႔ ထြန္စက္မျမင္ဖူးလို႔ စက္သံၾကားရင္ တစ္ရြာလုံးထြက္ၾကည့္ရတုန္း)
ေျမပေဒသာကို သူ႔ဟိုဘက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံေလာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ သိပ္စိတ္မဝင္စားလွဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံမွာေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ ရွိတယ္ေလ။ လက္တစ္ဘက္ကို ေနာက္မွာထားၿပီး က်န္တဲ႔တစ္ဘက္ကို “ဒါ ဘယ္နွစ္ေခ်ာင္းလဲ ေျပာ” ဆို ေရွ႕ကို ထုတ္ျပထားတယ္။ “ငါ႔သားတို႔ ႀကီးလာရင္ မိန္းမ ငါးေယာက္ေလာက္ေတာ႔ ယူဦးေနာ႔။” လို႔ မွာခ်င္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကေလးဆိုေတာ႔ ေပါက္တတ္ကရ စုံေနေအာင္ ေျပာတာ။ ဒါေပသိ ေၾကးရုပ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ၿပီး အေလးျပဳမိျပန္ေရာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံထဲဝင္ရင္ေတာ႔ ေၾကးရုပ္ၿပီးရင္ ဟိုးအတြင္းထဲ လိုက္ပို႔ေလ႔မရွိဘူး။ အဲသည္ဘက္က အတြဲေတြမ်ားလို႔ ကေလးေတြ ေဆာ႔လို႔ မသင္႔ေတာ္ဘူး လို႔ ထင္ပုံရတယ္။ ဝင္ၾကည့္လည္း ဘာမွ ၾကည့္စရာမရွိဘူးေလ။ ဒါန္းမရွိ ေလွ်ာမရွိ ဆီးေဆာမရွိနဲ႔ ေျခေညာင္းရုံအဖတ္တင္မယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္ပတ္လည္ဟာ အခုလိုသံတိုင္စည္းရိုးေတြ ခတ္မထားဘူး။ တေနရာနဲ႔တေနရာလည္း အဆီးအတားမရွိ ကူးလို႔သန္းလို႔ရတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲကေရဟာလည္း လူဆင္းကူးလို႔ရေအာင္ သန္႔ေသးတယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းေျပးရင္ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲသာသြား၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတာင္ ေမ႔သြားလိမ္႔မယ္။ ငါးလႊတ္တဲ႔လူကလာလႊတ္၊ ငါးဖမ္းတဲ႔သူကလာဖမ္း၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔သူ၊ ေလညွင္းခံတဲ႔သူ၊ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ေလ႔က်င္႔ခန္းလာလုပ္တဲ႔သူ၊ ေရကူးတဲ႔သူ ေလွစီးတဲ႔သူ ၊လူျပတ္တယ္ မရွိဘူး။ ဘာဝင္ေၾကးမွလည္း မေပးရဘူး။ ကားေမာင္းသင္တဲ႔အခါမွာေတာင္ ကန္ေတာ္ႀကီးကို တပတ္ၿပီးတပတ္ ပတ္ေမာင္းၿပီး ကရဝိက္နားက ကားပါကင္မွာ ဖင္ထိုးေခါင္းထိုးက်င္႔ရတာ။ အေကြ႔မတတ္လို႔ အုတ္ခုံႀကီးနဲ႔ ဒုန္းကနဲ ခ်ိတ္မိလည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အင္းယားကန္လည္း အတူတူပဲ။ ကန္စပ္နားအထိ ကားေမာင္းဝင္ၿပီး ေရထဲဘီးတဝက္ဆင္းၿပီး ကားေရေဆး လူေရခ်ဳိး လုပ္လို႔ရတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ မေဆးခ်င္ အဲ႔နားက ကုလားေလးေတြ မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ေဆးခိုင္းလည္းရတယ္။ သၾကၤန္တြင္းဆို ေရပက္ခံကားေတြက ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းျဖစ္ျဖစ္ အင္းယာကန္ေစာင္းျဖစ္ျဖစ္ နားနားေနေန အရိပ္ခို စားၾကေသာက္ၾကၿပီးမွ ညေနျပန္ထြက္တာ။ ဆိုင္ေတြကလည္း ထူးထူးေထြေထြ မရွိပါဘူး။ အေၾကာ္ဆိုင္၊ ၾကံရည္ဆိုင္၊ ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္က အလြန္ဆုံးေပါ႔။ သုေမာင္နဲ႔ ေမခလာတို႔ အၾကင္တို႔လင္မယားရိုက္ေတာ႔ ကားတစ္စီးလုံး ကန္ထဲထိုးက်သြားတာ မွန္မရွိလို႔ ေရွ႕ကထြက္လာၿပီး “ေမာင္ ေပ်ာ္တယ္ေနာ႔။” ဆို ဇာတ္သိမ္းတယ္ေလ။
ခုေတာ႔ ေမာင္ႀကီး မေပ်ာ္နိုင္ပါဘူးေလ။ ေရွးတုန္းကလို အမ်ားျပည္သူ နားေနအပန္းေျဖစရာဆိုတာ ဘယ္ဟာကမွ မရွိေတာ႔ဘူး။ သံတံတိုင္းႀကီး ပတ္လည္ခတ္လို႔ ပိုက္ဆံေပးမွ အထဲဝင္ရတဲ႔ေနရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဒါေတာင္ အထဲဆိုတာ အထဲပဲ ေျပာေသးတာ။ တကယ္႔အထဲ မဟုတ္ဘူး။ အထဲမွာ ဆိုင္ေတြဆိုင္ေတြဆိုတာ မႈိလိုေပါက္ရုံမဟုတ္ဘူး။ ဟီးဟီးထေနတာ။ ကန္ပတ္လည္ခေရရိပ္ ဘယ္အရိပ္မွမက်န္ေတာ႔ဘူး။ Royal Garden တဲ႔။ Western Park တဲ႔။ White Rice တဲ႔။ Dolphin တဲ႔။ Mai Thai တဲ႔။ Utopia တဲ႔။ Signature တဲ႔။ အို ကိုယ္မေရာက္ဖူး မၾကားဖူးတဲ႔ ဆိုင္ႀကီး ကႏၷားႀကီးေတြကို အျပည့္ပဲ။ ပန္းျခံေထာင္႔ေကြ႔ကေလးေတြကို ပုဏၰားရိပ္စည္းရိုးကေလး ပိုင္းပိုင္းၿပီး ဖြင္႔တဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တန္းကေလးေတြဆိုတာ ဘန္ေကာက္က ညေဈးတန္းကေလးက်ေနတာပဲ။ တကယ္႔ကို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို နက္ျဖန္မဆိုင္း လိုသ၍ကို ကေန႔ရနိုင္ၿပီ ဆိုတဲ႔ အတိုင္း စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တယ္။ အဆိုေတာ္ အသစ္အေဟာင္းေတြ ဆီးရီးအသစ္မိတ္ဆက္ခ်င္ရင္လည္း အဖိုးထိုက္အဖိုးတန္ ခန္းမငွားမေနနဲ႔။ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ကၽြန္းတကာ႔ကၽြန္း စိတ္ႀကဳိက္ငွားစမ္းပါေလ႔။ လူထုမရိသတ္ပါ စုၿပီးသားရမယ္။ စိုင္းစိုင္းတစ္ေယာက္တည္း ေမြးေန႔လုပ္လုပ္လာတာေတာင္ ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းမွာ ဘယ္ႏွစ္ေခြရွိၿပီလဲ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ (အသက္သိမွာစိုးလို႔ မသိျခင္ေထာင္ေထာင္ေပးလိုက္တယ္ သပ္လား။)
ကန္ေတာ္ႀကီးဆိုတာ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလို အမ်ားျပည္သူ အပန္းေျဖနားေနစရာ အရပ္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ စတုဒီသာ ေလးမ်က္ႏွာမွ လာလာသမွ်ေသာ လူထုပရိသတ္ကို ပါးပါးတစ္မူ ထူထူတစ္ရပ္ အထပ္ထပ္ လွီးျဖတ္စားေသာက္ရာ ေဒၚရိပ္ႀကီးစခန္း ျဖစ္သြားၿပီ။ ေလရွဴခ်င္လည္း အလကားမရဘူး။ ပုဝါလည္းမကူနဲ႔ ေရလည္းမရွဴနဲ႔။ ေသဖို႔သာ ျပင္ထား။ ဘရာသာေရ ေဇပါတယ္။ ေငြသာအရင္မစပါ။ သူတို႔ကိုလည္း အျမတ္ႀကီးစားလွခ်ည့္ မဆိုပါဘူး။ သူတို႔ ေပးရကမ္းရတာေတြကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါ။ ခုံကေလး သုံးေလးဝိုင္းခင္းစာ ေထာင္႔ခ်ဳိးကေလးတစ္ေကြ႔ကို တစ္လ ၃၅ သိန္းေပးရသတဲ႔။ ေရာင္းရေတာ႔ျဖင္႔ ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္သာသာ။ ဘီယာကေလးတြဲထားလို႔ေတာ္ေတာ႔။ အဲ႔ဒါ အမိုးမပါ အကာမပါ လမ္းေဘးပန္းျခံပဲရွိေသးတာ။ ေရွ႕မွာ နံမည္တပ္ေျပာထားတဲ႔ အခိုင္အမာေဆာက္ထားေသာ အေဆာက္အဦႀကီးႀကီးမားမားေတြ မပါေသးဘူး။ သိထားေစခ်င္တာကေတာ႔ အဲသည္ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္ပတ္လည္ ပရဝုဏ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို တစ္ႏွစ္စာ သိန္း ၃၅၀ နဲ႔ ေလလံေအာင္သြားသူကေတာ႔ ဘဘဦးေရႊမန္းသားနဲ႔ သူ႔ခမည္းခမက္ႀကီးလို႔ဆိုတယ္။ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ထဲက Cultural Valley ႀကီး ဘယ္သူပိုင္သတုန္း။ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ရသြားသတုန္းေရာ ေမးၾကည့္လိုက္ပါဦး။ တယ္ အနစ္နာခံၾကေပသကိုး။ သည္လူေတြမွ သူေ႒းမျဖစ္ ဘယ္သူမွ မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေတာ္ပါၿပီကြယ္။ ေရးရတဲ႔သူေတာင္ ရွက္လာၿပီ။ သူမ်ားႀကီးပြားတာ မနာလိုဘူး ျဖစ္ဦးမယ္။ သူရိယေနဝန္းထဲလည္း အပါမခံႏိုင္ပါဘူး။
လုပ္ၾကပါ လုပ္ၾကပါ။ ကန္ေတာ္ႀကီး အင္းလ်ားလည္း မသြားခ်င္ ကိုယ္ေလ မသြားဘူး။ ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ေဆြးႏိုင္တယ္။ ကိုယ္မွမပိုင္ေတာ႔တာ။ ျပည္သူလည္း မပိုင္ေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ပဲ ပိုင္ၾကပါတယ္။ ေျမကိုလည္းပိုင္ ေရကိုလည္းပိုင္ ကိုယ္တို႔အသက္ရွဴေနတဲ႔ေလကိုလည္း သူတို႔ပဲ ပို္င္တယ္ မဟုတ္လား။ ေမာင႔္အသည္းႏွလုံးကို သူသာပိုင္။ မူပိုင္ရွင္မႀကီး ဘယ္သူ႔မွမႏိုင္။ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ႔လည္း ဘုရားတကာႀကီးေတြေလာက္ တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာထားတာ ဘယ္သူမွမရွိ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ နက္ျဖန္သဘက္ခါ မျဖစ္မေန ေပးရေတာ႔မွာေတာင္ ျပန္ျပန္လုဖို႔ခ်ည့္ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားေနတယ္။ “ေအးပါ ေအးပါ။ မင္႔အေမတက္ေတာ႔မွ မင္႔အေမဆီေတာင္းယူေပါ႔” လို႔ ပေထြးမင္းမ်ားက အခၽြန္နဲ႔မေနပါဦးမယ္။ “ဘကို မဲေပးေလ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အစိုတင္သြင္းေပးမယ္ အေျခာက္တင္သြင္းေပးမယ္” လည္း လာမေျပာပါနဲ႔။ စိတ္ကုန္လြန္းလို႔။ တကယ္ဆို သည္အရာဟာ ေတာင္းယူရမယ္႔အရာလား စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ကမာၻဦးအစ မဟာသမၼတမင္းမ်ား လက္ထက္မွာကတည္းက ၿမဳိ႕တည္ရြာတည္ တိုင္းျပည္တည္ရင္ ရပ္နီးရပ္ေဝး အာဂႏၶဳ ပုဂၢဳိလ္မ်ား နားေနတည္းခိုစရာ ဇရပ္ တန္ေဆာင္း၊ ဥယ်ာဥ္ပန္းမံ၊ ေရကန္ ေရတြင္း၊ တလင္းေျမျပန္႔တို႔ အခမဲ႔ေပးေဝရစၿမဲပဲ မဟုတ္လား။ သည္ကေန႔မွ လွ်ပ္စစ္မီးျမင္ဖူးတဲ႔ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာေတာင္ ရြာလည္ဇရပ္မွာ အုတ္ကန္ကေလးခတ္ၿပီး ခရီးသြားဧည့္သည္ ရပ္ေဝးအလွဴခံလာရင္ လူေရာႏြားပါ နားစရာ ေနရာ ေပးထားေသးသဗ်။ ဘယ္႔ႏွယ္ ၿမဳိ႕ေတာ္ရန္ကုန္လည္းဆိုေသးရဲ႕။ ေရခ်မ္းစင္ကေလး တစ္ခုေတာင္ ရွာမရ။ အင္အင္းပါခ်င္ေတာင္ ပိုက္ဆံေပးမွ ေျခႏွစ္ဘက္ခြလို႔ရတဲ႔အရပ္။ ဒါေတာ႔ နွေျမာလို႔ မျဖစ္ပါဘူးေလ။ ႏို႔မို႔ ကိုယ္႔ဖင္ကေခ်းလည္း သူတို႔ပဲ ပိုင္တယ္ဆို လာသိမ္းခ်င္သိမ္းေနမွာ။ ေၾကာင္မ်ားလို ေျမႀကီးနဲ႔မဖုံးႏိုင္ေတာင္ ေရကေလးေတာ႔ ဆြဲခ်မွျဖစ္မယ္။ ေတာ္ေနၾကာ ကရဝိက္ေရခဲမုန္႔ပုံကေလး ထြက္ေအာင္ ဟိုလိုေလး ဝိုက္လိုက္ပါဦး သည္လိုေလး လွည့္လိုက္ပါဦး လာခိုင္းေနမွ ဒုကၡ။ ေတြးရင္းနဲ႔ေတာင္ စတြန္႔သြားတယ္။ ဂယ္ဘဲ ဂယ္ဘဲ။ အေဝးထိန္း ခလုပ္တို႔နဲ႔ မထိန္းခ်ဳပ္လည္းပဲ။ ေဝးေဝးက မင္းကေလး သေဘာအတိုင္းပဲ။ အာဟား။ သိပ္ပိုင္တဲ႔ မင္းပဲ။

စိုးမင္း

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...