သဇင္

Thit Yak·

သဇင့္ကိုလြမ္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ သဇင္နဲ႔ကၽြန္မတြဲခဲ့ၾကတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါပဲ..ဒါေပမယ့္ ဘာအေပၚယံမွ မရွိပဲ ေျပာမနာဆိုမနာနဲ႔ခ်စ္လို႔ရတဲ့ ရွားပါးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သဇင္က ေရနံေခ်ာင္းသူ၊ဘီအီးဘြဲ႔ရထားၿပီး ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔အေဆာင္လာေနတာ။သူ႔အေဆာင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းထဲက အေဆာင္တခုပဲ။သစ္ပင္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးထဲက နံရံထူထူနဲ႔ႏွစ္ထပ္တိုက္ေပါ့။ေအာက္ထပ္မွာ ညဘက္ဆုိေျခသံၾကားရတတ္တယ္လို႔ သဇင္က ေျပာျပတတ္တယ္။
သူ႔အေဆာင္ဆီသြားတဲ့လမ္းကေလးက ေန႔ဘက္ဆို သာယာေပမယ့္ ညဆို အလြန္ေမွာင္တယ္။ အျပန္မိုးခ်ဳပ္တဲ့ညေတြမွာ နင္မေၾကာက္ဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့ ငါက နာနာဘာဝေတြထက္ အေကာင္ရွည္ကို ပိုေၾကာက္တယ္လုိ႔ ေျဖတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ဓာတ္မီးအျမဲေဆာင္ထားေလ့ရွိတာေပါ့။ သူ႔အေဆာင္ကို ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တယ္။ျခံအေနာက္မွာ အုတ္ေရကန္ႀကီးရွိေသးတာေလ.. မာလကာပင္ေတြမိုးလုိ႔။ တံခ်ဳတံနဲ႔ မာလကာသီးေတြခူး တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ စားၾကေလသတည္းေပါ့။
တခါတေလ လွည္းတန္းေဈးက ျဖစ္ျဖစ္ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ေဈးတန္းေလးက ျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းခ်က္စရာေတြဝယ္ၿပီး အေဆာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကတယ္။ သဇင့္အိမ္ကေန မျပတ္တမ္းပို႔ေပးတတ္တဲ့ ငရုတ္သီးဒုန္းေၾကာ္ စပ္စပ္ကလည္းကၽြန္မ အသည္းစြဲပဲ။

သဇင့္မွာ အျမဲတမ္းတခုမဟုတ္တခုပ်က္ေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာရွိတယ္။ေခြထည့္ၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔နဲ႔ စာရိုက္ဖို႔ေလာက္ေတာင္ နပ္မမွန္ဘူး။သူကေတာ့ အဲဒါႀကီးကိုပဲ တသသနဲ႔ေလ။နင့္ကြန္ျပဴတာက နင့္လိုပဲ ေထာင့္မက်ိဳးဘူးလုိ႔ ေျပာရင္ ရီေနတတ္တယ္။ သဇင္က နာမည္ေလးကသာ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး။လူကေတာ့ အင္မတန္မာတယ္။အသားညိဳၿပီး ၾကည့္ေကာင္းရံုဝတယ္။ တခါတရံ ေဒါက္ဖိနပ္တခြပ္ခြပ္ တခါတရံ ညွပ္ဖိနပ္အပါးေလး တရွပ္ရွပ္နဲ႔ အိတ္အႀကီးႀကီး လြယ္ၿပီး သြားတတ္တယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ကိုးက်င္းကိုးႀကံ ေလွ်ာက္သြားၾကတာပဲ။ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အဲ့တုန္းက ဘာေတြမွန္းမသိ အလုပ္ေတြသိပ္ရႈပ္ခဲ့ၾကတာ။

သဇင္နဲ႔အတူ အင္တာနက္စသံုးဖူးတာကို သတိရတယ္။ ဂိ္မ္းေဆာ့ေနၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ဆိုင္ထဲ ႏွစ္ေယာက္သား ဝင္သြားၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ အင္တာနက္ဖြင့္ၾကတယ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြဝင္ေနလုိ႔ ေဘးမွာ အရုပ္ေတြ animation ေတြေပၚေနတာကို ေဟ့ ငါ့တို႔အီးေမးလ္ထဲ အဲဒါေတြထည့္ခ်င္တယ္ လုပ္ေပးပါလားလို႔ ဆိုင္ကေကာင္ေလးေတြကို ေျပာေတာ့ အဟားခံရေရာ။ဒီလိုနဲ႔ပဲ အင္တာနက္ သံုးတတ္လာေတာ့ နင္ဘယ္မွာလဲ ငါ ေျမနီကုန္းမွာ ခဏေနဆံုမလားဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ gtalk မွာခ်ိန္းၾက ေျပာၾကေပါ့။ ရိုးရိုးဖြင့္မရရင္ proxy ေတြနဲ႔ေက်ာ္ခြဝင္ၾကတယ္။ ဟုတ္လုိ႔ပါပဲ။

သဇင့္ကို ကၽြန္မမိသားစုကလည္း ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မ မရွိလည္း အိမ္ကို သူ႔ဘာသာဝင္ထြက္ေနေတာ့တာ။ တခါတေလ ကၽြန္မ အျပင္ကျပန္လာရင္ သူက အိမ္မွာေရာက္ႏွင့္ေနတတ္ၿပီး ႏွင္း ငါပုဇြန္ဟင္းခ်က္ထားတယ္။ နင္ဆာရင္ စားေတာ့ေလလို႔ ဧည့္ခံတယ္။ တခါတေလလည္း ေမေမနဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္မွာရွိတဲ့ ဗူးပလံုးေတြ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ေတြကို အသည္ေခၚၿပီး ခ်ေရာင္းေနတတ္တယ္။ နင့္မွာေရာင္းစရာရွိရင္ တခါတည္းထုတ္ ေဈးရတုန္းေရာင္းရေအာင္လို႔ေျပာေသးတာေလ။ျမိဳ႔သစ္ ၁ လမ္းထဲမွာ သူ႔အေဒၚအိမ္ရွိတယ္။ သူေက်ာက္ေျမာင္းထဲ ၁၀ ခါလာရင္ ၁ခါက အဲ့အေဒၚအိမ္လာတာ။

သဇင့္မွာ ကၽြန္မသိပ္သေဘာက်တဲ့ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြရွိတယ္။ သူ႔ဆံပင္ကို ကၽြန္မ သိပ္ႀကိဳက္ေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာဖူးလားမေသခ်ာဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေျပာခဲ့သင့္တယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာတခုကိုသေဘာက်ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္လား။ အဲ့ဆံပင္ကိုေဘးကြဲခြဲထားၿပီးဒီအတိုင္းခ်ထားတာရယ္၊ ဖိုသီဖတ္သီ စည္းထားတာရယ္ကလြဲလို႔ တျခားပံုစံျပင္တာမ်ိဳးမျမင္ဖူးဘူး။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံလိုလို႔ သူဆြဲေနက် ဆြဲႀကိဳးေလးေပါင္ေပးဖူးတယ္။ သူ႔ေမြးေန႔ကို ကၽြန္မ မသိခဲ့သလို ကၽြန္မ ေမြးေန႔ကိုလည္း သူသိခဲ့ပံုမေပၚဘူး။ သူနဲ႔ကၽြန္မ ခ်စ္ၾက ခင္ၾကေပမယ့္ အႀကိဳက္ေတြ စရိုက္ေတြက အေတာ္ကြာပါတယ္။ ကၽြန္မက အႏုအရြနဲ႔စာစီဖို႔ျပင္ေနခိုက္သူက ေဟာ့ပလိတ္မီးဖိုကို ကလိေနတတ္တာမိ်ဳး၊ ကၽြန္မက ေကာ္ဖီႀကိဳက္ၿပီး သူက လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္တာမ်ိဳးေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္သား CVေတြကိုယ္စီနဲ႔အလုပ္ေတြလိုက္ေလွ်ာက္ဖူးၾကတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းထဲက ေဒၚလာေတြ ဝယ္ေရာင္းလုပ္လို႔ရတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တြတ္ထိုးတတ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္းက ဘုရားဘက္အက်ဆံုးဆိပ္ခံတံတားမွာ သြားထိုင္တတ္ၾကတယ္။ BC ကေန စာအုပ္ေတြတေပြ႔ႀကီးငွားၿပီး စာလုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္။ အဲ့တုန္းက ကၽြန္မတို႔အနာဂတ္ေတြ မေရမရာရွိၾကေပမယ့္ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

။သူနဲ႔ကၽြန္မ လူခ်င္းဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုးဆံုျဖစ္ခဲ့သလဲ မမွတ္မိဘူး။အဲ့ေန႔လမ္းခြဲတုန္းက ေနာက္တခါလူခ်င္းဆံုအံုးမွာလို႔ထင္ခဲ့ၾကမွာပါပဲ။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းေတြ နာဂစ္ေတြနဲ႔ ရက္ေတြဟာ ဒီလိုပဲ ကုန္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မဒီဘက္ထြက္လာမယ္ဆိုေတာ့ သူလိုက္မပို႔ဘူး။ ငါဒီကေနပဲႏႈတ္ဆက္ပါရေစလို႔ အီးေမးလ္ပို႔တယ္။

၂၀၁၁ မွာ သူစကၤာပူေရာက္ၿပီ။ အဲ့ကာလဟာ သူနဲ႔ကၽြန္မအတြက္ ကံၾကမၼာက ေပးတဲ့ ေဘာနပ္စ္ကာလေခၚမလား။ အြန္လိုင္းကေန စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ လဒမႀကီး ငါမအိပ္ပဲေစာင့္ေနတာလုိ႔ ဆဲခြင့္ရၾကေသးတယ္။ျမန္မာျပည္ကိုိ အတူတူခ်ိန္းျပန္ၾကရေအာင္လုိ႔ အနာဂတ္ကို ယံုၿပီး ခ်ိန္းၾက စိတ္ကူးေတြယဥ္ၾကတယ္ေလ။

၂၀၁၂ ကၽြန္မတို႔ဆီက ေႏြရာသီတရက္မွာ သူနဲ႔chat ေတာ့ ႏွင္း နင္သားေလးေမြးမွာ ရုပ္က ရင့္ေထာ္ေနတာပဲတဲ့။ ငါေတာ့ လူေရာ ကြန္ျပဴတာေရာပ်က္လို႔ အကုန္ေသေတာ့မွာတဲ့။ေနာက္ေတာ့ သူျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ေဆးကုေနတယ္လို႔ သိရတယ္။ လနည္းနည္းအၾကာမွာ ကိုႀကီးဆံုးေတာ့ ေသာကေတြမ်ားေနတာနဲ႔ပဲ သဇင့္သတင္းကို မစံုစမ္းမိျပန္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ၾကာေတာ့ သတိရလာတာနဲ႔ဖုန္းဆက္တဲ့အခါ သူ႔ခ်စ္သူက ဖုန္းေျဖတယ္။ သဇင္ႏွာေခါင္းမွာ ပိုက္တပ္ထားလို႔ စကားေျပာမရျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ အဆုတ္သမားဆိုေတာ့ အသက္ရႈဖို႔ အကူလိုတာေပါ့။ေနာက္မွျပန္ဆက္မယ္လို႔ဆိုၿပီးဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ အဲ့အထိ သဇင္ျပန္ေကာင္းလာမွာလို႕ ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ဒီတုတ္တုတ္ခိုုင္ခိုင္သဇင္မ ေသႏိုင္ပါရိုးလားေနာ္။ သူေနျပန္ေကာင္းလို႔ စကၤာပူျပန္ေရာက္လာမွ အေသးစိတ္ေမးမယ္။ေနာက္ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္စမ္းပါလုိ႔ ဆရာလုပ္မယ္လုိ႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ရန္ကုန္ကမိ္တ္ေဆြတခ်ိဳ႔က သူဆံုးၿပီလို႔ လွမ္းေျပာၾကတယ္။

အဲ့ညကစၿပီး ဘုရားရွိခိုးၿပီးလို႔ အမွ်ေဝတဲ့အထဲ သဇင့္နာမည္ပါလာတယ္။ ဘဝျခားသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက လုပ္ေပးႏိုင္တာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ မတ္လ ၁၈ ရက္ေန႔ဆို သဇင္ဆံုးတာ ၃ ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔ကို မသိခဲ့ပဲ ေသေန႔ကို မွတ္ထင္ေနရတာေတာ့ ရင္နာစရာေကာင္းတာေပါ့။