#‎ကေလးကုိ_မရုိက္ပါႏွင့္‬ ေဒါက္တာရဲ (ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္)

‎Kyaw Thu Ya‎ to စြယ္စံုက်မ္း

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ မေကြးေဆး႐ံုႀကီးတြင္ ညတာ၀န္က်ေသာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေလးမ်ား နံနက္ပုိင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ညတာ၀န္က်အစီရင္ခံစာ လာတင္ၾကသည္။ ဖ်ား၍ ေဆး႐ံုတက္ရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ က ယခင္က ေက်ာ႐ုိးကုိ ဓာတ္မွန္႐ုိက္ထားဖူး တာ ေတြ႕ရသည္။ ဘာျဖစ္ခဲ့လုိ႔လဲလုိ႔ ေမး၍ သူတုိ႔ဆီက အေျဖရေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရသည္။ ကေလးအေမက ကေလးေက်ာကုိ ၀ါးျခမ္းျပားႏွင့္ ႐ုိက္ထားသည္တဲ့ေလ။
အခု ကေလးက လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္။ ကေလးကုိ ၀ါးျခမ္းျပားျဖင့္ ႐ိုက္ျခင္းသည္ တုိးတက္ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ လက္ခံႏုိင္စရာအျပဳအမူတစ္ခု မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ႐ုိက္မဆံုးမလုိ႔ ကေလးက မေၾကာက္ေတာ့ဘဲ ႀကီးလာေတာ့ ဆုိးေနလွ်င္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲဟု သူတုိ႔က ဆင္ေျခေပးၾကေသာ္လည္း ႐ုိက္တုိင္း လိမၼာလုိ႔လား၊ မ႐ုိက္တုိင္း ဆုိးလုိ႔လား၊ အရက္မူးသမားအေဖ မူးလာၿပီး သားကုိ ႐ုိက္တတ္လွ်င္ ထုိသားႀကီးလာေတာ့လည္း သူ႔သားကုိ ႐ုိက္
တတ္သည့္ အရက္သမားသာ ျဖစ္သည္။ မိဘက သားသမီးကုိ ဆံုးမတုိင္း သာယာ ညင္ေပ်ာင္း ရွင္းျပတတ္လွ်င္ ထုိသားသမီးက ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ယဥ္ေက်းလိမၼာေသာ လူႀကီး ျဖစ္လာမည္။ ဒါကုိ ၾကည့္လွ်င္ ကေလးလိမၼာတာ၊ မလိမၼာတာ၊ ႐ုိက္တာ မ႐ုိက္တာႏွင့္ မဆုိင္။ မိဘက စံျပမိဘျဖစ္ရန္၊ ဆံုးမတတ္ရန္ အေရးႀကီးသည္ဆုိတာ ထင္ရွားသည္။ ေအာ္တာ၊ ေငါက္တာပင္လွ်င္ အၿမဲ မေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္က သားသမီးမ်ားႏွင့္ အတူေနခ်ိန္ နည္းပါး၍ ဟုတ္တိပတ္တိ မဆံုးမလုိက္ရ။ တာ၀န္က်ရာကေန သားသမီးဆီ တစ္ခါတေလ ျပန္ေရာက္ခုိက္ စိတ္ထဲ သေဘာမေတြ႕၍ ေအာ္မည္၊ ေငါက္မည္ႀကံလွ်င္ ဇနီးျဖစ္သူက “တစ္ခါတေလ လာတာ၊ ကေလးကုိ မဆူပါနဲ႔။ အေဖကုိ မခ်စ္ဘဲ ေနဦးမယ္”ဟု တားတတ္သည္။

ကေလးကုိ ႐ုိက္တာ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ရသည့္ အေၾကာင္းအခ်က္ေလးေတြရွိသည္။ တစ္ခုက -
႐ုိက္လုိ႔မရသည့္ကေလးမ်ားရွိသည္၊ ႀကိဳတင္ မသိႏုိင္ပါ ...
---
ေယာက္်ားေလးတခ်ဳိ႕တြင္ Haemophilia ေခၚ ေသြးမတိတ္သည့္ ေမြးရာပါေရာဂါရွိသည္။ မ႐ုိက္ခင္က သိမည္မဟုတ္။ ကေလးက ပံုမွန္ကေလးႏွင့္ဘာမွ မျခား။ ေျပးလႊားကစားေနမည္ပင္။ ႐ုိက္လုိက္မိလွ်င္ေတာ့ ႐ုိက္သည့္ေနရာႀကီး ေဖာင္းတက္လာၿပီး ေသြးရည္အိတ္ႀကီး ျဖစ္ေနမည္။ မိဘကမွ သိခ်င္သိဦးမည္။ အေမဘက္က ဦးေလးမ်ားတြင္လည္း ဒီျပႆနာမ်ဳိး ျဖစ္တတ္သည္ကုိး။ ေက်ာင္းဆရာ၊ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဘယ္လုိမွ ႀကိဳမသိႏုိင္။ ႐ုိက္မိၿပီးမွ ႐ံုးျပင္ ကနား ေရာက္တတ္သည္။ ဒါက ေမြးရာပါ။ ေမြးရာပါမဟုတ္ဘဲ ေသြးအတြင္းရွိ Platelet ေခၚ ဓာတ္တစ္မ်ဳိးက်ေနတတ္သည့္ ကေလးမ်ား ရွိေသးသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေအးမိဗုိင္းရပ္စ္ပုိး ၀င္ခါစတြင္ ျဖစ္တတ္သည္။ ထုိဓာတ္က်ေနခုိက္
ကေလးကုိ ႐ုိက္မိလွ်င္ေတာ့ အေရျပားေသြးမတိတ္သည့္ ျပႆနာက အေတာ္ႀကီးမည္။ ဒါက ေယာက္်ားေလး မိန္းကေလးမေရြး ဘယ္အရြယ္မွာမဆုိ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ထုိ႔ထက္ပုိေၾကာက္ရသည္က ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ေမြးရာပါ ေသြးေၾကာထံုးေရာဂါတစ္မ်ဳိး (Aneurysm)ပါလာသည့္ ကေလးမ်ဳိး၊ အမွတ္တမဲ့ ကေလးေခါင္းကို ပုတ္ခတ္၍႐ိုက္လုိက္လွ်င္ ေပါက္ ထြက္သြားပါက ေသလွ်င္ေသ၊ မေသလွ်င္ တစ္သက္လံုး ဒုကိ္ၡတျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေမြးရာပါ အ႐ိုးႂကြပ္ဆတ္ေသာ ကေလးမ်ားရွိေသးသည္။ Osteogenesis Impertecta ဟုေခၚသည္။ အခ်ဳိ႕ကေလးေတြက မ်က္လံုး မ်က္နက္ေဘးရွိ မ်က္သားေတြက ျပာလဲ့လဲ့အေရာင္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕က ပံုမွန္အတုိင္းသာရွိသည္။ ဒါကိုမသိဘဲ ႐ိုက္မိပါက အ႐ိုးေလးမ်ား အပိုင္းပိုင္းက်ဳိးသြားမည္။ သာမန္ကေလးမ်ားကဲ့သုိ႔ ျပန္ဆက္ရန္မလြယ္ပါ။ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘဲလည္း ႐ိုက္မိလို႔ အႏၲရာယ္ျဖစ္တာရွိႏိုင္ေသးသည္။ ေခါင္းကို နည္းနည္းနည္းနည္းႏွင့္ ႀကိမ္
ဖန္မ်ားစြာ ႐ိုက္မည္ ဆုိပါစုိ႔။ ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ မျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ဦးေႏွာက္တြင္ ဒဏ္တျဖည္းျဖည္း စုလာမည္)။ Minimal Brain Dysfunction ဟုေခၚသည္။ ေရရွည္မွာ သင္ၾကားေရးႏွင့္ ဥာဏ္ရည္ကို ထိခုိက္ေစႏိုင္သည္။ နာတာရွည္အတက္ေရာဂါ (Epilepsy)၊ အေၾကာလိုက္ေရာဂါ (Parkinsonism) တုိ႔ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ လက္ေ၀ွ႕ေက်ာ္ မိုဟာမက္အလီ၏ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ကို မေမ့သင့္ၾကေပ။
မ႐ိုက္သင့္သည့္ ေနာက္တစ္ခ်က္က ႐ိုက္ျခင္းသည္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးျခင္းကို အေထာက္အကူမျပဳ၍ပင္ ျဖစ္သည္။ ကေလးက သူဘာလုပ္၍ ရသည္၊ ဘာလုပ္လို႔မရစသျဖင့္ ေလ့လာသင္ယူေနသည့္အရြယ္တြင္ ကေလးက ခြင့္မ
မလႊတ္ႏိုင္ေသာ အျပဳအမူတစ္ခုကို ျပဳလုပ္ပါက ထုိအတြက္ တုံ႔ျပန္ခ်က္သည္ တစ္သမတ္တည္းသာ ျဖစ္ရပါမည္။ ႐ိုက္ျခင္းသည္ ဘယ္လိုမွ တစ္သမတ္တည္း ျဖစ္ႏိုင္သည့္ တုံ႔ျပန္ခ်က္မ်ဳိးမဟုတ္ပါ။
အေမႏွင့္တိုးလွ်င္ ႐ိုက္မည္။ အေဖႏွင့္တုိးလွ်င္ မ႐ိုက္။ အေဖက တစ္ခါတစ္ရံ ဆူမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေမ့ကို ေျပာေတာ့ အေမက ႐ိုက္မည္။ အေမက စိတ္တိုေနသည့္အခ်ိန္ဆို ႐ိုက္မည္။ ေပ်ာ္ေနသည့္အခ်ိန္ဆုိ မ႐ိုက္။ အဘိုး၊ အဘြားအိမ္မွာ ေရာက္ေနလွ်င္ မ႐ိုက္။ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလးသေဘာေပါက္သြားမည္က လုပ္သာလုပ္၊ ကံေကာင္းလွ်င္ အ႐ိုက္မခံရ။ ကံဆုိးလွ်င္ အ႐ိုက္ခံရမည္။
ကဲ . . .ဘယ္မွာလဲ ေလ့လာသင္ယူမႈ။
ထုိ႔ထက္ဆိုးသည္က ငါလုပ္လွ်င္ေတာ့ ႐ိုက္သည္၊ ငါ့အစ္ကို လုပ္လွ်င္ေတာ့ မ႐ိုက္။ (တကယ္ေတာ့ အစ္ကို အ႐ိုက္ခံရသည္ကို သူမသိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။) မိဘေတြက ငါ့ကိုမခ်စ္။ ငါက ေမြးစားသားမ်ားလားမသိ။ ဒီဇာတ္ထုပ္ေ
တြက လိုက္လာဦးမည္။ ဒါေၾကာင့္ အစကတည္းက ႐ိုက္သည့္နည္းက မသံုးဘဲထားတာ အေကာင္းဆံုးပဲဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ႐ိုက္ျခင္းသည္ ေဒါသထြက္သည့္အတတ္ကို ေပးရာက်သည္။ ဆံုးမသည္၊ ဆံုးမသည္သာေျပာသည္။ ေဒါသမထြက္ဘဲ ကေလးကို ႐ိုက္သည့္ မိဘ ဆရာ ဘယ္ႏွဦးမ်ားရွိႏိုင္ပါမည္လဲ။ တကယ္ေတာ့ ေဒါသႏွင့္တုံ႔ျပန္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ခြင့္မလႊြတ္ႏုိင္ေသာ အျပဳအမူမ်ဳိးကို ေဒါသႏွင့္ တုံ႔ျပန္ျပပါက ဒီလိုပဲ တုံ႔ျပန္တာ မွန္ကန္သည္ဟု ကေလးက သင္ယူပါလိမ့္မည္။ သူ႕ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘ၀လမ္းတြင္ ႀကံဳေတြ႕ရသမွ်ေသာ အစာမေၾကရာေလးေတြကို ဒီလိုပဲ
ေဒါသႏွင့္ ေပါက္ကဲြေျဖရွင္းပါလိမ့္မည္။ ဒါ သင္ေပးသင့္သည့္ ပညာမဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဥပေဒကလည္း ခြင့္မျပဳပါ။
ကေလးကို နာက်င္ေစမႈသည္ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္တပည့္ကိုလုပ္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ျပစ္မႈေျမာက္ ပါသည္။ အဆုိးဆံုးကေတာ့ ၿပိဳင္ခုိင္းၿပီး ႐ိုက္တာပါ။
အတန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသား ၄၀ ရွိပါက အဆင့္ ၁ သည္ တစ္ေယာက္သာ ရွိႏိုင္ေတာ့မည္ေပါ့။ ထိုအဆင့္ ၁ သည္ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္က်ဴရွင္က တပည့္ျဖစ္ရမည္ဟုေတာ့ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထား၍မရ။ သူ႔ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယႏွင့္သူသာ ျဖစ္သည္။ မဟုတ္တာလုပ္၍ ဆံုးမခ်င္တာကမွ မွန္ဦးမည္။ (မ႐ိုက္ဘဲဆံုးမျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္) သူမ်ားႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ေရွ႕မေရာက္၍ ထိပ္ဆံုးမေရာက္၍ ႐ိုက္သည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ မိမိငယ္ငယ္ကေကာ အၿမဲအဆင့္ ၁ ရခဲ့ပါသလားဟု စဥ္းစားၾကေစခ်င္သည္။
Credit-ဆႏၵမြန္ျဖင့္

‪#‎ေဒါက္တာရဲ‬
(Good Health Journal 578)
‪#‎Babycare‬
www.facebook.com/BabyCareOnlineStore