လွထံုႏွင့္ သိုက္ႀကိဳးျဖတ္ေဆး

မင္းလူ၏အႏုပညာရပ္၀န္း

လူ၀င္စားကိစၥၿပီးၿပီ ေအာက္ေမ့တာ လွထံုက မေက်နပ္ေသး။ အသုပ္ဆိုင္စကား၀ုိင္းမွာ သူ႕ကိုယ္သူ လူ၀င္စားျဖစ္တယ္ ထင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုအခါ ဟုတ္ႏိုင္တယ္၊ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး ၀ိုင္းၿပီးေ၀ဖန္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေပြးက
"ဒါမ်ဳိးဆိုတာ နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့လူမွ ခြဲျခားေျပာႏိုင္မွာ"
ဟု ဆိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးၾကြယ္၏လမ္းညႊန္မႈအရ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးဆိုသူတစ္ဦးထံ ေရာက္သြားသည္။
ဒါမ်ဳိး လာလို႔ကေတာ့ အဘတို႔အႀကိဳက္ေပါ့။ စေျပာကတည္းက လူ၀င္စားဟုတ္ မဟုတ္စစ္ေပးပါ ဆိုေတာ့ ဟဲ ဟဲ တခ်ဳိ႕အထူးကု ေဆးခန္းႀကီးေတြလိုေပါ့။
ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ စစ္ေဆးၿပီးမွ ဘာေရာဂါမွမေတြ႕ဘူးဆိုရင္ အားနာစရာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေငြညာယူတာလား၊ ေရာဂါရွာေဖြေရးပညာ ညံ့လို႔လား အထင္ေသးခံရႏိုင္သည္။ ဒီေတာ့ ႏွလံုးနည္းနည္းႀကီးေနတယ္။ အသည္း နည္းနည္းေယာင္ေနတယ္။ ေသြေၾကာ နည္းနည္းက်ဥ္းေနတယ္။ ေဆးခန္းမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီးမွ အနားယူ ကုသလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမယ္၊ ေလေအးစက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္း တပ္ဆင္ထားတဲ့ အထူးစပယ္ရွယ္အခန္းမွာ တက္မယ္ဆိုရင္ အိမ္သာ အခမဲ့အသံုးျပဳခြင့္ရမယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးရံုတက္လာတဲ့အခါ အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ ဒစၥေကာင့္ကူပြန္လည္း ေပးပါတယ္ေပါ့။
ခုလည္း ဒီလိုပဲေလ ခမ်ာ လူ၀င္စားမ်ားလားလို႔ အရမ္းသိခ်င္ေနတာ။ ဒီေတာ့ ဆႏၵျပည့္၀ေအာင္ ကူညီရမွာေပါ့။
"ကဲ... ကေလးမ၊ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လိုက္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေပၚတင္၊ လက္ဖ၀ါးေတြကိုျဖန္႔ထား၊ လက္ေခ်ာင္းေတြ ပူးထား" ထို႔ေနာက္ ဆရာႀကီးက တစ္ေပေလာက္ရွိေသာ ေၾကး၀ါေခ်ာင္းႀကီးျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ရင္း..
"လူ၀င္စားဆိုရင္ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ခြဲျပစမ္း၊ ခြဲျပစမ္း" ဟု အမိန္႔ေပးေသာေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
လွထံုမွာ နဂိုကတည္းက လူ၀င္စားလို႔ သူ႕ကိုယ္သူထင္ေနခဲ့ၿပီးသားျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာႀကီးက အဟိတ္ အဟန္႔ မွင္ေမာင္းေကာင္းတာကတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ စိတ္မရွည္ႏိုင္သလို ေၾကး၀ါေခ်ာင္းႀကီးကို ၾကမ္းေပၚကို ဒုန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္တာကလည္း အသည္းထိတ္စရာျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္
၃မိနစ္အၾကာမွာပဲ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းျပန္႔ကားကြဲထြက္လာေလသည္။ ဆရာႀကီးလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနၿပီ။ ကိုင္း.. ဘယ္ဘ၀ကလာသလဲ သိရေအာင္ အဘအာရံုယူၾကည့္လိုက္ဦးမယ္"
ဆိုၿပီး မ်က္စိကိုမွိတ္၍ သမာဓိတည္ေဆာက္သလို လုပ္ေန၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ
"ဟင္... ဟင္.... ဘာတဲ့ ဟုတ္လား"
ဟု ေရရြတ္လိုက္ေသးသည္။ ၅မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ မ်က္စိပြင့္လာၿပီး သူ ျမင္ေတြ႕ရေသာအခ်က္ကို ေျပာျပေလ၏။
"တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ သိုက္ကလာတာတဲ့ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ေရ"
ဟု လွထံုက ေျပာေသာအခါ ေက်ာ္ကြန္႔ ဟိုက္ခနဲျဖစ္သြား၏။ သူသည္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြကို ယံုတယ္လည္းမဟုတ္။ မယံုဘူးလည္းမဟုတ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုယ္ေတြ႕လိုလို ဘာလိုလို အခ်က္က်က်ေျပာလွ်င္ ဟုတ္ႏိုးႏိုးထင္သည္။ သိပၸံ နည္းက်က် ယုတၱိနည္းက်က်ျပတဲ့လူမ်ဳိးႏွင့္ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ..ဒါေတြဟာ အယူသီးမႈေတြပါ ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။
အခုကိစၥမွာေတာ့ လွထံုတစ္ေယာက္ စိတ္အစြဲအလမ္းျဖစ္ေနတာပဲဆိုတာ ရိပ္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ လွထံုကေတာ့
"မ၀ိုင္းစိန္သိုက္ကလာတာလို႔ေျပာတယာ္။ ညီအစ္မခုနစ္ေယာက္ရွိရာမွာ မ၀ိုင္းစိန္က အႀကီးဆံုး၊ ကၽြန္မက အငယ္ဆံုး အေထြးဆံုး၊ နာမည္က မသက္ပန္တဲ့။ အဲဒါ လူ႕ဘ၀ကို ခဏသြားလည္ခ်င္တယ္လို႔ ကၽြန္မက ပူဆာတာ။ အစ္မေတြက စိတ္မခ်လို႔ မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မက မသြားရရင္ အစာမစားေတာ့ဘူးလို႔ အက်ပ္ကိုင္ေတာ့မွ လႊတ္လုိက္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကတိ၀န္ခံခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ေပးခဲ့ရတယ္။ အသက္၃၀ျပည့္ရင္ ျပန္လာပါ့မယ္ဆိုတဲ့ကတိေပါ့။ အင္း... ဒါေၾကာင့္ ခုတစ္ေလာေက်ာက္ဂူႀကီးတစ္ခုထဲ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္လို႔ အိပ္မက္မက္တာ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါ ကၽြန္မကို သိုက္ကိုျပန္ေခၚဖို႔ ႀကိဳတင္သတိေပးတာလား မသိဘူး"
လွထံုက ခံစားခ်က္အျပည့္ႏွင့္ေျပာေနသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔ပင္လွ်င္ သိသိႀကီးႏွင့္ေရာေယာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
"အဘဆရာႀကီးကေတာ့ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ေျပာတယ္။ သိုက္ႀကိဳးကို သူျဖတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါ ပြဲထိုးဖို႔ရယ္၊ ေဆးဖေယာင္းတိုင္ရယ္၊ အင္းခ်ဖို႔ရယ္... ကၽြန္မ ကိုယ္ပြားရုပ္တုလုပ္ဖို႔ရယ္ ေငြႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ကုန္မယ္လို႔ေျပာတယ္"
"ႏွစ္ေသာင္း...."
ဒီေတာ့မွ ေက်ာ္ကြန္႔ဆီက အသံခုန္ထြက္လာသည္။ သူ႕မွာ ေငြႏွစ္ေသာင္းကို လံုးခနဲ ခဲခနဲထုတ္ဖို႔ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ႀကံဖန္ရွာလို႔ရတယ္ထားဦး။ ဒါဟာ သက္သက္လိမ္ညာၿပီး အႀကံအဖန္လုပ္တာပဲ။ အလကားပါဟာ ယံုမေနပါနဲ႔လို႔ေျပာလို႔လည္း လွထံုက လက္ခံမွာမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္
"ေလာေလာဆယ္ ေငြႏွစ္ေသာင္းရွာဖို႔က မလြယ္ဘူးေလ။ နင္ အသက္၃၀ျပည့္ဖို႔ကလည္း ၆လေလာက္ လိုေသးတာပဲ ဒီၾကားထဲမွာ ၾကည့္လုပ္ၾကတာေပါ့"
ဟု မေရမရာေျပာၿပီး အခ်ိန္ဆြဲဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ လွထံု ေသြးေအးသြားမွ ေဖ်ာင္းဖ်ၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးသည္။ သို႔ရာတြင္ လွထံုက
"ဒီလို ေပါ့ေပါ့ေျပာလို႔မရဘူးေနာ္။ သူတို႔က မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အသက္၃၀မျပည့္ခင္ ေစာေစာစီးစီးအရင္ ဦးေအာင္ လိပ္ျပာလာႏုတ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ဒီေနာက္မွာေတာ့ လွထံုသည္ အိပ္မက္ မၾကာခဏမက္ေတာ့သည္။ ေရွးေခတ္မင္းသမီးေတြလို နန္း၀တ္နန္းစားေတြ ဆင္ျမန္းရတာမ်ဳိး၊ မိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး အတင္းေခၚေနသျဖင့္ လြတ္ေအာင္ရုန္းၿပီး ထြက္ေျပးရတာမ်ဳိး၊ ေက်ာက္ဂူႀကီးထဲမွာ ေရႊ၊ ေငြ လက္၀တ္လက္စားေတြ၊ ရတနာေသတၱာႀကီးျမင္ရတယ္ဆိုတာမ်ဳိး။
ေက်ာ္ကြန္႔မွာလည္း အေတာ္ဦးေႏွာက္စားေနရ၏။ လွထံုကလည္း ျပကၡဒိန္ကို မၾကာခဏလွန္လွန္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္ရက္ ေက်ာ္ကြန္႔က အလုပ္ကအျပန္ လမ္းမွာ ဦးဖိုးေျဗာ့ႏွင့္သြားဆံုသည္။
"ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ကြန္႔... ၀ါကၽြတ္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆြမ္းတင္ဖို႔မေမ့ၾကနဲ႔ဦး"
ဟု ဦးဖိုးေျဗာ့က သတိေပးသည္။ သူက ဦးရွင္ႀကီးတင္တဲ့ကိစၥလည္း လုပ္တတ္တာကိုး။ ဒီမွာတင္ ေက်ာ္ကြန္႔ စိတ္ကူးတစ္ခုရသည္။ လွထံုကိစၥအတြက္ ဦးဖိုးေျဗာ့ကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ပင္ျဖစ္၏။ ဒီအဘိုးႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ငါးရာ တစ္ေထာင္ေလာက္နဲ႔ ကိစၥၿပီးႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္
"ဒီကိစၥမ်ဳိးက မလြယ္ဘူးကြ။ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ပညာၿပိဳင္ရတာ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ အႀကိတ္အနယ္ လုရတဲ့အခါ ကာယကံရွင္အတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ ေဆာင္ရြက္စီမံေပးတဲ့လူကိုပါ ထိခိုက္တတ္တယ္။ ငါ အာမ မခံရဘူး"
ဟု ဦးဖိုးေျဗာ့က အင္တင္တင္လုပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ လွထံုကလည္း သူ႕ကို အထင္မႀကီးလွ။
"ဦးေလးေျဗာ့က သိပ္မစြမ္းလွပါဘူး။ သူ ကူညီႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေဒၚပြင့္ႀကီးကိစၥတုန္းကေတာင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔
ဟု ေထာက္ျပသည္။ ထိုစကားသည္ ေက်ာ္ကြန္႔အတြက္ အႀကံေကာင္းတစ္ခုရရွိသြားေစသည္။
တစ္ခါတုန္းက အပ်ဳိႀကီးေဒၚပြင့္သည္ စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ရာမွ သရဲပူးသလိုလုိ ဘာလိုလိုႏွင့္ "ငါ့ကို ဘာမွတ္လဲ"ဟု ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆူပူေသာင္းက်န္းေနခဲ့ဖူးသည္။ ဘယ္လိုမွ ထိန္းသိမ္းေဖ်ာင္းဖ်လို႔မရ။ ဦးဖိုးေျဗာ့ေတာ့ နားလည္မွာပဲ ဆိုၿပီး သြားေခၚသည္။
ဦးဖိုးေျဗာ့က ေဒၚပြင့္ေရွ႕မွာ ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ထိုင္ၿပီး ဟိန္းလိုက္ေဟာက္လိုက္လုပ္သည္။ ေဒၚပြင့္က ၿဖံဳေတာင္မၿဖံဳဘဲ
"ေသခ်င္းဆိုးႀကီး...ရွဴနာရႈိက္ကုန္းႀကီး...ငါ့ကို ဘာမွတ္သလဲ"
ဟု ျပန္ေအာ္သည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့က ေရမန္းတစ္ခြက္တိုက္သည္။ ေဒၚပြင့္က ဖန္ခြက္ကိုယူ၍ ေသာက္မလို႔ဟန္ျပၿပီးမွ ဦးဖိုးေျဗာ့မ်က္ႏွာကို ေရမန္းေတြနဲ႔ ပက္ထည့္လိုက္ေလ၏။
ထိုစဥ္မွာ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ေရာက္လာသည္။ သူလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ အပ်ဳိႀကီးေတြ ဒီအရြယ္ေရာက္လွ်င္ တစ္ခါတေလ စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သေဘာေပါက္သည္။ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေလး၊ အားေဆးေလး ေပးလိုက္လွ်င္ၿပီးသည္။ သို႔ရာတြင္ ခုေလာေလာဆယ္ၾကမ္းေနတာကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔က်ေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ။ လူေတြကလည္း သူ႕ကို အားကိုးတႀကီးၾကည့္ေနၾကသည္။ အႀကံအိုက္ေနရာမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္သည္။
ေဒၚပြင့္သည္ ေဆးထိုးခံရမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္သည္။ နာမွာစိုးေသာေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္။ ရွက္လို႔ျဖစ္၏။ ေဆးခန္းမွာေတာင္ ရွက္ေနတာ။ လူၾကားထဲမွာဆိုလွ်င္ ပိုဆိုးေတာ့မွာေပါ့ဟု ေတြးမိၿပီး
"ကိုင္း... ဒါေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ သူ႕ကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾကစမ္း...ေဆးမန္းထိုးရမယ္"
ေျပာရင္း ႏွစ္ဆယ္စီစီေဆးထိုးပိုက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေဒၚပြင့္က
"မလိုဘူး၊ ေဆးမန္းမထိုးဘူး"
ဟု အေက်ာက္အကန္ျငင္းသည္။
"မထိုးခ်င္ရင္ အခု ထြက္သြားစမ္း"
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္က ခပ္ေငါက္ေငါက္အမိန္႔ေပးလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚပြင့္လည္း ၀ါးခနဲ သမ္းလိုက္ၿပီး
"ေစာေစာက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ဟင္... လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ"
ဟု ဘာမွမသိခဲ့ဟန္ျဖင့္ေျပာၿပီး အေကာင္းပကတိျဖစ္သြား၏။ ထိုကိစၥေၾကာင့္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္မွာ ပေယာဂလည္း ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးခဲ့ေသးသည္။
အခုလွထံုကိစၥမွာလည္း ဒါမ်ဳိးလုပ္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေက်ာ္ကြန္႔ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ဆီမွာ သိုက္ႀကိဳးျဖတ္ေဆးရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီေဆးထိုးလိုက္လွ်င္ ေကာင္းသြားမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ လွထံုက
"ဟုတ္လား... စြမ္းေကာစြမ္းပါ့မလား ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္"
ဟု မယံုမရဲေမးသည္။
"မစြမ္းဘဲေနပါ့မလား၊ နင္ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ ဟိုတစ္ခါ ေဒၚပြင့္ႀကီး သရဲ၀င္ပူးတုန္းကေလ။ ဆရာက ေဆးမန္းနဲ႔ထိုးမယ္ေျပာေတာ့ တစ္ခါတည္း လန္႔ေျပးတာေလ။ ဒါေတာင္ တကယ္မထိုးရေသးဘူး။ ဆရာရဲ႕ အဟိတ္အဟန္႔နဲ႔ သီလသမာဓိကလည္း ရွိေသးတာကိုးဟ။ အမယ္ အခု ငါေျပာတဲ့ သိုက္ျဖတ္ေဆးကလည္း လြယ္လြယ္ရတယ္မထင္နဲ႔။ ထိုးေဆးပုလင္းကို ကန္ေတာ့ပြဲထဲမွာထားၿပီး ၇ရက္တိတိသက္သတ္လြတ္စား၊ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး အဓိဌာန္၀င္ထားရတာသိလား"
လွထံုစိတ္ထဲ ပိုၿပီးအထင္ႀကီးသြားေအာင္ ဆင္လံုးေတြထည့္ေျပာရသည္။ ပေတးတို႔ ဖိုးနီတို႔ကိုလည္း ၀ိုင္းကူၿပီး ေလွာ္ခိုင္းရသည္။ ေမာင္၀ကိုလည္း ကူညီၿပီး လွိပ္ေပးဖို႔ေျပာၾကည့္ေသးသည္။ ေမာင္၀က
"ဒီကိစၥေလာက္ကေတာ့ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကို အပူကပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ။ ငါ့တာ၀န္ထား၊ အဲဒီ ဥစၥာေစာင့္မေတြ ငါ နားရင္းတစ္ခ်က္စီေလာက္ အုပ္ထည့္လိုက္တာနဲ႔ တန္းေနေအာင္ေျပးမွာပါ"
ဆုိသျဖင့္ သူ႕ကို တာ၀န္မေပးရဲေတာ့။
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္သည္ အစပိုင္းမွာေတာ့
"ဟာကြာ ဆရာ၀န္ဆိုတာ လူနာကိုလိမ္ညာၿပီး ေဆးမထိုးေကာင္းဘူးကြ"
ဟု ေျပာေသးသည္။
"ဆရာကလည္း ေဒၚပြင့္ႀကီးကိစၥတုန္းကက်ေတာ့ေကာ"
"ဒါက အေရးေပၚမို႔မျဖစ္မေနလုပ္လိုက္ရတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လည္း ေဆးထိုးျဖစ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ"
"ဆရာပဲ တစ္ခါက ေျပာဖူးတယ္ေလ၊ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အတြက္ လူနာေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ကုဖို႔က အဓိကတာ၀န္ပဲဆို"
ဟု အေၾကာင္းျပေတာ့မွ (အႏၱရာယ္ရွိေသာကိစၥလည္း မဟုတ္သျဖင့္) သေဘာတူလိုက္ရသည္။
လွထံုကို ဘားပလက္ႏွင့္ဘီတြဲႏွစ္မ်ဳိးစပ္ၿပီး ၃ရက္ဆက္တိုက္ထိုးေပးလိုက္သည္။ အမယ္ လွထံုက ေျပာေသးသည္။
"သိုက္ႀကိဳးက ေတာ္ေတာ္ခိုင္တယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ သိုက္ျဖတ္ေဆး ထိုးေတာ့ တအားနာတာပဲ"

********************************
လွထံုႏွင့္ တို႔ေဆး
-------------------
လွထံုသည္ ေစ်းသြားျဖစ္ေစ၊ ေစ်းျပန္ျဖစ္ေစ မေပြးဆိုင္ကို ၀င္တတ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဗိုက္ဆာေနသျဖင့္ ေစ်းအသြားမွာ၀င္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေက်ာ္လွက သူလည္း လိုက္ခ်င္တယ္ ေျပာသည္။
"လိုက္ခ်င္ရင္ ျမန္ျမန္လုပ္၊ အီေလးဆြဲမေနနဲ႔"
လွထံုက စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိေသာ္လည္း ေက်ာ္ကြန္႔က လႈပ္ရွားသြားလာရာမွာ ေႏွးေကြးေလးလံသည္။ အျပင္တစ္ခါထြက္ဖို႔ကို အထဲ၀င္ အျပင္ထြက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီးႏိုင္။ ေမာင္ေက်ာ္လွလည္း သူ႕အေဖအတိုင္းပဲ မနက္ အိပ္ရာက ျမန္ျမန္မထခ်င္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္တာကိုက အေတာ္ၾကာသည္။ ေဆာင္းတြင္းဆို ပိုဆိုးသည္။ ေအးစက္ေနေသာ ညသိပ္ေရကို ထိရကိုင္ရမွာ ရြံၿပီး ေႏွာင့္ေႏွးေနတတ္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ေက်ာင္းေနာက္က်ခဲ့ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့။
ခုလည္း သြားပြတ္တံႀကီး ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ထားရင္းက စာကေလးေတြ အစာေကာက္တာကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
"ဟဲ့...ျမန္ျမန္...ျမန္ျမန္"
ဟု လွထံုက သတိေပးမွ သြားဆက္တိုက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ လဲစရာ ေဘာင္းဘီ ရွာေနတာကလည္း စိတ္မရွည္ခ်င္စရာ။ သြားၾကေတာ့မယ္လို႔ထြက္လာၿပီးမွ အိမ္ေပါက္၀ေရာက္ေတာ့
"ဟာ.. ဗိုက္နာလာၿပီ အေမရာ၊ အိမ္သာတက္လိုက္ဦးမယ္၊ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္"
ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ ျပန္၀င္ေျပးသည္။
"နင္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီအတိုင္းပဲ အေရးထဲဆို ဗိုက္နာၿပီး ေခ်းပါတာကို ေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါတယ္"
ေမာင္ေက်ာ္လွသည္
"အေမ မသြားနဲ႔ဦးေနာ္"
ဟု အိမ္သာထဲက လွမ္းေအာ္သည္။ လွထံု စိတ္တိုလာၿပီး
"ငါ သြားႏွင့္ေတာ့မယ္။ နင့္ဘာသာ ၀ေအာင္ပါၿပီးမွလိုက္ခဲ့ေတာ့။ တကယ္လို႔ ဆိုင္မွာ ငါမရွိေတာ့ရင္လည္း အသုပ္တစ္ပြဲ မွာစားလိုက္။ ငါ နင့္အတြက္ပါ ပိုက္ဆံေပးခဲ့မယ္"
"ပဲေၾကာ္ဖုိးပါ ေပးခဲ့ေနာ္ အေမ"
"မရဘူး...ပိုက္ဆံနည္းေနတယ္။ အေၾကာ္မပါဘဲစား"
ဟုေျပာၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏႈတ္ကလည္း
"တကတဲေတာ္.. ခပ္ကြင္းျပင္ေနတာနဲ႔ ရြာသာႀကီးေရာက္ေတာ့မယ္"
လွထံုကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ။ စကားပံုေတြ၊ ဆိုရိုးစကားေတြဟာ သူ႕ပါးစပ္ထဲေရာက္ရင္ တလြဲေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္သည္။ သူေျပာေလ့ရွိတာေတြကေတာ့
"လွထံုတို႔ကို အထင္မေသးပါနဲ႔၊ ေျမြမေသ ေငြမရွားပါဘူး"
"သတိထားပါ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္၊ လူမေသ တုတ္မက်ဳိးဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိသားပဲ"
"ရွင္နည္းရာ အနဂၢလူထြက္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီ"
"ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕အတက္ေပါက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ"
တစ္ခါကလည္း ေက်ာ္ကြန္႔ကို သူ အႏိုင္ယူခဲ့ပံုအေၾကာင္း လူေတြၾကားမွာ အားရပါးရ ေျပာခဲ့တာကေတာ့..
ေက်ာ္ကြန္သည္ စက္ရံုမွေပးေသာ ေဘာနပ္စ္ေငြကို အကုန္မအပ္ဘဲ လွ်ဳိထားခဲ့သည္။ ပေတးတို႔၊ ေမာင္၀တို႔၊ ဖိုးနီတို႔ႏွင့္အတူ စားၾက ေသာက္ၾကဖို႔ ဖယ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ဒါကို လွထံုက ရိပ္မိၿပီး ျပႆနာရွာသည္။
"အစပိုင္းမွာေတာ့ သူက ဘူးခံၿပီး ျငင္းေသးတယ္ေလ။ ဟင္ ဘယ္ရမလဲ၊ ကၽြန္မက သူ႕ရဲ႕ငယ္ပါကို ဖမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ၀န္ခံရေတာ့တာေပါ့"
နားေထာင္ေနၾကသူေတြ ဟယ္ခနဲျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
"လွထံုရယ္...ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ"
မလံုးက သတိေပးေတာ့
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ငယ္ပါကိုကိုင္လိုက္ေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ"
"ငယ္ႏိုင္ကို ကိုင္တယ္လို႔ေျပာရတယ္ဟဲ့၊ နင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနၿပီ"
ဟု ၀မ္းဆြဲသည္ေဒၚေအးၾကြယ္က ၀င္ျပင္ေပးေတာ့မွ
"ဟုတ္လား..သိပါဘူး" ဟု စပ္ၿဖဲၿဖဲ ျပန္ေျပာသည္။
ဒီေန႔ အသုပ္ဆိုင္မွာတင္ထားတဲ့ေတာ့ပစ္ကေတာ့ မႈခင္းဂ်ာနယ္ထဲမွာပါေသာသတင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည္
ခရီးသြားရင္း ခင္မင္သြားေသာ လူတစ္ေယာက္ တိုက္တဲ့အေအးပုလင္းကိုေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြား၊ အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ၊ နာရီ၊ ဆြဲႀကိဳး စသည္တို႔ မရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊
တကၠစီသမားတစ္ေယာက္ ခရီးသည္ေကၽြးတဲ့ကြမ္းယာကို စားမိရာက မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာၿပီး ကားကို လမ္းေဘး ထိုးရပ္၊ တစ္ခ်က္ေမ့ခနဲျဖစ္သြားၿပီး သတိျပန္ရေတာ့မွ ကားဆြဲလို႔ရတဲ့ေငြေတြပါသြားတာ သိလိုက္ရေၾကာင္း၊
"အင္း... လူေတြကလည္း စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းေတာ့ ႀကံမိႀကံရာေတြ လုပ္ၾကေတာ့တာပဲေနာ္"
ဟု မေပြးက မွတ္ခ်က္ျပဳေတာ့ အပ်ဳိႀကီးေဒၚပြင့္က
"ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ေတာ့ သူမ်ားေကၽြးတာဆို ဘယ္ေတာ့မွမစားဘူး။ ဟိုတစ္ပတ္က ဂ်ာနယ္ထဲပါတဲ့သတင္းကို ၾကည့္ပါလား၊ တူအရင္းဆိုၿပီး စိတ္ခ်က္လက္ခ် ယံုမိတာ၊ အဆိပ္ခတ္သတ္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ယူသြားပါေရာလား"
"ေဒၚပြင့္ႀကီးလည္း သတိထားဦးေနာ္။ အတြင္းပစၥည္းေတြ ပါသြားဦးမယ္"
မလံုးက ခၽြန္ေပးလိုက္သည္။
"အမယ္ေလး..အတြင္းပစၥည္းေတြ ဘာေတြလည္းမရွိပါဘူးေအ။ ေဟာဒါေလးေတာင္ အိုစာမင္းစာအတြက္ ကုတ္ကတ္ ခ်န္ထားရတာပါ။ အေရာင္လက္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိမွာစိုးလို႔ သနပ္ခါးနဲ႔ပြတ္ၿပီး ဖံုးထားရတယ္" ဆိုၿပီး ပန္ထားေသာစိန္ျခယ္နားကပ္ကေလးကို ကိုင္ျပသည္။
"ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အိမ္ထဲမွာေနတာပဲဆိုၿပီးေတာ့လည္း စိတ္ခ်လို႔မရဘူး။ ညဘက္က်ေတာ့ အိပ္ေမြ႕ခ်ၿပီး ၀င္ခိုးခ်င္ ခိုးတတ္တာ"
"အင္း...ဟုတ္မယ္။ တရုတ္သိုင္းကားေတြထဲမွာၾကည့္ပါလား၊ ထရံေပါက္ကေန ၀ါးပိုက္ကေလးထိုးထည့္ၿပီး အိပ္ေငြ႕ေတြ မႈတ္ထည့္လိုက္တာေလ။ တစ္ခါတည္းမူးေမ့ၿပီး အိပ္ေမာက်သြားေတာ့မွ လိုခ်င္တာေတြ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခိုးလို႔ရသြားတာေပါ့"
"ဒါကိုကာကြယ္ဖို႔က လြယ္ပါတယ္ေအ..သံပုရာသီးတစ္လံုးကို ေခါင္းရင္းမွာထားၿပီး အိပ္လိုက္၊ အိပ္ေမြ႕ခ်လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အိပ္ခါနီးရင္ ဘုရားရွိခိုးဖို႔လည္း မေမ့နဲ႔" ဟု ေဒၚေအးၾကြယ္က ၀င္၍ပညာေပးသည္။
"ကၽြန္မကေတာ့ တို႔ေဆးပဲေၾကာက္တယ္"
ေရႊၾကည္က ေခါင္းစဥ္တစ္ခုထပ္တင္လိုက္၏။
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးပဲ၊ တို႔ေဆးမိၿပီဆိုရင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"တခ်ဳိ႕ေတြက ေဆးမႈန္႔ကို ေဆးေပါ့လိပ္ထဲထည့္ၿပီး ဖြာတာ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႔ မႈတ္တတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ေဆးကို လက္မွာသုတ္ထားတယ္။ လူကိုတို႔လိုက္တာနဲ႔ ေၾကာင္ၿပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတာပဲ။ အဲဒီအခါက်မွ လူျပတ္တဲ့ေနရာကိုေခၚသြားၿပီး ပစၥည္းေတြ ခၽြတ္ယူတာ၊ တကယ္စြမ္းတဲ့တို႔ေဆးမ်ဳိးက်ေတာ့ တကူးတက ခၽြတ္ယူေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။ အမိန္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က လက္ေကာက္ေတြ၊ ဆြဲႀကိဳးေတြ ျဖဳတ္ေပးမိေတာ့တာပဲတဲ့"
ေဒၚေအးၾကြယ္က
"ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္က အၿမဲသတိထားေနရတယ္။ သြားတဲ့ လာတဲ့အခါ ဘုရားတရားကို အာရံုျပဳ၊ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္နားမွာကပ္လာမယ္၊ ေဆးနဲ႔လုပ္မယ္လို႔ မသကၤာရင္ ဖုဌႆ ေလာကဓေမၼဟိ၊ စိတၱံ ယသံ နကမၼတိ၊ အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ ဆိုတဲ့ ဂါထာကို ရြတ္လိုက္"
လွထံုက ေငးၿပီး နားေထာင္ေနစဥ္ သူ႕ကို ေနာက္ေက်ာကလာတို႔သျဖင့္
"အမယ္ေလး ဗုေဒၶါ"
ဟု လန္႔ၿပီးလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္လွျဖစ္ေနသည္။
"ကဲ..နင္ စားၿပီးအိမ္ျပန္ေတာ့။ ေလွ်ာက္လည္း ေဆာ့မေနနဲ႔ဦးေနာ္"
ဟု မွာထားခဲ့ၿပီး ေစ်းသို႔ ဆက္ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေရာက္ေတာ့မွ ေမာင္ေက်ာ္လွကိုပါ ေစာင့္ေခၚခဲ့ရေကာင္းသားဟု ေတြးမိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ အေဖာ္ေလးပါမွ သြားလို႔လာလို႔ သင့္ေတာ္မယ္။ မသမာသူေတြက ယံုရတာမဟုတ္ဘူး။ ေစ်းကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ ေညာင္ပင္ႀကီးနားက လူျပတ္တယ္ စသျဖင့္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတုန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္မွ လူႀကီးတစ္ေယာက္ လာေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
အသားမည္းမည္း တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ မ်က္ႏွာက အဆီေတြျပန္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးခိုးေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ ဖြာလာသည္။ လွထံု လန္႔သြား၏။ အနားေရာက္လာေသာအခါ မီးခိုးေငြ႕ေတြကို မရွဴမိေအာင္ အသက္ေအာင့္ထားလိုက္ ရသည္။
လူႀကီး ျဖတ္ေက်ာ္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားေတာ့မွ အသက္ကို ၀ေအာင္ျပန္ရွဴရဲသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕...။ ဒါေတာင္ ေဘးကျဖတ္အေလွ်ာက္မွာ လူႀကီးကတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္တာ ေၾကာက္စရာႀကီး။ မျဖစ္ေသးဘူး၊ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေန႔လယ္က်ရင္ ေဒၚေအးၾကြယ္ဆီသြားၿပီး ဟိုဂါထာကို သင္ခိုင္းရမယ္။ ေစ်းေရာက္ရင္ သံပရာသီး၀ယ္ဖို႔မေမ့နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ေငြ႕ေတြ မႈတ္ထည့္လို႔မရေအာင္ အိပ္ခန္းေဘးက ထရံအေပါက္ေတြကို ဖာခိုင္းရဦးမယ္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ သူ႕ေဘးကို လူတစ္ေယာက္ကပ္လာၿပီး လက္ေမာင္းကိုတို႔လိုက္သည္။ သူ အငိုက္မိသြား၏။ ၾကက္သီးေတြ ဖ်န္းခနဲထသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုယ္လံုးထူပူၿပီး မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထည့္ထားေသာ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို အလိုအေလ်ာက္ ကမ္းေပးလိုက္မိ၏။ ထိုသူသည္ ျခင္းေတာင္းကို ဆြဲယူၿပီးသည့္တိုင္ ထြက္မသြားေသးဘဲ ေဘးမွ ကပ္လိုက္လာေနဆဲ။ နားကပ္က်န္ေသးတယ္.. ျဖဳတ္ေပးလိုက္ ျဖဳတ္ေပးလိုက္။
လွထံုသည္ နားကပ္ဆီသို႔ လက္လွမ္းလိုက္စဥ္ ေရွ႕မွမိန္းမတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာတာကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုမိန္းမကို ျမင္ဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘယ္သူရယ္ စဥ္းစားလို႔မရ။ ထိုမိန္းမက လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
"လွထံု...ေစ်းသြားမလို႔လား"
လွထံုသည္ အာေစးထည့္ထားသလို ဘာမွျပန္ေျပာလို႔မရ။ ေၾကာင္ေငးေငးႀကီးသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။
"ဟိုမွာ ေမးေနတယ္ေလ"
ေဘးမွလူက ေျပာသည္။ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရဲ႕အသံနဲ႔တူလိုက္တာ။ ဧကႏၱ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရဲ႕အသံကိုတုပၿပီး ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္....
"ဟဲ့..."
ေဘးမွလူက လွထံု၏ပခံုးကို ကိုင္လႈပ္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ရုတ္တရက္သတိျပန္၀င္လာၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ဟင္ ကိုေက်ာ္ကြန္႔"
ေက်ာ္ကြန္႔က လွထံုကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔"
လွထံုက ရင္ဘတ္ကိုဖိလိုက္ၿပီး
"အမယ္ေလး ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေစာေစာက ကၽြန္မလက္ေမာင္းကို လာတို႔တာ ဘယ္သူလဲ"
"ဟ...ဘယ္သူရွိရမွာလဲ၊ ငါပဲေပါ့။ နင့္ကို လွမ္းျမင္လို႔ လိုက္လာတာ"
လွထံု တုံ႔ခနဲရပ္လိုက္သည္။ ေက်ာ္ကြန္႔လည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္လိုက္ရပ္သည္။ လွထံုက ခါးေထာက္ၿပီး
"ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ကြန္႔၊ ရွင္ အဲဒီေအာက္လမ္းပညာေတြ ဘယ္တုန္းက တတ္ထားသလဲ ဟင္" ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။
***************