“ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္”

Soe Min·

ကိုယ္တို႔တုိင္းျပည္နဲ႔ ဟိုဘက္က ယိုးဒယားနဲ႔ တစုံတရာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ရၿပီဆိုရင္ ေခါင္းထဲမွာ အရင္ဆုံး ေျပးသတိရမိတာက သမိုင္းေနာက္ခံ အေတြးအျမင္စာေတြ အေရးေကာင္းတဲ႔ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းႀကီးပါပဲ။ ေဖ႔စ္ဘုတ္မေပၚခင္ ရဲမိုးတို႔ ေရာင္နီဦးတို႔ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိခင္ကတည္းက သူလည္းပဲ လုပ္သားေၾကးမုံထဲကေန အေျမာက္ေတြပစ္ပါပစ္ပါ စာမ်ဳိးေတြ အခန္းဆက္နဲ႔ကို ေရးခဲ႔တာ မဟုတ္လား။ မွတ္မွတ္ရရဆို “ကၽြန္ မျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္စစ္တယ္” ဆိုတဲ႔ တစ္ပုဒ္တည္းနဲ႔တင္ သူ႔ကို ဟိုဘက္က အသည္းနာႏြန္းႏြန္းႏို႔ ျပည္ဝင္ခြင္႔ဗီဇာေတာင္ ပိတ္ပလိုက္တယ္ လို႔ ၾကားဖူးတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးကေတာ႔ ေျမကိုင္က်မ္းကိုင္ မျငင္းလိုပါဘူး။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက အခုလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ သူ႔ဆီက ဘယ္လိုအေတြးအျမင္မ်ား ရွိေလမလဲ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔သတိရမိတာပါ။ သူ႔စာေတြ မဖတ္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသလို ရွိတာမို႔ ေနလို႔ထုိင္လို႔ ေကာင္းပါစ၊ က်န္းမာေတာ္မူပါစလို႔ ေလလႈိင္းၾကားက ခြန္းဆင္႔ပါရဲ႕အေဆြ လုပ္ခ်င္တဲ႔ သေဘာပါ။ ဟိုတုန္းကေတာ႔ သူ႔စာေတြ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေတာင္ အခန္းဆက္ႀကီးနဲ႔ ဖတ္လာတာ မဟုတ္လား။

သူ႔အေနနဲ႔ အရင္လို စာမေရးႏိုင္ေတာ႔လို႔ျဖင္႔ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ စာေရးေနက်လူဆိုတာ ထန္းဖူးထန္းခိုင္ထဲက ထန္းနို႔ေတြ အလိုလိုထြက္လာသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ အေတြးစကေလးတစ္ခုခု ရမိၿပီဆိုရင္ ေတာင္စဥ္ေရမရနဲ႔ ေပ်ာက္မသြားရေအာင္ ကိုယ႔္စာဖတ္တဲ႔သူေတြကို ပုဏၰားတိုင္ထားၿပီး ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေရးမိေတာ႔တာပဲ။ သူလည္းပဲ ေရးေတာ႔ေရးမွာေပါ႔။ သို႔ေသာ္လည္း ခါတိုင္းလို နို္င္ငံေတာ္မီဒီယာစာမ်က္နွာေပၚကို တင္မေပးၾကေတာ႔တာ ေနမယ္။ အစိုးရေျပာင္းသြားလို႔ လူႀကီးေျပာင္းသြားလို႔ ေနာက္လူက သူ႔ကို မႀကဳိက္ေတာ႔တာ လို႔ေတာ႔ ဟုတ္မထင္ပါဘူး။ ေရွ႕လူတုန္းကလည္း သူ႔ကို ႀကဳိက္လို႔ မႀကဳိက္လို႔ ဆိုတာထက္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္က သူတို႔လူႀကီးေတြရဲ႕ သေဘာထားကို ထင္ဟပ္ေပးသလိုျဖစ္လို႔ ထင္ေပၚေအာင္ စင္ေတာ္က ေကာက္ေပးတာ လို႔ ျမင္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ နိုင္ငံေရးမွာ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ႀကဳိက္ျခင္းမႀကဳိက္ျခင္းေတြ မရွိဘူး။ အက်ဳိးလိုရင္ ေညာင္ေရေလာင္းဖို႔ အသင္႔ပဲ။ ဓါတ္ႀကဳိးမလြတ္ရင္လည္း ေညာင္ကိုင္းခုတ္ဖို႔ ဝန္မေလးတတ္။ သတင္းစာထဲ သူ႔ေဆာင္းပါးေတြ မပါေတာ႔တာဟာ လက္ရွိလူႀကီးက သူ႔အေရးအသားကို မႀကဳိက္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ လတ္တေလာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ၾကည္ေစေအးေစ ျပန္ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ေဝးရမယ္႔စကား မေျပာပါနဲ႔လားဆို သူ႔ကို အသာလွ်ဳိထားလိုက္တာေနမွာ။ (အဲ႔ဒါ ကိုယ္႔အထင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္႔ကို လာဗ်ဴးခဲ႔ဖူးသူတစ္ေယာက္ကို ေကာင္တာအင္တာဗ်ဴး ျပန္လုပ္ရင္းနဲ႔ သိခဲ႔ရတာ)

အဲ႔ဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေရးတဲ႔စာေတြကို ပုံႏွိပ္မီဒီယာေတြက အသားေပးေဖာ္ျပတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔အေရးအသား အေတြးအျမင္ကို ႀကဳိက္လို႔ထက္ သူတို႔တိုက္ရဲ႕ မူဝါဒသေဘာထားကို ထင္ဟပ္ေပးနိုင္လို႔သာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္ လို႔ နားလည္လာသလိုလို ရွိပါတယ္။ ကိုယ္က ဝက္ဝက္ကြဲ ျဗန္းျဗန္းကြဲ နံမည္ေတြ ေၾကာ္ၾကားေနလို႔ ဂ်ာနယ္ေတြက သူ႔ထက္ငါ စာမူေတြ အလုအယက္ေတာင္းေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္႔ကေလာင္ဆိုရင္ “The Lady’s” ထဲမွာ ပါေလ႔ရွိတယ္။ သူတို႔စာမူေတာင္းလို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္အတြက္ ေရးေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တင္ေရးတဲ႔စာေတြကို ခြင္႔ျပဳခ်က္ေတာင္းၿပီး တည္းျဖတ္ေဖာ္ျပတာ။ ဘယ္စာေတြကို ေရြးၿပီး ဘယ္စာေတြကို တင္ေလ႔ရွိသလဲဆိုတာ သတိထားၾကည့္ရင္ သူတို႔ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ ေပၚလစီကို သိလိမ္႔မယ္။

ဒါကေတာ႔ အရွင္းႀကီးေလ။ ၾကံ့ဖြံ႕ကထုတ္တဲ႔စာေစာင္မွာ ကိုယ္႔ကေလာင္ပါဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္ပဲ။ ဒီသေဘာတရားကို နားလည္လာတဲ႔အခါ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြဟာ ကိုယ္႔ပစ္မွတ္နဲ႔ကိုယ္ ခ်ိန္ရြယ္ရည္မွန္းေနၾကပါလား လို႔ သြားေတြ႔တယ္။ ဘယ္တိုက္က ဘယ္သေဘာထားရွိတာေၾကာင္႔ ဘယ္စာေစာင္မွာ ပါခ်င္ရင္ ဘယ္လိုစာမ်ဳိးေရးရမယ္ ဆိုတာပါ သတိထားမိလာတယ္။ ဥပမာဆိုပါေတာ႔ ဘဘႀကီးဦးဆန္းဆင္႔ အျပစ္ကင္းစင္တဲ႔ အေၾကာင္းကို အရင္းခံၿပီး လတ္တေလာကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ တရားေရးမ႑ဳိင္ေတြ ယိမ္းယိုင္တဲ႔အေၾကာင္း ေရးရင္ “သံေတာ္ဆင္႔”မွာေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္ ပါလိမ္႔မယ္။ ျပဳတ္တုတ္တုတ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အတင္းအဖ်င္း ေကာလာဟလေတြ အားရပါးရ ဖြခ်င္သပဆို “သူရိယေနဝန္း” ရွိတယ္ေလ။ ဆရာဝန္အေၾကာင္း ကလိခ်င္ရင္ “အလဲဗင္း”ကေရး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဘယ္မီဒီယာဟာ ဘယ္သူပိုင္သလဲဆိုတဲ႔အေပၚ မူတည္ၿပီး သူ႔ထဲပါတဲ႔ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြမွာ အေရာင္ကေလးေတြ စြန္းထင္းေနတာ ေတြ႔မွာေပါ႔။ ခ်စ္ေစလိုလည္း သည္ခံတြင္း လက္ေလးသစ္က မုန္းေစလိုလည္း သည္ခံတြင္း လက္ေလးသစ္က ဥစၥာ။

ဒါေတာင္ ကိုယ္တို႔က ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္ေရးေနလို႔ သူတို႔ခမ်ာ ေကာင္းႏိုးရာရာကေလး ေကာက္သင္းေကာက္ၿပီး ထည့္ေနရတာ။ သူတို႔တိုက္ပိုင္ အိမ္ၾကက္ကေလးေတြမ်ားဆို ဟိုအေၾကာင္းေရးလိုက္စမ္း၊ သည္အေၾကာင္း ေရးလိုက္စမ္း၊ နဲ႔ အဆိုင္းမန္႔ေတြေပးၿပီး သြားတိုက္ေဆးညွစ္သလို ညွစ္ထုတ္တာ။ မေရးခင္ကတည္းက နွပ္ေၾကာင္းကေပးထားၿပီးသား။ ရြာလြန္္ရြက္တုိက္ေတာ႔ လုပ္မယ္မၾကံနဲ႔။ ေညာင္ႏွစ္ပင္မွာေတာင္ ေဘာင္အျပင္ထြက္ ေဆြးေႏြးလို႔ မရဘူး။ သိရဲ႕လား။ စာနယ္ဇင္း နဲ႔ သတင္းမီဒီယာလြတ္လပ္ခြင္႔ဆိုတာ သူမ်ားဆီက ေတာင္းရရင္ လြယ္သေလာက္ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ျပန္ေပးဖို႔က်ေတာ႔ တယ္ခက္သကိုးဗ်။

တခါတရံမွာေတာ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္႔ဆီမွာ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္အပ္သလို ဟိုအေၾကာင္းေလး ေရးေပးစမ္းပါ၊ သည္အေၾကာင္းေလး ေရးေပးစမ္းပါ လာအပ္တဲ႔အခါလည္း အပ္တယ္။ အဲ႔ဒါဆို ကိုယ္လည္း ဖီးလ္လာသလိုေရးၿပီး သူတို႔ဆီအရင္ပို႔၊ သူတို႔ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း ထြက္ၿပီးတဲ႔အခါက်မွ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တင္ပါတယ္။ ယူသုံးတဲ႔သူမ်ားရင္ ဂ်ာနယ္ႏွစ္ေစာင္သုံးေစာင္ ပါတဲ႔အခါပါဖူးေပမယ္႔ ကိုယ္႔ဘက္က စာမူတစ္ပုဒ္တည္းကို ဂ်ာနယ္တိုက္နွစ္ေစာင္ခြဲပို႔တာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ႀကဳိက္လို႔၊ ကိုယ္ကေတာ႔ ႀကဳိက္လို႔ဆိုတာထက္စာရင္ သေဘာထားတိုက္ဆိုင္လို႔လို႔ နားလည္ပါတယ္။ အစက ေျပာခဲ႔သလိုေပါ႔ေနာ။

ငါေရးတဲ႔စာ လူေတြႀကဳိက္သဟ Like ေတြတက္သဟ နဲ႔ သူမ်ားသည္းေျခႀကဳိက္ အေၾကာင္းအရာကေလးေတြကို ငါးပြက္ရာငါးစာခ်ၿပီးေတာ႔ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ဘယ္သူဘယ္လို ေျမွာက္ေပးလို႔ ေရးရသည္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ႔ အက်ဳိးဆက္က ကိုယ္႔ဘာသာ တာဝန္ယူရမွာ မဟုတ္လား။ ဆိုလိုတာက ေျမွာက္ေပးတိုင္း ေဂြးတက္ေအာင္ ကလို႔မျဖစ္ဘူး။ ေျခာက္ျမင္ကပ္လို႔ လာစိသြားရင္ ဘယ္သူကမွ အာမခံ လာမထုတ္ဘူး။ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ။ အဝွာယားတဲ႔အမႈက အာမခံမရဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ သူမ်ားေတြလို လက္လွမ္းမမီရာအရပ္ကေန လက္သီးပုန္းထိုးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က နိုင္ငံေတာ္အစိုးရရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ေအာက္မွာ ေနထိုင္တာမို႔ အစိုးရအေပၚ အရိပ္ေနေန အခက္ခက္ခ်ဳိးခ်ဳိး စာမ်ဳိးေရးဖို႔ေတာ႔ မေကာင္းဘူးေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္က ေရွ႕ေလွ်ာက္ေလသူ အကိုႀကီးအမႀကီးမ်ားရဲ႕ ေျခလွမ္းကို သင္ခန္းစာယူ အတုယူရတာပ။

အခု ယိုးဒယားအေၾကာင္း ေရးမယ္ၾကံေတာ႔ ေဘာလုံးပြဲမွာ လုပ္ေနက်သူေတြလို ဘုရင္႔ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား၊ ဆင္ျဖဴရွင္၊ ရာဇဝင္ေတြခ်ီၿပီး ငါနဲ႔ကိုင္မတုတ္ခ်င္ပါဘူး။ အဲ႔ဒါေတြက လြန္ခဲ႔ၿပီ။ ပေဝသဏီ၊ အတီေတ၊ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက။ တကယ္တမ္း သိသင္႔သိထိုက္တာက ကေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ရဲ႕ အေျခအေန။ ယိုးဒယားဟာ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္္ေတာ႔ဘူး။ အရမ္းတိုးတက္သြားၿပီ။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ နို္င္ငံျခားကိုထြက္ဖူးလို႔ သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ထဲ ေရာက္တဲ႔အခါ ကိုယ္႔မွာ ေကာသလႅမင္းႀကီးကို ေျပးသတိရတယ္။ ဘုရားရွင္သာ ရွိလို႔ကေတာ႔ “သင္မင္းႀကီး သင္႔ရဲ႕တိုင္းျပည္ ဤအေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ဖို႔ သင္မင္းႀကီးလက္ထက္တြင္ မျဖစ္ေသး၊ ငါဘုရားလက္ထက္ေတာ္တြင္လည္း မျဖစ္ေသး။ ေနာင္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးလတ္ေသာ္ ဤသို႔ျဖစ္လာရလတၱံ႔။” လို႔ ဗ်ာဒိတ္စကားမ်ား ျမြက္ၾကားေလမလား မဆိုနိုင္။ ကိုယ္တို႔ပတ္လည္ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြထဲမွာ ယုိးဒယားဟာ ကိုယ္တို႔တနိုင္ငံလုံးရဲ႕ ေဈးကြက္ကို သိမ္းမိထားၿပီ။ မယုံမရွိနဲ႔ သူ႔ဆီကထုတ္တဲ႔ အာဂ်ီနိုမိုတိုေတြ ကိုယ္႔ရဲ႕ ရိုးတြင္းျခင္ဆီထဲအထိေတာင္ ေရာက္ေနေပါ႔။ ကိုယ္႔အိမ္မွာရွိတဲ႔ အသုုံးအေဆာင္မွန္သမွ် တရုတ္မဟုတ္ရင္ ယိုးဒယားကလာတာခ်ည့္ပဲ။ အခုမွ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးအရင္ မဆလေခတ္ကတည္းက။ အခုေခတ္မွာေတာ႔ ယိုးဒယားပစၥည္းေတြက အိမ္ေပၚေရာက္လာၿပီး အိမ္ကလူငယ္လူရြယ္ေတြက အကုန္ ယိုးဒယားထြက္ အလုပ္လုပ္ေနရၿပီ မဟုတ္လား။ စစ္ေတာင္းျမစ္ကိုေက်ာ္လိုက္။ မြန္၊ ကရင္၊ တနသၤာရီတေလွ်ာက္လုံး ယိုးဒယားက လာသိမ္းစရာမလိုဘူး။ ရြာလုံးကၽြတ္ နယ္လုံးကၽြတ္ သူ႔ဆီထြက္ ကၽြန္ခံေနရၿပီ။ တို႔လည္းပဲ ကၽြန္သာမျဖစ္တယ္ ကၽြန္စစ္ပါေသာ္ေကာ ႀကီးေတာ္ရဲ႕။ ယိုးဒယားမွာ ရွိတဲ႔ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားဦးေရဟာ သိန္းဂဏန္း မဟုတ္ဘူး။ သန္းဂဏန္း၊ သန္းဂဏန္း။

ကိုယ္တို႔ဆီ စစ္အစိုးရအာဏာသိမ္းလိုက္ေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပးေတာခိုတဲ႔အခါလည္း ယိုးဒယားပဲ ေျပးရတယ္။ ယိုးဒယားနယ္စပ္မွာ ထားတဲ႔ ျမန္မာဒုကၡသည္စခန္းဆိုတာ သက္တမ္း ၂၆ နွစ္ ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီေလ။ အခုထိ ရွိတုန္း မဟုတ္လား။ အဲသည္ေတာခိုေက်ာင္းသားေလးေတြကို (ထားပါေတာ႔ေလ သူပုန္ဆိုလည္း သူပုန္ေပါ႔) နယ္စပ္မွာတင္ စစ္ပညာသင္ေပးတယ္။ ေဖာက္ခြဲေရးသင္တန္းေတြ ေပးတယ္။ အေနာက္နိုင္ငံေတြမွာ နိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင္႔ရေအာင္ ေစာင္႔ေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ဟားဗတ္၊ ေအာက္စဖို႔၊ တကၠသိုလ္အႀကီးႀကီးေတြမွာ ပညာသင္ခြင္႔ရလို႔ နိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္သူ ပါရဂူႀကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္လာခဲ႔ၿပီ။ ယိုးဒယားေက်းဇူး ျမင္႔မိုရ္ဦး လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ယိုးဒယားဟာ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပတ္သက္မႈေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ။

“မဟာသမုဒၵရာ၌လည္း အနားသတ္ကမ္းစပ္ရွိ၏။” တဲ႔။ ယိုးဒယားေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္မီတိုးတက္ပါတယ္ဆိုဆို ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ႔ ကိုယ္တို႔တေတြနဲ႔ သိပ္မထူးလွဘူးကြဲ႕။ သူတို႔လည္း စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တာ။ ကိုယ္တို႔လည္း စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တာ။ ေဘာင္းဘီကေလးခၽြတ္ထားတာပဲ ကြဲတယ္။ သူတို႔ဆီ အာဏာသိမ္းတာဆို အႀကိမ္ေပါင္း ႏွစ္ဒါဇင္ေက်ာ္ေတာ႔မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ကို ယုိးဒယားဟာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းထားတဲ႔ေအာက္မွာ ေနရတာ။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာစစ္တပ္နဲ႔ ယိုးဒယားစစ္တပ္ဟာ အတိတ္သမိုင္းက ရန္ေၾကြးေတြကို အျပန္အလွန္ေခ်ဆပ္လို႔ အမုန္းမီးေတြေတာက္ေလာင္ေနမယ္ ထင္လို႔လားကြယ္။ ခ်စ္လိုက္သမွ ခ်စ္ခ်စ္ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ကိုေနတယ္။ ေသြးေသာက္ညီအကိုေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔က ေမြးစားသား။ သူတို႔က Godfather ဒယ္ဒီ ဖားသား ေဖေဖတဲ႔။ မယုံံရင္ ျပန္ၾကည့္။ သတင္းစာထဲမွာကိုပါတာ။ ကိုယ္႔မွာျဖင္႔ စိုးရိမ္လို္က္ရတာ။ ကာခ်ဳပ္ႀကီးကို သမၼတတင္ခ်င္ ၅၉(စ) နဲ႔ လာညိေနမစိုးလို႔။

ျမန္မာျပည္က တစ္သက္တစ္ကၽြန္းေတာင္ ဂ ရက္နဲ႔ ေခါင္းေခါက္ၿပီးထုတ္သြားလို႔ရတဲ႔ သာဓကေတြ ရွိခဲ႔ၿပီးသားမို႔ ခိုေတာင္မုန္႔တီစားမိတဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း တို႔ဘဘက “ဒယ္ဒီ။ သားဆီက ေခးေတြကို စမုံတုန္းေအာင္ေတာ႔ လုပ္ပါနဲ႔ဂ်ာ။” ဆိုရင္ ႏွစ္ခြန္းေျပာစရာေတာင္ လိုပါ႔မလား ဟင္။ သနားတယ္ဆိုရင္ ေျပာပါတယ္။ “ငါ႔လာမေျပာနဲ႔။ နင္တို႔အေမ နင္တို႔ သြားေျပာေလ။ ေမြေမြမွ ေမြေမြ၊ စြမ္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆို။” လို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနေတာ႔လည္း တစ္မ်ဳိးေပါ႔။ သည္ကိစၥ မယ္မယ္ဖ်ား မ်က္ႏွာလႊဲေတာ္မူတယ္ လို႔ေတာ႔ မထင္မိပါဘူး။ သူ႔မွာလည္း သတိထားစရာေတြ အမ်ားသားမို႔ နႈတ္မကၽြံေအာင္ ေစာင္႔စည္းရင္း အေျခအေနကို သုံးသပ္ေနပံုရပါတယ္။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တပတ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ ေမေမ။ ကိုယ္တို႔တုိင္းျပည္ မဟာပညာေက်ာ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အျဖစ္မွန္ကို မသိရသည့္တိုင္ ငါတို႔လူမ်ဳိးေတြ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးရမွန္း သိလာၾကၿပီ လို႔ေတာ႔ အားတက္လာပါလိမ္႔မယ္။

ယိုးဒယားကၽြမ္းက်င္သူ၊ ယုိးဒယားမွာေနထိုင္သူ ဆရာႀကီးမ်ားအဆုိအရ သူတို႔ဆီမွာ မာဖီးယားဂုိဏ္းလိုမ်ဳိး လူဆိုးႀကီးေတြ ႀကီးစိုးတယ္။ သူတို႔ဆီက ရဲေတြ အက်င္႔ပ်က္ျခစားတယ္။ ရဲခ်ဳပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ေတာင္ “ေမာင္ရင္ သိတာေတြ သိပ္မ်ားေနၿပီ။” ဆိုလို႔ သူတို႔တိုင္းျပည္က ထြက္ေျပးရတယ္။ လို႔ အခိုင္အမာ ဆိုၾကပါတယ္။ ယုတၱိယုတၱာ ရွိသားပဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြအကုန္ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ရွိခဲ႔ၿပီးသား။ ထားပါေတာ႔ေလ။ ဒါေတြ မယုံခ်င္လည္းမယုံနဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ဆီက ဘဘဦးရဲထြဋ္ကိုေတာ႔ ယုံလိုက္ၾကရေအာင္။ သူကေျပာတယ္။ အမႈျဖစ္ကတည္းက တရားဥပေဒအတိုင္းျဖစ္ေစဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ႔ၿပီးသား။ သမၼတႀကီးေရာ၊ ကိုယ္တို႔ဆီက လူႀကီးေတြကပါ သူတို႔ဆီေရာက္တိုင္း စကားစပ္ၿပီး သည္ကေလးေတြကို တရားဥပေဒအတိုင္းျဖစ္ေစဖို႔၊ စြပ္စြဲခံအက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ ရသင္႔ရထိုက္တဲ႔ အခြင္႔အေရးေတြ ရရွိေစဖို႔ တုိက္တြန္းအေရးဆိုခဲ႔ၿပီးသား လို႔ ေျပာတယ္။ ခုဟာက ဘဘတို႔ ေျပာစကားကို ဘယ္ၾကားမွ မညွပ္လို႔ အခုလို စီရင္ခ်က္ ခ်လိုက္တာမ်ားလား။

တကမာၻလုံးက အာရုံစိုက္ေနတဲ႔အမႈမို႔လို႔ သူတို႔ဘက္က အဲသေလာက္ လက္လြတ္စပယ္ လုပ္ရမယ္ေတာ႔ မထင္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း အမႈမွန္ေပၚေပါက္ေရးထက္ အမႈေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္မွာလဲဆိုတဲ႔အေပၚသာ ေစာင္းေပးၿပီး စဥ္းစားၾကတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးေတြကို မွားယြင္းဖမ္းဆီးၿပီး အတင္းအက်ပ္ နွိပ္စက္ညွင္းပန္းလို႔ အျပစ္ဝန္ခံခိုင္းတယ္ဆိုရင္ ထိုင္းရဲတပ္ဖြဲ႔ႀကီးတစ္ခုလုံး ေရစုန္ေမ်ာသြားၿပီ။ တစ္သက္လုံး သည္အတိုင္းလုပ္လာတာမွန္ေပမယ္႔ အခုလို ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို သူတို႔ထိုင္းေရွ႕ေနေတြက ဘယ္လိုပဲေအာ္ေအာ္ ရဲေတြဆီက ကေလးေတြ အျပစ္မရွိပါဘူး တစ္သံမွ မထြက္ဘူး။ ကေလးေတြ အျပစ္မရွိဘူးဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ကအျပစ္ရွိသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို ကေလးေတြမွာ အျပစ္ရွိကိုရွိမွ ျဖစ္မယ္။ အဲသည္အတြက္ မတရားဘူးဆိုရင္ ေနာက္ဘဝက်မွ ခံပါရေစေတာ႔။ လူေတြက တရားမွ်တမႈကို လိုလားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ကို မထိခိုက္ခင္အထိသာ လိုလားမွာေပါ႔။ အဲသည္တရားမွ်တမႈက ကိုယ္႔ကို ထိခိုက္လာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူက လိုခ်င္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သည္အမႈကို တရားဥပေဒခ်ိန္ခြင္ေပၚတင္တဲ႔အခါ တရားမႈ မတရားမႈကို အဆုံးအျဖတ္ေပးတာ မဟုတ္ပဲ ဘယ္ကမွန္းမသိ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမရွိတဲ႔ ခိုးဝင္သူေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားႏွစ္ဦး နဲ႔ နိုင္ငံေတာ္ရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ခ်ိန္စက္ရသလို ျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္ဘက္ကို အေလးသာရမွာတုန္း။

ဒီအမႈကို စီရင္ခ်က္ခ်တဲ႔ တရားသူႀကီးဟာ ခရိုင္အဆင္႔ တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ႔။ သူ႔ေနရာမွာ ဝင္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ အျငင္းပြားဖြယ္မရွိေအာင္ ခိုင္လုံတဲ႔သက္ေသမရွိပဲနဲ႔ သည္ေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ ျပစ္ဒဏ္စီရင္တာ ဘာေၾကာင္႔လဲ။ သူ႔အေပၚမွာ ဖိအားေတြ ရွိမွာေပါ႔။ ရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ဖိအား၊ စစ္အစိုးရရဲ႕ဖိအားေတြထက္ သူလိုတရားသူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ လုံျခဳံမႈရွိေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္မေပးနိုင္တဲ႔ မာဖီးယားလူဆိုးေတြရဲ႕ အနၱရာယ္ဆိုတာ ရွိလာရင္ ဘယ္သူက ကာကြယ္ေပးမွာတုန္း။ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးေတြမွာ အျပစ္မရွိဘူးဆိုပါစို႔။ ဒါဆိုရင္ အျပစ္ရွိတဲ႔သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ႔ ရွိကိုရွိရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဆိုရင္ အဲသည္လူေတြနဲ႔ သူနဲ႔က ကမာၻ႔ရန္ျဖစ္သြားၿပီေလ။ သူကိုယ္တိုင္ ရွာမေပးနိုင္တဲ႔ တရားမွ်တမႈကို သူ႔အလွည့္က်ရင္ေကာ ဘယ္သူက ရွာေပးမွာမို႔လို႔တုန္း။ ဒါဆိုရင္ သူကေတာ႔ ကေလးေတြကို တစ္ခုခု စီရင္ခ်က္ခ်မွကို ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္သာ သူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ ကေလးေတြကို ေထာင္ဒဏ္အနည္းငယ္ ေငြဒဏ္အနည္းငယ္ စတိေလာက္ ခ်ပလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေလးမ်ားဆို ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားရင္ တရားခံအစစ္ကလြတ္ေနဦးမွာပဲ။ မတရားပါဘူးဆိုတာ သိသာျမင္သာေစလ်က္ အႀကီးေလးဆုံးျပစ္ဒဏ္ကို ေပးပလိုက္မွာေပါ႔။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္လည္းေဘးကလြတ္သြားၿပီ။ (နံမယ္ေတာ႔ ပ်က္တာေပါ႔) သက္ဆိုင္သူေတြ ဘယ္လိုမွ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ မၿငိမ္းႏိုင္မယ္႔ အတူတူေတာ႔ ရႈိ႕လႊတ္လိုက္တာ လူပိုလန္႔တာေပါ႔ေလ။ ကိုယ္႔တစ္အိမ္တည္း ျပာက်တာထက္စာရင္ တစ္ရပ္ကြက္လုံး မီးေဘးစခန္းဖြင္႔ရတာ အေဖာ္ေတာင္ရေသး။

သူ႔ဘက္က သည္ျခင္းလုံးကို အဲသလိုခတ္လႊတ္လိုက္တဲ႔အခါ အခုကိုယ္တို႔ဘက္ကို အဲသည္ျခင္းလုံးက ဝဲလာၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုခတ္ၾကမွာတုန္း။ ပြဲသိမ္းနိုင္ပါ႔မလား။ ၾကည့္ေနတယ္ေနာ္။ တကမာၻလုံးက။ အေမခတ္မလိုလို အဘခတ္မလိုလိုနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔မွမထိပဲ ေျမေပၚျပဳတ္က်သြားဦးမယ္။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ခတ္တယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္တတ္တဲ႔နည္းနဲ႔။ သူမ်ားေယာင္လို႔ လုိက္ေယာင္ၿပီး ေပၚျပဴလာျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း ေရးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေတြးမိျမင္မိသေလာက္ကို သူမ်ားေတြ သေဘာေပါက္ပါေစလို႔ တတပ္တအား ႀကဳိးစားေရးေနတာ။ အယူခံဝင္မယ္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင္႔ေတာင္းမယ္ဆိုတာ ကေလးေတြရဲ႕ အသက္ကိုသာ ကယ္ႏိုင္မယ္။ နို္င္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို အဖတ္မဆည္နိင္ဘူး။ ဟိုတဘက္မွာ သူတို႔နိုင္ငံရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို ကေလးေတြအသက္နဲ႔ ခ်ိန္စက္ေနသလိုပဲ ကိုယ္တို႔ဘက္မွာလည္း နိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာဟာ အဲသည္ကေလးေတြရဲ႕ အသက္ေပၚမွာ တည္တယ္လို႔ မွတ္ယူထားရမယ္။ ကိုယ္႔နို္င္ငံသားေတြ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ မတရားဖမ္းဆီးစြပ္စြဲၿပီး ေသဒဏ္စီရင္ခံရတာကို သူ႔အစိုးရက ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူးဆိုတာေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒီကိစၥက သူ႔သိကၡာ ကိုယ္႔သိကၡာ အလဲအထပ္လုပ္တဲ႔ပြဲပဲ။ ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ အေျမာက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ေနမွ စစ္တိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သိကၡာ ကိုယ္႔သိကၡာ အသက္နဲ႔လဲ ကာကြယ္တာဟာလည္း စစ္တိုက္တာပဲ။

ႏိုင္ငံေရးေတြ ပါလာတဲ႔အခါ လူ႔အသက္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ ဘာမွ ထည့္တြက္ေလာက္စရာ မဟုတ္ေတာ႔ပဲကိုး။ အမႈမွန္တယ္ မမွန္ဘူး။ တရားခံအစစ္ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးထက္ ကိုယ္႔ဘက္က အမွန္ျဖစ္ဖို႔အေရးကိုပဲ မဲတင္းကုန္ၾကၿပီ ေတြ႔လား။ ကေလးေတြ တကယ္ပဲ အျပစ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ အျပစ္မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ နွစ္ႏိုင္ငံဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ဆိုင္တဲ႔အမႈႀကီးကို တဘက္လူ ၾကားနာခြင္႔မေပးပဲ ကိုယ္႔သေဘာက် တဘက္သတ္စီရင္တာဆိုရင္ ဘယ္လိုအေျဖမ်ဳိးပဲ ရသည္ျဖစ္ပေစ က်န္တဘက္သားက လက္ခံနိုင္စရာအေၾကာင္း ရွိပါ႔မလား။ ဘာစီရင္ခ်က္ပဲခ်ခ်၊ ၾကားနာသူအေပါင္း သံသယမရွိ၊ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖစ္ပါေပတယ္လို႔ ခံစားသိျမင္လာေအာင္ လူသိရွင္ၾကား အက်ယ္တဝင္႔ စစ္ေဆးၾကားနာရမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီလို႔ ျမင္ပါတယ္။ တစ္ခါလိမ္ၿပီးသားလူေတြဟာ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လိမ္ယုံအျပင္ ေရြးစရာလမ္း မရွိေတာ႔တာမို႔ ကိုယ္႔ဘက္ကလည္း သူတို႔တရားခြင္ကို ဝင္ေရာက္ၾကားနာသင္႔ၿပီ လို႔ ထင္ပါတယ္။

ခ်ီးမႊန္းတယ္ ကဲ႔ရဲ႕တယ္ဆိုတာ အရင္တုန္းကမွ ခုနစ္ရက္ေလာက္ ခံပါေသးတယ္ေလ။ အခုဆိုရင္ ဝတ္မႈန္ေရႊရည္ေတာင္ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တစ္ရက္ထက္ပိုၿပီး ေနရာမရဘူး။ သည္ကေလးေတြ ကိစၥလည္း မယုံၾကည့္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္ ဘယ္သူမွ စကားထဲ ထည့္မေျပာေတာ႔ဘူး။ အသစ္ေပၚလာရင္ အေဟာင္းကို ေမ႔တတ္ၾကတာ ဓမၼတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ျမန္မာျပည္ႀကီး ယုိးဒယားနိုင္ငံႀကီးကေတာ႔ ဆက္ရွိေနဦးမွာ မဟုတ္လား။ နွစ္နို္င္ငံဆက္ဆံေရးဆိုတာ မိေက်ာင္းမင္းႀကီးေတြကို ေရခင္းဝင္ျပေနစရာ မရွိေပါင္။ သူတို႔က ပိုသိပါတယ္။ နွစ္နိုင္ငံ အခင္မင္ပ်က္မယ္႔စာမ်ဳိး မေရးႏိုင္သလို တစ္ဦးဦးဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေစာ္ကားမယ္႔ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးလည္း မေဆြးေႏြးခ်င္ပါဘူး။ သူလည္းေထရဝါဒ ကိုယ္လည္းေထရဝါဒခ်င္း အတူတူမို႔ ကံ ကံ၏အက်ဳိးကို ကိုယ္စီကုိယ္စီ ယုံၾကည္နားလည္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ သူလည္း စစ္သားအုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ကိုယ္လည္း စစ္သားလူထြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမို႔ ပါးစပ္ဟရုံနဲ႔ အူဘယ္ႏွစ္ေခြ ျမင္ၿပီးသားမွန္းလည္း သိပါလိမ္႔မယ္။ သူတို႔ဆီက တရားစီရင္နည္းကျဖင္႔ ကိုယ္ေတြက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသး။ အံတိုေနတာ ေမးရိုးေတာင္ေပၚေပါ႔။ သူတို႔ဘက္က ဘယ္ဖဲဆင္ရင္ ကိုယ္တို႔ဘက္က ဘယ္ဖဲျပင္ရမယ္ဆိုတာလည္း သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။ မယုံၾကည့္။ လာေတာ႔မယ္။ လာေတာ႔မယ္။ အဲ ဘာမွ မလာတဲ႔အခါလည္း ပူမေနနဲ႔။ ေဟာသည္ပါးစပ္ႀကီးက ေျပာကိုေျပာပစ္လိုက္ဦးမွာ။ ဖုန္းထဲမွာေတာင္ ဟို ring tone ေလး ထည့္ထားရေကာင္းမလားလို႔။ “နင္ ဖုန္းကိုင္ရင္ကိုင္ေနာ္။ မကိုင္ရင္ ဘလို ေရွာက္ပက္တနာတက္တြားမယ္ဆိုတာ တိတယ္မို႔လား။” ဆိုတာေလ။