#‎မန္းေတာင္ေပၚက‬ ကင္မရာမန္း တစ္ေယာက္

Zaw Min Latt

‪
အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ထပ္ေပၚၿပီး မႏၱေလး ကို တစ္ရက္တာ ခရီးသြားၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေန ့လည္ ၂ နာရီမွာၿပီးသြားလို ့ ေလယဥ္ေပၚမတက္ခင္ ၃ နာရီေလာက္ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ရခဲ့ပါတယ္။ ရင္းနွီးတဲ့ ကားဆရာ လူငယ္ေၾကာင့္ မႏၱေလးေတာင္ေပၚတက္ဖို ့ဆံုးၿဖတ္မိပါတယ္။ အဲ့ဒီ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ ဆႏၵက ဒီစာစုကို ၿဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ ကားေမာင္းၿပီးေတာ့ မႏၱေလးေတာင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေၿခကစလို ့ ဟိုဟိုဒီဒီပံုေလးေတြရိုက္ၿဖစ္ခဲ့သလို ေတာင္ေပၚအေရာက္မွာလဲ ဟိုရိုက္ဒီရိုက္လုပ္ရင္းနဲ့ပဲ ဘုရားေပၚေရာက္သြားပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကေန ၿမင္ရတဲ့ ၿမိဳ ့ရဲ ့ၿမင္ကြင္းဟာ ရိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသလို ရိုက္လဲရိုက္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားကို ပန္းလွူ ၀တ္ၿပဳ ၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္ ပတ္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ရိုက္ေနတုန္း ၿမင္ကြင္းတစ္ခုကို သတိထားမိၿပီး ….. စိတ္ထဲမသက္မသာၿဖစ္မိပါတယ္။ ဘာကိုမဆို ေတြ ့ရင္ ရိုက္ထားၿပီး မွတ္တမ္းယူေလ့ရွိတဲ့ က်ေတာ္က အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ပံုစံမမွန္ၿဖစ္ေနတယ္ေၿပာရပါမယ္။ က်ေတာ္ၿမင္လိုက္ရတာက အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး ၊ Canon အမ်ိဳးအစား Point and Shoot ကင္မရာ ( အေပ်ာ္တမ္းရိုက္ကင္မရာ ) ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း တစ္လံုးကိုလြယ္ထားၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ ့မလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ ဖုန္းကိုယ္စီနဲ ့ အၿပန္အလွန္တစ္မ်ိဳး Selfie တစ္မ်ိဳးရိုက္ေနၾကတဲ့ ဘုရားဖူးေတြ ၊ ၿပီးေတာ့ Pro Camera မဟုတ္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ကေလးအဆင့္ၿမင့္ေသာ ကင္မရာကို ကိုင္ထားသူတစ္ခ်ိဳ ့ ။ သူကေတာ့ သူ ့ကိုလွမ္းေခၚမယ့္ သူတစ္ေယာက္တစ္ေလကို သာ ဟိုဒီေလ်ာက္ရငး္ မသိမသာ ရွာေဖြဆဲ ။
သတိ၀င္လာလို ့သူနဲ ့မလွမ္းမကမ္းကိုသြားၿပီး ပံုတစ္ပံုရိုက္ဖို ့လုပ္ရင္းနဲ ့ပဲ မေကာင္းတတ္တာကို ေတြးမိသြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းတစ္ေနရာကို ယူလိုက္ရပါတယ္။ ဒီစာနဲ ့အတူတြဲတင္ထားတဲ့ပံုက အဲဒီပုံပါပဲ။
ေခာတ္ေတြ စနစ္ေတြေၿပာင္းလဲတဲ့အခါမွာ စား၀တ္ေနေရးပံုစံေတြေၿပာင္းလာၿပီး အခ်ိဳ ့ေသာ အသက္ေမြးအလုပ္ေတြက ေပ်ာက္ကြယ္ အခ်ိဳ ့ကေတာ့အသစ္ေပၚလာ ဒါဟာသဘာ၀တရားပါ။ သို ့ေသာ္ ေမ့ေပ်ာက္သြားဖို ့ အမွတ္တရေတြ ကုန္ဆံုးသြားဖို ့ကိုေတာ့ လက္ခံဖို ့ခက္ခဲပါတယ္။ ဥပမာ တစ္ခုေပးရရင္ .. လာမယ့္ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုအၾကာမွာ ဆိုက္ကားဆရာေတြကို က်ေတာ္တို ့ ၿမင္ေတြ ့နိုင္ဖို ့ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး ။ သို ့ေပမယ့္ က်ေတာ္တို ့နိုင္ငံမွာ မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ ့ရင္းနွီးခဲ့တဲ့ ဆိုက္ကားနဲ ့ဆိုက္ကားဆရာေတြရဲ ့ လူ ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အက်ိဳးေဆာင္ခဲ့မွူေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို ့ရမွာမဟုတ္သလို ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္လဲ ထိမ္းသိမ္းရပါလိမ့္မယ္ ။ ( England မွာ London bus ၾကီးက ခုထိ tourist attraction အေနနဲ ့ထားထားသလိုမ်ိဳးေပါ့ ) သမိုင္းတစ္ခုၿဖစ္သလို မွတ္တိုင္တစ္ခုလဲၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပင္မအေၾကာင္းအရာကို ၿပန္သြားပါမယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုရားသြားရင္ ပြဲေစ်းေတြသြားရင္ တိရိစၦာန္ရံုလိုေနရာမ်ိဳးသြားရင္ အမွတ္တရ ပံုရိုက္ .. ခ်ိန္းတဲ့ရက္မွာ သြားၿပန္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့အမွတ္တရ အၿဖစ္ ေဘာင္ေတြဘာေတြကြပ္ၾကတယ္ေပါ့။ ၾကားထဲမွာ တိုးတက္လာတဲ့ digital နညး္ပညာေတြအေၾကာင္းကို ေက်ာ္လိုက္မယ္။ တေၿဖးေၿဖးနဲ ့တိုးတက္မွူထဲမွာ ဒီအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းတစ္ခု အားေပ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္လာတာကို ပဲ ဆက္ေၿပာခ်င္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ငင္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုကေတာ့ ဘုရားေပၚက ဓါတ္ပံုဆရာမ်ားပဲၿဖစ္ပါတယ္။ အေစာပိုင္းမွာ သူတို ့ပါ digital နညး္ပညာေၾကာင့္ ပိုမိုေပါ့ပါးအဆင္ေၿပလာသလိုရွိခဲ့ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ သူတို ့ဟာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီၿဖစ္သလို နည္းပညာအရေရာ လုပ္ငန္းပံုစံအရပါ ဆုတ္ယုတ္လာၿပီၿဖစ္လို ့ လာမယ့္နွစ္ဆိုရင္ေတာင္ ၿမင္ရပါေတာ့မလား မသိနိုင္ပါဘူး။ သို ့ေသာ္ က်ေတာ္တို ့နိုင္ငံရဲ ့ ေခာတ္တေခာတ္မွာ သူတို ့ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၿငင္းရင္ မွားမယ္လို ့ က်ေတာ္ဆိုခ်င္ပါတယ္။
စီးပြားေရးသီအိုရီေတြရြတ္ၾက လုပ္ထံုးေတြကိုေၿပာရရင္ေတာ့ Change to survive ပါပဲ ။ ရွင္သန္ၿခင္ရင္ ေၿပာင္းလဲရပါလိမ့္မယ္။ သို ့ေပမယ့္ က်ေတာ္တို ့နိုင္ငံလို ဖြံ ့ၿဖိဳးမွူနဲေသးၿပီး လုပ္စားစရာ ေဘာင္က်ဥ္းေနေသးတဲ့အေနအထားမွာ ဓါတ္ပံုကို ေခာတ္ေဟာင္းအေနအထာေလာက္သာရိုက္တတ္ၿပီး အသက္အရြယ္လဲ အက်ဖက္ေရာက္ေနသူ ဓါတ္ပံုဆရာေဟာင္းၾကီးမ်ား အေနနဲ ့ ဘာလိုအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကိုမ်ား ဆက္လက္ေရြးခ်ယ္ရမွာပါလဲ ။ ကိုယ္ေတြ ့ ၾကံဳဖူးတာတစ္ခု ရယ္ Facebook ေပၚမွာ ၾကံဳဖူးတာရယ္ကို ေၿပာရရင္ .. က်ေတာ္ အသက္ ၁၀နွစ္ ( ၁၉၉၈ ခုနွစ္ေလာက္တုန္းက ) ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေတြေအာ္ေရာငး္တဲ့ အန္ကယ္ တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္ ။ တတိုင္းေမြး ရြင္ၿပံုး စသည္ၿဖင့္ ကာတြန္းဂ်ာနယ္ေတြကို ေအာ္တဲ့အသံ အခုထိနားထဲမွာ စြဲေနဆဲပါ ။ သူက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ သူတို ့လုပ္တတ္ေသာ အလုပ္က သူတို ့ကိုမလိုအပ္ေတာ့တဲ့အခါမွာ (သက္ၾကီးေစာင့္ေရွာက္ေသာ စနစ္ မရွိတဲ့အခါမွာ ) ၾကံဳရာလုပ္စားေတြၿဖစ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ၾကံုမိတာကေတာ့ အၿငိမ္းစား ဆရာၾကီးနဲ ့ဆရာမၾကီးလင္မယားေနရာမေရြး ၿခံေစာင့္လုပ္မယ္ဆိုတာပါ။ အဲ့တာကေတာ့ သတင္းစာၿဖတ္ပိုင္းကို facebook ေပၚမွာ ေတြ ့မိတာပါ။ အနွစ္ခ်ဳပ္ၿပန္ေၿပာရရင္ သူတို ့ေတြဆက္လုပ္စားဖို ့မရွိေတာ့တာပါ။ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိေသာ အမွန္တရား တစ္ခုၿဖစ္ပါတယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ပါမယ္။ စိတ္မေကာင္းတာက မေကာင္းတာၿဖစ္သလို အေၿပာင္းအလဲနဲ ့ေခာတ္ရဲ ့ေတာင္းဆိုမွုကိုလဲ လက္ခံရမွာပါ။ က်ေတာ့္စိတ္ထဲမွာရွိတာ ၿဖစ္ခ်င္တာကိုေၿပာရမယ္ဆိုရင္ သူတို ့ေတြကို အလုပ္ေတြဆက္ၿပီးရွိေနေစခ်င္တာ ဘာညာထက္ (က်ေတာ္လဲမတတ္နိုင္ဘူးေလ) .. ၿမန္မာနိုင္ငံရဲ ့ ဓါတ္ပံုသမိုင္းမွာ ဒီလိုလူေတြ ဒီပညာနဲ ့ ဒီလုိအသက္ေမြးတဲ့သူေတြရွိခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့မထားဖို ့ မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုရွိဖို ့ … အဲ့တာက က်ေတာ့္ ဆႏၵပါပဲ။ က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ သူတို ့ေတြနဲ ့ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးလို စာဖတ္သူမိတ္ေဆြလဲ ထိစပ္ဖူးသူေတြရွိနိုင္ပါတယ္။
သူတို ့ေတြဟာ ေခာတ္တစ္ေခာတ္မွာ လူတန္းစားတစ္ရပ္ရွိခဲ့တယ္။ ၿဖစ္ခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ၿပီး professional အဆင့္မေရာက္ၾကေပမယ့္ ထိုက္သင့္စြာ နဲ ့၀န္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကတယ္ ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ digital ေပၚလာၿပီး အေပါစားဆန္ဆန္ ၿဖစ္လာၾကတာအနဲငယ္ရွိတာကိုေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္။ သို ့ေသာ္ လူငယ္ေတြအခ်င္းခ်င္း ေၿပာၾကတဲ့ comment တစ္ခုထဲကလို အဆင့္က ဘုရားက ဓါတ္ပံုဆရာ အဆင့္ပါကြာ ဆိုၿပီး ခပ္နွိမ္ႏွိမ္ေၿပာလိုက္တာမ်ိဳးကိုေတာ့ က်ေတာ့္ ရင္ထဲက မႏွစ္ၿမိဳ ့မိပါ။ သူတို ့ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက (အထူးသၿဖင့္ ဖလင္ေခာတ္တုန္းက ) အေရး့ပါခဲ့ဖူးေသာ သမၼာအာဇီ၀ သမားမ်ားၿဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
========================================
ေခါင္းထဲမွာရွိေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ရိုက္ၿဖစ္သြားတဲ့ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုေၾကာင့္ ဒီစာစုကို ေရးၿဖစ္ဖို ့အေၾကာင္းဖန္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးစြာ ၀န္ခံလိုတာက က်ေတာ္က professional photographer တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ။ Street Photography ကို စိတ္၀င္စားလို ့ ေလ့လာမိခဲ့ရာကေန က်ေတာ့္အစ္ကို နဲ ့အတူ ဒီ Page ေလးလုပ္ အခန္းတစ္ခု စီစဥ္ထားၿပီး so-call studio business ကေလးကို လုပ္ၿဖစ္တာပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ဓါတ္ပံုဆရာ အခ်ိဳ ့ အခ်င္းခ်င္း အၿပန္အလွန္ ေပးတဲ့ကြန္းမင့္ ေတြထဲမွာ ဒီလို ဓါတ္ပံုဆရာေတြနဲ ့ခိုင္းနွုိင္းၿပီး သူတို ့အနိုင္ယူလိုသူကို ေရးခဲ့ တိုက္ခိုက္ခဲ့တာကို ၿမင္ကတည္းက စိတ္ထဲမွာ မသက္မသာ ၿဖစ္မိခဲ့ပါတယ္။ ခုကေတာ့ စာစုအသြင္ေၿပာင္းၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုစာနဲ ့ပတ္သတ္ၿပီး ဆဲဆိုၿခင္း မ်ားရွိခဲ့ရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံဖို ့ရွိပါတယ္။
Credit-ၿပည့္စံုၿဖိဳး ( Clicking Finger )
Credit-VILLAIMAGESSERVICES