“ဇာတ္ထဲမွာေတာ႔ အို မင္းသားေလးငို”

Soe Min·

“ေၾသာ္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔နဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕ အခ်ိန္ေတြကုန္ၿပီ။ နွစ္ လ နာရီ၊ အို ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျမႏွယ္ေလ၊ ခ်စ္သူေမာင္နဲ႔ ေပါင္းရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းဆကာပ တမ္းတကာရည္။ ဆယ္႔ႏွစ္လရာသီ။”

နားထဲမွာ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဇာတ္ကားထဲက ေမေမဝင္းအသံကေလးေတာင္ ၾကားေယာင္လာပါေသး။ ရက္ေတြကလည္း တေရြ႕တေရြ႕နဲ႔ အကုန္ျမန္လိုက္တာ။ “သည္မွာျဖင္႔ ဘာမွေတာင္ မဘာရေသးဘူး” လို႔ ေနာက္လူကို မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ ၾကည့္ေနတဲ႔သူကလည္း ၾကည့္တယ္။ ေရဗူးနဲ႔ ဖိနပ္မပါ ေႏြခါမွသိသတဲ႔။ အထုပ္ကေလး ေတာင္႔ေတာင္႔တင္းတင္း မက်န္ရင္ အနားယူလိုက္တာနဲ႔ ေဆးေဖာ္ေၾကာဘက္ လုပ္မယ္႔သူ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆိုၿပီး ခ်ဳိနဲ႔သားေရပါမက်န္ေအာင္ ခြာယူေနတဲ႔သူေတြလည္း ရွိပ။ ရိကၡာသယ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သိကၡာဆယ္ေနဖို႔ အခ်ိန္မရဘူး မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ေနာက္ပါမွာ ပိုက္ဆံပဲရွိတယ္။ ပိုက္ဆံရွိ နံမယ္အခ်ိန္မေရြး ျပန္ေဆးႏိုင္တယ္။ မုခ္ဦးလွဴလိုက္ ဘုရားတကာတပ္လို႔ ရတာေပါ႔။ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ပစ္ဝယ္လိုက္ရင္ ဧယ်ာဥ္ေတာင္ က်ဴးေပးဦးမွာ။ အျပင္မီဒီယာေတြ နံမယ္ဖ်က္လို႔ ေကာလာဟလေတြ ပြထေနသူ၊ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း၊ သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္း၊ အကုန္ေကာင္းအစုံေကာင္း၊ မရွိေတာ႔ရင္ ပိုလို႔ေကာင္း လို႔ ေရးေပးမွာေပါ႔ေနာ႔။
ေရးေပးမယ္႔လူမရွိလည္း ပူပါနဲ႔ေအ။ ကိုယ္႔ခ်င္းကိုယ္႔ခ်င္းထဲက အပုပ္အစပ္ အညွီအေဟာက္ေတြ လက္ေထာက္ခ် ေဖာ္ေကာင္လုပ္ၿပီး စာအုပ္ထုတ္ေရာင္းစားလို႔ရပါတယ္။ ဘက္ဆယ္လာေတာင္ ျဖစ္ေသး။ ဒါမ်ဳိးဆို လူေတြက လႊတ္အားေပးၾကမ္းခ်က္။

ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ပဲ ရက္ေတြက နီးနီးလာျပန္ပါေရာလား။ အခုလာမယ္႔ ဇႏၷဝါရီ ၃၀ ရက္ေန႔ဆို လက္ရွိလႊတ္ေတာ္ႀကီးက သက္တမ္းကုန္ပတဲ႔။ မတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ဆို အစိုးရအသစ္ကို အာဏာအၿပီး လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ရေတာ႔မွာတဲ႔။ ဟုတ္ပါ႔မလား ေမာင္ကာဠဳရယ္။ အႏိုင္ရတဲ႔ပါတီဘက္က မဲဆြယ္ေပးတယ္ဆုိၿပီး တရားစြဲခံထားရတဲ႔သူေတြ ရီမာန္ေတာင္ မယူရေသးဘူး။ အာဏာလႊဲယူမယ္႔သူေတြ သင္တန္းေပးဖို႔ ခန္းမငွားမိတာ ဟိုတယ္နဲ႔ခရီးက ခုေလးတင္ ေခၚယူသတိေပး ၾကိမ္းေမာင္းေနေသးတာေလ။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚေတာင္ ခုထက္ထိ မြတ္စု မြတ္စု ေအာ္ေနတဲ႔ အေကာင္႔ေတြ ပလူပ်ံေနတုန္း။ လႊဲေပးခ်င္တဲ႔စိတ္ကိုေတာင္ အရိပ္အေယာင္မွ် မျမင္ရေသးတာ လႊဲေတာင္လႊဲေပးပါ႔မလား ဆိုတဲ႔ သံသယစိတ္ႀကီးကို ေဖ်ာက္လို႔ကို မရေသး။ ဒါေပသိ လႊဲတာေတာ႔ လႊဲကို လႊဲရမွာပါေလ။ “ကတိေတြေပးထားတာလည္း လြန္ေနၿပီရွင္႔ အကို” မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱယားဆိုတာ ဟင္းရြက္ကန္စြန္္း မွတ္ေန။ Hand Over – Take Over မွာစရာ ရွိတာ မွာ။ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ရဦးမွာပ။

အဲ႔ဒါနဲ႔ပဲ ေဆးခန္းထိုင္တုန္းက ညႀကီးမင္းႀကီး ဒရာမာလာခ်ဳိးတဲ႔ ဟိုေရာဂါနဲ႔မာမီတစ္ေယာက္ကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္မိပါတယ္။ ေရာဂါသည္းေနတဲ႔ၾကားက သူ႔သူငယ္ကေလးကို ကတိေတြ ေတာင္းေတာင္းေနတာေလ။ “ငါေတာ႔ မေနရေတာ႔ဘူး။ နင္ ငါမရွိရင္ ဟိုဟာမပုရဘူးေနာ္။ ဒီဟာမပုရဘူးေနာ္။ ျပန္ေျပာစမ္း။ ငါမွာတာေတြ မွတ္မိလား။ ကတိေပး။ သစၥာဆို။ အို ငါ႔မ်က္လုံးေတြ ျပာလာၿပီ။” ၿပီးေတာ႔ဘူးဗ်ာ။ အက်ဳိးနည္း။ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ။ သူ႔လက္ထဲကအာဏာႀကီး သူမ်ားကိုလႊဲေပးလိုက္ရင္ အဲသည္အာဏာႀကီးနဲ႔ သူ႔ျပန္ရန္ရွာမွာစိုးလို႔ ခ်ဳပ္ေနခ်ည္ေနလိုက္တာ မၿပီးေတာ႔ဘူး။ စိတ္မရွည္ေပမယ္႔လည္း ဘယ္ေျပာသာမလဲ။ မေတာ္ “ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေပးေတာ႔ဘူး ေပးေတာ႔ဘူး။” ဆို တစ္ကျပန္စမွာ ေၾကာက္ေနရတာ။ ခုမွျဖင္႔ မထူးေတာ႔ပါဘူး။ ၂၆ နွစ္ နွစ္လီေတာင္ ေစာင္႔လာခဲ႔တာ။ သည္ ႏွစ္လ သုံးလကေလး ဆက္ေအာင္႔လို႔ မရစရာလား။

သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္ေတာ႔ မတင္သာပါဘူး။ အခုလိုမ်ဳိး ခရုဆံကၽြတ္ျဖစ္ရလိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ကိုထင္မထားၾကတာ။ ၆၂ ကတည္းက တစ္ခါဖူးမွ် အာဏာျပန္မေပးခဲ႔ဖူးသူေတြမို႔ စစ္သားအစိုးရ၊ စစ္သားလူထြက္အစိုးရက အရပ္သားအစိုးရကို အာဏာျပန္လႊဲေပးရင္ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ လႊဲေပးရတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိမွသိပဲနဲ႔။ အာဏာဆိုတာ သိမ္းရတာလြယ္သေလာက္ ျပန္ေပးဖို႔က် ဘယ္ေလာက္ခက္သလဲဆိုတာ သည္ကေန႔ သည္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔မွ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ခံစားၾကရတာ။ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာရမယ္႔သူေတြက ဘာအေရးလဲ။ သူတို႔မွာ စားမကုန္ ေသာက္မကုန္။ သားေတြသမီးေတြအကုန္ နိုင္ငံျခားမွာ ရင္းႏွီးျမွဳတ္နွံထားႏွင္႔ၿပီးသား။ မခံစားႏိုင္လွ တစ္လႏွစ္လေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ေမ႔ၿပီးေပ်ာ္သြားမွာ။ ေနာက္အစိုးရနဲ႔ ငုတ္တုတ္က်န္ေနခဲ႔တဲ႔သူေတြကမွ အခက္။ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔အကြက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ျပန္နင္းမွာ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ေနရၿပီေလ။ ကိုယ္ကသူ႔အေပၚ အမုန္းေတြပြားခဲ႔သလို သူကလည္း ကိုယ္႔အေပၚ အမုန္းေတြပြားေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။ အခု တုတ္ကသူ႔ဆီေရာက္သြားမင္႔ဟာ ဝဋ္လည္မွာေတာ႔ ေၾကာက္တာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ အထုပ္ျပင္ေနတဲ႔သူေတြကို အတင္းနင္းၿပီး ကာလုံဥပေဒမူၾကမ္းကို ဖုတ္ပူမီးတိုက္ အတည္ျပဳဖို႔ ႀကဳိးစားရတာေပါ႔။ ေကာင္းပါေလ႔ဗ်ာ။ “မင္းတို႔ကိုလည္း အျပစ္မတင္။ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္တင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ပင္ သနားလွခ်ည္ရဲ႕ အဲ႔ အဲ႔” လို႔ ငိုခ်င္းေလးခ်ေနရုံအျပင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဆင္းမယ္႔သူေတြခ်ည့္ စိတ္ပူရတာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ တက္မယ္႔သူေတြမွာေရာ နည္းနည္းေနာေနာ ဒုကၡမွတ္လို႔။ နယူးယားမနက္ အင္းကန္ေဘာင္က အမႈိက္ထုပ္ေတြေတာင္ သူတို႔ေလာက္ မရႈပ္မေပြဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ အၿမဲတမ္းအတြင္းဝန္ ရာထူးအထိ ေရွ႕လူေတြက စိတ္တိုင္းက် ေရြးထည့္သြားႏွင္႔တာ။ အရင္လူေတြကို အကုန္ထုတ္ပစ္ၿပီးမွ ဘုမသိဘမသိ တစ္ကစရမွာလား။ အရင္လူေတြခင္းသြားတဲ႔လမ္းကိုပဲ အရွိန္မပ်က္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလား။ ဒါလည္း သူတို႔ဆုံးျဖတ္လို႔ မၿပီးပါဘူးေလ။ “အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတိုင္းပါ ဖယား။” က စရမွာ မဟုတ္လား။ မိုင္းမရွင္းရေသးတဲ႔ လူသတ္ကြင္းအလယ္မွာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ ေျခလွမ္းမမွားေအာင္ ေလွ်ာက္ဖို႔ဆိုတာ က်ားရဲရာ ၾကမၼာမယိုးသာသလိုပဲ။ ကိုယ္႔လက္ေအာက္မွာ မရွိတဲ႔ ျပည္ထဲေရး၊ ရဲနဲ႔ ေထြ/အုပ္ကိုေရာ ဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္ၾကမွာတုန္း။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကေတာ႔ ဘယ္ေနမွန္း မသိဘူးေပါ႔။ ႏႈတ္ခမ္းနာကို အရင္ကုထားႏွင္႔ရမွာ။

အမယ္ဘုတ္ကဲ႔ သူ႔ခ်ည္ခင္ကေတာ႔ တေထြးႀကီးပဲ။ အဲသည္အထဲက အစကေလး တစ္စေလာက္ ဥပမာ ဆြဲထုတ္ျပမယ္ေလ။ ဆိုၾကပါစို႔။ ဘဘႀကီးဦးေအာင္မင္းတို႔ ဘဘႀကီးဦးစိုးသိန္းတို႔လုပ္ေနတဲ႔ ျမန္မာပိစ္စင္တာႀကီးကို ေနာက္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲ ဆိုတာႀကီးကို အစ္သွ်ဴးတစ္ခုအေနနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ေကာင္းသည္လည္း မေျပာလို ဆိုးသည္လည္း မေျပာလို။ အဲသည္အဖြဲ႔အစည္းႀကီးက ၿပီးခဲ႔တဲ႔အစိုးရလက္ထက္မွာ ငါးႏွစ္လုံးလုံး တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ဖို႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ေအာင္ တစိုက္မတ္မတ္ အားထုတ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ လဂြန္းအိမ္ နဲ႔ မိုးညွင္းသတိုးေတြ ရွိေနလို႔ အခုထက္ထိေတာ႔ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ သူတို႔လည္း နံမည္လိုခ်င္လို႔ အစုိးရမေျပာင္းခင္ ပြဲသိမ္းနို္င္ေအာင္ တြန္းလုပ္တာပဲ။ ရကိုမရတာ။

ကဲ အခုေတာ႔ အစိုးရေျပာင္းသြားၿပီ။ သူတို႔က အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းရမယ္႔ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားဆိုတဲ႔ အဓိကအဖြဲ႔အစည္း သုံးခုက အကုန္အသစ္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အဲ႔လိုသာဆို အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္မ်ားလို ငါးႏွစ္တစ္ခါ အသစ္ျပန္ျပန္ခ်ဳပ္ေနရေတာ႔ မခက္ပါလား။ “ေလာကႀကီးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မလိုလားတဲ႔သူ ရွိသလား” လို႔ ေမးရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မရွိဘူး။ ကိုယ္တိုင္စစ္တိုက္ေနရတဲ႔သူေတြက ပိုေတာင္လိုခ်င္ေသး။ အဲသလို လူတိုင္းလိုခ်င္ေနတဲ႔ဟာႀကီးကို ေနာက္အစိုးရကလည္း မလိုခ်င္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ လိုခ်င္တယ္ဆို ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ။ “သားရီး ေဘးဖယ္။ ငါ႔ငါဆက္လုပ္လိုက္မယ္။” ဆိုၿပီး လက္သွ်ဳိဝင္မွာလား။ “မင္းတို႔လုပ္တာ အဆင္မေျပပါဘူးကြာ။ ဒမွာၾကည့္။ ငါလုပ္ျပမယ္။” ဆိုၿပီး ဘားမားပိစ္စင္တာ အသစ္တစ္ခု ထပ္ေထာင္မွာလား။ အစိုးရဌာနမဟုတ္ပဲ သူတို႔ဘတ္ဂ်က္နဲ႔သူတို႔ လည္ပတ္ေနတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းမို႔လို႔ ဟိုကေရာ ဘာကိစၥ ဖယ္ေပးရမွာတုန္း။ ဒီလူေတြကို ဖယ္ထုတ္ဖို႔ဆိုတာေတာ႔ လတ္တေလာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီလူေတြနဲ႔ အတူလက္တြဲေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ယုံမွ မယုံတာေလ။ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဗ်။ ဒီလူေတြနဲ႔ စိတ္တူသေဘာတူ တစိတ္တဝမ္း ယုံမွတ္ပုံအပ္ဖို႔ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ျဖစ္နိုင္မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါေလ။ ကိုယ္႔အေမအေၾကာင္းလည္း ကိုယ္သိသားနဲ႔။

ေရွ႕ဆက္အတူခရီးဆက္ရမယ္႔သူဆိုတာ ယုံၾကည္မႈအျပန္အလွန္ တည္ေဆာက္တဲ႔ဆီက အရင္စရမွာ မဟုတ္လား။ အဲသလို တည္ေဆာက္နိုင္ဖို႔ ဆင္းေလသူႀကီးမ်ား မ်က္စိထဲမွာ တစ္သက္လုံးအရိုးစြဲလာတဲ႔ အတိုက္အခံ ရန္သူေတာ္ႀကီးအျဖစ္ မျမင္ပဲ နိုင္ငံ႔တာဝန္ေတြကို ပုခုံးေျပာင္းယူမယ္႔ ဆက္ခံသူ ႏွမကေလးအျဖစ္ ျမင္ၿပီး လက္တြဲေခၚနိုင္မွ ရလိမ္႔မယ္။ (ဆုေတာင္းပါတယ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။) ခုခ်ိန္ထိေအာင္ အေကာက္ၾကံ ခေလာက္ဆန္ေနတဲ႔သူေတြကို ေနာက္လူက မယုံနိုင္တာ အျပစ္လား။ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ႔အခ်ိန္က်မွ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္ၾကစမ္းပါေလ။ သည္မိန္းမရွိလို႔ ငါတို႔စည္းစိမ္ဥစၥာ အာဏာေတြ ၿပဳိကြဲရေလျခင္း လို႔ အခဲမေက် ျဖစ္ေနေသးသလား လို႔။ အဲသည္စိတ္နဲ႔ဆို ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လို အတူလက္တြဲ အလုပ္လုပ္လို႔ရမလဲေနာ္။ (ငါေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ ကို ရဟႏၱာစိတ္ထားခိုင္းသလို ျဖစ္ေနၿပီလားမသိ။)

အခုေလာေလာဆယ္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕သေဘာထားကေတာ႔ ဘြားေတာ္နဲ႔ ဦးေအာင္မင္းတို႔အဖြဲ႔ ခရစ္စမတ္မတိုင္ခင္ကေလးမွာ နွစ္ႀကိမ္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးၿပီး “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ႀကီး ေရွ႕ခရီးဆက္သြားတဲ႔ေနရာမွာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ႏိုင္ေစရန္” ဆိုၿပီး ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ လႊတ္ထားသတဲ႔။ အမွန္ေတာ႔ အဲ႔လိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ႔ေနာ္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲမွာ ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အစိုးရသစ္ဖြဲ႔တဲ႔အခါမွာေရာ ေရွ႕လူအထြက္ ေနာက္လူအဝင္ အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္ထင္တာပဲ။ ဆင္းရမယ္႔သူကလည္း လက္ကုန္ႏႈိက္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမိနစ္အထိ ကုပ္ကပ္ဖက္တြယ္ထား။ တက္ရမယ္႔လူက စိတ္မရွည္ေတာ႔လို႔ စက်ဴရတီေခၚ ဂုတ္ကဆြဲထုတ္ရတာမ်ဳိးဆို ဘယ္ေလာက္ သိကၡာက်သလဲ။ ကိုယ္လည္း သည္ဇာတ္ခုံေပၚမွာ ကခ်င္တိုင္းကခဲ႔ၿပီးၿပီ။ အခု ေနာက္လူလာလို႔ ဆိုင္းက ကလနားသတ္ေပးရင္ လွလွပပ က်က်နန ကကြက္ကေလးမပ်က္ ပရိသတ္လက္ခုတ္သံကေလး ၾကားရေအာင္ ေဗထိ ဆို ဂ်ိကနဲခ်ႏိုင္ဖို႔ ကႀကဳိးကေလးမ်ား ျပင္ထားသင္႔ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ သည္အခ်ိန္က်မွ ေမွာက္လ်က္ႀကီးလဲရင္ ေရွ႕က ကထားသမွ် အလကားျဖစ္ေတာ႔မွာ။ သည္ငါးႏွစ္နဲ႔ ကိုယ္႔အသက္ႀကီးလည္း ေသမသြားေသးပါဘူး။ (ဆုေတာင္းေလ ဆုေတာင္း။ အဲေလ ဟုတ္ေပါင္) ေနာက္တစ္ခါ ငါးႏွစ္မွာ ကိုယ္႔ကို လူေတြက တေအာင္႔ေမ႔ေမ႔နဲ႔ တမ္းတလာရင္ စင္ေပၚျပန္တက္လို႔ရသားပဲဟာ။

စကားရည္လုပြဲတို႔ က်ပန္းစကားေျပာပြဲတို႔က်ရင္ ေခးမေလးေတြ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ၿပီး စင္ေရွ႕က လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပရင္ မ်က္လုံးႀကီး ကၽြတ္က်ေအာင္ လိုက္မၾကည့္နဲ႔။ အဲ႔ဒါ ခမ်ား လက္စသတ္ေတာ႔ လို႔ သတိလာေပးတာ။ သုံးမိနစ္သာ က်န္ေတာ႔သည္။ ႏွစ္မိနစ္သာ က်န္ေတာ႔သည္။ ဝမ္နင္လာလာေပးတာေလ။ သည္အခ်ိန္က်မွ ကိုယ္႔ဆရာက “မေက်နပ္ဘူး ခ်စ္ရယ္ တစ္ကျပန္စမယ္။” ဆိုလို႔ကေတာ႔ တန္းလန္းႀကီးက်န္ေတာ႔မယ္။ ခုခ်ိန္က ဥပေဒျပဳရမယ္႔အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ နံမယ္ယူရမယ္႔ အခ်ိန္ပါ။ ေျပာင္းဖူးရိုး၊ ေရသန္႔ဗူးခြံ နဲ႔ မဆင္းခ်င္ပါနဲ႔။ လက္ခုပ္သံနဲ႔ ဆင္းၾကပါ။ ကိုယ္က စီနီယာပဲ။ ေနရာေပးလိုက္ရင္ အလိုလိုေနရင္း အထက္ေရာက္သြားတာဗ်။ ကေလးမ်ားသာဆို ထိပ္ကေလးေခါက္ေခါက္ၿပီးေတာ႔သာ သင္ေပးလိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ ဂယ္ဘဲ ဂယ္ဘဲ။