“မင္းရာဇာရဲ႕ဓား”
|
8:51 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဒီတေခါက္ ခြင့္တစ္လရလို႔အိမ္ျပန္ေတာ့ မိန္းမက ရန္ကုန္မွာလာႀကိဳတယ္။ ရန္ကုန္မွာတစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ညေနကားနဲ႔ မႏၱေလးျပန္မယ္လို႔ စီစဥ္ထားတာ၊ အဲဒါမိန္းမက သူ႔အေဖရိွရာ မိထၱီလာကို ဝင္ခ်င္တယ္လို႔ အေရးဆိုလာတယ္…
“သိလား…ကုိကုိ”
“သိဘူးကြ”
“ဘာမသိဘူးလည္း၊ ဒီကျဖင့္ ဘာမွမေျပာရေသးဘဲနဲ႔”
“ေအးေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မသိဘူးလို႔ေျပာတာေပ့ါ”
“ဘာလဲ၊ ကုိကုိက သန္ေလးအက်င့္ပါေနတာ သိရဲ႕သားနဲ႔ ေလွာင္တာလား၊ ေတာ္ၿပီ မေျပာေတာ့ဘူး”
“စ,တာပါ သန္ေလးရယ္၊ ကဲ…ေျပာေျပာ”
သူက ဒီလိုပဲ၊ စကားေျပာရင္ ‘သိလား၊ သိလား’ နဲ႔ အရိွန္ယူတတ္တယ္။ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။
“သိလား ကုိကုိ၊ ေဖေဖတို႔နဲ႔လည္း မေတြ႔ရတာၾကာၿပီ၊ အဲဒါ မႏၱေလးတန္းမျပန္ဘဲ မိထၱီလာမွာ တစ္ညေလာက္ ဝင္လည္ရေအာင္ေနာ္ ကုိကုိ၊ သိလား”
“သိဘူး၊ အဲ…သိၿပီ၊ ဝင္ေလ ေကာင္းသားပဲ”
2.
ဒီလိုနဲ႔ မိထၱီလာေရာက္ေတာ့ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္၊ သူ႔မိဘေတြေနတ့ဲ ၿမိဳ႕ျပင္ကဆည္ေျမာင္းဝင္းကုိ ဆိုင္ကယ္တက္စီငွားၿပီး သြားရတာ။
မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အေဖ ေပ်ာ္ေနရွာတယ္၊ သမီးနဲ႔ကလည္း ၿမိဳ႕ျခင္းနီးေနေပမယ့္ မေတြ႔ျဖစ္ၾကဘူးေလ။
“ဟာ…သမီး သႏၱာ၊ ေအာ္… ေမာင္ဦးလည္း ပါလာတာကုိး၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
“ကုိကုိခြင့္တစ္လရလို႔ ျပန္လာတာေလ၊ ေဖေဖတို႔နဲ႔လည္း မေတြ႔တာၾကာလို႔ လမ္းၾကံဳဝင္လိုက္ၾကတာ၊ သိလား ေဖေဖ”
“ေအာ္… ေအး..ေအး…ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
အင္း… 'သမီးသိလား' နဲ႔ 'ေဖေဖေကာင္းတယ္' နဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ေနၿပီ…
သူ႔အေဖက ဝန္ထမ္းလုပ္ရင္း အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ျပတာ၊ အဂၤလိပ္စာေတာ္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဴရွင္လခယူတာနည္းေတာ့ သူမ်ားက်ဴရွင္ဆရာေတြ ခ်မ္းသာေပမယ့္ သူ႔မွာေတာ့ ခ်ိဳ႕တ့ဲရွာတယ္။ က်ဴရွင္ခန္းေလး မိုးမလံုတာေတာင္ မမိုးႏိုင္ဘူး။ က်ဴရွင္ဆရာကေတာ္ကလည္း ေတာသူ ရိုးရိုးအအ ဆိုေတာ့ ေယာက္်ားရွာေပးသေလာက္ မညူမဆူသံုးေနတာ။
“သန္ေလးေဖေဖက စကားေျပာရင္ ‘ေကာင္းတယ္’ မပါဘဲ မေျပာဘူးေနာ္”
“ဘာျဖစ္လည္း ကုိကုိရဲ႕၊ အက်င့္ပါေနလို႔ဟာကုိ”
“သန္ေလးကလည္း စကားေျပာရင္ သိလားသိလား နဲ႔ ေျပာတတ္ေတာ့၊ အမ်ဳိးဂုဏ္ထိမ္းတ့ဲ သေဘာေပ့ါေနာ္…ဟိ”
“ဘာဟိလဲ၊ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
3.
သူကသာ မထိခိုက္ဘူးေျပာတာ၊ ခဏေနေတာ့ ထိခိုက္တာနဲ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳေတာ့တာပါပဲ…
သူ႔အေဖရဲ႕တပည့္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတက္လာတယ္၊ ဒီလင္မယားက ညားလည္းညားတတ္တယ္၊ ကုိသိန္းဝင္းနဲ႔ မဝင္းသိန္းတ့ဲ။
“ေအာ္…ေမာင္သိန္းဝင္းနဲ႔ မဝင္းသိန္းတို႔ပါလား၊ လာၾကလာၾက”
“က်ေနာ့္တို႔သားကုိ ဆရာႀကီးဆီမွာ က်ဴရွင္အပ္ခ်င္လို႔ပါ”
“ဘယ္အတန္းလည္းကြယ့္”
“ရွစ္တန္းပါ ဆရာႀကီး”
“အင္း ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြ က်ဴရွင္လခေတြေျပာၿပီးလို႔ ကုိသိန္းဝင္းတို႔လင္မယား ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေမးတယ္… …
“မင္း မိဘမ်ားေရာ ေနေကာင္းၾကတယ္ မဟုတ္လား”
“အေမကေတာ့ သိပ္ေနမေကာင္းဘူး ဆရာၾကီး၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနတာမ်ားတယ္”
“အို…ဘာျဖစ္တာလည္း ကြယ့္”
“အစံုပါပဲ ဆရာႀကီးရယ္၊ လူႀကီးဆိုေတာ့ ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ႏွလံုး ေပ့ါ”
“ေအာ္…ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
…လုပ္ၿပီ ဆရာႀကီးတို႔ကေတာ့၊ သူမ်ားေရာဂါျဖစ္တာကုိ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္နဲ႔၊ ဟိုက နည္းနည္းမ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ဒါကုိ မရပ္ေသးဘူး ဆက္ေမးတယ္… …
“မင္းအေဖ AE ကေတာ့ က်န္းမာတယ္မဟုတ္လား”
“ေဖေဖဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရိွသြားၿပီ ဆရာၾကီး”
“ဟင္…ဆံုးသြားၿပီလား”
“ဟုတ္က့ဲ ဆရာႀကီး၊ ကုိယ့္အပူနဲ႔ကုိယ္ ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးတို႔ဆီ အေၾကာင္းမၾကားမိလိုက္ဘူး”
“ေအာ္...AE ေတာင္ ဆံုးသြားရွာၿပီကုိး၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
“ဗ်ာ…”
ကဲ… ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ဘူးေျပာတ့ဲ မေရႊသႏၱာ၊ ျမင္တ့ဲအတိုင္းပဲ၊ ဟိုလင္မယားလည္း မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ထ ျပန္သြားပါေလေရာ…
4.
ဧည့္သည္ေတြျပန္ေတာ့ ဆရာကေတာ္က ေငါက္ေတာ့တာေပ့ါ… …
“ေတာ့္…ဦးေမာင္ကုိျမင့္သိန္း၊ ရွင္က သူမ်ားအေဖဆံုးတာကုိ ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလြတ္လိုက္သလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္ေလာက္အားနာဖို႔ ေကာင္းလဲ”
“ေအးပါကြာ၊ ငါကလည္း အက်င့္ပါေနလို႔ပါ”
“အက်င့္ပါေနလည္း ဆင္ျခင္မွေပ့ါရွင့္”
“အင္းပါ၊ ေနာက္ဆို ဆင္ျခင္ပ့ါမယ္”
“ဆင္ျခင္ပ့ါမယ္၊ ဆင္ျခင္ပ့ါမယ္နဲ႔၊ အႏွစ္၂၀ ေက်ာ္လာၿပီ”
ဆက္ၿပီး ပြစိပြစိနဲ႔ ေငါက္ေနလို႔ မ်က္ႏွာပူတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ဆင္းထိုင္ေနရတယ္
“သန္ေလးေဖေဖက မိန္းမေၾကာက္ပံုရတယ္ေနာ္၊ ဟိုက ေငါက္ေနလိုက္တာ ဘာမွျပန္မေျပာရဲဘူး..ဟီ ဟိ”
“ေဖေဖလည္း ကုိကုိ႔လိုပဲေလ၊ သူ႔ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ငယ္တ့ဲ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးယူထားေတာ့၊ ေၾကာက္ရတာေပ့ါ ကုိကုိရဲ႕၊ သိလား”
“သိဘူး…”
…ေတနာမ၊ သူ႔အေဖကုိ ေဝဖန္မိတာနဲ႔ ငါပါ မိန္းမေၾကာက္တ့ဲ သူ႔အေဖဂိုဏ္းထဲ ဆြဲထည့္ခံလိုက္ရျပီ။
“သန္ေလးေမေမက ေဖေဖ့ကုိ ဘယ္လိုေခၚတာ…ဦးေမာင္ကုိျမင့္သိန္းလို႔ ၾကားလိုက္ပါတယ္၊ ဟုတ္လား…”
“ဟုတ္တယ္၊ ေဖေဖက ေမေမ့အကုိေတြနဲ႔ အရင္ခင္တာေလ၊ အကိုေတြက ေဖေဖ့ကုိ ကုိျမင့္သိန္း လို႔ေခၚၾကတာ၊ ေနာက္ ေမေမ့မိဘမ်ားဆီဝင္ထြက္ေနေတာ့ မိဘေတြက ေမာင္ကိုျမင့္သိန္း လို႔ အလြယ္ပဲေခၚလိုက္ၾကတယ္၊ ေမာင္ျမင့္သိန္းလို႔ မေခၚဘဲ သားေတြေခၚတ့ဲနာမည္ေရွ႕ ေမာင္တပ္ေခၚလိုက္တာေလ၊ ေတာသူေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ ရိုးရိုးအအ ေတြမလား”
“ဒါနဲ႔ ေမေမကၾကေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဦးေမာင္ကုိျမင့္သိန္း ျဖစ္ရတာလည္း”
“ေဖေဖနဲ႔ ေမေမနဲ႔က အသက္၁၅ႏွစ္ေလာက္ကြာတယ္၊ မိဘေတြ သေဘာတူလို႔ေပးစားထားတာ၊ သမီးရီးစားဘဝက လာတာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လိုေခၚရမွန္းမသိတာနဲ႔ မိဘေတြေခၚတ့ဲနာမည္ေရွ႕ ဦးတပ္ေခၚလိုက္တာ၊ သိၿပီလား”
“သိၿပီ…”
ထူးဆန္းပါေပ့ ကုိတြတ္ပီရယ္၊ အဲေလ…ဆရာကေတာ္ရယ္
6.
အမယ္… ဆရာကေတာ္ကလည္း ေခသူေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္စာျပ က်ဴရွင္ဆရာကေတာ္ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္လို အေတာ္နားရည္ဝေနပံု ရတယ္၊ စကားေျပာရင္ အဂၤလိပ္လို ညွပ္ညွပ္ေျပာတာ။
သႏၱာ့လည္ပင္းဆြဲထားတ့ဲ ဖန္စီ (Fancy) ဆြဲႀကိဳးေလးကုိ ကုိင္ၾကည့္ၿပီး… …
“သမီးႀကီးဆြဲထားတ့ဲ ဖန္တက္ဆီ ေလးက လွသားေနာ္”…တ့ဲ
အင္း… ဖန္တက္စီဆိုေတာ့ ေဘးကၾကားရင္ အေအးပုလင္ႀကီး လည္ပင္းဆြဲထားတယ္ ထင္ေတာ့မယ္။
ဆက္ေျပာေသးတယ္… …
“သမီးညီမလည္း ဖန္တက္စီ ဝါသနာပါတယ္၊ သူ႔ဆီမွာ ဖန္တက္စီ တက္ကလုတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ”
…ဟိုက္ ဘာလည္းဟ တက္ကလုတ္ႀကီးက၊ ျမင္းေျပးတာကုိ ေျပာတာထင္တယ္၊ ေကာင္မေလးက ျမင္းစီးတာ ဝါသနာပါလား မသိဘူး၊ ေမးၾကည့္အံုးမွ… …
“သန္ေလးေမေမေျပာတ့ဲ တက္ကလုတ္က ဘာႀကီးလဲဟင္…”
“အာ.. ကုိကုိက ေတာ္ေတာ္ပိန္းတာဘဲ၊ ကက္တေလာက္ (Catalog) ကုိေျပာတာ၊ သိလား”
အင္း…သူတို႔ အမ်ဳိးျခင္းၾကေတာ့ ဘာသာျပန္တတ္သားဟ၊
မျဖစ္ဘူး ျမန္ျမန္ျပန္မွ၊ ဒီအမ်ဳိးေတြၾကားထဲ ငါလိုက္မမွီဘူး၊ ၾကာရင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြားႏိုင္တယ္။
7.
သူတို႔အိမ္ကလည္း ဝန္ထမ္းအိမ္ရာဆိုေတာ့ ၁ဝ ေပပတ္လည္ ၂ခန္းထဲပါတာ၊ တစ္ခန္းက အိပ္ခန္း၊ တစ္ခန္းက ဧည့္ခန္း။
၂ခန္းလံုး သူ႔လူနဲ႔သူအျပည့္၊ က်ဳပ္တို႔လင္မယားအိပ္စရာဆိုလို႔ ေခြးကတက္ပဲ လြတ္ေတာ့တာ။
ျပီးေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီး၊ ေစာင္ ေခါင္းအံုး အခက္အခဲရိွတယ္၊ သူတို႔ခမ်ာလည္း ျပည့္စံုရွာတာမဟုတ္ဘူး။
ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာပဲ ညအိပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ရတယ္၊ တိုင္ပင္ျပီးေတာ့မွ သူ႔အေဖကုိ ဖြင့္ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္… …
“ေဖေဖ၊ သမီးတို႔ ၿမိဳ႕ထဲက ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာပဲ သြားအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္၊ အဲဒီကေနမွ မနက္ကားနဲ႔ မႏၱေလးျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ ေဖေဖ၊ သိလား”
သူ႔မိဘေတြလည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူး၊ သူတို႔အိမ္အေျခအေန သူတို႔သိေနေတာ့ တားဖို႔လည္း မစြမ္းသာဘူးေလ။
“ကဲ…သန္ေလးေရ၊ မိုးသိပ္မခ်ဳပ္ခင္ သြားလိုက္ၾကရေအာင္”
“ဟုတ္က့ဲ ကုိကုိ၊ ေဖေဖတို႔ကုိ ႏုတ္ဆက္လိုက္အံုးေလ”
“ဦး… သြားလိုက္ပါအံုးမယ္ ခင္ဗ်ာ”
“ေအာ္…သြားၾကေတာ့မလား၊ သြားၾက သြားၾက၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
အမ္…လုပ္ျပန္ၿပီ၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္…တ့ဲ။ ဝမ္းသာအားရ ရိွပံုရတယ္၊
8.
ဒီလိုနဲ႔ မိထၱီလာၿမိဳ႕ေပၚ တည္းစရာခိုစရာလိုက္ရွာတာ ခ်ာလပတ္ကုိလည္ေရာ၊
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဆင္မေျပဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိထၱီလာကန္ေဘးက “မင္းရာဇာ ဟိုတယ္” မွာပဲ တည္းလိုက္တယ္။ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္မရိွတာရယ္၊ နည္းနည္းသန္႔ရွင္းတာရယ္ေၾကာင့္ တည္းလိုက္တာ။
အခန္းခေတြ ႀကိဳရွင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေလးက တည္းရမယ့္ အခန္းလိုက္ပို႔တယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မီးခလုပ္ေတြ တခုၿပီးတခုလိုက္ဖြင့္ေပးတယ္။
အဲဒီမွာ တစ္ခုေသာခလုပ္ကုိလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ…
“ဒီ…ဟီ…ဟီ”…ဆိုၿပီး အသံဆိုးႀကီး ထြက္လာပါေလေရာဗ်ာ…
ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန္႔ျဖန္႔သြားတာေပ့ါ
“အမေလး… ကုလားႀကီးက ငုတ္တုတ္ႀကီး၊ အဲေလ…ဟ့ဲေကာင္… ဘာလဲဟ အသံႀကီးက”
“အဲယားကြန္း ဖြင့္လိုက္တာပါအကုိ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔”
“ဟမ္မေလးဗ်ာ၊ ငါက ေထာ္လာဂ်ီမ်ား လမ္းမွားၿပီး အခန္းထဲဝင္လာတာလားလို႔ လန္႔သြားတာ၊ ေနပါေစ ေမာင္ရင္ရာ၊ ေဆာင္းတြင္းႀကီးပါ၊ မင့္အဲယားကြန္းႀကီး မဖြင့္ပါနဲ႔၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ဟုတ္က့ဲအကို၊ လိုအပ္တာရိွရင္ ေကာင္တာကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ပါ”…ဆိုၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။
ညည္းစီစီႀကီး ျဖစ္ေနလို႔ ေရအရင္ခ်ဳိးမယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ဳိခန္းထဲလည္း ဝင္လိုက္ေရာ… …
ေရပန္းက ေရေတြ တဖြားဖြားက်ရင္း ႀကိဳေနတယ္...
“အမယ္…ေရပန္းက ေအာ္တိုမက္တစ္ထင္တယ္၊ လူဝင္လာတာနဲ႔ ပြင့္သြားတာလား မသိဘူး၊ မဆိုးဘူး”…လို႔ ေတြးေနတာ၊ ခဏေနမွ မွားမွန္းသိတယ္။
သူ႔ဟာက ပိတ္မရ ဖြင့္မရနဲ႔ ေရဘားက ပ်က္ေနတာကုိး။
ဒါနဲ႔ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေျပာရတယ္၊ ကုိယ့္ေၾကာင့္ထင္ေနမွာစိုးလို႔ေလ
“ဟလို…အခန္း ၂၀၄ ကပါ၊ ေရပန္းက ေရေတြက်ေနတာ၊ ပိတ္လို႔မရဘူး”
“ဟုတ္တယ္အကို၊ ေရခ်ိဳးလို႔ေတာ့ ရတယ္မလား၊ ခ်ဳိးစရာရိွတာသာ ခ်ဳိးလိုက္၊ ေရပုိက္ျပင္ဆရာေခၚထားတာ၊ မလာေသးလို႔ ရွင့္”
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ။
9.
ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးလို႔ တီဗီြေလးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရုပ္ေတာ့ေပၚတယ္၊ အသံမၾကားရဘူး။ ဒါနဲ႔ Remote control လိုက္ရွာတာ ရွာမေတြ႔တာနဲ႔ တီဗီြကခလုပ္နဲ႔ပဲ အသံခ်ဲ႕မယ္ဆိုၿပီး ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ အသံေတာ့က်ယ္မလာဘဲ လိုင္းပဲ ေျပာင္းသြားတယ္။ လိုင္းေျပာင္းတ့ဲခလုပ္ႏွိပ္မယ္လုပ္ေတာ့ ခလုပ္ေနရာမွာ ဘာဖုမွမရိွဘူး၊ အေပါက္ေဟာင္းေလာင္းေလး ၂ခုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ေကာင္တာကုိ ဖုန္းဆက္အံုးမွ…
“ဟလို…အခန္း၂၀၄ ကပါ၊ တီဗီြက Remote လည္း မရိွဘူး၊ အသံလည္း ခ်ဲ႕မရဘူး၊ လိုင္းေျပာင္းတ့ဲ ခလုပ္လည္း မပါဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ၾကည့္လုပ္ပါအံုး”
“ဟုတ္တယ္အကို၊ Remote က ေပ်ာက္ေနတာၾကာၿပီ၊ အသံခ်ဲ႕တ့ဲခလုပ္က လိုင္းေျပာင္းတ့ဲဟာနဲ႔ ညိွေနတာ၊ အသံေတာ့ ခဲ်႕မရဘူး၊ လိုင္းေျပာင္းၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းရိွတယ္ အကုိ”
“ေျပာပါအံုး…”
“တီဗီြေဘးမွာ သြားၾကားထိုးတံေလးခ်ထားတာ ေတြ႔လား အကုိ”
“အဲ…အင္း…ေတြ႔ၿပီ”
“အဲဒီသြားၾကားထိုးတံေလးနဲ႔ လိုင္းေျပာင္းတ့ဲ အေပါက္ကုိ ထိုးလိုက္အကုိ ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္၊ ခလုပ္က အထဲကၽြံေနလို႔”
အားပါး…တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး၊ ထူးဆန္းပ့ါဗ်ာ။ သူေျပာသလို ထိုးၾကည့္တာ ဟုတ္ပ့ါ လိုင္းေတြ ေျပာင္းသြားတယ္၊ အ့ံေရာ…
“တီဗီြအစုပ္ႀကီး မၾကည့္ေတာ့ဘူး သန္ေလးရာ၊ အိပ္ေတာ့မယ္”
“ကုိကုိ အိပ္ခ်င္အိပ္ႏွင့္၊ သန္ေလးေတာ့ ျမဝတီကလာမယ့္ ကုိရီးယားကားၾကည့္အံုးမယ္၊ သိလား ကုိကုိ”
“အသံမွ မၾကားရတာ၊ ဘာလုိ႔ၾကည့္ေနမွာလဲ သန္ေလးရဲ႕”
“အသံၾကားေတာ့ေရာ ကုိယ္မွနားမလည္တာ၊ အရုပ္ျမင္ရတယ္ စာတန္းထိုးပါတယ္၊ ရၿပီေပ့ါ”
“ၾကည့္ပါဗ်ာ၊ ၾကည့္ ၾကည့္၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
“ဘာေကာင္းတယ္လဲ၊ သန္ေလးေဖေဖကုိ ေျပာင္တာေပ့ါေလ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အက်င့္ကူးသြားတာပါ... ဟီးဟီး”
“ဟြန္း…မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”
10.
ေနာက္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ အထုပ္အပုိးေတြဆြဲၿပီး ဧည့္ခန္းဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးက ေမးတယ္… …
“အကိုတို႔ ျပန္ၾကေတာ့မလို႔လား”
“ဟုတ္တယ္”
“နံက္စာေလး သံုးေဆာင္သြားပါအံုး၊ က်မတို႔ေဟာ္တယ္က တည္းခိုသူေတြကုိ နံက္စာနဲ႔ အခမ့ဲဧည့္ဝတ္ျပဳပါတယ္”
“ေအာ္… ေကာင္းတာေပ့ါ၊ စားလိုက္မယ္ေလ”
ဒါနဲ႔ စားေသာက္ခန္းမသြားၿပီး စားပြဲတစ္လံုးမွာ ထိုင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လာေမးတယ္… …
“အကုိတို႔၊ နံက္စာက ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၊ ႀကိဳက္တာတစ္ခုခု သံုးေဆာင္လို႔ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
အင္း…ေတာ္ေတာ္ ခက္ရာခက္ဆစ္ နံက္စာပါလား။
“ကုိယ္က ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားမယ္ကြာ၊ သန္ေလးကေရာ…”
“ထမင္းေၾကာ္စားမယ္”
ခဏေနေတာ့ ေရေႏြးပူပူတစ္ခြက္စီနဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္တစ္ထုပ္စီ လာခ်ေပးတယ္။
မေရႊသႏၱာက ေကာ္ဖီမစ္ကုိ ေဖ်ာ္ေသာက္ၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္… …
“သိလားကုိကုိ၊ ေကာ္ဖီမစ္လက္ရာကေတာ့ မဆိုးဘူး၊ မႏၱေလးမင္းသီဟ လက္ရာအတိုင္းပဲ”
“ဟုတ္လား၊ မွန္းစမ္း ျမည္းၾကည့္ရေအာင္၊ အာ… ေကာ္ဖီမစ္ပါဆိုမွ ဘယ္မွာေသာက္ေသာက္ အတူတူပဲေပ့ါဟ”
“သိသားပဲ၊ တမင္ရြဲ႕ေျပာေနတာ”
ဂုစာၦမ၊ ငါက အဟုတ္မွတ္လို႔ ျမည္းေတာင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေသာက္မယ့္ က်ေနာ့္ဘက္ကုိ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တူတစ္စံု၊ ထမင္းေၾကာ္စားမယ့္ မေရႊသႏၱာဘက္ကုိ ဇြန္းခက္ရင္းတစ္စံုနဲ႔ စတီးဓားေလးတစ္ေခ်ာင္း လာခ်ေပးတယ္။
“ဓားက ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ့္” တ့ဲ သႏၱာက ေမးတယ္
“ထမင္းေၾကာ္နဲ႔စားဖို႔ ၾကက္သားေၾကာ္လို၊ ဆိတ္သားေၾကာ္လိုဟာမ်ဳိး ပါလို႔ေနမွာေပ့ါ သန္ေလးရဲ႕၊ ဒါမွ လိုအပ္ရင္ ဓားနဲ႔လွီးစားရမယ္ေလ”
“ေအာ္… ဟုတ္ေလာက္တယ္”
ေနာက္ ၃မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႔ တမင္းေၾကာ္ေရာက္လာတယ္၊ ဘာထပ္လာအံုးမလဲလို႔ ခဏေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္၊ ဘာမွ မလာေတာ့တာနဲ႔ ေရာက္လာတာပဲ စားလိုက္ၾကတာေပ့ါ။
ဓားက ဘာအတြက္လဲဆိုတာေတာ့ ခုထိ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဆိုတာကေတာ့ ေရေႏြးဆူဆူထဲ ထည့္ျပဳတ္လုိက္ရင္ၿပီးၿပီ၊ အရသာက ဒါ ဒါဘဲ။
အဲ… ထမင္းေၾကာ္စားတ့ဲလူကုိ ၾကည့္ရတာ အေျခအေနေကာင္းပံုမရဘူး၊ တခ်က္တခ်က္ မ့ဲသြားလိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ မ်က္လံုးျပဴးသြားလိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ အာရြဲ႕သြားလိုက္နဲ႔…. ထူးေတာ့ထူးၿပီ
“သန္ေလး… အေျခအေနေကာင္းရဲ႕လား”
“ေကာင္းဘူး၊ စားၾကည့္ၾကည့္”
ထမင္းေၾကာ္တစ္ဇြန္း ယူစားၾကည့္လိုက္တယ္… …
“အာဝူး… ဖူး”…ဆိုးလိုက္တ့ဲ အရသာ၊
ထမင္းေစ့က မနပ္ဘူးဗ်ာ၊ ဆားကငန္တယ္ဗ်ာ၊ ပဲျပဳတ္ကလည္း ရက္က်န္ေတြလား မသိဘူးဗ်ာ။
အင္း…ဒီေတာ့မွ ေခါင္းထဲ အသိတစ္ခ်က္ လက္ကနဲ ေပၚလာတယ္… …
“ဝိုးး…ဓားထည့္ေပးရတ့ဲ အေၾကာင္းကုိ သိၿပီကြ”
“ဘာလဲဟင္… သန္ေလးကုိလည္း ေျပာျပ”
“ဒီလိုကြ၊ ဒီေလာက္ဆိုးတ့ဲ ထမင္းေၾကာ္ကုိ စားမိတ့ဲသူဟာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမယ္ ဆိုတာကုိ ဒီေဟာ္တယ္က သိေနတ့ဲအတြက္၊ စားသံုးသူ အဆင္ေျပေအာင္ တလက္စထဲ ဓားတစ္ေခ်ာင္း အဆင္သင့္ထည့္ေပးလိုက္တာကြ…”
“ေအာ္… ေအာ… ဒါဆို သန္ေလးက ဒီဓားနဲ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသရေတာ့မွာေပ့ါေလ ဟုတ္လား”
“ဟား…ေကာင္းတယ္…ေကာင္းတယ္”
“ဘာာာာာ……..”
11.
မႏၱေလးကုိျပန္ေတာ့ နဖူးေပၚက ဘုသီးကုိ လူမျမင္ေအာင္ တဘက္နဲ႔ ပတ္ျပန္ခ့ဲရတယ္
အားလံုးနည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ျပံဳးႏိုင္ၾကပါေစ…
သန္၄ကုိ
“သိဘူးကြ”
“ဘာမသိဘူးလည္း၊ ဒီကျဖင့္ ဘာမွမေျပာရေသးဘဲနဲ႔”
“ေအးေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မသိဘူးလို႔ေျပာတာေပ့ါ”
“ဘာလဲ၊ ကုိကုိက သန္ေလးအက်င့္ပါေနတာ သိရဲ႕သားနဲ႔ ေလွာင္တာလား၊ ေတာ္ၿပီ မေျပာေတာ့ဘူး”
“စ,တာပါ သန္ေလးရယ္၊ ကဲ…ေျပာေျပာ”
သူက ဒီလိုပဲ၊ စကားေျပာရင္ ‘သိလား၊ သိလား’ နဲ႔ အရိွန္ယူတတ္တယ္။ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။
“သိလား ကုိကုိ၊ ေဖေဖတို႔နဲ႔လည္း မေတြ႔ရတာၾကာၿပီ၊ အဲဒါ မႏၱေလးတန္းမျပန္ဘဲ မိထၱီလာမွာ တစ္ညေလာက္ ဝင္လည္ရေအာင္ေနာ္ ကုိကုိ၊ သိလား”
“သိဘူး၊ အဲ…သိၿပီ၊ ဝင္ေလ ေကာင္းသားပဲ”
2.
ဒီလိုနဲ႔ မိထၱီလာေရာက္ေတာ့ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္၊ သူ႔မိဘေတြေနတ့ဲ ၿမိဳ႕ျပင္ကဆည္ေျမာင္းဝင္းကုိ ဆိုင္ကယ္တက္စီငွားၿပီး သြားရတာ။
မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အေဖ ေပ်ာ္ေနရွာတယ္၊ သမီးနဲ႔ကလည္း ၿမိဳ႕ျခင္းနီးေနေပမယ့္ မေတြ႔ျဖစ္ၾကဘူးေလ။
“ဟာ…သမီး သႏၱာ၊ ေအာ္… ေမာင္ဦးလည္း ပါလာတာကုိး၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
“ကုိကုိခြင့္တစ္လရလို႔ ျပန္လာတာေလ၊ ေဖေဖတို႔နဲ႔လည္း မေတြ႔တာၾကာလို႔ လမ္းၾကံဳဝင္လိုက္ၾကတာ၊ သိလား ေဖေဖ”
“ေအာ္… ေအး..ေအး…ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
အင္း… 'သမီးသိလား' နဲ႔ 'ေဖေဖေကာင္းတယ္' နဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ေနၿပီ…
သူ႔အေဖက ဝန္ထမ္းလုပ္ရင္း အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ျပတာ၊ အဂၤလိပ္စာေတာ္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဴရွင္လခယူတာနည္းေတာ့ သူမ်ားက်ဴရွင္ဆရာေတြ ခ်မ္းသာေပမယ့္ သူ႔မွာေတာ့ ခ်ိဳ႕တ့ဲရွာတယ္။ က်ဴရွင္ခန္းေလး မိုးမလံုတာေတာင္ မမိုးႏိုင္ဘူး။ က်ဴရွင္ဆရာကေတာ္ကလည္း ေတာသူ ရိုးရိုးအအ ဆိုေတာ့ ေယာက္်ားရွာေပးသေလာက္ မညူမဆူသံုးေနတာ။
“သန္ေလးေဖေဖက စကားေျပာရင္ ‘ေကာင္းတယ္’ မပါဘဲ မေျပာဘူးေနာ္”
“ဘာျဖစ္လည္း ကုိကုိရဲ႕၊ အက်င့္ပါေနလို႔ဟာကုိ”
“သန္ေလးကလည္း စကားေျပာရင္ သိလားသိလား နဲ႔ ေျပာတတ္ေတာ့၊ အမ်ဳိးဂုဏ္ထိမ္းတ့ဲ သေဘာေပ့ါေနာ္…ဟိ”
“ဘာဟိလဲ၊ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
3.
သူကသာ မထိခိုက္ဘူးေျပာတာ၊ ခဏေနေတာ့ ထိခိုက္တာနဲ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳေတာ့တာပါပဲ…
သူ႔အေဖရဲ႕တပည့္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတက္လာတယ္၊ ဒီလင္မယားက ညားလည္းညားတတ္တယ္၊ ကုိသိန္းဝင္းနဲ႔ မဝင္းသိန္းတ့ဲ။
“ေအာ္…ေမာင္သိန္းဝင္းနဲ႔ မဝင္းသိန္းတို႔ပါလား၊ လာၾကလာၾက”
“က်ေနာ့္တို႔သားကုိ ဆရာႀကီးဆီမွာ က်ဴရွင္အပ္ခ်င္လို႔ပါ”
“ဘယ္အတန္းလည္းကြယ့္”
“ရွစ္တန္းပါ ဆရာႀကီး”
“အင္း ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြ က်ဴရွင္လခေတြေျပာၿပီးလို႔ ကုိသိန္းဝင္းတို႔လင္မယား ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေမးတယ္… …
“မင္း မိဘမ်ားေရာ ေနေကာင္းၾကတယ္ မဟုတ္လား”
“အေမကေတာ့ သိပ္ေနမေကာင္းဘူး ဆရာၾကီး၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနတာမ်ားတယ္”
“အို…ဘာျဖစ္တာလည္း ကြယ့္”
“အစံုပါပဲ ဆရာႀကီးရယ္၊ လူႀကီးဆိုေတာ့ ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ႏွလံုး ေပ့ါ”
“ေအာ္…ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
…လုပ္ၿပီ ဆရာႀကီးတို႔ကေတာ့၊ သူမ်ားေရာဂါျဖစ္တာကုိ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္နဲ႔၊ ဟိုက နည္းနည္းမ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ဒါကုိ မရပ္ေသးဘူး ဆက္ေမးတယ္… …
“မင္းအေဖ AE ကေတာ့ က်န္းမာတယ္မဟုတ္လား”
“ေဖေဖဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရိွသြားၿပီ ဆရာၾကီး”
“ဟင္…ဆံုးသြားၿပီလား”
“ဟုတ္က့ဲ ဆရာႀကီး၊ ကုိယ့္အပူနဲ႔ကုိယ္ ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးတို႔ဆီ အေၾကာင္းမၾကားမိလိုက္ဘူး”
“ေအာ္...AE ေတာင္ ဆံုးသြားရွာၿပီကုိး၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
“ဗ်ာ…”
ကဲ… ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ဘူးေျပာတ့ဲ မေရႊသႏၱာ၊ ျမင္တ့ဲအတိုင္းပဲ၊ ဟိုလင္မယားလည္း မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ထ ျပန္သြားပါေလေရာ…
4.
ဧည့္သည္ေတြျပန္ေတာ့ ဆရာကေတာ္က ေငါက္ေတာ့တာေပ့ါ… …
“ေတာ့္…ဦးေမာင္ကုိျမင့္သိန္း၊ ရွင္က သူမ်ားအေဖဆံုးတာကုိ ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလြတ္လိုက္သလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္ေလာက္အားနာဖို႔ ေကာင္းလဲ”
“ေအးပါကြာ၊ ငါကလည္း အက်င့္ပါေနလို႔ပါ”
“အက်င့္ပါေနလည္း ဆင္ျခင္မွေပ့ါရွင့္”
“အင္းပါ၊ ေနာက္ဆို ဆင္ျခင္ပ့ါမယ္”
“ဆင္ျခင္ပ့ါမယ္၊ ဆင္ျခင္ပ့ါမယ္နဲ႔၊ အႏွစ္၂၀ ေက်ာ္လာၿပီ”
ဆက္ၿပီး ပြစိပြစိနဲ႔ ေငါက္ေနလို႔ မ်က္ႏွာပူတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ဆင္းထိုင္ေနရတယ္
“သန္ေလးေဖေဖက မိန္းမေၾကာက္ပံုရတယ္ေနာ္၊ ဟိုက ေငါက္ေနလိုက္တာ ဘာမွျပန္မေျပာရဲဘူး..ဟီ ဟိ”
“ေဖေဖလည္း ကုိကုိ႔လိုပဲေလ၊ သူ႔ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ငယ္တ့ဲ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးယူထားေတာ့၊ ေၾကာက္ရတာေပ့ါ ကုိကုိရဲ႕၊ သိလား”
“သိဘူး…”
…ေတနာမ၊ သူ႔အေဖကုိ ေဝဖန္မိတာနဲ႔ ငါပါ မိန္းမေၾကာက္တ့ဲ သူ႔အေဖဂိုဏ္းထဲ ဆြဲထည့္ခံလိုက္ရျပီ။
“သန္ေလးေမေမက ေဖေဖ့ကုိ ဘယ္လိုေခၚတာ…ဦးေမာင္ကုိျမင့္သိန္းလို႔ ၾကားလိုက္ပါတယ္၊ ဟုတ္လား…”
“ဟုတ္တယ္၊ ေဖေဖက ေမေမ့အကုိေတြနဲ႔ အရင္ခင္တာေလ၊ အကိုေတြက ေဖေဖ့ကုိ ကုိျမင့္သိန္း လို႔ေခၚၾကတာ၊ ေနာက္ ေမေမ့မိဘမ်ားဆီဝင္ထြက္ေနေတာ့ မိဘေတြက ေမာင္ကိုျမင့္သိန္း လို႔ အလြယ္ပဲေခၚလိုက္ၾကတယ္၊ ေမာင္ျမင့္သိန္းလို႔ မေခၚဘဲ သားေတြေခၚတ့ဲနာမည္ေရွ႕ ေမာင္တပ္ေခၚလိုက္တာေလ၊ ေတာသူေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ ရိုးရိုးအအ ေတြမလား”
“ဒါနဲ႔ ေမေမကၾကေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဦးေမာင္ကုိျမင့္သိန္း ျဖစ္ရတာလည္း”
“ေဖေဖနဲ႔ ေမေမနဲ႔က အသက္၁၅ႏွစ္ေလာက္ကြာတယ္၊ မိဘေတြ သေဘာတူလို႔ေပးစားထားတာ၊ သမီးရီးစားဘဝက လာတာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လိုေခၚရမွန္းမသိတာနဲ႔ မိဘေတြေခၚတ့ဲနာမည္ေရွ႕ ဦးတပ္ေခၚလိုက္တာ၊ သိၿပီလား”
“သိၿပီ…”
ထူးဆန္းပါေပ့ ကုိတြတ္ပီရယ္၊ အဲေလ…ဆရာကေတာ္ရယ္
6.
အမယ္… ဆရာကေတာ္ကလည္း ေခသူေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္စာျပ က်ဴရွင္ဆရာကေတာ္ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္လို အေတာ္နားရည္ဝေနပံု ရတယ္၊ စကားေျပာရင္ အဂၤလိပ္လို ညွပ္ညွပ္ေျပာတာ။
သႏၱာ့လည္ပင္းဆြဲထားတ့ဲ ဖန္စီ (Fancy) ဆြဲႀကိဳးေလးကုိ ကုိင္ၾကည့္ၿပီး… …
“သမီးႀကီးဆြဲထားတ့ဲ ဖန္တက္ဆီ ေလးက လွသားေနာ္”…တ့ဲ
အင္း… ဖန္တက္စီဆိုေတာ့ ေဘးကၾကားရင္ အေအးပုလင္ႀကီး လည္ပင္းဆြဲထားတယ္ ထင္ေတာ့မယ္။
ဆက္ေျပာေသးတယ္… …
“သမီးညီမလည္း ဖန္တက္စီ ဝါသနာပါတယ္၊ သူ႔ဆီမွာ ဖန္တက္စီ တက္ကလုတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ”
…ဟိုက္ ဘာလည္းဟ တက္ကလုတ္ႀကီးက၊ ျမင္းေျပးတာကုိ ေျပာတာထင္တယ္၊ ေကာင္မေလးက ျမင္းစီးတာ ဝါသနာပါလား မသိဘူး၊ ေမးၾကည့္အံုးမွ… …
“သန္ေလးေမေမေျပာတ့ဲ တက္ကလုတ္က ဘာႀကီးလဲဟင္…”
“အာ.. ကုိကုိက ေတာ္ေတာ္ပိန္းတာဘဲ၊ ကက္တေလာက္ (Catalog) ကုိေျပာတာ၊ သိလား”
အင္း…သူတို႔ အမ်ဳိးျခင္းၾကေတာ့ ဘာသာျပန္တတ္သားဟ၊
မျဖစ္ဘူး ျမန္ျမန္ျပန္မွ၊ ဒီအမ်ဳိးေတြၾကားထဲ ငါလိုက္မမွီဘူး၊ ၾကာရင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြားႏိုင္တယ္။
7.
သူတို႔အိမ္ကလည္း ဝန္ထမ္းအိမ္ရာဆိုေတာ့ ၁ဝ ေပပတ္လည္ ၂ခန္းထဲပါတာ၊ တစ္ခန္းက အိပ္ခန္း၊ တစ္ခန္းက ဧည့္ခန္း။
၂ခန္းလံုး သူ႔လူနဲ႔သူအျပည့္၊ က်ဳပ္တို႔လင္မယားအိပ္စရာဆိုလို႔ ေခြးကတက္ပဲ လြတ္ေတာ့တာ။
ျပီးေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီး၊ ေစာင္ ေခါင္းအံုး အခက္အခဲရိွတယ္၊ သူတို႔ခမ်ာလည္း ျပည့္စံုရွာတာမဟုတ္ဘူး။
ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာပဲ ညအိပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ရတယ္၊ တိုင္ပင္ျပီးေတာ့မွ သူ႔အေဖကုိ ဖြင့္ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္… …
“ေဖေဖ၊ သမီးတို႔ ၿမိဳ႕ထဲက ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာပဲ သြားအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္၊ အဲဒီကေနမွ မနက္ကားနဲ႔ မႏၱေလးျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ ေဖေဖ၊ သိလား”
သူ႔မိဘေတြလည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူး၊ သူတို႔အိမ္အေျခအေန သူတို႔သိေနေတာ့ တားဖို႔လည္း မစြမ္းသာဘူးေလ။
“ကဲ…သန္ေလးေရ၊ မိုးသိပ္မခ်ဳပ္ခင္ သြားလိုက္ၾကရေအာင္”
“ဟုတ္က့ဲ ကုိကုိ၊ ေဖေဖတို႔ကုိ ႏုတ္ဆက္လိုက္အံုးေလ”
“ဦး… သြားလိုက္ပါအံုးမယ္ ခင္ဗ်ာ”
“ေအာ္…သြားၾကေတာ့မလား၊ သြားၾက သြားၾက၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
အမ္…လုပ္ျပန္ၿပီ၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္…တ့ဲ။ ဝမ္းသာအားရ ရိွပံုရတယ္၊
8.
ဒီလိုနဲ႔ မိထၱီလာၿမိဳ႕ေပၚ တည္းစရာခိုစရာလိုက္ရွာတာ ခ်ာလပတ္ကုိလည္ေရာ၊
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဆင္မေျပဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိထၱီလာကန္ေဘးက “မင္းရာဇာ ဟိုတယ္” မွာပဲ တည္းလိုက္တယ္။ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္မရိွတာရယ္၊ နည္းနည္းသန္႔ရွင္းတာရယ္ေၾကာင့္ တည္းလိုက္တာ။
အခန္းခေတြ ႀကိဳရွင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေလးက တည္းရမယ့္ အခန္းလိုက္ပို႔တယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မီးခလုပ္ေတြ တခုၿပီးတခုလိုက္ဖြင့္ေပးတယ္။
အဲဒီမွာ တစ္ခုေသာခလုပ္ကုိလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ…
“ဒီ…ဟီ…ဟီ”…ဆိုၿပီး အသံဆိုးႀကီး ထြက္လာပါေလေရာဗ်ာ…
ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန္႔ျဖန္႔သြားတာေပ့ါ
“အမေလး… ကုလားႀကီးက ငုတ္တုတ္ႀကီး၊ အဲေလ…ဟ့ဲေကာင္… ဘာလဲဟ အသံႀကီးက”
“အဲယားကြန္း ဖြင့္လိုက္တာပါအကုိ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔”
“ဟမ္မေလးဗ်ာ၊ ငါက ေထာ္လာဂ်ီမ်ား လမ္းမွားၿပီး အခန္းထဲဝင္လာတာလားလို႔ လန္႔သြားတာ၊ ေနပါေစ ေမာင္ရင္ရာ၊ ေဆာင္းတြင္းႀကီးပါ၊ မင့္အဲယားကြန္းႀကီး မဖြင့္ပါနဲ႔၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ဟုတ္က့ဲအကို၊ လိုအပ္တာရိွရင္ ေကာင္တာကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ပါ”…ဆိုၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။
ညည္းစီစီႀကီး ျဖစ္ေနလို႔ ေရအရင္ခ်ဳိးမယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ဳိခန္းထဲလည္း ဝင္လိုက္ေရာ… …
ေရပန္းက ေရေတြ တဖြားဖြားက်ရင္း ႀကိဳေနတယ္...
“အမယ္…ေရပန္းက ေအာ္တိုမက္တစ္ထင္တယ္၊ လူဝင္လာတာနဲ႔ ပြင့္သြားတာလား မသိဘူး၊ မဆိုးဘူး”…လို႔ ေတြးေနတာ၊ ခဏေနမွ မွားမွန္းသိတယ္။
သူ႔ဟာက ပိတ္မရ ဖြင့္မရနဲ႔ ေရဘားက ပ်က္ေနတာကုိး။
ဒါနဲ႔ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေျပာရတယ္၊ ကုိယ့္ေၾကာင့္ထင္ေနမွာစိုးလို႔ေလ
“ဟလို…အခန္း ၂၀၄ ကပါ၊ ေရပန္းက ေရေတြက်ေနတာ၊ ပိတ္လို႔မရဘူး”
“ဟုတ္တယ္အကို၊ ေရခ်ိဳးလို႔ေတာ့ ရတယ္မလား၊ ခ်ဳိးစရာရိွတာသာ ခ်ဳိးလိုက္၊ ေရပုိက္ျပင္ဆရာေခၚထားတာ၊ မလာေသးလို႔ ရွင့္”
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ။
9.
ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးလို႔ တီဗီြေလးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရုပ္ေတာ့ေပၚတယ္၊ အသံမၾကားရဘူး။ ဒါနဲ႔ Remote control လိုက္ရွာတာ ရွာမေတြ႔တာနဲ႔ တီဗီြကခလုပ္နဲ႔ပဲ အသံခ်ဲ႕မယ္ဆိုၿပီး ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ အသံေတာ့က်ယ္မလာဘဲ လိုင္းပဲ ေျပာင္းသြားတယ္။ လိုင္းေျပာင္းတ့ဲခလုပ္ႏွိပ္မယ္လုပ္ေတာ့ ခလုပ္ေနရာမွာ ဘာဖုမွမရိွဘူး၊ အေပါက္ေဟာင္းေလာင္းေလး ၂ခုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ေကာင္တာကုိ ဖုန္းဆက္အံုးမွ…
“ဟလို…အခန္း၂၀၄ ကပါ၊ တီဗီြက Remote လည္း မရိွဘူး၊ အသံလည္း ခ်ဲ႕မရဘူး၊ လိုင္းေျပာင္းတ့ဲ ခလုပ္လည္း မပါဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ၾကည့္လုပ္ပါအံုး”
“ဟုတ္တယ္အကို၊ Remote က ေပ်ာက္ေနတာၾကာၿပီ၊ အသံခ်ဲ႕တ့ဲခလုပ္က လိုင္းေျပာင္းတ့ဲဟာနဲ႔ ညိွေနတာ၊ အသံေတာ့ ခဲ်႕မရဘူး၊ လိုင္းေျပာင္းၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းရိွတယ္ အကုိ”
“ေျပာပါအံုး…”
“တီဗီြေဘးမွာ သြားၾကားထိုးတံေလးခ်ထားတာ ေတြ႔လား အကုိ”
“အဲ…အင္း…ေတြ႔ၿပီ”
“အဲဒီသြားၾကားထိုးတံေလးနဲ႔ လိုင္းေျပာင္းတ့ဲ အေပါက္ကုိ ထိုးလိုက္အကုိ ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္၊ ခလုပ္က အထဲကၽြံေနလို႔”
အားပါး…တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး၊ ထူးဆန္းပ့ါဗ်ာ။ သူေျပာသလို ထိုးၾကည့္တာ ဟုတ္ပ့ါ လိုင္းေတြ ေျပာင္းသြားတယ္၊ အ့ံေရာ…
“တီဗီြအစုပ္ႀကီး မၾကည့္ေတာ့ဘူး သန္ေလးရာ၊ အိပ္ေတာ့မယ္”
“ကုိကုိ အိပ္ခ်င္အိပ္ႏွင့္၊ သန္ေလးေတာ့ ျမဝတီကလာမယ့္ ကုိရီးယားကားၾကည့္အံုးမယ္၊ သိလား ကုိကုိ”
“အသံမွ မၾကားရတာ၊ ဘာလုိ႔ၾကည့္ေနမွာလဲ သန္ေလးရဲ႕”
“အသံၾကားေတာ့ေရာ ကုိယ္မွနားမလည္တာ၊ အရုပ္ျမင္ရတယ္ စာတန္းထိုးပါတယ္၊ ရၿပီေပ့ါ”
“ၾကည့္ပါဗ်ာ၊ ၾကည့္ ၾကည့္၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္”
“ဘာေကာင္းတယ္လဲ၊ သန္ေလးေဖေဖကုိ ေျပာင္တာေပ့ါေလ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အက်င့္ကူးသြားတာပါ... ဟီးဟီး”
“ဟြန္း…မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”
10.
ေနာက္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ အထုပ္အပုိးေတြဆြဲၿပီး ဧည့္ခန္းဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးက ေမးတယ္… …
“အကိုတို႔ ျပန္ၾကေတာ့မလို႔လား”
“ဟုတ္တယ္”
“နံက္စာေလး သံုးေဆာင္သြားပါအံုး၊ က်မတို႔ေဟာ္တယ္က တည္းခိုသူေတြကုိ နံက္စာနဲ႔ အခမ့ဲဧည့္ဝတ္ျပဳပါတယ္”
“ေအာ္… ေကာင္းတာေပ့ါ၊ စားလိုက္မယ္ေလ”
ဒါနဲ႔ စားေသာက္ခန္းမသြားၿပီး စားပြဲတစ္လံုးမွာ ထိုင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လာေမးတယ္… …
“အကုိတို႔၊ နံက္စာက ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၊ ႀကိဳက္တာတစ္ခုခု သံုးေဆာင္လို႔ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
အင္း…ေတာ္ေတာ္ ခက္ရာခက္ဆစ္ နံက္စာပါလား။
“ကုိယ္က ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားမယ္ကြာ၊ သန္ေလးကေရာ…”
“ထမင္းေၾကာ္စားမယ္”
ခဏေနေတာ့ ေရေႏြးပူပူတစ္ခြက္စီနဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္တစ္ထုပ္စီ လာခ်ေပးတယ္။
မေရႊသႏၱာက ေကာ္ဖီမစ္ကုိ ေဖ်ာ္ေသာက္ၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္… …
“သိလားကုိကုိ၊ ေကာ္ဖီမစ္လက္ရာကေတာ့ မဆိုးဘူး၊ မႏၱေလးမင္းသီဟ လက္ရာအတိုင္းပဲ”
“ဟုတ္လား၊ မွန္းစမ္း ျမည္းၾကည့္ရေအာင္၊ အာ… ေကာ္ဖီမစ္ပါဆိုမွ ဘယ္မွာေသာက္ေသာက္ အတူတူပဲေပ့ါဟ”
“သိသားပဲ၊ တမင္ရြဲ႕ေျပာေနတာ”
ဂုစာၦမ၊ ငါက အဟုတ္မွတ္လို႔ ျမည္းေတာင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေသာက္မယ့္ က်ေနာ့္ဘက္ကုိ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တူတစ္စံု၊ ထမင္းေၾကာ္စားမယ့္ မေရႊသႏၱာဘက္ကုိ ဇြန္းခက္ရင္းတစ္စံုနဲ႔ စတီးဓားေလးတစ္ေခ်ာင္း လာခ်ေပးတယ္။
“ဓားက ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ့္” တ့ဲ သႏၱာက ေမးတယ္
“ထမင္းေၾကာ္နဲ႔စားဖို႔ ၾကက္သားေၾကာ္လို၊ ဆိတ္သားေၾကာ္လိုဟာမ်ဳိး ပါလို႔ေနမွာေပ့ါ သန္ေလးရဲ႕၊ ဒါမွ လိုအပ္ရင္ ဓားနဲ႔လွီးစားရမယ္ေလ”
“ေအာ္… ဟုတ္ေလာက္တယ္”
ေနာက္ ၃မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႔ တမင္းေၾကာ္ေရာက္လာတယ္၊ ဘာထပ္လာအံုးမလဲလို႔ ခဏေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္၊ ဘာမွ မလာေတာ့တာနဲ႔ ေရာက္လာတာပဲ စားလိုက္ၾကတာေပ့ါ။
ဓားက ဘာအတြက္လဲဆိုတာေတာ့ ခုထိ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဆိုတာကေတာ့ ေရေႏြးဆူဆူထဲ ထည့္ျပဳတ္လုိက္ရင္ၿပီးၿပီ၊ အရသာက ဒါ ဒါဘဲ။
အဲ… ထမင္းေၾကာ္စားတ့ဲလူကုိ ၾကည့္ရတာ အေျခအေနေကာင္းပံုမရဘူး၊ တခ်က္တခ်က္ မ့ဲသြားလိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ မ်က္လံုးျပဴးသြားလိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ အာရြဲ႕သြားလိုက္နဲ႔…. ထူးေတာ့ထူးၿပီ
“သန္ေလး… အေျခအေနေကာင္းရဲ႕လား”
“ေကာင္းဘူး၊ စားၾကည့္ၾကည့္”
ထမင္းေၾကာ္တစ္ဇြန္း ယူစားၾကည့္လိုက္တယ္… …
“အာဝူး… ဖူး”…ဆိုးလိုက္တ့ဲ အရသာ၊
ထမင္းေစ့က မနပ္ဘူးဗ်ာ၊ ဆားကငန္တယ္ဗ်ာ၊ ပဲျပဳတ္ကလည္း ရက္က်န္ေတြလား မသိဘူးဗ်ာ။
အင္း…ဒီေတာ့မွ ေခါင္းထဲ အသိတစ္ခ်က္ လက္ကနဲ ေပၚလာတယ္… …
“ဝိုးး…ဓားထည့္ေပးရတ့ဲ အေၾကာင္းကုိ သိၿပီကြ”
“ဘာလဲဟင္… သန္ေလးကုိလည္း ေျပာျပ”
“ဒီလိုကြ၊ ဒီေလာက္ဆိုးတ့ဲ ထမင္းေၾကာ္ကုိ စားမိတ့ဲသူဟာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမယ္ ဆိုတာကုိ ဒီေဟာ္တယ္က သိေနတ့ဲအတြက္၊ စားသံုးသူ အဆင္ေျပေအာင္ တလက္စထဲ ဓားတစ္ေခ်ာင္း အဆင္သင့္ထည့္ေပးလိုက္တာကြ…”
“ေအာ္… ေအာ… ဒါဆို သန္ေလးက ဒီဓားနဲ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသရေတာ့မွာေပ့ါေလ ဟုတ္လား”
“ဟား…ေကာင္းတယ္…ေကာင္းတယ္”
“ဘာာာာာ……..”
11.
မႏၱေလးကုိျပန္ေတာ့ နဖူးေပၚက ဘုသီးကုိ လူမျမင္ေအာင္ တဘက္နဲ႔ ပတ္ျပန္ခ့ဲရတယ္
အားလံုးနည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ျပံဳးႏိုင္ၾကပါေစ…
သန္၄ကုိ
0 comments:
Post a Comment