“ေရႊတံခါးႀကီး ဖြင္႔ပါဦး”
ကိုယ္႔သားသမီးေတြ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဘြဲ႔ရေအာင္ မိဘက အငတ္ခံေက်ာင္းထားရတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ သူတို႔ႀကီးလာရင္ ေနပူစပ္ခါး ထြက္စရာမလိုပဲ ပန္ကာေအာက္ ဇိမ္နဲ႔ထိုင္ အလုပ္လုပ္နိုင္ေအာင္လို႔ ဆိုတာ ေနာက္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အတည္ႀကီး။ ပန္ကာေအာက္ထိုင္ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ အရာရွိႀကီးေတြမွ လုပ္ႏိုင္တာေလ။ ဟိုတုန္းက ပန္ကာ၊ ေရခဲေသတၱာ၊ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ လူသာမန္ အရပ္သားေတြနဲ႔ လားလားမွ မထိုက္တဲ႔ မင္းသုံးေတာ္ဝင္ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားပါ။ သမီးစိတ္ထဲမွာ ဟိုတုန္းက ျမန္မာေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲၾကတာပဲေနာ္လို႔ ထင္သြားမွာစိုးတဲ႔အတြက္ အဲ႔ဒီတုန္းက အဲ႔ဒီပစၥည္းေတြဟာ ပိုက္ဆံရွိတိုင္းလည္း ဝယ္လို႔မရ။ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး ဥပေဒအရ တားျမစ္ကန္႔သတ္ထားတဲ႔ ျပည္ပပို႔ကုန္ေတြျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပရပါတယ္။ ၉၉ မွာ ေမြးတဲ႔ သမီးကို ၈၈ မတိုင္ခင္က ျမန္မာျပည္ႀကီး ဘယ္လိုဘယ္ပုံျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ နားလည္ႏိုင္ေစဖို႔ အတိတ္က ကိုယ္တို႔က်င္လည္ခဲ႔တဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ႀကီးနဲ႔လည္း နည္းနည္းပါးပါး မိ္တ္ဆက္ေပးဖို႔ လိုၿပီ ထင္ပါတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစံနစ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဓိကစီးပြားေရးနဲ႔ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို ပုဂၢလိကပိုင္ မဟုတ္ပဲ ျပည္သူပိုင္လို႔ေခၚေခၚ ႏို္င္ငံပိုင္လို႔ေခၚေခၚ တကယ္တမ္းေတာ႔ အစိုးရက ပိုင္တဲ႔ စံနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းရွင္စံနစ္မွာ အရင္းရွင္ကပိုင္တယ္ဆိုတဲ႔ အရင္းအႏွီးႀကီးေတြကို အစိုးရက ျပည္သူေတြပိုင္တယ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး သူပိုင္ပစၥည္းသဖြယ္ စီမံခန္႔ခြဲတာပါ။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာ႔ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီကေတာ႔ အဲသည္သေဘာအတိုင္း လုပ္ခဲ႔တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ အဲသလိုလုပ္ဖို႔ ပထမဦးဆုံးလွမ္းရတဲ႔ ေျခလွမ္းကေတာ႔ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတယ္ဆိုတဲ႔အလုပ္ပါပဲ။ ရွိနွင္႔ၿပီးသား ႀကီးႀကီးမားမား ပိုင္ဆိုင္မႈႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းအႀကီးစားေတြကို အစိုးရက ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးဥပေဒဆိုတာႀကီးနဲ႔ ကိုင္တုပ္ၿပီး အကုန္သိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ ခ်င္းေခ်ာင္းနန္းေတာ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ အနီးအနားဝန္းက်င္ ဧကမ်ားစြာေသာေျမကြက္ေတြ၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အႀကီးဆုံးဆိုတဲ႔ သမၼတဟိုတယ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ရုံႀကီး၊ စိန္ေပါ၊ စိန္ဂၽြန္း၊ စိန္ဖလိုးမီးနား၊ စိန္ၾသဂတ္စတင္း အစရွိတဲ႔ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြ၊ ဖဲထီးစက္ရုံ၊ ႏိုင္လြန္စက္ရုံ၊ ဘီစကစ္စက္ရုံ အစရွိတဲ႔ ခဲတံခၽြန္စက္ထက္ႀကီးသမွ် စက္မႈလုပ္ငန္းႀကီးေတြ၊ အစစအရာရာ ျပည္သူပိုင္ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကို တေပါင္းတစည္းတည္း ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ လူတန္းစား ကြဲျပားကြာဟမႈ ပေပ်ာက္ဖို႔ လူမြဲေတြကို သူေ႒းျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးခင္ သူေ႒းေတြကို မြဲကုန္ေအာင္ လုပ္ပလိုက္ေတာ႔ ဘာပဲေျပာေျပာ တန္းညွိစရာ မလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
လူမြဲေတြက ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သူေ႒းမင္းရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ရရွိကုန္မွပဲဟာ မခ်မ္းသာပဲ ဘယ္ေနပါ႔မလဲ ထင္တယ္ေပါ႔။ ရွိသမွ်ပစၥည္း လွည္းနဲ႔တိုက္ၿပီး ေဝပုံက်ျပန္ခြဲေပးတာမွ မဟုတ္တာ။ ေလယာဥ္ပ်ံ ေမ်ာက္တက္သိမ္းထားတိုင္း ေမာင္းလို႔ရမယ္မွတ္ေန။ အဲ႔ဒါႀကီးေတြ ပုံမွန္လည္ပတ္ၿပီး အျမတ္အစြန္းရရွိဖို႔၊ အဲသည္အျမတ္အစြန္းေတြ ျပည္သူလူထု အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ရင္ သူတို႔ရည္မွန္းတဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ပန္းတိုင္မေရာက္ပဲ သူခိုးဓါးျပက ရွင္ဘုရင္တက္လုပ္တဲ႔ ဘဝကိုပဲေရာက္သြားမွာေပါ႔။ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မယ္ ဆိုရွယ္လစ္ပန္းတိုင္ဆိုတာႀကီး ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးခဲ႔ရတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ ျပန္မသုံးသပ္ရဲဘူး။ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြ ေပၚကုန္မစိုးလို႔ ဦးေနဝင္းေခါင္းေပၚပုံခ်ၿပီး ျပည္ဖုံးကားခ်ထားၾကတယ္။ သူက အဓိကတာဝန္ရွိတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင္႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ မလိုေတာ႔ပါဘူးေလ။ တရားခံေတြ႕ေနမွ။ ငါလည္းပါတယ္ ဒိုင္ဗင္ဝင္ပစ္စရာလား။ ျဖစ္သမွ်ဒဏ္ ငဝက္ခံလိမ္႔မယ္။ (ေဒၚလာရွစ္သိန္း ရမလားလို႔ ေလာ္ဘီဝင္လုပ္ၾကည့္တာပါ။ ခိခိ)
အဲသည္သိမ္းထားတဲ႔ ျပည္သူပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြကို သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးဌာနေတြလက္ေအာက္ကို ပို႔တန္ပို႔၊ ပို႔မရရင္ သမဝါယမလုပ္ငန္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းၿပီး ဌာနဆိုင္ရာေတြက စီမံခန္႔ခြဲခဲ႔တယ္။ အက်ဳိးအျမတ္နဲ႔ ထြက္ကုန္ေတြကို ျပည္တြင္းမွာ ျဖန္႔ေဝတဲ႔အခါ ေအာက္ေျခအဆင္႔ထိမေရာက္ပဲ လူႀကီးမက်တက် ေနရာေလာက္ေတာ႔ ေရာက္ေအာင္ ဆင္႔ပါးစပ္နွမ္းပက္ခဲ႔သားပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ေဈးကြက္ကိစၥမွာ ျပည္ပသြင္းကုန္ေတြနဲ႔ မယွဥ္ႏိုင္တာေၾကာင္႔ေရာ၊ တိုင္းျပည္ကေန ႏိုင္္ငံျခားေငြ အျပင္မထြက္ေစခ်င္တာေၾကာင္႔ေရာ၊ ျပည္ပသြင္းကုန္ အားလုံးကို တားျမစ္ပိတ္ပင္ပလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က သုံးသမွ်ဟာ မနက္ဆို ပက္ဆိုးဒင္႔သြားတိုက္ေဆးနဲ႔ သြားတိုက္တယ္။ ကုန္ေနလို႔ မဝယ္ရေသးရင္ ဖြဲျပာနဲ႔လည္းရတယ္။ ဆားနဲ႔လည္း ရတယ္။ ေရခ်ဳိးေတာ႔ ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ေတာ႔ ေရႊဝါဆပ္ျပာ (မႈိေတြကို ဓါးနဲ႔ျခစ္ပစ္ၿပီးမွ ေလွ်ာ္လို႔ရတယ္)၊ ထမင္းစားေတာ႔ သမိုင္းကထုတ္တဲ႔ ေၾကြရည္သုတ္ ဒန္ပန္းကန္၊ ဒန္ဇလုံ၊ ဧည့္သည္ေစာင္သည္လာမွ သာယာဝတီ ေၾကြပန္းကန္ထုတ္သုံးတာ။ ခုေခတ္သုံးတဲ႔ ေရႊေရးပန္းေရး ေၾကြပန္းကန္အစုံလိုက္တို႔။ စတီးခ်ဳိင္႔၊ စတီးေရခြက္တို႔ဆိုတာ သူေ႒းအိမ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ ရႈိးေက႔စ္နဲ႔ လူျမင္ေအာင္ ၾကြားတဲ႔ ပစၥည္းေတြ။ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းဝိုင္းတည္ရင္ ဒန္ခရားေလးနဲ႔ ေတာ္လွေပါ႔။ ပဒုမၼာဓါတ္ဗူးဆိုတာ လူႀကီးအိမ္မွာမွ သုံးႏိုင္တယ္။ ေရခဲေရေအးေအးေလး ေသာက္ခ်င္ရုပ္ရွင္ရုံေအာက္သြား၊ တစ္ခြက္ဆယ္ျပားနဲ႔ဝယ္ေသာက္။ အေအးေသာက္ခ်င္ ဆယ္႔ငါးျပား ျပားႏွစ္ဆယ္ကုန္မယ္။ ရွာလပတ္ရည္တဲ႔။ ပရေဆးဆိုင္က ေဆးသၾကားခဲ ေသးေသးေလးရယ္၊ အခ်ဥ္မႈန္႔ အေနေတာ္ေလာက္ကေလးရယ္ စပ္လိုက္၊ ဘာလီပုံးနဲ႔ တစ္ပုံးစာေလာက္ ရမယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အေရာင္ အနီ အဝါ အစိမ္း ႀကိဳက္တာထည့္။ သံပုရာသီးကေလး နွစ္လုံးေလာက္ အကြင္းလိုက္လွီးၿပီး အဖတ္ပါေအာင္ ထည့္လိုက္ရင္ ေရခဲပဲ လိုေတာ႔တယ္။ ေရာင္းစမ္းပါေလ႔ မကုန္မခ်င္း။ လူတိုင္း အဲ႔ဒါေတြပဲ ေသာက္တယ္။ ဘယ္သူ႔အိမ္မွာမွ ဝါတာကူလာ ေရခဲေသတၱာ မရွိဘူး။ တီဗီိဆိုတာ တစ္ရပ္ကြက္လုံးမွ တစ္လုံးပဲ ရွိတယ္။ ေကာင္စီရုံးမွာ ထားခ်င္ထား၊ ျပည္သူ႔ဆိုင္မွာ ထားခ်င္ထား၊ ညဘက္ ျပတဲ႔အခ်ိန္က်ရင္ အစီအစဥ္ မစခင္ကတည္းက ကေလးေတြက ေနရာဦးထားၿပီ။ တစ္ညမွ နွစ္နာရီ သုံးနာရီေလာက္ျပတာ။ ဆိုလိုတာက မဆလေခတ္မွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဆင္းရဲတယ္။ ဒါေပသိ သူသူကိုယ္ကုိယ္ ပိန္မသာ လိမ္မသာေတြခ်ည့္ပဲမို႔ အခ်င္းခ်င္း စည္းစည္းလုံးလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ။ လူႀကီးအိမ္ေတြေတာ႔ ကိုယ္က မေရာက္ဖူးခဲ႔လို႔ ဘယ္လိုေနတယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာျဖင္႔ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္းဆိုတာ မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာ မရွိသေလာက္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ျမန္မာမုန္႔ရွိသမွ် ဘာမဆိုစားဖူးတယ္။ ေခ်ာကလက္ နဲ႔ ပန္းသီးေတာ႔ ရုပ္ရွင္ထဲပဲျမင္ဖူးတာ။
ဦးေနဝင္းေခတ္တုန္းက တရားဝင္တင္သြင္းတာ မဟုတ္ပဲ ခိုးဝင္တဲ႔ နိုင္ငံျခားျဖစ္ကုန္ပစၥည္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဲ႔ဒါေတြက မထင္ရင္ မထင္သလို ဖမ္းလို႔ သိမ္းလို႔ရတယ္။ ေမွာင္ခို လို႔ ေခၚတယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ နယ္စပ္ဘက္ကေန ဝင္လာၾကတယ္။ အဲ႔ဒါေတြကို သယ္ယူပို႔ေဆာင္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားတဲ႔ကုန္သည္ေတြ ကယ္ရီေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ သူတို႔ကို ရွာေဖြဖမ္းဆီး အေရးယူသိမ္းဆည္းတဲ႔သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပါ႔။ ရွာေဖြေရး လို႔ ေခၚတယ္။ ေမာ္လၿမဳိင္ရထားႀကီးဟာ ေမွာင္ခိုကယ္ရီေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပုံျပင္ေတြ တစ္ေထာင္႔တစ္ည ရွိတယ္။ ရထားေပၚမွာ မိန္းကေလးပိန္ပိန္ကေလးေတြ အဝတ္ေတြ အထပ္ထပ္ပတ္ၿပီး ဖက္တီးမႀကီး ျဖစ္သြားတာ၊ မ်က္မွန္ေတြ နာရီေတြ ခဏပတ္ေပးထားစမ္းပါဆိုၿပီး ဘူတာႀကီးဝင္မွ ျပန္ခၽြတ္ယူတာ။ ကိုယ္တို႔ ေဆးေက်ာင္းတက္တဲ႔အခ်ိန္အထိ ေမာ္လၿမဳိင္က သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းတက္ဖို႔လာရင္ ေက်ာင္းသားကဒ္ျပၿပီး ကက္ဆက္တစ္လုံး၊ ဒရင္းဘက္တစ္ခုသယ္လာေပး စားရိတ္ေက်ရုံအျပင္ သုံးေလာက္စြဲေလာက္ေအာင္ မုန္႔ဖိုးရသတဲ႔။ အဲသည္ပစၥည္းေတြကို သယ္တဲ႔သူေတြ လမ္းမွာဖမ္းေသာ္ျငား ေဈးထဲမွာ ဆိုင္ေပၚတင္ေရာင္းေနတာက်ေတာ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆင္ေနၾကျပန္ေရာ။ အံ့ၾသပ။ အရင္တုန္းက ဂ်ပန္ေဆးရုံေနာက္ေက်ာမွာ ရွိခဲ႔တဲ႔ စိန္ဂၽြန္းေဈးဆိုတာ ေမွာင္ခိုေဈးအႀကီးစားႀကီးပဲ။ သူ႔ထက္ႀကီးတဲ႔ ေဈးမရွိဘူး။ စတိုးဆိုင္၊ ေရွာ႔ပင္းေမာေတြလည္း မရွိဘူး။
သူ႔ထက္စြာတဲ႔ေဈးေတာ႔ ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါ စေကာ႔ေဈးပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ရွိသမွ် အထက္တန္းလႊာေတြ လာတဲ႔ေဈး။ ေဈးမဝယ္လည္း အပ်င္းေျပ လာပတ္တဲ႔ေဈး။ အဲ႔ဒီေဈး အေရွ႕ဘက္တန္းကေအရုံ နဲ႔ ဘီရုံကို သေဘၤာတန္း လို႔ေခၚတယ္။ သေဘၤာသားေတြက ပါလာတဲ႔ နို္င္ငံျခားပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ႔ေနရာ။ ေရဘင္မ်က္မွန္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ လယ္သာရွဴးဘိနပ္၊ ေရေမႊး၊ ပိုက္ဆံအိပ္၊အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံကလာတဲ႔ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြဟာ သေဘၤာသားေတြမွ သယ္မလာရင္ ျမန္မာျပည္ထဲကို ေရာက္မလာႏိုင္ဘူး။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အဲသည္ေခတ္က သေဘၤာသားအိမ္ဆိုရင္ လုပ္ခလစာေၾကာင္႔ခ်ည့္ ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္။ မေတြ႔ဖူး မျမင္ဖူးတဲ႔ အထူးအဆန္းပစၥည္းေတြ သုံးႏိုင္စြဲႏိုင္တဲ႔သူမို႔ တကယ္႔ကို လူတြင္က်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ကိုယ္႔အဖြားကို သူမ်ားလက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ ေအာ္ဒီကလုံးဆိုတဲ႔ေရေမႊးကေလးဟာေလ၊ မွန္တင္ခုံေပၚမွာ ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားစင္ေပၚတင္ထားၿပီး မူးတဲ႔ေမာ္တဲ႔အခါ လက္ကိုင္ပုဝါ အထုံးေလးဆြတ္ၿပီး ႏွာေခါင္းေတ႔ဖို႔ ထားတာ။ ကိုယ္တိုင္သုံးဖို႔ေတာ႔ ဘာလုပ္မလဲကြယ္။ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ေရသူမေရေမႊး၊ သင္းကိုယ္လိမ္းေပါင္ဒါ၊ ဗယ္စလင္းေခါင္းလိမ္းဆီေတြ အရွိသားပဲ။ အဝတ္အစားကေတာ႔ ေခတ္ေပၚ နိုင္လြန္၊ ေဖာ႔ခရစ္၊ ပါတိတ္၊ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ အသားေတြကို ပြဲလမ္းသဘင္ရွိမွ တခုတ္တရ ဝယ္ဝတ္ၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ပုံမွန္ေတာ႔ တက္ထြန္ေတြ၊ မာစရိုက္ေတြ၊ ေကာ႔တြန္ေတြနဲ႔ပဲ စခန္းသြားတာ။ လူတိုင္းလူတိုင္း အရြယ္ေရာက္လာရင္ ညွပ္ေနက် ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္နဲ႔ ခ်ဳပ္ေနက် အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ တစ္ခုခု လက္စြဲထားစရာ ရွိမွ။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က အလွဖန္တီးရွင္တို႔ ဒီဇိုင္းနာတို႔ဆိုတာ မေပၚေသးဘူး။ ခင္သန္းႏုတို႔ ေဆြဇင္ထိုက္တို႔ မင္းသမီးေတြေတာင္ ကိုယ္႔မိတ္ကပ္ကိုယ္႔ဘာသာ ျပင္ရတာ။ သူတို႔တေတြ အဝတ္အစား ဝယ္ခ်င္ခ်ဳပ္ခ်င္လည္း စေကာ႔ေဈးပဲ ရွိတာ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ စေန ေပးေဒး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးဆိုတာ ရန္ကုန္က ေရေပၚဆီေတြ မလိုင္တက္တဲ႔ေနရာ။
ေဟာ္တယ္ေတြအေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ႔ အင္းယားလိပ္က ထိပ္တန္းပဲ။ သူ႔ေနာက္မွာ သမၼတ၊ တရဝိက္၊ စထရင္းေဟာ္တယ္ ရွိတယ္။ မုန္႔ေတြကေတာ႔ သိပ္မထူးပါဘူး။ ဆင္းဒဝစ္ရွ္တစ္ခု၊ ပပ္ဖ္တစ္ခု၊ ကိတ္မုန္႔တစ္ခ်ပ္၊ ေကာ္ဖီ၊ ေရခဲမုန္႔၊ ဒါပဲ။ ခန္းမႀကီးရဲ႕ အဆင္အျပင္ကိုလိုက္ၿပီး ေဈးက ေတာ္ေတာ္ကြာသြားတာ။ မဂၤလာေဆာင္သြားရင္ မုန္႔လည္းစားရမယ္။ အဆိုေတာ္ေတြကိုလည္း အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ေတြ႕ရမယ္ မဟုတ္လား။ ေဟာ္တယ္က အစားအေသာက္ေတြကို စားေသာက္ကုန္နဲ႔ အေဖ်ာ္ယမကာေကာ္ပိုေရးရွင္းဆိုတာႀကီးက စီမံတယ္။ သူ႔လက္ေအာက္မွာ ကရဝိက္ေရခဲမုန္႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ နံမယ္ရတယ္။ ကရဝိက္ေပါင္မုန္႔ဆိုတာလည္း ဒါးနဲ႔လွီးၿပီးသား အခ်ပ္ပါးပါးေလးေတြမို႔ အထူးအဆန္းျဖစ္ခဲ႔ေသး။ ရွားမီးမုန္႔တိုက္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းထားတဲ႔ ျပည္သူ႔မုန္႔တိုက္မွာ ပလာတာတစ္ခ်ပ္ရဖို႔ တန္းစီတိုးေစာင္႔ရတယ္။ ရွားမီးသၾကားလုံးဆိုတာလည္း ယိုးဒယားသၾကားလုံးေလာက္ မေကာင္းေပမယ္႔ ခ်ဳိတာခ်င္းေတာ႔ အတူတူပဲ။ ဒါေတြအားလုံး ဒီ႕ထက္ေကာင္းတာ မရွိလို႔ အေကာင္းဆုံး။ ရန္ကုန္မွာမို႔ရတာ။ အညာကလူေတြ မဂၤလာေဆာင္လုပ္ခ်င္ရင္ ရန္ကုန္ကေပါင္မုန္႔ေတြမွာ၊ ခပ္ထူထူတစ္ခ်ပ္စီလွီး၊ အေပၚက သၾကားရည္ကေလး ေလာင္းၿပီး ေကၽြးလိုက္ရင္ ဝက္ဝက္ကိုကြဲေရာ။ သၾကားမတတ္နိုင္ တညက္ရည္ဆမ္းရတယ္။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ႔အခါ အေကာင္းဆုံးဆိုတာ အခုဟာကို မမီေပမယ္႔လည္း အေကာင္းဆုံးလို႔ေတာ႔ ခံစားလို႔ရခဲ႔တာပါပဲေလ။
ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဆိုတာ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ျပန္အက်ဥ္းရုံးရရင္ အစစအရာရာ တန္းစီတဲ႔ေခတ္။ သမဆိုင္မွာလည္း တန္းစီရတယ္။ ရုပ္ရွင္ရုံမွာလည္း တန္းစီရတယ္။ ဓါတ္ဆီဆိုင္မွာလည္း တန္းစီရတယ္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေဆးနဲ႔ေဆးပစၥည္း ကုန္သြယ္ေရးမွာ စာအုပ္ထပ္ၿပီး တန္းစီရတယ္။ တန္းစီၿပီး ဝယ္လို႔ရတဲ႔ပစၥည္းကို ဆိုင္ေရွ႕မွာတင္ ျပန္ေရာင္း၊ အျမတ္ရတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔အျပင္ကေဈးထက္ သက္သာလို႔။ ဆရာဝန္ေတြ ေဆးတိုးစားတယ္လို႔ အေျပာခံရတဲ႔ ေခတ္တစ္ေခတ္ ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ လူႀကီးအိမ္ေတြမွာ ပဒုမၼာတို႔ မယ္႔တြက္တာတို႔ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ကေလးေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ တန္းစီစရာ မလိုဘူး။ စာအုပ္ကို ေကာက္တဲ႔ဆီအပ္လိုက္ရင္ တစ္လစာ အိမ္အသုံးစားရိတ္ေတာ႔ အသာေလးကာမိသတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔လည္း အဲသည္ေခတ္က လူႀကီးေတြဟာ အခုေခတ္လူႀကီးေတြ ခ်မ္းသာသေလာက္ေတာ႔ မခ်မ္းသာဘူး။ အရာရွိျဖစ္မွ မာဇဒါ ဘီ၆၀၀ ရတယ္။ ညႊန္မွဴးျဖစ္မွ မာဇဒါဂ်စ္စီးရတယ္။ ဒုဝန္ႀကီးေလာက္ဆို 323၊ ဝန္ႀကီးျဖစ္မွ 929၊ အာဏာကုန္ပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင္႔ေလာက္ဆို သုဝဏၰမွာ ေျမကြက္ရတယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ လို႔ေခၚတာ။ မဆလလူႀကီးေတြ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ ခုကာလသားသမီးမ်ား ဟားတိုက္ရယ္ၾကလိမ္႔မယ္။ သူတို႔တုန္းက အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္တည္းသာ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင္႔ရွိတယ္။ က်န္တဲ႔သူ လာဘ္မစားရဲဘူး။ ေရႊနားေတာ္ေပါက္ၾကားသြားရင္ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းမရွိ၊ ျဖဳတ္လိုက္ဆို ငုတ္တုတ္ေမ႔ကေရာပဲ။ အျဖဳတ္ခံရလို႔ ရွက္ၿပီး သတ္ေသတဲ႔သူေတြေတာင္ ရွိတယ္။ နႈတ္မိန္႔နဲ႔ အရာခပ္သိမ္း ၿငိမ္းတယ္။ အဘိုးႀကီး မ်က္မုန္းက်ဳိးရင္ ျမန္မာျပည္ေနဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔သာေျပး။ ေတြ႕ရာသခၤ်ဳိင္း ဓါးမဆိုင္းဘူး။ (ကိုယ္ေတြ႔ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၾကသပ) အခုေခတ္ကေတာ႔ ရေသ႔ရွစ္ေသာင္းေျပာမလား ဟသၤာကိုးေသာင္း ေျပာရမလား မသိပါဘူး။ ေျပာမကုန္လို႔ေျပာေတာ႔ဘူး။
ဦးေနဝင္းေခတ္ရဲ႕ အဓိက ျပႆနာကေတာ႔ တံခါးပိတ္ဝါဒပါ။ ျပည္တြင္းကလူေတြကို ျပည္ပနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး သူသိေစခ်င္သေလာက္သာ အသိေပးတဲ႔ ျပန္ၾကားေရးစံနစ္ က်င္႔သုံးပါတယ္။ အစိုးရကိစၥ နဲ႔ မပတ္သက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုတ္မေပးပါဘူး။ သူ႔လက္ထက္မွာ လူျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ကိုယ္ဟာ ရန္ကုန္သား ရန္ကုန္ေပါက္ ျဖစ္တာေတာင္ အသက္ ၂၈ နွစ္အရြယ္ ေဆးေက်ာင္းၿပီးတဲ႔အခါက်မွ ေလယာဥ္ပ်ံ စစီးဖူးပါတယ္။ ေလဆိပ္ဆိုတာ သေဘၤာသားေတြ၊ နိုင္ငံျခားပြဲၿပဳိင္မယ္႔ အားကစားသမားေတြသာ အေရာက္အေပါက္မ်ားတဲ႔ေနရာပါ။ ထင္ရွားတဲ႔ ဥပမာတစ္ခုကေတာ႔ ဗိုလ္ကိုဦးတစ္ေယာက္ တပ္ကထြက္ၿပီး ၾသစေၾတးလ်ကိုအျပန္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရက ေမာင္ရင္လာ တံခါးပိတ္ ခ်ိတ္ လုပ္လိုက္တဲ႔အတြက္ သူ႔ခမ်ာ ရည္းစားဆီ မျပန္ႏိုင္ပဲ ရုပ္ရွင္မင္းသား ဝင္းဦး ျဖစ္လာသတဲ႔။ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူေပါ႔ေလ။ သူဟာ ျမန္မာျပည္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလို႔ မဆလေခတ္မွာ အင္းယားကန္ေစာင္း ေကာ႔တစ္ခ်္တစ္လုံးဝယ္ၿပီး ၿပဳိင္ကားအနီေလးတစ္စီး စီးနိုင္သတဲ႔။ သူစီးတဲ႔ကားအတြက္ ေလယာဥ္ဆီျမန္မာျပည္မွာ မရွိလို႔ နိုင္ငံျခားကေန ပီပါလိုက္ မွာယူရတယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာၾကေသး။ ဝဋ္ဆိုတာပါလာရင္ ကုန္ေအာင္ဆပ္ရသပ ကိုကိုဦးရယ္။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ဖလန္းဖလန္းထေနတာ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဖ်ား သိေတာ္မူသြားလို႔ အျမတ္ေတာ္ေၾကးေကာက္လိုက္တာ အိမ္ေရာကားေရာ ေရာင္းဆပ္လိုက္ရတဲ႔အျပင္ လူေတာင္ ဘားလမ္းက စႏၵာမဂၢဇင္းတိုက္ ထပ္ခိုးေလးေပၚ ျပန္ေရာက္သြားသတဲ႔။ သူနဲ႔အတူ အမႈတြဲပါသြားတာ ၾကည္ၾကည္ေ႒းတို႔ တြံေတးသိန္းတန္တို႔ေလ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရးတဲ႔ မာလာရီ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘြားေတာ္ႀကီး အျမတ္ေတာ္ေၾကးပိလို႔ ကုန္းေကာက္စရာမရွိ ျဖစ္သြားတာ ဖတ္ရပါလိမ္႔မယ္။ မဆလေခတ္က အခြန္ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးလဲ သိတဲ႔ၾကဳံတဲ႔သူေတြ ေမးၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ႔ အိမ္ဝယ္ဝယ္ ကားဝယ္ဝယ္၊ ဘယ္က ပိုက္ဆံရသလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေငြျဖဴမျပႏိုင္ရင္ ပစၥည္းတန္ဖိုးရဲ႕၅၀% အခြန္စည္းၾကပ္ပါတယ္။ ျပႏိုင္ရင္လည္း အဲ႔သေလာက္ေတာ႔ ေပးရတာပဲ။ အဲ႔သည္ဝင္ေငြေတြအတြက္ ဝင္ေငြခြန္မွ မေပးခဲ႔ရေသးတာ။ ေပးဆိုေပး။ မေပးရင္ သိမ္းမွာ။ ခုေခတ္ေတာ႔ ေရႊတိဂုံဖ်ားႀကီးေတာင္ ေငြျဖဴမျပ၊ အခြန္မေပးပဲ ေကာက္ဝယ္ၾကမလား မသိပါဘူး။ ဝန္ႀကီးမ်ားရုံးေလာက္ေတာ႔ သနားတယ္။
မဆလေခတ္မွာ သူေ႒းေတြ သိပ္ခ်မ္းသာလို႔ မျဖစ္တာ သဘာဝက်ပါတယ္ေလ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို ေသဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သိပ္မွ မခ်မ္းသာပဲနဲ႔။ (အခုနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေျပာတာ) အဲသည္အတိုင္း ၂၆ နွစ္တိတိ အုပ္ခ်ဳပ္သြားၿပီးတဲ႔ေနာက္ ပါတီရယ္ ေကာင္စီရယ္ကို ပစ္ၿပီး အာမီဘက္ကို မိမိရရနင္းၿပီး အာဏာသိမ္းလိုက္တာဟာ မေအာင္ျမင္တဲ႔ႏို္င္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဘယ္သူမွ မတြန္းလွန္နို္င္ေအာင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို က်င္႔သုံးလိုက္တဲ႔သေဘာပါပဲ။ လက္ထဲက အာဏာကို စြန္႔လႊတ္ရမွာစိုးတဲ႔အတြက္ တပ္မေတာ္ကို ကာကြယ္ေရးမွာ မသုံးပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္မွာ သုံးလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာ တည္တံ႔ခိုင္ၿမဲေရးဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အဓိကတာဝန္ပါ လို႔ အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္ေၾကာ္ျငာတယ္။ ေနာက္ထပ္၂၆ ႏွစ္ ထပ္အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ကိုယ္ေတြ စိတ္ထဲမွာ ျပည္သူေတြ လက္ထဲ အာဏာမေရာက္ေသးတဲ႔အတြက္ အရင္လူေတြပဲ ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ႔အတြက္ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာအေျပာင္းအလဲမွမရွိေသးဘူး လို႔ တစိုက္မတ္မတ္ ယုံၾကည္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲကလူေတြသာ မေျပာင္းလဲခဲ႔တာ။ စံနစ္ႀကီးက ေျပာင္းသြားတဲ႔အတြက္ အခုေခတ္မွာေမြးတဲ႔ သမီးတို႔အရြယ္ေတြဟာ သူ႔အေဖေခတ္တုန္းက ဘယ္လိုႀကီးျပင္းခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ႔အထိ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ႔ၿပီပဲ။
မဆလေခတ္တုန္းက လူတိုင္းဆင္းရဲတယ္။ အခုေခတ္မွာလည္း လူေတြ ဆင္းရဲတုန္းပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ႔ဘက္မွာ ဘာမွ မထူးဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ႔ဘက္မွာေတာ႔ ထူးတယ္။ လူတခ်ဳိ႕ ခ်မ္းသာလာနိုင္ၿပီ။ လက္တစ္ဆုပ္စာေသာ နီးစပ္ရာအသိုင္းအဝိုင္းမ်ား မခန္႔မွန္းနို္င္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနၿပီ။ အနားယူသြားေသာ လူႀကီးမိသားစုမ်ား ပိုင္ဆိုင္မႈ ကုေဋကုဋာေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ထားဖို႔ စိတ္မခ်လို႔ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ထားတဲ႔ၾကားထဲကေတာင္ တစ္ကမာၻလုံးအနွံ႕ ရင္းႏွီးျမွဳတ္နွံထားၾကၿပီ။ စကၤာပူဆိုတာေလာက္က ခံပြင္႔လို မရွိသုံးသုံးတာ။ သူတို႔ဥစၥာေတြ ဟိုဘက္ကိုေရာက္ရင္ အီးနဲ႔ေတာင္လွည့္မေပါက္ဘူး။ တိုင္းျပည္ထဲမွာေတာ႔ အခြံႀကီးပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ေျမေပၚေျမေအာက္ေတြတင္မကဘူး။ အဲသည္ေျမကြက္ႀကီးေတြလည္း မက်န္ေတာ႔ဘူး။ ေတာင္ေတြလည္း လက္ညွဳိးထိုးေရာင္းထားၿပီ။ ျမစ္ေတြလည္း ေဈးဆိုင္စရံယူထားၿပီ။ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ ၆၀ အုပ္ခ်ဳပ္တာေတာင္ အရာမယြင္းတဲ႔ တိုင္းျပည္ဟာ ကိုယ္႔လူမ်ဳိးေတြလက္ထက္က်မွ ခ်ဳိနဲ႔သားေရေတာင္ မက်န္ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္႔လူမ်ဳိးေတြ ဖုန္းကေလးေတြကိုယ္စီ သုံးႏိုင္ၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ကားကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စီးႏိုင္ၿပီ။ (ညေနတိုင္းလမ္းပိတ္ေနတာ၊ ညတိုင္း ကားရပ္စရာ ေနရာမရွိတာ ျငင္းလို႔ကိုမရ) မိုးပ်ံတိုက္တာ အိမ္ေျခေတြအလွ်ုဳိအလွ်ဳိ ေပၚေပါက္လာၿပီ။ (ကိုယ္မေနႏိုင္ေပမယ္႔လည္း ေနႏိုင္တဲ႔သူ အမ်ားအျပားရွိလို႔ေပါ႔) ေလအိပ္ကားႀကီးေတြ၊ ေဟာ္တယ္အႀကီးစားႀကီးေတြ၊ ပုဂၢလိကေလေၾကာင္းလိုင္းႀကီးေတြ၊ ေခတ္မီအီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းကိရိယာတန္ဆာပလာ အသစ္အဆန္းေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရုံ နဲ႔ စားေသာက္တန္းေတြ ပါတဲ႔ ေရွာ႔ပင္းေမာအႀကီးစားႀကီးေတြ၊ သည္ဟာေတြ အားလုံးဟာ မဆလေခတ္နဲ႔စာရင္ နတ္ဘုံနတ္နန္းတမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ႔ၿပီ။
ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မထိေတြ႕ရေသးတဲ႔ လူဦးေရ သန္း ၅၀ေက်ာ္ ပါဝင္ေသာ ေဈးကြက္အသစ္စက္စက္ႀကီးကို ျပည္ပရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံသူမ်ားက စားသုံးသူ သည္းေျခႀကဳိက္ ကုန္ပစၥည္းကေလးေတြ ေရာင္းခ်ၿပီး သိသူေဖာ္စားလုပ္ေနၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္တလႊားက အိမ္ေပါက္ေစ႔လိုက္ၾကည့္ရင္ ျပည္တြင္းထြက္ကုန္ဟူ၍ မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာမရွိပဲ တိုင္းတပါးပစၥည္းမ်ားက အိမ္ဦးကေန ၾကမ္းျပင္အထိ ေနရာမလပ္ စိုးမိုးထားခဲ႔ၿပီ။ သည္ဟာေတြ သည္ေနရာေရာက္နို္င္ဖို႔ ရွိၿပီးရွိဆဲ ရွိလတၱံ႔ေသာ ေငြေၾကးလုပ္အား အရင္းအႏွီးမ်ားကို ေရာ႔ပတၱျမား ေရာ႔နဂါး ေပးလို႔ လဲလွယ္ခဲ႔ရၿပီ။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ အဲယားကြန္းဖြင္႔လို႔မရရင္ သမီးမွာ အသက္ရွင္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ၿပီ။ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြ ပထဝီသြင္းလို႔မရရင္ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းေတြ အခက္ေတြ႔ၿပီ။ ဖုန္းကဒ္ကုန္သြားရင္ အခုခ်က္ျခင္း ဖုန္းကဒ္ဝယ္ခဲ႔ဖို႔ ဖုန္းဆက္မွာရၿပီ မဟုတ္လား။ ေသနတ္တစ္ခ်က္ မေဖာက္ရပဲ ေျမေပၚတစ္လက္မ မက်ဴးေက်ာ္ရပဲ စီးပြားေရးအရ ကၽြန္ျပဳခံထားရတာ ဆိုရွယ္လစ္လို အကာအကြယ္ေပးမယ္႔စံနစ္မ်ဳိး မရွိတာေၾကာင္႔ေလ။ ဒါေပသိ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနရေသး။ ႏို႔မို႔ဆို တို႔တေတြလည္း ေျမာက္ကိုရီးယားကလူေတြလို အင္တာနက္ မရွိ၊ ျပည္ပရုပ္သံ နဲ႔ အသံလႊင္႔လိုင္းမရွိ၊ ငိုဆိုငိုလိုက္ၾက ရယ္ဆိုရယ္လိုက္ၾက၊ သူတို႔ေျပာတဲ႔ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ လင္တရူးေရာဂါ (Mass Hysteria) ရေနဦးမယ္။
ကိုယ္တို႔ဆီက လူႀကီးမင္းမ်ားဟာ အင္ဒိုနီးရွား၊ ယိုးဒယားကို အားက်လို႔ အာဏာကို ေရွႈ႕တင္ကေရာ ၊ ေနာက္ကြယ္ကေရာ လက္ဆုပ္မေျဖ မိမိရရ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဖို႔သာ အားခဲေနတာ။ အေရမရ အဖတ္မရ ေလာ္ဘီလုပ္ခိုင္းဖို႔မ်ား ေဒၚလာရွစ္သိန္းေပးငွားသတဲ႔။ ၾကားထဲက ဝမ္းပ်ဥ္းသားႀကီးကို လူတကာ ဘုဥၥာဟိလုပ္ေနတာက်ေတာ႔ ကာကြယ္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာလည္း ခြဲေဝမယူတတ္ဘူး။ ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလို လုပ္ေနတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္လည္း တျခားစီးပြားေရး မူဝါဒတစ္ခုခု ပီပီျပင္ျပင္ ရွိသင္႔ၿပီ။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မွာ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲဆို။ သူတို႔နဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ႔အတိုင္း လုပ္ၾကည့္တာ မေကာင္းဘူးလား။ ၿပီးက်မွ ဟန္ခ်င္လည္းဟန္၊ မဟန္ခ်င္လည္း လြယ္လြယ္ေလး။ ျပည္သူပိုင္ ျပန္သိမ္းပလိုက္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္မွ မေရာက္တဲ႔အတူတူေတာ႔ မထူးပါဘူး။ တစ္က ျပန္စမယ္ေလ။ သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္နက္စရာမွ မရွိပဲ။ ရခိုင္မွာ ပုဇြန္၊ဂဏန္းဖမ္းေတာ႔ ေရတက္ခ်ိန္ လယ္ကန္သင္းက ဝင္ေပါက္ကေလး ဖြင္႔ေပးလိုက္။ ေရက်ရက္က်ေတာ႔ ေရထြက္ေပါက္မွာ ပိုက္ကေလး ခံထားလိုက္၊ ဟန္ကိုက်လို႔။ တံခါးဖြင္႔ေတာ႔ သူမ်ားေတြက လာရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံလိုက္။ စုမိေဆာင္းမိရွိေတာ႔ တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်မွာ ကယ္တင္ဖို႔ဆိုၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္၊ ျပည္သူပိုင္ေတြ သိမ္းပလိုက္။ သပိတ္ဝင္အိပ္ဝင္ပဲ။ တရားခံလား။ ရွာေနစရာ မလိုပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျမွာက္ေပးေနတဲ႔ မယ္မင္းႀကီးမက က႑ေကာစ တယ္လုပ္တာကိုး လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းတည္း ျပတ္တယ္။ သူမ်ားေတြမုန္းမွာမ်ား အေရးတယူလုပ္လို႔ဗ်ာ။ ခုလည္းပဲ ဘယ္သူက ခ်စ္တာက်လို႔။ ထူးပါဘူး။ ေနာ႔။
0 comments:
Post a Comment