Thursday, April 30, 2015

“ဖရဲသီး နဲ႔ ဘဲဥ”

          ေဆးရုံႀကီးမွာ အေရးအေၾကာင္းရွိ အကူအညီလိုရင္ ေျပာပါ လို႔ ဖိတ္မႏၱက ျပဳထားတဲ႔အတိုင္းပဲ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြထဲက နာေရးဖ်ားေရး မမာမက်န္းမ်ား ရွိခဲ႔ေသာ္ ဘယ္သြားလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ရြာလည္ေနမွာစိုးလို႔ အၾကံဥာဏ္ေပးတန္ေပး၊ သင္႔ရာအပ္ပို႔ လုပ္တဲ႔အခါလုပ္၊ နတ္လမ္းညႊန္တဲ႔အခါညႊန္ ၊ကူညီႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးခဲ႔သလို ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ ေရာဂါေဝဒနာမ်ားက်ေတာ႔လည္း တတ္အားသေရြ႕ကုသေပးခဲ႔ပါတယ္။ သည္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်င္လည္ခဲ႔တာ နွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ႔သေလာက္ လက္ရွိေခတ္အခါ အေျခအေနမွာလည္း ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ေနသူတစ္ေယာက္မို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူမ်ားထက္စာရင္ေတာ႔ ထဲထဲဝင္ဝင္ သိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ျမင္တိုင္းေတြ႔တိုင္း ပါးစပ္ဖြာေနရင္ ရြာျပင္ကို ေရာက္ကိန္းျမင္တာမို႔ ေဆးရုံနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ရုံနဲ႔ မေရးျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါတယ္။
ကိုယ္တို႔ေဆးဝန္ထမ္းမိသားစုေတြျဖစ္ျဖစ္ လူနာနဲ႔ လူနာရွင္မိသားစုေတြျဖစ္ျဖစ္ တစုံတရာ အက်ဳိးရွိႏိုင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္မွ အမယ္ဘုတ္ကယ္႔ သူ႔ခ်ည္ခင္ထဲကေန အစဆြဲထုတ္ေပးေလ႔ရွိပါတယ္။ ေဒၚျမေလးႀကီးေျပာတဲ႔ “မေျပာခ်င္ဘူး။ မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး။” ဆိုတာလိုပဲ ကိုယ္လည္း မေျပာခ်င္ပါဘူးဆိုမွ “အင္း။ ထီးမရွိလည္း ခေမာက္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္းေျပာရဦးမွာေပါ႔ေလ။” လို႔ ပျဲပဳတ္သည္မစန္း လုပ္ရျပန္ဦးမယ္။ အေၾကာင္းကေတာ႔ ေဆးရုံနဲ႔ လူနာအၾကားမွာ ၾကားေလမေသြးပဲ ေဝးေဝးလာရလို႔ပါ။ ဆရာဝန္ ဆရာမေတြဘက္ကလည္း မိုင္ကုန္ေနၿပီ။ ေသလုေျမာပါး အသက္ထြက္ခမန္း အလုပ္လုပ္ေနရတာ။ လူနာေတြဘက္က်ေတာ႔လည္း ဒီဆရာဝန္ဆရာမေတြေလာက္ အၾကင္နာတရားေခါင္းပါးတာ မရွိဘူး။ လို႔ ခံစားေနရတယ္။ တစ္ခုခုေတာ႔ လြဲေနၿပီမဟုတ္လား။ ဘယ္ေနရာမွာ လြဲသြားတာလဲ နည္းနည္းေလာက္ ေျခရာေကာက္ၾကည့္ရေအာင္ေလ။

          သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုယ္႔ဆီ အေရးတႀကီး ဖုန္းဆက္လာတာက သူ႔အလုပ္ထဲက ကေလးတစ္ေယာက္ ျငမ္းေပၚကျပဳတ္က်ၿပီး အေရးေပၚေရာက္ေနလို႔ အကူအညီေတာင္းတာပါ။ အဆင္သင္႔တာကေတာ႔ အဲသည္ေန႔က ကိုယ္႔ On Call ယူထားတဲ႔ေန႔ဆိုေတာ႔ နံမည္ေမး အသက္ေမးၿပီး “ဘာမွ မပူနဲ႔။ၾကည့္ထားေပးမယ္။” လို႔ အေၾကာင္းျပန္လိုက္ပါတယ္။ ကုိယ္ကသာ မပူနဲ႔ ေျပာႏိုင္တာ။ ကာယကံရွင္ကေတာ႔ မပူပဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ဘိုးဘိုးေအာင္ လိပ္စာရပဟဲ႔ဆို တေဆးရုံလုံး ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ လိုက္ရွာၾကသတဲ႔။ ရွာလည္း ေတြ႔စရာ မရွိပါဘူး။ ခြဲခန္းထဲမွာ လူနာနဲ႔ အသည္းအသန္။ ဒီတစ္ေယာက္ၿပီးလို႔ ရုံးခ်ိန္ကုန္ၿပီဆိုၿပီး အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ဳိး ထမင္းစားလို႔မရဘူး။ ညေနခ်ိန္ ကားေတြပိတ္ပုံနဲ႔ မိုးႀကဳိးပစ္သြားမယ္။ ေဆးရုံေနာက္က တရုတ္တန္းတင္ ေခါက္ဆြဲကေလးစားရတာ မနက္စာပါ။ ေနာက္ထပ္ နွစ္ေယာက္ေလာက္ ခြဲစရာ က်န္ေသးတာကိုး။ ကိုယ္႔ကိုလိုက္ရွာမရတဲ႔ လူနာရွင္ေတြက ေစာေစာက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုန္းလိုက္ခ်ိတ္ပါတယ္။“ကူညီပါဦး။ ေန႔လည္ တစ္နာရီကတည္းက ေရာက္ေနတာ။ ခုထက္ထိ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးေသးဘူး” တဲ႔။ အဲ႔ဒါေတာ႔ မျဖစ္ႏ္ိုင္ဘူးေလ။ ကိုယ္ခြဲခန္းထဲမဝင္ခင္ သုံးနာရီေလာက္က အေရးႀကီးလူနာေတြ ကေလးေတြျပလို႔ ၾကည့္ၿပီးသား။ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးသား။ “ဘာမွ မလုပ္ေသးတဲ႔လူနာဆိုရင္ ဘာမွ လုပ္စရာမလိုေသးပဲ ေစာင္႔ၾကည့္ေနရတဲ႔လူနာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ စိတ္မပူနဲ႔။” လို႔ အေၾကာင္းျပန္ၿပီး လူနာသြားၾကည့္ရတယ္။ သူ႔လူနာက တကယ္ေတာ႔ ဆရာဝန္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ထားၿပီးသား၊ အေရးေပၚကုသမႈေတြေပး၊ ေသြးစစ္၊ ဓါတ္မွန္ရိုက္၊ Ultrasound ရိုက္၊ CT Scanပါရိုက္၊ ေသြးေတြေတာင္း၊ ေသြးေပါင္ေတြက်လို႔ ျပန္တက္လာေအာင္ ဆြဲတင္၊ ဆရာဝန္မ်ားစြာက အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စမ္းသပ္ကုသထားပါလ်က္ သူတို႔ဘက္က“ဘာမွလည္း လုပ္မေပးဘူး” လို႔ ေျပာရက္တာ အံ႔ၾသလြန္းလို႔ စိတ္ပါတိုမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္းကိုယ္က စိတ္ေလ်ာ႔ရမယ္႔ဘက္က မဟုတ္လား။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေပးလုပ္ေပး သူတို႔ဘက္က ဂရုမစိုက္ဘူးလို႔ ခံစားရလို႔သာ သည္စကားမ်ဳိး ေျပာထြက္တာေပါ႔။ သည္လိုျပသနာမ်ဳိးက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ၾကဳံရတဲ႔အခင္း မဟုတ္ဘူး။ အေရးေပၚကို ေရာက္လာတဲ႔ လူနာတိုင္းနဲ႔ တာဝန္က် ဆရာဝန္ ဆရာမေတြ နိစၥဓူဝ ၾကဳံရတဲ႔ျဖစ္ရပ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ေဆြမ်ုိးသားခ်င္းမ်ား ပါလို႔ကေတာ႔ နာၿပီသာမွတ္။ ေရးလိုက္ၾကတာ ေရးလိုက္ၾကတာမ်ား။ ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႔လိုက္ မရွင္းႏိုင္လို႔ အခုတစ္ခါတည္း ဆုံထဲထည့္ေထာင္းလိုက္မယ္။ လာေလ႔။

          တကယ္ေတာ႔ အဲသည္လူနာရွင္ေတြ စိတ္ပူတာဟာ “အေရးႀကီးတယ္။ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ခြဲခန္းဝင္ရမယ္။” လို႔ ေျပာၿပီး ခြဲခန္းထဲ ေခၚနိုးေခၚနိုး နဲ႔ မေစာင္႔ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ ဒုကၡပါ။ “အေရးႀကီးတယ္” လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ေသြးေတြလည္း တစ္ပုလင္းၿပီးတစ္ပုလင္း သြင္းၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ထပ္ေတာင္းတယ္။ ခြဲဖို႔က်ေတာ႔ မေခၚတာဟာ ဆရာဝန္ေတြ ပိုက္ဆံမရေသးလို႔ ေစာင္႔ေနတာလားမသိဘူး လို႔ စိတ္ထဲမွာ စႏိုးစေနာင္႔ ျဖစ္လာပုံရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဘက္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔မသိတဲ႔အတြက္ သူတို႔ဘက္က ပူပန္စိတ္ေတြမ်ားၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတြးတာေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ဘက္မွာျဖစ္ေနတဲ႔ ဒုကၡက ခြဲရမယ္႔လူနာေတြက အမ်ားႀကီး။ ခြဲခန္းက အားလုံးေပါင္းမွ သုံးခန္းပဲ ဖြင္႔ထားတယ္။ အဲဒီထဲမွာ တစ္ခန္းက ေမးခိုင္ပိုး သံသယရွိတဲ႔လူနာခြဲထားလို႔ ဓါတ္ခြဲခန္းပို႔စစ္ရဦးမယ္။ သူဟာအေရးေပၚမို႔လို႔ သူ႔အရင္တင္ထားတဲ႔ ခြဲလူနာ တစ္က်ိပ္ေက်ာ္ကို ၾကားျဖတ္ၿပီး အျမန္ဆုံးခြဲဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ထက္ အေရးေပၚကို ေစာေရာက္တဲ႔ အေရးေပၚေတြ ရွိေသးတယ္။ ပိေတာက္ပင္ေပၚက က်တာ၊ ကားနဲ႔ျဖတ္က်ိတ္ခံရတာ။ ဓါးနဲ႔ခုတ္လိုက္လို႔ လက္ေမာင္းအလယ္က ျပတ္သြားတာ။ တစ္ခုမၿပီးပဲ ေနာက္တစ္ခု လုပ္လို႔မရဘူး။ အဲသည္ညက တညလုံး မိုးအလင္းခြဲတာေတာင္မွ ေနာက္တေန႔မနက္ေရာက္ေတာ႔ အူအတက္ေရာင္လူနာက ေလးေယာက္၊ ေျခေထာက္ျဖတ္ရမယ္႔လူနာက တစ္ေယာက္၊ ျပည္ေဖာက္ရမယ္႔လူနာကႏွစ္ေယာက္ က်န္ေနေသးတယ္။ အဲ႔ဒါေတြအားလုံး ၂၄ နာရီေက်ာ္ေအာင္ ေစာင္႔ေနရတဲ႔ အေရးေပၚလူနာေတြခ်ည့္ပဲ။ သူတို႔အားလုံးက “ဟိုလူနာေတြက်ေတာ႔ ပိုက္ဆံရလို႔ ေနာက္မွေရာက္လာလ်က္သားနဲ႔ အရင္ခြဲေပးတယ္။ ငါတို႔က်ေတာ႔ ပိုက္ဆံမေပးလို႔ မခြဲပဲထားတာ” လို႔ ထင္သြားေတာ႔ မခက္ပါလား။ စာအုပ္ထဲမွာ သင္ရတုန္းကေတာ႔ “အေရးေပၚဆိုတာ ေနကို အထြက္ေရာ အဝင္ေရာ ႏွစ္ခါမျမင္ေစသင္႔ဘူး” တဲ႔။ သည္မွာျဖင္႔ ေန႔ကူးတာ တစ္ရက္မကေပါင္။

          အေရးေပၚမွာ ကိုယ္တို႔တာဝန္က်တဲ႔အခါ ခြဲရမယ္႔လူနာေတြကို တန္းစီၿပီး ဝႈိက္ဘုတ္ႀကီးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေရးထားရတယ္။ အခု အဲသည္ဘုတ္ႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ျပန္ေလာက္ ေရးေရးထားရတာ နံရံေပၚမွာ။ ဓါတ္ပုံနဲ႔ စေတးတပ္စ္တင္ထားၾကတာ ခဏခဏ။ တစ္ေန႔ကို ခြဲလူနာ ၂၄ ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္ တစ္နာရီနဲ႔ အၿပီးခြဲရမယ္႔ သေဘာေပါ႔။ (ျဖစ္နိုင္ပါ႔မလား) ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ခ်ည့္ခြဲေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဟိုဘက္က အရိုးဆရာဝန္ေတြကလည္း ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ခြဲေနတာ။ အဲသည္ညကဆို သူတို႔ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ ျပတ္သြားတဲ႔လက္ကို လာဆက္တယ္။ ဟိုဘက္က ေဆးကုသေဆာင္က လူနာၾကည့္တဲ႔ဆီမွာလည္း ပ်ားပန္းကိုခပ္လို႔။ ကင္ဆာေဆာင္က ဆရာဝန္ကေလးက သူ႔ဂ်ဴတီေန႔မွာ လူနာအသစ္ တစ္ရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာနီးပါး လက္ခံရလို႔ မ်က္ျဖဴလန္ေနတယ္။ ၁၇-၁၈ ကို သည္ေန႔ လူနာသြားျပေတာ႔ သူတို႔ဝဒ္မွာ လူနာ ၂၀၀ ျပည့္ဖို႔တစ္ေယာက္ပဲ လိုေတာ႔တယ္တဲ႔။ ဘယ္လူနာေဆာင္မွာမွ ေခ်ာင္ေနတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ငါးပိသိပ္ငါးခ်ဥ္သိပ္။ ဘယ္ဆရာဝန္မွလည္း အားယားေနတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ အကုန္လုံး အရူးမီးဝိုင္း။ ေသြးအေျဖေရြးတဲ႔ေနရာမွာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း၊ ဓါတ္မွန္ဌာနမွာလည္း အူအူၾကြက္ညာ။ “အားလုံးက်န္းမာ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀မွာ” ဆိုတဲ႔သူႀကီးကို ဖေနာင္႔နဲ႔ေတာင္ေပါက္ခ်င္တယ္။ ျဖစ္ရတဲ႔ ျပသနာကေတာ႔ ဝန္နဲ႔အားနဲ႔မမွ်တာ လို႔ သုံးသပ္မိပါတယ္။ ဘာမသိညာမသိ လူႀကီးေတြကေတာ႔ နင္တို႔ဆရာဝန္ေတြ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမွမလုပ္တာ လို႔ ျမင္ခ်င္ျမင္မွာေပါ႔။ အဲ႔ဒီေတာ႔လည္း ျမင္းပိန္ လွိမ္႔ပိမ္႔ရိုက္သလို ၾကာပြတ္သံ တရႊမ္းရႊမ္းေပးဦးမွာေပါ႔။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း လူနာအလာရွင္းသြားေအာင္ တံမ်က္စည္းကေလး ေျပာင္းျပန္ေထာင္ထားလို႔ ယၾတာေပးမယ္႔သူက ေပးဦးမွာ။

          ပထမဆုံးစဥ္းစားရမွာက လူနာေတြ ဘာလို႔ သည္ေလာက္ အလာမ်ားသလဲ။ “အမေလး။သူ႔ေဆးရုံမ်ား ဘယ္သူက အားအားယားယား အဆူခံအေဟာက္ခံ လာပါ႔မလဲ။ ေနမေကာင္းလို႔လာတာေပါ႔။ ေနေကာင္းရင္ ရွဴရွဴးေတာင္ ဝင္မေပါက္ဘူးမွတ္။” ဒါေပမယ္႔ ေနမေကာင္းတိုင္း ေဆးရုံလာရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးရုံက ကုသမႈကို လိုအပ္မွ လာရတာေလ။ “ဆရာမ သမီးရဲ႕ ဗိုက္ထဲက ေအာင္႔ေအာင္႔ေနတယ္” ဆိုတာမ်ဳိးက်ေတာ႔ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဆရာဝန္ဆီ အရင္ျပၿပီး သူက လိုအပ္လို႔ ေဆးရုံသြားပါဆိုမွ ေဆးရုံလာရတာပါ။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေခါင္းကိုက္ဗိုက္နာတာေလာက္ကေတာ႔ အရပ္ထဲတင္ “ကၽြန္ေတာ္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပါ” ဆိုသူေတြနဲ႔ျပၿပီး “သူ႔ကို ကရင္ေမးအက္စ္ ေပးလိုက္ပါေဟ႔” နဲ႔ ေပ်ာက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရးေပၚမွာ ၾကည့္ေနရတာက “ယားဖုကေလးေတြ ထြက္ေနလို႔” ဆိုတာလည္းပါရဲ႕။ “ညဘက္ႀကီး အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ၾကင္နာစြာ အိပ္ေဆးေလးမ်ား ေပးပါ” ဆိုတဲ႔သူလည္း ပါရဲ႕။“မၾကည့္ေပးဘူး” ေျပာရင္ အားႀကီး စိတ္ဆိုးတယ္။ ဒါေလးကုေပးလိုက္ရတာ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လဲလို႔ ထင္တယ္။ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာလို စံနစ္တက် လူနာလႊဲပို႔တဲ႔စံနစ္ မရွိတဲ႔အတြက္ လူနာေတြ မ်ားေနရတယ္။ ပူတာအိုက အုန္းသီးေလာက္ ရင္သားအက်ိတ္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမလည္း ရန္ကုန္မွာပဲ လာခြဲတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ တနံတလ်ားက လာခ်င္တဲ႔လူနာေတြ Proxy မ်ဳိးစုံနဲ႔ေရာက္လာသ၍ လက္ခံကုသေပးေနတာမို႔လည္း လူနာမ်ားတယ္။ အဲသည္ထဲမွာမွ အရာခပ္သိမ္း စားရိတ္ၿငိမ္း က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈႀကီးေၾကာင္႔ အရင္ကထက္စာရင္ လူနာေတြ နွစ္ဆသုံးဆ မ်ားလာတယ္။ လူနာအင္အားက မႏို္င္ဝန္ျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဝန္ထမ္းအင္အားနဲ႔ အေျခခံအေဆာက္အဦက မီေအာင္လိုက္မတိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ေသးတဲ႔အတြက္  ကိုယ္တို႔ေဆးရုံထဲမွာလည္း ခုံးေက်ာ္တံတားေတြ ၿပဳိင္ေဆာက္ေနတဲ႔ ရန္ကုန္ကားလမ္းမမ်ားပမာ တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ္႔ေနရတယ္။

          ဒုတိယတစ္ခု စဥ္းစားစရာက ျမန္မာျပည္ကလူေတြကပဲ အရင္ကထက္ပိုၿပီး မက်န္းမမာျဖစ္လာတာေၾကာင္႔လားေပါ႔။ ေဆးရုံႀကီးက ကင္ဆာဌာနေရာက္ဖူးသူတိုင္း “ဘုရားဘုရား။ ငါတို႔ႏိုင္ငံကင္ဆာျဖစ္တဲ႔လူနာေတြ မ်ားလွခ်ည့္လား” လို႔ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားေစရမယ္။ ဒါျဖင္႔ရင္ Diabetic Clinic ဘက္ ဝင္ခဲ႔ပါဦး။ အဲသမွာလည္း ဆီးခ်ဳိေဝဒနာသည္ေတြ အံ႔မခန္းေလာက္ေအာင္ ေတြ႕ရမယ္။ အဲ႔ဒါေတြ အားလုံးက ျမန္မာျပည္မွာ လူဦးေရတိုးပြားလာတဲ႔အတြက္ မက်န္းမမာျဖစ္တဲ႔ လူနာဦးေရလည္း အခ်ဳိးညီစြာ လိုက္တိုးတက္လာရတယ္ လို႔ သေဘာထားလို႔ရတယ္။ အဲသလို သေဘာထားလို႔မရတဲ႔ လူနာဦးေရ အဆမတန္တိုးပြားလာတာကို သိခ်င္ရင္ေတာ႔ အေရးေပၚဌာနကိုပဲ ျပန္လွည့္မွရမယ္။ ကိုယ္တို႔ေဆးရုံမွာ အေသအေပ်ာက္အမ်ားဆုံးနဲ႔ ေဆးရုံတက္လူနာ အမ်ားဆုံးဦးေရဟာ ဘယ္ကလာတယ္ ထင္သလဲ။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မေတာ္တဆမႈေတြနဲ႔ ကားလမ္းမေပၚက လာၾကတယ္ဗ်။ ယာဥ္တုိက္မႈ မျဖစ္တဲ႔ေန႔ဆိုတာ တစ္ေန႔မွ မရွိဘူး။ မနက္တိုင္း ရင္ခြဲစစ္ေဆးေနၾကတဲ႔ အေလာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း ကားအက္စီးဒင္႔နဲ႔ခ်ည့္ပဲ။ မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတဲ႔ လူနာဦးေရဟာ မမာမက်န္း ေရာဂါေဝဒနာ ခံစားေနရသူေတြထက္ကို ပိုမ်ားတယ္။(သူတို႔က ရဲမႈနဲ႔ဆိုေတာ႔ အျပင္ေဆးခန္းသြားလို႔ မရတာလည္း ပါတာေပါ႔ေလ) ဟိုးတုန္းကေတာ႔ သည္လိုလူနာေတြဟာ ကိုယ္တို႔ဆီ ေရာက္ေအာင္မလာနိုင္ၾကဘူး။ လမ္းတင္ ဒုကၡျဖစ္ၿပီး ရင္ခြဲရုံတန္းေရာက္သြားတာ။ အခုအခါမွာေတာ႔ Ambulance Service ေတြက ေကာင္းလာတာရယ္၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အဆင္ေျပလာတာရယ္ေၾကာင္႔ လမ္းတင္ ပိုးစိုးပက္စက္ ေသရမယ္႔လူနာေတြဟာ ဆရာဝန္ေတြလက္ထဲမွာ ပိုးလိုးပက္လက္ လူမမာႀကီးေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေတာ႔ ကယ္လို႔ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ လူေမ်ာသေရြ႕ ေငြနဲ႔လိုက္ဖို႔သာျပင္ထား။ ဆရာဝန္ေတြ အစြမ္းကုန္ ဝိုင္းဝန္းႀကဳိးစားကုသၾကရင္း အထူးၾကပ္မတ္ကုသေဆာင္ထဲမွာ နာတာရွည္ၿပီးမွ သေဘၤာနစ္သလိုနစ္ရတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ယာဥ္တိုက္မႈဆိုတဲ႔ကိစၥဟာ ျဖစ္လာၿပီးမွ ေနာက္ကလိုက္ရရင္ အသက္ရင္လည္း ေသတတ္တယ္။ ဥစၥာရင္လည္း ပ်က္တတ္တယ္။ ဆရာဝန္ဆရာမေတြလည္း မႏိုင္မနင္း အလုပ္ပိေစတယ္။ နိုင္ငံေတာ္က ကုန္က်ေငြေတြလည္း ေသာက္ေသာက္လဲ ျပဳန္းတီးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္။ လူနာတစ္ေယာက္ ပက္လက္လာရင္ ေခါင္းခါးေျခလက္၊ ရင္ေခါင္း ဝမ္းျပင္ ဓါတ္မွန္တင္ အခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ရတာ။ ေသြးစစ္ေသြးသြင္း၊ ခြဲခန္းဝင္၊ မေကာင္းမခ်င္း ေနာက္ကလိုက္ရတာ ေငြကုန္လူပန္း ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းလြန္းလို႔ မျဖစ္ခင္က ႀကဳိတင္ကာကြယ္ၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

          ဒါကေတာ႔ ဦးရယ္။ မေတာ္တဆပါဆိုမွ။ ဘယ္သူက တမင္ကားတိုက္ေအာင္ လုပ္ပါ႔မလဲ။ ေသလို႔သာေသသြားဦး။ “မို႔ ထင္မထားဘူး” နဲ႔ပဲ ဘဝတစ္ပါးကို ကူးေျပာင္းသြားရတာပါ။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္ မေတာ္တဆမႈေတြ အျဖစ္နည္းသြားေအာင္ လုပ္ဖို႔အတြက္က ကာယကံရွင္ေတြကို “သတိထားေမာင္းေနာ္။ ေျဖးေျဖးေမာင္းေနာ္။” ေအာ္ေနရုံနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ တရားဥပေဒပိုင္းက ယာဥ္စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးကို တင္းၾကပ္ေပးဖို႔ လိုတဲ႔အေၾကာင္း ေတြးမိလို႔ပါ။ ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႕ ေရာက္လာတဲ႔ ယာဥ္တိုက္မႈတိုင္းကို စပ္စုတယ္။ ဘယ္မွာျဖစ္ခဲ႔တာလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အျမန္လမ္းႀကီးေၾကာင္႔ျဖစ္ရတယ္ လို႔ ေျပာပါလိမ္႔မယ္။ ေျပာခ်င္ေနတာကိုး။ ဟုတ္ေတာ႔ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာကေတာ႔ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြ မရွိတဲ႔ေနရာေတြမွာ အျဖစ္မ်ားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ (ထူးထူးျခားျခားအဝိုင္းပတ္ရင္း ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကိုမွ တည့္တည့္ဝင္တိုက္သြားတာလည္း ရွိတာေပါ႔။) ယာဥ္တိုက္မႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ယာဥ္စည္းကမ္းလမ္းစည္းကမ္း မလိုက္နာလို႔ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတဲ႔အဆိုဟာ ဘယ္ဘက္ကမွ ျငင္းစရာမရွိတဲ႔အဆိုပါ။ အဲဒီအခ်က္ကို ျမင္ေတာ႔မွ ကိုယ္႔တသက္တာမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြကို မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါလား လို႔ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။

          တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကားေမာင္းတတ္စကတည္းက ကိုယ္ အင္မတန္ မ်က္မုန္းက်ဳိးမိတဲ႔လူေတြဟာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္လို႔ေခၚေခၚ၊ ဘဲဥ လို႔ေခၚေခၚ၊ အဲသည္ယာဥ္ထိမ္းရဲဆိုတဲ႔ လူႀကီးေတြပါပဲ။ (သူတို႔က ဘဲဥ ဆိုရင္ ကိုယ္က ဖရဲသီးေပါ႔ကြယ္။) အလကားေန သူမ်ားဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ခ်ည့္ပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္ လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔မွာ အမွားရွိရင္ “ညီေလး မင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲကြာ”ဆိုၿပီး ေတာင္းမယ္။ အမွားမရွိရင္ လိုင္စင္ ဝွီးတက္စစ္မယ္။ အျပစ္ရွာမရရင္ “ကိုႀကီးတို႔ကို လက္ဘက္ရည္ဖိုးေလး ေပးသြားပါဦး” လို႔ ေျပာင္ေတာင္းမယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္႔အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံကေလးမ်ား ထြက္သြားရင္ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ႔အမွားကို မျမင္ေတာ႔ပဲ သည္ေကာင္ေတြ မသထာေရစာ စားေနတယ္လို႔ ျမင္သြားတတ္တာကိုး။ တခါတုန္းကဆို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဟားတာခံရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က ဟြန္းတီးလို႔ ဒဏ္ေငြသြားေဆာင္ခိုင္းတာေၾကာင္႔ ေမတၱာေတြပို႔ေနေတာ႔ သူက “ဘယ္နားမွာ ဟြန္းသြားတီးမိလို႔လဲ”လို႔ ျပန္ေမးတယ္။ “၅၂ လမ္းထိပ္မွာေလ။ ေရွ႕ကားက ဖယ္မေပးလို႔ ေနာက္က ဟြန္းတီးတာ။” ဆိုေတာ႔ သူက ရယ္လိုက္တာ။ “ေမာင္ေကာင္းထိုက္ထဲကိုပို႔” တဲ႔။ အဲ႔ဒါ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ရုံးေရွ႕ေလ။ သေဘာကေတာ႔ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကို ခဏခဏ မုန္႔ဖိုးေတြေပးေနရၿပီဆိုရင္ ကိုယ္က ခဏခဏ ယာဥ္စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မိၿပီလို႔ သတိရသင္႔တာပါ။ သူနဲ႔ကင္းခ်င္ရင္ ကိုယ္က ကားကို စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေမာင္းမွ ရမွာေပါ႔။

          အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြလည္း ကိုယ္တို႔ေဆးရုံမွာ ဝန္နဲ႔အားနဲ႔မမွ်သလို သူတို႔လည္း လမ္းေပၚမွာ လူနဲ႔ကားနဲ႔ မမွ်ေတာ႔ဘူး။ မီးပြဳိင္႔ေတြကပ်က္၊ ကားေတြက ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္း၊ ေဈးသည္ေတြက ပလက္ေဖာင္းေပၚေရာက္၊ လူေတြက ကားလမ္းမ ဆင္းေလွ်ာက္၊ လိုင္းကားေတြက ထိပ္ကပိတ္ၿပီး ေက်ာက္ခ်ရပ္၊ တရားပြဲေတြ လမ္းပိတ္က်င္းပ၊ ခုံးေက်ာ္တံတားေတြက မၿပီးနိုင္မစီးႏိုင္ လမ္းပိတ္၊ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူ၊ ပိုက္ဆံမရခ်င္ ေနပါေစေတာ႔။ ထြက္သာေျပးခ်င္တဲ႔စိတ္ ေပၚေနမွာ အမွန္ပဲ။ လူေတြက ပိုက္ဆံရွိလို႔ ကားသာဝယ္စီးတာ။ ေမာင္းတဲ႔အခါက်ေတာ႔ လစ္ရင္လစ္သလိုခ်ည့္ပဲ။ ေနာက္ကားေတြ ပါခ်င္သေလာက္ပါလာပေစ။ မေကြ႕ရတဲ႔ေနရာမွာ အလယ္ေကာင္တုံးလြတ္တာနဲ႔ ဂငယ္ေကြ႕ ေကြ႕ထည့္လိုက္တာ။ “ေဟ်ာင္႔ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ။ လမ္းေတြပိတ္ကုန္ၿပီ။” လို႔ ေျပာရင္ တုတ္ဆြဲၿပီး ဆင္းလာေရာ။ ေကြ႕ရမယ္႔ ယာဥ္ေက်ာက်ေတာ႔ တန္းမစီခ်င္လို႔ တည့္တည့္လမ္းအတိုင္းလာၿပီး လမး္ဆုံေရာက္မွ ျဖတ္ကနဲလိုက္ေကြ႔ဖို႔ ျပင္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ယာဥ္ေၾကာထဲ လမ္းေျပာင္းျပန္ ကို ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ကေန လုံးဝလမ္းပိတ္တဲ႔အထိ “မိုက္ရင္ေက်ာ္တိုက္ရင္ေလ်ာ္” လို႔ ေအာ္ၿပီး ဝင္တယ္။ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ေလာက္ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ေမာင္းတဲ႔သူေတြ ရွိနိုင္ပါ႔မလား မသိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကေလးမ်ား အရိပ္အေယာင္ျမင္လိုက္ ခ်က္ခ်င္းကို လိမ္မာသြားၾကတာ အံ႔ၾသစရာ။ ညေနတိုင္း အိမ္ျပန္လို႔ ပန္းဆိုးတန္းကေန မဟာဗႏၶဳလလမ္းကိုေကြ႕ရင္ ေရွ႕ကားဂိတ္ေတြမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ရွိမွ ကားေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ေမာင္းလို႔ရတယ္။ သူတို႔တစ္ရက္ကေလး မရွိလို္က္တာနဲ႔ အဲသည္ေန႔ လမ္းပိတ္တာပဲ။ ဘတ္စကားႀကီးေတြဟာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္မရွိရင္ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ စည္းကမ္းမလိုက္နာၾကေတာ႔ဘူး။ တံခြန္မရွိေသာရထား မယားမရွိေသာလင္ေတြထက္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္မရွိေသာမီးပြဳိင္႔ဆိုတာဟာေလ ဖင္ေရႊ႕ဖင္ေရႊ႕နဲ႔ ေတာင္းစားတဲ႔ ဒုကၡိတကေတာင္ အေလးမထားဘူးလို႔မွတ္။

            သူတို႔က ေကာင္းလြန္းလို႔ တတၿပီး လြမ္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔လူကိုယ္႔အက်င္႔ေတြေၾကာင္႔ သူတို႔မရွိရင္ ကားေမာင္းရတာ မင္းမဲ႔တိုင္းျပည္ဘဝ ေရာက္ေနတာမို႔လို႔ “မရွိမျဖစ္ဘဲဥ” ေလာ္ဘီလုပ္ရတာပါ။ သူတို႔ရွိရင္ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္႔အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံထြက္မွာ ေၾကာက္တာေၾကာင္႔ အလိုလို စည္းကမ္းေသဝပ္သြားေရာ။ တကယ္လို႔မ်ား ယာဥ္တိုက္မႈေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထရွိတဲ႔ ေနရာေတြမွာ ယာဥ္ထိမ္းရဲေတြ အလုံအေလာက္ တာဝန္ခ်ထားေပးလိုက္ရင္ သူတို႔ကို ေပးရတဲ႔လခဟာ ေနာက္ကလိုက္လိုက္ရွင္းရတဲ႔ အေသအေပ်ာက္ အက်ဳိးအပဲ႔ ေဆးကုစားရိတ္ေတြနဲ႔စာရင္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ဘူးလို႔ သိေစခ်င္တာပါပဲ။ ကားတိုက္မႈေတြ ေလ်ာ႔သြားတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔အေရးေပၚမွာ အသည္းအသန္လူနာေတြလည္း ေလ်ာ႔သြားလိမ္႔မယ္။ ေဆးရုံႀကီးကိုခ်ည့္ တိုးခ်ဲ႔ေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ၅၂ လမ္းရုံးႀကီးလည္း တိုးခ်ဲ႔ဖို႔ သင္႔ေနၿပီေပါ႔။ (ခုေတာ႔ရပ္ထားတဲ႔ကား ကရိန္းႀကီးနဲ႔ လာလာဆြဲတဲ႔ စည္ပင္ကို ပိုေၾကာက္ေနရၿပီ။)

            တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အခုေျပာေနတာေလ “ေသာင္တူးစက္ပိေနလို႔ နည္းနည္းဖယ္ေပးေနာ္။ အာ႔လာေျပာတာ။” ဆိုတဲ႔ ပဲခူးက နဂါးဖြားဖြားရဲ႕ စကားနဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။ အခ်က္အလက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ သက္ေသသကၠာရ ဘာမွမရွိပဲ ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္ ေတာရမ္းမယ္ဖြဲ႔ေျပာေနတာ။ ပညာရွင္မွန္ရင္ ပညာရွင္ပီပီ ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ မျငင္းႏိုင္ေအာင္ ေျပာရတယ္။ ကိုယ္တို႔ေဆးရုံမွာ မႏွစ္က လူနာ သည္ေလာက္ေရာက္တယ္။ အခုသည္ေရြ႕သည္မွ် ေရာက္လာၿပီ။ အဲသည္ထဲမွာ အေသအေပ်ာက္က ေဟာသေလာက္၊ ယာဥ္တိုက္မႈနဲ႔ေသတာက ေဟာသေလာက္၊ အတြင္းလူနာ ေဟာသေလာက္၊ စသည္စသည္ ေဒတာခိုင္ခိုင္လုံလုံ ျပဳစုၿပီးမွ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲသိေအာင္ သုံးသပ္သင္႔တာ မဟုတ္လား။ ဟိုးတစ္ႏွစ္ ဂ်ပန္သြားတုန္းက တစ္ခါလုပ္ဖူးပါတယ္။ အခု အဲသည္အခ်က္အလက္ေတြကို ကိုးကားၿပီး ေျပာေနတာ။ စာတမ္းတင္တာ မဟုတ္လို႔ ခိခိခိ ၃၆ ခါ လို႔ေတာ႔ တိတိက်က် ေရမေပးလိုက္ဘူး။ အဲ႔သည္တုန္းက ေဒတာေတြက ၂၀၁၂ ကဟာကို ယူထားလို႔ ဒိတ္ေအာက္သြားၿပီ။ အခုျဖစ္ေနတာ သိခ်င္ အခုေဒတာကို ရေအာင္ယူမွ သိမယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ႔ Strategy Level ကလူေတြဟာ ေအာက္ေျခမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ လို႔ သိခ်င္ ေအာက္လူေတြ သနပ္ခါးလိမ္းတင္တဲ႔ အစီရင္ခံစာကေလးေတြ ဖတ္မယ္႔အစား အဲသည္ ေဒတာကေလးေတြကို မ်က္ေစာင္းကေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ ထိုးၾကည့္လိုက္ရင္ သေဘာေပါက္သြားမွာပါ။ သိသင္႔တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။

           ေအာင္မယ္။ ဘယ္သူက သိခ်င္တယ္ ေျပာလို႔တုန္း။ ဘာလုပ္ဖို႔ သိခ်င္ရမွာတုန္း။ ေသခ်င္တဲ႔သူေတြ ေသခ်င္သေလာက္ေသ။ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ။ နင္တို႔ဆရာဝန္ေတြလည္း စကားႀကီးစကားက်ယ္ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ မလုပ္ႏိုင္ထြက္။ တပ္ထဲကလူေတြ အကုန္ အရပ္ေခၚ ခန္႔ပလိုက္လို႔ရတယ္။ က်န္းမာေရး စာရင္းအင္း နဲ႔ စီမံကိန္းဌာနဆိုတာ မလိုအပ္လို႔ ထားေတာင္ မထားေတာ႔ဘူး။ ေပရွည္တယ္။ ဇယားရႈပ္တယ္။ အထက္ကို လာမယ္႔သူေတြက ဒါေတြသိခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးက ေျပာရင္ ေျပာတဲ႔အတိုင္းလုပ္။ အဲ႔ဒါ ပလန္ပဲ။ လူႀကီးျပန္ဆရာလုပ္ခ်င္ရင္ ေဗဒင္တတ္ေအာင္ သင္လာခဲ႔။ မွန္ေအာင္ေဟာရင္ အိမ္ဦးခန္းတင္ထားမယ္။ အဂၤဝိဇၨာေလာက္နဲ႔ေတာ႔ တက္မလာနဲ႔။ မင္႔ ျပန္သင္ေပးလိုက္ဦးမွာ။ သူရဇၨ တဲ႔။ ေဘာမ တဲ႔။ ဂုရု တဲ႔။ ၾကားဖူးသလား။ အခ်ိန္အခါေတြ ရွိတယ္။ နားမလည္ရင္ အလြတ္က်က္။ လိုရင္းတိုရွင္း မွတ္သြား။ ေဘာမ တတ္ေအာင္က်င္႔။ ေဘာမ ရင္ ဂုရုျဖစ္မယ္။ ဒါပဲ ဒါပဲ။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...