“ျပည္ေထာင္စုကိုခ်စ္”

by Soe Min on Thursday, November 22, 2012 at 10:52pm 

          သီခ်င္းမွန္ရင္ စိမ္းစိမ္းက်က္က်က္ အကုန္နားရည္၀လြယ္လို႔ တခါတေလေတာ႔လည္း ကိုယ္ကသာ အဲဒီသီခ်င္းႀကီး မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ထင္ေနတာ။ တကယ္တမ္း အစအဆုံးရေနမွန္း ေယာင္ေယာင္ၿပီး ညည္းမိမွပဲ သတိရၿပီး ဖြဟဲ႔ ဖြ ဖြ ျပန္လုပ္ယူရတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အတင္းႀကီး နားမယဥ္ယဥ္ေအာင္ ခဏခဏ အသံလႊင္႔ေပးတဲ႔ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြပါ။ “တာ၀န္ ၀တၱရား အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေစတနာေတြညီ၊ လူတိုင္းလူတိုင္း စြမ္းအားျပလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မဆုံးသည္။ ေရသာမခိုတမ္း ဇြဲလုံ႔လနဲ႔ အၿပိဳင္ႏႊဲမည္။ ျမန္မာ႔နည္းျမန္မာ႔ဟန္ လမ္းစဥ္ေအာင္ရမည္။” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြေပါ႔။ “စက္ရုံ အလုပ္ရုံ၊ ထုတ္ကုန္ပစၥည္း တိုးပြားရေအာင္ ၾကံေဆာင္ကာႀကိဳးစားလို႔ ရႏိုင္ပါသည္။ ကာယအားကိုယ္စီ ဥာဏအားတူညီ ညီညြတ္မႈ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မည္။” တဲ႔။ အဲဒါ ဘာေျပာမွန္းမသိခင္ကတည္းက စာေရးတဲ႔ခုံကို ေပတံေစာင္းနဲ႔ ေခါက္ၿပီး ဆိုတတ္တဲ႔သီခ်င္း။ ေဒၚမာမာေအးႀကီးဆိုတဲ႔ “ေမာင္ .. ေမာင္ ..။ တကယ္အလုပ္သမားဆိုရင္ ဒီကပင္ စတင္ ခ်စ္ ခ်စ္ပါရေစရွင္။ အနားမွာခ်ဥ္းကပ္လို႔ ပါးခ်င္းအပ္ကာ ေျပာခ်င္ပါသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ ကုန္ထုတ္ႏႈန္းပိုမိုတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္စမ္းပါလို႔အတည္။” ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။

ခိုင္းလို႔သာ ဆိုရတယ္ ထင္ရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္က သူလည္းဆိုရတာ ဘယ္ေလာက္ရွက္ေနမလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္လည္း နားေထာင္ရတာ ရွက္စရာ။ ဒါေပသိ ဘယ္လိုဘယ္လို နားစြဲသြားမွန္း မသိဘူး။ အစအဆုံးကိုရေရာ။

            တခါတခါေတာ႔လည္း သီခ်င္းေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ “ႏိုင္ငံေတာ္ ၿပိဳကြဲမယ္႔ အေျခအေနကို တို႔လက္မခံႏိုင္ပါ..။” ဆို စာေၾကာင္းလိုက္ႀကီး အသံထည့္ဆိုတဲ႔ စိမ္းမို႔မို႔ အသံႀကီး နားထဲက ေဖ်ာက္မရဘူး။ “ျပည့္အင္အားသည္ ျပည္တြင္းမွာသာရွိသည္။” ဆိုတဲ႔ ခင္စိုး၀င္း အသံႀကီးလိုေပါ႔။ ဂီတဆိုတာ ၀ါဒျဖန္႔စရာ လက္နက္တစ္ခုလို႔ ထင္ပုံရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဂါထာေပးတိုင္း ေတးျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခိုင္းလို႔ပဲဆိုဆို၊ နားေယာင္လို႔ပဲ ညည္းညည္း။ သေဘာတရားဆိုတာကို အဲသလိုနည္းနဲ႔ ေခါင္းထဲရိုက္သြင္းရင္ေတာ႔ ဒီဘက္နားက၀င္လို႔ ဟိုဘက္နားကထြက္သြားမွာ။ ဒီလိုေျပာလို႔ ေပၚလစီသီခ်င္းဆိုတာ အႏွစ္အရသာ မရွိဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ဆရာေရႊတိုင္ညြန္႔ ေဆးရုံေပၚကေနေရးေပးသြားတဲ႔ ဇာတိမာန္သီခ်င္းဆို ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ “ဗမာဇာနည္အခ်င္းတို႔ ဒါ ဗမာျပည္။ မဟာသာကီမင္းမွ မ်ဳိးႏြယ္ဆင္းသည္။ သမာၻတာရွည္လင္းဖို႔ အာဏာပိုင္နန္းတည္ ဒါ ဗမာျပည္ သိေစမည္။” တဲ႔။  ေဒၚမာမာေအးႀကီးရဲ႕ “ဂႏိုင္ေျခ ၿမဳိင္ေျခေတာ သာေမာဖြယ္ရာ..။” ဆို ၾကားလိုက္ရင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတာင္ ထတယ္။ အဲလိုပဲ နား၀င္ၿငိမ္႔ေျငာင္းတဲ႔ ေပၚလစီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ သတင္းလာခါနီး အဲဒါကေလးၾကားလိုက္ရင္ တီဗီပိတ္မလို႔ လုပ္ေနရင္းက အသာေလး ဆုံးေအာင္နားေထာင္ၿပီးမွ ျပည္သူ႔သေဘာထားလာရင္ ပိတ္ပစ္တယ္။ ေကဂ်ာႏူးဆိုတာ။ “ျပည္ေထာင္စုကိုခ်စ္ ေသြးခ်င္းမ်ားပီပီိ” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလ။ ေနာက္ကဂီတာတီးတဲ႔လူႀကီး၀တ္တဲ႔ ပုဆိုးအ၀ါကြက္ကေလးကအစ မွတ္မိၿပီး ေရွ႔နားက်ရင္ေတာ႔ ေကဂ်ာႏူးႀကီး ေမးကေလးဆတ္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေတာ႔မွာ လို႔ သိေနလည္း မဆုံးမခ်င္း ထိုင္ၾကည့္တယ္။ ႀကိဳက္လို႔။ ဘာျဖစ္လို႔ႀကိဳက္သလဲဆိုေတာ႔ သီခ်င္းက တုိင္းရင္းသားေတြ ျပည္ေထာင္စုကို ခ်စ္ၾကဖို႔အေၾကာင္း၊ ဆိုတာက ကခ်င္တိုင္းရင္းသူကေလး၊ ေျပာတာက နာစရာရွိရင္ လြမ္းစရာေလးနဲ႔ေျဖတဲ႔။ ဘာကြာသြားသလဲဆိုေတာ႔ ေရွ႕ကေျပာခဲ႔တဲ႔သီခ်င္းေတြလို “ေရာ႔ ဒီစာသား။ ဒီအသံနဲ႔ဆိုရမွာ နင္႔ဘာသာ ဆိုခ်င္ခ်င္ မဆိုခ်င္ခ်င္ အသံထြက္ေအာင္ဆို။ ဒီမွာ သြင္းၿပီ။” ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားသီဆိုထားတယ္။ ဆိုတဲ႔သူကိုယ္တိုင္က သူဆိုေနတဲ႔ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ သီဆိုတာ။ ဘာျဖစ္လို႔ သိသလဲဆိုေတာ႔ ခံစားလို႔ရေနတယ္ေလ။ အခုေျပာခ်င္တာ အဲဒီျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာကို ခံစားလို႔ ရသလား မရဘူးလားဆိုတဲ႔အေၾကာင္းကို ေျပာပါမယ္။

           ဦးေန၀င္းေခတ္မွာ လူျဖစ္လာသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားဆိုတဲ႔စကားလုံးဟာ ေတာ္ေတာ္ကို

အကၽြမ္းတ၀င္ရွိခဲ႔ရတာပါ။ သူ႔ခမ်ာ နံမည္ဆိုးအေမြေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ရတဲ႔ မဆလပါတီကိုေတာင္ နံမည္အသစ္ေပးထားတာကိုက တစညပါတီတဲ႔။ သူ႔သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး တုိငး္ရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးအတြက္ ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔မက်န္္ စည္းရုံးသြားႏိုင္ခဲ႔တယ္လို႔ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ ရွိတဲ႔ပုံပါပဲ။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်ဳိကၠဆံကြင္းမွာ ျပည္ေထာင္စုပြဲႀကီး ၿခိမ္႔ၿခိမ္႔သဲသဲ က်င္းပတာ၊ အလံေတာ္ႀကီး ခမ္းခမ္းနားနား သယ္ယူတာေတြကို ေတာ္ေတာ္ကိုအေလးေပးၿပီး အစဥ္အလာမပ်က္လုပ္ခဲ႔ရွာတယ္။ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္က ေဒသထြက္ကုန္ေတြကို ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ေရာင္းခ်သလို ျပခန္းႀကီးေတြမွာလည္း ေငြကုန္ေၾကးက်ခံလို႔ ခမ္းခမ္းနားနား ျပင္ဆင္ျပသတယ္။ ၀န္ႀကီးဌာနျပခန္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ပေဒသာကပြဲေတြလုပ္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ အင္မတန္စည္ကားၿပီး တျပည္လုံးက မျဖစ္မေန လာေရာက္ဆင္ႏႊဲၾကတဲ႔ ပြဲတစ္ပြဲပါ။ ျပကၡဒိန္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုေန႔ေလာက္ အင္တိုက္အားတိုက္ က်င္းပတဲ႔ အစိုးရရုံးပိတ္ရက္ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူရည္ရြယ္သလို တိုင္းရင္းသားေတြအၾကားမွာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ခိုင္ခိုင္မာမာ အုတ္ျမစ္ခ်ေပးႏိုင္ခဲ႔ရဲ႕လား ဆိုတာေတာ႔ အေတာ္ေလး သံသယျဖစ္စရာေကာင္းတယ္။ အဲဒီေခတ္က ဗုံးေပါက္ၿပီေဟ႔ ဆို က်ဳိကၠဆံကြင္းမွာ။ မိုင္းခြဲၿပီေဟ႔ဆို အလံသယ္လာတဲ႔လမ္းမွာ။ ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္ေနေန တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္က ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြ၊ ေဒသပါတီေကာ္မတီလူႀကိီးေတြ ရန္ကုန္က အႀကီးအကဲေတြအိမ္ အထုပ္ေတြနဲ႔ ၀င္တဲ႔ ပြဲႀကီးလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္။ အဲဒါဟာ သူ႔အတြက္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္လို႔ သတ္မွတ္ရင္ေတာ႔ မသိဘူး။

           ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးလဲ လို႔ ေမးရင္ အခု ဒီစာကိုေရးေနတဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေရးခင္ ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔မွ သေဘာေပါက္လာတာ။ လူတိုင္းသိတဲ႔၊ ျမင္ေနက်၊ ပါးစပ္ဖ်ားကမခ် တဖြဖြေျပာေနတဲ႔စကားေပမယ္႔ အဲဒီစကားရဲ႕ ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္ကို ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ထက္ ပိုၿပီး သေဘာေပါက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ဆိုရင္ လြန္တယ္ မထင္နဲ႔ေနာ္။ စာေမးပြဲမွာ ေမးရင္ေတာ႔ ေလးတန္းကေလးေတာင္ ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ “ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ညီရင္းအကိုပမာ ခ်စ္ၾကည္စည္းလုံးတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေပါ႔” လို႔။ ေျပာတဲ႔သူေျပာပါၿပီတဲ႔။ ၾကားတဲ႔သူက ယုံရဲ႕လား။ ေျပာတဲ႔သူကေရာ သူ႔စကား သူ႔ဖာသာ ယုံလို႔လား။ “ကိုကိုေရ သိပ္ခ်စ္တယ္။ အစြဲႀကီး စြဲမိၿပီရွင္” ဆိုတာ ေဟမာေန၀င္းလည္း ေျပာတတ္တာပဲ။ သူေတာင္ သူ႔ဖာသာ မယုံလို႔ ယုံလား ယုံလား ေမးေနရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သံသယေတြပြားေနရသလဲဆိုေတာ႔ စာေရးလာမိတဲ႔ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ အဲဒီျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားဆိုတဲ႔ အေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိလြယ္ရွလြယ္တဲ႔ “Sensitive Issue” တစ္ခုမွန္း တစတစ သေဘာေပါက္လာလို႔ပါ။ အဲဒီထက္ ပိုၿပီးေရးျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ ေဒၚယင္းမာႀကီးရဲ႕ “စကားနားေယာင္ မိုးမီးေလာင္” တုန္းကလို သူတို႔အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ျမန္မာအၾကားမွာ သပ္လွ်ဳိေပးမယ္႔သူေတြ ျမင္ေတြ႔လာရလို႔ပဲ။ ဒီအတိုင္း ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ နားေထာင္ေနမိလိုက္ရင္ ေနာင္က် အလိုတူအလိုပါဘ၀ေရာက္သြားတဲ႔ နန္းရင္း၀န္လီဆီဘိုးဘိုးႀကီးလို မျဖစ္ရေလေအာင္ ဒီကိစၥကေတာ႔ အခုကတည္းက ရွင္းထားပါမွ ေတာ္ကာက်ပါမယ္။

             ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာတဲ႔။ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚမွာ အၿမဲတမ္း အႏိုင္က်င္႔ ဗိုလ္က်ၿပီး စိုးမိုးဆက္ဆံလာတာပါတဲ႔။ ရခိုင္ထီးနန္းဟာ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္မွာ အတင္းအၾကပ္ အႏိုင္က်င္႔ၿပီး ဘုရားဆင္းတုပါမက်န္ သိမ္းပိုက္ယူငင္သြားလို႔ ပ်က္ရတယ္တဲ႔။ မြန္ေတြရဲ႕ ထီးနန္းကိုလည္း ျမန္မာေတြ မၾကာမဏ ထိပါးေႏွာက္ယွက္လြန္းလို႔ ေအာက္ျမန္မာျပည္မွာ မြန္ရယ္လို႔ေတာင္ မက်န္ဘူးတဲ႔။ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြက်ေတာ႔ ျမန္မာဘုရင္ေတြက အၿမဲလိုလို ပ႑ာဆက္ဘ၀နဲ႔ အထက္ကဆက္ဆံေနတာတဲ႔။ ကခ်င္ျပည္နယ္ဆိုတာကေတာ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ေအာက္မွာ ရွိခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ အဂၤလိပ္က သိမ္းၿပီး ျမန္မာေျမပုံထဲထည့္ထားလို႔သာ ျမန္မာေအာက္ ေရာက္ေနတာ။ တကယ္ေတာ႔ သီးျခားလြတ္လပ္တဲ႔ ျပည္နယ္တစ္ခုပါတဲ႔။ ေကာ္သူးေလက ကရင္ေတြနဲ႔ ေငြေတာင္ျပည္က ကယားေတြက်ေတာ႔ ေကာ႔ေကးရွပ္စ္ကဆင္းသက္လာတာမို႔လို႔ ျမန္မာေတြနဲ႔ မ်ဳိးႏြယ္ မတူပါဘူးတဲ႔။ ဒီဇာတ္လမ္းေတြက ရိုးေနၿပီေလ။ မဆလေခတ္ကတည္းက ေနာေက်ၿပီးသား။ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ေတြက ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္လို႔ ေသြးခြဲတဲ႔စကားေတြ။ သီဟတင္စိုးကားထဲမွာ သြားေျပာ။ ဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ၾကားခဲ႔တာ ဘယ္အျဖဴကမွ အဲဒီစကားေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာေတြဆီက ၾကားတာ။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ေသေသခ်ာခ်ာကို ေျပာလို႔ေရးလို႔ေနတာ ဖတ္ရတာ။ (ကိုယ္႔လိုဟာမ်ဳိး ဘယ္အျဖဴကမွ အဘက္မလုပ္တာမို႔လို႔ မၾကားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္) အျဖဴေတြေျပာရင္ မနာေပါင္ဗ်ာ။ ရယ္ေနလိုက္မွာေပါ႔။ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ကို သိၿပီးသားပဲ။ ခုဟာက ျမန္မာနံမယ္နဲ႔ မ်က္လုံးမည္းမည္းေတြဆီကမို႔ အသည္းနာသဗ်ာ။

                ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာလဲ သိလား။ ျမန္မာျပည္ေျမပုံႀကီးေပၚမွာ ဟိုးသမိုင္းမွတ္တမ္းေတြ စေရးေနကတည္းက ၀င္ေရာက္ေနထိုင္အေျခခ်သူေတြကို ေခၚတာေပါ႔။ ျမန္မာဆိုတာ စကတည္းက တိဘက္ျမန္မာအႏြယ္ေတြ မြန္ခမာအႏြယ္ေတြ ဧရာ၀တီ၊ ခ်င္းတြင္း၊ စစ္ေတာင္း၊ သံလြင္ ျမစ္၀ွမ္းေတြကို ၀င္ေရာက္လာခဲ႔ၾကတာပါတဲ႔။ ရုပ္ေသးပြဲစလို႔ ဇာတ္ပႏၷက္ရိုက္သလိုပဲ ဒီေျမေပၚမွာ ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံကေလးေတြ ထူေထာင္လို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနလာခဲ႔ၾကတာ ေတာင္ေပၚမွာေတာင္ေပၚသားေတြရွိသလို ေျမျပန္႔မွာလည္း ေျမျပန္႔သားေတြ ရွိခဲ႔တာပဲ။ ဘယ္ျမန္မာဘုရင္ကမွ လယ္ေျမေတြမွာခိုင္းဖို႔ ကၽြန္လိုရင္ ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔သမွ်လူ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ဖမ္းဆီးလာတာမ်ဳိး မလုပ္ခဲ႔ဘူး။ အာဖရိကတိုက္ရဲ႕သမိုင္းကိုသိရင္ အေမရိကကို လူမည္းေတြ ဘယ္လိုေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာသိရင္ ျမန္မာေတြက တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္႔ထက္စီးနင္း မလုပ္ခဲ႔ဖူးမွန္း သိလိမ္႔မယ္။

            စစ္ႏိုင္တဲ႔ ျမန္မာဘုရင္ေတြက စစ္ရႈံးတဲ႔ဆီကေန သုံ႔ပန္းေတြ အၿမဲေခၚေနက် မဟုတ္လို႔လားဆိုရင္ အင္း၀ကိုေရာက္ဖူးေအာင္ သြားၾကည့္ပါ။ အဲဒီမွာ ယိုးဒယားတန္းဆိုတာရွိတယ္။ ပုဏၰားတန္းဆိုတာလည္း ရွိတယ္။ ျမန္မာဘုရင္ေခၚလာတဲ႔ သုံ႔ပန္းဆိုတာ စပါတာကပ္ကားထဲကလို ေျခေထာက္သံေျခခ်င္းခတ္ၿပီး ေရေသာက္ဖို႔နားရင္ ၾကာပြတ္နဲ႔ ရႊမ္းကနဲ အရိုက္ခံရတဲ႔အစား မဟုတ္ဘူး။ ရပ္နဲ႔ရြာနဲ႔ မိသားစုနဲ႔ထားတာ။ ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ကို တရပ္တရြာက ပင္႔လာသေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ယိုးဒယားကို သိမ္းေတာ႔ ကေလးေတြကို ေမာင္းဆုံထဲထည့္ေထာင္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္စာအုပ္အေထာက္အထားကို ကိုးကားၿပီး ေျပာတာလဲ။ ဘယ္ေလာက္အထိ ယုံရသလဲ။ စာေရးထားတိုင္း ယုံရစတမ္းဆို Myanmar Express ကေရးသမွ်ေတြ ထိုင္ယုံေန အရူးျဖစ္ယုံပဲ ရွိမယ္။  ကိုယ္သိသေလာက္ေတာ႔ အခုလက္ရွိဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ရာမမင္းဆက္ဆိုတာ ဘုရင္႔ေနာင္ ေခၚေမြးစားၿပီး စစ္ပညာသင္ေပးခဲ႔တဲ႔ မင္းသား ျဗဟၷရာဇ္ကလာတယ္ လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ရန္သူ႔နယ္ေျမက သုံ႔ပန္းကို သားေတာ္အရင္းနဲ႔အတူထားၿပီး စစ္ပညာပါသင္ေပးတဲ႔ ဘုရင္ဆိုတာ ကမာၻ႔သမိုင္းမွာေတာင္ ၾကားဖူးလို႔လား။ သူတို႔ယိုးဒယားေတြ ျမန္မာကို မုန္းေနတယ္ဆိုတာ အဲလို ေသေသခ်ာခ်ာ ပညာမသင္ပဲ သူမ်ားေသြးခြဲစကားေတြ ယုံလြယ္တတ္တဲ႔သူေတြကသာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြဘက္ကေတာ႔ ယိုးဒယားကို ဘယ္တုန္းကမွ မမုန္းပါဘူး။ (မယုံ အခု ေဒၚယင္လက္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ေပးၾကည့္။ အိုဘားမားႀကီး ရႈံးသြားမယ္)

            ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ မဟာဂီတနယ္ပယ္ထဲက ယိုးဒယားသီခ်င္းဆိုတာေတြဟာ သူတို႔ထိုင္းမွာေတာင္ လက္က်န္မရွိတာ႔တဲ႔ ဂီတအေမြအႏွစ္ေတြေပါ႔။ ရမ္းသမ္းၿပီး ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သက္ေသရွိတယ္။ “လြမ္းပိုေအာင္ ညိဳမင္းလြင္ ေလေျပပ်ဳိး တိမ္ခိုးဆင္” ဆိုတဲ႔သီခ်င္းဟာ ယိုးဒယားမင္းသားေလးတစ္ပါး မိုးေတြညိဳလာတဲ႔အခါ အိမ္ကိုလြမ္းလြန္းလို႔ သူတို႔ဘာသာနဲ႔ ဆိုညည္းတဲ႔သီခ်င္းကေလးကို ျပန္ေရးထားတာပါတဲ႔။ သူ႔မူရင္းအသံတိုင္း ျမန္မာေတြလိုက္ဆိုၾကတာေတာ႔ “ခ်ဴ ခ်ဴ ေရ ဧ ခ်ဳိက္  ခ်ယာပါေနွာ” တဲ႔။ ယိုးဒယားေတြေတာင္ အဲဒီစကား နားမလည္ဘူး။ ယိုးဒယားသုံ႔ပန္းဆိုတာ နန္းေတာ္ထဲမွာ မင္းညီမင္းသားအျဖစ္ ၀န္ႀကီးမူးမတ္မ်ားက တတန္းတစားတည္း ဆက္ဆံၾကတယ္။ တျပည္တိုင္းျခားက လာတဲ႔သူေတာင္ အဲသလိုဆို ကိုယ္႔ျပည္ေထာင္ဘက္အခ်င္းခ်င္းဆို အတူတူပဲ ရွိမေပါ႔။ ရခိုင္နန္းဆက္က ကံရာဇာႀကီးဘုရင္ဟာ ကိုယ္တို႔ တေကာင္းအဘိရာဇာ ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ သားေတာ္ အႀကီးပဲ။ အဲသလိုပဲ ကိုယ္ေတြ ပထမ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ ထူေထာင္တဲ႔အခါ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးဆိုတာ ရခိုင္မင္းသမီး ပဥၥကလ်ာဏီကေမြးလို႔ ရခိုင္ေသြး တ၀က္တိတိပါတယ္။ ထီးေရးနန္းေရးဆိုတာ ရွိေပမယ္႔ ေဆြေရးမ်ဳိးေရးေတြ မကင္းခဲ႔ပါဘူး။ ရခိုင္ကို ျမန္မာဘက္က စစ္ျပင္၀င္ေရာက္တဲ႔အခါတိုင္းဟာ အလကားေနရင္း ရန္သြားျပဳတာ မဟုတ္ပဲ ရခိုင္ဘက္က မင္းညီမင္းသား တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ျမန္မာဘုရင္ဆီမွာ စစ္ကူေတာင္းရာက စတာပဲ မ်ားပါတယ္။ ရခိုင္ကပင္႔လာတဲ႔ မဟာျမတ္မုနိကို ရတနာပုံနန္းဦးမွာ ကိုးကြယ္ခဲ႔လို႔ သည္ကေန႔ထိ မႏၱေလးၿမဳိ႕ က်က္သေရေဆာင္ ဘာသာေရး အထြတ္အျမတ္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ နွလုံးသည္းပြတ္ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရားဆိုတာ ပုဂၢလိကပိုင္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ သေဘာမွ မရွိတာ။ ကိုယ္႔ဆီထက္ ၾကည္ညဳိပူေဇာ္ေကာ္ေရာ္မယ္႔ဆီေရာက္တာ ၀မ္းသာစရာေပါ႔။ ထိုင္းက ျမဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတာင္ ဂရိဘက္က လာတယ္ ေလ။ ဘုရားႀကီးက ေၾကးရုပ္ႀကီးေတြကလည္း အန္ေကာ၀ပ္ကလာတာပဲ။

             ျမန္မာရာဇ၀င္ေတြထဲမွာ ကခ်င္ေတြ နံမယ္မပါတာကေတာ႔ သူတို႔ကို အရင္က ရွမ္းလူမ်ဳိးထဲမွာ ထည့္ထားလို႔ပါ။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တေလွ်ာက္လုံး ဘယ္ေခတ္မွာမဆို ျမန္မာမင္းမ်ားဟာ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားနဲ႔ အဆက္အဆံမျပတ္ခဲ႔ပါဘူး။ ပုဂံေခတ္က အေနာ္ရထာမင္းရဲ႕ မိဖုရား ေစာမြန္လွ က ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးမို႔ သူ႔အကိုဆီျပန္ရင္း ေမၿမဳိ႕အတက္မွာ နားေဍာင္းက်က်န္ခဲ႔တာေပါ႔။ ပင္းယကိုတည္တဲ႔ ရွမ္းညီေနာင္ သုံးဦးဆိုတာ ရွိခဲ႔တယ္။ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္တဲ႔ ရွမ္းမင္းသိုဟန္ဘြားဆိုတာေတာင္ ျမန္မာနန္းဆက္ထဲ ပါလာခဲ႔ဖူးတယ္။ ျမန္မာနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ရွင္ဘုရင္နဲ႔ ေစာ္ဘြားဆက္ဆံေရးေလာက္ကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္လို႔ေတာ႔ မရဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ အေထာက္အထားမ်ားအရေတာ႔ ျမန္မာေတြဟာ သူတို႔ကို မလိုတမာ ႏွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံတဲ႔အေထာက္အထား မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားသမိုင္းမွာဆို ေရႊနန္းက်င္ဆိုတဲ႔ ကရင္မကေလးကို မ႑ဳိင္ထားၿပီး ဇာတ္အိမ္တည္လို႔ ဆိုၾကကၾကတယ္။ ခ်င္းကေလးဖေ၀းကို ဦးဘိုးစိန္ႀကီးကေတာ႔လည္း တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ဂရုဏာသက္ဖြယ္ ခ်စ္ခင္ဖြယ္သာ သရုပ္ေဖာ္တယ္။ ကေလးေတြႀကီးျပင္းလာခဲ႔ရတဲ႔ ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားရိုးရာ ပုံျပင္တိုင္းဟာ ျမန္မာကို အကိုႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားခဲ႔တယ္။ အဲဒါေတြက ဦးေန၀င္းခိုင္းလို႔ လုပ္ထားတာ တစ္ခုမွ မပါဘူး။ ကိုယ္လည္းမမီ သူလည္းမမီတဲ႔ ေခတ္ကအေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္ေျပာတာကမွ အမွန္လို႔ ငါတေကာမေကာလိုပါဘူး။ အေထာက္အထားကေလးေတြနဲ႔ ေျပာရင္ဆိုရင္ေတာ႔ ပိုေကာင္းတာေပါ႔။ အေထာက္အထားခ်င္းတူရင္ေတာင္ ခ်စ္စကိုရွည္ေစတဲ႔အေထာက္အထားကို ပိုခိုင္မာေအာင္ ႀကိဳးစားသင္႔တာေပါ႔။ သီခ်င္းထဲမွာပါသလို နာစရာရွိရင္ လြမ္းစရာေလးနဲ႔ေခ်တာေလ။

             “အိႏၵိယကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိျခင္း” ထဲမွာ ပ႑ိတ္ႀကီးေနရူးေရးထားတာ ဖတ္ရေတာ႔ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ပိုသေဘာေပါက္လာပါတယ္။ သူတို႔အိႏၵိယမွာ ကြဲျပားျခားနားမႈ (Diversity) ဆိုတာ သိပ္ထင္ရွားပါသတဲ႔။ လူတိုင္းလည္း အလြယ္တကူ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသတဲ႔။ ဥပမာ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းက ပထန္ေတြနဲ႔ ေတာင္ပိုင္းက တမီလ္ေတြဆို ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ပထန္လူမ်ဳိးေတြမွာ ရွိေနတဲ႔ အိႏိၵယသြင္ျပင္လကၡဏာနဲ႔ တမီလ္လူမ်ဳိးေတြမွာ ေတြ႕ရတဲ႔ အိႏိၵယသြင္ျပင္လကၡဏာကေတာ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲတဲ႔။ အဲဒီလူမ်ဳိးႏွစ္မ်ဳိးအျပင္ သီးျခားစရိုက္လကၡဏာေတြနဲ႔ထင္ရွားတဲ႔ လူမ်ဳိးကြဲေပါင္းမ်ားစြာ အိႏိၵယမွာ ေတြ႔နိုင္ေပမယ္႔ အဲသည္လူမ်ဳိးအားလုံးရဲ႕ အိႏိၵယလကၡဏာကသာ ပိုထင္ရွားတဲ႔ ဘုံလကၡဏာတစ္ခု ျဖစ္ပါသတဲ႔။ အဲဒီလကၡဏာဆိုတာ အိႏၵိယတိုင္းရင္းသားေတြ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ခံထိန္းသိမ္းလာခဲ႔ၾကတာကို အစဥ္အလာေဟာင္း မွတ္တမ္းေဟာင္းေတြမွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါသတဲ႔။ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈကို လႊမ္းမိုးဖို႔ ျပည္ပၾသဇာေတြ ဘယ္လိုပင္ ၀င္လာခဲ႔ေပမယ္႔ အဲဒီအိႏၵိယလကၡဏာကိုေတာ႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားေအာင္ လႊမ္းမိုးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ႔။ (စကားေျပာရင္ ေမးကေလး ရမ္းကာရမ္းကာ မ်က္စကေလး ပစ္ကာပစ္ကာ ေျပာတတ္တာကို ဆိုခ်င္တာလားမသိ) ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ အဲဒါဟာ နဂိုကတည္းက ျပည္ပက၀င္လာတာ မဟုတ္ပဲ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြ အေသြးအသားထဲမွာ အရိုးစြဲေနတဲ႔ ဓေလ႔ထုံးစံေတြက ဆက္ခံလာတာမို႔လို႔တဲ႔။

            အဲဒီလကၡဏာရွိတဲ႔အတြက္ သမိုင္းတင္ၿပီးဘယ္ကာလမွာမဆို အိႏၵိယတစ္ေယာက္ဟာ အိႏၵိယနိုင္ငံရဲ႕ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာပဲေနေန၊ သူ႔အိမ္သူ႔ယာလို ခံစားလို႔ရေနပါလိမ္႔မယ္တဲ႔။ အိႏၵိယရဲ႕ ျပင္ပ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေလာက္ျပည့္စုံတဲ႔ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ေတာ႔ တစိမ္းျပင္ျပင္ ခံစားရပါလိမ္႔မယ္တဲ႔။ သူေျပာေနတာႀကီးက ဦးေန၀င္းက်ဳပ္တို႔ကို ေခါင္းထဲရိုက္သြင္းလို႔ မ၀င္ခဲ႔တဲ႔ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာႀကီး မဟုတ္ဘူးလားဗ်။ ကၽြန္ေတာ႔မွာ ေမြးခ်င္းေမာင္နွမ ေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ တစိမ္းေတြ အၿမဲေျပာေလ႔ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လုံး၀ မတူၾကဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ျမင္ေနက်လာတဲ႔အခါ ရုပ္ခ်င္းမဆင္တဲ႔ ေမာင္နွမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ တေထရာတည္းတူတဲ႔ ပုံပန္းသ႑ာန္တစ္ခု ဖမ္းလို႔ရတယ္။ အဲဒါ အေဖတို႔ အဖိုးတို႔မွာလည္း တူတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြမွာလည္း အတူတူပဲဗ်။ ေမာင္းကေလးကာထားတဲ႔ နာဂေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လည္တံရွည္ရွည္နဲ႔ ပေဒါင္ေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြဲျပားတဲ႔အသြင္သ႑ာန္ေတြရွိေပမယ္႔ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားျဖစ္တဲ႔ စရိုက္လကၡဏာေတြ ေတြ႔ရတယ္။ အေနၾကာလာတဲ႔အခါ ေသြးကလည္း စကားေျပာတယ္။ ရခိုင္ေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ ပဋိပကၡမို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အမ်ဳိးသားလုံျခဳံေရးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဘာပတ္သက္လို႔လဲ လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၿပီး အေမးခံရတဲ႔အခါ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ အဲဒီအေျဖထြက္လာတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ရခိုင္ေရာက္တာ အခုမွ နွစ္ႏွစ္ရွိေသးတာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္ရခိုင္ကမွ ကိုယ္နဲ႔ စိမ္းေနတယ္ မခံစားမိဘူး။ ကိုးကန္႔ေတြအလယ္မွာ၊ ရွမ္းေတြ အလယ္မွာလည္း အလားတူပဲ။ တရင္းတႏွီး ညီရင္းအကိုလို ဆက္ဆံခဲ႔တဲ႔ ဘူတန္ေတြနဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ ဂရုဏာေဒါေသာ ဆိုခ်င္ဆို ေျပာခ်င္ေျပာမယ္။ မေကာင္းတာျဖစ္ေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားကလာအႏိုင္က်င္႔ေနရင္လည္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ ဦးေန၀င္းႀကီး ေခါက္ရိုးက်ဳိးေအာင္ သင္ေပးထားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ေတာင္ အစက မသိဘူး။ အေသြးထဲမွာ သူ႔ဘာသူ ရွိေနတာ။

             “လာလာေခ်ေသး ေမာင္စံဖားရယ္။ ဒါျဖင္႔ အခု ကခ်င္ေတြကို သတ္ေနတာ နင္တို႔ဗမာေတြ မဟုတ္လို႔ ဘာလဲေျပာ။” ဆို လည္း ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒီစစ္ပြဲဟာ ဗမာမို႔လို႔ ကခ်င္မို႔လို႔ဆိုတဲ႔ လူမ်ဳိးေရးစစ္ပြဲ လို႔ ဘယ္သူက ေျပာလဲ။ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ တျခားေနရာေတြမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အတူတူေနေနၾကတဲ႔ ဗမာေတြ ကခ်င္ေတြ ရွိသားပဲ။ ေကအိုင္ေအဆိုတာ ကခ်င္ျပည္နယ္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဖြဲ႔ထားတဲ႔ တိုင္းရင္းသားစစ္တပ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားတရပ္လုံးက ေထာက္ခံတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အယ္ခြန္းရီရဲ႕အေဖ အယ္လ္ကြန္ဖန္ႀကီးကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ ပစ္တာ သူတို႔ပဲ။ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ ဆမား ဒူး၀ါးႀကီးေတြ ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆက္ဆံခဲ႔တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တြဲရိုက္ထားတဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးတို႔၊ အၿပီးတိုင္ေခ်မႈန္းေရးတို႔ကို မီးစတစ္ဘက္ ေရမႈတ္တစ္ဘက္လုပ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ႔ ျမန္မာစစ္တပ္ကလည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ရပ္လုံးရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားကို ေဖာ္ေဆာင္ေနတာပါလို႔ ဘယ္သက္ေသနဲ႔ ေျပာေနတာလဲ။ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတယ္ပဲ ထားပါေလ။ သူတို႔က ကခ်င္တစ္ေယာက္ကို သတ္လိုက္တိုင္း ပလီေရွ႕မွာထကျပသလို အားရ၀မ္းသာရွိေနတဲ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ျမင္ဖူးသလား။ ျပစမ္းပါ။ ၾကည့္ခ်င္လို႔။ လက္သည္းဆိတ္ရင္ေတာင္ လက္ထိပ္က နာတတ္တာ အဲေလာက္ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနမွ မနာပဲ ရွိပါ႔မလား။ ညွိႏႈိင္းလို႔ မရေသးတဲ႔ ျပႆနာတစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူမ်ဳိးေရး ေသြးခြဲတာေတာ႔ ဒီက မယုံၾကည္တတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ၿငိမ္ေနရင္ ဟုတ္ႏိုးေယာင္ထင္မစိုးလို႔ ေခ်ပါတယ္။

              ႏိုင္ငံေရးေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔ ျပႆနာတစ္ခုကို လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ ဆြဲထည့္လိုက္၊ ဘာသာေရးနဲ႔ မိႈင္းတိုက္လိုက္၊ လူ႔အခြင္႔အေရးနဲ႔ ဖေနာင္႔နင္း အမွတ္ယူလုပ္လိုက္ေနတာကို ကြဲကြဲျပားျပားသိေစခ်င္တဲ႔အတြက္ ဒီစာကိုေရးပါတယ္။ ဒီအေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ေတာ႔မွ ဘဂၤါလီေတြက မိုးေပၚကက်သလို ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နဂိုကတည္းက တစတစ ကုလားအုပ္ေခါင္းလွ်ဳိသလို တိုး၀င္လာခဲ႔ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမား ရွိခဲ႔လို႔လား။ သူတို႔လည္း ေသေသ၀ပ္၀ပ္ေန။ ကိုယ္လည္းေရာေရာေႏွာေႏွာ ဆက္ဆံတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ စစ္ေတြေရာက္တုန္းက ကုလားကေလးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ႔တယ္။ ေတာင္းတဲ႔လူလည္း ေတာင္းရမ္းစားတယ္။ ဆိုက္ကားနင္းတဲ႔ကေလးေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ဘယ္ရခိုင္ထမင္းဆိုင္ကမွ ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း ေငါက္ငမ္းမထုတ္ဘူး။ ကုလားနင္းတဲ႔ဆိုက္ကား မစီးဘူး။ ပိုက္ဆံမေပးဘူးလို႔လည္း မရွိဘူး။ နိမ္႔က်တဲ႔ကေလးေတြကိုေတာင္ အႏိုင္က်င္႔မဆက္ဆံပဲနဲ႔ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ စီးပြားျဖစ္ေနတဲ႔သူေတြနဲ႔ဆို အဆင္ေျပစြာ မဆက္ဆံပဲေနပါ႔မလား။ အခုျပႆနာက ဒီလူေတြရွိေနလို႔ ျဖစ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလူေတြကို ကိုယ္နဲ႔ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ေအာင္ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္ ရန္တိုက္ေျမွာက္ပင္႔ေပးၿပီး သီးျခားျပည္နယ္ေတာင္းခိုင္းထားလို႔ ျဖစ္ရတာ။ ဒီလူေတြဟာ သူတို႔ေျပာသလို ဘဂၤလားနိုင္ငံ မတည္ေထာင္မီကတည္းက ကိုယ္႔ဘက္မွာရွိေနခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္႔ေသြးသားလား သူတို႔ေသြးသားလားဆိုတာ သူတို႔အရိုးထဲက အိႏၵိယဗီဇလကၡဏာက ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေဖာ္ျပေနတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ သံသရာအဆုံးတိုင္ တစိမ္းဆန္ေနမွာျဖစ္ၿပီး သူတို႔စိတ္ထဲက အိမ္နဲ႔ယာက ဘဂၤလားမွာ။ အခုဟာက ကိုယ္႔အိမ္မွာ ေနခြင္႔ေပးဖို႔ေတာင္းေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူ႔အိမ္အျဖစ္ လုယူေနတာ။ ကိုယ္႔ကို ေမာင္းထုတ္ေနတာ။ လူေတြက ေရာက္ႏွင္႔ၿပီးၿပီ။ အိမ္ကို သိမ္းခ်င္တာ။ ဒီအေျခအေနထိေအာင္ အဲဒီကိစၥဟာ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုံျခဳံေရး အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို မထိပါးေသးဘူးလား။ တယ္တရားတာပဲ။

             ေနရူးႀကီးေျပာတဲ႔စကားက မဆုံးေသးဘူး။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္႔ဘာသာယဥ္ေက်းမႈတို႔ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ ေရေျမေပၚမွာ ဘယ္ေသာအခါမွ သူစိမ္းျပင္ျပင္ ခံစားရလိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါတဲ႔။ မူဆလင္၊ ခရစ္ယာန္၊ ဖာရစီ၊ ဂ်ဴး စတဲ႔ အိႏၵိယဗီဇမဟုတ္ေသာ ဘာသာတရားကို သက္၀င္ယုံၾကည္လ်က္ အိႏၵိယျပည္ထဲကို ၀င္ေရာက္လာခဲ႔လွ်င္လည္း မ်ဳိးဆက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ သူ႔ဘာသာ အလိုအေလ်ာက္ အိႏၵိယပီသသြားလိမ္႔မယ္။ အိႏိၵယတိုင္းသားတစ္ေယာက္က ဘယ္ဘာသာကိုပဲ ကိုးကြယ္ ကိုးကြယ္ အိႏၵိယသားအျဖစ္သာ ဆက္ရွိေနဦးမွာျဖစ္ပါသတဲ႔။ အိႏၵိယခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္က အေနာက္တိုင္းသြားရင္ အိႏၵိယအျဖစ္ပဲ ျမင္ၾကမွာ ျဖစ္ၿပီး အိႏၵိယမူဆလင္တစ္ေယာက္ တူရကီ၊ အာေရဗ်သြားရင္လည္း အိႏၵိယအျဖစ္ပဲ ဆက္ရွိပါလိမ္႔မယ္ တဲ႔။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဇာတိႏြယ္ရဲ႕ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ ရွိၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထပ္တူမရွိႏိုင္ေပမယ္႔ ဟိမ၀ႏၱာ၊ ကက္ရွ္မီးယားေဒသကေန အပူပိုင္းဇုံ အိႏၵိယသမုဒၵရာထဲအထိ ရွည္လ်ားက်ယ္ေျပာတဲ႔ အိႏၵိယေျမျပင္တ၀ွမ္းက ယဥ္ေက်းမႈလကၡဏာေတြ လႊမ္းျခဳံထားလို႔ ျဖစ္ပါသတဲ႔။ သူေျပာတဲ႔ အိႏၵိယျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ကိုသာ အားလုံးလက္ခံ သေဘာေပါက္ၾကရင္ ပါကစၥတန္တို႔ ဘဂၤလားတို႔ေတာင္ ပဲ႔ထြက္လာစရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး။  သူ႔ဘာသူ ပဲ႔ခ်င္ပဲ႔ အေရးမႀကီးဘူး။ သူ႔မွာ သန္းေထာင္႔ႏွစ္ရာေတာင္ က်န္တယ္။ ကိုယ္႔ဆီက သန္းေျခာက္ဆယ္က ထပ္ပဲ႔သြားရင္ က်န္ခဲ႔တဲ႔ အမ်ားစုျမန္မာေတြအတြက္ မပူပါဘူး။ ပဲ႔သြားတဲ႔ အနည္းစုကေလးအတြက္ကိုပဲ စိတ္ပူမိပါတယ္။

          တကယ္ေတာ႔ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ သူမ်ားကလာ ေခါင္းထဲအတင္းရိုက္သြင္းလို႔လည္း ခိုင္မာသြားတဲ႔အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိေက်ာင္းမွန္ေတာ႔ ဆန္ရသလို ဗီဇကပါလာတဲ႔ ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြမွာရွိသလို သူတို႔မွာလည္း ရွိၾကတာပဲ။ အေရးႀကီးတဲ႔အခါ အၿမဲ ေသြးနီးခဲ႔ၾကသားပဲ။ သူမ်ားကလာေသြးခြဲလို႔ စိတ္၀မ္းေတြကြဲၾကရင္ နွစ္ဘက္စလုံးရင္နာေနရမွာစိုးလို႔ တင္သန္းဦးအႀကိဳက္ ေပၚလစီဇာတ္ကားရိုက္လိုက္ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲက တကယ္ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေရးတာပါ။ ျမန္မာနိုင္ငံတ၀ွမ္းလုံး လႊတ္ခ်င္တဲ႔ေနရာလႊတ္၊ ေတြ႔ခ်င္တဲ႔သူနဲ႔ေတြ႔၊ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာစိတ္ထားနဲ႔ ေရာေႏွာဆက္ဆံလို႔ ရပါတယ္။ အခုလည္း ဆက္ဆံေနသားပဲ။ တသက္လုံး အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း အပုပ္ခ်လာတဲ႔အေကာင္က ဒီေနရာက်မွ အစိုးရနဲ႔ တေလသံတည္း ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္ရသလဲဆိုေတာ႔ အခုေျပာေနတဲ႔ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ေၾကာင္႔ပါ ဆိုရင္ သေဘာေပါက္သြားလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ သေဘာထားေတြ ေျပာင္းသြားလို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးက နိုင္ငံေရး၊ အမ်ဳိးသားေရးက အမ်ဳိးသားေရး၊ တစ္ကန္႔စီေလဗ်ာ။ ဒီတခါ ေကဂ်ာႏူးသီခ်င္းလာရင္ ေသခ်ာ နားေထာင္လိုက္ၾကေနာ္။ ဘာတဲ႔။ “ျပည္ေထာင္စုကိုခ်စ္ ေသြးခ်င္းမ်ားပီပီ …” တဲ႔။