ေဒဝတာျမိဳ႕ေတာ္
|
8:59 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
(ၿပီးခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း)
စာေပႏွင့္ ရုပ္ရွင္နယ္တြင္ ေျခရႈပ္ေနေသာ ေမ်ာက္ညီေနာင္ေလးေဖာ္မွ အငယ္ဆံုးေကာင္ ေမ်ာက္လူသည္ စာေပေလာကသားမ်ားကို ဇာတ္ေကာင္လုပ္၍ ' စာေပေၾကာ္ျငာ စတိတ္ရိႈးပဲြေတာ္ ' ဆိုေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေရးလိုက္ရာ ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ပါဝင္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ခ်ဳိ႕က မေက်နပ္သျဖင့္ ေလထန္ဖုန္းတရားရုံးတြင္ တရားစြဲဆိုၾက၏။
သုခမိန္ၾကီးေပါင္စိန္က အျပစ္ထင္ရွားသည္ဆိုၿပီး ေမ်ာက္လူကို လိပ္ေခါင္းဓားစက္ျဖင့္လက္ျဖတ္ပစ္ရန္ အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္သည္။ ဦးရီးေတာ္ ပဝမ္ေကြးႏွင့္ ပညာရွိအမတ္ၾကီး ဘိုးဘိုးၾကပ္တို႔က ေမတၱာရပ္ခံသျဖင့္ အူမတက္မခ်င္း ကလိထိုးၾကရန္ ေျပာင္းလဲအမိန္႔ခ်သည္။ စာေရးဆရာမ်ားလည္း ေမ်ာက္လူကို ဝိုင္း၍ ကလိထိုးၾကရာ ရယ္ရလြန္းသျဖင့္ အူတက္ၿပီးသတိလစ္သြား၏။
မၿပီးေသးေသာ ဇာတ္လမ္းအက်ယ္
သူ သတိျပန္ရလာ၏။
မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာတစ္ခု။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္လုိက္သည္။ ပင္လံုးကၽြတ္ပြင့္ေနေသာ ကသစ္ပင္မ်ားမွလြဲ၍ ဘာမွမရွိ။ လူသူလည္း တစ္ေယာက္မွမေတြ႔ရ။ ေျမျပင္တစ္ခုလံုးမွာ မီးခိုးေငြ႔လိုလို၊ ျမဴႏွင္းေတြလိုလို ေဝ့ဝဲပိတ္ဖံုးေန၏။
ဒါ ဘယ္ေနရာလဲဟု စဥ္းစားၾကည့္သည္။ မီးခိုးေငြ႔ေတြရွိပုံေထာက္ေတာ့ စတိတ္ရိႈးစင္ျမင့္ ျဖစ္မွာပဲ ေတြးမိေသးသည္။ စတိတ္ရိႈးစင္ျမင့္ဆိုလည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ စည္ပင္သာယာကမ်ား အထူးသန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ျခင္ေဆးေငြ႔ေတြ မႈတ္ထားတာလား၊ ဒါလည္းမျဖစ္ႏိုင္။ မီးခိုးေငြ႔ေတြ အေပၚကို ပ်ံ႕လြင့္တက္မလာဘဲ ေျမျပင္မွ တစ္ေပေလာက္မွာသာ ဝပ္ဆင္းေဝ့ဝဲေန၏။ သူ အစဥ္းစားရၾကပ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
" ဘယ္မွာလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ေျပာပါေတာ့ ေျပာပါေတာ့ " ဟု သံကုန္ေအာ္လိုက္၏။
ထိုအခါ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီတြင္ မီးခိုးေငြ႔ေတြ အနည္းငယ္ျပယ္သြားၿပီး တံတားေလးတစ္စင္းကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ သူ ထရပ္ၿပီး တံတားေလးဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
တံတားေအာက္တြင္ ေရမရွိဘဲ ေရႊမႈန္ေငြမႈန္ကေလးေတြသာ တလြင့္လြင့္ ေမ်ာေနသည္။ တံတား၏ တစ္ဘက္ကမ္းမွာေတာ့ ကႏုတ္ပန္းပြင့္ေတြႏွင့္ ေဘာင္ကြပ္ထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုရွိ၏။
" ေဒဝတာၿမိဳ႕ေတာ္ "
ထိုအခါက်မွာ နတ္ျပည္၏ အဝင္ဝကိုေရာက္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။ ဒါဆိုငါက ေသခဲ့ၿပီေပါ့ဟု ေတြးလိုက္၏။ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အေကာင္းပကတိအတိုင္းၾကီး ရွိေနေသးသည္။ အရွင္လတ္လတ္နတ္ျပည္ေရာက္တာမ်ဳိးမ်ားလားဟု သူ႔ကိုယ္သူ အထင္ၾကီးမိလုိက္၏။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔ပံုစံက အရပ္ဝတ္အရပ္စားႏွင့္ပဲ ရွိေန၏။ နတ္ဝတ္တန္ဆာေတြ၊ မကိုဋ္ေတြႏွင့္ မဟုတ္။
နတ္ဆိုလွ်င္ တန္ခိုးရွိသည္၊ လိုတရသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ စမ္းၾကည့္မွပဲ ဆိုၿပီး...
" လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ လာထား "
ဟုေခၚၿပီး လက္ဝါးျဖန္႔လိုက္၏။ ဘာမွမလာ။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေတြေနာက္မွ စဥ္းစား၊ ခုေလာေလာဆယ္ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဝင္ေလ့လာသြားဦးမွပဲ။ ဒါမွ လူ႕ျပည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဂ်ာနယ္မွာေဆာင္းပါးေရးလို႔ရမည္။ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာေအာင္ေမာင္းတို႔၊ ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္တို႔၊ ဆရာကိုရိုးကြန္႔တို႔လို ခရီးသြား အေတြ႔အၾကံဳေဆာင္းပါးေတြ ေရးႏိုင္မည္။ ဓန၊ ျမန္မာ့ဓာန၊ ေၾကာ္ျငာႏွင့္ ေစ်းဝယ္လမ္းညႊန္ မဂၢဇင္းေတြက စာမူခေကာင္းေကာင္း ေပးသည္ဟု ၾကားဖူး၏။
သူသည္ တံတားေလးေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုိက္၏။ အလယ္ေလာက္အေရာက္မွာပင္ တစ္ဘက္ကမ္း တံတားထိပ္တြင္ ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲ မီးလံုးၾကီးမ်ား ထြက္လာၿပီးေနာက္ လူႏွစ္ေယာက္ေပၚလာသည္။
သူတို႔သည္ အရပ္ေျခာက္ေပေက်ာ္ ခုႏွစ္ေပနီးပါရွိေသာ လူထြားၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အလြန္ေတာင့္တင္း သန္မာၾကပံုရသည္။ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ိဳက္ထားၿပီး အေပၚပိုင္းမွာ ဘာမွဝတ္ဆင္မထားၾက တစ္ေယာက္က ခက္ရင္းခြလွံတံၾကီး ကိုင္ထားသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေပါက္ဆိန္ၾကီးကို ထမ္းထား၏။
တစ္ေယာက္က လက္လွမ္းတားၿပီး
" ရပ္ေလာ့၊ ရပ္ေလာ့ "
ဟုေျပာ၏။ ေမ်ာက္လူက
" ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ၾကတာလဲ၊ ဂိတ္ေၾကးေတြ မေကာက္ရေတာ့ဘူးလို႔ ညႊန္ၾကားထားတယ္မဟုတ္လား "
ဟု ခပ္တည္တည္ ျပန္ေျပာသည္။ အေစာင့္က
" ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ နားမလည္ဘူး၊ မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ "
" ေမ်ာက္လူ "
" ရွာၾကည့္စမ္းေဟ့ "
ေဘးကတစ္ေယာက္ကို လွည့္ေျပာလိုက္သည္။ အေစာင့္တစ္ေယာက္က သားေရစာအုပ္ၾကီးကို လွန္ၾကည့္ၿပီး
" မေတြ႔ဘူး "
" ကဲ... ဒီကိုလာရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ မင္းနာမည္မပါဘူး၊ ဒီကပဲ လွည့္ျပန္ေပေတာ့ "
" ဒီလုိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ခဏအလည္လာတာပါ၊ ၾကံဳတုန္းဝင္ၿပီး ေလ့လာခ်င္လို႔ "
" ဒါဆို ဖိတ္စာပါလား "
ဟိုက္၊ ဒီမွာလည္း ဖိတ္စာျပႆနာ ရွိတာပါလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ာနယ္သမားေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတာပဲ၊ ဒီေလာက္ေတာ့ ရပါတယ္ဟုေတြးၿပီးခပ္တည္တည္ျဖင့္
" က်ဳပ္က စာေရးဆရာဗ်၊ ဖိတ္စာ မလုိဘူး "
" ဒါ စူပါမားကက္ မဟုတ္ဘူး၊ ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္လို႔ ရတယ္မွတ္ေနလား "
အင္း... ဒီလူေတြၾကည့္ရတာ လူ႕ျပည္မွာတုန္းက ေဆးရုံအေပါက္ေစာင့္ လုုပ္ဖူးတယ္ထင္တယ္ဟု ေတြးၿပီး အကၤ်ီအိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္မည္ျပဳစဥ္...
" အံမယ္ၾကည့္စမ္း၊ လူ႔ျပည္ကအေပါက္မ်ဳိး လာခ်ဳိးေနတာကိုး၊ ေဟ့ သြားမလား၊ မသြားဘူးလား "
ဆိုၿပီး ေပါက္ဆိန္ၾကီးကို ေျမွာက္၍ရြယ္လိုက္၏။ ကိုင္း... ဒီလုိမွ မရရင္ေတာ့ ရတဲ့နည္းကို သံုးရေတာ့မွာေပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ပါလာေသာ ပတၱျမားေက်ာက္စီပုလင္းကိုထုတ္၍ ေျမွာက္ျပလိုက္ရေလသည္။
ထိုအခါက်မွ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္လည္း ပ်ာပ်ာသလဲ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး....
" ဝမ္းပက္၊ ဝမ္းပက္၊ ဝမ္းဝမ္းပက္ "
ဟုၿပိဳင္တူေအာ္၍ အရိုအေသေပးၾက၏။
သူတို႔ကို ပတၱျမားေက်ာက္စီပုလင္းထဲမွ ႏွစ္တစ္ေထာင္ ရွဥ္႔မတက္ဥ စိမ္ထားေသာ ဘီအီးတစ္ပက္စီ တိုက္လိုက္ေသာအခါ အေစာင့္မ်ားလည္း အငမ္းမရ ေမာ့ေသာက္ၾကၿပီးေနာက္....
" ဆရာ ဘယ္ကို သြားခ်င္လုိ႔ပါလဲ အမိန္႔ရွိပါ "
" က်ဳပ္ စာေရးဆရာေတြ ရွိတဲ့ေနရာ သြားခ်င္တယ္၊ ကကတစ္စင္းေလာက္ေခၚေပးစမ္းပါ "
" ဒီမွာ ကကေတာ့မရွိဘူး၊ နနပဲရွိတယ္ "
" အဲဒီ နနပဲေခၚဗ်ာ "
သူတို႔က ' နနတစ္စင္းလာထား 'ဟု ေအာ္လုိက္ေသာ အခါ ေစာေစာကလုိ ဝုန္းခနဲ မီးခိုးလံုးၾကီးတက္လာၿပီးေနာက္ ဇာတ္သဘင္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးေသာ ပန္းရထားလို ယာဥ္တစ္စင္းေပၚလာသည္။ တစ္ခုရွိတာက ဇာတ္ထဲက ပန္းရထားေတြလို ခ်ပ္ဘီးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ သတၱဳစပ္ အလိြဳင္းဘီးတပ္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ပန္းရထားေမာင္းသူက
" ဘယ္သြားမလဲ အၾကည္ေတာ္၊ အဲ... သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ၊ လာခ်ိန္လည္း မတန္ေသးဘဲနဲ႔ " ကဗ်ာဆရာေဇာင္းထက္က ေမးသျဖင့္ " ကၽြန္ေတာ္ ခဏလာလည္တာ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ေလ့လာခ်င္လို႔၊ အဲ ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားက ဒီမွာ တကၠစီေမာင္းေနတာလား "
" ဘယ္ကလာ တကၠစီရမွာလဲ၊ ဒါကိုယ္ပိုင္ပါ၊ ကဗ်ာေရးေနရင္းက ေခါင္းၾကည္လင္သြားေအာင္ အျပင္တစ္ပတ္ ထြက္ေမာင္းရင္း မုခ္ဝက အကူအညီေတာင္းသံၾကားလို႔ လာခဲ့တာ၊ ဒီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ ၾကံဳတဲ့ရထားက ၾကံဳသလို ေခၚတင္သြားၾကတာပဲ "
" ေဩာ္ မသိပါဘူး၊ ဟုိပုဂိၢဳလ္ေတြက နနလို႔ေျပာတာနဲ႔ လူ႔ျပည္က ကကလိုမ်ားလားလို႔ "
" ဒီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ ေခၚၾကတာပဲ "
ေဇာင္းထက္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ နတ္ဝတ္နတ္စားႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ စတစ္ေကာ္လာ ရွပ္အကၤ်ီျဖဴႏွင့္ မာစရိုက္ ခ်ည္ေခ်ာလံုခ်ည္သာ ဝတ္ထားတာေတြ႔သျဖင့္....
" ခင္ဗ်ား အဝတ္အစားက..."
" ေဩာ္...ခင္ဗ်ားက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ခၽြန္ခၽြန္တက္တက္ေတြဝတ္ထားမယ္ထင္လုိ႔လား၊ အဲဒါက ဇာတ္ထဲမွာဝတ္ၾကတာပါ၊ ဒီမွာေတာ့ ကိုယ္ဝတ္ေနက်အတိုင္းပဲ ဝတ္ၾကတာပါပဲ "
" သူငယ္ခ်င္း ခုနေျပာတဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာေရးေနတယ္ဆိုတာ ပါတယ္နာ္၊ ကဗ်ာေရးၿပီး ဘာသြားလုပ္မွာလဲ "
" မဂၢဇင္းထဲထည့္မွာေပါ့ "
" ဒီမွာမဂၢဇင္းရွိတယ္ "
" ရွိတာေပါ့၊ စာေရးဆရာေတြ ကြယ္လြန္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္သလိုပဲ မဂၢဇင္းေတြလဲ ကြယ္လြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္လာတာပဲေလ "
" ဘယ္လုိဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး "
" ဒီလိုေလ၊ လူ႔ျပည္မွာထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲက ဆက္မထုတ္ႏိုင္ဘဲ ရပ္သြားတဲ့ မဂၢဇင္းေတြဟာ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကတဲ့သေဘာပဲ မဟုတ္လား၊ အဲဒီမဂၢဇင္းေတြကို နတ္ျပည္မွာ ဆက္ထုတ္ၾကတာေပါ့ "
" တယ္ဟုတ္ပါလားဗ် "
" ဟုိမွာေရာ မဂၢဇင္းေတြ အေျခအေန ဘယ္လုိရွိလဲ "
" ဒီလိုပါပဲ....၊ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းေတြကေတာ့ အဆင္ေျပၾကပါတယ္၊ အမ်ားစုကေတာ့ မျပဳတ္ေအာင္ အေတာ္ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနၾကရတာ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ မဂၢဇင္းေတြ တိုးေကာင္းတိုးလာႏိုင္တယ္ဗ်ဳိ႕၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေခတ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္ "
" ေရးစရာ၊ ေနရာမ်ားလာေတာ့ စာေရးဆရာေတြအတြက္ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ ကဗ်ာေတြ အေျခအေနေကာ ဘယ္လိုရွိလဲ "
" ကဗ်ာကေတာ့ အေျခအေနေကာင္းတယ္ေျပာရမွာပဲ၊ ပံုသဏၭန္ေရာ အေၾကာင္းအရာပါ ပိုၿပီးဆန္းသစ္တဲ့ကဗ်ာေတြ ေရးလာၾကတယ္၊ လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြလည္း အမ်ားၾကီးထြက္လာတယ္၊ ေတာ္ၾကပါတယ္ "
" ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဝမ္းသာစရာပဲ၊ အဲဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘယ္သြားခ်င္သလဲ ေျပာဦးေလ"
" ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆီ သြားခ်င္တယ္ "
" ဆရာသာဓုက ဆရာၾကီးေတြခ်ည္းပဲ စုၿပီးေနတဲ့ ေနရာမွာဗ်၊ လူၾကီးေတြ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနလု႔ိရေအာင္ဆိုၿပီး ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္မွာ ေနရာေပးထားတာ၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး သြားတာေပါ့ "
" ခင္ဗ်ားတုိ႔က်ေတာ့ ဘယ္မွာေနၾကလဲ "
" ေျခာက္ထပ္ဗိမာန္ေတြမွာ ကိုယ့္အခန္းနဲ႔ကိုယ္ေနၾကတာပဲ "
" ခင္ဗ်ားတို႔က်ေတာ့ သီးျခားဗိမာန္မရဘူးလား "
" လုိခ်င္ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဆီ ေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ခုလို လူငယ္ေတြစုၿပီးေနရတာက ပိုၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြေတာင္ သူရတဲ့ ဗိမာန္ၾကီးက ခမ္းနားလြန္းလို႔ မေနတတ္ဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ မၾကာခဏ လာေနတတ္တယ္ "
" ဆရာေဒါင္းက ေဒါသၾကီးတုန္းပဲလား "
" ထံုးစံအတိုင္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ေဒါသက အတၱနဲ႔ယွဥ္တဲ့ေဒါသမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ကဗ်ာေဒါသကိုး၊ အားလံုးက ေက်နပ္ၾကပါတယ္ "
" ခင္ဗ်ားတို႔ စုၿပီးေနၾကတာ ဘယ္သူေတြရွိလဲဗ် "
" ဆရာေမာင္ေလးေအာင္က အၾကီးဆံုးေပါ့၊ ဆရာေမာင္လူမွိန္လဲရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔အုပ္စုထဲက တိုးမိုးလည္းရွိတယ္ "
" ေအးဗ်ာ တိုးမိုးနဲ႔လည္းေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္၊ ဒီေကာင္ ခုထိအပ်င္းထူတုန္းပဲလား "
" အက်င့္ဆိုတာကေတာ့ ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲသားပဲ၊ သူ႔အခန္းထဲမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ေရးေနတာေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ေနတာပဲ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့လွိမ့္အိပ္ေနတာပဲ "
" တျခားေကာ ဘယ္သူေတြရွိေသးလဲ "
" ပန္းခ်ီတဂိုးမ်ဳိးလဲ ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္သူက ဆရာဗဂ်ီေအာင္စုိးဆီ သြားေနတာမ်ားတယ္ "
" ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက နာယက၊ ဆရာၾကီး ဂ်ိမ္းလွေက်ာ္က ဥကၠ႒၊ ဆရာသိပံၸေမာင္ဝက အတြင္းေရးမႉး၊ ဆရာပီမိုးနင္း၊ ဆရာၾကီး ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာၾကီးဦးရန္ေအာင္၊ ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္တို႔က အဖဲြ႔ဝင္ေတြ "
" ဟိုတေလာက ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္လိုက္လာေတာ့ ဆရာလတ္ၾကီး ေပ်ာ္မသြားဘူးလားဗ် "
" ေပ်ာ္တာေပါ့၊ ဘာျဖစ္လု႔ိ ခုမွလုိက္လာတာလဲလုိ႔ေတာင္ အျပစ္တင္ေသးတယ္၊ ဆရာမၾကီးက က်ဳပ္ကရွင္သြားၿပီးကတည္းက လုိက္လာခ်င္တာ၊ ဟိုက စာေရးဆရာေတြက အတင္းေဆးကုၿပီး ဝိုင္းဆဲြထားလို႔ ဆိုၿပီး ေခ်ာ့လိုက္မွေက်နပ္သြားတာ "
ပန္းရထားသည္ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေျပးေန၏။ လမ္းေတြက စက်င္ေက်ာက္လို ျဖဴေဖြးၿပီး တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ေတြက မိုးေပၚမွာမဟုတ္ဘဲ ေျမေပၚမွာပင္။ ေဇာင္းထက္ေစာေစာကေျပာခဲ့ေသာ လူငယ္ေတြ စုေပါင္းေနၾကသည့္ ေျခာက္ထပ္ဗိမာန္မ်ား၊ လံုးခ်င္းဗိမာန္မ်ားကို ျမင္ရသည္။
" ခင္ဗ်ား ဘယ္ကို အရင္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ ေျပာဦးေလ "
ဟုေဇာင္းထက္က သတိေပးသည္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာမနာဆိုမနာရွိႏိုင္မည့္သူတစ္ေယာက္ကိုစဥ္းစားမိသည္။
" အစ္ကိုၾကီးျငိမ္းေက်ာ္ဆီကို ပို႔ေပးပါ "
" အေတာ္ပဲ ဒီဘက္လမ္းခ်ဳိးသြားရုံပဲ "
သူကေျပာၿပီး ရထားကို ဘယ္ဘက္ေကြ႔လိုက္၏။ ေကြ႔တယ္ဆိုရာမွာ ကားေတြလို စတီယာရင္ကိုလွည့္ၿပီး ေကြ႔ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္။ ဘယ္လက္ကိုဆန္႔ထုတ္ၿပီး ညႊန္လိုက္ရုံျဖင့္ အလိုလုိေကြ႔သြားျခင္းျဖစ္၏။
" ခင္ဗ်ားယာဥ္က တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဒါနဲ႔ ဒီပန္းရထားက ေရွ႕ယက္လား၊ေနာက္ယက္လား "
" အေရးထဲေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ "
ထိုစဥ္ေရွ႕မွ ပန္းရထားတစ္စင္း အရွိန္ျပင္းစြာ ႏွင္လာသည္။ ေမာင္းလာသူက ဆရာအေထာက္ေတာ္လွေအာင္။ ေမ်ာက္လူက လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာသည္ ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာႏိုင္လွ၏။ ေကာင္းေကာင္းေတာင္စကားမေျပာလုိက္ရ။
" ေအာင္ျပည့္တစ္ေယာက္ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ဝင္းျငိမ္းေရာ၊ ျမတ္ခိုင္ေရာ "
ဟု သတိရသမွ် လွမ္းေအာ္ေမးရင္း တစ္စတစ္စေဝးသြားသည္။
ေဇာင္းထက္၏ပန္းရထားသည္ လမ္းခ်ဳိးကေလးတစ္ခုထဲတြင္ ေကြ႔ဝင္သည္။ ဂရင္းႏိုက္လို ေက်ာက္သားမ်ိဳးျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ ဗိမာန္တစ္ခုေရွ႕မွာရပ္သည္။
" ဒါ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ေဂဟာပဲ၊ ခင္ဗ်ား ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ လာထားလို႔ သံုးခါေအာ္လိုက္ "
ဟုေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။
အေဆာက္အဦထဲသုိ႔ ဝင္လိုက္၏။ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္သည္ ၾကမ္းေပၚမွာ ဖ်ာကေလးခင္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး ရင္ဘတ္ေအာက္မွာ ေခါင္းအံုးကေလးခုလ်က္ စာေရးေနသည္။
" အစ္ကိုၾကီး "
ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အ့ံဩသြားသည္။
ၿပီးမွ
" ဟာ... ေဟ့ေကာင္ မင္းလာလည္တာ မဟုတ္လား "
ထထိုင္ရင္းေမးသည္။
" အံမယ္ ကၽြန္ေတာ္လာလည္ရုံသက္သက္ပဲဆိုတာ ဘယ္လိုသိလဲ "
" သိတာေပါ့ကြ၊ မင္းကိုယ္က လူေစာ္နံေနေသးတာကိုး၊ တို႔ဆီက ပုဂိၢဳလ္ေတြမွာ ကိုယ္နံ႔လံုးဝမရွိဘူးကြ "
" အစ္ကိုၾကီး ဘာေတြေရးေနတာလဲ "
" ဟိုမွာတုန္းက မၿပီးျပတ္ေသးတာေလး ဆက္လုပ္ေနတာပါကြာ၊ ပ်ဴေခတ္ဂီတအေၾကာင္း သုေတသနစာတမ္းေလ၊ ဒါနဲ႔ မင္းအတူးဆီေရာေရာက္ေသးရဲ႔လား " သူ႔ဇနီးကုိ သတိတရေမးသည္။
" အရင္ကေတာ့ ဆြမ္းေကၽြးရွိတိုင္း ေရာက္ပါတယ္၊ ခုေနာက္ပိုင္း မေရာက္ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီ "
" ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းအေဖဆီ သြားၿပီးၿပီလား "
" မသြားရေသးဘူး၊ အစ္ကိုၾကီးဆီ အရင္ဆံုးဝင္လာတာ "
" ဒီအခ်ိန္သြားလဲ မင္းအေဖ ႏိုးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး "
" အေဖဒီမွာေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႔လား "
" ေျပပါ့ဗ်ာ၊ မင္းအေဖက သူ႔ရဲ႕ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ေနလို႔ ဟန္က်ေနတယ္။ ဆရာတင့္တယ္၊ ဆရာသန္းေဆြ၊ ဆရာေအာင္လင္း၊ ဆရာေသာ္တာေဆြ၊ ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီတို႔ေလ၊ ပေဒသာမဂၢဇင္း ျပန္ထုတ္ဖို႔ေတာင္ ၾကိတ္ၿပီးတိုင္ပင္ေနတယ္ ၾကားတယ္၊ ခုေလာေလာဆယ္ရႈမဝမွာ ေရးေနၾကတယ္ကြ "
" ေဩာ္ ရႈမဝလဲ ျပန္ထြက္ေနတာကိုး၊ ဦးေလးေဆြနဲ႔ ဦးေလးေက်ာ္ ျပန္ဆံုၾကၿပီေပါ့ "
" အစစ္ပဲ၊ ရႈမဝဦးေက်ာ္က ဆရာေသာ္တာေဆြကို ကိုရင့္စက္ကြင္းကလြတ္ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာေနတာ၊ အခုေတာ့ ကိုရင္ဟာ ဒီအထိလိုက္လာၿပီး က်ဳပ္ကို ဒုကၡေပးဦးမလုိ႔လားဆိုၿပီး ခဏခဏေျပာတယ္တဲ့ "
" ဦးေလးေဆြက ဦးေလးေက်ာ္ကို စိတ္တိုေအာင္ အျမဲစ,ေန ေနာက္ေနက်ကိုး "
ေမ်ာက္လူက ရယ္ရင္းေျပာသည္။ ဆက္၍
" ဒါနဲ႔ ဦးေလးကိုတင္ေအာင္ေကာ "
" ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လား၊ သူကေတာ့ ဒီမွာ ေဖးဗရိတ္ပဲေလ၊ အားလံုးက ခ်စ္ၾကခင္ၾက၊ ေလးစားၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းအေဖဆိုရင္ သူ႔ကို ခဏခဏဖိတ္ၿပီး စကားေတြ ထိုင္ေျပာလိုက္ၾကတာ တစ္ခါတစ္ခါ သံုးေလးရက္ေတာင္ ၾကာတတ္တယ္ "
" ဆရာျမေရာ၊ ဒီကို ေရာက္လာၿပီမဟုတ္လား "
" ေအးေလ၊ ေရာက္လာလုိ႔ ၾကိဳဆိုပဲြေတာင္ အၾကီးအက်ယ္လုပ္ၾကေသးတယ္ "
" ဆရာျမသန္းတင့္နဲ႔လည္းေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္ "
" သူမရွိဘူး၊ ခရီးသြားေနတယ္ "
" ဟင္..ေရာက္တာမွမၾကာေသးဘူး "
" ဆရာျမအေၾကာင္း မင္းသိသားပဲ၊ ခရီးသြားရတာကို သိပ္ဝါသနာပါတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီၾကားထဲ အလုပ္မရွိရင္ မေနတတ္တဲ့ ဆရာမင္းေက်ာ္ရယ္၊ ျငိမ္ေနရင္ မအီမသာျဖစ္တတ္တဲ့ ေမာင္ေနဝင္းရယ္နဲ႔ ေပါင္းမိေတာ့ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ ေလ့လာေရးခရီးထြက္ေနၾကေလရဲ႕ကြာ"
" နင္ေရာက္တယ္လို႔ ေဇာင္းထက္ကေျပာလို႔ လာခဲ့တာ "
ဟုေျပာသည္။ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေတာ့မွ
" ဟင္ အစ္မ၊ ၾကည့္စမ္း၊ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိဘူး၊ အသားေတြျဖဴၿပီး ပိုေခ်ာလာတယ္ "
သူကား ဆရာမမိုးမိုး(အင္းလ်ား)ပင္တည္း။
" နင္ အဲဒီလို ေျမွာက္ပင့္ေျပာရင္ ငါလန္႔တယ္၊ ဆရာေကာက္လိႈင္းေျပာလို႔ ငါသိၿပီးၿပီ၊ နင္က စာေရးဆရာေတြကို ဇာတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး ေပါက္ကရေတြ ေရးေနတယ္ဆို "
" စာေပသမားေတြ ေပ်ာ္ေစခ်င္လု႔ိပါဗ်ာ "
" ငါ့ကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဟယ္၊ နင္ေရးခ်င္ရင္ မစႏၵာအေၾကာင္း မ်ားမ်ားေရး "
" ဒါေတာ့စိတ္ခ်ပါ "
" ဟဲ့၊ သူက စာသိပ္မေရးေတာ့ဘူးဆို "
" ဟုတ္တယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးဘက္မွာ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ မအားဘူး "
" ဟယ္... တိုက္ေတြေဆာက္တာ ဘယ္သူေဆာက္ေဆာက္ရပါတယ္၊ စာက လူတိုင္း ေရးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး "
" ဟာ.... ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ အစ္မၾကီးမစႏၵာနဲ႔ေတြ႔ရင္ အဲဒါေျပာျပရမယ္ "
" ကဲ... ငါလဲသြားဦးမွ၊ ေတြ႔ခ်င္လို႔သာ ဝင္လာတာ၊ သြားစရာရွိေသးတယ္၊ ဒီေန႔ေဆြးေႏြးပဲြရွိတယ္၊ သတင္းစာပညာအေၾကာင္းကို ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရယ္၊ ဆရာဦးညိဳျမရယ္၊ ဆရာလူထုဦးလွရယ္က ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးၾကမွာ "
" ကၽြန္ေတာ္လည္းနားေထာင္ခ်င္လိုက္တာ "
" မရဘူးဟ၊ ၾကိဳတင္စာရင္းေပးထားတဲ့လူမွ တက္ခြင့္ရတာ၊ ကိုျငိမ္းေက်ာ္ေရာ မတက္ဘူးလား "
" လာခဲ့မယ္၊ ဒီေကာင့္ကို သူ႔အေဖဆီ လုိက္ပို႔ေပးလိုက္ဦးမယ္ "
ဆရာမမိုးမိုးအင္းလ်ား ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဆရာကိုျငိမ္းေက်ာ္က သူ၏ပန္းရထားျဖင့္ ဆရာၾကီးမ်ားေနထိုင္ရာ အရပ္သုိ႔လိုက္ပို႔ေပးသည္။ သြားရင္းက ဗိမာန္ၾကီးမ်ားကို ညႊန္ျပၿပီး " ဒါက ဆရာၾကီး မဟာေဆြရဲ႔ ဗိမာန္၊ ဟုိဘက္က ဆရာၾကီး ဦးရန္ေအာင္ေနတာေပါ့ " စသည္ျဖင့္ ညႊန္ျပသြား၏။
ဆရာၾကီးမ်ားေနေသာ ေနရာမွာ ျမိဳ႔ေတာ္၏ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာျဖစ္၏။ သစ္ပင္အုပ္မ်ားၾကားတြင္ လွ်ဳိေျမာင္စိမ့္စမ္းျဖင့္ အလြန္သာယာသည္။ ေက်ာက္စိမ္းေတာင္ ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚမွ ေရႊမႈန္၊ ေငြမႈန္မ်ားက ေရတံခြန္လို စီးက်ေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသာ ပံုသဏၭန္မ်ဳိးစံုရွိသည့္ ေရာင္စံုပန္းမ်ားဖူးပြင့္ေနသည္။
" ကဲ ေရာက္ၿပီ၊ ေဟာဒါ ဆရာသာဓုရဲ႕ဗိမာန္ပဲ "
အေဖ့ဗိမာန္ကို သူ႔အၾကိဳက္မီးခိုးေရာင္ သုတ္ထားသည္။ ပံုသဏၭန္က သူ၏စာသဘင္စာအုပ္တိုက္ တံဆိပ္လုိ စာအုပ္ပံုပါဝင္ေသာ ေက်ာက္တိုင္ၾကီးေထာင္ထားသည့္အတုိင္းျဖစ္၏။
" တံခါးပိတ္ထားတယ္ကြ၊ မႏိုးေသးဘူးထင္တယ္ "
ထိုစဥ္ တစ္ဘက္မွ လွမ္းေအာ္သံၾကားရသည္။
" ေဟ့ ဘယ္သူေတြလဲကြ၊ ဒီအခ်ိန္ သာဓုမႏိုးေသးဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား "
အသံၾကားရာကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆရာေသာ္တာေဆြ။
" ဟာ... ဦးေလးေဆြ "
" ဟယ္... ေခြးပစ္တဲ့တုတ္ပါလား၊ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ "
ေခၚေနက်အတိုင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ခဏလာလည္ရင္း အေဖ့ဆီလာတာ "
" ဟ...ကိုယ့္အေဖအေၾကာင္း ကိုယ္မသိဘူးလား၊ ဒီေကာင္က ဇီးကြက္လိုပဲ၊ လူေတြအိပ္တဲ့အခ်ိန္ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူမ်ားေတြႏိုးရင္ သူက အိပ္ေရာ၊ ကဲ... လာလာ ငါနဲ႔ စကားေလးဘာေလးေျပာရင္းေစာင့္ေပါ့ကြာ "
ဆရာေသာ္တာေဆြဘက္ကူးလာခဲ့သည္။ သူ၏ဗိမာန္ကေတာ့ ပံုဆန္းဆန္းျဖစ္၏။ ပုလင္းတစ္လံုးေထာင္ထားသည့္ပံုျဖစ္ၿပီး ထိပ္မွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ခြပ္ေနပံု ရုပ္ထုကို တပ္ထားသည္။
" ဟို လူပိန္သေလာက္ အသံျပဲတဲ့ေကာင္၊ မင္းလည္းလာေလကြာ "
ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ကို လွမ္းေခၚသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာပညာေဆြးေႏြးပဲြသြားမလို႔ဆရာ၊ မဝင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေကာင့္ကို လိုက္ပို႔တာ "
ဟုေျပာၿပီး ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ ထြက္သြားသည္။
" လာကြာ ဒီမွာပဲထိုင္ေတာ့ "
အျပင္ဘက္ရွိ ေက်ာက္သားထိုင္ခံုမွာထိုင္ခိုင္းသည္။ ေက်ာက္စားပဲြဝုိင္းၾကီးေဘးမွာ ထိုင္ခံုကေလးေတြ ခင္းထားျခင္းျဖစ္၏။ ေက်ာက္သားဆိုေသာ္လည္း ထိုင္ခ်လိုက္ေသာအခါ အိအိစက္စက္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိေလသည္။
" ကဲ၊ မင္းက ဧည့္သည္ဆိုေတာ့ ငါကပဲ ဧည့္ခံရမွာေပါ့ကြာ "
ဆိုၿပီး ဆရာေသာ္တာေဆြက ေက်ာက္စားပြဲေအာက္မွ ပုလင္းတစ္လံုးကို ထုတ္ၿပီး စားပဲြေပၚတင္သည္။
" ဟာ... ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္မေသာက္ဘူး "
" လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းခြက္ပံုးဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ငါနဲ႔ေညာင္တုန္းေဟာေျပာပြဲ လုိက္လာတုန္းကေတာင္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ဝင္ႏွိပ္ေသးတာပဲ မဟုတ္လား "
" ကၽြန္ေတာ္ အခုမေသာက္ေတာ့.... "
" ဘာလဲ မင္းအေဖ သိမွာေၾကာက္လို႔လား၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဒီဟာက အနံ႔လံုးဝမထြက္ဘူး၊ မင္းတို႔ဆီက ဟာေတြလိုမွတ္ေနလို႔လား ဒါ စပယ္ရွယ္ကြ၊ ဟိုမွာ ဒါမ်ဳိးမရဘူး၊ ၾကံဳတုန္းၾကံဳခိုက္ ခ်သြားစမ္းပါ၊ လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုပိုက္တို႔ ၾကြားလို႔ရတာေပါ့ "
ဒါမ်ဳိးက ၾကံဳရဆံုရခဲသည္။ အခြင့္အေရးရတုန္း ျမည္းစမ္းၾကည့္သင့္သည္။ ဟုိျပန္ေရာက္တဲ့အခါ မင္းခိုင္ဦးတို႔၊ ေနာင္ဝင္းထြန္းတို႔ကို ျပန္ေျပာလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မနာလို ျဖစ္ၾကမလဲလို႔၊ ကာတြန္းဝင္းေအာင္တို႔၊ ေစာမင္းေဝတို႔၊ ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)တို႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ မယူလာရေကာင္းလားဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္ခ်င္ေကာက္ၾကလိမ့္မည္။
ဆရာေသာ္တာေဆြက ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ ျပဳလုုပ္ထားသည္ဟု ယူဆရေသာ ခြက္၂ခြက္ထဲသို႔ ငွဲ႔ထည့္လိုက္သည္။
" ကဲ၊ ခ်ကြာ "
သူက ခြက္ယူၾကည့္လိုက္၏။ ခြက္ထဲမွာ အရည္မ်ားမဟုတ္ဘဲ အခိုးအေငြ႔မ်ား ျဖစ္ေန၏။
" ဒါက ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ ဦးေလးရဲ႕ "
" တို႔ေဒဝတာေတြဟာ အေငြ႔ကိုပဲ စားသံုးၾကတယ္ေလကြာ "
" ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လို "
" လြယ္ပါတယ္၊ အဲဒီအေငြ႔ေတြကို ေဆးလိပ္ေသာက္သလို ရႈိက္သြင္းလိုက္ေပါ့၊ ဒီမွာၾကည့္ "
ဆရာေသာ္တာေဆြက လုပ္ျပသည္။ သူလည္းလုိက္လုုပ္၏။ ခြက္ထဲက အခုိးအေငြ႔မ်ားကို ပါးစပ္ႏွင့္စုပ္ယူၿပီး ေဆးလိပ္မီးခိုးကို ရိႈက္သလိုရိႈက္လိုက္သည္။
အနံ႔က အလြန္ေမႊးၾကိဳင္သည္။ ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ခဏအၾကာမွာ အလြန္ထူးျခားေသာ ခံစားမႈကို ရလိုက္၏။
" ဘယ္လိုလဲကြ "
" ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ ဦးေလး၊ ဒါနဲ႔ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေမးရဦးမယ္၊ စာေရးဆရာေတြ ကြယ္လြန္ရင္ေကာင္းရာ သုဂတိကိုေရာက္ၾကတာပဲလား "
" ဒါေပါ့ကြ စာေရးဆရာဆိုတာ ကိုယ္က လူပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္း ဆင္းရဲခံၿပီး အမ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကတာကိုး၊ ပရဟိတာစိတ္ရွိတဲ့ လူေတြပဲေလကြာ "
ထိုအခိုက္ လမ္းမၾကီးေပၚမွ ျမင္းျဖဴၾကီးတစ္ေကာင္ကို အသားက်စီးလာေသာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းျမင္လုိက္ရ၏။ သူသည္အရပ္ျမင့္ျမင့္ၾကံ့ခိုင္ေသာ ေမးရိုးရွိၿပီး မ်က္ႏွာထားက ဣေျႏၵၾကီးလွသည္။ ေဆးတံခဲထားသည္ကို ျမင္ေတာ့မွ
" ဟာ... ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းမဟုတ္လား "
" ေအးဟုတ္တယ္ကြ၊ ဝွက္ထား၊ ဝွက္ထား "
ဆိုၿပီး ပုလင္းႏွင့္ခြက္ကို စားပဲြေအာက္ ဝွက္ထားသည္။ ဆရာၾကီးလြန္သြားမွ ျပန္တင္ၿပီး
" ဦးၾကီးက ဆရာၾကီးျမမ်ဳိးလြင္ဆီ သြားတာကြ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေန႔တိုင္း ဒိေ႒ဒိ႒ေမတံၱက်င့္စဥ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ လက္ေတြ႔လည္း က်င့္ၾကတယ္ "
ဆရာၾကီးသြားရာဘက္သို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ဆရာၾကီး၏ ျမင္းေနာက္မွေခြးေလးတစ္ေကာင္ ေျပးလုိက္သြားတာေတြ႔လိုက္၏။
" ဆရာၾကီးရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ ေဘာ္ဘီေလကြာ "
" ကဲ ကဲ ခ်လိုက္ဦးကြ "ဆိုၿပီး တစ္ခြက္ ထပ္ငွဲ႔ေပးသည္။ အေငြ႔မ်ားကို တစ္ရိႈက္ရိႈက္လိုက္ၿပီးေနာက္ အေဖ့ဗိမာန္ဘက္လွမ္းၾကည့္၏။ တံခါးပိတ္ထားတုန္း။
" ေဖေဖနဲ႔ဦးေလးက ရန္ျဖစ္ၾကတုန္းပဲလား "
ဦးေလးေဆြက ရယ္လုိက္ၿပီး
" ဘာေျပာေကာင္းမလဲကြာ၊ တက်က္က်က္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ဒီေန႔ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ေနာက္ေန႔ က်ေတာ့လည္း လည္ပင္းဖက္ၿပီး ရယ္လိုက္ေမာလုိက္နဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔ စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္ေနတာလို႔ တင့္တယ္တို႔ သန္းေဆြတုိ႔ကေတာင္ ေျပာေသးတယ္ "
" အေဖကေတာ့ ဘုဂလန္႔က်တုန္းပဲလား "
" ထံုးစံအတိုင္းေပါ့၊ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးက်ရင္ သိၾကားမင္းကို ခြက်က်ေမးခြန္းေတြ ထထေမးတတ္တယ္ကြ၊ ဟိုက ျပန္ရွင္းတာက်ေတာ့ သူကမၾကားလို႔ ငါက ေအာ္ေအာ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပရတယ္ "
" ဟင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာက နတ္ေတြဟာ ဒိဗၺစကၡဳရတယ္ဆို ဒါဆို ဒိဗၺေသာတရယ္လုိ႔ မရႏိုင္ဘူးလား "
" မင္းလဲ မင္းအေဖလိုပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ ကပ္သီးကပ္သပ္ေတြ ေျပာတတ္တယ္ ဟား... ဟား "
ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ခြက္မ်ားကို ေျမွာက္၍ တစ္ရိႈက္ရိႈက္မည္ျပဳစဥ္ ေနာက္ဘက္က တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆတ္ခနဲ လုယူသြား၏။ လန္႔ၿပီး လွည့္ၾကည့္ေတာ့....
" ဟင္ ေဖေဖ "
အေဖသည္ အလြန္ ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
" မင္း... မင္း ဘာလုုပ္တာလဲ၊ ဒါ... "
ခြက္ကိုနမ္းၾကည့္၊ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး ရြယ္လိုက္စဥ္....
" ဟာ... ဦးေလးေဆြ.. ကယ္ပါဦး "
ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ ေနာက္သို႔ ေျပးဝင္ၿပီး အကာအကြယ္ယူလိုက္သည္။
" ေဟ့.. ေဟ့... သိပ္ေဒါသမၾကီးနဲ႔ေလ၊ ငါ...ေျပာပါရေစဦး "
ဆရာေသာ္တာေဆြက ဟန္႔တားလိုက္ရာ အေဖက လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး...
" ဟဲ့... ငေသာ္တာ၊ နင္က ဘာေကာင္လဲ၊ ငါ့သားေတြကို လူ႔ျပည္မွာတုန္းက အရက္တိုက္တာ အားမရေသးလို႔ ဒီအထိေခၚၿပီး တိုက္တာလား ဟဲ့ ၾကက္သမားရဲ႕.... "
" ေအာင္မာ၊ ဒီမွာ သာဓု နားထုိင္းရဲ႕၊ နင့္သားေတြက သူတို႔ဘာသာတျခားမွာ ေသာက္တတ္လာၿပီးမွ ငါနဲ႔လာတြဲတာဟဲ့၊ ရမ္းမေျပာနဲ႔၊ အခုလဲ နင္ေသာက္အိပ္ၾကီးေနလို႔ ငါက အေကာင္းဧည့္ခံထားရတာ "
" ဘာမွ စကားရွည္မေနနဲ႔ ဖယ္ေပး၊ ေဟ့ေကာင္.. ထြက္ခဲ့ "
အေဖက ေရွ႕တိုးလာသည္။ ဆရာေသာ္တာေဆြက ဆီးကာထားၿပီး
" ေဟ့ေကာင္ေလး ေျပးေတာ့... ေျပးေတာ့ေလ "
သူလွစ္ခနဲ လွည့္ၿပီးေျပးသည္။ ၿပီးမွ သတိရသည္။ အေဖႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာ ရွားရွားပါးပါးအခြင့္အေရး။ ရိုက္ခ်င္ရိုက္၊ ထိုးခ်င္ထိုးေစေတာ့ဆိုၿပီး ျပန္လွည့္လုိက္၏။
ဆရာေသာ္တာေဆြက အေဖ့ကိုရွင္းျပေန၏။
" ဒီမွာ သာဓုရဲ႔၊ ဒါအရက္မဟုတ္ပါဘူး၊ မဥၨဴသက အသက္ရွည္ေဆးပါ၊ ဒီကိုေရာက္ကတည္းက ငါမေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ နင္သိသားပဲ မဟုတ္လား၊ အခုဟာက နင္ေဒါသျဖစ္တာ ျမင္ခ်င္လို႔ တမင္တကာ အရက္ေသာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နင့္ကိုစတာပါ ဟား... ဟား... "
ဆရာေသာ္တာေဆြက ရယ္သည္။ အေဖက ဘုၾကည့္ၾကည့္လုိက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ဘက္လွည့္ၾကည့္သည္။ သူသည္ အေဖ့ေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လုိက္ၿပီး ကန္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေသာ္တာေဆြကိုပါ ကန္ေတာ့သည္။ ျပန္ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့....
အေဖသည္ လက္သီးဆုပ္ထားရာမွ ေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွတင္းမာမႈေတြလည္း ေပ်ာက္သြား၏။ ဆရာေသာ္တာေဆြက ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ အေဖက ေမးသည္။
" မင္းအေမ ေနေကာင္းလား "
" ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းပါတယ္ "
" ဟိုေကာင္ေတြေရာ... "
" ေကာင္းပါတယ္ "
" မင္းတို႔မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြေရာ... "
" ေကာင္းပါတယ္ "
" ဒါဆိုၿပီးေရာ "
ဆိုၿပီး လွည့္ထြက္သြား၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ၿပီး...
" မင္းျပန္ေတာ့၊ မင္းအေနနဲ႔ ဒီကိုေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးလိုေသးတယ္၊ ေအး... တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဒီလိုျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမ်ဳိးေရာက္ခ်င္ရင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကို ငါ့ကိုယ္စား ရိုရိုေသေသ ေလးေလးစားစား ေစတနာထားတတ္ရမယ္... ဒါပဲ "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ "
ထုိစဥ္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး အခိုးအေငြ႔မ်ား ဖံုးလႊမ္းသြား၏။ ဘာကိုမွမျမင္ရေတာ့။ ' ျပန္ခ်င္ရင္ လာထားလို႔ ေအာ္လိုက္ ' ဆိုေသာ ေဇာင္းထက္၏စကားကို သတိရ၏။
" လာထား၊ လာထား၊ လာထား "
ဟုေအာ္လိုက္သည္။
" ေဟာ သတိရၿပီထင္တယ္ "
" ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ တစ္ခုခု ေျပာေနတယ္ "
မီးခိုးေငြ႔မ်ား ျပယ္စျပဳလာသည္။ ျမင္ကြင္းသည္ တစ္စတစ္စ ၾကည္လင္လာ၏။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လက္ကိုလာကိုင္သည္။
မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႔မိန္းမမ်က္ႏွာကို ျမင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ နားၾကပ္ကို လည္ပင္းမွာ ဆိုင္းထားေသာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္။ သူေဆးရုံေပၚေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ "
သူက ေမးသည္။ ဆရာဝန္က...
" ခင္ဗ်ားကို စာေရးဆရာေတြက ဝိုင္းၿပီး ကလိထုိးၾကလို႔.. အူအတက္လြန္ၿပီး အာရုံေၾကာ ထိခိုက္သြားတာပါ "
" ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆရာရယ္၊ အူအတက္ေပါက္တယ္ပဲ ၾကားဖူးတယ္၊ အူအတက္လြန္တယ္လို႔မ်ား "
" အခုေကာင္းသြားပါၿပီဗ် "
သူ႔မိန္းမကဝင္ေျပာျပန္သည္။
" သူသတိလစ္ေနတုန္းက သူ႔ကို ကလိဝိုင္းထိုးတဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ လာၾကေသးတယ္၊ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ ေပးသြားၾကတာ အမ်ားၾကီးပဲ "
" ေဩာ္... ဟုတ္လား၊ ငါက အေဖတို႔ဆီ သြားလည္ေနတာ "
မိန္းမမ်က္လံုးအနည္းငယ္ျပဴးသြား၏။ ဆရာဝန္ကို အဓိပၸါယ္ပါပါ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဆရာဝန္က....
" ခင္ဗ်ား ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူလိုက္ပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးတစ္လံုးထုိးေပးမယ္ "
ဟု ေျပာသည္။ သူက
" ကၽြန္ေတာ္ အခုေရာက္ေနတာ ဘာေဆးရုံလဲဟင္ "
" ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာေရာဂါ အထူးကုေဆးရုံေလ "
ဆရာဝန္ကေဆးတစ္လံုး ထိုးေပးသည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္မက္ထပ္မက္မလား မမက္ဘူးလားဆိုတာေတာ့ တပ္အပ္ မေျပာႏိုင္။
------------------------------------------
(ကြယ္လြန္ေလၿပီးေသာ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားကို အမွတ္တရရွိၾကေစရန္ အလြမ္းေျပ ေရးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
(ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ရယ္စရာမဂၢဇင္း၊ ဩဂုတ္လ၊ ၁၉၉၉)
0 comments:
Post a Comment