တခ်ဳိ႔မွာရွိတယ္။ အားလံုးမွာေတာ့ မရွိေသးဘူး။

by Ma Nandar on Saturday, November 17, 2012 at 9:49am ·

ဂ်ဴး

ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔မ်ား တစ္စတစ္စ ပါးလ်ားကာ

ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီ။ကြင္းတစ္ခုလံုး သက္၀င္လွုပ္ရွားေနခဲ႔ေသာ

ကစားသမားတို႔၏ လွုပ္ရွားမႈ႕မ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီ။

ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံမ်ားျဖင္႔ ဆူညံေနခဲ႔ေသာ ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္တြင္

လူမရွိေတာ႔ေသာထိုင္ခံုလြတ္မ်ားသာ က်န္ေတာ႔သည္။

ကစားကြင္းျမက္ခင္းျပင္သည္ ယခုေတာ႔ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိ၏။

ထြက္ေပါက္တြင္ တေရြ႔ေရြ႔တိုးထြက္ ေနႀကေသာ လူအစုအေ၀းမ်ား ရွင္းသြားသည္အထိေစာင္႔ရင္း ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခံုတန္းမ်ားဆီမွ တျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာခဲ႔ႀကသည္။

ေဘာလံုးပြဲျပီးသြားေသာ္လည္း ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးမသြားပါ။

ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင္႔သည္႔ကစားကြက္မ်ိဳးကို မျမင္ေတြ႔ရ၍ပဲလား။

ကၽြန္မအာရံုတြင္ ယခုတို္င္ စြဲထင္လ်က္ က်န္ရစ္ေနေသာ

ဥေရာပတံခြန္စိုက္ပြဲ၏ ေဘာလံုးကစားဟန္မ်ားေႀကာင္႔ပဲလား။

ဤေျခစမ္းပြဲကို ကၽြန္မ အားမရပါ။ ေဘာလံုးပြဲႀကည္႔ေနရသည္ဟုလည္း မခံစားရပါ။

သည္ႀကားထဲတြင္ ကံဆိုး၀ါးစြာ ကၽြန္မတို႔အနီးမွ လူတစ္ခ်ိဳ႔က ေဘာလုံးသမားမ်ားကို

ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေအာ္ဆဲေနေသာေႀကာင္႔ ကၽြန္မစိတ္ပ်က္ေနခဲ႔ရသည္။

"သိပ္ မိုက္ရိုင္းတာပဲ"

လႊတ္ကနဲေရရြတ္ ရွုတ္ခ်မိေတာ႔ ေမာင္က ကၽြန္မလက္ဖ၀ါးကို သတိေပးသလုိ ဆုပ္ညွစ္၏။ ကၽြန္မတိတ္ဆိတ္စြာ မ်ိဳသိပ္သည္းသည္းခံ၍ ဆက္လက္ ႀကည့္ရႈခဲ့ရသည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ႀကာေတာ႔ ကၽြန္မအနားကလူေတြ

ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးႀကျပန္သည္။ ကၽြန္မ…ရုတ္တရက္ ထျပန္ရန္ပင္ စိတ္ကူးမိျပီး

ေမာင္႔ကိုတိုင္ပင္မိသည္။ ေမာင္ကမျပန္ခ်င္ခဲ႔ပါ။

"ဆဲခ်င္သေလာက္ ဆဲပါေစကြား။ မႀကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ေပါ႔။

သူတို႔ ဘယ္တုန္းကတည္းက ဆဲခ်င္ေနမွန္းမ ွမသိတာ။

ေယာက္်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုပဲကြ။

ေဘာလံုးပြဲမွာ လာလာဆဲႀကတာပဲ"

အဲသည္ ေယာက္်ားအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ေမာင္ပါေနသလား ဟု

ကၽြန္မ မယံုသကၤာေမးမိေတာ႔ ေမာင္ မ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္၍ ျငင္းခဲ႔သည္။

"ႀကံႀကီးစည္ရာကြာ။ ကိုယ္ဘယ္တုန္းက ဆဲတတ္ဖူးလို႔လဲ။

အဲဒီလို ေအာက္တန္းက်တဲ႔အစားထဲ ကိုယ္မပါဘူး"

သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္တင္လိုစိတ္ျဖင္႔ ကာကြယ္လိုက္ေသာစကားသည္

အျခားလူအမ်ိဳးအစားကို ေစာ္ကားလိုက္သလိုျဖစ္သည္ဟု

ေမာင္တြက္ဆဟန္မတူပါ။

ေမာင္႔စကားကို သူတုိ႔ႀကားျပီး ရန္ျဖစ္မွာ၊

ထိုးႀကိတ္မွာ စိုးရိမ္သြားေသာေႀကာင္႔ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းတိတ္ဆိတ္သြားရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအုပ္စုသည္ ကၽြန္မတို႔၏ စကားႀကိတ္ႀကိတ္ တီးတိုးသံကို ႀကားဟန္မတူပါ။

ကၽြန္မမွာ ႀကည္႔ေနရသည္႔ကစားပြဲကို အားမလိုအားမရ စိတ္ပ်က္သည္က တစ္ပိုင္း၊

ေဘးနားက မိုက္ရိုင္းေနေသာ လူမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံကို တုန္လႈပ္စြာ

စိတ္ညစ္ေနရသည္က တစ္ပိုင္းမို႔ ပြဲျမန္ျမန္ျပီးပါေစဟု ဆုေတာင္းေနခဲ႔သည္။

ကမာၻမွာ ဒုတိယ အဆဲေရး အခံရဆံုးေသာ ပုဂၢဳိလ္အမ်ိဳးအစားမွာ

ေဘာလံုးသမားမ်ား ျဖစ္ဟန္တူ၏။

ယခုေတာ႔ပြဲျပီးသြားေပျပီ။ ကၽြန္မလည္းစိတ္ခ်မ္းသာသြားရျပီ။ ကစားကြင္းဂိတ္ေပါက္၀မွ တိုးထြက္ရင္း ေနာက္တစ္ခါေတာ႔ လာမႀကည္႔ေတာ႔ပါဘူးဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

"ဒီပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ကေတာ႔ကြာ။ ထိုင္းမေျပာနဲ႔၊

ေမာ္လဒိုက္ကိုေတာင္ ယွဥ္နို္င္မွာ မဟုတ္ဘူး-------မွပဲ"

ကၽြန္မေဘးနားမွ က်ယ္ေလာင္ေသာေ၀ဖန္သံ ထြက္လာ၏။

ကၽြန္မလွည္႔ႀကည္႔လိုက္သည္႔အခါ မွတ္မိေနေသာမ်က္ႏွာတစ္ခုကို ျမင္ရသည္။ သူပဲ သူတို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မ နားညည္းေလာက္ေအာင္ ဆဲေရးေအာ္ဟစ္ေနခဲ႔ႀကတာ။

ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ဂ်င္းရွပ္အက်ီၤ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို လက္ေခါက္တင္လ်က္

မေသမသပ္၀တ္ဆင္ထားျပီး ဆံပင္ကခပ္ရွုပ္ရွုပ္၊ မ်က္ခံုးပါးပါး၊ မ်က္လံုးက ဟိုးခ်ိဳင္႔ထဲမွာ။ အရက္ေသာက္ေနက် မ်က္လံုးလိုပင္၊ ေသြးေႀကာမ်ားနီေနသည္႔ မ်က္လံုး။

ထိုမ်က္လံုးျဖင္႔ ကၽြန္မအား ဖ်တ္ကနဲလွည္႔ႀကည္႔ေတာ႔ ကၽြန္မေမာင္႔အနီးသို႔ တိုးကပ္သြားမိသည္။

"မိန္းမေတြလညး္ ေဘာလံုးပြဲႀကည္႔လာျပီကြ……ေနာ္"

ကၽြန္မကိုပဲ ေစာင္းေျမာင္းလုိသလား၊

တကယ္ပဲ အံံ႔ႀသစြာမွတ္ခ်က္ခ်ေလသလားမသိပါ။

ေဘးက သူ႔အုုပ္စု၀င္ လူသံုးေယာက္က ထုိကိစၥကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ဆူညံစြာ

ေ၀ဖန္ခ်က္ေပးေနသည္ကိုႀကားရသည္။

တေယာက္က အကြက္မေပၚေတာ႔ေသာ ပုဆိုးကိုခါးပံုစ ႀကီးႀကီး

ထုတ္၀တ္ထား၏။ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္သည္႔

အနီေရာင္ရွပ္အကၤီ်ႏွင္႔၊ ခရမ္းေရာင္ပုဆိုးႏွင္႔။ ဘယ္လုိလူေတြဘာလိမ္႔ ။

သူရုပ္ကိုႀကည္႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ် သနားကမားမရွိ။

မ်က္ႏွာခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္၊လည္ပင္းမွာ စက္ဆီေခ်းလား၊ အိုးမည္းလား

ခပ္မည္းမည္းအရာ စြန္းတင္းေပက်ံေနေသးသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ႔

တျခားလူေတြလို အလုပ္ႀကမ္းသမား ဟုတ္ပံုမရ။ ေသေသသပ္သပ္။

"ေမာင္…………ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္မ လိုက္မႀကည္႔ေတာ႔ဘူး"

"ေကာင္းပါေလ႔ဗ်ာ။ ဒီစကားႀကားခ်င္ေနတာႀကာျပီ"

ကၽြန္မေယာကၤ်ားသည္ မိန္းမႏွင္႔ေယာကၤ်ား ဘယ္ေနရာမွ အဆင္႔အတန္း

မတူညီနိုင္ဟူသည္႔ အယူအဆကို တစ္သက္လံုး စြဲကုိင္လာသူျဖစ္၏။

ကၽြန္မ တစ္စတစ္စ ေဘာလံုး၀ါသနာ ပါလာသည္ကို သူမ်ားေယာကၤ်ားေတြလို

မုဒိတာမပြားႏိုင္သူ၊ အားမေပးလိုသူျဖစ္၏။ ေဘာလံုးပြဲႀကည့္ေနတုန္း

ကၽြန္မကေမးခြန္းေတြေမးလွ်င္ စိတ္မရွည္တတ္သူ ျဖစ္၏။

ကၽြန္မက မိန္းမပီပီ တစ္ခါတစ္ခါ ဒိုင္သူႀကီးေပးသည္႔ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို

နားမလည္လိုက္သည္႔ အခါမ်ိဳးရွိသည္။

ေမာင္က ေနဦးကြာ၊ ျပီးမွရွင္းျပမယ္ဟု တုိတိုျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္သည္။

"မိန္းမဆိုတာ မိန္းမေနရာမွာပဲေနကြာ၊ အဆင္႔ေက်ာ္ေက်ာ္ မလာနဲ႔"

ဤစကားျဖင္႔ မႀကာခဏ ႏွိမ္တတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မကလည္း၊ေမာင္႔ကို မခံခ်င္စိတ္ႏွင္႔ ေမာင္ႏွင္႔အတူ

ေဘာလံုးပြဲ အစီအစဥ္မ်ားကို ယွဥ္္ျပိဳင္၍ ေစာင္႔ႀကည္႔ျဖစ္ေလသည္။

ေမာင္႔ထက္ပို၍ကဲကာ ကၽြန္မက ဥေရာပဖလားေဘာလံုးပြဲ ဆီမီ္းဖိုင္နယ္ႏွင္႔

ဖိုင္နယ္ပြဲစဥ္မ်ားကို ဗီြဒီယိုေခြကူးယူထားလိုက္ေသးသည္။

ဂ်ာမဏီအသင္းေတာ္မွန္းသိေသာ္လည္း ေမာင္ကို အျမင္ကတ္သျဖင့္

ခ်က္အသင္းဘက္မွ အားေပးလုိက္သည္။ အခ်ိန္ပိုကစားပဲြ၌ ခ်က္အသင္းဂိုးေပးလိုက္ရေသာအခါ ဂိုးသမားေလး ကူဘားကိုသနား၍ မဆံုးေတာ႔ေပ။

"ကိုယ္႔တုိ႔ တကၠစီနဲ႔ ျပန္ႀကမလား"

ကၽြန္မတို႔ ကစားကြင္း အျပင္ဘက္ေရာက္ေသာအခါ အနည္းငယ္မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။

ေကာင္းကင္သည္ ေမွာင္သန္းဖို႔ စတင္လာျပီ။

ငွက္တစ္အုပ္ ဘူတာႀကီးဘက္မွ ပ်ံသန္းလာသည္ကို ျမင္ရသည္။

ပတ္၀န္းက်င္သည္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနဆဲ။

အိမ္အျပန္ အလ်င္လိုသူမ်ားျဖင္႔ လမ္းမသည္ ရွုပ္ေထြးေနသည္။ ကၽြန္မတို႔ေရွ႕တြင္ ကိုယ္ပိုင္ကားမ်ား အငွားကားမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားမ်ား လ်င္ျမန္စြာ ျဖတ္သြားေနႀက၏။

"ဟင္႔အင္း….ဘတ္စ္ကားနဲ႕ပဲ ျပန္မယ္"

သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွ ႀကည့္ျမင္တိုင္သို႔ အငွားကားမွာ

အနည္းဆုံး တစ္ရာ႔ငါးဆယ္မွ တစ္ရာ႔ရွစ္ဆယ္ အထိရွိတတ္သည္။

ကၽြန္မ၏ ျခိဳးျခံေခၽြတာစိတ္ကို ေမာင္က သေဘာတူလုိက္သျဖင္႔ ကၽြန္မတုိ႔သည္

အေနာ္ရထာလမ္းအထိ ဆင္းကာ ဘတ္စ္ကား ေစာင္႔ႀကရပါသည္။ မႀကာမီပင္

ကၽြန္မ၏ႏွေျမာစိတ္ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ျပန္လည္ ေဒါသထြက္မိေတာ႔သည္။

မ္ိုက္ရိုင္းလွသည္ဟု ကၽြန္မ မွတ္ခ်က္ခ်ထားေသာ ဆဲေရးသည့္ လူအုပ္စုသည္

ကၽြန္မတိ္ု႔ႏွင္႔အတူပင္ ကားေစာင္႔ေနျပီး ကၽြန္မတို႔ တက္သည္႔

၄၃ဘတ္စ္ကားႀကီးေပၚသို႔ လုိုက္တက္လာေလေတာ႔သည္။

ကၽြန္မတို႔က

ဤႀကားကားျဖင္႔ မႀကာခဏျပန္ဖူးသည္မို႔ ၄၃ကားႀကီးေတြလာသည္ကို

ျမင္ျမင္ခ်င္း လိုက္ပါရန္ဆံုးျဖတ္ျပီး ခ်က္ခ်င္းတက္လိုက္ေသာေႀကာင္႔

ထိုင္ခံုေနရာရပါသည္။ ထိုအုပ္စုကေတာ႔ အခ်င္းခ်င္း ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္

စကားေျပာေနႀကျပီး ကားစပယ္ယာက အေ၀းေျပး အေ၀းေျပး ေအာက္လမ္းဟု

ထပ္ခါထပ္ခါေAာ္မွ လိုက္တက္လာသည္ ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ ေနရာမရပါ။

သူတို႔အုပ္စုက ေမာင္႔ေဘးမွာကပ္၍ ရပ္ေနႀကသည္။

ကၽြန္မက

ေမာင္သိေအာင္ တီးတိုးစကားျဖင္႔

"ေတြ႔လား။ ေတြ႔လား ကြင္းထဲကလူေတြေလ" ဟုသတိေပးမိ၏။

ေမာင္က မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားျဖင္႔ ကၽြန္မကိုႀကည္႔လိုက္ေတာ႔မွ ရုတ္တရက္

မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္ရသည္။ ကားရပ္ထားျပီး လူေစာင္႔ေနစဥ္မွာ

သူတို႔အုပ္စုသည္ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင္႔စကားေျပာလိုက္။

တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ တြန္းထိုးပုတ္ခတ္လိုက္၊ ရယ္ေမာလိုက္ျဖင္႔

ကားတစ္စီးလံုး သူတို႔အသံခ်ည္း ျဖစ္သည္။

"လူခ်တယ္ဆိုတာ နာမည္တာဆိုးတာ ၊ သိပ္အရသာရွိမွာကြ"

"ဒိုင္သူႀကီး ညစ္ရင္ေတာ႔ လူခ်ပစ္မွကြ၊ ဒါမွ မွတ္မွာ။

ဇင္းမယ္ပြဲတုန္းက ႀကည္႔ပါလား၊ ဘယ္ေလာက္ညစ္လဲ"

"အားကစားစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္လံုးညီမွ ေကာင္းတာပါကြ၊ ဟိုဘက္က

ညစ္ရင္ေတာ႔ ဘာအားကစား စိတ္ဓါတ္မွထားမေနႏုိင္ဘူး၊

တြယ္သာ တြယ္"

ဘုရား..ဘုရား ။ ကၽြန္မ၏ ၀ဋ္ေႀကြးသည္ တစ္လမ္းလံုး

ေတာက္ေလ်ာက္လိုက္ပါလာေတာ႔မွာ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ကုိယ္ကလည္း

ေခၽြးေစာ္ျဖင္႔ ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔ နံေနသည္ဟုထင္ရသည္။

အခုေနမ်ား အငွားကားေလးႏွင္႔ အိမ္ျပန္လိုက္ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္

လြတ္လပ္လိုက္မလဲ။ သို႔ေသာ္ ထိုင္ခံုေနရာ ေလးကိုလည္း ႏွေျမာေနျပန္ျပီး ေငြ၁၅၀၊၂၀၀ကိုလည္းႏွေျမာေနျပန္သည္။

အုိဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ ၊ခဏပါပဲ။ ျပီးရင္ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္သြားႀကမွာ။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လူမျပည္႔တျပည္႔ အခ်ိန္မွာပင္ ကားစတင္စက္ႏိုးကာ

ထြက္ခြာေလသည္။ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚမွာ ရန္ကုန္တျမိဳ႔လံုးကလူေတြ

လမ္းေလွ်ာက္ေနသလိုပင္ ရွုပ္ေထြးမ်ားျပားလွသည္။

ေစ်းသည္မ်ား၏

ေအာ္ဟစ္သံမ်ားမွာလည္း ဆူညံေန၏။ ကားသည္တျဖည္းျဖည္း ပို၍ပို၍ျမန္လာေသာအခါ အသံဗလံမ်ားသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။

ကၽြန္မတုိ႔ကားထဲမွ စကားသံမ်ားသာက်န္ေတာ႔သည္။

ကၽြန္မသက္ျပင္း တစ္ခ်က္ရွိုက္လိုက္ေတာ႔ ေမာင္က လွည္႔ႀကည္႔၏။ ကၽြန္မစိတ္က်ဥ္္းႀကပ္ေနခဲ႔သည္ကို ရိပ္မိဟန္ျဖင္႔ ကၽြန္မကိုျပံဳးျပသည္။

မွတ္တိုင္ေလးငါးခု အလြန္မွာေတာ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ဘတ္စ္ကားႀကီး ထုိးရပ္သြားေလသည္။ ပထမေတာ႔ ကၽြန္မမွာ လူေစာင္႔သည္ဟု ထင္ေနသည္။

သို႔ေသာ္ စပယ္ယာက တဆိတ္ေလာက္ဗ်ိဳ႕ ၊ မုန္႔ဟင္းခါးေလး စားလိုက္ႀကရေအာင္ဟု

ဟာသျဖင္႔ အသိေပးေတာ႔မွ ကားပ်က္မွန္း သိရေတာ႔သည္။

ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္႔ကို စိတ္ညစ္သြားပါသည္။

လူေတြဆင္းတြန္းလို႔ေကာ ကားျပန္စက္ႏိုးလာပါ႔မလား။

စက္မႏိုးရင္ ဘယ္ႏွယ္႔လုပ္မလဲ။ ေနာက္ထပ္ ကားတစ္စီး ေစာင္႔ဖို႔က မလြယ္ပါ။

"ကဲ ကဲ ဆင္းတြန္းႀကရေအာင္ေဟ႔"

ကၽြန္မတို႔အနားမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာအုပ္စုက ခပ္ဟားဟားရယ္ေမာလွ်က္

ဆင္းသြား၏။ ဟုတ္တာေပါ႔။ တြန္းႀကည္႔ရမွာေပါ႔။ ကံေကာင္းလွ်င္လည္း

စက္ႏိုးလာမွာေပါ႔။ လူတစ္ခ်ိဳ႔ ထပ္ဆင္းသြားႀကသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုင္ခံုေတြမွာေတာ႔ လူအျပည္႔ က်န္ေနဆဲ၊

"ေမာင္ ………..မဆင္းဘူးလား"

ကၽြန္မ ေမာင္႔ကို ခပ္တိုးတိုးေမးေတာ႔ ေမာင္ေခါင္းရမ္းျပ၏။

"တြန္းမယ္႔သူေတြ အမ်ားႀကီးပါကြာ"

ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ ေႏြးခနဲ ပူသြားပါသည္။

"ဒါေပမယ္႔ ..မတြန္းရင္ေတာင္ ဆင္းေပးမွ ေကာင္းမွာေပါ႔ ေမာင္ရဲ႔။

တြန္းရမယ္႔လူေတြ အားနာစရာ"

ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ အျပစ္တင္မိေသာအခါ ေမာင္၏ေဒါသ မ်က္လံုးအႀကည္႔ကို

ကၽြန္မရေလသည္။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္ရသည္။

ကားအေနာက္ဘက္သို႔ ျပတင္းမွ ေခါင္းျပဴႀကည္႔လိုက္ေတာ႔

ေနာက္ဘက္မွ လူတစ္ခ်ိဳ႔က တြန္းေနႀကျပီ။

ကၽြန္မထိုင္ေနရတာ လိပ္ျပာမသန္႔စြာ ခံစားရသည္။

ကၽြန္မ ဆင္းသြားလိုက္ရမလားဟု စဥ္းစားေသး၏။ ကားေပၚက ဆင္းသည္႔ အုပ္စုတြင္

မိန္းမတစ္ေယာက္မွ မပါေသာေႀကာင္႔ ကၽြန္မဆင္းသြားလွ်င္ လူရယ္ေမာစရာ

ျဖစ္ေလမလားဟု စိုးရိမ္မိသည္။

လူရယ္သည္ မရယ္သည္က ေနာက္ထား၊

ေမာင္ႏွင္႔ကၽြန္မ အရင္ရန္ျဖစ္ရမွာ ေသခ်ာသည္။

ကၽြန္မ ကားတြင္းမွာ ဟိုဟို သည္သည္ အကဲခတ္ႀကည္႔မိ၏။

ထိုင္ ခံုတြင္ထိုင္ေနႀကသူမ်ားတြင္ ေယာကၤ်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသည္။

အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ပါ၏။ ထိုေယာကၤ်ားမ်ားသည္

အျခားသူေတြ ေအာက္ဆင္းျပီး ကားတြန္းေနခ်ိန္တြင္ ထိုင္ခံုမွာ ဟန္မပ်က္

ထိုင္ေနနိုင္ေလသည္ဟု ကၽြန္မအံံ႔ႀသမိ၏။

သို႔ေသာ္…ဟန္မပ်က္ေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ တခ်ိဳ႔မွာ ဟန္ပ်က္ေန၏။

ဟိုဘက္ လွည္႔ရမလုိ၊ သည္ဘက္လွည္႔ရမလို၊ ေခါင္းတေစာင္းေစာင္းျဖင္႔ မသက္မသာ

ထိုင္ေနသူမ်ားလည္းပါ၀င္သည္။ သူတို႔ ကၽြန္မလိုပင္

လိပ္ျပာမလံုတာေသခ်ာ၏။ သို႔ေသာ္ ထဆင္းျပီး တြန္းေပးဖုိ႔အထိ

စိတ္ေကာင္းရွိဟန္ မတူေပ။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ဤကိစၥသည္ မိမိႏွင္႔မဆိုင္သလုိ

အမူအရာမ်ိဳးပင္ရွိသည္။ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ပင္ ဆက္ထိုင္ေနေလသည္။

ဆင္တြန္းရသည္႔လူေတြမွာပဲ ကားပ်က္သည္႔အတြက္ တာ၀န္ရွိေနသလိုလို၊

မိမိတို႔မွာေတာ႔ ဘာတာ၀န္မွ မရွိသလို။

ႀကည္႔စမ္း ၊ေယာကၤ်ားေတြ ျဖစ္ျပီးေနႏိုင္လုိက္တာ။

ေမာင္႔မ်က္ႏွာထားကို အကဲခတ္မိေသာအခါ ကၽြန္မပို၍ပင္ အံ႔ႀသသြားရသည္။

ေမာင္သည္လည္း ဟန္မပ်က္ ေနႏိုင္ပါလား။

ေမာင္က ကၽြန္မမ်က္လံုး အမူအရာကို ရိပ္မိဟန္ရွိသည္။

"မင္းက ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ"ဟုခပ္ေငါက္ေငါက္ ေမးေလသည္။

"ကားႀကီးက အႀကီးႀကီး ေမာင္ရဲ႔။ ဟုိမွာ လူေတြ တြန္းေနရျပီ။"

"တယ္………..ဒီမိ္န္းမ"

ကားသည္ တျဖည္းျဖည္း လႈပ္လာျပီးေနာက္ ေရွသို႔တေရြ႔ေရြ႔ တိုးသြားသည္။

ကားေရွ႔ပိုင္းမွာ ေယာက်ၤားတစ္ခ်ိဳ႔ သည္ဘက္မလွည္႔ဘဲ ကားေရွ႔သို႔

မ်က္ႏွာလႊဲကာ စုျပံဳရပ္ေနႀကသည္ကိုလည္း ကၽြန္မသတိထားမိသည္။

လူေတြဟာ မညီမွ်ႀကဘူးဟု ကၽြန္မေတြးမိေသာ္လည္း

ထိုမညီမွ်သည့္ လူအတန္းအစားထဲမွာ ကၽြန္မလည္းပါေနပါသည္။

အို ဘာဆိုင္လဲ။ ကၽြန္မကမိန္းမ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေယာကၤ်ားေတြနဲ႔ အတူ

ကားဆင္းတြန္းဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး။

ထိုခဏ၌ ကၽြန္မ၏ဆင္ေျခကို ကၽြန္မျပန္၍ ရယ္ခ်င္သြား၏။ ဘာလဲ ေနရာတကာမွာ မိန္းမဟာ

ေယာကၤ်ားနဲ႔တန္းတူ အခြင္႔အေရး ရသင္႔တယ္ဟု ေတာင္းဆိုလာခဲ႔သည္႔

မိ္န္းမ၊ အခု သည္အခါမိ်ဳးမွာေတာ႔ ဘာလို႔အခြင္႔အေရးတူ မယူျပန္သလဲ။

ဘာျဖစ္လို႔ အားႏြံဲ႔သည္႔ မိန္းမသားအျဖစ္ ေပကပ္ေနခဲ႔ပါသလဲ။

ကၽြန္မဆင္းသြားလုိက္လွ်င္ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ။

ထိုခဏ၌ ကၽြန္မ၏ဦီးေခါင္းထက္တြင္ တစ္ခုခုက ဖိႏိွပ္ထားသလို ေလးလံလာ၏။

ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာမွာလည္း မလံုမလဲစိတ္ျဖင့္ ေတာင္႔ေတာင္႔ႀကီး ျဖစ္လာသည္။

ညာသံေပး၍ တြန္းေနႀကသည္႔ အသံမ်ားႏွင္႔အတူ ကားကတအီအီိ

လႈပ္လာျပီးေရွ႕သို႔ တိုးတိုးသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာသည္

ကားႀကီးတစ္ခုလံုးကို ထမ္းပိုးထားရသလို ေလးလံလာသည္။

ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မေနသာေတာ႔သျဖင္႔ ရုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္မိသည္။

ေမာင္က ျဗဳန္းကနဲ ေမာ႔ႀကည္႔ပါသည္။

"ဘာဆင္းလုပ္မလို႔တုန္း"

"ဆင္းမလို႔"

"ဟာ မင္းရူးေနသလား၊ ဒါမင္းအလုပ္မဟုတ္ဘဲ။

ရျပီးသားေနရာေလး ေပ်ာက္သြားဦးးမယ္"

ထိုခဏမွာ ကၽြန္မသည္ ေလထဲမွာ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုး လြင္႔ပ်ံ

ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေစဟု တမ္းတမိသည္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမာင္႔အတြက္

တစ္ခါမွ ဒီေလာက္မရွက္ရဖူးဘူးဟု ထင္ပါသည္။ လက္စသတ္ေတာ႔

ကားေပၚက မဆင္းတာဟာ ေနရာေပ်ာက္မွာ စိုးလို႔ေလ။

ဘုရား ………ဘုရား ဒီေလာက္ ခရီးတိုအခ်ိန္တိုကေလးမွာေတာင္

ေမာင္ဟာ ေနရာကို တပ္မက္ေနခဲ႔တယ္ေပါ႔။

ေမာင္၏ေဒါသတႀကီး ဆြဲခ်ထိုင္ခိုင္းမႈေႀကာင့္လား၊

ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာကပဲ အင္အားေတြ ကုန္ခန္းသြားလို႔လားမသိပါ။

ကၽြန္မထိုင္ခံုေပၚသို႔ ထိုင္လ်က္က်သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကားစက္သံ

ျပန္ထြက္ေပၚထြက္လာျပီး ေဟးကနဲေပ်ာ္ရြင္စြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ႀကားရသည္။

ထို႔ေနာက္ သူတို႔အားလုံး ကားေပၚသို႔ ကေသာကေမွ်ာ ျပန္တက္လာႀကသည္။

ေဘာလံုးပြဲတြင္ ဆဲေရးတိုင္းထြာသည္႔ လူအုပ္စုက ကားေရွ႔တံခါးေပါက္မွ

တက္လာႀကသည္ျဖစ္၍ ေရွ႔ပိုင္းမွာပင္ ရပ္ေနႀကပါသည္။

ကၽြန္မႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ျဖစ္ေနေသာ ထိုအုပ္စုသည္ ေစာေစာကလိုပင္ စ,ေနာက္ ရယ္ေမာသည္႔မ်ားအတိုင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဆင္းတြန္းခ်ိန္တြင္ ထိုင္က်န္ရစ္ခဲ႔သည္႔ လူစုရွိေနပါလားဟု ေဒါသျဖစ္မည္႔ဟန္လည္းမရွိ၊ ေဒါသျဖစ္ခဲ႔လွ်င္လည္း ကားတြန္းတုန္းက

ဆဲေရးတိုင္းထြာခဲ႔ေရာေပါ႔။ ေဒါသေတြ ကုန္ခဲ႔ေရာေပါ႔။

သည္လိုဆုိျပန္ေတာ႔လဲ ဆဲေရးသည္႔နည္းက အေကာင္းသားပါလား။

ကားသည္ စက္သံမွန္လာျပီး ေနရာမွထြက္ခြာေလသည္။

သူတို႔က ကားဆင္းတြန္းျပီး ကၽြန္မတို႔ကဘာျဖစ္လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး

ထိုင္က်န္ရစ္ရသလဲ။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မမ်က္ႏွာပူစြာ ခပ္ရွက္ရွက္

ျဖစ္ေန၏။ တစ္ခုေသခ်ာသည္ကေတာ႔ ကားဆင္းတြန္းႀကသူအားလံုးသည္

မတ္တပ္ရပ္စီးႀကသူမ်ားသာ ျဖစ္ႀကသည္။

သူတို႔အတြက္ ကားေပၚကဆင္းရျခင္းဟူသည္႔ အျဖစ္သည္ မထူးဆန္းေပ။

နဂိုကတည္းက ေနရာမရခဲ႔ေသာေႀကာင္႔ ျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ္႔ သည္ကားႀကီး ပ်က္ယြင္းမႈ႔အတြက္ သူတို႔သာ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္ဘဲ။

ထိုင္ေနသူမ်ားတြင္လည္း တာ၀န္ရွိသည္ဟူေသာ အသိသူတို႔ထဲမွာမရွိဘူးလား။

ရွိေတာ႔ရွိမွာပါ။ သို႔ေသာ္ သိပ္တြယ္ကပ္ေန၍ အေႀကာင္းမထူးဘူးဟု ျမင္သြားလို႔လား။

သို႔မဟုတ္ ငါတို႔တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ႔ လုပ္ေပးပါ႔မယ္ေလဟူေသာ

ေစတနာေႀကာင္႔ပဲလား၊ သို႔မဟုတ္ မတ္တပ္ရပ္စီးေနသည္႔ လူတန္းစားကသာ

ကားတြန္းရန္ ပို၍သင္႔ေတာ္ပါသည္ဟု က်ိဳးႏြံစြာ အက်င္႔ပါေနလို႔ပဲလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ႏွာေခါင္းရံႈ႕အျပစ္တင္ခဲ႔ေသာ အုပ္စုက

ေပါ႔ပါးသြက္လက္စြာဆင္း၍ ကားတြန္းခဲ႔သည္႔ အျဖစ္အပ်က္ေႀကာင္႔

ကၽြန္မပို၍ပင္ မလံုမလဲျဖစ္ရပါသည္။

ထုိအခါ ကၽြန္မတို႔ထိုင္က်န္သူမ်ားဘက္မွ ဆင္ေျခတစ္ခုခုကို ရွာေတြ႔ရန္

ကၽြန္မအျပင္းအထန္ ႀကိဴးစားယူမိသည္။

ေယာကၤ်ားႀကီးႀကီးေတြ ေယာကၤ်ားငယ္ငယ္ေတြ (ကၽြန္မတို႔

မိန္းမေတြအပါအ၀င္) ထိုင္ေနသူအားလုံး ဘာေႀကာင္႔ဆင္းမတြန္းႀကသလဲ။

တာ၀န္သိစိတ္ မရွိလို႔ေတာ႔ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးေနာ္။

ေခ်ာင္ခိုခ်င္စိတ္ေႀကာင္႔ေတာ႔လည္း မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးထင္ရဲ႕။

ကိုယ္မလုပ္လွ်င္လည္း လုပ္မည္႔သူရွိေနေႀကာင္းကို သိေနလို႔ပဲျဖစ္မည္။

ထိုသို႔ ေတြးယူလိုက္ေသာအခါ

ကၽြန္မေနရထိုင္ရတာ နည္းနည္းသက္သာ သြားသလိုရွိ၏။

ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

ငါ႔ႏွယ္ေစာေစာတုန္းကသာ ဒီအေတြးမ်ိဳး ေတြးလိုက္ပါေတာ႔လား။

သည္လိုသာဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ေမာင္ႏွင္႔ ရန္ျဖစ္ခံျပီး ထိုင္ရာမွထရပ္မိမည္ မဟုတ္ေပ။

ကၽြန္မမ်က္စိအႀကည္႔က ေရွ႔အုပ္စုထံ ေရာက္သြားျပန္၏။

သည္တစ္ခါေတာ႔ ရွပ္အက်ီၤ အနီေရာင္ ၀တ္ထားသည္႔

လူႏွင္႔ ကၽြန္မ အႀကည္႔ခ်င္းဆံုသြားသည္။

သူကၽြန္မကို

ေတာ္ေတာ္ႀကာႀကာေအာင္ ႀကည္႔ေနေလသည္။ ဘယ္လိုအႀကည္႔ပါလိမ္႔။

ေဘာလံဳးပြဲမွာ ေတြ႔ခဲ႔သည့္မိန္းမဟု မွတ္မိသည့္ အႀကည့္လား။

မိန္းမေတြလည္း ေဘာလံုးပြဲလာႀကည္႔တာကိုး ဟူသည္႔ အသိအမွတ္ျပဳသည္႔

အႀကည္႔လား။ မဟုတ္ပါ။ သည့္ထက္ပိုပါသည္။

သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေသာ အႀကည္႔လား။ ကားကိုဆင္းတြန္းလိုက္တာ က်ဳပ္တို႔ဗ်။

က်ဳပ္တို႔ေႀကာင္႔ ခင္ဗ်ား အိေျႏၵမပ်က္တာဟု ဂုဏ္ေဖာ္လိုသည္႔ အႀကည့္လား။ သို႔မဟုတ္

အေခ်ာင္ခိုသမားမ်ားဟု မေက်မနပ္ စြပ္စြဲလိုသည္ အႀကည္႔လား။

ထိုခဏ၌ ကၽြန္မသည္ ယခင္ကလိုပင္ မ်က္နွာပူေႏြးလာျပန္ကာ မလံုမလဲ

ခံစားရျပန္သည္။ ကၽြန္မ ကားျပတင္းဘက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္ရသည္။

အိုး ……..သူတို႔ေတြသာ ကားေပၚမွာ ထိုင္စရာေနရာရခဲ႔မယ္ဆိုရင္

သူတို႔လည္း ကားကို ဆင္းတြန္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ငါတို႔လိုပဲ ထိုင္က်န္ေနခဲ႔မွာပါပဲ။

စိတ္ကူးျဖင္႔ အေနအထားေျပာင္းကာ မွန္းဆေတြးႀကည္႔ျပီး ေနာက္

ပင္႔သက္တစ္ခ်က္ ရွိုက္မိသြားသည္။ ဤအေျဖသည္ အမွန္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္

သို႔မဟုတ္ မွားခ်င္လည္းမွားနိုင္၏။

ဒါမ်ိဳးက မွန္းဆႀကည္႔ရံု နွင္႔ အေျဖသိေကာင္းသည္႔ ပုစၧာမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။

စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ရဲ႕ အက်ဳိးျပဳ ဝတၳဳတိုေကာင္း တပုဒ္ပါ။ ျမန္မာတေယာက္အေနနဲ႔ ဖတ္လိုက္ရင္ တကုိယ္ေကာင္းဆန္ အတၱၾကီးတာဟာ ရွက္စရာပါလားလို႔ ျမင္မိမယ္။

အဲ....ဒါေပမယ့္ အကယ္၍မ်ား ဒီဝတၳဳကို ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတေယာက္က ဖတ္တတ္လို႔ ဖတ္မိသြားျပီဆိုရင္ေတာ့ အလြန္ကို မ်က္လံုးျပဴးသြားလိမ့္မယ္။

အမ်ားစီးလာတဲ့ bus ကားပ်က္တာကို လူအကုန္ဆင္းမတြန္းပဲ ထိုင္ေနတဲ့သူေတြရွိတယ္ဟုတ္လား....လို႔ တအံ့တၾသနဲ႔ကို ေမးၾကလိမ့္မယ္။

မယံုႏိုင္စရာပါလားလို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္။

အကယ္၍မ်ား ဂ်ပန္မွာသာ အဲလိုမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ရင္ ေယာက်ာၤး မိန္းမ မေရြး အကုန္ဆင္းတြန္းမွာ ေသခ်ာတယ္။

ကေလးေတြ ပါလာရင္လည္း သူတို႔မိဘေတြက အားရွိသေလာက္ တြန္းက်ရေအာင္ဆိုျပီး တြန္းခိုင္းလိမ့္မယ္။

ဒုကၡိတပါလာရင္ေတာင္ ဆင္းမတြန္းႏိုင္ေပမယ့္ ကားေပၚက ဆင္းမွာပဲ။

အဲဒါဟာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕

မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊

ေရသာမခိုတတ္တဲ့စိတ္၊

ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူတတ္တဲ့စိတ္၊

စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို ျပတဲ့စိတ္၊

အေခ်ာင္ခိုရမွာကို ရွက္တတ္တဲ့စိတ္၊

(တနည္းေျပာရရင္) 

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာေတြအားလံုးမွာ ရွိေနေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပါ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာေတြအားလံုးမွာ ရွိေနေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပါ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာေတြအားလံုးမွာ ရွိေနေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပါ့။

ေအးနႏၵာေအာင္ (ဂ်ပန္)