လက္သီးဆုပ္ကို ေျဖလိုက္တဲ့အခါ

by ေဒါက္တာလႊမ္းမိုးဟန္(Dr Hlwan Moe Han) on Monday, November 19, 2012 at 7:20am ·

    

        လြန္ခဲ့တဲ့ ၆လေက်ာ္ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာခဲ့တုန္းက ေနာင္ ၆လၾကာတဲ့အခါမွာ အိုဘားမားလို အေမရိကန္သမၼတတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္လို ေနရာ မ်ိဳးမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာလိမ့္မယ္လို႔ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေယာင္လို႔ မမက္ခဲ့ဘူးပါ။

ယေန႔ အသက္၂၀ေက်ာ္၊၃၀ ၀န္းက်င္ လူငယ္မ်ားနည္းတူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ရင္ ရဲေတြလာ၀ိုင္း တတ္တဲ့ေနရာ၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဆိုတာဟာလည္း အျမဲတမ္းပိတ္ထားတတ္တဲ့ ေနရာလို႔ သိထား တာကိုး။ စာေတြေပေတြ ထဲမွာေတာ့ ဖတ္ဖူးပါရဲ႕။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိတာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲအတြက္အေျခတည္ခဲ့တဲ့ေနရာလို႔။

            အခုမွ အိုဘားမားက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို သူ႔စိတ္ထဲေလးစားလို႔လာခဲ့တာ။ လာမယ္ဆိုတဲ့ သူ႔ကတိကို တည္ေအာင္ထိန္းခဲ့တာဟာ ေအာင္ဆန္းတို႔၊ဦးသန္႔တို႔လို ကမၻာေက်ာ္ပုဂိၢလ္ေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ေနရာမို႔လို႔၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး အေျခတည္ခဲ့တဲ့ ေနရာမို႔လို႔၊ အေရးၾကီးဆံုးက ကိုလိုနီလက္ေအာက္ကေနျပီး လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာၾကီးကို ရေအာင္ အံတုခဲ့တဲ့ေနရာမို႔လို႔ သူလာခဲ့တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လို႔ ေရႊတိဂံုဘုရားဖူးျပီးရင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္။

            အသက္ ၁၇ႏွစ္သားထဲက စစ္တပ္ထဲေရာက္ခဲ့တာ။ လက္ဖ၀ါးဆိုတာ ျဖန္႔ထားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဆုပ္ထားတဲ့အခ်ိန္၊ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လက္သီးဆုပ္ထားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္အမ်ားစုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အဖို႔ လက္သီးဆုပ္ထားမွ လံုျခံဳမႈရွိမယ္လို႔ စိတ္ထဲစြဲေနျပီ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကေရာဘာထူးလဲ။ လက္သီးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ျပီး ကမၻာ့အလယ္မွာ က်စ္လစ္သိပ္သည္းပိတ္ဆို႔မြန္းက်ပ္ျပီး ေနခဲ့တဲ့တိုင္းျပည္။ အဲဒီမွာ ေမြးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အဖို႔ လက္သီးကို ဆုပ္ထားေလ့ရွိတဲ့ စစ္တပ္ထဲေရာက္သြားတာ မဆန္းပါဘူးေလ။

            လက္သီးကေတာ့ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေပမယ့္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြၾကားထဲက သဲပြင့္ေလးေတြ စိမ့္က်ထြက္သလို ဖိႏွိပ္မြန္းက်ပ္မႈဒဏ္ကို မခံႏုိင္လို႔ တိုင္းျပည္ျပင္ပကို ေဖာက္ထြက္သြားၾကတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြလည္း အမ်ားၾကီး။ လက္သီးဆုပ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ အဆုပ္ခံထားရာက ေက်မြႏြမ္းေျခြသြားတဲ့ ဘ၀ေတြလဲ အမ်ားၾကီးေနမွာ။

            အိုဘားမားက မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ထည့္ေျပာသြားတယ္။ လက္သီးဆုပ္ထားတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြ လက္ဖ၀ါးျဖန္႔လိုက္တဲ့အခါ လွမ္းျပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ သူတို႔အေမရိကန္ျပည္က အျမဲေစာင့္ေန ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊတိုင္းျပည္ၾကီး လက္ဖ၀ါးကို ျဖန္႔လိုက္ျပီ။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မယ့္ သူေတြကလည္း အလံုးအရင္းနဲ႔၀င္လာၾကျပီ။ အ၀မ္းသာဆံုးက ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ပိတ္ဆို႔မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ လက္သီးဆုပ္ထဲမွာ ေနရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

            အိုဘားမားက သတိေပးသြားတယ္။ဒီေျပာင္းလဲမႈက ခုမွ အစပဲရွိေသးတာတဲ့။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မဲေပးရံုသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္၊ လိုအပ္ခ်က္မ်ားမွ ကင္းေ၀းျခင္း၊ေၾကာက္ရႊံ႕ျခင္းမွ ကင္းေ၀းျခင္း freedom of speech, freedom of worship,

 freedom from want, and freedom from fear ဆိုတဲ့ အေျခခံတရား ၾကီးေလးခုရွိရမယ္တဲ့။

            ျမန္မာျပည္ကိုတကူးတကလာျပီး ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို လာရွင္းျပသြားတဲ့ သူ႔ရင္ထဲက ေစတနာကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရပါတယ္။အေမရိကန္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ စစ္တပ္အင္အားအၾကီး ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံၾကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ စစ္တပ္ဟာ ျပည္သူကေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ သမၼတလက္ေအာက္မွာပဲ ရွိပါတယ္တဲ့။ ဒီစကားဟာ အေမရိကန္ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အေမရိကန္ စစ္တပ္ရဲ႕ လက္သီးဆုပ္ထဲမွာ၊စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခမြမခံရဘူးလို႔ ကတိေပးတဲ့စကား။

            သို႔ေပမယ့္ လက္သီးဆုပ္ခုမွ ေျပကာစတိုင္းျပည္က ျပည္သူေတြ လြတ္လပ္စြာေျပာခြင့္ရျပီ ဆုိေတာ့လဲ အားပါးတရထိုင္ၾကီးပဲ ဆဲေနၾကလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ကိုယ့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္း ကိုယ္သိၾကရဲ႕ မဟုတ္လား။ လြပ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ ရျပီဆိုတိုင္းလဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမီးေလးေတြ ေခါင္းျမီးျခံဳေနၾကရမယ္။

 အေမရိကန္က ႏိုင္ငံသားေတြဆိုတာက သူတို႔ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း၂၀၀ေက်ာ္ အေျခက်ျပီးသား။ သူတို႔မွာက အမ်ိဳးသားေရးတို႔၊ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာတို႔ဆိုတာ မရွိဘူး။ အေမရိကန္ အိပ္မက္ဆို တာပဲရွိတာ။ သူတို႔တိုင္းျပည္ထဲ ေရာက္လာသူမွန္သမွ် လူမ်ိဳး၊ဘာသာမေရြးအေမရိကန္အိပ္မက္ကို မက္လို႔ရတယ္လို႔ဆိုတယ္။

            သူတို႔ကေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ေျမာက္အေမရိကတိုက္ၾကီးကို ဥေရာပက ထြက္ေျပးလာသူေတြ စုစည္းျပီးသင့္ျမတ္ေအာင္ ေနၾကရ၊ ဥေရာပကိုလိုနီေတြကို တိုက္ထုတ္ရ၊သူတို႔သမိုင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ကစတာ။ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ အမ်ိဳး၊ဘာသာ၊သာသနာဆိုတာက ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေန ျပီေလ။ ဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတိုင္းလဲ သူတို႔ဆီက မိတၱဴကူးလို႔ မရေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊတိုင္းျပည္ မွာက ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ကတည္းက အတူတူေနလာၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြရွိတယ္။ အခြင့္အေရးတူမွ်ၾကဖို႔ဆိုရင္ ၁၃၅မ်ိဳးဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြရဲ႕ ဘာသာ၊ယဥ္ေက်းမႈ၊စာေပဆို တာေတြကိုသာ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းၾကဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။

            အိုဘားမားက ရိုဟင္ဂ်ာလို႔ေတာ့ တစ္ၾကိမ္ထည့္သံုးသြားတယ္။ သူကေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာမွာလည္း လူ႔အခြင့္အေရးရွိသင့္တယ္လို႔ေျပာခ်င္တာပါ။ ခက္တာက ရိုဟင္ဂ်ာကိစၥဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းရင္းသား ေတြ ဘက္ကၾကည့္ရင္ လူ႔အခြင့္အေရးကိစၥမဟုတ္ဘူး။တိုင္းရင္းသားမ်ိဳးနြယ္စု အခ်င္းခ်င္းႏွိပ္ကြပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဴးေက်ာ္သူကို တိုက္ထုတ္ေနတဲ့ တရားေသာစစ္သာျဖစ္ပါတယ္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို အေရးယူေနတဲ့ ကိစၥသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။

            အေမရိကန္မွာဆိုရင္ ေမြးကင္းစကေလးကေန သမၼတျဖစ္တဲ့ အိုဘားမားအထိ ႏို္င္ငံသား အခြင့္အေရးအတူတူပါပဲတဲ့။ ဥပေဒတစ္ခုထဲေအာက္မွာပဲ ရွိပါတယ္တဲ့။ သို႔ေပမယ့္ သမၼတမို႔လို႔ အခြင့္အေရးပိုရတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ “စာပန္းေတာထဲ ေမ်ာၾကည့္ျခင္း”မွာကၽြန္ေတာ္ ေရးဖူးတယ္။အေမရိကန္မွာ အသက္ ၅၀ေက်ာ္မွ လုပ္ရတဲ့ အူမၾကီးကင္ဆာစစ္ေဆးမႈကို အိုဘားမား ပထမအၾကိမ္ သက္တမ္း သမၼတျဖစ္ခါစ အသက္ ၄၈ႏွစ္မွာစစ္ေဆးေတာ့ သူတို႔မီဒီယာေတြက ၀ိုင္းေအာ္လိုက္ၾကတာ။ အခြင့္ထူးခံတယ္ေပါ့။ အိမ္ျဖဴေတာ္ကလည္း ျပန္ေခ်ပပါတယ္။ သမၼတၾကီးမို႔လို႔ လုပ္တာ ဘာျဖစ္လဲတဲ့။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္၊ေရးသားခြင့္ရွိတာ၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိတာကို ျပတာေပါ့ေလ။

            အိုဘားမားက ေျပာသြားေသးတယ္။ ႏို္င္ငံသားတိုင္းဟာ ၾကိဳးစားခြင့္လည္း ရွိရမယ္။ၾကိဳးစားျပီး ထိုက္တန္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကိုလည္း ရရမယ္တဲ့။ဒီလိုမွ တိုင္းျပည္ကတိုးတက္မွာတဲ့။ ဒီလိုျဖစ္လာေအာင္ အဂတိလိုက္စားမႈ၊ျခစားမႈေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ၾကရမယ္တဲ့။ ဒီအထဲမွာ ခရိုနီေတြလဲ ပါတာေပါ့ေနာ္။ သီေပါမင္းလက္ထက္ကတည္းက မယ္ေတာ္ၾကီးစုဖုရားလတ္က သစ္ပါမစ္ေတြကို သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြ ခ်ေပး ခဲ့တာ။ ဒီအက်င့္ဆိုးၾကီးကို တို႔ေရႊေတြ ေဖ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလား။ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ရွိရင္၊ ေၾကာက္စရာ မရွိရင္ ခရိုနီေတြ၊ျခစားမႈေတြ မၾကာခင္မွာ ေသပန္းပြင့္ၾကလိမ့္မေပါ့။

            ေနာက္ ၃ရက္ဆိုရင္ စာေရးသူကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၃၃ႏွစ္ျပည့္ျပီ။ လူ႔သက္တမ္း ထက္၀က္နီးပါး မွာလက္၀ါးဆုပ္ကို ေျဖေနတဲ့ အမိတိုင္းျပည္ကို ျမင္ရျပီေပါ့။ လူကလက္သီးဆုပ္ကုိ ဆုပ္ထားေပမယ့္ စိတ္ျပတင္းကိုေတာ့ အျမဲဖြင့္ထားခဲ့တာ။တိုင္းျပည္ကေတာ့ လက္သီးဆုပ္ေျဖပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏို္င္ငံသားေတြကေတာ့ ဆက္ျပီး လက္ကိုဖြဖြေလးေတာ့ ဆုပ္ထားရဦးမွာ။ အဲသည္လက္ဖ၀ါးဆုပ္ထဲမွာ ေၾကမြသြားမယ့္ ဘ၀ေတြမရွိဘူး။

လက္ဖ၀ါးၾကားကေန ဖိႏွိပ္မႈ မခံႏုိင္လို႔ စိမ့္ထြက္မဲ့ သူေတြ မရွိဘူး။ သို႔ေပမယ့္ အမ်ိဳး၊ဘာသာ၊သာသနာ အတြက္၊ ႏိုင္ငံလံုျခံဳေရးအတြက္၊ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေရးအတြက္ အားတင္းတဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္သီးကို ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ထားရဦးမွာ။

                                                            ၁၉/ ၁၁/ ၂၀၁၂