“သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔”

by Soe Min on Sunday, November 11, 2012 at 1:11am ·

          ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ျပည္သူ႔ဆိုင္မွာ ငစိန္ငကၽြဲကို ထမီျပဲျပဲ ဒူးကြဲကြဲ တိုးကာေ၀ွ႕ကာ တန္းစီ ထုတ္စားလာခဲ႔ၾကတာပါပဲ။ ေအပီစီ၊ သာလာဆပ္၊ ထြပ္ပါဆပ္ဖာ၊ ကိုဒါနင္ေလးနဲ႔လည္း ကိုးဆယ္႔ေျခာက္ပါး ေပ်ာက္ခဲ႔ၾကတာပဲ။ ပန္းဆိုးတန္း ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္ေအာက္က ပလာတာပူပူကေလး စားလိုက္ရရင္ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္က်ဳိးနပ္သေလာက္ကိုရွိတယ္။ ပ်ားေဂဟာက ၾကက္ေၾကာ္ကေလးထက္ေကာင္းတာ အေမရိကန္မွာေတာင္ ရွိတယ္ မထင္ဘူး။ ေခ်ာကလက္၊ ပန္းသီးမ်ားေတာင္ သေဘၤာသားအသိရွိမွ စားဖူးတဲ႔ဘ၀။ စေကာ႔ေစ်း အေရွ႕ဘက္တန္းက နိုင္ငံျခားအ၀တ္အထည္ေတြ ေရာင္းတဲ႔အတန္းဆို သေဘၤာတန္း လို႔ေခၚတယ္။ အဲသလိုပစၥည္းမ်ဳိးဆိုတာ သေဘၤာသားေတြမွ မွီ၀ဲသုံးေဆာင္ဖူးၾကတာကိုး။ သြားေလသူႀကီးက သူ႔သက္တမ္းတေလွ်ာက္ တစ္ျပည္လုံးကို လုံေအာင္ဖုံးအုပ္ထားပုံမ်ား တရုတ္၊ ရုရွား၊ ေျမာက္ကိုရီးယားေတာင္ လက္မႈိင္ခ်ယူရေလာက္တယ္။ စိတ္နာလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။

ေက်းဇူးတင္လြန္လြန္းလို႔ ေျပာတာ။ သူ႔အသုဘတုန္းက မသိလိုက္ရတာ နာတာပဲ။ အခုေတာင္ ေျပာရင္းဆိုရင္း သူ႔ကို တတၿပီး ငိုခ်လိုက္ရရင္ ေျမာက္ကိုရီးယားမေတြ မ်က္ရည္ျမစ္ထဲေမ်ာသြားဦးမယ္။ သူ႔လက္ထက္တုန္းက ဘာဆိုဘာမွ မရွိေပမယ္႔ ဘာဆိုဘာမွ လိုေလေသးရွိတယ္ လို႔ မထင္ရဘူး။ အျဖဴအမည္းတီဗီ ေကာင္စီရုံးေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ရေတာ႔လည္း အစီအစဥ္မလာခင္ ေလးေထာင္႔အတုံးကေလးေတြ တြီကနဲ အသံထြက္လာရင္ကို လူေတြက အသံေလးတိတ္ၿပီး လာၿပီ လာၿပီ ေဒၚသက္ရီ ျဖစ္ေနတာ။ ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္ေလာက္မ်ား ေရာက္သြားရင္ ေကာင္မကေလးေတြက “ေအာင္မယ္ေလး၊ ဟိုက်ရင္ ငါတို႔ကို ပစ္သြားေတာ႔မွာပဲ” ဆို ငိုကာယိုကာ စကားနာထိုးတယ္။ မဂိုလမ္းမွာ ေဆးခန္းထိုင္ႏိုင္ရင္ အဲဒိဆရာ၀န္ဟာ ကမာၻမွာ အေတာ္ဆုံး လို႔ ထင္ၾကတယ္။ တို႔ျမန္မာေတြ ပညာေရး က်န္းမာေရး အဆင္႔နိမ္႔လွပါေသာ္ေကာ လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ႔ မျမင္ခဲ႔ၾကဖူးဘူး။ ေသကာမွေသရာ။ ဘာေရာဂါမွ မသိလိုက္ရလည္း ဆရာ၀န္ေျဖသိမ္႔မွ ေနစိမ္႔ရတဲ႔ ဘ၀မဟုတ္ဘူး။ တို႔ျမန္မာေတြေသရင္ ေရွ႕တန္းမွာ လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြေတာင္ ငရဲမလားဘူးတဲ႔။ မယုံရင္ အဲဒီေခတ္ကို မီလိုက္တဲ႔သူေတြကို လိုက္ေမးၾကည့္။ “အဲဒီတုန္းကနဲ႔ အခုနဲ႔ ဘယ္ဟာပို စိတ္ခ်မ္းသာသလဲ” လို႔။ သိခ်င္စမ္းပါဘိေနာ္။

          အခုေခတ္မွာေတာ႔ ဘယ္သူကမွအဖက္မလုပ္ပဲ ဘယ္ဆရာ၀န္မွမသြားခ်င္တဲ႔ အမ္းမွာ မေသမခ်င္းေနရစ္ေပေတာ႔ လို႔ ပစ္ထားတဲ႔ ကိုယ္႔လို အႏုပ္စုတ္ဂုပ္စုတ္ဆရာ၀န္ကေလးေတာင္ တစ္ည ႏွစ္နာရီ လာခ်င္လာမယ္ မလာခ်င္မလာဘူး လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚ စာေတြ ေဟာတစ္ပုဒ္ ေဟာတစ္ပုဒ္ တင္လို႔ရေနၿပီ။ အဲဒီအရပ္က ေဆးရုံအလုပ္သမားေလးေတြ ေခၚမၾကားေအာ္မၾကားျဖစ္ေနရင္ ပုခုံးသာ လွမ္းပုတ္လိုက္။ သူ႔နားက ဘလူးတုသ္ႀကီး နဲ႔ ဘယ္ၾကားပါ႔မလဲ။ ဆရာမေလးေတြလည္း ၀ဒ္ထဲမွာ ေရွးေရွးက နပ္စ္မေတြလို သိုးေမႊးလုံးေလးထိုင္ထိုးေနတဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ လက္မေလးနဲ႔ ပြတ္ပြတ္ၿပီး အန္းဂရီးဘတ္ အန္းဂရီးဘတ္ လုပ္ေနၾကတာ။ ေဆးရုံက အနိမ္႔ဆုံး ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းထဲမွာေတာင္ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ႔သူ သုံးေယာက္ပါတယ္။ ေဆးရုံအုပ္ႀကီးရုံးခန္းထဲမွာသာ ဌာနပိုင္ ႀကိဳးဖုန္းတစ္လုံးမွ ဆက္သြယ္စရာ မရွိတာ။ တို႔ေဆးရုံ ဘယ္အလုပ္သမားလွမ္းေခၚေခၚ “ဖုန္းတစ္ေကာေလာက္ ေခၚခ်င္လို႔” ဆို ခါးၾကားက ထုတ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ တို႔အမ္းေဆးရုံက အဆင္႔မနိမ္႔လွပါဘူးေနာ႔။ ဒါေတာင္ လုပ္သက္ ၁၈ နွစ္အတြင္းမွာ အမ္းၿမဳိ႕ေလာက္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ႔ မြဲေတၿပီး မျပည့္စုံတဲ႔အရပ္ မေရာက္ခဲ႔ဖူးေသးဘူး။ ရန္ကုန္က ေဆးရုံအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ဆို မႏႈိင္းအပ္ မႏိုင္းရာပါေလ။ ဒါနဲ႔မ်ား တို႔က်န္းမာေရးကို အဆင္႔မမီဘူးအေျပာခံရတာ အတည္းနာႏြန္းႏြန္းနို႔။

          မဆိုင္တာေတြ မေယာင္ရာဆီလူး လိုက္လုပ္ေနျပန္ပါၿပီ။ အဲဒါ ပညာေရး က်န္းမာေရး အဆင္႔ျမင္႔တာမွ မဟုတ္တာ။ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးေတာ္လို႔ေပါ႔ လို႔ေတာ႔ ေကာက္ခ်က္မခ်လိုက္ပါနဲ႔။ အဲဒါဆို ပညာေရး၀န္ႀကီးတို႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးတို႔ကေတာ႔ အသုံးမက်ဘူးေပါ႔လို႔ ဖြမယ္႔သူေတြ ေစာင္႔ေနတယ္။ ေဆးပစၥည္းကိရိယာေတြ လိုေလေသးမရွိ တပ္ဆင္ထားၿပီး ကုတ္နဲ႔ေကာ္ထုတ္လို႔ေတာင္ ကြာမသြားေအာင္ ကပ္ထားတဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ရာေထာင္ခ်ီေနတဲ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္ေဆးရုံႀကီးကို ႏိုင္ငံတကာ အဆင္႔အတန္းနဲ႔မွီေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရဦးမယ္ဆိုေတာ႔ “ဘုရား ဘုရား။ ဘာေတြမ်ား လုပ္ဦးမလို႔ပါလိမ္႔” လို႔ စိတ္၀င္တစားျဖစ္လာပါတယ္။ ေဆးရုံကို အဆင္႔ျမွင္႔ရမွာထက္၊ ဆရာ၀န္ေတြကို အဆင္႔ျမွင္႔ရမွာထက္၊ လူနာေတြရဲ႕ ေက်နပ္နွစ္သိမ္႔မႈ အတိုင္းအတာကို နည္းနည္းျမွင္႔လိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမယ္ထင္ပါတယ္။ ေဆးရုံႀကီးကို အေမရိကန္စတန္းဒတ္ျဖစ္ေအာင္ တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ ကုန္က်စားရိတ္ေတြနဲ႔  ျမန္မာလူနာေတြကို ျမန္မာစတန္းဒတ္နဲ႔ပဲ အေရအတြက္မ်ားမ်ား ေက်နပ္မႈရေအာင္ ကုသေပးႏိုင္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီေဆးရုံႀကီးဟာ ကမာၻေပၚမွာ အေကာင္းဆုံး ကုသ၀န္ေဆာင္မႈေတြ ေပးနိုင္ေနပါၿပီတဲ႔။ က်ဳပ္တို႔ သာမာန္ျမန္မာလူနာေတြ အနားေတာင္သီလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဗီအိုင္ပီတကာ႔ဗီအိုင္ပီ။ သူေဌးတကာ႔သူေဌးေတြနဲ႔ တိုးမေပါက္ပဲ ျမန္မာဆရာ၀န္ေတြ ျမန္မာဆင္းရဲသားလူနာေတြကို အီးနဲ႔ေတာင္ လွည့္မေပါက္နိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဂုဏ္ယူလို႔ေတာ႔ ရတာေပါ႔ေလ။ တို႔ဆီမွာ တို႕သာတက္မကုႏိုင္တာ။ သူမ်ားထက္မညံ့တဲ႔ ေဆးရုံႀကီးရွိသားပဲ လို႔ ေ၀းေ၀းကသာလြမ္းပါမည္ လုပ္ရေတာ႔မွာေပါ႔။ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ဒန္ေပါက္ပြဲလွလွေတြနဲ႔ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးတင္မယ္႔အစား ဆာေနတဲ႔သူေတြကို ယာဂုေလး ေလာက္ငွေအာင္ ျပဳတ္တိုက္လို႔ မရဘူးလား။ သူေဌးေတြက သူတို႔ပိုက္ဆံနဲ႔သူတို႔ အဂၤါၿဂိဳလ္ေတာင္ တက္ကုနိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အထက္ခ်ည့္တက္မေနပါနဲ႔။ ေအာက္ကလူေလးမ်ားလည္း ဆြဲေခၚပါဦး။

          တကယ္ေတာ႔ လူဆိုတာ ကိုယ္႔အဆင္႔ ဘယ္ေလာက္ႏုံျခာနိမ္႔က်သလဲဆိုတာ ကိုယ္႔ဘာသာ အသိဆုံးပါဗ်ာ။  ေအာက္တန္းစားမွ ေအာက္တန္းစားစစ္စစ္ပါ။ ကိုယ္႔ေအာက္ငုံ႔ၾကည့္ရင္ ေျမႀကီးနဲ႔ တီေကာင္ပဲ ရွိလိမ္႔မယ္။ မျမင္ဖူးေသးရင္ အမ္းကိုလာခဲ႔။ လိုက္ျပမယ္။ ကိုယ္႔သားသမီး ဆယ္တန္းေရာက္ေအာင္ ေက်ာင္းထားဇို႔ ဘယ္ေလာက္ခက္သလဲ သိရမယ္။ အိမ္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္းလို႔ ေဆးရုံတက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္အေျခအေနပ်က္သြားသလဲ သိရမယ္။ ေသခ်င္ေသ ရွင္ခ်င္ရွင္ ကုနိုင္ရင္ အမ္းမွာပဲ ရေအာင္ကု။ လႊဲစကား မေျပာနဲ႔ အလကားမရဘူး။ ကားငွားရင္ မင္းဘူးကိုတင္ ႏွစ္သိန္းရွိတယ္။ မင္းဘူးေရာက္မွ  မႏိုင္လို႔ ရန္ကုန္ မႏၱေလးထပ္လႊဲရင္ ေသဖို႔သာျပင္။ အဲဒါ ေဆးရုံ၀ ဖုတ္ကနဲ ခ်ပစ္ခဲ႔ရုံ စားရိတ္ပဲ ရွိေသးတာ။ ေဆးကုဖို႔ လူနာေစာင္႔ထမင္းစားဖို႔ စားရိတ္မပါေသးဘူး။ ေတာထဲမွာ မွ်စ္ခ်ဳိး၊ ၀ါးခုတ္၊ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားရတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေဆးကုစားရိတ္ ေလးငါးသိန္းပါေအာင္ ယူခဲ႔ လုိ႔ ေျပာရင္ ေျပာတဲ႔သူ ဦးေႏွာက္မရွိလို႔ပဲ။ အဲသည္ေလးငါးသိန္း ေတာင္ေပၚကလာတဲ႔လူနာမေျပာနဲ႔ သူတို႔ကို ခြဲေပးေနတဲ႔ ခြဲစိတ္အထူးကုဆရာ၀န္လက္ထဲေတာင္ မရွိဘူး။ သူလည္း လမကုန္မခ်င္း သူ႔ဘာသာသူ တိုင္းသုံးေနရတာ။ ရန္ကုန္ျပန္ခ်င္ သုံးေလးလေလာက္ လမ္းစားရိတ္မစုမေဆာင္းပဲ မျပန္ႏိုင္ဘူး။

           ဟိုအရင္ကေရးခဲ႔ဖူးသလို ခြဲရမယ္႔လူနာေတြ႔ရင္ အထဲလား အျပင္လား ေမးစရာကို မလိုဘူး။ သူတို႔က ေမးတာကိုသာ ေျဖဖို႔ျပင္ထား။ ေျဖလာရတာလည္း နွစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ပါးစပ္က ေအာ္တိုမစ္တစ္ကို ထြက္ေနၿပီ။ “ဆရာ ခြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာလဲ ဆရာ။” တဲ႔။ “ဟုတ္ကဲ႔။ ခြဲစိတ္ကုသတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ႔ကို ငါးျပားတစ္ေစ႔ေပးရတယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားစီးလာတဲ႔ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ပါးသာရိုက္သြားလိုက္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပိုက္ဆံမေပးရတိုင္း ခင္ဗ်ား အလကားရမယ္လို႔ေတာ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ပါနဲ႔။ လိုအပ္သမွ်အားလုံး ကိုယ္႔အတြက္ကိုယ္ သုံးမယ္႔ပစၥည္းအားလုံး ၀ယ္ေပးရပါလိမ္႔မယ္။ ဗိုက္ႀကီးခြဲၿပီး တစ္ပါတ္ေလာက္ ေဆးရုံတက္ရမယ္႔လူနာဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီစားရိတ္ေတြဟာ သိန္းဂဏန္းေအာက္ တခါမွ မေလွ်ာ႔ဘူးပါဘူး။” လို႔ ေျဖပါတယ္။ “မင္းတို႔က အစိုးရေဆးရုံမွာေတာင္ အဲသေလာက္ ကုန္တယ္ဆိုေတာ႔ မလြန္လြန္းဘူးလားကြာ။”  လို႔ ေျပာမယ္႔လူ မရွိဘူး မထင္ပါနဲ႔။ သိပ္ရွိတာေပါ႔။ အတိုင္အေတာခံရတဲ႔အထိကို ရွိပါတယ္။ (ကိုယ္႔ကိုတိုင္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါ) ခြဲခန္းကအထြက္မွာ အထဲမွာသုံးတဲ႔ေဆးဖိုး ဘယ္ေလာက္ေပးရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္၊ ဘာအတြက္ဆိုတာ စာရင္းဇယားနဲ႔မွတ္ၿပီး ဂ်ာနယ္ထဲကို တိုင္စာထည့္ၿပီးကိုတိုင္ပါတယ္။

            ပြင္႔လင္းျမင္သာတဲ႔ေခတ္ႀကီးမွာ စတုတၳမ႑ိုင္ႀကီးရဲ႕ မီးေမာင္းထိုးျပမႈနဲ႔ ခက္ခဲေဒသက တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြ မနစ္နာရေအာင္ အမုန္းခံၿပီး မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးတဲ႔သူေတြ ရွိတာ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။ ဆယ္အိမ္ေခါင္းမ်ား ၀င္အေရြးခံလို႔ကေတာ႔ မဲေတာင္ဆြယ္ေပးခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာင္မင္းႀကီးသားက “ငါတိုင္လိုက္ၿပီကြ။ မွတ္ပလား။” တင္ ရပ္ထားၿပီး တိုင္ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲကို ဆက္ေတြးမထားတာ ျပႆနာပါ။ တိုင္လိုက္ရင္ စစ္ရတာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ စစ္ၿပီးတဲ႔ေနာက္ အျပစ္ရွိရင္ရွိသလို အေရးယူအျပစ္ေပးၿပီး မရွိတဲ႔သူလည္း မရွိသလို ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ သို႔ပါေသာ္ျငား ႀကိဳးစားပန္းစား အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူေတြအဖို႔ကေတာ႔ ေျပးေနတုန္း ေျခထိုးခံလိုက္သလို ဟတ္ထိုးလဲမတတ္ျဖစ္သြားၿပီး လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းက ေစတနာေတြက နဂိုကအတိုင္း ဆက္ရွိေနဖို႔ ခက္သြားပါတယ္။ လူေဟာင္းေတြ ေျပာင္းသြားၿပီးရင္ေတာ႔ အဲဒီေနရာ ေနာက္ဘယ္သူမွ မလာခ်င္ေတာ႔ဘူး။ လာရင္လည္း အတိုင္ခံရမွာစိုးလို႔ မလုပ္ မရႈပ္ မျပဳတ္ ပဲ ေနေတာ႔တယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္မရွိလို႔ ကိုယ္ကလည္း သူ႔ေနရာ အစားမ၀င္ႏိုင္တဲ႔အခါ (ကိုယ္လုပ္ေပးနိုင္တဲ႔အတိုင္းအတာထက္ အရမ္းမ်ားတဲ႔ဒါဏ္ရာပါ) မေကြးေဆးရုံကို လႊဲလိုက္ေတာ႔ လူနာအတြက္ကုန္က်စားရိတ္ခံရတဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာအႀကီးအကဲဆီမွာ သတင္းေမးၾကည့္ပါတယ္။ ေဆးရုံေပၚမွာ တစ္လၾကာေနၿပီ။ မဆင္းရေသးဘူး။ ၆၅သိန္းေလာက္ ကုန္ေနၿပီ လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒါ အျပင္ေဆးခန္းစားရိတ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ဗ်ာ။ လူနာက ေဆးကုစားရိတ္တာ၀န္ယူေပးမယ္႔သူ ရွိေပလို႔။ မရွိတဲ႔သူဆို ဘာလုပ္ရမလဲ။ အိမ္ေပၚကျပဳတ္က်လို႔ ဂုတ္က်ဳိးေနတဲ႔လူနာ ေဆးရုံေပၚတင္ အေသခံလိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးနိုင္သမွ် အကုန္လုပ္ေပးၿပီး ထိုင္ၾကည့္ရတာေပါ႔။ တခ်ဳိ႔လူနာေတြက်ေတာ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အမ္းမွာ မလုပ္ႏိုင္တာေတြ လုပ္ႏိုင္မယ္။ ေရာဂါေရေရရာရာ သိရမယ္။ ကုသေပ်ာက္ကင္းႏိုင္တယ္ဆို ကိုယ္က လမ္းစားရိတ္ခံၿပီး နာေရးကူညီမႈအသင္းက မေရႊဇီးကြက္တို႔နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ ရလာဘ္က ေကာင္းလာဖို႔ရွိတယ္။ ဒီအတိုင္းထားရင္ ဒုကၡျဖစ္လိမ္႔မယ္။ သူ႔ဟာသူ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေသခ်ာတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ၿပီး လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသာ္တာေဆြ ဒန္႔ဒလြန္သီးေ၀တဲ႔ “လူ႔မေနာ” ၀တၳဳထဲကလိုပါပဲ။ လႊဲခိုင္းထားတဲ႔ လူနာတခ်ဳိ႕က မိုးမလင္းေသးဘူး အိမ္တံခါးလာေခါက္ၿပီး လမ္းစားရိတ္ အေတာင္းခံရတယ္။ ဒီလိုေတာ႔ ေက်ာသားရင္သား ခြဲျခားတာ ဘာေကာင္းသလဲေပါ႔။

          ဒီလိုအရပ္မ်ဳိးမွာ ဒီလိုလူနာမ်ဳိးေတြနဲ႔ နိစၥဒူ၀ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔ ဆရာ၀န္အစုတ္ပလုပ္ေကာင္က ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရုံႀကီးကို နိုင္ငံတကာအဆင္႔မီေအာင္ အဆင္႔ျမွင္႔တင္သြားေတာ႔မယ္လို႔ ၾကားရေတာ႔ သာဓုေခၚရရင္ေတာင္ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ “သာဓုပါေတာ႔။” လုပ္ရေတာ႔မွာပဲ။ ၀န္တိုမစၦရိယရွိတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ “ေၾသာ္ ငါတို႔ ဘ၀မ်ားႏွယ္ ေလကေလးရင္းၿပီး အမွ်ေ၀တဲ႔အထဲေတာင္ ထည့္တြက္မထားၾကတဲ႔ ဘ၀ပါလား။” လို႔ အားငယ္မိတာေပါ႔။ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးက ႏိုင္ငံတကာအဆင္႔မီ ေဆးရုံႀကီးျဖစ္လာၿပီး နိုင္ငံတကာ ကုန္က်စားရိတ္ေတြနဲ႔ နိုင္ငံတကာအဆင္႔မီလူနာေတြ က်ိတ္က်ိတ္တိုး စည္ကားကုန္ရင္ အမ္းကလူနာေတြကို ဘယ္ေဆးရုံလႊဲရမွာပါလိမ္႔။ အေတြ႔ဇာတ္ကားထဲက သီသီႀကီး ေမာင္သင္႔ကို ရန္ေတြ႕ေနတာ မ်က္စိထဲ ေျပးေျပးျမင္ပါတယ္။ “ဟသၤာမယ္ေလးအတြက္ပဲ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ျဖစ္မေနပါနဲ႔ ေမာင္။ ေဟာသည္က ငွက္ႀကီးဒုံးစပ္မ အတြက္လည္း တစ္ပင္ေလာက္ တင္းေတာ္မူပါဦး။” တဲ႔။

             အဲလိုမ်ဳိးလူနာေတြကို ဘူတန္မွာေတာ႔ ၿမဳိ႔ေတာ္ေဆးရုံေရာက္တဲ႔အထိ ေဆးရုံေတြအဆင္႔ဆင္႔ လူနာတင္ကားနဲ႔ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ပါ လိုက္ပို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္အလုပ္လုပ္တဲ႔ေဆးရုံမွာေတာင္ လူနာတင္ယာဥ္ သုံးစီးရွိတယ္။ ဓါတ္ဆီဖိုးကို ေဘာက္ခ်ာနဲ႔ အစိုးရဆီ ျပန္တင္လို႔ရတယ္။ အမ္းေဆးရုံမွာလည္း ဘဘႀကီးနံမယ္တပ္လွဴထားတဲ႔ အမ္းဗ်ဴးလင္႔တစ္စီးေတာ႔ ရွိသား။ သို႔ေသာ္ ဆီကေတာ္ေတာ္စားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ တကယ္ေတာ႔ အဲသလို လူနာတစ္ဦးခ်င္းစီ ေကာက္သင္းေကာက္ၿပီး လႊဲေနမယ္႔အစား အထူးကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို ပစၥည္းကိရိယာ အစုံအလင္နဲ႔ (ထပ္ေျပာမယ္ေနာ္။ ပစၥည္းကိရိယာ အစုံအလင္နဲ႔) ခန္္႔ထားေပးနိုင္ရင္ အမ်ားႀကီး ကုန္က်စားရိတ္ေတြ သက္သာသြားမယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဟဲ ဟဲ။ အဲဒါေျပာခ်င္လို႔ စလိုက္တာ ဒီေရာက္ေအာင္ မနည္းရုန္းလာရတယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို အမ္းပို႔ဖို႔ဆိုတာ ေျမြဖမ္းရသလိုပဲ။ အဆိပ္ရွိသလား။ အဆိပ္မရွိဘူးလား အရင္ အကဲခတ္ရတယ္။ ေရေျမြလို႔ ကိုယ္႔ျပန္မပတ္ႏိုင္တဲ႔၊ သူ႔အဆိပ္ေလာက္ေတာ႔ မၿဖဳံဘူးကြ လို႔ သေဘာထားနိုင္တဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အရင္ေရြးရတာေပါ႔။ လြတ္တယ္ထင္ၿပီး ကိုင္ပလိုက္တာ ေနာက္မွ “ေဆြမ်ဳိးေတာ္တယ္ ဘယ္ကိုေခၚမလဲ” ဆို တစ္လေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ ျပန္ေျပာင္းေပးလိုက္တာ ရွိတယ္။ အမ္းေဆးရုံထရန္စဖာနဲ႔ မေလးဗီဇာ က်က်သြားတာေတြလည္း နည္းမွတ္လို႔။ ပို႔တိုင္းလည္း မလာဘူး။ လာတိုင္းလည္း မေနဘူး။ ေနတိုင္းလည္း မလုပ္ဘူး။ လုပ္တိုင္းလည္း မျမဲဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ပို႔လို႔ လာလို႔ ေနလို႔ လုပ္လို႔ရွိမွေတာ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ကေလး ထားၾကပါေတာ႔လားဗ်ာ။

               ႏို႔ ေမာင္ရင္က မေပ်ာ္လို႔လား။ အစကေတာ႔ ေပ်ာ္သဆို လို႔ ေမးရင္ ေပ်ာ္သားပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္ေနလို႔ အလုပ္မျဖစ္ဘူးေလ။ အမ္းကဆရာ၀န္ေလးေတြၾကည့္လိုက္ရင္ ေနထိၾကာလိုပဲ။ ေရေလာင္းေပါင္းသင္မရွိေတာ႔ ႏြမ္းဖတ္ေနတာ။ အလုပ္က ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ဘူး။ ေဆးခန္းထိုင္လို႔ မရဘူး။ ဂ်ီပီေကာင္းတဲ႔ရြာေတြက မႏိုင္ရင္ကာ ျဖဴကာျပာကာက်မွ အမ္းေရာက္လာတာ။ ညေနတိုင္က်ရင္ မူးမူးရူးရူး ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲေတြလာရင္ ေခါင္းတုံးရိတ္တဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားကသာ ငါးရာတစ္ေထာင္စီမယ္။ စာအုပ္ဖိုး၊ ခ်ဳပ္ႀကိဳးဖိုး ေလးငါးေထာင္ကုန္သြားမယ္။ ဆရာ၀န္ ကေတာ႔ အလကားလုပ္ရတယ္။ ကေလးလာေမြးရင္ အခ်င္းျမွဳတ္ဖို႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို႔ နွစ္ေထာင္သုံးေထာင္ ေပးရမယ္။ ဆရာ၀န္ကေတာ႔ အလကား လုပ္ရတယ္။ ခြဲခန္း၀င္ရင္ ကိုယ္၀င္ရင္ ၀င္သေလာက္ သူတို႔လည္း လိုက္ကူရတယ္။ ေစာေစာကေျပာတဲ႔ ကုန္က်စားရိတ္ေတြရွိတယ္။ ရွင္ဘုရင္လုပ္ေပးတဲ႔ ကုလားကေလးေတာင္ ၀န္ေဆာင္ခရတယ္။ ဆရာ၀န္ကေတာ႔ အလကားလုပ္ရတယ္။ (ကိုယ္ေတာင္ အလကားလုပ္မွေတာ႔ သူတို႔လည္း ကၽြန္၀ယ္ရာ အဆစ္ပါရတာေပါ႔ေလ)။ ေလးငါးေျခာက္လေတာ႔ သည္းခံႏိုင္မွာေပါ႔။ တစ္ႏွစ္က နွစ္ႏွစ္ဆို ခံႏိုင္ရိုးလား။ တကယ္လို႔မ်ား အမ္းကို လခနွစ္ဆရတဲ႔ ခက္ခဲေဒသထဲမွာ အရင္တုန္းကအတိုင္း ထည့္ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ သူတို႔လည္း ေနရထိုင္ရ သည္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ။

            အမ္းလိုေနရာမ်ဳိးမွာ လာေနရတဲ႔ဆရာ၀န္ေတြမွာ ဆုံးရႈံးရတဲ႔ တျခားအခြင္႔အေရးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ္႔ေနရာကိုယ္ ေအာ္ဒါထြက္ေနတာ စာရြက္ကိုယ္႔လက္ထဲေရာက္ဖို႔ သုံးလၾကာတယ္ လို႔ ေျပာၿပီးၿပီ။ ဒါေတာင္ ေရာက္လာတာ ေက်းဇူးတင္ဦး။ နိုင္ငံျခားသြားဖို႔၊ စာေမးပြဲေျဖဖို႔၊ ရန္ကုန္ကလူေတြ မလိုခ်င္႔အဆုံး အခြင္႔အေရးေတြကို အမ္းကလူေတြ စာရြက္ကေလးေတာင္ ဖတ္ခြင္႔မရွိဘူး။ ကုိယ္သိခ်င္ ကိုယ္႔ဘာသာ စုံစမ္းယူေပါ႔။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲ အဲသေလာက္ အ ေနရင္ လူလုပ္မေနနဲ႔ လို႔ အေျပာခံရမယ္။ အေသးစိတ္ေတြ ဖြင္႔ေျပာမိရင္ သည့္ထက္ေအာင္႔တဲ႔ ဒဏ္ရာေတြ ေပၚလာမွာစိုးလို႔ ေျပာေတာ႔ပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔အတူတူ ဘူတန္ကျပန္လာတဲ႔ဆရာ၀န္ေတြ အကုန္လုံး ရန္ကုန္ မႏၱေလး ျပန္၀င္ကုန္ၿပီ။ ကိုယ္ကေတာ႔ သမီးကို ၀ါဆိုမိုးနဲ႔ျပန္ခဲ႔မယ္ ေျပာထားတာ ႏို၀င္ဘာမွာလာမလား ဒီဇင္ဘာမွာ လာမလား ျဖစ္ေနတုန္းရွိေသးတယ္။ ေနႏိုင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ မေနႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ေနာက္လာမယ္႔ဆရာ၀န္ကေတာ႔ သည္လိုေခ်ာင္ထိုးထားတတ္မွန္းသိရင္ ဘယ္သူမွ လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ (အဲဒါေၾကာင္႔ ေနလက္စနဲ႔ ဆက္ေနလိုက္ပါ ေမာင္စံဖားရယ္ ဆို ထားတာထင္တယ္)

            တကယ္ေတာ႔ သည္လိုေနရာမွာ ဆရာ၀န္ေလးေတြ ေပ်ာ္ေအာင္ထားဖို႔ ေဒသခံေတြဘက္က လိုအပ္သလို ၀န္ႀကီးဌာနႀကီးဘက္ကလည္း ပံ႔ပိုးေပးႏိုင္ရင္ေတာ႔ ေကာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဆရာ၀န္အခ်င္းခ်င္း စာနာေထာက္ထားေသာအားျဖင္႔ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကထြက္တဲ႔ ပ်ားရည္ပုလင္းကေလးေတြကို မူဆယ္ တာခ်ီလိတ္က ဆရာ၀န္ေတြဆီကလာတဲ႔ ဘလူးေလဘယ္ႀကီးနဲ႔ တန္ဖိုးတူတူထားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ခုေတာ႔ ပ်ားရည္နဲ႔ လူႀကီးဆီ မ်က္ႏွာျပရမွာ အားနာလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာ ၀မ္းခ်ၿပီး ေျဖသိမ္႔ေနရတယ္။ ေရးကတည္းက သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔လို႔ဆိုေတာ႔ ေအာင္႔လုံးေတြ မနည္းမေနာႀကီးထြက္လာမွပဲ လို႔ ထင္ေနဦးမယ္။ ဟင္႔အင္ေပါင္။ ဘာက်ိတ္လုံးေအာင္႔လုံးမွ မရွိဘူးခင္ဗ်။ ထားလည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေခၚလည္းေအးေအးပဲ။ ဒဏ္ရာက အခုမွအစေဖာ္ေတာ႔မွာ။

            ကြန္ေတာ္႔အေဒၚတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းဆရာမဗ်။ ေမြးခ်င္းထဲမွာ ပညာအထူးခၽြန္ဆုံးမို႔ ပညာေရးကို ဦးစားေပးၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ထား။ ဆရာအတတ္သင္ ၿပီးေအာင္ေျဖ၊ ဘီေအဘြဲ႔ယူ၊ ဘီအီးဒီဘြဲ႔ယူနဲ႔ ပညာေရးေလာကမွာ လမ္းဆုံးေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္ဗ်။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔လည္း လူရိုးလူေအး ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ က်တယ္။ လမ္းဆုံးေတာ႔ ရြာေရာက္တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဘယ္ရြာေရာက္သလဲ သိလား။ အလယ္တန္းျပဆရာမဘ၀နဲ႔ပဲ အလုပ္ထြက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းစားရတယ္။ သူတသက္လုံးတက္လာခဲ႔တဲ႔ ပညာေရးပန္းတိုင္ႀကီးကို အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔တူပါတယ္။ သူ႔ဆိုင္ကေလးကို နံမယ္ေပးထားတယ္။ “ဆရာမ စတိုး” တဲ႔။ အစကတည္းက ဆိုင္ထြက္မွာျဖင္႔လည္း အဲဒီ B.A.(Ed), B.Ed.ေတြ ဘာလုပ္ဖို႔ တက္ေနရေသးသတုန္း။ ဒါေပမယ္႔ ဆိုင္မထြက္ အလုပ္မထြက္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ႔တဲ႔ဘ၀။ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ နွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀င္ေငြဟာ သူတို႔သားသမီးေတြ ေက်ာင္းစားရိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မကာမိဘူး။ မိဘက ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ႔ သားသမီးေတြက အကုန္ပညာထူးခၽြန္တယ္ေလ။ အလုပ္ထြက္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးရုန္းကန္မယ္႔သူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္အဆိုင္ စာႀကိဳးစားၾကတာ ေဟာတစ္ေယာက္ေဟာတစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္ကုန္ေတာ႔ ဘယ္မိဘမ်ဳိးက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အနစ္နာခံဖို႔ ေျပာထြက္မွာလဲ။ နာခ်င္းနာ ကိုယ္ပဲ အနာခံလိုက္ေတာ႔တာေပါ႔။ ကိုယ္႔ဘ၀ေရွ႕ေရးဆိုတာ ဘြဲ႔ရရုံနဲ႔ ေရရာတဲ႔ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ေအာက္ကလူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းအုပ္ေတြ ျဖစ္ကုန္လည္း ကိုယ္႔က်ေတာ႔ နယ္လႊတ္တာ မသြားႏိုင္လို႔ဆို အလယ္တန္းျပနဲ႔ အိုေသေအာင္ထားေတာ႔တာေလ။ တကယ္ေတာ႔ သူမသြားႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ကပ္ရပ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ေက်ာင္းကေလးကိုက နယ္ၿမဳိ႕ကေက်ာင္းကေလး။ သူ႔ဘ၀တစ္သက္တာမွာ ပညာေရးအတြက္နဲ႔ အခ်ည္းႏွီး အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ႔ရသလို ျမင္မိတယ္။ (သူသင္ေပးခဲ႔လို႔ စာတတ္သြားတဲ႔ တပည့္တပန္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ္႔မယ္ လို႔ပဲ ေျဖသိမ္႔လိုက္ပါေတာ႔)။

             ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ အမ္းေရာက္မွ ေတြ႔တာ။ သူလည္း ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ပဲ။ ေတြ႔ခါစမွာ ေတာ္ေတာ္ဆူလိုက္ေသးတယ္။ ကၽြဲေကာသီးသာသာေလာက္ရွိတဲ႔ ရင္သားကင္ဆာႀကီးကို ဆရာ၀န္မျပပဲ ဗိေနၶာနဲ႔ ကုေနလို႔။ အနာႀကီးက ႀကီးးလြန္လြန္းလို႔ ခြဲၿပီး တပတ္ေလာက္ ေဆးဆက္ထည့္ရတယ္။ အသားစအေျဖရၿပီး ေဆးသြင္းေဆးစားနဲ႔ ေကာင္းသြားတယ္။ တစ္နွစ္ေက်ာ္ၾကာေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီက ေဆးရုံဆင္းလက္မွတ္ျပန္္လာေတာင္းေတာ႔ ေသခ်ာလည္း မသိမ္းဘူးဆို စိတ္ေတာင္ တိုေသးတာ။ ေနာက္မွ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္သိရေတာ႔ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္တက္လာတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဒီလူနာဟာ မေသလို႔ အခုလိုေတြ႕ရတာ။ ႏို႔မို႔ေသတာ မနွစ္ကတည္းက။ ေဆးရုံတက္၊ ခြဲစိတ္၊ ကင္ဆာေဆးသြင္း၊ ေဆးရုံဆင္း အဲဒီအေထာက္အထား လက္မွတ္ေတြကို သူတို႔ရုံးက အသိအမွတ္မျပဳဘူး။ ေဆးခြင္႔ မေပးႏိုင္ပါဘူးဆိုပဲ။ ဆရာ၀န္ေရးတဲ႔ လက္ေရးက ပီပီသသ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၿပီး အသစ္ျပန္ေရးလာခဲ႔ လို႔ ေျပာသတဲ႔။ သူက ခြင္႔မေပးရင္လည္း ေနပေစ။ လစာမဲ႔ခြင္႔ေပါ႔ လို႔ ထားေပမယ္႔ ေနာက္ပိုင္း ပင္စင္တင္တဲ႔အခါက်ေတာ႔ အဲဒီခြင္႔ကိစၥက ျပႆနာ ေပၚျပန္ေရာတဲ႔။ သူ႔ဌာနက ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ပတ္ရစ္ေနတဲ႔ပြဲမွာ ကိုယ္႔လက္ေရးက ဖတ္မရဘူးဆိုၿပီး အမႈတြဲထဲ ဆြဲထည့္ထားေတာ႔ မရေတာ႔ဘူးေလ။ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ႔ ပညာေရးမွဴးဆီဖုန္းဆက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းရပါေတာ႔တယ္။ ကိုယ္႔ဌာနက ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဖုန္းဆက္လိုက္ရမလား လုပ္လုပ္ယူရတဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ေမတၱာျဖန္းမွ လန္းဆန္းမယ္ ျဖစ္ေနၾကရတဲ႔ ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြ၊ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ဘ၀ကို တစ္ခ်က္ကေလးေလာက္ ေစာင္းငဲ႔ၾကည့္ရႈ စာနာေစခ်င္တဲ႔အတြက္ လူျမင္မေကာင္းတဲ႔ ေက်ာကဒဏ္ရာေတြ လွန္ေလွာျပသရပါတယ္ဗ်ာ။ အတိုင္အေတာကေတာ႔ ၀ါသနာကို မပါပါဘူး။ ေနာက္လာမယ္႔ ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္း၀န္ထက္ကဲမယ္မွန္း ေစာေဖတို႔က ေနာေက်လွေပါ႔။