Wednesday, July 1, 2015

ေက်ာင္းသားအေရး


၁၉၈၈ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ မူလက ၈ တန္းေက်ာင္းသား ၅၀ ေလာက္ ရွိရာက ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ၃၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ လာတက္ေတာ့တယ္။ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ေတာထဲေရာက္ ကုန္ၾကတယ္။ ေတာခိုတာေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ါးသြားခုတ္စားေနၾကတာကိုေျပာတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ၈ တန္းေအာင္ခ်က္ေကာင္းေအာင္လုပ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္းႀကိဳးစား၊ ဆရာဆရာမေတြကိုလည္း စည္း႐ံုးရတယ္။ ေတာေက်ာင္းက ကေလးေတြက ထံုထိုင္းေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔ကို တတ္ေအာင္သင္ရတာ ကိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာေတြမွာ ႏွစ္ဆေလာက္ပိုပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသေတာ့ သင္ရတာအေမာေျပပါရဲ႕။ ၃၅ ေယာက္ထဲကလည္း ၂ ေယာက္ထြက္ေျပးျပန္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ၃၃ ေယာက္ပဲက်န္တယ္။
အစိုးရစစ္ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ စာစစ္စင္တာ မဖြင့္ေပးထားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိုင္ ၅၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ကိုလာတက္ေျဖရတယ္။ ေက်ာင္းသား ၃၃ ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ ေသတၱာတစ္လံုး၊ အိပ္ယာလိပ္ တစ္လိပ္နဲ႔ လွည္းလမ္းေပၚကားေမာင္းၿပီး ဖုန္ေတြၾကားထဲလာရတာပါ။
ကားကလည္း သစ္ေတာဌာနကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ တီအီးကားႀကီးတစ္စီးေပးတယ္။ ေသတၱာေတြ အိပ္ယာလိပ္ေတြကို ေအာက္ကထားၿပီး ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အမိုးဖြင့္ကားႀကီးေပၚမွာ ဇာတ္သဘင္အဖြဲ႔ နယ္လွဲ႔လာတဲ့ ကားပံုစံကိုသာ ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါေတာ့။
ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ တဘက္ႀကီးေခါင္းေပါင္းထားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမေတြက မၾကားတၾကား "ဇာတ္ဆရာ" လို႔ ေနာက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ကို တစ္ပတ္ေလာက္ႀကိဳၿပီး တက္လာရတယ္။ တည္းခိုတဲ့ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးအထာက်ေအာင္ မနည္းလုပ္ထားရတယ္။ ရြာမွာကတည္းက တစ္လေလာက္ ေက်ာင္းမွာညအိပ္ ေမာင္းထားေတာ့ စာအတြက္က စိုးရိမ္စရာမရွိဘူး။ ငွက္ဖ်ား႐ုပ္ေတြကို ငွက္ဖ်ားထၿပီး စာေမးပြဲ မေျဖႏိုင္မွာပဲ ေၾကာက္ရတာ။
ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲစစ္တဲ့ရက္ ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကေလး ၃၃ ဦးကို ဦးေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ တန္းစီကာ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးေရွ႕ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ တည္းခိုတဲ့ ေက်ာင္းနဲ႔ စာေမးပြဲ ေျဖရတဲ့ ေက်ာင္းက နည္းနည္းေ၀းတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာဆိုေတာ့ လူေတြ လန္႔ကုန္ၾကတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း သိမ္းေသးတာမဟုတ္ဘူး။ စီတန္းလွည့္လည္တာကို ပိတ္ပင္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကေလး ၃၃ ေယာက္ေရွ႕ကေန ပင္နီတိုက္ပံု၊ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး ဒူးေလာက္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတန္းကို တစ္ၿမိဳ႕လံုးက၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ဆႏၵျပလာတယ္ ထင္ၾက တယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကေျပးထြက္လာၿပီး
"ဆရာ … ဆရာ .. ဗိုလ္ႀကီးက ဆရာ့ကို လာေတြ႔ပါလို႔ ေျပာခိုင္းလိုက္လို႔" ဆိုၿပီးေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လာေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
"ငါ ကေလးေတြနဲ႔ စာေမးပြဲ သြားေျဖဖို႔ ထြက္လာတာ။ မင္းတို႔ဗိုလ္ႀကီးကို ငါ့နဲ႔လာေတြ႔ခိုင္းလိုက္။ ငါ့ကေလးေတြ စာေမးပြဲခန္းေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္" လို႔ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။
စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္တာပိတ္ထားခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဘုမသိ ဘမသိ လက္ခုပ္ေတြတီးၾကတယ္။
သက္ဆိုင္ရာ စာေျဖဌာနေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ကေလးေတြကို သူ႔အခန္းလိုက္ ပို႔ေပးၿပီးလို႔ ေက်ာင္းျပင္က စိန္ပန္း ပင္ေလးေအာက္မွာ ထိုင္ေနတုန္း စစ္ကားတစ္စီးေရာက္လာတယ္။ ကားေပၚက ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆင္း လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ။ ေက်ာင္းသား ဘယ္ႏွေယာက္လဲေမးၿပီးေတာ့
"ဆရာႀကီး ေန႔တိုင္း ဒီလို ၿမိဳ႕ထဲတန္းစီၿပီလာမွာလား"
"ဟုတ္တယ္ .. ျပန္လည္း ဒီအတိုင္းျပန္ရမွာ"
"ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုစဥ္းစားၿပီး အေကာင္းဆံုး စီစဥ္ေပးပါ့မယ္ဆရာႀကီး" လို႔ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မိုးလင္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔တည္းခိုေနတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးရပ္ ထားၿပီး ဘတ္စ္ကားသမားေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို စာေမးပြဲစစ္တဲ့ေက်ာင္းအေရာက္ အႀကိဳအပို႔ တာ၀န္ ေပးထားလို႔ဆိုၿပီး လာသတင္းပို႔ၾကတယ္။
ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြ စာေမးပြဲကို သက္ေသာင့္သက္သာ သြားရဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း ေစတနာရွိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသား ၃၃ ေယာက္ကို တန္းစီၿပီး ဆႏၵျပသလို လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေျပာသာလို႔သာေနမွာ။
သူတို႔မေျပာသာတာလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက ေက်ာင္းဆရာသပိတ္၊ အလုပ္သမား သပိတ္ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး တက္ခဲ့တဲ့ အတြင္းေရးမွဴး ေက်ာင္းဆရာဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲျဖစ္ေန တာကိုး။
၁.၇.၂၀၁၅

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...