တြင္းနက္္ဆိုတုာ ဘာလဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ
ကမာၻ႔ဆြဲငင္အားကို သေကၤတ (g) နဲ႔ေဖာ္ျပေလ့ရွိၿပီး (g) ရဲ႕တန္ဖိုးက 9.81
ms-2 ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုေယဘုယ်အားျဖင့္ ကမာၻက အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို
ဆြဲငင္တဲ့အားလို႔ အလြယ္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဒီအားကို နည္းနည္းေလာက္ ထပ္တုိးစဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ သင္ဟာ
ဂ်ပ္ဘူးအလြတ္ေလးတစ္ဘူးကို ေျမျမင္ေပၚ ခ်ထားတယ္ဆိုပါေတာ့။ သူကို ကမာၻက (g)
နဲ႔ဆြဲေနတယ္။ ဂ်ပ္ဘူးေလးကဘာမွျဖစ္မသြားပါဘူး။ ဘယ္ျဖစ္မလဲ စက္ရံုက
ထုတ္ကတည္းကိုက ဒီအားကိုခံႏိုင္ေအာင္ ထုတ္ထားတာကိုးဗ်။
ပလတ္စတစ္အိတ္ဆိုရင္ အဲ့လိုထားရင္ ေအာက္ကိုတစ္ခါတည္းျပားျပား၀ပ္သြားမွာပဲ။ အဲ့မွာ ကမာၻက (g) တန္ဖိုးရဲ႕ ႏွစ္ဆ (2g) နဲ႕ ဆြဲလိုက္တယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီဂ်ပ္ဘူးဟာ အနည္းငယ္ပံုပ်က္သြားလိမ့္မယ္။ (3g) ဆိုပိုဆိုး။ ဒီလိုပဲ ၁၀ ဆျဖစ္တဲ့ (10g) ေလာက္နဲ႔ဆြဲရင္ အဲ့ဒီဘူးလဲ ပလတ္စတစ္အိတ္လိုမ်ိဳး ေျမေပၚ ျပားျပား၀ပ္ေနေရာေပါ့။ ကဲ.. ဘီလီယံခ်ီတဲ့ (g) တန္ဖိုးဆိုရင္ေကာဗ်ာ။ မေတြး၀ံ့စရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတြးရမွာပါပဲ။ အဲ့ဒီ ဘီလီယံခ်ီတဲ့ (g) ေတြဟာ စၾက၀ဠာထဲမွာ တကယ္ရွိေနတာကိုး။ အဲ့ဒီအရာေတြကို တြင္းနက္(Black Hole) လို႔ေခၚတယ္။
ပလတ္စတစ္အိတ္ဆိုရင္ အဲ့လိုထားရင္ ေအာက္ကိုတစ္ခါတည္းျပားျပား၀ပ္သြားမွာပဲ။ အဲ့မွာ ကမာၻက (g) တန္ဖိုးရဲ႕ ႏွစ္ဆ (2g) နဲ႕ ဆြဲလိုက္တယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီဂ်ပ္ဘူးဟာ အနည္းငယ္ပံုပ်က္သြားလိမ့္မယ္။ (3g) ဆိုပိုဆိုး။ ဒီလိုပဲ ၁၀ ဆျဖစ္တဲ့ (10g) ေလာက္နဲ႔ဆြဲရင္ အဲ့ဒီဘူးလဲ ပလတ္စတစ္အိတ္လိုမ်ိဳး ေျမေပၚ ျပားျပား၀ပ္ေနေရာေပါ့။ ကဲ.. ဘီလီယံခ်ီတဲ့ (g) တန္ဖိုးဆိုရင္ေကာဗ်ာ။ မေတြး၀ံ့စရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတြးရမွာပါပဲ။ အဲ့ဒီ ဘီလီယံခ်ီတဲ့ (g) ေတြဟာ စၾက၀ဠာထဲမွာ တကယ္ရွိေနတာကိုး။ အဲ့ဒီအရာေတြကို တြင္းနက္(Black Hole) လို႔ေခၚတယ္။
တြင္းနက္(Black
Hole) ဆိုတာဟာ အာကာသအတြင္း အဆန္းက်ယ္ဆံုးနဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆံုး
အရာေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သိပ္သည္းဆ
အလြန္မ်ားျပားတဲ့အရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အုိင္းစတိုင္းရဲ႕ Relativity
အရ သိပ္သည္းဆမ်ားေလ ဆြဲငင္အားပိုႀကီးေလျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဆြဲငင္အားဟာ
ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားလဲဆိုရင္ စၾက၀ဠာထဲမွာ အျမန္ဆံုးလို႔ သိရတဲ့ အလင္းေတာင္
ျပန္မထြက္ႏုိင္ပါဘူး။ တြင္းနက္ကထြက္လာတဲ့အလင္းမရွိဘူးဆိုေတာ့
တြင္းနက္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အနီးနားမွာရွိတဲ့
ၾကယ္ေတြ၊ ဥကၠာခဲေတြရဲ႕ ၀ိေသသလကၡဏာေတြကဆင့္ တြင္းနက္ရဲ႕
တည္ရွိမႈကိုသိႏုိင္တယ္။
တြင္းနက္မ်ားရဲ႕ တည္ရွိမႈကို ၁၉၁၆ ခုႏွစ္ကတည္း အယ္လ္ဘက္အိုင္းစတိုင္းက သူ႕ရဲ႕ ဂႏၱ၀င္ ေယဘုယ်ႏႈိင္းရ သီအုိရီမွာ ခန္႔မွန္းၿပီးသားပါ။ တြင္းနက္(Black Hole) ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚကိုေတာ့ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္နကၡတာယာသိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဂၽြန္၀ီလာ(John Wheeler) က မွည့္ေခၚခဲ့ၿပီး တြင္းနက္ကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။
တြင္းနက္အေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကယ္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို အရင္သိဖို႔လိုပါတယ္။ ၾကယ္ေတြေသဆံုးၿပီးဆိုရင္ ေနာက္ျဖစ္ႏိုင္ေျခ သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။
ပထမတစ္ခုကေတာ့ ၾကယ္ျဖဴပု ေခၚ White Dwarf ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ Mass ထက္ ၁.၂ ဆ ေအာက္မွာရွိတဲ့ၾကယ္ေတြေသဆံုးရင္ျဖစ္ပါတယ္။ အက္တမ္ေတြကို မယိုယြင္းေစတဲ့ ကြမ္တန္အားေတြနဲ႕ ဆြဲငင္အားျပိဳပ်က္မႈရန္ကေန ကာကြယ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့ၾကယ္ေလးေတြကိုေခၚတာပါ။ ဒီ ၁.၂ ဆ ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ကို ခ်န္ဒေရ႕စ္ခါကန္႔သတ္ခ်က္(Chandrasekhar Limit) လို႔ေခၚပါတယ္။
ဒုတိယတစ္ခုကေတာ့ နယူထရြန္ၾကယ္(Neutron Star) ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ Mass ထက္ ၁.၂ နဲ႔ ၃ ဆအၾကားမွာရွိတဲ့ၾကယ္ေတြေသရင္ ျဖစ္လာတာပါ။ အက္တမ္ရဲ႕ ႏ်ဴကလိယက္စ္ ေတြမၿပိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္ေပးထားတဲ့အားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္။ ဒါကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတိအက်မေျပာႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ သိပ္သည္းမႈအရမ္းမ်ားျပားလွတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့ ႏ်ဴကလိယအားေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေရေရရာရာမသိေသးတဲ့အတြက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ Mass ထက္ ၃ဆနဲ႔အထက္ ရွိတဲ့ၾကယ္ေတြေသဆံုးရင္ေတာ့ တြင္းနက္ေတြျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုၾကယ္ေတြဟာလည္း စၾက၀ဠာအတြင္း အမ်ားႀကီးတည္ရွိေနတာေၾကာင့္ တြင္းနက္ေတြဟာလဲ အမ်ားႀကီးရွိၿပီးသားလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
တြင္းနက္မ်ားကို အမ်ိဳးအစား သံုးမ်ိဳးခြဲျခားႏိုင္ပါတယ္။ စတယ္လာတြင္းနက္(Stellar Black Holes)၊ မဟာႀကီမားတြင္းနက္(Supermassive Black Holes) နဲ႔ အလယ္အလတ္တြင္းနက္(Intermediate Black Holes) တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
စတယ္လာတြင္းနက္ - ေသးငယ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။
ၾကယ္တစ္လံုးဟာ သူ႔ရဲ႕ ေလာင္စာေတြအားလံုးကုန္ေအာင္ ေလာက္ကၽြမ္းၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ သူ႔အလိုလို ၿပိဳပ်က္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုၾကယ္ေတြၿပိဳပ်က္မႈဟာ အရြယ္အစားအားျဖင့္ အရမ္းေသးေပမယ့္ သိပ္သည္းဆမွာေတာ့ အရမ္းမ်ားလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ အေလးခ်ိန္ထက္ ၃ ဆေလာက္ရွိတဲ့ ၾကယ္ေတြဟာ တြင္းနက္ျဖစ္သြားရင္ သာမန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕စာ အရြယ္အစာေလာက္ပဲရွိပါေတာ့မယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သိပ္သည္းမႈကို သင္ဒီေလာက္ဆို ေတြးေတာၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ပါၿပီ။ ဒီလို သိပ္သည္းမႈေၾကာင့့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆြဲငင္အားဟာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကုိ အရူးဆြဲအႏွမ္းဆြဲ ဆြဲငင္ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ေဘးမွာ ရွိတဲ့ ဓာတ္ေငြ႕ေတြ၊ အာကာသဖုန္မႈန္႔ေတြ ကို ၀ါးၿမိဳၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အရြယ္အစားဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းႀကီးမားလာပါတယ္။
မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ - ဂလက္ဆီတို႔ရဲ႕ ပင္မ
ေသးငယ္ေသာတြင္းနက္ေတြက စၾက၀ဠာအတြင္းမွာ အမ်ားအျပားရွိၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေတြကို ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးျဖစ္တဲ့ မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ေတြကေတာ့ စၾက၀ဠာႀကီးကို အုပ္စိုးၾကပါတယ္။ မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ႀကီးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထက္ အဆေပါင္း သန္းကုေဋကုဋာခ်ီ ေလးလံၿပီးေတာ့ သာမန္ၾကယ္တစ္လံုးရဲ႕ အရြယ္အစားေလာက္သာရွိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သိပ္သည္းျခင္းကို မွန္းဆၾကည့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဂလက္ဆီေတြရဲ႕ အလယ္ဗဟိုကို ဘယ္လုိၾကည့္ၾကည့္ မျမင္ရပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗဟိုနီးေလ ၾကယ္ေတြဟာ ပိုမို သိပ္သည္းထူထပ္ လာကာ ႏွမ္းျဖဴးထားသလို သူတို႔ရဲ႕ တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုပါ ဖံုးလႊမ္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနအပါအ၀င္ ၾကယ္ေတြအားလံုးဟာ သူတို႔ရဲ႕ အသီးသီး ဂလက္ဆီရဲ႕ ဗဟိုကို လွည့္ပတ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အဲ့ဒီအလယ္ဗဟိုမွာ အရမ္းကို ဆြဲငင္အားေကာင္းလွတဲ့ အရာတစ္ခုရွိတယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။ မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ေတြဟာ အဲ့ဒီ အလယ္ဗဟိုမွာ တည္ရွိေနတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းခ်က္ထုတ္ထားပါတယ္။
မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုတာကို သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ ေရေရရာရာမသိေသးပါဘူး။ ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြကေတာ့ သူတို႔ဟာ ေသးငယ္တဲ့တြင္းနက္ေတြ စုေပါင္းျဖစ္တည္မႈကတစ္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ႏိုင္တာကလည္း ဓာတ္ေငြ႔တိမ္တိုက္ေတြပါ။ သူတို႔ဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းေပါင္းစည္းမိလာတဲ့အခါမွာ ၾကယ္အဆင့္ကို ေက်ာ္ၿပီး တြင္းနက္အဆင့္ကို တန္းေရာက္သြားတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ၾကယ္မ်ား အခ်င္းခ်င္းတိုက္မိမႈပါ။
အလယ္အလတ္တြင္းနက္
သိပၸံပညာရွင္ေတြက တြင္းနက္ေတြဟာ အရြယ္အစားအရမ္းႀကီးမားတဲ့ တြင္းနက္နဲ႔ ေသးငယ္တဲ့တြင္းနက္ ဒီႏွစ္မ်ိဳးသာရွိႏိုင္တယ္လို႔ တစ္ခ်ိန္တုန္းက တြက္ခ်က္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာေသးခင္က ျပန္လည္တြက္ခ်က္မႈေတြအရ တြင္းနက္ေတြဟာ အလယ္အလတ္အရြယ္အစားမွာလဲ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ၾကယ္ေတြ အစုအၿပံဳလိုက္ ကြင္းဆက္တိုက္ခိုက္မႈေတြကတစ္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာၾကပါတယ္။ ဒီ အလယ္အလတ္တြင္းနက္ေတြဟာ အနီးနားမွာရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ ေပါင္းစက္ၿပီးေတာ့ ဂလက္ဆီရဲ႕ ဗဟိုကိုက်ေရာက္ကာ မဟာတြင္းနက္ ေတြထပ္ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါေသးတယ္။
သူတို႔ကိုဘယ္လို ေထာက္လွန္းမိႏိုင္မလဲ
တြင္းနက္ေတြဟာ ဆြဲငင္အားအလြန္မတန္ အားေကာင္းတာေၾကာင့္ အနီးနားမွာရွိတဲ့အရာေတြအကုန္လံုး ၀ါးၿမိဳခံရပါတယ္။ အလင္းေတာင္ျပန္မထြက္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အနီးနားမွာရွိတဲ့ ၀ိေသသလကၡဏာေတြကတစ္ဆင့္ သူတို႔ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ေျပာရပါတယ္။ အနီးနားမွာရွိေနတဲ့ အာကာသဖုန္မႈန္႔ေတြနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႔ေတြဟာ အဲ့ဒီ ဆြဲငင္အားျပင္းလွတဲ့ တြင္းနက္ေတြထဲကို ဆက္တိုက္က်ေရာက္ေနပါတယ္။ တြင္းနက္အနားမွာရွိတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔တိမ္တိုက္ ေတြနဲ႔ ၾကယ္ေတြက ျဖာထြက္မႈ(Radiation) ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ဘယ္ေတာ့မွ မဦးတည္ပါဘူး။ တြင္းနက္ရွိရာေနရာကိုသာ ဦးတည္ေနပါလိမ့္မယ္။
တြင္းနက္တစ္ခုကို အလႊာသံုးလႊာအျဖစ္ ခြဲျခားေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ အျပင္ဘက္မိုးကုတ္စက္ကြင္း၊ အတြင္းဘက္မိုးကုတ္စက္ကြင္း နဲ႔ အမွတ္ထူး(Singularity) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
မိုးကုတ္စက္ကြင္းဆိုတာကေတာ့ ျပင္ညီအျပားပံုသ႑ာန္ရွိမွာျဖစ္ၿပီး တြင္းနက္ရဲ႕ ေဘးတစ္၀ိုက္မွာတည္ရွိပါတယ္။ အလင္းဟာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္စြမ္းစတင္ဆံုးရံႈးတဲ့ေနရာျဖစ္တယ္။ မိုးကုတ္စက္ကြင္းထဲ တစ္စံုတစ္ခုက်ေရာက္လုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ထိုအရာဟာ လံုး၀ျပန္မထြက္ႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ မိုးကုတ္စက္ကြင္းခ်ပ္ျပားလႊာတစ္ေလွ်ာက္ ဆြဲငင္အားဟာ ပံုေသတသတ္မတ္တည္းရွိပါတယ္။
တြင္းနက္ရဲ႕ အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာေတာ့ အမွတ္ထူးတည္ရွိၿပီး ဟင္းလင္ျပင္ကို အေကြးညြတ္ဆံုးျဖစ္ေစတဲ့ေနရာပါ။ တြင္းနက္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေလးခ်ိန္အားလံုး စုပံုတည္ရွိရာ ေနရာဆိုလည္းမမွားပါဘူး။
ယခင္ကတြက္ခ်က္မႈေတြအရေတာ့ တြင္းနက္ထဲ ၀င္သမွ်အရာအားလံုးဟာ ထာ၀ရေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ထြက္မလာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြမ္တမ္မကၠန္းနစ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ညီမွ်ျခင္းေတြထဲမွာ ထည့္တြက္လိုက္ပါတယ္။ ကြမ္တမ္မကၠန္းနစ္အရေတာ့ အမႈန္တိုင္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္အမႈန္ဆိုတာရွိပါတယ္။(Every particle has its antiparticle) အေလးခ်ိန္တူၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ဆန္႔က်င္ဘက္ရွိတဲ့အရာကို ဆိုလိုတာပါ။ သူတို႔ေပါင္းစည္းမိၿပီဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း လံုး၀ဥသုန္ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။
အမႈန္-ဆန္႔က်င္ဘက္အမႈန္အတြဲဟာ တြင္းနက္ရဲ႕ မိုးကုတ္စက္၀ုိင္းအတြင္းကို က်ေရာက္မိၿပီဆိုရင္ တစ္ခုဟာ တြင္းနက္ရဲ႕ မိုးကုတ္စက္ကြင္းအတြင္းကိုက်ေရာက္သြားၿပီဆိုရ္ တစ္ခုဟာ အထဲကို ဆြဲသြင္း၀ါးၿမိဳခံရေပမယ့္ အျခားတစ္ခုကေတာ့ တြင္းထုတ္ခံရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ တြင္းနက္ကို က်ံဳ႕ေစၿပီးေတာ့ ၾကာလာရင္ ယိုယြင္းသြားေစပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ေရွးရိုးစြဲ မကၠန္းနစ္ဘာသာရပ္မွာ အက်ံုးမ၀င္တဲ့ျဖစ္ရပ္ပါ။
ယခုအခ်ိန္ထိေတာ့ တြင္းနက္ေတြဘယ္လိုျပဳမူေဆာင္ရြက္ၾကတယ္ဆိုတာကို သိဖို႔အတြက္ သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ ႀကိဳးစားေနၾကတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
တြင္းနက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အခ်က္မ်ား
- အကယ္၍ သင္ဟာ တြင္းနက္ထဲက်သြားမယ္ဆိုရင္ သင္ဟာ ေခါက္ဆြဲေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလို ဆြဲဆန္႔တာခံလိုရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔။ အမွတ္ထူးမေရာက္ခင္ ေသျခင္းတရားက သင့္ဆီေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။
- တြင္းနက္မ်ားက သင့္ကို ဆုတ္ယူတာမဟုတ္ပါ။ ဆုတ္ယူျခင္းဆိုတာဟာ ေလဟာနယ္တစ္ခုက ဆြဲငင္ျခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ပါတယ္။ သင္ဟာ တြင္းနက္ထဲကို ျပဳတ္က်ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
- ပထမဆံုးေတြ႔ရွိခဲ့တဲ့ တြင္းနက္ရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ Cygnus X-1 ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
- ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စတီဖင္ေဟာ့ကင္း နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြရူပေဗဒပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ Kip Thorne တို႔ဟာ Cygnus X-1 ဟာ တြင္းနက္ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ပါတယ္။ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းက Cygnus X-1 မွ ထုတ္လိုက္တဲ့ ျဖာထြက္မႈေတြဟာ တြင္းနက္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းဟာ တရား၀င္ရံႈးနိမ့္ခဲ့ပါတယ္။
- အခ်ိဳ႕ေသာတြင္းနက္မ်ားဟာ မဟာေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္ႏွစ္ေထာင္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။
- ၾကယ္တစ္လံုးဟာ တြင္းနက္အနီးကို က်ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ တစ္စစီ ကြဲထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
- ကၽြန္ေတာ္တို႔ နဂါးေငြ႔တန္းဂလက္ဆီအတြင္းမွာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထက္ ၃ ဆေလးတဲ့ တြင္းနက္ငယ္ေပါင္း ၁၀ မီလီယံကေန ၁ ဘီလီယံေလာက္ထိ ရွိႏိုင္တယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းထားၾကပါတယ္။
- ႀကိဳးမွ်င္သီအိုရီ နဲ႔ တြင္းနက္သီအိုရီတို႔ ဆက္ႏြယ္မႈဟာ ေရွးရိုးစြဲမကၠန္းနစ္ ပညာရပ္ထက္ ရူပေဗဒပညာရပ္အေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြ အမ်ားႀကီးေပးေနပါတယ္။
~ THA
တြင္းနက္မ်ားရဲ႕ တည္ရွိမႈကို ၁၉၁၆ ခုႏွစ္ကတည္း အယ္လ္ဘက္အိုင္းစတိုင္းက သူ႕ရဲ႕ ဂႏၱ၀င္ ေယဘုယ်ႏႈိင္းရ သီအုိရီမွာ ခန္႔မွန္းၿပီးသားပါ။ တြင္းနက္(Black Hole) ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚကိုေတာ့ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္နကၡတာယာသိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဂၽြန္၀ီလာ(John Wheeler) က မွည့္ေခၚခဲ့ၿပီး တြင္းနက္ကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။
တြင္းနက္အေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကယ္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို အရင္သိဖို႔လိုပါတယ္။ ၾကယ္ေတြေသဆံုးၿပီးဆိုရင္ ေနာက္ျဖစ္ႏိုင္ေျခ သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။
ပထမတစ္ခုကေတာ့ ၾကယ္ျဖဴပု ေခၚ White Dwarf ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ Mass ထက္ ၁.၂ ဆ ေအာက္မွာရွိတဲ့ၾကယ္ေတြေသဆံုးရင္ျဖစ္ပါတယ္။ အက္တမ္ေတြကို မယိုယြင္းေစတဲ့ ကြမ္တန္အားေတြနဲ႕ ဆြဲငင္အားျပိဳပ်က္မႈရန္ကေန ကာကြယ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့ၾကယ္ေလးေတြကိုေခၚတာပါ။ ဒီ ၁.၂ ဆ ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ကို ခ်န္ဒေရ႕စ္ခါကန္႔သတ္ခ်က္(Chandrasekhar Limit) လို႔ေခၚပါတယ္။
ဒုတိယတစ္ခုကေတာ့ နယူထရြန္ၾကယ္(Neutron Star) ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ Mass ထက္ ၁.၂ နဲ႔ ၃ ဆအၾကားမွာရွိတဲ့ၾကယ္ေတြေသရင္ ျဖစ္လာတာပါ။ အက္တမ္ရဲ႕ ႏ်ဴကလိယက္စ္ ေတြမၿပိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္ေပးထားတဲ့အားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္။ ဒါကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတိအက်မေျပာႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ သိပ္သည္းမႈအရမ္းမ်ားျပားလွတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့ ႏ်ဴကလိယအားေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေရေရရာရာမသိေသးတဲ့အတြက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ Mass ထက္ ၃ဆနဲ႔အထက္ ရွိတဲ့ၾကယ္ေတြေသဆံုးရင္ေတာ့ တြင္းနက္ေတြျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုၾကယ္ေတြဟာလည္း စၾက၀ဠာအတြင္း အမ်ားႀကီးတည္ရွိေနတာေၾကာင့္ တြင္းနက္ေတြဟာလဲ အမ်ားႀကီးရွိၿပီးသားလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
တြင္းနက္မ်ားကို အမ်ိဳးအစား သံုးမ်ိဳးခြဲျခားႏိုင္ပါတယ္။ စတယ္လာတြင္းနက္(Stellar Black Holes)၊ မဟာႀကီမားတြင္းနက္(Supermassive Black Holes) နဲ႔ အလယ္အလတ္တြင္းနက္(Intermediate Black Holes) တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
စတယ္လာတြင္းနက္ - ေသးငယ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။
ၾကယ္တစ္လံုးဟာ သူ႔ရဲ႕ ေလာင္စာေတြအားလံုးကုန္ေအာင္ ေလာက္ကၽြမ္းၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ သူ႔အလိုလို ၿပိဳပ်က္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုၾကယ္ေတြၿပိဳပ်က္မႈဟာ အရြယ္အစားအားျဖင့္ အရမ္းေသးေပမယ့္ သိပ္သည္းဆမွာေတာ့ အရမ္းမ်ားလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရဲ႕ အေလးခ်ိန္ထက္ ၃ ဆေလာက္ရွိတဲ့ ၾကယ္ေတြဟာ တြင္းနက္ျဖစ္သြားရင္ သာမန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕စာ အရြယ္အစာေလာက္ပဲရွိပါေတာ့မယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သိပ္သည္းမႈကို သင္ဒီေလာက္ဆို ေတြးေတာၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ပါၿပီ။ ဒီလို သိပ္သည္းမႈေၾကာင့့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆြဲငင္အားဟာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကုိ အရူးဆြဲအႏွမ္းဆြဲ ဆြဲငင္ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ေဘးမွာ ရွိတဲ့ ဓာတ္ေငြ႕ေတြ၊ အာကာသဖုန္မႈန္႔ေတြ ကို ၀ါးၿမိဳၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အရြယ္အစားဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းႀကီးမားလာပါတယ္။
မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ - ဂလက္ဆီတို႔ရဲ႕ ပင္မ
ေသးငယ္ေသာတြင္းနက္ေတြက စၾက၀ဠာအတြင္းမွာ အမ်ားအျပားရွိၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေတြကို ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးျဖစ္တဲ့ မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ေတြကေတာ့ စၾက၀ဠာႀကီးကို အုပ္စိုးၾကပါတယ္။ မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ႀကီးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထက္ အဆေပါင္း သန္းကုေဋကုဋာခ်ီ ေလးလံၿပီးေတာ့ သာမန္ၾကယ္တစ္လံုးရဲ႕ အရြယ္အစားေလာက္သာရွိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သိပ္သည္းျခင္းကို မွန္းဆၾကည့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဂလက္ဆီေတြရဲ႕ အလယ္ဗဟိုကို ဘယ္လုိၾကည့္ၾကည့္ မျမင္ရပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗဟိုနီးေလ ၾကယ္ေတြဟာ ပိုမို သိပ္သည္းထူထပ္ လာကာ ႏွမ္းျဖဴးထားသလို သူတို႔ရဲ႕ တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုပါ ဖံုးလႊမ္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနအပါအ၀င္ ၾကယ္ေတြအားလံုးဟာ သူတို႔ရဲ႕ အသီးသီး ဂလက္ဆီရဲ႕ ဗဟိုကို လွည့္ပတ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အဲ့ဒီအလယ္ဗဟိုမွာ အရမ္းကို ဆြဲငင္အားေကာင္းလွတဲ့ အရာတစ္ခုရွိတယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။ မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ေတြဟာ အဲ့ဒီ အလယ္ဗဟိုမွာ တည္ရွိေနတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းခ်က္ထုတ္ထားပါတယ္။
မဟာႀကီးမားတြင္းနက္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုတာကို သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ ေရေရရာရာမသိေသးပါဘူး။ ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြကေတာ့ သူတို႔ဟာ ေသးငယ္တဲ့တြင္းနက္ေတြ စုေပါင္းျဖစ္တည္မႈကတစ္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ႏိုင္တာကလည္း ဓာတ္ေငြ႔တိမ္တိုက္ေတြပါ။ သူတို႔ဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းေပါင္းစည္းမိလာတဲ့အခါမွာ ၾကယ္အဆင့္ကို ေက်ာ္ၿပီး တြင္းနက္အဆင့္ကို တန္းေရာက္သြားတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ၾကယ္မ်ား အခ်င္းခ်င္းတိုက္မိမႈပါ။
အလယ္အလတ္တြင္းနက္
သိပၸံပညာရွင္ေတြက တြင္းနက္ေတြဟာ အရြယ္အစားအရမ္းႀကီးမားတဲ့ တြင္းနက္နဲ႔ ေသးငယ္တဲ့တြင္းနက္ ဒီႏွစ္မ်ိဳးသာရွိႏိုင္တယ္လို႔ တစ္ခ်ိန္တုန္းက တြက္ခ်က္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာေသးခင္က ျပန္လည္တြက္ခ်က္မႈေတြအရ တြင္းနက္ေတြဟာ အလယ္အလတ္အရြယ္အစားမွာလဲ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ၾကယ္ေတြ အစုအၿပံဳလိုက္ ကြင္းဆက္တိုက္ခိုက္မႈေတြကတစ္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာၾကပါတယ္။ ဒီ အလယ္အလတ္တြင္းနက္ေတြဟာ အနီးနားမွာရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ ေပါင္းစက္ၿပီးေတာ့ ဂလက္ဆီရဲ႕ ဗဟိုကိုက်ေရာက္ကာ မဟာတြင္းနက္ ေတြထပ္ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါေသးတယ္။
သူတို႔ကိုဘယ္လို ေထာက္လွန္းမိႏိုင္မလဲ
တြင္းနက္ေတြဟာ ဆြဲငင္အားအလြန္မတန္ အားေကာင္းတာေၾကာင့္ အနီးနားမွာရွိတဲ့အရာေတြအကုန္လံုး ၀ါးၿမိဳခံရပါတယ္။ အလင္းေတာင္ျပန္မထြက္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အနီးနားမွာရွိတဲ့ ၀ိေသသလကၡဏာေတြကတစ္ဆင့္ သူတို႔ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ေျပာရပါတယ္။ အနီးနားမွာရွိေနတဲ့ အာကာသဖုန္မႈန္႔ေတြနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႔ေတြဟာ အဲ့ဒီ ဆြဲငင္အားျပင္းလွတဲ့ တြင္းနက္ေတြထဲကို ဆက္တိုက္က်ေရာက္ေနပါတယ္။ တြင္းနက္အနားမွာရွိတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔တိမ္တိုက္ ေတြနဲ႔ ၾကယ္ေတြက ျဖာထြက္မႈ(Radiation) ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ဘယ္ေတာ့မွ မဦးတည္ပါဘူး။ တြင္းနက္ရွိရာေနရာကိုသာ ဦးတည္ေနပါလိမ့္မယ္။
တြင္းနက္တစ္ခုကို အလႊာသံုးလႊာအျဖစ္ ခြဲျခားေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ အျပင္ဘက္မိုးကုတ္စက္ကြင္း၊ အတြင္းဘက္မိုးကုတ္စက္ကြင္း နဲ႔ အမွတ္ထူး(Singularity) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
မိုးကုတ္စက္ကြင္းဆိုတာကေတာ့ ျပင္ညီအျပားပံုသ႑ာန္ရွိမွာျဖစ္ၿပီး တြင္းနက္ရဲ႕ ေဘးတစ္၀ိုက္မွာတည္ရွိပါတယ္။ အလင္းဟာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္စြမ္းစတင္ဆံုးရံႈးတဲ့ေနရာျဖစ္တယ္။ မိုးကုတ္စက္ကြင္းထဲ တစ္စံုတစ္ခုက်ေရာက္လုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ထိုအရာဟာ လံုး၀ျပန္မထြက္ႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ မိုးကုတ္စက္ကြင္းခ်ပ္ျပားလႊာတစ္ေလွ်ာက္ ဆြဲငင္အားဟာ ပံုေသတသတ္မတ္တည္းရွိပါတယ္။
တြင္းနက္ရဲ႕ အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာေတာ့ အမွတ္ထူးတည္ရွိၿပီး ဟင္းလင္ျပင္ကို အေကြးညြတ္ဆံုးျဖစ္ေစတဲ့ေနရာပါ။ တြင္းနက္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေလးခ်ိန္အားလံုး စုပံုတည္ရွိရာ ေနရာဆိုလည္းမမွားပါဘူး။
ယခင္ကတြက္ခ်က္မႈေတြအရေတာ့ တြင္းနက္ထဲ ၀င္သမွ်အရာအားလံုးဟာ ထာ၀ရေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ထြက္မလာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြမ္တမ္မကၠန္းနစ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ညီမွ်ျခင္းေတြထဲမွာ ထည့္တြက္လိုက္ပါတယ္။ ကြမ္တမ္မကၠန္းနစ္အရေတာ့ အမႈန္တိုင္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္အမႈန္ဆိုတာရွိပါတယ္။(Every particle has its antiparticle) အေလးခ်ိန္တူၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ဆန္႔က်င္ဘက္ရွိတဲ့အရာကို ဆိုလိုတာပါ။ သူတို႔ေပါင္းစည္းမိၿပီဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း လံုး၀ဥသုန္ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။
အမႈန္-ဆန္႔က်င္ဘက္အမႈန္အတြဲဟာ တြင္းနက္ရဲ႕ မိုးကုတ္စက္၀ုိင္းအတြင္းကို က်ေရာက္မိၿပီဆိုရင္ တစ္ခုဟာ တြင္းနက္ရဲ႕ မိုးကုတ္စက္ကြင္းအတြင္းကိုက်ေရာက္သြားၿပီဆိုရ္ တစ္ခုဟာ အထဲကို ဆြဲသြင္း၀ါးၿမိဳခံရေပမယ့္ အျခားတစ္ခုကေတာ့ တြင္းထုတ္ခံရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ တြင္းနက္ကို က်ံဳ႕ေစၿပီးေတာ့ ၾကာလာရင္ ယိုယြင္းသြားေစပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ေရွးရိုးစြဲ မကၠန္းနစ္ဘာသာရပ္မွာ အက်ံုးမ၀င္တဲ့ျဖစ္ရပ္ပါ။
ယခုအခ်ိန္ထိေတာ့ တြင္းနက္ေတြဘယ္လိုျပဳမူေဆာင္ရြက္ၾကတယ္ဆိုတာကို သိဖို႔အတြက္ သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ ႀကိဳးစားေနၾကတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
တြင္းနက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အခ်က္မ်ား
- အကယ္၍ သင္ဟာ တြင္းနက္ထဲက်သြားမယ္ဆိုရင္ သင္ဟာ ေခါက္ဆြဲေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလို ဆြဲဆန္႔တာခံလိုရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔။ အမွတ္ထူးမေရာက္ခင္ ေသျခင္းတရားက သင့္ဆီေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။
- တြင္းနက္မ်ားက သင့္ကို ဆုတ္ယူတာမဟုတ္ပါ။ ဆုတ္ယူျခင္းဆိုတာဟာ ေလဟာနယ္တစ္ခုက ဆြဲငင္ျခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ပါတယ္။ သင္ဟာ တြင္းနက္ထဲကို ျပဳတ္က်ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
- ပထမဆံုးေတြ႔ရွိခဲ့တဲ့ တြင္းနက္ရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ Cygnus X-1 ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
- ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စတီဖင္ေဟာ့ကင္း နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြရူပေဗဒပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ Kip Thorne တို႔ဟာ Cygnus X-1 ဟာ တြင္းနက္ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ပါတယ္။ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းက Cygnus X-1 မွ ထုတ္လိုက္တဲ့ ျဖာထြက္မႈေတြဟာ တြင္းနက္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းဟာ တရား၀င္ရံႈးနိမ့္ခဲ့ပါတယ္။
- အခ်ိဳ႕ေသာတြင္းနက္မ်ားဟာ မဟာေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္ႏွစ္ေထာင္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။
- ၾကယ္တစ္လံုးဟာ တြင္းနက္အနီးကို က်ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ တစ္စစီ ကြဲထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
- ကၽြန္ေတာ္တို႔ နဂါးေငြ႔တန္းဂလက္ဆီအတြင္းမွာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထက္ ၃ ဆေလးတဲ့ တြင္းနက္ငယ္ေပါင္း ၁၀ မီလီယံကေန ၁ ဘီလီယံေလာက္ထိ ရွိႏိုင္တယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းထားၾကပါတယ္။
- ႀကိဳးမွ်င္သီအိုရီ နဲ႔ တြင္းနက္သီအိုရီတို႔ ဆက္ႏြယ္မႈဟာ ေရွးရိုးစြဲမကၠန္းနစ္ ပညာရပ္ထက္ ရူပေဗဒပညာရပ္အေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြ အမ်ားႀကီးေပးေနပါတယ္။
~ THA
0 comments:
Post a Comment