ဟာသ အသုတ္စံု (၁၅-၇)
|
9:06 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကုိလူလည္
ေယာက္က်ားျဖစ္သူမွ ရုံးမွ မိန္းမဆီသုိ႕ မတ္စိပ္ လွမ္းပုိ႕ေနသည္
( မိန္းမေရ ကိုယ္အစည္းအေဝးရွိလုိ႕ အိမ္ျပန္ေနာက္ႀကမယ္ေနာ္ ညစာကေတာအိမ္ေရာက္မွစားမယ္ေလ ဒီေန႔အလုပ္ပင္ပန္းေတာ့ေကာင္းေကာငိးေလးစားခ်င္တယ္ကြာ နက့္ဖန္ခရီးထြက္ရင္ထြက္ရမွာဆုိေတာ့ ယူနီေဖာင္းသုံးစုံေလာက္မီးပူတုိက္ထားေပးပါအုန္းေနာ္)
တစ္ခါက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရွိ ေဆးရံုတစ္ရံုတြင္ စာအလြန္ေတာ္ေသာ လူလတ္ပိုင္း ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ၄င္းသည္ စာေတာ္ရံုမက လက္ေတြ႕ပိုင္းတြင္ပါ အထူးကြ်မ္းက်င္ေလရာ ပါရဂူ ၾကီးမ်ားကလည္း အားထား ၾကေလသည္။ ၿပင္ပလူနာ ဌာနမွ လူနာအား ၄င္းက ၾကည္႕ရႈၿပီး ေရာဂါနာမည္ တပ္ကာ လႊတ္လိုက္ေသာ လူနာမွန္သမွ် ၄င္းခန္႕မွန္းထားေသာ ေရာဂါႏွင္႕ ကြက္တိ ၿဖစ္ေနသည္က မ်ားသၿဖင္႕ အထူးကုၾကီးမ်ားကပင္ ထိုဆရာ၀န္အား တစ္ေလးတစား ရွိၾက႕ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုဆရာ၀န္ေလးတြင္ ဥာဥ္ဆိုး တစ္ခုေတာ႕ရွိေလသည္။ ထိုသည္မွာ ရြဲ႕တတ္ၿခင္းပင္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု လူနာ သူ႕အားလာပတ္၍ မရ။ သူက ထိုလူနာ တကယ္ေရာဂါ ၿဖစ္မၿဖစ္ သိႏွင္႕ၿပီး ၿဖစ္သည္။ ထို႕အၿပင္ ၄င္းအား ပညာလာၿပေသာ အႏွီလူနာအား ပညာ ၿပန္ၿပတတ္ေသးသည္။ တစ္ခါေသာ္ ဌာနဆိုင္ရာ တစ္ခုမွ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ဂယ္ရွာခ်င္၍ ေဆးရံုလာၿပေလသည္။ ဂယ္ရွာရၿခင္း အေၾကာင္းမွာ ဌာနတြင္ လူၾကီးလာမည္ ၿဖစ္၍ စာရင္းမ်ားရွႈင္း ေနၾကေသာေၾကာင္႕ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ၄င္းက အေခ်ာင္ခိုလို ၿခင္း ၿဖစ္ေလရာ အထက္ပါ ဆရာ၀န္ ႏွင္႕ တည္႕တည္႕သြားတိုးေတာ႕သည္။
ေယာက္က်ားျဖစ္သူမွ ရုံးမွ မိန္းမဆီသုိ႕ မတ္စိပ္ လွမ္းပုိ႕ေနသည္
( မိန္းမေရ ကိုယ္အစည္းအေဝးရွိလုိ႕ အိမ္ျပန္ေနာက္ႀကမယ္ေနာ္ ညစာကေတာအိမ္ေရာက္မွစားမယ္ေလ ဒီေန႔အလုပ္ပင္ပန္းေတာ့ေကာင္းေကာငိးေလးစားခ်င္တယ္ကြာ နက့္ဖန္ခရီးထြက္ရင္ထြက္ရမွာဆုိေတာ့ ယူနီေဖာင္းသုံးစုံေလာက္မီးပူတုိက္ထားေပးပါအုန္းေနာ္)
(ေအာ္ ေျပာဖုိ႔ေမ့ေနတယိကြ ေမာင္ဒီညဆုေႀကးထုတ္ခဲ႕ မွာဆုိေတာ့ နက္ျဖန္မင္းအတြကိ ဆြဲၾိုကိုးေလးသြားဝယ္ႀကတာေပါ့)
မက္စိပ္ျပန္ဝင္လာသည္
(ေမာင္ တကယ္ေနာ္)
(ဟုက္ပါဘူးကြာဖုုန္းနားမွာမင္းရွိေနရဲ႕သား သိခ်င္လို႔ ပါ)
Credit- itmintar
S P E C(ဟာသ)မက္စိပ္ျပန္ဝင္လာသည္
(ေမာင္ တကယ္ေနာ္)
(ဟုက္ပါဘူးကြာဖုုန္းနားမွာမင္းရွိေနရဲ႕သား သိခ်င္လို႔ ပါ)
Credit- itmintar
တစ္ခါက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရွိ ေဆးရံုတစ္ရံုတြင္ စာအလြန္ေတာ္ေသာ လူလတ္ပိုင္း ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ၄င္းသည္ စာေတာ္ရံုမက လက္ေတြ႕ပိုင္းတြင္ပါ အထူးကြ်မ္းက်င္ေလရာ ပါရဂူ ၾကီးမ်ားကလည္း အားထား ၾကေလသည္။ ၿပင္ပလူနာ ဌာနမွ လူနာအား ၄င္းက ၾကည္႕ရႈၿပီး ေရာဂါနာမည္ တပ္ကာ လႊတ္လိုက္ေသာ လူနာမွန္သမွ် ၄င္းခန္႕မွန္းထားေသာ ေရာဂါႏွင္႕ ကြက္တိ ၿဖစ္ေနသည္က မ်ားသၿဖင္႕ အထူးကုၾကီးမ်ားကပင္ ထိုဆရာ၀န္အား တစ္ေလးတစား ရွိၾက႕ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုဆရာ၀န္ေလးတြင္ ဥာဥ္ဆိုး တစ္ခုေတာ႕ရွိေလသည္။ ထိုသည္မွာ ရြဲ႕တတ္ၿခင္းပင္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု လူနာ သူ႕အားလာပတ္၍ မရ။ သူက ထိုလူနာ တကယ္ေရာဂါ ၿဖစ္မၿဖစ္ သိႏွင္႕ၿပီး ၿဖစ္သည္။ ထို႕အၿပင္ ၄င္းအား ပညာလာၿပေသာ အႏွီလူနာအား ပညာ ၿပန္ၿပတတ္ေသးသည္။ တစ္ခါေသာ္ ဌာနဆိုင္ရာ တစ္ခုမွ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ဂယ္ရွာခ်င္၍ ေဆးရံုလာၿပေလသည္။ ဂယ္ရွာရၿခင္း အေၾကာင္းမွာ ဌာနတြင္ လူၾကီးလာမည္ ၿဖစ္၍ စာရင္းမ်ားရွႈင္း ေနၾကေသာေၾကာင္႕ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ၄င္းက အေခ်ာင္ခိုလို ၿခင္း ၿဖစ္ေလရာ အထက္ပါ ဆရာ၀န္ ႏွင္႕ တည္႕တည္႕သြားတိုးေတာ႕သည္။
ဆရာ၀န္။ ။ ေၿပာ ဘာၿဖစ္တုန္း
လူနာ။ ။ ေဆး၇ံုတက္ခ်င္လို႕ပါဆရာ
ဆရာ၀န္။ ။ ေရာဂါ တစ္ခုခု ၿဖစ္မွ ေဆးရံုတင္လို႕ရမွာေပါ႔ ဘာမွ မရွိရင္ေတာ႕ ဘယ္လိုတင္မတုန္း
လူနာ။ ။ ဟိုေလ ဟိုဟာ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုက္အၿမဲဆာတယ္ စားၿပီးသြားရင္လည္း အိပ္ခ်င္လာၿပန္ေရာ အိပ္ယာက ႏိုးရင္ ၿပန္စားခ်င္တယ္ ၿပီးရင္ ၿပန္အိပ္ခ်င္လာေရာ ၿဖစ္ေနတယ္ ဆရာ
ဆရာ၀န္က ထိုလူနာ သူ႕အားလာပတ္သည္ကို သိလိုက္သည္။ သို႕ႏွင္႕ သူ၏ ၀သီ အတိုင္း ပညာ ၿပခ်င္လာေသာေၾကာင္႕ ကဲဒါဆိုလည္း တက္ ဟုဆိုကာ တင္ေပးလိုက္သည္။ သက္ဆိုင္ရာ Ward ကို ေရာက္ေသာ တာ၀န္က် ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္မွ သူေရးေပးလိုက္ေသာ ေရာဂါနာမည္အား ဖတ္လိုက္ရာ
" S P E C"
ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ေလး မ်က္စိလည္သြားသည္။ ထိုေရာဂါနာမည္ သူမၾကားဖူး။ သို႕ေသာ္ ထိုအစ္ကိုၾကီး တပ္လိုက္ေသာ ေရာဂါနာမည္ ၿဖစ္သၿဖင္႕ ၿပင္လည္းမၿပင္ရဲ။ သို႕ႏွင္႕ ထိုေရာဂါ နာမည္ အတိုင္းသာ တင္ထားလိုက္ေလသည္။ မနက္က်ေတာ႕ သက္ဆိုင္ရာ ပါရဂူ ၾကီးမွ Ward ထဲ Round ေလလွ်င္ အထက္ပါ ေရာဂါနာမည္ႏွင္႕ လူအား ေတြ႕ေလလွ်င္ အဆိုပါ ပါရဂူ ၾကီးလည္း ေခါင္းစားသြားသည္။ သူ႕လုပ္သက္ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ရွိၿပီ။ ထိုေရာဂါ နာမည္ မၾကားဖူး။ တင္လိုက္ေသာ ဆရာ၀န္ကလည္း အလြန္လြဲခဲလွေသာ ဆရာ၀န္။ ခက္တာက လူနာမွာလည္း မည္သည္႕ ေရာဂါ လကၡဏာ မွ မရွိ။ ထိုဆရာ၀န္ေလးအား ေခၚေမးရန္မွာလည္း မိမိသိကၡာက်မည္ စိုးသည္။ သို႕ႏွင္႕ ရံုးခန္းထဲ အၿမန္ေၿပး ဟန္းဖုန္းကို ထုတ္ကာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္အား လွမ္းေမးရသည္။
" ေဟ႕ေကာင္ SPEC ဆိုတာ ဘာေရာဂါတုန္း"
" ေအာ္ ဒါလား "
" ေအး ဟုတ္တယ္ မင္းသိတယ္လား"
" ေဟ႕ေအး တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါလား"
" ဟာကြာ ေၿပာေတာ႕ သိသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕"
သို႕ႏွင္႕ ပါရဂူၾကီးလည္း အင္တာနက္ ဖြင္႕ကာရွာသည္။ Oxford handbook ကို အထပ္ထပ္အခါခါ ၿပန္ဖတ္သည္။ စာလံုးတူတာပင္ ရွာမေတြ႕။ ခက္ၿပီ။ ၄င္းမသိေသာ ေရာဂါအား ထိုဆရာ၀န္ေလးသိေနသည္မွာ မ်ားစြာ ခံရခက္လွသည္။ ထိုသို႕ၿဖင္႕ သံုးရက္ခန္႕ေၿမာက္တြင္ ဆရာ၀န္ေလးမွာ နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႕ ေၿပာင္းေရႊ႕ခြင္႕ က်သၿဖင္႕ ေၿပာင္းသြားေလရာ ပို၍ အၾကပ္ရိုက္ကုန္ၾကေတာ႕သည္။ သူရွိတုန္းက ေမးထားလိုက္ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ႕ ခက္ၿပီ။ ေသခ်ာေအာင္ ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည္႕သည္။ ဆီးစစ္ ေသြးစစ္ အာထရာေဆာင္း အီးစီဂ်ီ ေနာက္ဆံုး MRI ပါ ရိုက္ၾကည္႕သည္။ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႕။ လူနာက လည္းဆင္းခ်င္လြန္း၍ တဂ်ီဂ်ီ။ ဤတြင္ ပါရဂူ ၾကီးလက္ေလွ်ာ႕လိုက္ရေတာ႕သည္။ ထိုဆရာ၀န္ေလးအား ဆက္သြယ္ကာေမးၿမန္းရေတာ႕သည္။ ခက္သည္က ဆရာ၀န္ေလး ရွိေသာေနရာမွာ ဖုန္းမရွိ။ ေၾကးနန္းၿဖင္႕သာ ဆက္သြယ္လို႔ရသည္။ ပါရဂူၾကီးလည္း ေၾကးနန္းပို႕ကာ ေမးလိုက္ရေတာ႕သည္။ တစ္ပတ္ခန္႕ၾကာေသာ္ ထိုဆရာ၀န္ေလးဆီမွ ေၾကးနန္းၿပန္လာေလသည္။ ေၾကးနန္းမွာ စာတစ္ေၾကာင္းတည္းပင္
" S P E C= Sarr Pee Eait Chin ( စားၿပီးအိပ္ခ်င္)
Credit-g.coveronly
လူနာ။ ။ ေဆး၇ံုတက္ခ်င္လို႕ပါဆရာ
ဆရာ၀န္။ ။ ေရာဂါ တစ္ခုခု ၿဖစ္မွ ေဆးရံုတင္လို႕ရမွာေပါ႔ ဘာမွ မရွိရင္ေတာ႕ ဘယ္လိုတင္မတုန္း
လူနာ။ ။ ဟိုေလ ဟိုဟာ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုက္အၿမဲဆာတယ္ စားၿပီးသြားရင္လည္း အိပ္ခ်င္လာၿပန္ေရာ အိပ္ယာက ႏိုးရင္ ၿပန္စားခ်င္တယ္ ၿပီးရင္ ၿပန္အိပ္ခ်င္လာေရာ ၿဖစ္ေနတယ္ ဆရာ
ဆရာ၀န္က ထိုလူနာ သူ႕အားလာပတ္သည္ကို သိလိုက္သည္။ သို႕ႏွင္႕ သူ၏ ၀သီ အတိုင္း ပညာ ၿပခ်င္လာေသာေၾကာင္႕ ကဲဒါဆိုလည္း တက္ ဟုဆိုကာ တင္ေပးလိုက္သည္။ သက္ဆိုင္ရာ Ward ကို ေရာက္ေသာ တာ၀န္က် ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္မွ သူေရးေပးလိုက္ေသာ ေရာဂါနာမည္အား ဖတ္လိုက္ရာ
" S P E C"
ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ေလး မ်က္စိလည္သြားသည္။ ထိုေရာဂါနာမည္ သူမၾကားဖူး။ သို႕ေသာ္ ထိုအစ္ကိုၾကီး တပ္လိုက္ေသာ ေရာဂါနာမည္ ၿဖစ္သၿဖင္႕ ၿပင္လည္းမၿပင္ရဲ။ သို႕ႏွင္႕ ထိုေရာဂါ နာမည္ အတိုင္းသာ တင္ထားလိုက္ေလသည္။ မနက္က်ေတာ႕ သက္ဆိုင္ရာ ပါရဂူ ၾကီးမွ Ward ထဲ Round ေလလွ်င္ အထက္ပါ ေရာဂါနာမည္ႏွင္႕ လူအား ေတြ႕ေလလွ်င္ အဆိုပါ ပါရဂူ ၾကီးလည္း ေခါင္းစားသြားသည္။ သူ႕လုပ္သက္ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ရွိၿပီ။ ထိုေရာဂါ နာမည္ မၾကားဖူး။ တင္လိုက္ေသာ ဆရာ၀န္ကလည္း အလြန္လြဲခဲလွေသာ ဆရာ၀န္။ ခက္တာက လူနာမွာလည္း မည္သည္႕ ေရာဂါ လကၡဏာ မွ မရွိ။ ထိုဆရာ၀န္ေလးအား ေခၚေမးရန္မွာလည္း မိမိသိကၡာက်မည္ စိုးသည္။ သို႕ႏွင္႕ ရံုးခန္းထဲ အၿမန္ေၿပး ဟန္းဖုန္းကို ထုတ္ကာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္အား လွမ္းေမးရသည္။
" ေဟ႕ေကာင္ SPEC ဆိုတာ ဘာေရာဂါတုန္း"
" ေအာ္ ဒါလား "
" ေအး ဟုတ္တယ္ မင္းသိတယ္လား"
" ေဟ႕ေအး တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါလား"
" ဟာကြာ ေၿပာေတာ႕ သိသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕"
သို႕ႏွင္႕ ပါရဂူၾကီးလည္း အင္တာနက္ ဖြင္႕ကာရွာသည္။ Oxford handbook ကို အထပ္ထပ္အခါခါ ၿပန္ဖတ္သည္။ စာလံုးတူတာပင္ ရွာမေတြ႕။ ခက္ၿပီ။ ၄င္းမသိေသာ ေရာဂါအား ထိုဆရာ၀န္ေလးသိေနသည္မွာ မ်ားစြာ ခံရခက္လွသည္။ ထိုသို႕ၿဖင္႕ သံုးရက္ခန္႕ေၿမာက္တြင္ ဆရာ၀န္ေလးမွာ နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႕ ေၿပာင္းေရႊ႕ခြင္႕ က်သၿဖင္႕ ေၿပာင္းသြားေလရာ ပို၍ အၾကပ္ရိုက္ကုန္ၾကေတာ႕သည္။ သူရွိတုန္းက ေမးထားလိုက္ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ႕ ခက္ၿပီ။ ေသခ်ာေအာင္ ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည္႕သည္။ ဆီးစစ္ ေသြးစစ္ အာထရာေဆာင္း အီးစီဂ်ီ ေနာက္ဆံုး MRI ပါ ရိုက္ၾကည္႕သည္။ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႕။ လူနာက လည္းဆင္းခ်င္လြန္း၍ တဂ်ီဂ်ီ။ ဤတြင္ ပါရဂူ ၾကီးလက္ေလွ်ာ႕လိုက္ရေတာ႕သည္။ ထိုဆရာ၀န္ေလးအား ဆက္သြယ္ကာေမးၿမန္းရေတာ႕သည္။ ခက္သည္က ဆရာ၀န္ေလး ရွိေသာေနရာမွာ ဖုန္းမရွိ။ ေၾကးနန္းၿဖင္႕သာ ဆက္သြယ္လို႔ရသည္။ ပါရဂူၾကီးလည္း ေၾကးနန္းပို႕ကာ ေမးလိုက္ရေတာ႕သည္။ တစ္ပတ္ခန္႕ၾကာေသာ္ ထိုဆရာ၀န္ေလးဆီမွ ေၾကးနန္းၿပန္လာေလသည္။ ေၾကးနန္းမွာ စာတစ္ေၾကာင္းတည္းပင္
" S P E C= Sarr Pee Eait Chin ( စားၿပီးအိပ္ခ်င္)
Credit-g.coveronly
ေမာင္ၾကီး။ ။မင္းကိုေျပာျပခ်င္ေနတာကြ။ ဟိုတစ္ေန႔က ငါေသမတတ္ျဖစ္သြားတယ္ကြ။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။ဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း။
ေမာင္ၾကီး။ ။ေအးကြာ။ ပထမဆံုး အထိအေတြ႔ကေတာ့ျဖင့္ တစ္သက္မေမ့ႏုိင္ေအာင္ပဲေဟ့။ ဆြဲအားျပင္းခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ကြာ။ လံုးဝ အၾကည့္တစ္ခ်က္ေတာင္ လႊဲလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။အင္း... ေျပာစမ္းပါဦးကြ။
ေမာင္ၾကီး။ ။တစ္ကိုယ္လံုးလဲ က်ဥ္တက္သြားတာပဲ။ လူလဲ လႈပ္လို႔ေတာင္မရေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴသံေတြလဲ မူမမွန္ေတာ့ဘူး။ ႏွလံုးခုန္တာေတာင္ စည္းခ်က္ေတြမွားကုန္တယ္။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။အဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲလားကြာ...။
ေမာင္ၾကီး။ ။ဘယ္ကမလဲ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းသား ပုခံုးနဲ႔တိုက္ျပီးသတိမေပးရင္ အဲဒီနားတင္ အသက္ပါ ပါသြားႏုိင္တယ္။ အဲဒီလိုပုခံုးနဲ႔တိုက္သတိေပးျပီးတာေတာင္ လူက အဲဒီထဲမွာပဲေျမာေနတုန္း။ ျပီးေတာ့ ေဆးရံုေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္တက္လိုက္ရေသးတယ္။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။ဟာကြာ... မင္းဟာက နည္းနည္းေတာ့ ညႊန္းတာလြန္သြားျပီ။ မင္းေျပာတဲ့ေကာင္မေလးက အဲဒီေလာက္ေတာင္ လွတယ္ဆိုတာမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
ေမာင္ၾကီး။ ။ဘာကြ...။ ဘယ္ကေကာင္မေလးလဲ။ နင့္လင္ေျပာေနတာက ေရခ်ဳိးခန္းမီးပိတ္တုန္းက ဓာတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ ေသနာရဲ႕။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။ကိန္...။
Credit-itmintar
ေမာင္ၾကီး။ ။ေအးကြာ။ ပထမဆံုး အထိအေတြ႔ကေတာ့ျဖင့္ တစ္သက္မေမ့ႏုိင္ေအာင္ပဲေဟ့။ ဆြဲအားျပင္းခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ကြာ။ လံုးဝ အၾကည့္တစ္ခ်က္ေတာင္ လႊဲလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။အင္း... ေျပာစမ္းပါဦးကြ။
ေမာင္ၾကီး။ ။တစ္ကိုယ္လံုးလဲ က်ဥ္တက္သြားတာပဲ။ လူလဲ လႈပ္လို႔ေတာင္မရေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴသံေတြလဲ မူမမွန္ေတာ့ဘူး။ ႏွလံုးခုန္တာေတာင္ စည္းခ်က္ေတြမွားကုန္တယ္။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။အဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲလားကြာ...။
ေမာင္ၾကီး။ ။ဘယ္ကမလဲ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းသား ပုခံုးနဲ႔တိုက္ျပီးသတိမေပးရင္ အဲဒီနားတင္ အသက္ပါ ပါသြားႏုိင္တယ္။ အဲဒီလိုပုခံုးနဲ႔တိုက္သတိေပးျပီးတာေတာင္ လူက အဲဒီထဲမွာပဲေျမာေနတုန္း။ ျပီးေတာ့ ေဆးရံုေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္တက္လိုက္ရေသးတယ္။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။ဟာကြာ... မင္းဟာက နည္းနည္းေတာ့ ညႊန္းတာလြန္သြားျပီ။ မင္းေျပာတဲ့ေကာင္မေလးက အဲဒီေလာက္ေတာင္ လွတယ္ဆိုတာမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
ေမာင္ၾကီး။ ။ဘာကြ...။ ဘယ္ကေကာင္မေလးလဲ။ နင့္လင္ေျပာေနတာက ေရခ်ဳိးခန္းမီးပိတ္တုန္းက ဓာတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ ေသနာရဲ႕။
ကိုုေက်ာ္ ။ ။ကိန္...။
Credit-itmintar
0 comments:
Post a Comment