ေရာဂါၿပီးေနၾကသူမ်ား

Tin Nyunt

ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ မားစ္ေရာဂါျဖစ္လို႔ လူ ၆ ဦးေသတယ္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားရျပန္တယ္။ တစ္ေလာက လည္း အီဘိုလာဆိုၿပီး ေၾကာက္စရာေရာဂါဆိုးႀကီးတစ္ခု ကမၻာကိုၿခိမ္းေျခာက္ျပန္တယ္။ မားစ္ေရာ အီဘိုလာေရာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လာမျဖစ္တာလည္း ထူးဆန္းတယ္လို႔ဆိုရမယ္။

ကမၻာ့ကပ္ေရာဂါဆိုးႀကီးေတြ ကိုယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာေၾကာင့္မျဖစ္တာလည္းဆိုတာကို သာမန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံဆိုၿပီးေျပာၾကမွာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မတူတဲ့ အျမင္တစ္မ်ိဳးေျပာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာေတြဟာ ေမြးကတည္းက ဒုကၡသုကၡေတာထဲမွာ ေမြးဖြားလာရတဲ့သူေတြဗ်။ ေဆး႐ံုတက္ၿပီးေမြးတဲ့သူေတြ လည္းရွိတယ္။ သူတို႔လည္း ေဆး႐ံုဆိုတဲ့ဒုကၡကို ခါးသီးစြာခံၿပီး ေမြးၾကရတာ။ အခ်ိဳ႕လည္း အရပ္ထဲက သားဖြား ဆရာမ၊ အခ်ိဳ႕လည္း အရပ္လက္သည္ေတြနဲ႔ ေမြးလိုက္ၾကတာပဲ။

ေမြးၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဖုန္ထူ၊ ျခင္ကိုက္၊ အမႈိက္ေတာ၊ ႂကြက္ေတာ၊ ပိုးဟပ္ေတာ၊ ေရပုပ္၊ ေျမာင္းပုပ္၊ စုတ္ျပတ္ ေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကရတာ။ ဘက္တီးရီးယား ပိုးေပါင္းမ်ားစြာဟာ လက္ေတြေပၚမွာေတာင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါက္ဖြားႏိုင္ၾကတာဆိုရင္ ျမန္မာေတြ စားေနတဲ့ အစားအစာ၊ ေနထိုင္ရတဲ့ ၀န္းက်င္၊ အိပ္စက္ေနရတဲ့ ေနရာ၊ သြားလာေနထိုင္ရတဲ့ စ႐ိုက္မ်ိဳးစံုထဲမွာ ဘက္တီးရီးယားေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွင္သန္ ေနမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။
ေမြးလာကတည္းက ဒီေလာက္စုတ္ျပတ္ႏံုခ်ာတဲ့ ၀န္းက်င္ေတြမွာ လူျဖစ္ေနရတာဆိုေတာ့ ပိုးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေရာဂါေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း မမႈေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ဗ်ာ ေရာဂါၿပီးေနတယ္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးမေတာင္ေျခအနားကရြာေလးတစ္ရြာမွာ ဆရာသြားလုပ္ေတာ့ ခ်မ္းတဲ့ကာလေတြမွာ ေျခလက္ေတြ ထုံက်င္ေလာက္ေအာင္ေအးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းကို လာတက္တဲ့ ကေလးေတြမွာ အေႏြး ထည္မပါဘူး။ အကၤ်ီစုတ္ ရင္ဘတ္ဟၿပဲေတြနဲ႔ ဒီအတိုင္းျဖစ္သလို ေနလိုက္ၾကတာပဲ။ သားတို႔ မခ်မ္းဘူးလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ "ဟီး .. ဟီး" ဆိုၿပီးေတာ့ ျပန္ရယ္ျပတယ္။ အဲဒီကေလးေတြ တစ္ခါတစ္ေလ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ တုန္ၿပီး တက္သြားတာေတြရွိတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳမရွိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒသခံဆရာမေတြက "ဆရာႀကီး အဲဒီအတိုင္းထားလိုက္ တေအာင့္ေန ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္" တဲ့။ သူတို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္းတစ္ေအာင့္ေနေတာ့ အဲဒီကေလးဟာ သူဘာမွ မဟုတ္သလိုပဲ။
ေက်ာင္းလႊတ္လို႔ မိုးေရထဲလည္း ဒီအတိုင္းေျပးသြားၾကတာ။ ဖားႏႈိက္၊ ငါးရွာ သူတို႔ ရႊံ႕ထဲ မိုးထဲမွာ ဒီအတိုင္း လည္း ေနႏိုင္ၾကတာပဲ။ ၿမိဳ႕ကမိဘေတြကမွ သားသမီး မိုးစိုတာကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ဦးမယ္။ ေတာက ကေလးေတြမွာ ထီးမရွိ၊ မိုးကာမသိ။ ေက်ာင္းကို မိုးရြာလို႔ ခေမာက္ မေဆာင္းလာရင္ အျပစ္ေပးမယ္ဆိုမွ မိဘေတြက ခေမာက္ ေလာက္ ၀ယ္ေပးၾကတာ။
ဒီလိုဘ၀ေတြနဲ႔ အေရေတြထူၿပီး လူျဖစ္လာရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြကို တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီေရာဂါေတြက အေတာ္ေလးေၾကာက္သြားပံုရပါတယ္။ ျမန္မာေတြ သြားမလုပ္နဲ႔ ငါတို႔ထက္မာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ၉၆ ပါးမကဘူး ၁၀၁ ပါးေလာက္ကို ၿပီးေနတာလို႔ ယူဆထားၾကပံုရပါတယ္ဗ်ာ။
(ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆမ်ားသည္ ဆရာ၀န္မ်ားဘက္ကၾကည့္လွ်င္ အေကာင္းျမင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ နားလည္လို႔ မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္သာမန္ ႐ိုး႐ိုးေလးေတြးၿပီး ေရးျခင္းသာျဖစ္ပါသည္ခင္ဗ်ား)
၈.၆.၂၀၁၅