ဒီအသက္အ႐ြယ္ထိ သန္သန္မာမာ ဆိုကၠားနင္းေနတဲ့အဘ

Lwin Ko

 

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ၀န္းက်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေကာင္းကင္က ေနႀကဲႀကဲေတာက္ပူျပင္းေနခ်ိန္
ဒီအခ်ိန္မွကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ဟင္းခ်က္စားဖို႔ ေတြးမိတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ေစ်းသြားဖို႔ ေအာက္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေနျပင္းလြန္းလို႔ ဘယ္သူမွာျပင္မထြက္ၾကဘူး။ ရပ္ကြက္ရဲ႕ အတြင္းလမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သူ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။
လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ``သားဘယ္သြားမလို႔လဲ´´ ဆိုတဲ့အသံကို ကြၽန္ေတာ့ ေနာက္ေက်ာဖက္မလွမ္းမကမ္းကေနၾကားရလို႔ လွည့္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ပိေတာက္ပင္ေသးေသးေလးရဲ႕အရိပ္ေအာက္ရပ္ထားတဲ့ ဆိုကၠားေဘးမွာ အဖိုးအို တစ္ေယာက္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း `` ေစ်းသြားမလို႔ပါ အဘ´´ လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ``အဘ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ´´ တဲ့။ သူ႔မ်က္ႏွာ ညႇိုးရီေနတယ္၊ စူးရွတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ မစိုလဲ့ေတာ့တဲ့မ်က္လံုးေတြ ေမွးက်ဥ္းေနတယ္ `` ရပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္မလို႔ပါ ´´ ဆိုေတာ့ `` အဘ မနက္တည္းကရင္း တစ္ေၾကာင္းမွ မနင္းရေသးလို႔ပါ´´ တဲ့။
ကြၽန္ေတာ့ရင္ဆို႔ သြားတယ္။ ဆိုကၠားစီးေလ့နည္းတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ဒီေလာက္ေနပူႀကဲႀကီးေအာက္မွာ ဒီအသက္အ႐ြယ္ ဘဘႀကီးတစ္ေယာက္နင္းတဲ့ဆိုကၠားကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ စီးရမလဲ? ကြၽန္ေတာ္ ေတြေ၀ေနတုန္းမွာပဲ သူကဆက္ေျပာတယ္ `` သား အားမနာပါနဲ႔ အဘ ေကာင္းေကာင္း နင္းႏိုင္ပါတယ္ တက္ တက္ ´´ ဆိုၿပီး ထိုင္ခံုက ကူရွင္ေလးလွန္ေပးတယ္။ `` ကဲ ဒါဆိုလည္း အဘထိုင္ ကြၽန္ေတာ္ နင္းမယ္ ´´ဆိုေတာ့ `` တက္သာ တက္ပါလူေလးရာ´´ တဲ့
မတတ္သာလို႔ စီးခဲ့ရင္းနဲ႔ အရမ္းပူတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မထြက္ဖို႔ နားနားေနေန ေနဖို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ သူကလည္း ဆိုကၠားကို တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ နင္းရင္း သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျပလာတယ္ ။
သူ႔ အသက္ က ၈၈ ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အ့ံၾသသြားတယ္။ သူ႔သားက ၆၆ ႏွစ္ ရွိၿပီး ဆက္သြယ္ေရး၀န္ထမ္းအၿငိမ္းစားတဲ့ ။
သူ ဆက္ေျပာတယ္
သားသမီး ၂ ေယာက္လံုးကို ဆိုကၠားနင္းၿပီးေက်ာင္းထားတာ ဘြဲ႕ ၂ ဘြဲ႕ စီရၾကတယ္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ( သူ႔ေလသံမွာ ဂုဏ္ယူမႈနဲ႔ ပီတိေတြ ေရာလွ်က္) သားသမီးေတြလည္း အဘကို ဆိုကၠားမနင္းေစခ်င္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြက အခု အလုပ္မရွိ အၿငိမ္းစား မိသားစုေတြျဖစ္ေနေတာ့ အပူမေပးခ်င္တာရယ္ ကိုယ္တိုင္က အလုပ္မရွိရင္မေနတတ္တာေၾကာင့္ ဆိုကၠားပဲဆက္နင္းေနတာေလ။ အဘ အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွာ ဂ်န္ပန္၀င္တာေပါ့။ အဘက အဂၤလိပ္မင္း လက္ထက္တည္းကရင္း အလုပ္ၾကမ္းပဲလုပ္ခဲ့ေတာ့ ခုခ်ိန္အလုပ္မလုပ္ရင္ အေၾကာေတြ ထံုတာက်ဥ္တာေတြျဖစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြကလည္း အဘအသက္ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ စီးရမွာ အားနာၾကတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အဘလည္း တစ္ရက္ တစ္ေခါက္ ၂ ေခါက္ထက္ပို မနင္းရဘူးေပါ့။
သူေျပာရင္းနဲ႔ ေမာလာေတာ့ စကားစ ခဏျပတ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဘ ခဏရပ္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္နင္းပါ့မယ္ ကြၽန္ေတာ္ကြၽမ္းပါတယ္ ဆိုၿပီး သူ႔ကို အတင္းေဘးခံုမွာထိုင္ခိုင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဆက္နင္းတယ္။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုေစာင့္ခိုင္းၿပီး ေစ်းျမန္ျမန္၀ယ္တယ္ အျပန္က် တက္ပါသားရယ္ အဘပဲ နင္းပါရေစ အေၾကာေတြထံုလို႔ပါ ဆိုၿပီး သူဆက္နင္းတယ္။ သူေမာမွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ လမ္းမွာ ေဆးဆိုင္ေတြ႕ေတာ့ ခဏရပ္ခိုင္းၿပီး သူ႔အတြက္ ဓာတ္ဆားနဲ႔ ေအာ္ရာမင္ဂ်ီ ၀ယ္ၿပီးမျဖစ္မေနေသာက္ဖို႔ေျပာၿပီးေပးလိုက္တယ္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူနင္းတဲ့ဆိုကၠားေဘးမွာထိုင္စီးၿပီး အေတြးေတြ ထံုေနတယ္။ ႀကိဳေျပာထားတဲ့အတိုင္း အိမ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့အေတြးစေတြကို အလ်င္စလိုျဖတ္ၿပီး အိပ္ထဲရွိသမွ်ပိုက္ဆံအကုန္ထုတ္ေပးမိတယ္။ သူကလည္း အတင္းကိုျငင္းေနလို႔ `` အဘရယ္ယူပါ ဒါကန္ေတာ့တာပါ အဘလွဴခ်င္ရာလွဴ သံုးခ်င္ရာသံုးဖို႔ပါ ဓာတ္ဆားကိုေတာ့ မျဖစ္မေနေသာက္ပါ´´ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဇြတ္ေပးေတာ့မွ ပိုက္ဆံတစ္လိပ္ကို လက္နဲ႔ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး ဆုေတြေပးေနတာ အမ်ိဳးစံုပါပဲ။
သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး `` ငါအိုသြားရင္´´ ဆိုတဲ့အေတြးက စိုးမိုးေနတယ္။ နယ္မွာေနၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ဒီအသက္အ႐ြယ္ထိ သန္သန္မာမာ ဆိုကၠားနင္းေနတဲ့အဘ ပံုတစ္ပံုေတာ့ရိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ ဆိုေတာ့ ရိုက္ပါ ရိုက္ပါ တဲ့
အဘေပးတဲ့ဆုေတြ အမ်ားႀကီးပဲ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအားလံုးလည္း တူတူရဖို႔ မွ်ေ၀ပါတယ္
ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းေနမိတယ္

---------------------------------------
လိပ္စာျဖည့္စြက္ျခင္း 24,3,2015
အဲ့ဒီအဘကို ကူညီခ်င္သူ ကုသိုလ္ယူလွဴဒါန္းခ်င္သူမ်ားက လိပ္စာေမးလာၾကပါတယ္
ဒါေၾကာင့္မို႔ Post ရဲ႕ Comment မွာ ျပန္ေရးေပးထားသလုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ျပန္ေျဖေပးထားပါတယ္
အဲ့ဒီအဘကို ကူညီခ်င္သူမ်ား ဒါန ယူခ်င္သူမ်ားအေနနဲ႔
ကြက္သစ္လမ္း ႏွင့္ ေမာင္းေထာင္လမ္း ေထာင့္
စေနလူငယ္အပတ္စဥ္ ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာရံုေရွ႕
ေရေက်ာ္ရပ္ကြက္ ပုစြန္ေတာင္မွာ သြားေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္