Tuesday, October 8, 2013

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္ (၂)


လူသတ္၊လုယက္မွဳေပါင္းမ်ားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့သူ ဘ၀မွသည္ ၀စီပိတ္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဘ၀သုိ႔ ...
ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ကိုသက္ခိုင္၏ မိတ္ေဆြ .....
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေယာအတြင္း၀န္ဦးဘုိးလႈိင္ေရာက္လာၿပီး ေရႊတံုးအေၾကာင္းေမးတဲ့အခါ ပခန္းမင္းႀကီး ဦးရန္ေ၀း က`ေမာင္လႈိင္၊ မင္းတရားႀကီးပုိင္ ေရႊတံုးကုိ ငါယူသြားတာအမွန္ပဲ။ဆင္းရဲတဲ့ႏွမတစ္ေယာက္ကုိ ေထာက္ပံ့ဖုိ႔ ငါ့မွာ တာ၀န္ ရွိေနတယ္။

ရတဲ့ ရိကၡာေတာ္က ေလာက္ငရံုပဲရွိတယ္။လာဘ္၊တံစုိးလက္ေဆာင္လည္း ငါဘယ္ေတာ့မွ မယူခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခိုးခ်င္းခိုးရင္ ငါ့အရွင္သခင္ရဲ့ပစၥည္းကုိခိုးၿပီး ေနာင္သံသရာမွာလည္း အတံု႔အလွည့္ခံရရင္ ကုိယ့္အရွင္သခင္ အိမ္မွာပဲ ေခြးျဖစ္ျဖစ္ခံရတာ ျမတ္တယ္လုိ႔ ငါေအာက္ေမ့ၿပီး ယူခဲ့တာ´လုိ႔ေျဖသတဲ့ဗ်ာ။
ဒီသတင္းကုိ မင္းတုန္းမင္းၾကားေတာ့ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ ေရႊတံုးကုိ နန္းေတာ္က ေငြတစ္ေထာင္နဲ႔ ေရြးေစတယ္။ အေနာက္ေဆာင္ မိဖုရားေတြကလည္း ပခန္းမင္းႀကီးႏွမမယ္နီကုိ ေခၚယူေကၽြးေမြးၿပီး လက္ေဆာင္ေတြေပးသတဲ့။
အဲဒါ က်ေနာ္ ကုိလွေမာင္ေရႊကုိ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။သူလည္း မင္းတုန္းမင္းမဟုတ္၊က်ေနာ္လည္း ပခန္းမင္းႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ အၾကပ္အတည္းတစ္ခုကို ေျဖရွင္းရာမွာ က်ေနာ္ဘယ္လုိစိတ္မ်ဳိး ေမြးခဲ့တယ္ဆုိတာ သူသိ ေစခ်င္လုိ႔ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ေျပာျပခဲ့တာပါပဲ။က်ေနာ္ကပဲ အေျပာေကာင္းသလား၊သူကပဲ အဲဒီေန႔က စိတ္ေကာင္း၀င္ ေနသလား မဆုိႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္လုိအပ္ေနတဲ့ ေငြေၾကးကုိ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ထုတ္ေပးေလရဲ့ဗ်ာ။ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္စုိး အေၾကာင္းနဲ႔ ျပန္ဆက္ရရင္ ကုိေက်ာ္စုိးခမ်ာေတာ့ ခ်မ္းသာေနခ်ိန္မွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ အ၀စားမသြားႏိုင္ရွာဘူး။ သူလည္း အခုအခ်ိန္မွာ ဥစၥာဓနေရာ၊ ရာထူး၊ဂုဏ္သိန္ပါ ျပည့္စံုေနတဲ့အခ်ိန္မုိ႔ ဘဲဥဟင္း အ၀စားႏုိင္တဲ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ က်န္းမာ ေရးအျခအေနရွိရဲ့လားလုိ႔ ေတြးပူမိတာ အမွန္ပါပဲ။ေနဦးဗ်၊စကားမစပ္၊ ေလာကႀကီးဆန္းၾကယ္လြန္းလွတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေတြးမိရင္း ဟုိတုန္းက က်ေနာ့္ကုိ ခဏခဏ ဂ်ီလာက်တတ္တဲ့ လူသတ္၊လုယက္မႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေသဒဏ္အမိန္႔ခ်ခံရဖူး တဲ့ ကုိစုိးသန္းအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္ၿပီ။ သူ႔ဘဝကလည္း တကယ့္အဆန္းပဲဗ်။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကုိစုိးသန္းကုိ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ေမ့ဆုိ၊ ေတြ႔ခဲ့၊ဆံုခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာလွေပါ့။က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ၂၀၀၂ခုႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္က ထင္ပါရဲ့။ရန္ကုန္လူမုိက္ေလာကထဲမွာ က်ေနာ္က်င္လည္ ေနတုန္း အလံုစုိးျမတ္အပါအ၀င္ လူဆုိးလူမုိက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ က်ေနာ့္ရံုးခန္းကုိ အ၀င္အထြက္ရွိၾကတယ္။ ကုိစုိးသန္းဟာ ေထာင္ကလြတ္လာသူေတြ ထံုးစံအတုိင္း ေနေရးစားေရးအတြက္ အလုပ္အကုိင္မယ္မယ္ရရ ရွိဟန္မတူဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကိုစုိးသန္းနဲ႔ အၿမဲတြဲေနတဲ့ လူမုိက္တစ္ေယာက္က ေဗဒါ။ ေဗဒါဟာ ခပ္ေအးေအးပံုစံ။ကုိစုိးသန္းကေတာ့ နည္းနည္း မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏိုင္ခ်င္တယ္။အရက္ေတာ့ အေတာ္ႀကိဳက္တတ္ပံုရတယ္။ က်ေနာ့္ရံုးကုိလာတုိင္း နည္းနည္းေလး ျဖစ္ျဖစ္ ေထြလာတတ္တယ္။ ေဗဒါနဲ႔အၿမဲတြဲလ်က္ လာတတ္တယ္။ကုိစုိးသန္းနဲ႔ေဗဒါဟာ စုိးျမတ္ တာ၀န္ခံထားတဲ့ ဂ်င္ေန၀င္းရဲ့ဂ်င္၀ုိင္းမွာ စုိးျမတ္ရဲ့ေဘာ္ဒါလုိလုိ၊လက္ေထာက္လူမုိက္လုိလုိ လုပ္ေနတယ္လုိ႔လည္း ၾကားေသးဗ်။ဒါကလည္း သိပ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္လွဘူး။အလံုစုိးျမတ္ တန္ခုိးထြားေနခ်ိန္မွာ ေထာင္ထြက္လူမုိက္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စုိးျမတ္ နားမွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဂ်င္ေန၀င္းရဲ့ဂ်င္၀ုိင္းဟာ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ ေခ်ာင္း၀ေက်ာင္း နားမွာဗ်။ ေခ်ာင္း၀တ၀ုိက္ဟာ က်ေနာ္ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ေနရာ၊ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ပုဆုိးဂြင္းသုိင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပး ခဲ့တဲ့ေနရာ ေတြေပါ့။ဟုိတုန္းက အဲဒီေနရာမွာ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆုိတာ မရွိေသးဘူး။သံၾကိဳးတုိင္ရပ္ကြက္လုိ႔ေခၚၾကတာ။လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ငါးဆယ္တုန္းက ေခ်ာင္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုေဘးမွာတံငါတဲအုပ္စုစု ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေပါ့။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မီးေလာင္ၿပီး အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြျပန္ေဆာက္၊ လမ္းနာမည္ေတြေျပာင္းလုိက္ေတာ့ အိမ္ေနရာ အတိအက်ကုိ က်ေနာ္ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့ အခု ဘုရင့္ေနာင္လမ္းမမွာ ရန္ကုန္ဘက္ကေန အလာ၊ ေခ်ာင္း၀မွတ္တုိင္ကုိ ေက်ာ္လုိက္ရင္ ေရေျမာင္းႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။အဲဒီေရေျမာင္းႀကီးနားက ကုိယ္ပုိင္ၿခံ၀န္းနဲ႔ အိမ္ႀကီး တစ္လံုးမွာ ဂ်င္ေန၀င္း ဂ်င္ဒုိင္ဖြင့္ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီဂ်င္၀ုိင္းရွိရာကုိ စုိးျမတ္က `အကုိလာၾကည့္စမ္းပါ´ဆုိၿပီး ဇြတ္ေခၚ သြားလုိ႔ က်ေနာ္တစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးတယ္ဗ်။ အမွန္ေတာ့ သူဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပေနတာကုိ က်ေနာ့္ကုိေခၚၾကြား တဲ့သေဘာပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူေက်နပ္ပါေစေတာ့ဆုိျပီး လုိက္ၾကည့္လိုက္ျပီး၊ ခဏေနျပန္လာတယ္။ ဒီေလာက္ပဲဗ်။ အမွန္က သူဟာ ဂ်င္၀ုိင္းဆုိတာကုိ အခုမွ အထူးအဆန္းအေနနဲ႔ ျမင္ဖူးဟန္တူပါရဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၁၉၈၈မတုိင္ခင္ မဆလေခတ္ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်င္၀ုိင္းမွန္သမွ် မေရာက္ဖူးတဲ့ ဂ်င္၀ုိင္းမရွိသေလာက္မုိ႔ ေထြထူးၿပီး စိတ္မ၀င္စားလွပါဘူး။ ေအာ္…၊ အေရးထဲ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ေလာင္းကစားသမား ထင္ေနျပန္ၿပီ။အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ဂ်င္၀ုိင္းကုိ သြားတယ္ဆုိတာ ဂ်င္ထုိးဖုိ႔ထက္ ဂ်င္၀ုိင္းဆုိတာ ဘယ္လုိဟာတုန္း၊ဂ်င္သမားဆုိတာ ဘယ္လုိလူစား တုန္းလုိ႔ စပ္စုခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ဗ်။ က်ေနာ္ ဂ်င္ထုိးဖူးပါတယ္။ ဘူတာရံု လမ္းထိပ္က ဂ်ာ၀ါးတုိ႔၊ ဗုိက္ပူကုိေဂ်ာ္နီႀကီးတုိ႔နဲ႔ ဂ်င္၀ုိင္းတကာလွည့္ၿပီး ထုိးဖူးတယ္။ကုိေဂ်ာ္နီတုိ႔အိမ္က ဘူတာရံုလမ္းထိပ္ ဓာတ္ဆီဆုိင္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ။ မဆလ ေခတ္က နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းသားဂ်င္၀ုိင္း(ေက်ာင္းသား၀ုိင္း)ေထာင္တဲ့ ေဇာ္သက္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္အရမ္း ရင္းႏွီးတဲ့ အထိကုိ ထုိးဖူးပါတယ္။
၀ုိင္းတကာလွည့္ထိုးတယ္ဆုိတာလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ မဆလေခတ္ဂ်င္၀ိုင္းဆုိတာ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ လုပ္လုိ႔မရဘူး။အဖမ္းအဆီးမရွိဖုိ႔ နယ္ေျမခံရဲနဲ႔ ညွိရ၊ႏိႈင္းရတယ္။ ဒါကုိ
ၾကမ္းေတာင္းတယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။မေတာင္းလုိ႔ မရဘူးဆရာ။ မဆလေခတ္ဟာ ေလာင္းကစားပုဒ္မဟာ သိပ္ႀကီးေလး တဲ့ျပစ္မႈ ။ထုိးသားက အနည္းဆံုး ခုနစ္ႏွစ္။ဒုိင္ဆုိရင္ ဆယ္ႏွစ္တန္းေနတာပဲ။
အဲဒီေခတ္တုန္းကေတာ့ တေနရာတည္းမွာ အၿမဲတမ္း ၾကမ္းေတာင္းလုိ႔ မရတတ္ဘူး။ ဥပမာ ဒီေန႔ ျပည္လမ္း စီးပြားေရး တကၠသုိလ္ေရွ႕က ၿခံ၀န္းႀကီးထဲမွာ ကမာရြတ္နယ္ေျမခံရဲနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ၾကမ္းေပးတယ္ဆုိပါစုိ႔။ နက္ဖန္ ရန္ကင္း မုိးေကာင္းဘုရားနားမွာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
အဲဒီကာလမွာတုန္းက ရန္ကုန္ေလာင္းကစားေလာကမွာ ေက်ာင္းသား၀ုိင္း ဂ်င္ဒုိင္ေဇာ္သက္ဆုိတာ မသိသူမရွိသေလာက္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။သူနဲ႔တြဲဘက္ေတြကေတာ့ ရခုိင္ကုိသိန္းေရႊနဲ႔ တရုတ္ကိုစိန္၀င္းႀကီးဗ်။ေလာကႀကီးမွာ ေရစက္ဆံုပံုမ်ား အေတာ္အံ့ၾသစရာ အေကာင္းသားကလား။န၀တေခတ္လည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္ဟာ ဂ်င္ေဇာ္သက္မိန္းမရဲ့ တူမအရင္းနဲ႔ ေတာင္ အႀကီးအက်ယ္ဇာတ္လမ္း ရွိခဲ့ေသးဗ်ာ။အခုေတာ့ ကုိေဇာ္သက္ႀကီးလည္း ဆံုးသြားရွာၿပီတဲ့။
တခါတေလ ဂ်င္ထုိးေနရင္း ေငြျပတ္သြားရင္ ကိုေဇာ္သက္ႀကီးကုိယ္တုိင္ `ကုိသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ားထုိးခ်င္ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူထုိး´လုိ႔ ဆုိရတဲ့အဆင့္မ်ဳိးနဲ႔ ထုိးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ဂ်င္ထုိးတဲ့ေခတ္က ဂ်င္၀ုိင္းမွာ ေငြလုိရင္ တကယ္တမ္း ေငြထုတ္ႀကီး ပစ္ခ်ၿပီး ေငြေခ်းတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဂ်င္ဒုိင္ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ဒူးယားဘူးခြံ အစိမ္းေရာင္အပုိင္းေလး ေတြဆုိ လံုေလာက္ၿပီ။ ေနာက္တခ်က္က ဂ်င္၀ုိင္းမွာ ေငြစကၠဴေတြ အုပ္လုိက္ခ်ထုိးတာ အင္မတန္ရွားတယ္။ ဂ်င္ဒုိင္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး တန္ဖုိးသတ္မွတ္ထားတဲ့ စီးကရက္ဗူးခြံျဖတ္ပုိင္းေလးေတြနဲ႔ပဲ ထုိးၾကတာ။ဒါလည္း ဥပေဒကုိ လက္တစ္လံုးျခား ေရွာင္တဲ့နည္းပါပဲ။ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ။မေတာ္တဆ နယ္ေျမခံရဲနဲ႔ ၾကမ္းေတာင္းထားေပမဲ့ ရန္ကုန္တုိင္းဒန (ဒုစရုိက္ႏွိမ္ႏွင္းေရး)က ၀င္ဖမ္းတာမ်ဳိးရွိလာရင္ ေလာင္းေၾကးသက္ေသခံပစၥည္းဟာ စီးကရက္ဗူးခြံေတြမုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ တရားစြဲတင္မတုန္း။ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ စုိးျမတ္ေခၚသြားတဲ့ န၀တေခတ္ဂ်င္၀ုိင္းမွာ စီးကရက္ဗူးခြံျဖတ္ပုိင္း ေတြ ခ်ထုိးတာ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ေငြသား ေငြစကၠဴအုပ္လုိက္ေတြပဲ။
အင္း..၊ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ဂ်င္ဆုိတာ ၀က္၊ဖား၊ငါးရွဥ့္၊ၾကက္ ပါတဲ့ေလးေကာင္ဂ်င္ကုိ ေျပာတာေနာ္။၀က္နဲ႔ဖားကအနက္ေရာင္ ေဆးျခယ္ထားလုိ႔ အနက္လုိင္း၊ၾကက္နဲ႔ငါးရွဥ့္က အနီေရာင္ျခယ္ထားလုိ႔ အနီလုိင္း။ငါးရွဥ့္ကုိ `ေရွာ´လုိ႔လည္း ေခၚတယ္။ တစ္ေကာင္တည္း ေအာထုိးလုိ႔မွန္ရင္ သံုးဆရမယ္။ ႏွစ္ေကာင္စီ ႀကိဳးထုိးလုိ႔မွန္ရင္ တဆရမယ္။သံုးေကာင္တစ္ေကာင္ (တစ္ေကာင္ေအာ၊ႏွစ္ေကာင္ႀကိဳး)ထုိးလုိ႔ႏုိင္ရင္ တစ္ပံုစာအေလ်ာ္ရမယ္။အနီအနက္ေရာၿပီး စီးကရက္ထိပ္စေလးကုိ ေခါက္ခ်ဳိးခ်ဳိး၊ ရံေအာထုိးတာလည္း ရွိေသးဗ်။ဂ်င္၀ုိင္းေဘးမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ ေပၚလာဖူးတဲ့ အေကာင္မွန္သမွ် မွတ္တမ္းလုိက္တင္ထားတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ထုိးၾကရတာဗ်။အဲဒီမွတ္တမ္းကုိ ကလင္ဒါ(Calendar)လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဂ်င္ကစားတဲ့သူေတြ၊စားခ်င္ေသာက္ခ်င္ ဆႏၵရွိတာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည့္ေပးမဲ့သူ၊ကစားေနရင္း ေငြျပတ္သြားရင္ ပါလာသမွ် ပစၥည္း အေပါင္ခံမဲ့သူေတြလည္း ဂ်င္၀ုိင္းေဘးမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္ေသးဗ်ာ။
ဂ်င္သမားဒုကၡကလည္း မေသးလွဘူးဗ်။ ဂ်င္၀ုိင္းမွာ အုပ္ေဆာင္းဖြင့္တာ ၀ါသနာႀကီးတဲ့ ကစားသမားဟာ နဖူးေပၚကေန ဇီးကင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေခၽြးေတြစုိ႔ေနတာ ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကုိး။ အုပ္ဖြင့္ႏိုင္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း လက္ႀကီး ကစားသမားျဖစ္မွ။ ေလာင္းေၾကးအမ်ားဆံုးကစားႏုိင္သူျဖစ္မွ။ဂ်င္၀ုိင္းမွာ ကားေသာ့၊ဆုိင္ကယ္ေသာ့ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ အိမ္ ျပန္ရတဲ့ ကစားသမားေတြလည္းေတြ႔ဖူးပါ့ဗ်ာ။
ဂ်င္၀ုိင္းကုိသြားၿပီး ဆတ္ေဆာ့မိလုိ႔ ဂ်င္ေၾကြးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ အတင္ခံရဖူးတယ္။ က်ေနာ္အေၾကြးဆပ္ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ရက္မွာ က်ေနာ္ တိတိက်က် ျပန္ဆပ္တာေၾကာင့္ ဂ်င္၀ုိင္းမွာ က်ေနာ့္နာမည္ရွိတယ္ဆုိပါေတာ့။
က်ေနာ္ႀကံဳဖူးၾကားဖူးသေလာက္ ဂ်င္၀ိုင္းဇယားကလည္း မေသးလွဘူး။လိမ္နည္းပတ္နည္း၊ကလိမ္က်နည္းမ်ဳိးစံု၊ ထုိးပံုထုိး နည္း မ်ဳိးစံုသဗ်။နမူနာတစ္ခုေပးရရင္ ဂ်င္ကုိ ႀကိမ္းေသေပါက္ႏိုင္တဲ့နည္း ရွိသတဲ့။ ဒီနည္းက ခင္ဗ်ားဟာ တစ္ေန႔ကုိ တစ္ႀကိမ္သာ ဂ်င္၀ုိင္းမွာ ဂ်င္ထုိးရမယ္။ေလးေကာင္ရွိတဲ့အနက္ သံုးေကာင္ရံၿပီးထုိးရမယ္။ရွဳံးရင္လည္း ျပန္လာ၊ ႏုိင္ရင္ လည္း ျပန္လာေပေတာ့။တစ္လကုန္လုိ႔ ခင္ဗ်ား စာရင္းခ်ဳပ္ရင္ ႀကိမ္းေသေပါက္ ႏုိင္ေနမယ္ဆုိပဲ။ဒီနည္းက လိႈင္၊ တစ္ရပ္ကြက္ ေဗဒါစုနားမွာ ေခတ္လွဆံသဆုိၿပီး ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဖြင့္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအရင္း ကုိေငြစံႀကီး ညႊန္းတဲ့နည္း ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီတုန္းက ကုိေငြစံႀကီးဟာ လူပ်ဳိႀကီးခင္ဗ်။ ဂ်င္၀ါသနာအုိး။ နာမည္ႀကီး ဒန္ေပါက္ဆုိင္တစ္ခုက မမႀကီးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းလည္း ရွိတယ္။ တခါတေလ ကုိေငြစံၾကီး ေငြစေလးမ်ားရႊင္လာရင္ ဂ်င္၀ုိင္းကုိ လစ္ေတာ့ တာပဲ။က်ေနာ့္ကုိ အၿမဲအေဖာ္စပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဖုိးစပ္စုဆုိေတာ့ အၿမဲလိုက္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ေစာေစာက သူေျပာတဲ့နည္းအတုိင္း သူမထုိးႏုိင္ရွာပါဘူး။ တခါေလာက္ အစားခံရတာနဲ႔ ရွဳံးမဲ၊မဲတဲ့စိတ္နဲ႔ အာလ်မျဖတ္ႏိုင္ပဲ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ `ကုိသက္ခိုင္၊ ေငြပါေသး ရင္ထုတ္ဗ်ာ´ ဆုိတဲ့ ဇာတ္လမ္းဆုိက္တာပါပဲ။ ဆုိလိုခ်င္တာက အဲဒီနည္းဟာ သီအုိရီအရသာ မွန္ခ်င္မွန္မယ္။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔ဂ်င္၀ုိင္းမွာ အလုပ္မျဖစ္တဲ့နည္း ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အခုဆုိရင္ ကုိေငြစံႀကီးေတာင္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ေရာ့မယ္။ ဂ်င္၀ုိင္းတကာကုိေရာက္ၿပီး အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဂ်င္ထုိးခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီေလာင္းကစားနည္းမွာ အာရံုမက်ဘူး ျဖစ္ေနသဗ်။ဒါနဲ႔ဂ်င္၀ုိင္းနဲ႔ ေရစက္ကုန္ခဲ့ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
ေအာ္.. ဂ်င္၀ုိင္းဖက္လွည့္ေနတာနဲ႔ ကိုစုိးသန္းအေၾကာင္း စကားစျပတ္သြားျပန္ၿပီ။က်ေနာ္ဟာ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္သားလည္း ျဖစ္၊လူမုိက္ေလာကမွာလည္း က်င္လည္ဖူးေလေတာ့ ကုိစုိးသန္းအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ့္လူရင္းေတြဆီကေန ခေရေစ့တြင္း က်နီးပါး သိေနတယ္ဗ်။ကုိစုိးသန္းက လွည္းတန္းသား။တိတိက်က်ေျပာရရင္ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္(၆)ရပ္ကြက္သား။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္၊ လွည္းတန္းတ၀ုိက္မွာ ဟုိးေလးတေၾကာ္ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့လူမုိက္။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ နဖူးေပၚမွာ တိေနေအာင္ျဖတ္ထားတဲ့ ဆံပင္ပံုစံေၾကာင့္ အဲဒီေခတ္ႏိုင္ငံျခား ရုပ္ရွင္မင္းသားကားေတာ့နဲ႔ဆင္တယ္ဆုိၿပီး လူမုိက္အခ်င္း ခ်င္း `ကားေတာ့´လုိ႔ေျမွာက္ပင့္ေခၚၾကသတဲ့။သူ႔ဘယ္လက္ရံုး ညာလက္ရံုးေတြက လွည္းတန္းလူမုိက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၾကည္၀င္းနဲ႔ တကုိယ္လံုးေဆးမွင္ေၾကာင္ အျပည့္ထုိးထားတဲ့ တရုတ္ေအာင္ျမင့္တုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ကုိစုိးသန္းရဲ့ဆရာေတြက လွည္းတန္းလူမုိက္၊ အရပ္ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတဲ့ ေဒါင္ႀကီး၊ေဒါင္ေလးဆုိတဲ့ အျမႊာညီအကုိ။
ကုိစုိးသန္းဟာ အသက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ကတည္းက ဆင္မလုိက္၀က္သတ္ရံုအုပ္စုနဲ႔ ရင္းႏွီးေနရာကေန ဓားေျမာင္ ေသးေသးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခြးေတြကုိ ဓားနဲ႔ထိုးထုိးၿပီး ဓားစမ္းခဲ့သတဲ့။ဘယ္လုိအခ်ိန္အဆမ်ဳိးနဲ႔ထုိးရင္ ဘယ္ႏွစ္လကၼ နက္ေအာင္ထုိးရမယ္ဆုိတာ ေလ့က်င့္ေနခဲ့တာဆုိပဲ။လူမုိက္လည္းျဖစ္လာေရာ သူ႔ရန္ဘက္ေတြ၊ အငွားဓားထုိးဖုိ႔ အလုပ္ အပ္တဲ့သူေတြကုိ ဒဏ္ရာမွာ ဘယ္ႏွစ္လက္မနက္ေစခ်င္ရင္ ဘယ္ေစ်းဆုိၿပီး ေစ်းေတာင္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဓားထုိး ကၽြမ္းက်င္ သတဲ့ဗ်ာ။ကုိစုိးသန္း နာမည္စေက်ာ္တဲ့ အမႈကေတာ့ ၁၉၇၀ခုႏွစ္၀န္းက်င္မွာ သူ႔ဇာတိကမာရြတ္ လွည္းတန္း ေျခာက္ရပ္ကြက္ေကာင္စီလူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အေျခအတင္ျဖစ္ၾကရာကေန ေကာင္စီလူႀကီးရဲ့ လက္ကုိဓားနဲ႔ခုတ္ျဖတ္ ပစ္ရာက စ တာပါပဲ။

  1 comment:

  1. မင္းဒင္ရဲ့ သက္ခိုင္ အားလံုးကိုစုၿပီး PDF အေနနဲ႔ ထုတ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္...

    ReplyDelete

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...