လူ သာလ်ွင္ ျငီးေငြ႕တတ္ေသာ သတၱဝါ

Zay Ya. December 20, 2011 at 6:36pm

Q :     ျငီးေငြ႕တယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ။ က်ေနာ္ ဘာရယ္မွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ဘဲ အားလံုး ခဏ ရပ္လိုက္တဲ့ အခါ - က်ေနာ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မလိုအပ္တာေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ လာေနတယ္ လို႔ ျမင္လာတယ္။  အဲ့ဒါကိုလည္း ေၾကာက္လန္႔ လာတယ္။  ဒီလိုဟာကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ ပင္မ အေၾကာင္းက ဘာလဲ။ အဲ့လို ျဖစ္လာရင္ က်ေနာ္လည္း ေနရထိုင္ရ မသက္မသာ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ ။ ဘာလို႔ ျဖစ္ရတာလဲ။


A:      လူသား စင္စစ္ မွန္ရင္ အေရးၾကီး အေရးပါဆံုး အရာေတြထဲက တစ္ခုဟာ ျငီးေငြ႕ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူသာလ်ွင္ ျငီးေငြ႕ႏိုင္တယ္။ အျခား သတၱဝါေတြမွာ ျငီးေငြ႕ ႏိုင္မယ္ မထင္ပါနဲ႔။ အေၾကာင္းက ျငီးေငြ႕တဲ့ သႏၱာန္ဟာ - အသိဥာဏ္အလင္း ရမႈနဲ႔ အမ်ားၾကီး နီးစပ္ လို႔ပါ။ ျငီးေငြ႕မႈနဲ႔ အသိဥာဏ္ အလင္း ရမႈ ဟာ ဟိုဘက္ ဝင္ရိုးစြန္းနဲ႔ ဒီဘက္ ဝင္ရိုးစြန္း ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွစ္ခု ကြဲေနတဲ့ တစ္ခုတည္း ေသာ အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိရစၦာန္ ေတြ အသိဥာဏ္အလင္း ( Enlightened ) မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ သူတို႔ေတြဟာ မျငီးေငြ႕တတ္ဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။

ျငီးေငြ႕ျခင္း ဆိုတာ - “ဘဝရဲ႕ အႏွစ္သာရ မဲ့မႈ ကို ခင္ဗ်ား သတိမူမိေနတယ္” လို႔ ရိုးရိုးေလး ျပဆိုေနတာပဲ ။ ဘဝမွာ ထပ္ေက်ာ့ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ ကို ခင္ဗ်ား ေတြ႕ေနရတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း အလားတူေတြ လုပ္ခဲ့ျပီးျပီ။ ဘာျဖစ္လာခဲ့သလဲ စမ္းစစ္ရင္း ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူး လို႔ ျမင္လာတယ္။ ခင္ဗ်ား ဟိုဟိုသည္သည္ ခရီးေတြ သြားႏိုင္တယ္။ စိတ္ကူးက်ရာ ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ဘဝရဲ႕ အသံုးမဝင္မႈ ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့မႈေတြကို နားလည္ မိသြားတဲ့ အခါ - အျပင္းအထန္ ျငီးေငြ႕မႈ ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။

အခု - အဲ့ဒီ ျငီးေငြ႕မႈကို ခင္ဗ်ား နည္းနွစ္နည္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တယ္။ တစ္နည္းက - လူအမ်ား လုပ္တတ္ၾကတဲ့ နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျငီးေငြ႕မႈကို လက္မခံဘူး - ေရွာင္ေျပးမယ္- သူနဲ႔ ရင္မဆိုင္ဘူး - ခင္ဗ်ား မ်က္စိမွိတ္ထားမယ္- ေက်ာခိုင္း ထြက္ေျပးမယ္။ ေဝးႏိုင္သမ်ွ ေဝးေဝး ေျပးမယ္။ ျငီးေငြ႕တဲ့သႏၱာန္ကို ေျဖေဖ်ာက္ ဖို႔ ခင္ဗ်ား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မယ့္ အျခား  ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ေတြထဲ ခုန္ခ်လိုက္မယ္။ အဲ့အထဲ မွာ ခံစားလို႔ ရသမ်ွ ခံစားရင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျငီးေငြ႕မႈကို ေမ့ေဖ်ာက္ ပစ္မယ္။ ဒီ ျငီးေငြ႕မႈကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မေတြ႕ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ပဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ေတြ႕ ဘဝ ျဖစ္တည္မႈကို အာရံုေတြၾကား ျပည္ဖံုးကား ခ်ထားလိုက္တယ္။

ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ - ကမၻာမွာ အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါး ေပၚေပါက္ လာရပါတယ္။ ဒီအရာေတြက ျငီးေငြ႕မႈကေန ေရွာင္ေျပးလို႔ ရသြားေအာင္ ခင္ဗ်ားကို အကူအညီ ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါေတြနဲ႔ အတူတူ ခင္ဗ်ား တကယ္တမ္း ထြက္ေျပးလို႔ မရဘူးရယ္။ သံုးစြဲေနတဲ့ ခဏေလးပဲ ခင္ဗ်ား ေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္တယ္။ ထပ္ျပီး ထပ္ျပီး ျငီးေငြ႕မႈေတြ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ထဲ ဝင္လာ ေနဦးမယ္။ ထပ္ျပီး ထပ္ျပီး က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဝင္ေရာက္လာမယ္။ အဲ့ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကာမလိင္ အာရံုေတြ ဘက္ကို ကူးမယ္။ အစားအေသာက္ ေတြ စားမယ္။ သီခ်င္း ဂီတ ေတြနဲ႔ နစ္ျမဳပ္ ပစ္မယ္။ ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးႏိုင္တဲ့ အျခား နည္းလမ္းေတြ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေတြကေန ရပ္သြားတိုင္း  ျငီးေငြ႕စိတ္က ျပန္ဝင္ လာေနတုန္းပဲ။  တကယ္ေတာ့ ျငီးေငြ႕မႈ ဟာ အသိဥာဏ္ ရွိတဲ့ လူသားေတြ အတြက္ ေရွာင္လႊဲမရႏိုင္တဲ့ အရာ တစ္ခု ပါ။ လူ႕အသိဥာဏ္ ဖြံ႕ျဖိဳး လာသမ်ွ တြဲစက္လာတဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ - ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ျငီးေငြ႕မႈကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္တစ္နည္းက - ခင္ဗ်ား သူ႕ကို မေရွာင္မလႊဲဘဲ၊ သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ။ အဲ့ဒီ ျငီးေငြ႕မႈ အေပၚမွာ အတည္ျငိမ္ဆံုး လက္ခံလိုက္ဖို႔၊ သူနဲ႔ အတူ ေနထိုင္လိုက္ဖို႔၊ သူကိုယ္တိုင္ ရဲ႕ အျဖစ္ကို ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ထံုမႊမ္း သြားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဗာဓိ ေညာင္ပင္ေအာက္ မွာ ဗုဒၶ ရွာေဖြ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာဟာ ဒါပဲ လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ရာစုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ဇင္ ဆရာေတြ ရဲ႕ လုပ္ခဲ့သမ်ွဟာလည္း အဲ့ဒါပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာဝနာ ဆိုတာရဲ႕ အဓိပၸာယ္က - “ျငီးေငြ႕မႈကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ရင္ဆိုင္လိုက္တာ” ကို ဆိုလိုတယ္။ ဒါဆို ဘာဝနာ ပြားသူက ဘာလုပ္ေနရသလဲ။ သူ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အတြင္းဗဟိုကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ( ဒါမွမဟုတ္ အာနာပါန အေနနဲ႔ ဆိုရင္ ) သူ႕ရဲ႕ အသက္ရွဴေနမႈ အေပၚ သတိမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီလို ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ေနသမ်ွ ဟာ - ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဖ်ာ္ေျဖေနတယ္၊ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနတယ္မ်ား ခင္ဗ်ား ထင္သလား။ တကယ္က - အဆံုးစြန္ဆံုး အထိ ျငီးေငြ႕သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ဘာဝနာ ပြားရင္း အိပ္ငိုက္လာတဲ့ အခါ ဇင္ဆရာ က ေခါင္း လာေခါက္ ေတာ့တယ္။ ျငီးေငြ႕လာတဲ့ သူ ၊ ျငီးေငြ႕ျပီး ထိုင္ေနရတဲ့ သူ အတြက္ ထြက္စရာ လမ္းက အျခား မရွိဘူး။ အဲ့အတြက္ တစ္ခုပဲ က်န္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဘာဝနာ၊ ကမၼ႒ာန္း လုပ္တဲ့သူ ေတြမွာ အိပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတတ္တာ ေတြဟာ ျငီးေငြ႕မႈကို ေရွာင္ေျပးခ်င္ စိတ္ နဲ႔ တိုက္ရိုက္ သက္ဆိုင္ ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ျငီးေငြ႕မႈ အပါအဝင္ အားလံုးကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ေမ့သြားတယ္။

ဘာဝနာ မွာ အားထုတ္ရတဲ့ အပိုင္းဟာ အဲ့ဒီ ျငီးေငြ႕မႈကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အပိုင္း ပါ။ ခင္ဗ်ား ေရွာင္ေျပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား သိေနဖို႔။ ခင္ဗ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ - ေရွာင္ေျပး မိသြားတာ နဲ႔ တူညီတယ္။ ႏိုးၾကားေနဖို႔ပဲ လိုတယ္။ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ ခင္ဗ်ား အဲ့မွာ ရွိေနရင္ ခင္ဗ်ား အဲ့ အတိုင္း ျဖစ္ေနရမယ္။ ခင္ဗ်ား အဇၥ်တၱအေပၚ ရွဳမွတ္မႈ ျမဲျမဲ ခိုင္မာ ေနရမယ္။

ဒီလို ေရွာင္မေျပး ေတာ့ဘဲ ဆက္လက္ ရွဳျမင္မႈ ျဖစ္လာတဲ့အခါ - ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္မွာ တစ္စံုတစ္ခု ေပၚထြက္ လာပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ထြက္ရွိလာတာ မ်ိဳးပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျငီးေငြ႕တဲ့ အျဖစ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနရင္း - ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ရဲ႕ အႏွစ္မဲ့မႈ သက္သက္ကို ခင္ဗ်ား ဘာသာ ရုတ္တရက္ ထြင္းေဖာက္ ျမင္လိုက္ ရတယ္။ ျငီးေငြ႕မႈဟာ တကယ္ေတာ့ အကာအရံ သက္သက္ ၊ အဖံုးတကာ တစ္ခု သက္သက္ပဲ။ အဲ့အတြင္းထဲမွာ   အနွစ္မဲ့မႈ ၊ သုညတ ( အနတၱ စသျဖင့္ ဘယ္လို ေခၚေခၚ ) ကို ရုတ္တရက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ခင္ဗ်ား ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီ သုညတ ကေန အျပည့္အဝ လြတ္ေျမာက္ မွ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျငီးေငြ႕မႈက စင္စစ္ လြတ္ေျမာက္ ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ျငီးေငြ႕တဲ့ သႏၱာန္ကို ပံုမွန္အေနအထား မွာ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္၊ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ဘာဝနာရဲ႕ အလုပ္ဟာ ဒါကို ပဲ ရည္ညႊန္းတယ္။ -- ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ျငီးေငြ႕တဲ့ စိတ္ကုိ ၾကိဳဆိုတယ္၊ ထြင္းေဖာက္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ ေနတယ္။ သုညတကို ေတြ႕လိုေဇာနဲ႔ ထိုင္ေနစရာ မလိုဘူး - ခင္ဗ်ား ျငီးေငြ႕မႈနဲ႔ အတူတူ ေစာင့္ၾကည့္မႈ မျပတ္ဖို႔ပဲ လိုအပ္တယ္။ - ဒါဟာ ဘာဝနာ ရဲ႕ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေယာဂ ထိုင္နည္း ပံုစံ တစ္ခုနဲ႔ နာရီေတာ္တာ္ၾကာၾကာ ခင္ဗ်ား ထိုင္ေနမယ္။ အသက္ရွဴမႈ သက္သက္ကို ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္ - ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ျငီးေငြ႕တဲ့ အေျခအေန အျပင္းထန္ဆံုး ျဖစ္လာတယ္ ။ ဘာဝနာ အေလ့အလာ အားလံုးဟာ အဲ့ဒီ ျငီးေငြ႕မႈ ဆီကိုသာ ညႊန္းဆိုတယ္။ တရားစခန္း တစ္ခုမွာ ခင္ဗ်ား ေန႔တိုင္း မနက္ေစာေစာ အခ်ိန္မွန္ ထရမယ္။ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း အဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေနမယ္။ ေႏြ ျဖစ္ေစ၊ ေဆာင္းျဖစ္ေစ ခင္ဗ်ားနိစၥ ဓူဝ အလုပ္ဟာ ပံုမွန္ ပဲ။ မနက္ သံုးနာရီ ဆို သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီ ဆို ေလးနာရီ၊ ေရခ်ိဳးမယ္၊ လဘက္ရည္ ေကာ္ဖီ မနက္စာ စားမယ္။ ကမၼ႒ာန္း ျပဳခ်ိန္ အခန္းဝင္မယ္။ ဒီပံုစံ အတိုင္း ထပ္ကာ တလဲလဲ သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ကလည္း ပံုမွန္ အခ်ိန္မွန္ သြားေနမယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မနက္စာ ေန႔လည္စာ စသျဖင့္။ ျပီးရင္ ခင္ဗ်ား ကမၼ႒ာန္း အလုပ္ ျပန္လာလုပ္မယ္။ ဒါေတြ အကုန္လံုးဟာ ျငီးေငြ႕မႈ ဆီကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ပဲ။

သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆင္တူ ဝတ္စံု ( ေယာဂီ ဝတ္စံု ) ေတာင္ ဝတ္ရႏိုင္ေသးတယ္။ အဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေတြ႕ေနရမယ္။ ခင္ဗ်ားကို ကမၼ႒ာန္း ဆရာက ဘာဝနာ က်င့္ဖြယ္ ဒီတရားေတြခ်ည္း ေဟာေနမယ္။ ဥပမာ ဇင္မွာ ဆိုရင္ - ခင္ဗ်ားကို ေျပာမယ္ - “လက္တစ္ဘက္တည္း တီးတဲ့ လက္ခုပ္သံ ခင္ဗ်ား ၾကားရျပီလား” သူ အဲ့လို ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ခင္ဗ်ားကို ေမးေနမယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း စဥ္းစားမယ္။ ေတြးၾကည့္မယ္။ ထိုင္ၾကည့္ေနမယ္။ အေတြးခ်ည္းသာ ထိုင္ေတြးေနရင္ - ခင္ဗ်ား တရားစခန္း က ထြက္မလာခင္ ရူးသြားမွာပဲ။ လက္တစ္ဘက္တည္းနဲ႔ လက္ခုပ္ ဘယ္လို တီးမလဲ။  စဥ္းစားျပီး ဘယ္သူမွ အေျဖရမွာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ခင္ဗ်ားကို “ဆက္ထိုင္ေနပါ၊ ဘာဝနာ ဆက္လုပ္ေနပါ” ဒါပဲ ေျပာလိမ့္မယ္။

ဒါေတြ အကုန္လံုးဟာ ခင္ဗ်ား ျငီးေငြ႕မႈကို အဆံုးစြန္ဆံုး အထိ ျဖစ္ေပၚေစဖို႔ ပံ့ပိုးေပးေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္သမ်ွ ျမန္ျမန္၊ ခင္ဗ်ား ျငီးေငြ႕သြားေစရဖို႔သာ ကူညီေပးတယ္။ မႏၱရ ဂါထာ ရြတ္ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္တစ္ခုတည္း အေပၚ ထပ္ကာ တလဲလဲ လုပ္ေနရဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ - ခင္ဗ်ား ျငီးေငြ႕ျပီး အိပ္ခ်င္လာမယ္။ ရက္ နည္းနည္း ၾကာလာတဲ့အခါ ခင္ဗ်ား လံုးဝ ျငီးေငြ႕လာမယ္။ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ မရွိတဲ့ ျငီးေငြ႕မႈ မ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ခင္ဗ်ား အာရံုကို မလႊဲႏိုင္ဘူး။ ရုပ္ရွင္ တီဗီ မၾကည့္ဘူး။ သီခ်င္း ဂီတ နားေထာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အာရံုေပ်ာ္ရာ မထြက္သြားဘူး။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ျငီးေငြ႕မႈ သက္သက္ကို ရင္ဆိုင္ပစ္တယ္။ အဲ့ဒီ ျငီးေငြ႕မႈ ထဲ ထပ္ကာတလဲလဲ ရွဳျမင္ေနမယ္။

အဲ့အတြက္ သတၱိ ေကာင္းေကာင္း ရွိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ျငီးေငြ႕မႈရဲ႕ အဆံုး စြန္ဆံုး အေျခအေနဟာ ေသျခင္း တရားနဲ႔ တူေန လို႔ပဲ။ ေသျခင္း တရားထက္ ေတာင္ ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲေနႏိုင္ေသးတယ္။ အေၾကာင္းက ေသျခင္း တရားဟာ ခင္ဗ်ား မသိဘဲလဲ ျဖစ္ေပၚႏိုင္တယ္။ ျငီးေငြ႕မႈကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း ရွဳျမင္ထား ႏိုင္ ေနတယ္။ ဘာဝနာ ျပဳက်င့္ၾကပံု နည္းနာ အားလံုးရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ဒီအေပၚမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ျငီးေငြ႕ေနမႈကို ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း - ဒီ ျငီးေငြ႕မႈ သႏၱာန္ဟာ ခင္ဗ်ား အဇၥ်တၱမွာ ၾကီးထြား သထက္ ၾကီးထြားလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္မႈ ကိုယ္၌က ျငီးေငြ႕မႈ စင္စစ္ ျဖစ္သြားတဲ့ အထိ ။

အဲ့ဒီ အခါမွာ ေျပာင္းလဲမႈလို႔ပဲ ေခၚေခၚ ၊ အသြင္ေျပာင္းမႈ၊ ဥာဏ္လင္းပြင့္မႈ၊ ဆာတိုရီ စသျဖင့္ ခင္ဗ်ား စိတ္ၾကိဳက္ေခၚ ဆိုႏိုင္တဲ့ အေနအထား တစ္ခု ျဖစ္ေပၚ တယ္။ ခဏတာေလး ၊ လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္ မရွိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ ကေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ျငီးေငြ႕မႈကေန ဘယ္ကိုမွ ထြက္ေျပးလို႔ မရမွန္း ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း သိသြားတယ္။ ေတြးေခၚျပီး၊ စဥ္းစားျပီး သိတဲ့ အသိမဟုတ္ဘဲ - စင္စစ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လို႔ သိတဲ့ အသိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီ အသိ ရွိခ်ိန္မွာ ျငီးေငြ႕မႈက ခင္ဗ်ား လြတ္ထြက္သြားတယ္။ ျငီးေငြ႕မႈကို ထြင္းေဖာက္ျပီး - ခင္ဗ်ားရဲ႕ သုညတ ထဲ နစ္ျမဳပ္သြားပါတယ္။

အဲ့ဒီ အခါမွာ ျငီးေငြ႕မႈ မရွိဘူး ။ ဘဝရဲ႕ အဆံုးစြန္ဆံုး အႏွစ္သာရ မဲ့မႈပဲ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္လည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါတယ္။ ဘယ္သူကေရာ ျငီးေငြ႕ေနရ ဦးမလဲ။ ျငီးေငြ႕ေနသူေရာ၊ ျငီးေငြ႕ေနတဲ့ စိတ္ေရာ အေငြ႕ပ်ံ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသလိုပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ေမးတဲ့ ျငီးေငြ႕တယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ေျဖရင္ -

ျငီးေငြ႕ျခင္းဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုပါ။  - ဒါ့ေၾကာင့္ - ကၽြဲေတြ ႏြားေတြ မွာ ျငီးေငြ႕မႈ မရွိဘူး။ သူတို႔ မွာ သူတို႔နဲ႔ တန္သေလာက္ ေပ်ာ္ေန ႏိုင္တယ္ ။ ဆာေလာင္ႏိုင္တယ္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတာင့္တ ေနႏိုင္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဒုကၡကို ခါးစည္း ခံစား ေနရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျငီးေငြ႕ မေနဘူး။ လူေတြမွာေတာ့ အသိဥာဏ္ ရွိတဲ့သူ၊ မိမိ အျဖစ္ကို မိမိ ျပန္ရွဳျမင္ေလ့ ရွိတဲ့သူ၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနႏိုင္သူ၊ ဆင္ျခင္ ေနႏိုင္သူသာ ျငီးေငြ႕ေလ့ ရွိပါတယ္။ မိုက္မဲတဲ့လူေတြ ဆိုရင္ေတာ့ မျငီးေငြ႕ဘူး။ ဆိုလိုတာက သူတို႔ ျငီးေငြ႕ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ အလုပ္ေတြ လုပ္မယ္။ ပိုက္ဆံ ရွာမယ္။ ဘဏ္အေကာင့္ေတြ တိုးမယ္။ ကေလးေတြ ေမြးမယ္။ စားမယ္ ေသာက္မယ္။ ရုပ္ရွင္၊ တီဗီ ၊ ဂီတ အပန္းေျဖမယ္၊ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လုပ္မယ္။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနႏိုင္တယ္။ ျငီးေငြ႕မႈ မရွိေအာင္ အာရံုေတြ အလႊဲအေျပာင္း လုပ္ေနႏိုင္တယ္။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲ့ဒီ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြနဲ႔ မျခားနား လွဘူးရယ္။

လူဟာ - ျငီးေငြ႕မႈကို သတိရွိလာျပီိ ဆိုတဲ့အခါမွ လူသား စင္စစ္ ပီသလာပါတယ္ ။ ခင္ဗ်ား သတိထားမိႏိုင္မလား မသိ - အသိဥာဏ္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ထက္ျမက္ တဲ့ ကေလးငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပ်င္းရိ ျငီးေငြ႕ လြယ္ၾကတယ္။ သူတို႔မွာ တစ္ခုတည္း နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေပ်ာ္ေမြ႕မေနဘူး။ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေမးခြန္းေတြ ေမးတတ္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ တည္ျငိမ္ သြားတတ္မယ္။ - ခင္ဗ်ား သူ႕ကို အရုပ္တစ္ခု ေပးလိုက္ရင္ - “ဒါဘာလဲ၊ ဒါျပီးရင္ ဘာလဲ။ ဒါပဲလား” သူ ေတြးႏိုင္သမ်ွ ေတြးမယ္ ။ ျပီးရင္ ခင္ဗ်ား ေပးတဲ့ အရုပ္လည္း သူ႕အတြက္ ပ်င္းစရာ ျဖစ္သြားတယ္။

ဗုဒၶ။ သူ႕အသက္ ၂၉ ႏွစ္ဟာ ငယ္ရြယ္တုန္း ၊ အရြယ္ေကာင္းတုန္း ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕တိုင္းျပည္ကို စြန္႕ခြာခဲ့တယ္။ သူ႕ ေဘးက အေျခြအရံ မိန္းမေတြကို ျငီးေငြ႕တယ္။ ဝိုင္အေဖ်ာ္ ယမကာေတြ ျငီးေငြ႕တယ္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ တိုင္းျပည္ အေပၚ ျငီးေငြ႕တယ္။ သူ႕အတြက္ အရာရာတိုင္း ျငီးေငြ႕ စရာေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းက သူၾကံဳဆံုခဲ့တဲ့ အာရံုတိုင္းကို သူစစ္ေဆးေနလို႔ပဲ။ ထပ္ခါတလဲလဲ ဆန္းစစ္ရင္း သူ ျငီးေငြ႕သြားတယ္။ သူ စြန္႔ခြာလာခဲ့တယ္။ ဒီေနရာ တစ္ခု သတိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ - ဗုဒၶ ေလာင္းလ်ာ စြန္႔ခြာ လာခဲ့တာဟာ ကမၻာေလာက တစ္ခုလံုး မွားယြင္းေနလို႔ မဟုတ္ဘူး။ အစဥ္အလာ က်မ္းစာေတြမွာ ကမၻာေလာက က ဆိုးရြားေနတဲ့ အတြက္၊ မေကာင္းမႈေတြခ်ည္း ျပည့္လ်ွမ္းေနတဲ့ အတြက္ စြန္႕ခြာ လာခဲ့ရ သလိုလို ေျပာဆိုေလ့ ရွိၾကတယ္။ အဲ့ဒီ စကားက အဓိပၸာယ္ မဲ့လြန္းပါေသးတယ္။ စင္စစ္က ျငီးေငြ႕မႈ ေၾကာင့္သာ စြန္႔ခြာ ထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒီ ျငီးေငြ႕မႈဟာ ဆိုးျခင္း ၊ ေကာင္းျခင္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ အေပၚ ဆင္ျခင္ ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ျငီးေငြ႕စိတ္ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားက မိုက္မဲမယ့္သူ ဆိုရင္ေတာ့ ျငီးေငြ႕စရာ မရွိဘူး။ ျငီးေငြ႕ဖို႔ နည္းနည္း ရွိလာရင္ ေပ်ာ္ရာ အာရံုကို လႊဲယူလိုက္မွာပဲ။ တစ္ခုျပီး တစ္ခု လိုက္လုပ္ ပစ္မွာပဲ။ ဒီ အာရံုျပီး ဟိုအာရံု ခုန္ကူးသြားမွာပဲ။ ထပ္ကာ တလဲလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အရာေတြ အေပၚ ခင္ဗ်ာ းေစာင့္ၾကည့္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေန႔က အရာတစ္ခု လုပ္လို႔ ေပ်ာ္ရင္ - ဒီေန႔ အဲ့အရာကို ထပ္လုပ္မယ္။ လုပ္မရရင္ အျခား တစ္ခုလုပ္မယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျငီးေငြ႕တဲ့စိတ္ကို အျဖစ္မခံတာ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ အသိဥာဏ္ ၊ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ၾကီးမားလာတဲ့အခါ ျငီးေငြ႕မႈကို ေရွာင္လႊဲရ ခက္လာပါတယ္။ ဗုဒၶဟာ ျငီးေငြ႕မႈေၾကာင့္ လူ႕ေဘာင္ေလာက ကို စြန္႔ခဲ့ျပီး ေတာအရပ္မွာ ဘာလုပ္တာတဲ့လဲ။ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ေတာအုပ္ အတြင္းမွာ ဘာလုပ္ေနမယ္ ထင္ပါသလဲ။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း ၊ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း သူ႕ရဲ႕ ဘာဝနာ ဟာ အဆံုးစြန္ဆံုး ျငီးေငြ႕မႈ ဆီသာ ဦးတည္သြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျငီးေငြ႕မႈကို တကယ္ စင္စစ္ ေျဖေဖ်ာက္ ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းကို ရွာေဖြ ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ အဆံုးစြန္ဆံုး ျငီးေငြ႕မႈနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ညဟာ ဗုဒၶ အရွင္ စင္စစ္ ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ညအခါ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျငီးေငြ႕မႈ ထာဝရ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့တယ္။

ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ---- ။  က်ေနာ္တို႔ ေတြလည္း - အဆံုးစြန္ဆံုး ျငီးေငြ႕မႈကို ေဖာက္ထြင္း ရင္ဆိုင္ ႏိုင္ျပီးမွသာ - ျငီးေငြ႕မႈကေန ခင္ဗ်ား ထာဝရ ထြက္ခြာ လာ ႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အခု အာရံုေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနရင္ - အဲ့ဒီ အေပ်ာ္ဟာ ခင္ဗ်ား စင္စစ္ကို ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေသးတဲ့ အေပ်ာ္မ်ိဳးပဲ။ လူေတြမွာ တစ္ေၾကာင္း မဟုတ္ တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ႏိုင္တယ္။ - ဒါ့ေၾကာင့္မို႔လဲ - တစ္ေၾကာင္း မဟုတ္ တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ေနၾကရတယ္။ - ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္လို႔ ျငီးေငြ႕ရင္ ေနာက္ေန႔ တစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းခ်စ္မယ္။ ဒီေန႔ ဒါလုပ္လို႔ ျငီးေငြ႕ရင္ ေနာက္ေန႔ အျခားဟာ တစ္ခု လုပ္မယ္။ ကားေဟာင္း စီးရင္း ျငီးေငြ႕လာရင္ အျခား ကားသစ္ ကို တမ္းတမယ္။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ျငီးေငြ႕လာမယ့္ ျဖစ္စဥ္ကို ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ပါတယ္။ တစ္ဘဝလံုး အဲ့ဒီ အေျပာင္းအလဲကို ေမ်ွာ္ကိုး ျပီး ျငီးေငြ႕မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေရး နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တယ္။

ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ရွိသူကေတာ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ေနာက္ မလိုက္ေတာ့ဘူးရယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျငီးေငြ႕မႈကို သူကိုယ္တိုင္ တည့္တည့္ ရင္ဆိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ျငီးေငြ႔တဲ့ သႏၱာန္ အေပၚ အာရံု စိုက္ေလေလ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရွဳျမင္မႈ ဥာဏ္ ရင့္သန္ လာေလေလပဲ။ ေနာက္ဆံုး - ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ တစ္ခုလံုး မွာ ျငီးေငြ႕မႈခ်ည္း သက္သက္သာ က်န္ရစ္ ခဲ့တယ္။ အျခားနည္းနဲ႔ ေရွာင္လႊဲ ထြက္ေျပးလို႔ မရပါဘူး။ အဲ့ဒီ ရင္ဆိုင္လိုက္ျခင္း သက္သက္ဟာ ဘာဝနာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အဆံုးစြန္မွာ ဥာဏ္အလင္း ရရွိမႈ ဆီကိုသာ ဦးတည္သြားေတာ့တယ္။ အဲ့အခါ မွသာ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျငီးေငြ႕မႈ လံုးဝ ေပ်ာက္ဆံုး သြားတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ နိဂံုးစကားအေနနဲ႔ -
လူသာလ်ွင္ ျငီးေငြ႕ႏိုင္ျပီး၊ လူသာလ်ွင္ ဥာဏ္အလင္း ရႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။။


..................
Ref: Osho: Only Man is capable of Boredom
..................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
..................