လမ္းခဲြၿပီး (၁ဝ) ႏွစ္

 Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန's photo.

 ယဥ္ယဥ္န႔ဲကြၽန္ေတာ္ လမ္းခဲြဖို႔ကို ကံတရားက ႀကိဳတင္ဖန္တီးထားပံုရတယ္။ ယဥ္ယဥ္က မိန္းမေကာင္း တစ္ဦးပါ။ သူရဲ႕အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္ေတြက ေျပာစရာမရွိခဲ့ဘူး။ ယဥ္ယဥ္နဲ႔လမ္းခဲြခဲ့လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတံုးအ,တယ္ဆိုၿပီး လူေတြရယ္ၾကမွာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ယဥ္ယဥ္ကိုမခြဲရက္ေပမယ့္ လမ္းခဲြဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ကပဲစၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။
လမ္းခဲြၿပီး ပထမရက္ ယဥ္ယဥ္အိပ္ရထ ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ အိပ္ခန္းထဲ အေဆာင္မွဴးဝင္ၾကည့္တိုင္း ယဥ္ယဥ္ေခါင္းၿမီးၿခံဳ အိပ္ေနတာကိုေတြ႔တယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ မလႈပ္မယွက္ ယဥ္ယဥ္လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။ ယဥ္ယဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး အေဆာင္မွဴး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို အသာေလးပိတ္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေန႔ခင္း (၁၁)နာရီထိုးမွ ယဥ္ယဥ္အိပ္ရာထခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ သူအတန္းတက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သန္႔စင္ခန္းထဲက မွန္ေပၚမွာ ယဥ္ယဥ္ရဲ႕ ညိႇဳးႏြမ္းတဲ့မ်က္ႏွာကုိ အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။ သူ႔မ်က္ေထာင့္မွာ မ်က္ရည္ဥေတြ တဲြခိုေနတုန္းပဲ။ အဲဒီေန႔က ယဥ္ယဥ္ ထမင္းတစ္ေစ့မွာ စားမဝင္ခဲ့ဘူး။ လမ္းခဲြၿပီး ဒုတိယရက္ မ်က္ႏွာကုိမႈန္ေနေအာင္ လိမ္းျခယ္ၿပီး အရက္ဘားတစ္ခုဆီ ယဥ္ယဥ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဘားတစ္ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး အမည္မသိတဲ့ အျပင္းစားအရက္ေတြကို ယဥ္ယဥ္ေသာက္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္….. ခဏေလးအတြင္း ယဥ္ယဥ္ေရွ႕မွာ ဖန္ခြက္လြတ္ေတြ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေကာင္းတဲ့အႀကံအစည္ရွိပံု မရတဲ့ ေယာက္်ားသားတစ္ဦးက ယဥ္ယဥ္ေဘးနားကပ္ၿပီး “အရမ္းလွတယ္” လို႔ေျပာတယ္။ အေဖအရြယ္ရွိတဲ့လူႀကီးကို ရီေဝေဝမ်က္လံုးနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ “ေကာင္မေလး… မူးေနၿပီလား.. အစ္ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေလ” “ေကာင္းၿပီေလ” လူႀကီးရဲ႕အေျပာကို ယဥ္ယဥ္ခပ္မဲ့မဲ့ျပန္ေျဖရင္း ေသာက္လက္စ အရက္နဲ႔မ်က္ႏွာကို ပက္ထည့္လိုက္တယ္။ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အျပဳအမူမို႔ လူႀကီးရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ယဥ္ယဥ္ကို ရိုက္ဖို႔လက္ရြယ္လိုက္ခ်ိန္ ယဥ္ယဥ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာၿပီး ဝိုင္းဆဲြလိုက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယဥ္ယဥ္ေပ်ာက္လို႔ လိုက္ရွာသူေတြျဖစ္တယ္။ “ယဥ္ယဥ္… မလုပ္နဲ႔ နင္ဒီလိုေၾကကဲြေနတာကိုေတြ႔ရင္ ငါတို႔လည္း ခံစားရတယ္” သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေျပာစကားကို ယဥ္ယဥ္ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြက ယဥ္ယဥ္ကို ဘားကေနဆဲြထုတ္ၿပီး ကားေပၚေခၚတင္ခဲ့ၾကတယ္။ အရက္ဘားက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ ကြၽန္ေတာ္သိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘားရဲ႕မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနခဲ့တယ္။ ယဥ္ယဥ္ကို အစအဆံုး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၄)ရက္ေျမာက္ေန႔ ေဆးရံုကုတင္ေပၚမွာ ယဥ္ယဥ္လဲေနတာ (၂)ရက္ရွိၿပီ။ အရက္မူးတဲ့ညကစ ဒီေန႔အထိ ယဥ္ယဥ္မႏုိးခ့ဲေသးဘူး။ ႏႈတ္ကလည္း ကေယာင္ကတမ္း ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကို ေအာ္ေနတယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၆)ရက္ေျမာက္ေန႔ ေဆးရံုကို ကြၽန္ေတာ္တိတ္တိတ္ေလး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကုတင္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ျဖဴေဖြးေနတဲ့ အိပ္ရာခင္းနဲ႔အျပိဳင္ ျဖဴေရာ္ေနတဲ့ ယဥ္ယဥ့္မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္နဲ႔ တစ္ညလံုး သူ႔ကိုထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူသတိရလုလုျဖစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၇)ရက္ေျမာက္ေန႔ ယဥ္ယဥ္ ေဆးရံုကဆင္းတယ္။ ေဆးရံုဆင္းၿပီးေနာက္ ယဥ္ယဥ္ရဲ႕ပထမဆံုးလုပ္ရပ္က သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိတ္ေလွာင္ထားတာျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္အၾကာၾကီးေနမွ သန္႔စင္ခန္းထဲက ယဥ္ယဥ္ထြက္လာတယ္။ ယဥ္ယဥ့္အေပါင္းေဖာ္ေတြ သန္႔စင္ခန္းထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုလံုး ေျပာင္လက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ အခန္းေထာင့္စြန္းေတြပါမက်န္ ယဥ္ယဥ္တိုက္ေဆးခဲ့ပံုရတယ္။ အၿမဲတၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေနတတ္တဲ့ယဥ္ယဥ္တစ္ေယာက္ အခုေတာ့ စကားနည္းၿပီး တေငးတငိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ့သမွ် အတိတ္ေတြကို သူမေမ့ဘူးဆိုတာ သူမ်က္လံုးက ေဖာ္ျပေနခဲ့တယ္။ ဒါကို သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလြမ္းဆြတ္တဲ့စိတ္ကို စာထဲမွာပဲ ယဥ္ယဥ္ထည့္ျမႇဳပ္ခဲ့တယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ သူျဖဳန္းခဲ့တယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၂)ႏွစ္ ပထမႏွစ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ယဥ္ယဥ္ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုအေရြးခံရဖို႔ သိပ္မလြယ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္မွာ ႀကီးေလးတဲ႔တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာကို ယဥ္ယဥ္လည္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့တယ္။ တတိယႏွစ္အေရာက္မွာ ဂုဏ္ထူးတန္းဝင္ဖို႔ ယဥ္ယဥ္ပိုႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အဲဒီႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ေမဂ်ာတစ္ခုလံုးရဲ႕ စံျပေက်ာင္းသူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္ဝင္ဖို႔ ကုမၸဏီတစ္ခ်ဳိ႕က သူေက်ာင္းမၿပီးခင္ကတည္းက စာခ်ဳပ္လာခ်ဳပ္ထားၿပီးျဖစ္တယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၃)ႏွစ္ နာမည္ႀကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ယဥ္ယဥ္ ေလ်ာေလ်ာရွဴရွဴဝင္ခြင့္ရၿပီး ဂုဏ္ထူးတန္းကို ဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့တယ္။ ယဥ္ယဥ့္ေဘးမွာ ကြၽန္ေတာ္ထက္သာတဲ့ ပိုးပန္းသူေတြ မနည္းခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ “မိုးေသာက္တိမ္” တစ္ေယာက္ကလဲြရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ယဥ္ယဥ္ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ မိုးေသာက္တိမ္ကိုလည္း အစ္ကိုရင္းသဖြယ္ သူခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၉)ႏွစ္ ယဥ္ယဥ္ေစ့စပ္လိုက္ၿပီ ဆိုတ့ဲသတင္းကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္တယ္။ သတိုးသားက မိုးေသာက္တိမ္ပဲျဖစ္တယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၁ဝ)ႏွစ္ ယဥ္ယဥ္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္။ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ လဝက္အလိုမွာ အိမ္သစ္ရဲ႕ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ၿပီး လူေတြဖိတ္ဖို႔ ယဥ္ယဥ္ဖိတ္စာေတြ ေရးေနခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အၿပံဳးေတြ ယွက္သန္းေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲြရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယဥ္ယဥ့္ဖိတ္စာကို ရၾကမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိေနတယ္။ ဖိတ္စာေတြက လွပေဖာင္းၾကြလို႔ေနတယ္။ ဖိတ္စာေပၚက သတိုးသား၊ သတိုးသမီးေနရာမွာ ယဥ္ယဥ္နာမည္ေတြ လိုက္ျဖည့္ေနခဲ့တယ္။ ဖိတ္စာ (၁၂)ေျမာက္မွာ နာမည္ေရးေနရက ယဥ္ယဥ္ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရးလက္စစာကိုၾကည့္ၿပီး သူေငးေၾကာင္ေနခဲ့တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ သတိဝင္လာၿပီး သူငိုလိုက္တယ္။ ေၾကေၾကကဲြကဲြ၊ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး အသံထြက္ေအာင္ သူေအာ္ငိုလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕တိုးၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိတ္စာေပၚက သတိုးသားေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္နာမည္ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ယဥ္ယဥ္လက္က အမွားေရးမိတာလား၊ စိတ္ထဲက သတိရစိတ္ကို ေဖာ္ျပေနတာလား၊ ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြျပည့္လ်ံေနခဲ့တယ္။ လမ္းခဲြၿပီး (၁ဝ)ႏွစ္အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ္ပထမဆံုးအႀကိမ္ ငိုခဲ့မိတယ္။ ဒါကို ယဥ္ယဥ္ေတြ႔မွာမဟုတ္သလို ဘယ္သူမွလည္း ေတြ႔ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဝိညာဥ္ေတြမွာ မ်က္ရည္မွမရွိခဲ့တာ….. တကယ္လို႔ အခ်ိန္ေတြကို ေနာက္ျပန္ဆဲြလို႔ရရင္ အခ်ိန္လုၿပီး လူကူးမ်ဥ္းက်ားကို အလ်င္စလို ကြၽန္ေတာ္မျဖတ္ခဲ့ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁ဝ)ႏွစ္က ယဥ္ယဥ့္ေမြးေန႔မွာ ကိတ္မုန္႔ယူၿပီး ယဥ္ယဥ့္အေဆာင္ဆီ ကြၽန္ေတာ္သြားခဲ့တယ္။ လူကူးမ်ဥ္က်ားကိုအျဖတ္ လမ္းဆံုမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကလာတဲ့ကားတစ္စီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္…..

 မူရင္း... http://lvyou.elong.com/5266364/tour/a1i6o1ff.html 

 ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Thursday, June 25, 2009)