ေရႊတံဆိပ္ - ေ႐ႊတံခါး - ေ႐ႊေခတ္

Min Myat Maung

October 21, 2013 at 4:29pm

ဆီးဂိမ္း ဆိုတဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားပြဲႀကီး က်င္းပဖို႔ ႏွစ္လေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္းဆြယ္ပြဲလို႔ ေခၚခဲ့တဲ့ ဒီအားကစားပြဲကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္က အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ လက္ခံက်င္းပၿပီးကတည္းက အခုက်မွ ဒီလို ႏိုင္ငံေပါင္းစံု အားကစားပြဲကို ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုး ျပဳလုပ္တာပါ။


၄၅ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ၿပီး ဘယ္လို ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ အားခဲထားသလဲ သိခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္အခ်ိန္နီးကပ္ေနတာေတာင္ က်ေနာ္ က်င္လည္က်က္စားေနတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ ႐ြာႀကီးမွာ ဘယ္သူမွ အားတက္သေရာ ေျပာဆိုေနၾကတာလဲ မေတြ႕မိဘူး၊ ဟို မယ္စၾကာဝဠာ သြားၿပိဳင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္မွ စိတ္ဝင္တစား မရွိၾကပါလားလို႔ အံ့အားႀကီး သင့္ရပါတယ္။


ဒါက တစ္ႏိုင္ငံလံုးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ပြဲႀကီးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံေလ၊ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုး ဂုဏ္တက္ေစမယ့္ပြဲ၊ မလုပ္တတ္ရင္ ဂုဏ္ပ်က္ေစမယ့္ပြဲေလ၊ မယ္တစ္ေယာက္တည္း ကိစၥေလာက္ေတာင္ အေရးတယူ မရွိၾကတာ ဆန္းလွတယ္။ အမယ္အမယ္ … ငါတို႔ကို ေစာင္းေျပာတယ္လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔၊ ေစာင္းမေျပာပါဘူး တည့္တည့္ဖဲ့မလို႔ပါဗ်ာ။

ဟိုး ေရွးတစ္ခ်ိန္၊ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ကၽြန္းဆြယ္ပြဲက်င္းပခဲ့တဲ့ ၁၉၆၁ ေရာ ၆၉ ခုႏွစ္ပါ ျမန္မာက ေ႐ႊတံဆိပ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ ပထမရခဲ့ပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုး နံပါတ္တစ္အေနနဲ႔ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ဂုဏ္သိကၡာမပ်က္၊ အရွက္မကြဲရေလေအာင္ ေ႐ႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲ ပထမစြဲဖို႔ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသလဲ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ့္၊ ၾကားၾကားရသမွ်ေတာ့ ဆီးဂိမ္းပြဲ အဆိုအကေတြ အရမ္းလန္းတယ္၊ MTV ကို ဗန္ေကာက္ေတာင္ သြား႐ိုက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြပဲ မ်ားေတာ့ သက္ျပင္းသာ ႐ိႈက္မိပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကို က်ေနာ္တို႔ရဲ့ (တကယ့္စစ္မွန္တဲ့) ဆႏၵမပါပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူႀကီးမ်ားကို ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ ၂၇ ႀကိမ္ေျမာက္ ဆီးဂိမ္း အားကစားၿပိဳင္ပြဲႀကီးကေန က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဘယ္လို ေအာင္ပြဲေတြ ရည္မွန္းထားပါသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ပါရေစ။

ခုနက က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလို ေ႐ႊ ေငြ ေၾကးတံဆိပ္ မ်ားမ်ားရဖို႔လို႔ ေျဖရင္ေတာ့ သြားပါၿပီ။ အဲဒါေတြက ေအာက္ဆံုးထစ္ အကင္းပဲ ရွိတာပါ။ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့ ႏိုင္ငံတိုင္းထားတဲ့ ဘံုရည္မွန္းခ်က္ပဲေလ။

အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ ဒီထက္မက အဆမ်ားစြာ သာလြန္ႀကီးမားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေတြ ရွိရပါလိမ့္မယ္။ ဒီအားကစားပြဲကို အေျချပဳၿပီး၊ ႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးေတြနဲ႔အတူ စက္မႈက႑၊ နည္းပညာက႑ေတြပါ တဟုန္ထိုး တိုးတက္ျမင့္မားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမွာက အစိုးရရဲ့ အဓိက တာဝန္ႀကီးပါခင္ဗ်ာ။

မဆိုင္တဲ့အေပါက္ ဂလိုင္နဲ႔ေခါက္ၿပီး ေဂါက္ေၾကာင္ေတြ ဘာလာဖြေနသလဲလို႔ ထင္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခုခ်င္း ရွင္းျပေျပာဆိုေနရင္ အခ်ိန္ကုန္မွာစိုးလို႔ ဥပမာ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ထုတ္ျပလိုက္ပါမယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ကမ႓ာ့အိုလံပစ္ပြဲေတာ္မွာ ဂ်ပန္အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူေတြ ဘယ္လို အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ေဆာင္သြားသလဲဆိုတာ စံနမူနာ ယူသင့္တယ္။

အိုးဟိုး..ဟိုး…စိတ္မဆိုးပါနဲ႔၊ ဂ်ပန္လို ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံႀကီးနဲ႔ ငါတို႔ ဖြတ္က်ား အဲေလ ဖြတ္ၾကံ့ႏိုင္ငံကို ႏိႈင္းစရာလားဆိုၿပီး ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္ ထြက္ေနၿပီမဟုတ္လား။

အဲဒီတစ္ခ်ိန္တုန္းက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ သူမသာကိုယ္မသာ၊ ကိုယ့္ထက္ေတာင္ အေျခအေန ပိုဆိုးခ်င္ ဆိုးႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒုတိယကမ႓ာစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ဟာ ျပာပံုသာမက အေႂကြးဗလပြနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ စစ္႐ံႈးႏိုင္ငံတစ္ခုပါပဲ။ မဟာမိတ္ ေလေၾကာင္း ဗံုးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခုလံုး ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေက်ေနတဲ့အျပင္ အႏုျမဴဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ ဟီ႐ိုရွီးမားနဲ႔ နာဂါဆာကီ ႏွစ္ၿမိဳ႕လည္း ျပာပံုထက္ ဆိုးတဲ့ အေျခဆိုက္ေနတယ္။

တစ္ျပည္လံုး ဆင္းရဲမြဲေတလိုက္တာ စားစရာေတာင္ မရွိဘူး။ အဲဒီေခတ္ကိုမီတဲ့ ဂ်ပန္အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြက သူတို႔ရဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ေတြကို ေျပာပါတယ္။ အုိနိဂီရိလို႔ ေခၚတဲ့ ထမင္းဆုပ္ေလးကို အုမဲဘိုးရွိ ဆီးသီးသနပ္ေလးနဲ႔ စားၿပီး မေသ႐ံု အသက္ဆက္ေနၾကရသတဲ့။

'စားစရာမရွိေပမယ့္ ေလ်ာ္စရာ ရွိရမယ္' ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပဲ ဂ်ပန္ျပည္သူေတြ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ၊ ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာအပါအဝင္ တစ္ျခား ႏိုင္ငံေတြကို စစ္ေလ်ာ္ေၾကးေပးဖို႔ တာဝန္ႀကီးလည္း ရွိေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဆိုးဝါးတာက စစ္ႀကီးထဲမွာ ဂ်ပန္စစ္သည္ ၂ သန္းေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့ၿပီး ေသဆံုးတဲ့ ျပည္သူဦးေရနဲ႔ ဆိုရင္ စုစုေပါင္း လူ ၃ သန္းေလာက္ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ စစ္သည္ ၂ သန္းဆိုတာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ အ႐ြယ္ေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ့ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးမွာ ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္နစ္နာမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ပါေတာ့။ (ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ျမန္မာျပည္က စစ္သည္ ၂ ေသာင္းနဲ႔ တစ္ျပည္လံုး စုစုေပါင္း ၂ သိန္းခြဲ ေသဆံုးခဲ့တယ္။)

အဲဒီလို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းၿပီး၊ အေႂကြးဗလပြ ခၽြတ္ခ်ံဳက်ေနခ်ိန္မွာ ကမ႓ာ့စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ား တြက္ဆထားတဲ့ အနာဂတ္ အာရွစီးပြားေရးကို ဦးေဆာင္မဲ့ ထြန္းသစ္စ ႏိုင္ငံကေတာ့ (မရယ္ၾကနဲ႔ေနာ္) ျမန္မာျပည္ပါတဲ့ခင္ဗ်ာ။

ဒီေလာက္ေတာင္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေပါင္းစံုနဲ႔ အေႂကြးပင္လယ္ေဝေနတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ဘာသယံဇာတမွ မထြက္ပါဘူး။ (က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံလို တ႐ုတ္ႀကီးေတြ၊ ကုလားႀကီးေတြ သြားေရက်စရာ၊ သစ္ေတာ၊ ဓာတ္ေငြ႕၊ ေရနံ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ ဆန္ေရစပါး၊ ေရထြက္ပစၥည္း၊ ရာဘာ၊ သတၳဳ၊ ဘာဆိုဘာမွ မရွိပါဘူး။)

အဲဒီအခ်ိန္က ဂ်ပန္ျပည္မွာ ငတ္ေနတဲ့ လူေတြပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္… အဲဒီ ဒါေပမယ့္ဆိုတဲ့ စကားလံုးက အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ဧရာမ ဒါေပမယ့္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

ငတ္ေနေပမယ့္ ဒီလူေတြဟာ စိတ္ဓာတ္မက်ဘူး၊ အားမတန္လို႔ မာန္ေလွ်ာ့ရေသာ္ျငားလည္း 'ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလွဲ' ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္ ထူေထာင္ဖို႔ ျပင္းထန္တဲ့ ဇြဲမာန္သတၱိ ရွိၾကတယ္။
ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္း မခိုးဘူး၊ မတိုက္ဘူး၊ မလုဘူး၊ မလိမ္္ဘူး၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ ခါးစည္းၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။

သယံဇာတကုန္ၾကမ္း မရွိတဲ့ ဂ်ပန္မွာ အားသာတဲ့အခ်က္တစ္ခုက နည္းပညာပါ။ စစ္အတြက္ ပံုေအာ အသံုးခ်ခဲ့ရတဲ့ နည္းပညာကို ႏိုင္ငံရဲ့ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးဖက္ ဦးလွည့္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဇီး႐ိုးဖိုက္တာ တိုက္ေလယာဥ္ေတြမွာ တပ္ဆင္တဲ့ မစ္ဆုဘိရွီ အင္ဂ်င္ေတြကို ကုန္တင္ယာဥ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး ယႏၲရားေတြအတြက္ ထုတ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေရငုပ္သေဘၤာ ပယ္ရီစကုပ္၊ စစ္သံုးမွန္ဘီလူးေတြဟာ ကင္မရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ စစ္သံုး ဆက္သြယ္ေရးစက္ေတြက အသြင္ေျပာင္းၿပီး ဆိုနီ၊ ေနရွင္နယ္ ေရဒီယိုေတြ၊ ဓာတ္စက္ေတြ ေဈးကြက္ထဲ ေရာက္လာတယ္။

အဲဒီလို တစ္ျပည္လံုး ခါးက်ိဳးမတတ္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္မယ္မွ မၾကံေသးဘူး၊ ကမ႓ာ့အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ႀကီးကို အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ က်င္းပဖို႔ ကိစၥဟာ ျပည္သူလူထုၾကားမွာ စိတ္ဝမ္းကြဲစရာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေလာက္ စရိတ္စက ႀကီးမားလွတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အားကစားပြဲႀကီးကို လက္ခံက်င္းပရင္ မြဲရခ်ည္ရဲ့ ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာေပါ့။ ျပာပံုထဲက ထ လာၿပီးမွ ျပာပံုထဲ ျပန္တိုးရေတာ့မယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

သူတို႔ေျပာတာလည္း မမွားဘူး။ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ ၁၄ ႏွစ္မွ မၾကာေသးပဲ အိုလံပစ္ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံလုပ္ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ သာမန္ျပည္သူေတြအတြက္ ဝန္ထုပ္ႀကီးတစ္ခုလို႔ ရင္ေလးစရာ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေပမယ့္၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဖက္ဆစ္ႏိုင္ငံ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ေခတ္မီ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ ဦးတည္ေနပါၿပီ။ ေရွ႕ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အေမွ်ာ္အျမင္ ရွိသူေတြကို ျပည္သူက မဲဆႏၵနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရပါ။

တိုင္းျပည္က စိုက္ထုတ္ရမဲ့ အရင္းအႏွီးနဲ႔ အနာဂတ္မွ ရရွိလာမယ့္ အက်ိဳးအျမတ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏိႈင္းယွဥ္ျပၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တဲ့အခါ ဂ်ပန္ျပည္သူလူထုဟာ တစ္စိတ္တစ္ဝမ္းတည္း စုစည္းလိုက္ၾကပါတယ္။ အရင္တုန္းကလို လုပ္မယ္၊ မလုပ္ဖူး ႏွစ္ျခမ္းကြဲမေနေတာ့ဘူး၊ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းသာ ရွိပါေတာ့တယ္။

ကမ႓ာ့အိုလံပစ္ေကာ္မတီက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ကို အိမ္ရွင္အျဖစ္ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ ေ႐ြးခ်ယ္ ေၾကညာလိုက္တာဆိုေတာ့ ပြဲက်င္းပမယ့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္အထိ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ၅ ႏွစ္ပဲ ရပါတယ္။

အဲဒီ ၅ ႏွစ္အတြင္း ဂ်ပန္ျပည္သူလူထုရဲ့ စည္းစည္းလံုးလံုး၊ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကေတာ့ အံ့မခမ္းပါပဲ။

အာရွတိုက္မွာ ပထမဆံုး က်င္းပတဲ့ ကမ႓ာ့အိုလံပစ္ ပြဲေတာ္ကို တက္ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အားကစားသမားေတြနဲ႔ ပရိသတ္ဟာ တိုေတာင္းတဲ့ႏွစ္အတြင္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ တဟုန္ထိုး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ဩသြားရပါတယ္။

မြဲျပာက် စစ္႐ႈံးႏိုင္ငံဆိုၿပီး အထင္မႀကီးပဲ ေရာက္လာသူေတြကို ေခတ္မီ အားကစားကြင္းႀကီးေတြ၊ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္တဲ့ အေဆာက္အဦေတြ၊ စည္းကမ္းေသဝပ္တဲ့ ျပည္သူေတြက ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။


ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ကတစ္ဆင့္ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ ကမ႓ာကို တင္ဆက္လိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ နံပါတ္တစ္ ထိပ္ဆံုးကေတာ့ ရွင္ကန္းဆင္ဆိုတဲ့ ကမ႓ာ့အျမန္ဆံုး က်ည္ဆံရထားပါ။ ဆီးႏွင္းျဖဴ ေဆာင္းထားတဲ့ ဖူဂ်ီေတာင္ႀကီး ေရွ႕မွာ အရွိန္ျပင္းစြာ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ က်ည္ဆံရထား ပံုရိပ္ဟာ ကမ႓ာ့ျပည္သူေတြရဲ ရင္ထဲ ခုထက္ထိ စြဲေနဆဲပါပဲ။


ကမ႓ာ့အိုလံပစ္ပြဲေတာ္တိုင္းမွာ တရားဝင္ စံခ်ိန္မွတ္ နာရီအျဖစ္ အစဥ္အဆက္ ေနရာယူခဲ့တဲ့ ဆြစ္နာရီေတြေနရာမွာ ဂ်ပန္လုပ္ ဆီကိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ေနာင္လာမယ့္ႏွစ္ေတြမွာ ကမ႓ာ့နာရီ ေဈးကြက္ကို ဆီကို၊ စီတီဇင္၊ ကာစီယို စတဲ့ ဂ်ပန္နာရီေတြ လႊမ္းမိုးသြားတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ၾကရပါေတာ့တယ္။

တစ္ဆက္တည္းပဲ ဟိုအရင္က မထင္မရွား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆိုနီ၊ ေနရွင္နယ္ ပါနာဆိုးနစ္စတဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ကမ႓ာ့ေဈးကြက္ထဲကို အင္တိုက္အားတိုက္ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ၿပီး အခိုင္အမာ ေနရာယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဂ်ပန္လုပ္ဆိုရင္ အေပါစားဆိုၿပီး အထင္ေသးခဲ့တဲ့ အျမင္ေတြကို ၆၄ တိုက်ိဳအိုလံပစ္မွာ အၿပီးအျပတ္ ႐ိုက္ခ်ိဳး ေျမျမႇဳပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ Made in Japan ကိုမွ တန္းတန္းစြဲ ျဖစ္ရတဲ့ ဘဝကို တစ္ကမ႓ာလံုး ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။

ဒီကတစ္ဆင့္၊ တိုယိုတာ၊ နိဆန္၊ မစ္ဆုဘီရွီ၊ မာဇဒါ စတဲ့ ဂ်ပန္ကားေတြ အေမရိကနဲ႔ ဥေရာပေဈးကြက္မွာ မင္းမူလာတဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ (ဟြန္ဒါက အဲဒီတုန္းက ေမာ္ေတာ္ကား မထုတ္ေသးဘဲ၊ ဆိုင္ကယ္ပဲ ထုတ္ခဲ့တာလို႔ သိရတယ္။)

တိုတိုေျပာရရင္၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ေခတ္မီ တိုးတက္တဲ့ စီးပြားေရးႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း ၁၉၆၄ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ကို အသံုးခ်ၿပီး တစ္ကမ႓ာလံုးကို လူသိထင္ရွား ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာလိုက္တာပါပဲ။
ဒီပြဲရဲ့ အက်ိဳးဆက္ရလဒ္ကေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး ေ႐ႊေခတ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ထူေထာင္ႏိုင္ၿပီး၊ ကမ႓ာ့ စီးပြားေရးမွာ ဒုတိယ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

အိုလံပစ္ အားကစားပြဲ ဆုတံဆိပ္အေနနဲ႔ အေမရိကန္က ပထမ၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ (ယခု ႐ုရွား) က ဒုတိယနဲ႔ အိမ္ရွင္ ဂ်ပန္ကေတာ့ တတိယပဲ ရခဲ့ပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို အေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ့ ဂ်ပန္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဒီအိုလံပစ္ပြဲကို ေ႐ႊတံဆိပ္အတြက္ အဓိကမဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံရဲ့ ေ႐ႊေခတ္ကို ဖြင့္လွစ္မယ့္ ေ႐ႊတံခါးအျဖစ္ အသံုးခ်ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မၾကာခင္ က်င္းပေတာ့မယ့္ ၂၇ ႀကိမ္ေျမာက္ ဆီးဂိမ္းမွာေတာ့ အဲဒီလို ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ႀကီးႀကီးမားမား ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႕မျမင္ရတဲ့အျပင္၊ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး အၾကမ္းဖက္ ပဋိပကၡေတြ၊ မီး႐ိႈ႕မႈ၊ ဗံုးခြဲမႈေတြနဲ႔ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ရွက္စရာအတိ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။