အင္ဖက္ေခါင္မုိးေအာက္က ဝုိးတဝါးအိပ္မက္မ်ား (၆)

October 24, 2013 at 6:10am

 


နုိ႔ဖိုး ဒုကၡသည္စခန္း …..
ပတ္ပတ္လည္မွာ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းေတြ ဝန္းရံထားေသာ ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ေနရာေလးတခု။ ထုိင္းနုိင္ငံ အတြင္းပုိင္းနဲ႔ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ဆက္သြယ္ထားေသာ ကားလမ္းနံေဘးမွာ တည္ရွိသည္။  ကားလမ္းေပၚ သြားရင္း ၾကည့္လုိက္ပါက စခန္းအဝင္မွာ ေတာင္ေျမၾကားက စိမ့္ထြက္ေရမ်ား ရစ္ေခြစီးဆင္းေနေသာ  စမ္းေခ်ာင္းေလးတခု ေတြ႔ရမွာျဖစ္ျပီး…
အျခားတဖက္အစြန္ကုိေရာက္ေတာ့ ေတာင္ကလပ္ပမာ မတ္ေစာက္ ျမင့္မားသည့္ လႊာတြန္႔ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးက ထီးထီးမားမား အုပ္မုိးလ်က္။ အနီးနားမွာ ေတာင္ေပၚ ထုိင္းကရင္ အမ်ားစုေနထုိင္ရာ နုိ႔ဖုိးေက်းရြာ ရွိ၏။

ေတာေတာင္ေရေျမသဘာဝႏွင့္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး အေနအထားအရ ဆုိလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းသည့္ ေနရာတခုဟု ဆုိရေပမည္။  အုန္းဖန္ျမိဳ႕ႏွင့္ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ပုိင္ခလုိင္ေက်းရြာ ဆက္သြယ္ေဖာက္လုပ္ ထားေသာ ကားလမ္းနံေဘးမွာရွိကာ … ထုိေနရာမွ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္သုိ႔ ကားျဖင့္သြားလွ်င္ နာရီဝက္သာသာ စီးရျပီး အုန္းဖန္ျမိဳ႕သုိ႔ တစ္နာရီေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခရီးရွိသည္။ ရက္သတၱတစ္ပတ္လွ်င္ (တနလၤာ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ေသာၾကာ) ေစ်းေန႔ သံုးရက္ ရွိသည္။ ေဆးရံုတခု ရွိသည္။ စာသင္ေက်ာင္း ႏွင့္ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦးမ်ားလည္း ထုိက္သင့္သေလာက္ရွိသည္။ သို႔တုိင္ ထုိေနလူေနရပ္ဝန္းေလးအတြင္း မွီတင္းေနထုိင္သူအမ်ားစု၏ ဘဝ အနာဂတ္ေရးမွာ တိက်ေရရာမႈ မရွိလွဘဲ ေလယူရာ ေရြ႕လ်ားလုိက္ပါေနရသည့္ မုိးတိမ္လႊာမ်ားသဖြယ္ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွာ ေပ်ာ္ဝင္အနယ္က်မည္လဲ ကုိယ္တုိင္ခန္႔မွန္းရခက္ေနေသာ အေျခမခုိင္ အေနအထားမွာ ရွိေနသည္။

အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆးရံု၊ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ တည္ရွိေနေသာ္လည္း ပံုမွန္ သမရုိးက် အေျခခ်ေနထုိင္ေသာ လူ႔အသုိင္းအဝုိင္းတစ္ခုမဟုတ္သျဖင့္ ေရရွည္အားကုိးရာ မျဖစ္နုိင္။ အဓိက အေရးၾကီးဆံုး အခ်က္မွာ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာ ျဖစ္ေလသည္။ ဒုကၡသည္စခန္း ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထုိင္းျပည္ထဲေရး ဌာန၏ လံုျခံဳေရးအေစာင့္အၾကပ္ေတြေအာက္မွာ တင္းက်ပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားကုိ လုိက္နာ ေနထုိင္ၾက ရသည္။ စခန္းျပင္ပသုိ႔ထြက္၍  တရားဝင္အလုပ္လုပ္ခြင့္မရွိ။ TBBC ေခၚ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ အဖဲြ႔ေပါင္းစံု ေကာ္မတီမွ ေထာက္ပံ့ေပးေသာ ရိကၡာႏႈန္းထားမ်ားမွာ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ေလ်ာ့က်လာသျဖင့္ မိသားစုစားရန္ လံုေလာက္မႈ မရွိေတာ့။ ယခင္က ရိကၡာႏႈန္းထားျပည့္ဝစြာ ထုတ္ေပးစဥ္ကပင္ သူတုိ႔ေပးေသာ ရိကၡာအမယ္မ်ားမွာ အေျခခံ စားကုန္ သေဘာမွ်သာ ဖူလံုမႈရွိသျဖင့္ အျခားလုိအပ္ေသာ အသံုးစရိတ္အတြက္ မိမိတုိ႔ဖာသာ လံု႔လျပဳ ရွာေဖြၾကရသည္။ ယင္းအေျခအေနတြင္ ျပင္ပတစ္ေနရာမွ ေထာက္ပံ့ေပးမည့္သူ မရွိေသာ မိသားစုမ်ားမွာ မျဖစ္မေန အလုပ္တခု လုပ္ရန္ လုိအပ္လာ၏။ သုိ႔ႏွင့္ စခန္းျပင္ပသုိ႔ ခုိးထြက္ကာ ထုိင္းအလုပ္ရွင္မ်ားထံတြင္ တရားမဝင္ အလုပ္သမားအျဖစ္ လုပ္ကုိင္ၾကရသည္။

စခန္းထဲမွာ ေနထုိင္စဥ္ ေျပလည္ေသာင္သာသူဟူ၍ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ ရွိသည္။ NGO အဖဲြ႔အစည္း အခ်ဳိ႕တြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ရင္း ရာထူးအတန္အသင့္ရရွိထားသူမ်ား၊ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုိင္းတြင္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ အေတာ္အတန္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္ေငြအရင္းအႏွီးျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းထူေထာင္နုိင္သူမ်ား ျဖစ္ေလ သည္။ တကယ့္လူမ်ားစုၾကီးမွာ ကုိယ့္မွာရွိျပီးသား အရည္အေသြးကုိပင္ ေဖာ္ထုတ္အသံုးခ်ခြင့္မရဘဲ ေခ်ာင္ပိတ္မိ သလုိ ျဖစ္ေန၏။ စခန္းထဲမွာ အေနၾကာေလ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈဒဏ္ ဖိစီးမႈ ပုိခံလာရေလ ျဖစ္သည္။

နုိ႔ဖုိး ဒုကၡသည္စခန္း  ျဖစ္ေပၚတည္ရွိလာပံုႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ကုိမုိးေသာက္ ေလ့ေလာစူးစမ္း မိသေလာက္ အၾကမ္းဖ်င္း သိရွိထားရသည္မွာ  … ဤသုိ႔ ….



၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြေလာက္က ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း အစိုးရတပ္ႏွင့္ ကရင္လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကုိင္တပ္ဖဲြ႔ KNU တုိ႔အၾကား တုိက္ပဲြျပင္းထန္ခဲ့ခ်ိန္အတြင္း … အဇင္းတုိက္ပဲြသည္ နာမည္ၾကီးအျပင္းထန္ဆံုးတုိက္ပဲြတခုဟု သိရသည္။ ထုိေဒသမွာ KNU တပ္မဟာ (၆) နယ္ေျမအတြင္း တည္ရွိသည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ တုိက္ပဲြျဖစ္ပြားရာေဒသမွ ျပည္သူ လူထုမ်ား အုိးအိမ္ရပ္ရြာစြန္႔ခြာခဲ့ရျပီး ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တေနရာျဖစ္ေသာ ပုိင္ခလုိင္ ေက်းရြာအနီးတြင္ ျဖစ္သလုိ စုျပံဳစခန္းခ် ေနထုိင္ခဲ့ရသည္ဟု ဆုိသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္စခန္း ျဖစ္ေပမဲ့ အေထာက္အပံ့ေပးေသာ NGO အဖဲြ႔ တစံုတရာႏွင့္မွ် ဆက္သြယ္မႈမရေသးသျဖင့္ ေျပးရင္းလႊားရင္း သယ္ပုိး ယူေဆာင္လာခဲ့ေသာ စားေရရိကၡာ မ်ားကုိ အခ်င္းခ်င္း မွ်တခဲြေဝကာ ၾကံဳသလုိ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ခဲ့ၾကရသည္။ လံုလံုျခံဳျခံဳမရွိေသာ ဘဝမွာ မဝေရစာ စားေသာက္ေနရသည့္ၾကားထဲ ျငိမ္သက္ မသြားေသးေသာ စစ္ပဲြ အႏၱရာယ္ကလည္း တရံမလပ္ျခိမ္းေျခာက္လ်က္ရွိေနခဲ့ရာ စစ္ေဘး ဒုကၡသည္ မ်ားအဖုိ႔ ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလုိက္လုိ႔ရြာသလုိ ၾကမၼာဆုိးမ်ားႏွင့္သာ ဆက္တုိက္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကရေလသည္။

ေနစရာ တဲအိမ္မ်ားႏွင့္ စားအုိးစားခြက္ အဝတ္အစား အားလံုး ကုိယ့္မွာပါလာသမွ် ကုိယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္ ျဖင့္သာ သံုးႏွစ္သံုးမုိး နီးပါး ရွင္သန္ေနထုိင္ခဲ့ၾကရျပီး ၁၉၉၇ ေရာက္မွ NGO အဖဲြ႔ အကူအညီစတင္ ရရွိလာကာ လက္ရွိစခန္း ေနရာသုိ႔ ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်ခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဘးကင္းလံုျခံဳရာ ထုိင္းနုိင္ငံ ဘက္ျခမ္း သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထုိင္ခြင့္ရသည့္တုိင္ အခက္အခဲေတြက ရွိေနဆဲပင္။ ထြက္ေျပးေျပာင္းေရႊ႕လာသူမ်ားထဲတြင္ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးျမိဳ႕နယ္အတြင္း ေဒသခံ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ က်ဳိက္ဒံုနယ္တဝုိက္မွ မြတ္ဆလင္ဘာသာဝင္မ်ား အမ်ားစုပါဝင္ေလသည္။

မဲေဆာက္အေျခစုိက္ UNHCR ရံုးတြင္ မွတ္ပံုတင္စာရင္းသြင္း ေလွ်ာက္ထားသူအား နီးစပ္ရာ ဒုကၡသည္စခန္း မ်ားအတြင္းသုိ႔ ျဖန္႔ခဲြေနရာခ်ထားသည့္အစီအစဥ္မွာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေရာက္မွ အစျပဳလုပ္ေဆာင္လာျခင္း ျဖစ္ျပီး ဒုကၡသည္မ်ားအား တတိယနုိင္ငံတခုခုတြင္ ျပန္လည္အေျခခ်ေနထုိင္ေရး စီစဥ္ေပးမႈကုိလည္း ထုိအခ်ိန္မွ အစျပဳကာ စခန္းအေျခစုိက္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္သည့္ ပံုစံေျပာင္းလဲလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

မွတ္မွတ္ရရ …. ကုိမုိးေသာက္တုိ႔ နုိ႔ဖုိး ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းသို႔ စတင္ဝင္ေရာက္လာသည့္ေန႔ …. မဲေဆာက္မွ စီးလာေသာကားေပၚက ဆင္းလာျပီးေနာက္ ၾကိဳဆုိေရးအဖဲြ႔  စီစဥ္ေနရာ ခ်ထားေပးသည့္ အိမ္နံပတ္ရွိရာကုိ သူငယ္ခ်င္းတဦး အကူအညီျဖင့္ ရွာေဖြသြားေရာက္ခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔ေနထုိင္ရန္ ေဆာက္လုပ္ေပးထားေသာ အိမ္ကေလးကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ရင္း ကုိမုိးေသာက္ရင္ထဲ အံ့ၾသေနမိသည္။ ယခင္က စခန္းတြင္းေနထုိင္သူတခ်ဳိ႕ ေျပာစကားအရ  ၾကမ္းခင္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ တအိမ္လံုး သြက္သြက္ခါ ယိမ္းထုိးေနသည္ဟု ၾကားခဲ့ ရသျဖင့္ စုိးရိမ္စိတ္ပုိခဲ့မိသည္။ ယခု မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ရမွ ၾကားဖူးခဲ့သေလာက္ အေျခအေန မဆုိးလွေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။

ယူကလစ္ေမ်ာတုိင္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဝါးၾကမ္းခင္း၊ ဝါးၾကမ္းကာ၊ အင္ဖက္မုိး ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ သံုးပင္ အိမ္ေလးကုိ မီးဖုိေခ်ာင္တဲြကပ္ ေဆာက္ထားျပီး မီးဖုိခန္းေဘးမွာ ေရသံုးၾကမ္းျပင္ႏွင့္ အိမ္သာ တဲြလ်က္ ရွိေန၏။ အိမ္သာက်င္းကုိ ေက်ာက္ျပားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားျပီး ေၾကြကမုတ္ မိလႅာခြက္ တင္ထားသျဖင့္ သာမန္ ေတာရြာ ေတြမွာ ေတြ႔ရမ်ားသည့္ ေရေလာင္းအိမ္သာထက္ အဆင့္ျမင့္သည္ဟု ဆုိရမည္။ ေတာင္ေပၚ စမ္းေခ်ာင္းမွ ေရသြယ္ယူကာ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းသုိ႔ ပုိက္မ်ားျဖင့္ ေရျဖန္႔ေဝေရးစနစ္ ထားရွိေပးသည္။ အိမ္ ၂၀ အတြက္ ေရဘံုဘုိင္ေခါင္းတခု တပ္ဆင္ေပးထား၏။

စေရာက္သည့္ေန႔က ၾကံဳခဲ့ရေသာ ပဲြဦးထြက္ အေတြ႔အၾကံဳေလးက ကုိမုိးေသာက္ ဘဝမွာ အမွတ္တရျဖစ္စရာ။ အိမ္နံပတ္ရွာေတြ႔ျပီး အိမ္ေပၚသုိ႔မတက္မီ အိမ္ေရွ႕ တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ ဒူးပိတ္အကာကုိ လက္ေထာက္ လ်က္ အိမ္ေခါင္မုိး ေကာင္းမေကာင္း ကုိမုိးေသာက္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ သူတုိ႔စခန္းထဲသို႔မေရာက္မီ ၆ လခန္႔ (၂၀၀၆ ႏွစ္ဆန္းပုိင္း) ေလာက္က ေဆာက္လုပ္ ထားေသာ ေနအိမ္အသစ္ေတြျဖစ္ျပီး အမ်ားစုမွာ ႏြားေက်ာင္းသား ကေလးမ်ား တက္ေရာက္ခုိနားရင္း ေဆာ့ကစားထားသျဖင့္ ေခါင္မုိးဖက္တခ်ဳိ႕ စုတ္ျပဲ ပ်က္စီးေနတာေတြ ရွိ၏။

ကုိမုိးေသာက္ တုိ႔ မိသားစု ေနရမည့္အိမ္မွာေတာ့ ေခါင္မုိးအေကာင္းပကတိ ရွိေနတာ ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္ၾကည္လင္ေပါ့ပါးသြားျပီး အိမ္တြင္းပုိင္းကုိ ငံု႔ၾကည့္လုိက္ သည့္အခါမွ စိတ္ရႈပ္စရာ ျမင္ကြင္းတခု ဘြားခနဲ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းၾကမ္းျပင္တခုလံုး ႏွင့္ ဒူးပိတ္အကာတုိ႔မွာ ရႊံ႕ညြန္ေတြ တလၾကမ္း ေပေရ ညစ္ပတ္ေန၏။ အိမ္ေပၚမေရာက္မီ ေရေဆးျခင္းမဂၤလာကုိ ပင္ပန္းၾကီးစြာ က်င္းပလုိက္ ရသည္။ ကုိမုိးေသာက္ အိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္သုိ႔ အရင္ရက္ကေရာက္ႏွင့္ ေနေသာ  တခ်ိန္က နာမည္ၾကီးစာရင္းဝင္ ရုပ္ရွင္ အနုပညာရွင္တဦးကုိ ေဒသခံမ်ား အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ လာေရာက္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳၾကရာ လူမရွိေသးေသာ ကုိမုိးေသာက္ အိမ္မွာ ပဲြၾကည့္စင္ျဖစ္ခဲ့ဟန္ရွိသည္။

စခန္းတြင္းသုိ႔ ေရာက္သည့္ေန႔မွာပင္ အိမ္အတြက္လုိအပ္ေသာ မီးဖုိေခ်ာင္သံုး ပစၥည္းမ်ား (အုိး၊ ခြက္၊ ပန္းကန္၊ ဇြန္း၊ မီးဖုိ၊ ေရဇလား၊ ေရပံုး၊ ေရခြက္)၊ မိလႅာခြက္သန္႔ရွင္းေရးဘရပ္ရွ္ စသည္မ်ားကုိ ARC မွလည္းေကာင္း၊ အိပ္ခန္းေဆာင္ပစၥည္းမ်ား (ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္၊ ဖ်ာ) ႏွင့္ စားနပ္ ရိကၡာ (ဆန္၊ ဆီ၊ ပဲ၊ ဆား၊ ငရုတ္သီးေျခာက္၊ သၾကား၊ ေအးရွမစ္) မီးေသြး တုိ႔ကုိ TBBC မွ လည္းေကာင္း သြားေရာက္ထုတ္ယူၾကရသည္။ ေနာက္တေန႔ တြင္ ARC မွာ သြားေရာက္၍  က်န္းမာေရး ေဆးစစ္တာခံယူရ၏။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္ ကာကြယ္ေဆးထုိးႏွံ ေပးသည္။ လူမေနရေသးေသာ အိမ္အသစ္မ်ားတြင္ ေနထုိင္ရသျဖင့္ ျခင္၊ ယင္၊ ၾကြက္ မရွိဘဲ ရက္အတန္ၾကာ ေနနုိင္ခဲ့သည္ကုိ ယခုတုိင္ မွတ္မွတ္ရရ  ရွိေနတုန္းပင္။

ကုိမုိးေသာက္ တုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ စက္တင္ဘာလ မုိးရာသီကုန္ခါနီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မုိးက သဲသဲမဲမဲ ရြာေနဆဲျဖစ္သည္။ အသစ္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အိမ္ကေလးေတြေပၚ လူေတြအလွ်ဳိလွ်ဳိ ေရာက္ရွိလာျပီဆုိေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ရပ္ဝန္းေလး  အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာသည္။ မိမိေနထုိင္ရာ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ေရသြားေရလာေကာင္းေအာင္ ေရေျမာင္းတူးေဖာ္ၾကရင္း ထြက္လာ သည့္ေျမစာကုိ မညီမညာ လူသြားလမ္းေလးေတြမွာ  ေျမညွိဖုိ႔ကာ လမ္းျပင္ျခင္းအလုပ္ကုိပါ တဆက္တည္း လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ 


ေန႔စဥ္ဆက္တုိက္ ရြာသြန္းေနေသာ မုိးေရ ထဲမွာ အသစ္ဖုိ႔ထားေသာ ေျမလမ္းကေလးေတြ  ရႊံ႕ဗြက္ တေသာေသာႏွင့္ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆာက္ေပးထားသည့္ အိမ္ေတြကလည္း အရြယ္တူပံုစံတူ။ ဟုိနားဒီနားရွိ  အသိမိတ္ေဆြ တခ်ဳိ႕ထံ အလည္သြားျပီး အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ညအေမွာင္ ပိန္းပိန္းေအာက္ ခေရာ္ခရြတ္ ေခ်ာ္ခၽြတ္ေနသည့္ လမ္းေပၚ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ဖေယာင္းတုိင္ မီးအလင္းေရာင္ကုိ အားျပဳေနရေသာ အိမ္ေလးေတြ တန္းစီရွိေနသည့္အထဲမွာ ကုိယ့္အိမ္ဘယ္ဟာျဖစ္မလဲ မနည္း ခဲြျခား ယူရသည္။ ထုိအခ်ိန္က  ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္းထြန္းသည့္ အိမ္ပင္ အလြန္နည္းပါးေသး၏။

မဲေဆာက္ UNHCR အစီအစဥ္ျဖင့္ ကုိမုိးေသာက ္တုိ႔  နုိ႔ဖုိး ဒုကၡသည္စခန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ စခန္းတြင္း ၌  ရပ္ကြက္ (၁၆) ခုရွိသည္။ အမွတ္ (၁၆) ရပ္ကြက္မွာ အသစ္ေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္ရွိလာသူမ်ားကုိ ေနရာခ်ထား သည့္ သူတုိ႔အေခၚ (PAB) ရပ္ကြက္ျဖစ္ျပီး၊ က်န္ နဂုိရွိျပီးသား ရပ္ကြက္ (၁၅) ခုတြင္  ကရင္လူမ်ုဳိးအမ်ားစု ေနထုိင္သည့္ ရပ္ကြက္ (၁၄) ခုႏွင့္ မြတ္ဆလင္ဘာသာဝင္မ်ားေနထုိင္သည့္ ရပ္ကြက္ (၁) ခု ပါဝင္သည္။ မြတ္ဆလင္ ရပ္ကြက္အတြင္း လမ္းမတေလွ်ာက္ ကုန္စံုဆုိင္၊ အထည္ဆုိင္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

အသစ္ထပ္မံေရာက္ရွိလာျပီး  PAB ရပ္ကြက္တြင္  ေနထုိင္သူမ်ားမွာ  ျမန္မာျပည္ တဝွမ္းမွ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ လာသူမ်ားျဖစ္ျပီး တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုပါဝင္သည္။ သူတုိ႔ကုိ ျမိဳ႕ျပဒုကၡသည္ ဟု ေခၚေဝၚ သညာ ျပဳေလသည္။  အသီးသီး ဆက္စပ္ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ေသာ အဖဲြ႔အစည္းအလုိက္လည္းေကာင္း၊ လူမ်ဳိးစုအလုိက္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တူရာတူရာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားအလုိက္ ရပ္ကြက္တြင္းမွာ ေနရာခ်ထား ေပးသျဖင့္ လူ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ေနထုိင္ေသာ PAB ရပ္ကြက္ေလးမွာ ျမန္မာျပည္အငယ္စားေလးဟု တင္စားရ ေလာက္ေအာင္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစံု စုေဝးေနထုိင္လ်က္ ရွိေနသည္။

ဧရိယာ ခန္႔မွန္းေျခ ၁ စတုရန္းမုိင္ဝန္းက်င္ရွိျပီး စုစုေပါင္း လူဦးေရ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ မွီတင္းေနထုိင္ေသာ ဤစခန္းငယ္ေလးအတြင္းမွာ ျမန္္မာျပည္ တနံတလ်ားက တနယ္စီေန ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံ ကဲြျပားျပီး ဘာသာစကား ျခားနားမႈရွိေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ ေတြ ၾကိဳတင္ေမွ်ာ္ေတြးထားျခင္း မရွိဘဲ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္စြာ လာေရာက္ဆံုစည္း  မိၾကျပီး  ႏွစ္ကာလ အတန္ၾကာသည္အထိ အတူတကြ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကရသည္ကုိက အိမ္မက္ ဆန္ေသာ လက္ေတြ႔ဘဝ ဟု ဆုိရေပလိမ့္မည္။

ေဝေမာ္
၂၄-၁၀-၂၀၁၃