ခုေခတ္ေက်ာင္းသားေတြ စာဖတ္တာကို ဘယ္လိုအေျဖ႐ွာမလဲ

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

(၅) စာဖတ္ျခင္းရဲ႕အက်ဳိးကို ခင္ဗ်ားမၾကာခဏေျပာတယ္ေနာ္။ အခုေခတ္ေက်ာင္းသားေတြက အင္တာနက္ဂိမ္းကိုပဲ ႐ူးသြပ္ခံုမင္ေနၾကတယ္။ ၾကာေလ စာဖတ္တာကိုမႏွစ္သက္ေလ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလို အခက္အခဲမ်ဳိးကို ခင္ဗ်ားႀကံဳဖူးလား၊ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ဘယ္လိုအေျဖ႐ွာမလဲ။

Rafe Esquith း စာဖတ္ျခင္းက အရမ္းအေရးပါပါတယ္။ ဆရာေျပာတာမွန္ပါတယ္... အရင္ေခတ္ကလို စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတဲ့ေခတ္ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ အခုေခတ္က အေႏွာင့္အယွက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့ေခတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္မိနစ္၉ဝအသံုးျပဳၿပီး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စာအတူဖတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာမဟုတ္တဲ့ စာေပေတြကိုဖတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ဖတ္ခိုင္းရင္ ဖတ္ဖို႔သူတို႔စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ စာတစ္ေၾကာင္း၊ စာတစ္လံုး အတူ႐ြတ္ဆိုဖတ္ပါတယ္။ ကေလးက ေန႔တိုင္းတီဗီြပဲၾကည့္တယ္ စာမဖတ္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တီဗီြပိတ္လိုက္တာ၊ တီဗီြကိုေနရာေ႐ြ႕တာကို အတင္းအဓမၼလုပ္တတ္ပါတယ္။
ဒါက လူကိုအႏိုင္က်င့္တဲ့နည္းပါ။ တကယ့္ပညာေရးက ကေလးေတြကိုယ္တိုင္ တီဗီြကိုေနရာေ႐ြ႕ဖို႔ သင္ၾကားေပးတာျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာေရးထြက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔တည္းခိုခန္းမွာ တီဗြီၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က စာဖတ္တာကိုပဲ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္စာလိုက္ဖတ္လို႔ပါပဲ။


(၆) ဆရာေတြကလည္း လူပါပဲ.. နတ္ဘုရားမဟုတ္ဘူး.. ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ ေဒါသထြက္တတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕စာသင္ခန္းအမွတ္ ၅၆မွာ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ေဒါသထြက္တာ႐ွိတတ္သလား။ ခင္ဗ်ားကို ေဒါသထြက္ေစတဲ့အေျခအေနကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းသလဲ။

Rafe Esquith း ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းသားေတြ ကၽြန္ေတာ္ကိုေန႔တိုင္းေဒါသထြက္ေစပါတယ္။ ေဒါသထြက္ေအာင္လုပ္တဲ့အရာကလည္း မယံုႏိုင္စရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အႏုပညာအလုပ္တစ္ခု လုပ္ပါတယ္။ ႏွစ္တုိင္းေအာင္ျမင္တယ္။ လုပ္တာ ႏွစ္ ၃ဝ႐ွိပါၿပီ။ အဲဒီအႏုပညာအလုပ္က ပ်ဥ္ခ်ပ္ေပၚမွာ အ႐ုပ္ေရးဆဲြတာျဖစ္တယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အ႐ုပ္ေရးဆဲြမယ့္ေဆးရည္ကို ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္း ေဒါသထြက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအျဖစ္ကေန ကၽြန္ေတာ္အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ရလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ကို အရင္ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ေဒါသထြက္တိုင္း သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့သူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္လို႔ သူတို႔ကို ၾကင္နာတတ္သူ လူေကာင္းျဖစ္ေစခ်င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္လုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ အေျပာနဲ႔အလုပ္ မညီတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွမျမင့္ဘူး။ အသံျမင့္တိုင္း ေက်ာင္းသားအတြက္ ဘာအသံုးမွမဝင္လို႔ပဲ။ စစခ်င္းလူရြယ္အခ်ိန္တုန္းက သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေငါက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုေအာ္ေငါက္ျခင္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြတတ္သြားတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ကိုသူတို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕သြားတာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တည္ၿငိမ္ရင္ စာသင္ခန္းလည္းတည္ၿငိမ္တယ္။ တကယ္လို႔ သင့္ခံစားခ်က္ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ထိန္းညိႇႏိုင္ရင္ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေတြျဖစ္ပြားတာကို သင္ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။

(၇) တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုေျပာစကားတစ္ခြန္း႐ွိတယ္။ "အေမရိကန္ရဲ႕ အေျခခံပညာေရးက ျဖစ္ကတတ္ဆန္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ႏိုဘယ္လ္ဆု႐ွင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခခံပညာေရးက ခိုင္မာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုဘယ္လ္ဆုရသူ မ႐ွိခဲ့ဘူး"။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခင္ဗ်ားအျမင္ကိုေျပာပါဦး

Rafe Esquith း ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္မွ ကိုယ္စားမျပဳဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သမီးက နာမည္အ႐ွိဆံုး ေဆးတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ သူ႔ဆရာက ႏိုဘယ္လ္ဆု႐ွင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စရိတၱမေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆုရတာ ဘာအဓိပၸာယ္မွမ႐ွိဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္တိုင္း ျပဇာတ္ကတယ္။ ဒီျပဇာတ္ကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာၾကည့္ၾကတယ္။ ရက္ ၃ဝကတယ္။ ျပဇာတ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ဆုမခ်တတ္သလို ေပ်ာ္ပဲြ႐ႊင္ပဲြေတြလည္း လုပ္မေပးတတ္ဘူး။ ဒီျပဇာတ္ကေနတာကိုကပဲ ဆုခ်ီးျမႇင့္တာ၊ ပါတီလုပ္ေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အေမရိကန္နဲ႔တ႐ုတ္ရဲ႕ ပညာေရးမွာ ျပႆနာအမ်ဳိးမ်ဳိး႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ဆုေၾကာင့္ေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။

(၈) ခင္ဗ်ားအတန္းက ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ဆင္းရဲသားမိသားစုကလာတယ္လို႔ သိရတယ္။ အေျခအေနရင္းျမစ္ေတြ ျခားနားတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြအံ့ၾသေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္လို နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ေတြ ဝင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္လိုက္လို႔ ခင္ဗ်ားေက်ာင္းသားေတြ ဒီေလာက္ေျပာင္းလဲသြားတာလဲ။

Rafe Esquith း ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားေတြက ညအခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံၾကားရတတ္တဲ့ ရပ္ကြက္ေသးေလးေတြက လာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြပါ။ သူတို႔မိဘေတြကလည္း တကၠသိုလ္မတက္ဖူးသလို စာမဖတ္သူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စာသင္ခန္းမွာ အရမ္းအေရးပါတဲ့ အကူေတြ႐ွိၾကတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အရင္ေက်ာင္းသားေတြပါ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ကို လာကူတတ္တယ္။ ေန႔စဥ္ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က တံခါးေပါက္ဖြင့္ထားလိုက္တယ္။ အထက္တန္းေရာက္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တကၠသိုလ္ေရာက္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လာတတ္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လူႀကီးေတြက ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ကူးအျမင္ေတြ ဖန္ဆင္းေပးရတာကို ႏွစ္သက္တယ္... ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြက သူတို႔စိတ္ကူးသူတို႔႐ွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တာဟာ အဲဒီေလာက္အေရးမပါဘူး... စ႐ိုက္လကၡဏာကသာ အမွတ္စာရင္းထက္ပိုအေရးပါပါတယ္။ ႐ိုးသား ရည္မြန္တာဟာ စာေမးပဲြရမွတ္ထက္ အေရးပါပါတယ္။ လူေတြက ကေလးေတြကို ရက္တိုတိုအတြင္းမွာ အကုန္လံုးသိတတ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေလာဘူး။ အပတ္စဥ္စာေမးပဲြကို ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုစိုက္တာက ဒီကေလးတစ္ေယာက္ ေနာင္၁ဝႏွစ္မွာအသံုးျပဳႏိုင္မယ့္ အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္တယ္။