ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၁၅)

October 8, 2013 at 6:20am

၁၈-၂-၂၀၀၂
ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီး

စပ္စပ္စုစုႏွင့္ ေမးျမန္း ၍ ခရီးသြားျခင္းသည္လည္း ပညာရပ္တမ်ဳိးဟု ဆုိရမည္။ ျမန္မာျပည္အတြင္းပုိင္းသုိ႔ ထုိေဒသမွ တခါတရံမွ မသြားဘူးေသာေၾကာင့္ ေသြးတုိးစမ္း ၍ သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆီးဘူးေစ်းသုိ႔ ေရာက္ျပီး မၾကာမီ “ေတာင္ငူသြားမယ့္ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚတက္လုိ႔ရျပီ” ဟု ကားသမား ေအာ္ဟစ္သတိေပး သံေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ၃ ဦး ကားေပၚတက္ေရာက္ေနရာယူၾကသည္။
က်ေနာ့္ေဘးတဖက္တခ်က္စီတြင္ ေအးေအးျမင့္ ႏွင့္ ေမရီ တုိ႔က ေနရာယူထားသည္။
ကားေပၚတက္ျပီး ၁၀ မိနစ္ခန္႔အၾကာ ကားမွာစတင္ထြက္ခြာလာေတာ့သည္။ ကားေပၚတြင္ ခရီးသည္ ၁၅ ဦးခန္႔ သာရွိသည္။ ဆီးဘူးႏွင့္ ေတာင္ငူမွာ ကားျဖင့္ ၁၀ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေမာင္းႏွင္ရေၾကာင္း သိရသည္။ ကားလမ္း မွာ ေျဖာင္းျဖဴးေကာင္းမြန္ေသာ လမ္းကား မဟုတ္။ အေကြ႔အေကာက္ အတက္အဆင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းႏွင္ရေသာ ခရီးလမ္းျဖစ္သည္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ တပ္မေတာ္မွ အေျချပဳတပ္စဲြထားေသာ စခန္းမ်ား ေတြ႔ရသလို ရံဖန္ရံခါ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖဲြ႔ပုိင္ ဂိတ္မ်ားကုိလည္း ေတြ႔ရသည္။ ဂိတ္တုိင္းနီးပါး အစစ္အေဆး အေမး အျမန္း အနည္းႏွင့္အမ်ား ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အခက္အခဲကား မရွိ။ ေကာင္းမြန္စြာ ေက်ာ္လႊားနုိင္ခဲ့သည္သာ။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ေတြ႔ျမင္ရေသာ ျမိဳ႕ရြာ အေျခအေနမ်ားကုိပင္ ေမးျမန္းေလ့လာၾကည့္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕ကုိ မွတ္မိေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕ကား ေဝဝါးေနသည္။

ဆီးဘူးမွ ယာတုိ ထုိမွတဆင့္ ေသာက္ေရခပ္ေခ်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေရႊနန္းကေလး၊ ေတာပုန္း ၊ အလယ္၊ အထက္၊ ေအာက္ဆုိသည့္ ရြာၾကီး ၃ ရြာရွိေနျပန္သည္။ ကယန္းျပည္သစ္ပုိင္နယ္ေျမဟု ဆုိၾကသည္။ ထုိေဒသတြင္ အဓိက ေနထုိင္သည့္မ်ဳိးႏြယ္မ်ားမွာ ကယန္း၊ ေဂခုိ၊ ေဂပါး၊ ပရက္ စသည့္မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားကုိ ေတြ႔ရ သည္။ နန္းခ်ဳိေခ်ာင္း တဖက္ျခမ္းရွိ ငွက္ေပ်ာေတာ၊ လိပ္တုိ တုိ႔ကုိ ကရင့္တပ္မဟာ(၂) က အုပ္ခ်ဳပ္ေၾကာင္း သိရသည္။ လိပ္တုိႏွင့္ ဝါေတာခုိ နယ္ေျမမ်ားကုိ ကရင္၊ ကယန္း၊ ကလလတ သံုးပြင့္ဆုိင္ အျငင္းပြားဖြယ္ေဒသ ဟု ဆုိၾကသည္။ ဝါေတာခုိအထက္ ၁ မုိင္ခန္႔တြင္ေတာ့ ရွမ္း၊ ကယား၊ကရင္ သံုးပြင့္ဆုိင္ နယ္စပ္အမွတ္အသား ကုိလည္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ထုိေနရာကုိ ၾတိဂံနယ္ေျမဟု ဆုိၾကသည္။ ခရီးအေတာ္ႏွင္ျပီးသည္ႏွင့္ ဗဟုန္းလမ္းခဲြ သုိ႔ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ရဲေမေလး ၂ ဦး က်ေနာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ ဆင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။

က်ေနာ္တေယာက္တည္း ေရွ႕ဆက္ရေတာ့မည္။ အေဖာ္မဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ရင္တြင္းကြက္လပ္တခ ုလုိအပ္သလုိ ခံစားရသည္။ ေရွ႕ဆက္ခရီး အေတာ္ႏွင္ရအံုးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေဖာ္တေယာက္ရွာရန္အတြက္ ကားအတြင္း သုိ႔ေဝ့ဝဲ ၍ ေလ့လာၾကည့္လုိက္သည္။ ကားေနာက္ပုိင္းတြင္ က်ေနာ္ကဲ့သုိ႔ အေဖာ္မဲ့ေနေသာ အသက္ ၃၀ အရြယ္ ေယာက္်ားတေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ေတာ့ အရက္ပုလင္းတလံုး ကုိင္ထားသည္ ကုိလည္း သတိထားလုိက္မိသည္။ တခါတရံ အရက္ကုိေမာ့လုိက္ အေဝးတေနရာသုိ႔ ေငးေမွ်ာ္လုိက္ႏွင့္ တဦးတည္း ေတြးေတာေနပံုရသည္။ သူႏွင့္ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ရန္ အခြင့္အေရးကုိ က်ေနာ္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာ လုိက္။ ထမင္းစားနားေသာေၾကာင့္ သူ႔နံေဘး ခ်ဥ္းကပ္ျပီး က်ေနာ္စကားစတင္ ဆုိလုိက္သည္။

“အစ္ကုိ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ” ဟု ေမးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း “ေတာင္ငူသြားမွာ ညီေလး မင္းေကာ ဘယ္သြားမွာလဲ” ဟု ေမးေသာေၾကာင့္ “ေတာင္ငူကုိပဲ အစ္ကုိ” ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့ သူလည္း ဝမ္းသာသြားပံု ရသည္။ သူနွင့္က်ေနာ္ ခရီးသြားေဖာ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ဘဝ သူ႔အေၾကာင္းေတြကုိ က်ေနာ့္ ထံ ပြင့္အံေျပာဆုိလာခဲ့သည္။ သူက ေတာင္ငူဇာတိ၊ ေရႊလင္အင္း ရြာမွ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိခြင့္ရလုိက္သည္။ “အစ္ကုိ ဆီးဘူးကို ဘာလာလုပ္တာလဲ” ဟု ေမးလုိက္ေတာ့ မဆုိင္းမတြ သူကေျဖလာခဲ့သည္။ “အစ္ကုိက ဆီးဘူးကုိ ႏြားေမာင္းပုိ႔ျပီး အခုေတာင္ငူကုိ ျပန္မွာေလ” ဟု ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လုိက္ မိသည္။

ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔အျပားမွ ကၽြဲႏြားမ်ားကုိ ေမွာင္ခုိလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွ တဆင့္ ထုိင္းနုိင္ငံဘက္သုိ႔ တင္ပုိ႔ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သာစည္ ႏြားပဲြေစ်းမွ ႏြားမ်ားကုိ ကုန္သည္မ်ားက ေတာင္ငူသုိ႔ တဆင့္ပုိ႔ၾကသည္။ ေတာင္ငူသုိ႔ ေရာက္ရွိေသာ ကၽြဲႏြားမ်ားကို ကုန္သည္မ်ားက တေကာင္လွ်င္ က်ပ္ သံုးေထာင္ႏႈန္းျဖင့္ ေတာလမ္း (သုိ႔) ေမွာင္ခုိလမ္းမွ တဆင့္ ဆီးဘူး သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ၾကျပန္သည္။ ေမွာင္ခုိလမ္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္ လက္နက္ကုိင္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားကုိလည္း အခြန္ေပးေဆာင္ ၍ ျဖတ္သန္းၾကရသည္။ ဆီးဘူးသုိ႔ ေရာက္ေသာ ကၽြဲႏြားမ်ားမွာ ကယားျပည္နယ္အတြင္းပုိင္းမွ တဆင့္ ထုိင္းနုိင္ငံ မဲေဟာင္ေဆာင္ေဒသဘက္ (သုိ႔) BP 14 မဲဆရီးယန္း ဘက္သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ေငြထုပ္ပုိက္ ၍ အခြန္ထမ္းရေသာေၾကာင့္ နယ္စပ္ ေရာက္ ကၽြဲႏြားမ်ားမွာ ေစ်းႏႈန္း ျမင့္တက္ေနရျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။

ႏြားေမာင္းသူ အမ်ားစုမွာ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈဒဏ္ကုိ ခံနုိင္ရန္အတြက္ အရက္ႏွင့္ မူးယစ္ ေဆးဝါးတုိ႔ကုိ အမ်ားစု အသံုးျပဳၾကသည္။ အဓိက အသံုးျပဳေသာေဆးမွာ ရာဘား (ေခၚ) စိတ္ၾကြေဆးျပား ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လည္း ထုိမိတ္ေဆြကုိ ၾကည့္ရင္း “အစ္ကုိ ႏြားေမာင္းပုိ႔တာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ရွိျပီလဲ” ဟု ေမးျမန္းမိျပန္သည္။ မိတ္ေဆြမွ “ဒါ ပထမဆံုးပဲ ညီရ အစ္ကုိတုိ႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္တဲ့ၾကား သားအငယ္ေကာင္က နာတာရွည္ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာေနျပီ။ ေဆးကုဖုိ႔အတြက္ ႏြားေမာင္းလုိက္မယ္ ဆုိျပီး လုိက္လာခဲ့တာပဲ။ ႏြားေမာင္းတာက အႏၱရာယ္ ရွိေပမဲ့ ေငြက်ေတာ့ ျမိဳးျမိဳးမ်က္မ်က္ ရတယ္။ တပတ္ ၁၀ ရက္ ဒုကၡ  ခံလုိက္ရင္ ေသာင္းဂဏာန္းက ေျပးမလြတ္ဘူး။ သားေလး ေဆးကုဖုိ႔အတြက္ပဲ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ ညီရာ” ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ထုိမိတ္ေဆြမွ ေလျပင္းတခ်က္ကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္ျပီး စကားဆုိလာျပန္သည္။ “ကံတရားဆုိတာ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနတာ ညီရ .. အစ္ကုိ ခရီး ထြက္လာတာ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္က ႏြားေမာင္းလာတဲ့ အဖဲြ႔နဲ႔ ဆီးဘူးမွာဆံုလုိ႔ အိမ္က အေျခအေနေလး ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ အစ္ကုိ႔သားေလး ဆံုးရွာျပီတဲ့ ။ ဘာတတ္နုိင္မွာလည္း ျဖစ္ေလသမွ် ဝဋ္ေၾကြးလုိ႔႔ပဲ မွတ္ရမွာပဲ” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ အရက္ပုလင္းကုိ ေမာ့လုိက္ မ်က္လံုးအိမ္အတြင္းမွ စီးက်လာ ေသာ မ်က္ရည္ပူတုိ႔ကုိ သုတ္လုိက္ႏွင့္ ဆုိ႔နင့္ ေၾကကဲြေနသည္။ သူ႔အပူတု႔ိကုိ ျငွိမ္းသတ္နုိင္ရန္ က်ေနာ့္ ၌ ခြန္အားမရွိ။ က်ေနာ္ကိုယ္ ၌လည္း ကိုယ့္အပူနွင့္ ကုိယ္ အဟပ္ခံေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။

ေရွ႕ဆက္ ဘာျဖစ္လာဦးမည္ကုိ မသိနုိင္.။ ခက္ေနသည္က ေတာင္ငူေရာက္လွ်င္ မည္သည့္ေနရာကဆင္း ၍ မည္သုိ႔သြားရမည္ပင္မသိ။ သံေတာင္ၾကီး ေက်ာ္လာေသာေၾကာင့္ ေတာင္ငူေရာက္ရန္ နီးကပ္လာျပီကုိေတာ့ သတိထားလုိက္မိသည္။ ထုိမိတ္ေဆြကုိ သူ႔ရြာအေျခအေနကုိ ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သြားေရာက္တည္းခုိ လွ်င္ အဆင္ေျပနုိင္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ သူတုိ႔ရြာမွာ ရြာသစ္ႏွင့္ရြာေဟာင္းဟူ ၍ ႏွစ္ရြာရွိေၾကာင္း သူက ရွင္းျပသည္။ သူက ရြာေဟာင္းမွျဖစ္ေၾကာင္း သိရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ မီးစင္ၾကည့္ကရမည့္ဘဝ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အစ္ကုိေရ အကူအညီတခုေလာက္ ေပးပါလားဗ်ာ တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ငူမွာ က်ေနာ့္ အသိမိတ္ေဆြ သိပ္မရွိလုိ႔ အစ္ကုိ႔အိမ္မွာ တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ တည္းခိုလုိ႔ရရင္ တည္းခုိခ်င္တယ္” ဟု ေမးျမန္းလုိက္သည္။ မိတ္ေဆြကလည္း ဝမ္းသာအားရျဖင့္ “တည္းလုိ႔ရတာေပါ့ဗ်ာ .. က်ေနာ္က အဲဒီရြာရဲ႕ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ပဲ ။ အားလံုးတာဝန္ယူတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပတယ္” ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဝမ္းသာ သြားရသည္။

ည ၇ နာရီခဲြခန္႔တြင္ ေတာင္ငူျမိဳ႕အဝင္ စစ္ေတာင္း တံတား အေက်ာ္ေလးမွာပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဆင္းလုိက္ၾက သည္။ ႏြားလွည္းၾကံဳျဖင့္ ေရႊလင္အင္း ရြာသုိ႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ အိမ္မွာ ေအာက္လင္း မီးတုိ႔ ထိန္ထိန္လင္းေနတာ လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္။ မိတ္ေဆြကုိ ေတြ႔သည္ႏွင့္ သူ႔ဇနီးျဖစ္သူက သူ႔သားေလး ေသဆံုးသြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ငုိယုိျမည္တမ္းကာ ေျပာျပေနရွာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔တဲအိမ္ေလးအတြင္းသုိ႔ က်ေနာ့္အား ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ တဲေလးအတြင္းရွိ လူၾကီးတခ်ဳိ႕ႏွင့္လည္း က်ေနာ့္အား မိတ္ဆက္ေပး သည္။ ဆီးဘူးမွ မိတ္ေဆြျဖစ္ေၾကာင္း သားေလးနာေရးအတြက္ လာေရာက္လည္ပတ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သူက ေျပာျပေတာ့ အားလံုးက လုိလုိလားလား ဧည့္ခံၾကိဳဆုိၾကသည္။

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ေနထုိင္ေသာ အိမ္မွာ အိမ္ဟုဆုိရန္ပင္ ခက္ခဲသည္။ ခေနာ္ခနဲ႔ ေဆာက္ထားျပီး ေဘးပတ္ပတ္ လည္ မုိးကာ အပုိင္းအစမ်ားျဖင့္သာ ကာရံထားေသာေၾကာင့္ မည္မွ်ဆင္းရဲတြင္း နက္ၾကသည္ကုိ ေတြးရန္ပင္ မလုိ။ ၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ သိခြင့္ရလုိက္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတြင္ အတိ ဒုကၡ  ေတြ႔ၾကံဳခံစားၾကရသည္ မဟုတ္။ ျမန္မာျပည္အတြင္းပုိင္းမွာပင္ စနစ္ဆုိးေၾကာင့္ ဒုကၡ ပင္လယ္ေဝေနေသာသူမ်ား ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာလြန္းေနေပသည္။

ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတြင္ အတိ ဒုကၡ  ေရာက္ေသာ္လည္း က်န္းမာေရးႏွင့္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မပူပင္ရ။ NGO အဖဲြ႔အစည္းမ်ား ဥဒဟုိ ဝင္ထြက္သြားလာေနေသာေၾကာင့္ အဆင္ေျပသည္။ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္း ဝင္လာလွ်င္ ေျပးရန္ေျမက အဆင္သင့္။ အဆံုးစြန္ဆံုး ထုိင္းနုိင္ငံအတြင္းပုိင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခုိလႈံခြင့္ရၾကသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ျပည္သူလူထုမွာ ေျပးရန္ေျမမရွိ။ စားရန္ကား နတိၱ။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ၾကရမည့္ ဘဝမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ က်ေနာ္ရင္ႏွင့္အမွ် ခံစားသိရွိခြင့္ ရရွိလုိက္သည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

အုပ္ၾကီးေဖ
၈-၁၀-၂၀၁၃