ဒုကၡိတဘဝကို လက္မခံတဲ ့ေကာင္းေလး

လင္း လက္

အဲသည္ရြာေက်ာင္းကေလးမွာ ေဆာင္းတြင္းအေႏြးေပးသည့္ ေရွးမီးဖိုးၾကီးတစ္ခုရွိသည္။

 ေက်ာင္းမီးေသြးသံုးသည့္ ဗိုက္အိုးက်ယ္သံမီးဖိုမ်ိဳး။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေန ့စဥ္ နံနက္ေစာေစာလာျပီး မီးေမႊးရသည္။ သူ ့ဆရာနွင့္ သူ ့အတန္းေဖာ္မ်ား လာလွ်င္ စာသင္ခန္းေလး ေႏြးေနေအာင္ေပါ့။

တစ္မနက္ ေက်ာင္းတက္သူေတြလာၾကသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ မီးေတြတဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတာ ေတြ ့ၾကရသည္။ ေက်ာင္းထဲမွာ သတိေမ့ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို သူ ့တို ့ဝိုင္းဝန္းဆြဲထုတ္ ၾကသည္။ ေကာင္ေလးက ေသသလား ရွင္သလား မခြဲဲျခားနိုင္သည့္ အေနထားမ်ိဳး။ သူ ့ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက မီးေတြအၾကီးအက်ယ္ေလာင္းထားသည္။ သူ ့ကို နီးရာနယ္ေျမေဆးရုံသို ့ သယ္ယူခဲ ့ၾကသည္။

ေဆးရုံခုတင္ေပၚမွာ သတိလစ္တစ္ခ်က္ မလစ္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနသည့္ၾကားက ေကာင္ေလးနားထဲမွာ ဆရာဝန္ ့ စကားသံေတြ မသဲမကဲြၾကားေနသည္။ ဆရာဝန္က သူ ့မိခင္အား သူမ၏သား အသက္ရွင္စရာလမ္းမရွိသည့္အေၾကာင္း၊ စင္စစ္ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ယခုေလာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးၾကီး ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားျပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ အသက္ဆက္မရွင္တာသည္ပင္ ေကာင္းေသးေၾကာင္း ေျပာၾကားေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သတၱိေကာင္းသည့္ သည္ေကာင္ေလးက ေသရမွာကို အလိုမရွိ။ ငါမေသဘူး ၊ အသက္ရွင္ရမယ္ဟု သူ အဓိဌာန္ျပဳသည္။ တကယ္ပင္ သူ ဆက္အသက္ရွင္လာေတာ့ ဆရာဝန္အံ့အားသင့္ရသည္။ မေသနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည့္အခ်ိန္ ဆရာဝန္နွင့္ သူ ့မိခင္ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနတာ သူ ၾကားရျပန္သည္။ သူ ့ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းက အသားေတြ အေျမာက္အျမား မီးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားခဲ ့သျဖင့္ နစ္သက္လံုး မစြမ္းမသန္ ဒုကၡိတဘဝျဖင့္ ေနသြားရလိမ့္မည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းျဖစ္၏။

သည္စကားၾကားျပီးသည့္ေနာက္ ေကာင္ေလး တစ္ၾကိမ္ ထပ္၍ အဓိဌာန္ျပဳသည္။ ငါ လမ္းေလွ်ာက္နိုင္ရမယ္ ၊ ဒုကၡိတဘဝ လံုးဝမေရာက္ေစရ ဟူ၍။

သို ့ေသာ္ အဓိဌာန္ျပဳမည့္သာ ျပဳရသည္။ ခါးေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုးက အသက္မဝင္၊ လွဳပ္ရွားနိုင္စြမ္းမရွိျဖစ္ေနသည္။ ၾကံဳလွီေသးေကြးေသာ ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းက ေအာက္ဘက္မွာ တြဲေလာင္းကေလး။

သည္လိုျဖင့္ ေနာက္၌ သူ ေဆးရုံမွဆင္းခြင့္ရခဲ ့သည္။ အိမ္တြင္ အေမက သူ ့ေျခေထာက္ကေလးေတြကို ေန ့စဥ္ နွိပ္နယ္ေပးသည္။ သို ့ေသာ္ ေျခေထာက္ေတြက ဘာခံစားမႈမွ်မရွိ၊ ဘယ္လိုမွလည္း လွဳပ္ရွားခုိုင္း၍မရ၊ လံုးဝအသံုးမက်ျဖစ္ေနသည္။
သို ့ေသာ္ လမ္းထေလွ်ာက္နိုင္ရမည္ဟူေသာ သႏၷိဌာန္က ခိုင္မာျမဲ ခိုင္မာဆဲပင္။

အိမ္၌ သူ ့ကို အိပ္ရာထဲ ထားလွ်င္ထား၊ မဟုတ္လွ်င္ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္၌ ထားေလ့ရွိသည္။ ေနသာေသာ တစ္ေန ့ အေမက သူ ့ကို ေလေကာင္းေလသန္ ့ ရွဴရေအာင္ဟူ၍ ျခံထဲ တြန္းယူသြားျပီး ထားသည္။ အဲသည္ေန ့မွာ သူက ကုလားထိုင္ထဲခ်ည္း ထိုင္မေနေတာ့ဘဲ ေအာက္သို ့ လိွမ့္၍ဆင္းသည္။ အဲသည္ေနာက္ ေျဖေထာက္ နွစ္ေခ်ာင္းကို ဒရြက္ဆြဲကာ ျမက္ခင္းမွာ ဝမ္းလ်ားထို၍သြားသည္။ သူတို ့ေျမကြက္ကို ကာရံထားသည့္ အျဖဴေရာင္ျခံစည္းရိုးတန္းဆီ ေရာက္ေအာင္ အားခဲျပီး သူသြားသည္။

သည့္ေနာက္တြင္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းကာ သူ ့ကိုယ္သူ ျခံစည္းရုိးမွာ တြဲျပီးထူသည္။ ျပီးလွ်င္ ငါ လမ္းေလွ်ာက္နိုင္ရမည္ဟူေသာ အာမာန္ျဖင့္ စည္းရုိးတန္း တစ္ေလွ်ာက္ သည္တစ္တိုင္မွ ဟိုတစ္တိုင္ ဒရြက္တိုက္လ်က္ ေရႊ ့သည္။ အဲသည္မွစတင္ကာ ေန ့စဥ္ ေန ့တိုင္း သည္အတိုင္း ၾကိဳးစားအားခဲ၍ လုပ္ရာ ျခံစည္းရိုးတန္း နံေဘးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေခ်ာမြတ္ညီညာေသာ လမ္းေၾကာင္းရာတစ္ခုပင္ ထင္လာသည္။ သူ ့ အဖို ့ ေလာက၌ သူ ့ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္း အသက္ဝင္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ဖို ့ထက္ ပို၍ထက္သန္လိုလားအပ္ေသာအရာ မရိွခဲ့။

သို ့နွင့္ ေနာက္ဆံုး၌ ၊ ေန ့စဥ္နွိပ္နယ္ကုသမႈ ၊ မဆုတ္မနစ္ေသာ စိတ္ဇြဲနွင့္ ခိုင္မာေသာ သႏၷိဌာန္တို ့ျဖင့္ ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ သူ မတ္တက္ရပ္နိုင္လာသည္။ သည္ေနာက္တြင္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္။ အဲသည္ေနာက္တြင္ကား ေျပးနုိင္လာေလသည္။
သူ ေက်ာင္းသို ့ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ သည္ေနာက္ ေျပးသြားသည္။ ေနာက္တြင္မူ ေျပးရသည္ကုိ နွစ္သက္ျခင္းသက္သက္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ေလွ်ာက္၍ေျပးေလေတာ့သည္။
ေလာလိပ္ေက်ာင္း ေရာက္သည့္အခါ ေျပးခုန္ပစ္အားကစားသမားအဖြဲ ့ထဲမွာ သူ ပါလာသည္။

ေနာက္တြင္မူ ၊ တခ်ိန္ေသာအခါက အသက္ပင္ရွင္မွာမဟုတ္ဘူးဟု ထင္ခဲ ့ရေသာ၊ အသက္ရွင္သည့္တိုင္ ဘယ္နည္းနွင့္မွ် လမ္းေလွ်ာက္နိုင္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆခဲ ့ရေသာ၊ ေျပးနိုင္ဖို ့ ဆိုသည္ကိုကား နည္းနည္းမွ်ပင္ ေမွ်ာ္လင့္၍ မရနုိုင္ခဲ ့ေသာ၊ အလြန္ဇဲြၾကီးလွသည့္ ထိုေကာင္းေလး ဂလင္ကန္နင္ဟမ္သည္ တစ္ဖက္က ပညာေရးလက္တြင္ ေအာက္ျမင္ကာ ေဒါက္တာဂလင္ကန္နစ္ဟမ္ဟူ၍ ျဖစ္လာသည့္ျပင္၊ တစ္မိုင္အေဝးကို ကမၻာေပၚတြင္ အျမန္ဆံုးေျပးနုိင္သူအျဖစ္လည္း နယူးေယာက္ျမိဳ ့ မဒီဆင္ စကြဲယား ပန္းျခံၾကီးထဲတြင္ စံခ်ိန္တင္ ေျပးျပနိုင္ခဲ ့ေပသည္။


မူရင္း။ ။ Burt Dubin ၏ The Power of Determination

ေဖျမင့္