ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၁၆)

October 18, 2013 at 5:39am 

၂၁-၂-၂၀၀၂
ေက်းလက္ေဒသမ်ား၏ ဖံြ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ(ဝါ) ဆုတ္ယုတ္မႈတုိ႔ကုိ ေလ့လာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ တုိင္းျပည္၏ အေျခအေနတုိ႔ကို အကဲခတ္နုိင္သည္ဟု ဆုိရမည္။ က်ေနာ္ ေရႊလင္အင္း ရြာသုိ႔ေရာက္ရွိျပီး ေနာက္တရက္ ေက်းရြာေလးအတြင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈေလ့လာမိသည္။


ေလ့လာေတြ႔ရွိရသေလာက္ တူညီေသာအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဆင္းရဲမဲြေတျခင္းႏွင့္ ပညာရည္ နိမ့္ပါးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ စားဝတ္ေနေရး တံပုိးေအာက္က ရုန္းမထြက္နုိင္ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာနုိ႔ခ်ဳိ ကုိ ေကာင္းစြာ ေသာက္သံုးခြင့္မရၾကေပ။ မိဘဘုိးဘြား လက္ငုတ္လက္ရင္းျဖစ္ေသာ လယ္ႏွင့္ကုိင္းမ်ားကုိသာ အားျပဳ ၍ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကရသည္။ အနီးဝန္းက်င္ရွိ ဆိတ္ဖူးသာႏွင့္ အျခားရြာမ်ားမွာလည္း ထုိနည္း အတုိင္းပင္။
ေရႊလင္အင္းရြာတြင္ ႏွစ္ရက္ခန္႔ေနျပီးေနာက္ သာစည္သုိ႔ဆင္းရန္အတြက္ ေတာင္ငူဘူတာသုိ႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ သည္။ ေတာင္ငူဘူတာေရာက္သည္ႏွင့္ ရထားလက္မွတ္ရရန္အတြက္ တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းရသည္။ က်ေနာ့္ေရွ႕ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္မွတ္ျဖတ္ျပီးသြားေသာ္လည္း က်ေနာ့္အလွည့္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ လက္မွတ္ကုန္ သြားျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာကုိ ပိတ္လုိက္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ျပီး ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္မွ လက္မွတ္ကုန္သြားျပီဆုိသည့္ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေဒါသအုိး ေပါက္ကဲြသြားသည္။ ထုိႏွင့္ လက္မွတ္အေရာင္းဌာနတဘက္ျခမ္းရွိ ရံုပုိင္ၾကီးရံုးသုိ႔ ခပ္တည္တည္ပင္ ဝင္သြား လုိက္သည္။ ရံုးခန္း စားပဲြေပၚတြင္ အရံသင့္ထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးကုိ “ရံုပုိင္ၾကီးလာခင္ဗ်ာ့” ဟု ေမးလုိက္ ေတာ့ “ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္ရံုပုိင္ၾကီးပါ .. ဘာအကူအညီေပးရမလဲ” ဟု ေမးလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း လက္မွတ္တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းေနသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္း သာစည္ဘူတာသုိ႔ အေရးတၾကီးသြားရန္ လုိအပ္ ေၾကာင္း ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖဲြ႔ဝင္တဦး ျဖစ္ေၾကာင္း အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာလုိက္သည္။ ရံုပုိင္ၾကီးလည္း အားတံု႔အားနာ ျဖစ္ဟန္ႏွင့္ သူ႔စားပဲြထဲမွ အေရးေပၚေဆာင္ထားဟန္ရွိေသာ လက္မွတ္အုပ္ထဲမွ တေစာင္ကုိ အခမဲ့က်ေနာ့္ကုိ ေပးလုိက္သည္။

လက္ထဲသုိ႔ ရထားလက္မွတ္ရသည္ႏွင့္ ေဒါသစိတ္တုိ႔သည္ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ရထားလာရန္ တနာရီခန္႔ လုိေသးေသာေၾကာင့္ ဘူတာ စၾကၤန္တြင္ ထုိင္ရင္း ဥဒဟုိ သြားလာလႈပ္ရွားေနသူမ်ားကုိ ေငးေမာၾကည့္ေနခုိက္ နံေဘးသုိ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး ၾကြေရာက္လာသည္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။ က်ေနာ္လည္း ဆရာေတာ္ ဘုရားအား “ဘယ္ၾကြမွာလည္း” ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္ေသာအခါ ေတာင္ငူရဲစခန္းရွိ သားျဖစ္သူထံ လာေၾကာင္း သိရသည္။ သားျဖစ္သူမွာလည္း ခရီးထြက္သြားေသာေၾကာင့္ မေတြ႔လုိက္ရေၾကာင္း သိရျပန္ သည္။ အခ်ိန္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နံနက္ ၁၁ နာရီထုိးေတာ့မည္။ ဆြမ္းကိစၥ  ျပီးမျပီး ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ဆြမ္းဘုန္းေပးရန္ပင္ အခက္အခဲရွိေနေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘူတာထဲရွိ ထမင္းဆုိင္သုိ႔ ပင့္ဖိတ္သြားျပီး ဆြမ္းအလွဴဒါန ျပဳလုိက္သည္။ လုိအပ္သည့္ ခရီးအတြက္ ဝတၱဳေငြကိုလည္း ကပ္လုိက္ေသး သည္။ ဆရာေတာ္မွ က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္ျပီး “ဒကာေလး လမ္းခရီးက အႏၱရာယ္ေတြမ်ားပါတယ္။    အႏၱရာယ္   ကင္းေစဖုိ႔အတြက္လည္း ဘုန္းဘုန္းေမတၱာ ပုိ႔ေပးပါမယ္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပီး ျပန္လည္ၾကြသြားေတာ့သည္။

သာစည္သုိ႔ထြက္ခြာမည့္ ရထားဆုိက္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ရထားေပၚတက္ျပီး သာစည္သုိ႔ ထြက္ခြာလာၾက သည္။ ရထားခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ အခက္အခဲ လံုးဝကင္းစင္ခဲ့သည္ဟု ဆုိရေပမည္။ သာစည္ဘူတာေရာက္ ေတာ့ ည ၇ နာရီေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ ဘယ္ကိုသြား၍ တည္းရမည္မသိ။ ဘူတာစၾကၤန္အတြင္း လွည့္ပတ္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘူတာအတြင္း ၌ ဖြင့္ထားေသာ ေစ်းဆုိင္ေလးသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ထုိဆုိင္တြင္ ထုိင္ေန ေသာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ခန္႔ ေကာင္ကေလးကုိ “ဘယ္မွာတည္းလုိ႔ ရမလဲ” ဟု ေမးလုိက္မိသည္။ ေကာင္ကေလး မွ က်ေနာ့္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ျပီး “လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ အစ္ကုိ ဒါေပမဲ့ ပုိ႔ခ မုန္႔ဖုိးေတာ့ ေပးရမယ္” ဟု ဆုိလာသည္။ ဆုိင္ခန္းထဲရွိ အစ္မျဖစ္သူဟု ထင္သည္။ “ေမာင္ေလးေရ ပံုမွန္ေနရာကုိ ပုိ႔ေပးလုိက္” ဟု လွမ္းေျပာလုိက္သည္။

ထုိေကာင္ေလး ဦးေဆာင္ေခၚရာေနာက္သုိ႔ က်ေနာ္လုိက္လာခဲ့မိသည္။ ေကာင္ကေလးက က်ေနာ့္ကုိ “အစ္ကုိ ဒုိက္ထုိးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေနရာပဲ … ေရခ်ဳိး ဒုိက္ထုိးသူေတြအတြက္ဆုိရင္ ဒီေနရာက အသန္႔ဆံုးလုိ႔ ဆုိရမယ္” ဟု ညႊန္ျပရာသုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္မွ ၂၀ ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိ အမ်ဳိးသမီး ၄-၅ ဦး ဆင္းလာကာ က်ေနာ့္ကုိ ေခၚၾကသည္။ ျပာျပာသလဲ က်ေနာ္ျငင္းလုိက္သည္။ “ညီေလး အစ္ကုိေျပာတာ ဒီေနရာမဟုတ္ဘူး ကြ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္စက္အနားယူလုိ႔ ရတဲ့ေနရာကုိ ေျပာတာ” ဟု ဆုိလုိက္မွ ေကာင္ကေလးက “အစ္ကုိကလည္း အထာမက်လုိက္တာဗ်ာ အေစာၾကီးထဲက သီးသန္႔အိပ္မယ့္ တည္းခုိခန္းလုိ႔ ေျပာရင္ျပီးေရာ” တဲ့ ။ သူေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ ။ က်ေနာ္ကုိယ္ ၌က ပါးရည္နပ္ရည္ မရွိလုိ႔ျဖစ္မည္။ ဘူတာႏွင့္ မနီးမေဝးရွိ ေရႊဝတ္မႈံ တည္းခုိခန္း သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးလုိက္မွသာ အပူလံုးက်သြားေတာ့သည္။
တည္းခုိခန္းဆုိေသာ္လည္း ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္။ အခန္း ၈ ခန္းခန္႔သာ ရွိသည္။ တည္းခုိသူအမ်ားစုမွာ ဟုိင္းေဝးကားသမားမ်ား ကုန္သည္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ တပ္မေတာ္မွ တပ္ၾကပ္ၾကီး တဦးတုိ႔ ျဖစ္သည္။ ထုိတပ္ၾကပ္ၾကီး ႏွင့္ တည္းခုိခန္း မန္ေနဂ်ာမွာ အေတာ္ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ပံုရသည္။

က်ေနာ္ေရာက္သည့္ညမွာပင္ သာစည္ဘုရားပဲြ ရွိေသာေၾကာင့္ ဂလုတ္ရြာမမွ ေဆးဆရာၾကီး ဦးသိန္းညြန္႔ႏွင့္ အေဖာ္ရကာ ဘုရားပဲြသုိ႔ ႏွစ္ဦးသား ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ့္ကုိယ္က်ေနာ္လည္း ႏြားကုန္သည္ တဦးဟု မိတ္ဆက္ထားေသာေၾကာင့္ ျပသနာမရွိ။ ဘုရားပဲြသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ၾကည့္ရႈစရာမ်ားကုိ ၾကည့္ရႈေလ့လာ ရင္း က်ေနာ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ အမိေျမ၏ အေငြ႔အသက္တုိ႔ကုိ တဝၾကီး ရွဴရႈိက္ခြင့္ ရလုိ္က္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ညဥ္႔နက္လာေသာအခါ တည္းခုိရာ အေဆာင္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ တည္းခုိခန္းအတြင္းတြင္ အသက္ ၁၇-၁၈ အရြယ္ လူငယ္ ၃ ဦးကုိလည္း ေတြ႔လုိက္ရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ျပီး မၾကာလုိက္ ထုိလူငယ္ ၃ ဦးကုိ တပ္ၾကပ္ၾကီး တဦးႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၂ ဦးက လာေရာက္ေခၚေဆာင္သြားသည္ကုိလည္း ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ထုိသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားျပီးေနာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ တပ္ၾကပ္ၾကီးႏွင့္ တည္းခုိခန္း မန္ေနဂ်ာတုိ႔ ေျပာဆုိေနသည့္ စကားမ်ားကုိလည္း နားစြင့္ေနမိသည္။

ဆုိင္မန္ေနဂ်ာ က “ဆရာၾကီး ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ခုိင္သြားျပီဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ကုိလည္း လက္ဖက္ရည္တုိက္ရ မယ္ေနာ္” ဟု ဆုိလုိက္သည္။ တပ္ၾကပ္ၾကီးကလည္း “ေအးပါဗ်ာ တုိက္ဆုိလည္း တုိက္ပါ့မယ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီလုိဗ်။ က်ေနာ္ဘုရားပဲြ ေရာက္ေနတုန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ သြားၾကည့္ လုိက္တယ္။ ဆုိင္ရွင္က ေကာင္ေလးေတြကုိ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ရွင္းခုိင္းေနတာ ေကာင္ေလးေတြ မွာလည္း ေငြကမရွိဘူးနဲ႔ တူတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေခၚလာတဲ့ သူကလည္း ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္ေပါက္မွန္း မသိေတာ့ ဒုကၡ  ေရာက္ေနတာေပါ့။ ေတာကေန ဘုရားပဲြလာၾကတဲ့ လူေတြဆုိေတာ့ မအူမလည္ျဖစ္ေနၾက တယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ၾကားကေန သူတုိ႔အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ဝင္ရွင္းေပးလုိက္တယ္။ ထမင္းစားျပီးျပီလားလုိ႔ ေမးေတာ့လည္း မစားရေသးဘူး ဆုိတာနဲ႔ ထမင္းဆုိင္မွာ ထမင္းပါ လုိက္ေကၽြးလုိက္ ေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကို အားကုိးတၾကီးနဲ႔ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လုိက္လာခဲ့တာ။ ဒီေရာက္တဲ့ အထိေပါ့။
ခင္ဗ်ား သိတဲ့အတုိင္းပဲ က်ေနာ့္တာဝန္က တပ္သားသစ္စုေဆာင္းရတာ ဆုိေတာ့ ဘယ္တတ္နုိင္ပါ့မလဲ။ သူတုိ႔ ဘဝကုိ ထုိးေကၽြးလုိက္ရတာေပါ့။ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကတဘက္ တာဝန္ကတဘက္ ျငင္းပုိင္ခြင့္မွ မရွိတာ။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာ။ သူတုိ႔ ၃ ေယာက္ စုမိတဲ့အတြက္ ရမယ့္ ဆန္နဲ႔ ေငြက က်ေနာ့္ မိသားစုအတြက္ တလေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားသလုိ မျဖစ္မေန တပ္သားသစ္ရွာေပးရမယ့္တာဝန္ လည္း တစိတ္တပုိင္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ဆုိလုိက္ေသာအခါ မန္ေနဂ်ာကလည္း “ဆရာၾကီးတုိ႔ တပ္မေတာ္သားေတြ ဘဝကလည္း မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဂ်ာေအးသူ႔အေမရုိက္တာထက္ေတာင္ ပုိဆုိးေနေလရဲ႕” ဟု ဆုိလုိက္ရာ တပ္ၾကပ္ၾကီးမွ “ဂ်ာေအး သူ႔အေမရုိက္တဲ့ဇာတ္ကမွ ဆံုးရင္ဆံုးသြားအံုးမွာ က်ေနာ္တုိ႔က ဘယ္လုိအဆံုးသတ္မယ္မွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒုကၡ ကုိလည္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ မွ်ေဝေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵမရွိ ပါဘူး” ဟု ဆုိလုိက္ေသာေၾကာင့္ နားေထာင္ေနေသာ က်ေနာ္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ တပ္မေတာ္သား အမ်ားစုတြင္လည္း ဆႏၵႏွင့္ဘဝ ျခားနားေနေၾကာင္း သိရွိလုိက္ရေတာ့သည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)

အုပ္ၾကီးေဖ
၁၈-၁၀-၂၀၁၃

Like