"ညငွက္လား ရွင္တို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ကမာၻလား"

Kyaw Thurein

တစ္ေယာက္လာတစ္ခါေမးတယ္
အဆင္ေျပသလား အဆက္အသြယ္ရၿပီလား
ပရိေဘာဂေစာ္နံေနတဲ့ အခန္း ေဆးျပင္းလိပ္ေစာ္ အနံ႔ေတြ မႊန္ထူေနတဲ့အခန္း
ၾကြက္သိုက္လိုလဲ ဖဲရိုက္သံေတြ ဆူညံေနတဲ့အခန္း
ဘယ္သန္တဲ့အခန္း ညာသန္နဲ႔အခန္း
စိန္ေတြေရႊေတြ လွန္းထားတဲ့အခန္း ဖုန္ေတြကုန္ေတြ ထမ္းထားတဲ့အခန္း
ေမးၾကတယ္၊ ေမးရိုးေတြ ခိုင္သလားေပါ့
ေမးရိုးေမးစဥ္ေတြ လႈိင္းလံုးၾကီးၾကြလာသလို
လက္ေမာင္းသားၾကီးနဲ႔ဖိခ် ဖားျပဳတ္တစ္ေကာင္ အသက္ရွဴသလို
ေမးၾက ေမးခြန္းက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္နဲ႔ မီးစနဲ႔ထိုးသလို
နာက်င္မႈဟာ ထမင္းနင္သလို၊ အိမ္ေပၚ
ေရေတြကားေတြေျပးတက္လာသလို ေမးၾကတယ္
အဖိအေဖာ့နဲ႔ စုတ္တံေလးကစားသလို
ေရေဆးနဲ႔ပဲ ေရးေနသလို ဆီေဆးနဲ႔ပဲ ဖ်က္ေနသလို
ဖဲခ်ပ္မ်ား ပြတ္ဆြဲေနသလိုလို ဓါး၀ိဇၹာတစ္ေယာက္ ဓါးနဲ႔ေပါက္ေနသလိုလို
ဟိုေမးဒီေမး ဟိုေၾကြးဒီေၾကြးက်မရဲ့
အခါခါ အလီလီ ဒီကင္းဗတ္စေပၚ တစ္ပံုဖ်က္တစ္ပံုေရး
က်မကေတာ့ ဟိုေငးဒီေငး ဟိုေတြးဒီေတြးပါပဲ
ကဗ်ာဆရာတဲ့
အရက္စက္ဆံုး လက္မရြံ႕ေဖာက္ခြဲေရးသမား
ေသြးသားအျပင္ ကဗ်ာပါ ထြင္းထုတ္သြား
သူ႔အသား ပဲ့က်လာသလို၊ ၿပီးေတာ့မွ
က်မရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္တယ္
ၿပီးေတာ့မွ အင္တာနက္ထဲ၀င္ ကမာၻေပၚတင္ေရာင္းလိုက္ၾကတယ္
အရွက္အေၾကာက္မရွိတဲ့ မသမာမႈ
က်မဟာ တန္ဆာခံလား
ဘာသာစကား ေရြ႕လ်ားမႈမွာ က်မဟာ
ကမာၻကိုထိတ္လန္႔ဖြယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သူလား
တကယ္ေတာ့ ႏုန္းတင္ေျမႏုကၽြန္းေလးလို
က်မနဲ႔ ညက လွပါတယ္
အတက္ၾကမ္းတဲ့ တက္က်မ္းလို မ်က္ႏွာျပင္ေတြ
ေျမၾကီးက ညတိုင္း ေရႊမသီးပါဘူး
ေျမၾကြက္ေတြ လင္းႏို႔ေတြ ဇီးကြက္ေတြနဲ႔
ကားတာယာေတြၾကား က်မ၀င္အိပ္လိုအိပ္
သရဲေျခာက္သည္ဆိုေသာ အိမ္ၾကီးထဲမွာ က်မေရာက္လိုေရာက္
မုဆိုးေျခေထာက္ ဆူးမေၾကာက္ဖူး မဟုတ္လား
ဒူးမေထာက္ပဲ အမူးေသာက္ခဲ့တယ္
ခပ္ရမ္းရမ္း
က်မတကိုယ္လံုး ကားမီးထိုးၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ၾကတဲ့အခါ
က်မဟာ နယူးေယာက္လမ္းမၾကီးေပၚ ေရာက္ေနသလို
က်မကို တူနဲ႔ထိုးဆြ ခရင္းနဲ႔ေပါက္ၿပီး စားၾကတယ္၊ စားေပါ့
ရမလား က်မကလည္း က်မပဲ
အရြယ္နဲ႔ အစြယ္နဲ႔ တကယ္ပဲေျမြလို ေခြပတ္သိုင္းဖြဲ႔
က်မေပါက္ခ်လိုက္လို႔ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ၾကယ္ေတြမနည္းပဲ
‘ေအ့စ္’
က်မလည္း ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ရမွမရေတာ့ပဲ
က်မတစ္ကိုယ္လံုး ၿဂိဳလ္တုက လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမင္ရသလို
အဆိပ္ေၾကာင့္ ျပာႏွမ္းေနၿပီပဲ
က်မက ရွင္တို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ ရွင္တို႔ရဲ့ ကမာၻဆိုတာေလ။ ။

(ခရမ္းျပာထက္လူ)