ေမ်ာက္ေနကိုင္း

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Saturday, October 20, 2012 at 10:33pm ·

MORE PICTURES ON IMAGE FORUM A 'Bare-Eared Squirrel Monkey', one of an endangered native species of Amazonian fauna, lies at a natural reserve certified by the Brazilian Institute for the Environment and Natural Resources (IBAMA), located on the shores of the Rio Negro, the Amazon Rivers largest affluents, in Manaus, northern Brazil, on October 2, 2008. AFP PHOTO/Mauricio LIMA (Photo credit should read MAURICIO LIMA/AFP/Getty Images)

    ဆရာမကလ်ာၾကီးအေနျဖင့္ မဂၢဇင္းအတြက္စာမူအျမန္ရဖို႔ အၾကံအဖန္လုပ္ရာမွာ နည္းလမ္းအသစ္ေတြထပ္ထြင္ရန္ လိုအပ္ေနၿပီဟု အၾကံျပဳလုိပါသည္။ အခုသူက်င့္သံုးေနေသာ ထဲက္ခဏိတ္ (တက္ကနစ္ကို အတၱေက်ာ္မူနဲ႔ေရးတာ ) ၾကီးက ရိုးစင္းလြန္းအားၾကီးေနၿပီ။

    ႏွလံုးအားနည္းတယ္၊ ညညအိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ လူကေမာေမာေနတယ္၊ ေျခေတြလက္ေတြေတာင္မသယ္ခ်င္ဘူး၊ စာမူေတြအခ်ိန္မီမရမွာစိုးရိန္ပူပန္ေနရေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ စသည္ျဖင့္ လူေတြ႔လွ်င္ ငိုျပတတ္သည္။ သနားၿပီးေတာ့ စာမူေပးေအာင္ ၾကံတာေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာင္ ေဆးရုံတက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာမူခ်ဴခ့ဲေသးသည္။

    ဟိုတစ္ေလာကလည္း အလွဴပဲြတစ္ခုမွာ ဆံုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က...

    " ဆရာမေနေကာင္းလား "

    ဟုေမးရိုးေမးစဥ္အတိုင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူကအကြက္ေတာ့ဝင္လာၿပီဆိုၿပီး...

    " မေကာင္းလွပါဘူး၊ေျခေထာက္ေတြေလးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပဘူး၊ ေျခသည္းက်ီးေပါင္းတက္တာလို႔ အမရာ(ေဆး တစ္)ကေတာ့ေျပာတာပဲ။ အဲဒါေျခသည္းကို စီတီစကင္ရိုက္ရမည္ ေျပာတယ္၊ ဗိုက္ပူသူေတာ္ကလည္း သူနဲ႔တူတူ ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးစစ္ဖို႔ေခၚေနတယ္ "

    ဟုတစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ့ ေရာဂါကိုအေၾကာင္းျပၿပီး

    " အဲဒါစာမူတစ္ပုဒ္လိုခ်င္တယ္ "

    ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုကာလမွာ စိတ္ကိုစုစည္းလို႔မရဘဲ အာရုံေတြ ပ်ံ႔လြင့္ေနသည္။ စာမကံုးခ်င္ဘူး ဆိုေသာအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေန၏။ သူ႔မဂၢဇီးန္(မဂၢဇင္း)အတြက္ ေရးမေပးႏိုင္ေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ စာမူေတာ့ မေပးႏိုင္ေသးဘူး ဆရာမေနမေကာင္းတဲ့အတြက္ ေဆးေတြေတာ့ ေပးႏိုင္တယ္ဟု ေျပာလုိက္၏။

    ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ေဆးေတြက ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြေတာ့မဟုတ္။ တိုင္းရင္းေဆးမ်ားသာျဖစ္၏။ သူကမေသာက္ဘဲေနသည္။ တိုင္းရင္းေဆးေတြကို မယံုေသာေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမယံုျခင္းသာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေရးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ေဆးကလည္း ေပါက္ကရေတြျဖစ္ေနမွာကို လန္႔ေနသလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္က ေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း ေဆးေတြမေသာက္ဘူးလား ေမးေမးေနေတာ့ ပိုၿပီး သကၤာမကင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ေသာက္ပါဆရာမရယ္ဟု အတင္းတိုက္တြန္းေတာ့မွ...

    " အင္း... အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အိမ္က ကိုစိန္ၾကီး ႏႈတ္ခမ္းေမြး အတက္ေပါက္ေနလို႔ သူ႔ကို အဲဒီေဆးေတြ စမ္းေသာက္ခိုင္းထားတယ္။ သူဘာျပႆနာမွမျဖစ္ဘူးဆိုမွ တို႔မ်ားလည္းေသာက္ၾကည့္မယ္ "

    ကၽြန္ေတာ္က အခုလို ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ေတြေလွ်ာက္ေရးေတာ့ စာေရးခံရတဲ့ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႔က လက္စားေခ်တုံ႔ျပန္ဖို႔ ၾကိဳးစာၾကည့္ၾကေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားေပးသည္။ စာေပေဝဖန္ေရးလုပ္ရာမွာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေသအေၾကေဆာ္ၾကေသးတာပဲ။ ခုဟာက စာေပသမားခ်င္း ခ်စ္လို႔ခင္လုိ႔ ကလူက်ီစယ္ၾကတာ။ ေပ်ာ္စရာေတာင္ေကာင္းေသး။

    ျပန္ေရးမယ္။ ျပန္ေရးမယ္နဲ႔ ၾကံဳးဝါးၾကေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လက္တြန္႔ေနၾကသည္။ ကိုယ္ကပဲ ဘယ္လိုလဲမေရးေသးဘူးလား၊ ျမန္ျမန္ျပန္ေရးၾကေလဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာေသြးေအးသြားဦးမယ္ဟု ေလာေဆာ္ရသည္။

    ကိုၾကီးညို(ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ)ကေတာ့ ျပန္ေရးမည္ဟု ဆုိလာသည္။

    " ကိုယ္ကေရးခ်င္လွလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ အိမ္ကမိန္းမကေရးခိုင္းလို႔ "

    " ဘာလဲ၊ သူ႔ကိုေရႊအတုေတြ ဝတ္တယ္ေျပာတာကိုမေက်နပ္လုိ႔လား "

    " မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္ရင္ေရးတဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳးေတြေရးရင္ ကလ်ာမဂၢဇင္းက စာမူခႏွစ္ဆေပးတယ္ၾကားလို႔...တဲ့ "

    " သူ႔ကို ဘယ္သူကေျပာတာလဲ "

    " ေအာင္ေက်ာ္တိုးေျပာတာတဲ့ "

    ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း လက္စားေခ်ၿပီးသားျဖစ္၊ ခ်စ္ဦးညိဳကိုလည္း ဒုကၡေပးၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ခၽြန္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

    " အင္း... ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာပဲ၊ ေအာင္ေက်ာ္တိုးစကားကိုယံုမိတယ္ဆိုတာကိုက စၿပီးေတာ့ မွားတာပဲ၊ ေတာ္ပါၿပီေလ၊ အခုအခန္းဆက္ေရးေနတဲ့ ပန္းစၾကာမွန္ေျပာင္းကိုပဲ စာအုပ္တစ္အုပ္စာရေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆြဲဆန္႔ၿပီး ေရးတာကမွကိုက္ဦးမယ္ "

    " ဟာ၊ ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ႏိုင္ငံျခားတစ္ပတ္ေလာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းကို မဂၢဇင္းမွာ တစ္ႏွစ္စာေလာက္ခ်ဲ႔ေရးတာ ခုခ်ိန္္မွာေခတ္စားေနတာပဲ။ စာမ်က္ႏွာနည္းေနရင္လည္း အိမ္သာတက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ ျဖည့္ထည့္လိုက္ေပါ့ "

    ခုတစ္ေလာမွာ ကိုၾကီးညိဳသည္ ေဟာေျပာပြဲေတြ ေဆြးေႏြးပြဲေတြတက္၊ လူမႈေရးကိစၥေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနသျဖင့္ စာသိပ္မေရးႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ စာမူခဝင္ေငြေလ်ာ့လာသျဖင့္ သူ႔ေလဒီကသိပ္မၾကည္ခ်င္။ ဒီၾကားထဲမွာ သူတို႔သားက ' လကၤာညိဳ 'ဆိုေသာကေလာင္အမည္ျဖင့္ ဝတၳဳ၊ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးေနတာ အေတာ္ေအာင္ျမင္စျပဳလာၿပီ။

    ထိုအခါ ကိုၾကီးညိဳရဲ႔ေလဒီၾကီးကလည္းအားက်မခံ အပိုဝင္ေငြရေအာင္ စာေရးမည္ဟုဆိုလာသည္။ ဒီကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီးတိုင္ပင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားကို ေခ်ာက္တြန္းရမယ္ဆိုရင္တမင္တကာေတာင္ အကြက္ဆင္ၿပီးလုပ္တတ္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့

    " ဟာ...သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ အန္တီေမသာစာေရးမယ္ဆိုလို႔ ကေတာ့ ဂ်ဴးတို႔၊ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)တို႔ဘယ္လိုက္လို႔မီမလဲ၊ အခုေတာင္ဒီသတင္းၾကားလို႔ ဆရာမၾကီးကလ်ာေတာင္ေၾကာက္လန္႔ၿပီး လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြဆက္မေရးေတာ့ပါဘူးလို႔ေျပာလာရၿပီမဟုတ္လား "

    ဟုခၽြန္ေပးလိုက္သည္။ သူအားတက္သြားၿပီး

    " ေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါကေလာင္နာမည္ ဘယ္လိုေပးရင္ေကာင္းမလဲ "

    " ဒီလိုရွိတယ္ေလ၊ အန္တီေမတို႔သားက ' လကၤာညိဳ 'လို႔ကေလာင္နာမည္ယူထားတာက ကိုၾကီးညိဳရဲ႔' လကၤာဒီပခ်စ္သူ'ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့သေဘာမဟုတ္လား၊ အန္တီေမလည္း ကိုၾကီးညိဳရဲ႔ နာမည္ၾကီးဝတၳျဖစ္တဲ့ ' ဥေပကၡာေဒဝီ 'ကိုဂုဏ္ျပဳတဲံအေနနဲ႔ကေလာင္နာမည္ကို ' ဥေပကၡာညိဳ 'လို႔ေပးလိုက္ေပါ့ "

    " ေမ်ာက္စုတ္ေမ်ာက္နာ "

    ဟုေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားေလ၏။

    ခင္ျမဇင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တံု႔ျပန္ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ၾကိဳးစားခ့ဲဖူးသည္။ သူကတကၠသိုလ္မွာတုန္းက ကဗ်ာေရးဖက္သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြကို သိေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္မ်က္ေစာင္းကိုေတာင္ ဌာန္ကရိုဏ္းက်ေအာင္ထိုးတတ္ရွာသူမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ အားနာလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔လူၾကီးကိုသန္းအံုးကို တိုင္ပင္ၾကည့္သည္။ ဒီေတာ့မွပိုဆိုးေလသည္။

    ဆရာသန္းအံုးမွာ ဝါရင့္အယ္ဒီတာတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ျမဇင္ရဲ႔စာမူၾကမ္းကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ' ဟုိစကားလံုးၾကမ္းလြန္းတယ္၊ ဒီစကားက တစ္ဘက္လူရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုထိခိုက္ေစတယ္၊ ဟိုက ပုဂိၢဳလ္ေရးထိခိုက္မႈျဖစ္ေစတယ္။ ဒီဟာက စာနယ္ဇင္းက်င့္ဝတ္နဲ႔မညီဘူး 'ဆိုၿပီး တည္းျဖတ္သုတ္သင္လုိက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခင္ျမဇင္၏ တံု႔ျပန္တိုက္ခိုက္မႈမွာ သီလရွင္လူထြက္ က်ိန္ဆဲသလို

    " ေသနာေကာင္မ်ားရွင္ "

    ဆိုေသာေလသံမ်ိဳးျဖစ္သြားရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးသည္။

    အစ္မၾကီးသန္းျမင့္ေအာင္ကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မႏိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ၿပီး တိုက္ခိုက္ဖို႔ၾကံစည္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စနစ္ေၾကာင့္ အထိနာခ့ဲဖူးသူေတြကို စည္းရုံးသည္။ ပန္းခ်ီမေမႊး၊ ဇြန္ပြင့္၊ ရာသက္ပန္(ေတာင္ငူေဆာင္)၊ ဝိုင္းဝိုင္း(ကံ့ေကာ္ဝတ္ရည္စာေပ)၊ ဂ်ဴးစသည္တို႔ကိုအင္တာဗ်ဴးတဲ့ပံုစံမ်ိဳးေရးဖို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြ ေဖာ္ၿပီး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဝိုင္းသမၾကဖို႔။

    သူတို႔ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း စစခ်င္းေတာ့ ဆင္ဖမ္းမယ္၊ က်ားဖမ္းမယ္၊ တကယ္တမ္းလည္းက်ေရာ...

    " ဒီလုိလူမ်ိဳးကို သြားေျပာေနလို႔ နာမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဝဲစြဲေနတဲ့ လူကိုျခင္ကိုက္သလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ မထူးပါဘူး "

    " သြားမစမ္းနဲ႔ေနာ္၊ ဟုိက ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာလက္ယဥ္ေနတာ၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္ပက္ထည့္လိုက္ရင္ စားသာမွာ မဟုတ္ဘူး "

    " သူနဲ႔သြားယွဥ္ရင္ကိုယ္ပါသိကၡာက်ပါတယ္၊ ေမ်ာက္တုလို႔ ဝက္ခုန္ရင္ ရႊံ႔စင္ရုံရွိေတာ့မေပါ့ "

    စသည္ျဖင့္ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ ျဖစ္ကုန္ၾကေလေတာ့သည္။

    သူတို႔ထဲမွာ က့ံေကာ္ဝတ္ရည္စာေပမွ ဝိုင္းဝိုင္းတစ္ေယာက္သာ ရန္စြယ္ႏွင့္ေငါေငါရွိသည္။ ဒါကလည္းအေၾကာင္းရွိသည္။ သူ႔ခင္ပြန္းကိုေက်ာ္ဇင္(ဆရာဘုန္းတင့္ေက်ာ္) သည္ ဆရာၾကီးတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏သားျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဝတၳဳထဲထည့္ေရးၿပီးေနာက္သည္။ ဝိုင္းဝိုင္းသည္ ကိုေက်ာ္ဇင္ကို တကယ္ခ်စ္လုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္၊ ဆရာၾကီးတကၠသုိလ္ဘုန္းႏိုင္၏စာအုပ္ေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္း လက္ဝါးၾကီးအုပ္ၿပီး ထုတ္ေဝခ်င္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္' ဟု ေရးလိုက္သည္။

    ဒါကိုသူက အေတာ္မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တံု႔ျပန္ရာမွာ-

    " ဟုတ္ပါတယ္ ဟုတ္ပါတယ္ အစတုန္းကေတာ့ ဆရာသာဓုရဲ႔ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ရေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားခဲ့ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာသာဓုရဲ႔ သားေတြကိုျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲဒီစိတ္ကူးကို ပယ္ဖ်က္ၿပီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္စာအုပ္ေတြပဲ ထုတ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတာပဲ "

    က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္တည္းနဲ႔ ေမ်ာက္ေလးေကာင္မွန္ေအာင္ပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္။

    သူကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီထင္ၿပီး ေက်နပ္ေနသည္။ ' ဝိုင္းဝိုင္းကို ဒီလိုစမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ ' ဆိုၿပီးေတာ့လည္း လူတကာကို ေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အသာေလးျငိမ္ၿပီးခ်က္ေကာင္းကိုေစာင့္ေနလိုက္၏။ ေမ့သေလာက္ရွိေတာ့မွ တစ္ရက္မွာ-

    " ဝိုင္းဝုိင္း အခု ဘာစာအုပ္ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ေနသလဲ "ဟု အလစ္မွာေမးလိုက္၏။ သူအငိုက္မိသြားၿပီး-

    " ဆရာၾကီး ကာတြန္းဦးေဖသိန္းရဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖန္႔မလို႔ စီစဥ္ေနတယ္ "

    (ကဲ... ဘယ္လုိမ်ား နားလည္ရမွာလဲ ေရေက်ာ္က သူငယ္ခ်င္းမိဝိုင္းေရဟု ဆရာေမာင္ဝံသေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္ဖို႔သာရွိေတာ့သည္။)

    အစ္မၾကီးမစႏၵာက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔လွ်င္

    " နင္ ငါ့ကို ေရးတာ အားမရႏိုင္ေသးဘူးလား "

    ဟုေမးတတ္သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ကေစတနာနဲ႔ပါ။ ဟိုတစ္ခ်ိန္က စာေပနယ္မွာ ' သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္ 'ဆိုၿပီး နာမည္ၾကီးခဲ့ဖူးတာရွိသည္။ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ၊ စမ္းစမ္းႏြဲ႔(သာယာဝတီ)။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ကေလာင္စြမ္းထက္ၾကသည္။ ခုေတာ့ အစ္မၾကီးမိုးမိုး(အင္းလ်ား)ကဆံုးရွာၿပီ။ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလည္းစာေတြသိပ္မေရးျဖစ္ေတာ့။ သူတို႔ဝတၳဳေတြ ထြက္မလာတာ စာေပေလာကအတြက္ေရာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြအတြက္ပါနစ္နာသည္။

    (အစ္မၾကီးမိုးမိုးအင္းလ်ားကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ စာေပေလာကကို အက်ိဳးျပဳေနတုန္းပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ စာေပေလာကစာအုပ္တိုက္က သူ႔စာအုပ္ေတြ ျပန္ျပန္ရုိက္ေနတာကိုး။)

    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ စာမ်ားမ်ားေရးေစခ်င္သည္။ ဒီေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းေတြေရးၿပီးဆြေပးလိုက္လွ်င္ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ေရးလာၾကမွာပဲဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ သူတို႔က မတုန္မလႈပ္။ အစ္မၾကီးစမ္းစမ္းႏြဲ႔ဆိုလွ်င္ မသိသလို လုပ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ကိုယ္က မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ စကားစမိသည္။

    " အစ္မအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဝတၳဳထဲထည့္ေရးတာဖတ္ၿပီးၿပီလား "

    " ဟုတ္လား၊ ေအးဟယ္၊ ငါလည္းေပါက္ကရ စာေတြမဖတ္ျဖစ္တာၾကာေတာ့မသိလိုက္ဘူး "

    ဟုျပန္ေျပာသည္။

    အစ္မၾကီးမစႏၵာကေတာ့ စာထဲကေန ျပန္မသိပ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေရးေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္လက္ေဆာင္ေပးရာမွာ ' ေသနာေကာင္ေလးအတြက္ 'ဟု ေရးေပးလိုက္သည္။ ဘယ္ရမလဲ ' ေသနာ ' ရဲ႕ေနာက္မွာ ' ပတိ 'ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုျဖည့္လိုက္တာေပါ့။

    စာနဲ႔မႏိုင္ လူကိုမဲေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဒီေနရာမွာ လူေကာင္းႏွင့္ လူဆိုး ကြာျခားမႈရွိ၏။ လူေကာင္းကသူ႔မွာ ရန္သူမရွိမွန္းသိသျဖင့္ အမွတ္တမဲ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆပဲ ေနတတ္သည္။ လူဆိုးကေတာ့ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားကိုလည္း ေၾကာက္ရ၊ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း စိတ္္မခ်ရသျဖင့္ အျမဲ သတိဝီရယနဲ႔ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။

    တစ္ရက္က်ေတာ့ ကလ်ာမဂၢဇင္းတိုက္မွာ အလွဴရွိသျဖင့္ ေရာက္သြားသည္။ ျခံဝေရာက္လို႔ ကားေပၚကအဆင္းမွာ အိမ္ေရွ႕နားကေစာင့္ၾကည့္ေနသူတစ္ေယာက္သည္ အတြင္းသို႔လွစ္ခနဲေျပးဝင္သြားတာ လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာလွ်င္ သတင္းပို႔ဖို႔ အတြက္ ကင္းခ်ထားျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ အင္း...သတိေတာ့ထားမွ

    ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ထဲသို႔ ဟန္မပ်က္ဝင္လာခ့ဲ၏။ ဧည့္ခန္းထဲကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အစ္မၾကီးသန္းျမင့္ေအာင္ဦးေဆာင္ေသာမိန္းမၾကမ္းအဖြဲ႔ဝင္မ်ားမွာ ဣေျႏၵပ်က္ေနၾကသည္။ တစ္ခုခုကို အေရးတၾကီးတိုင္ပင္စီစဥ္ေနရာမွ ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္ရသလို အိုးတိုးအမ္းတမ္းျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ထဲက စိတ္ထားအႏူးညံ့ဆံုးဟု ယူဆရေသာဇြန္္ပြင့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္တဲ့အခါျပံဳးရယ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရမည္။ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ အၾကည့္ကို ရင္မဆိုင္ဘဲမ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ဒါကသံသယျဖစ္စရာအခ်က္တစ္ခ်က္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လုိက္သည္။ ဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲနဲ႔အခ်က္ျပလိုက္တဲ့ဝိုင္းဝိုင္းကို မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ေသးသည္။

    ထုိအခ်ိန္တြင္ ရာသက္ပန္ (ေတာင္ငူေဆာင္)သည္ အုန္႔ႏို႔ေခါက္ဆဲြပန္းကန္ကိုလာခ်ေပးၿပီး ' ဝေအာင္စားေနာ္ 'ဟု ေလာကဝတ္ျပဳသည္။ တကယ္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ျပင္ထားေသာ ေခါက္ဆဲြပန္းကန္ေတြရွိၿပီးသား။ ဟင္းရည္ဆမ္းေပးလိုက္ရံုသာရွိ၏။ ခုေတာ့ ဟင္းရည္အဆင္သင့္ထည့္ၿပီးသားပန္္းကန္ကိုမွ တကူးတကန္႔လာခ်ေပးတယ္ဆိုတာစဥ္းစားစရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မို႔လို႔သီးသန္႔ စပယ္ရွယ္ လုပ္ေပးတာဟု ေျပာလို႔မရ။ သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဒီေလာက္သဒၶါထက္သန္စရာအေၾကာင္းမရွိ၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္လာခ်ေပးေသာ ရာသက္ပန္၏ လက္မ်ားမွာ အတန္ငယ္တုန္ယင္ေနတာကလည္း မသကၤာစရာပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္...

    " ကၽြန္ေတာ္ဗိုက္မေကာင္းလို႔ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲစားလို႔မျဖစ္ဘူး၊ အခ်ိဳပြဲပဲ စားေတာ့မယ္ "

    ဟုေျပာလုိက္သည္။ (အုန္္းႏို႔ေခါက္ဆဲြထဲမွာ ' ဗဲဂ်ီလက္ 'ေခၚဝမ္းႏႈတ္ေဆးျပားေတြၾကိတ္ထည့္ထားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္၏ အတြင္းသူလွ်ိဳျဖစ္ေသာ ေအာင္ႏိုင္ႏိုင္က ေနာက္ပိုင္းမွာျပန္သတင္းေပးသည္။)

    " နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္စားလိုက္ပါလား "

    ဘုမသိဘမသိ ဝင္ေျပာေသာ ဆရာမၾကီးခင္ေစာတင့္၏ စကားကိုလ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ၿပီး ေက်ာက္ေက်ာပန္းကန္ကိုသာ ဆြဲယူလုိက္သည္။ ဒါလည္းသိပ္ေတာ့ စိတ္မခ်ရ။ ဒါနဲ႔ပန္းကန္္ကို ေဘးမွာထိုင္ေနေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညိဳဘက္တိုးေပးၿပီး-

    " စားပါဦးဆရာ "ဟုေသေဖာ္ညိွလုိက္၏။

    ဆရာေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳသည္ ဓာတုေဗဒ ပါရဂူဘဲ႔ြကို ႏိုင္ငံျခားမွ ရရွိလာျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓာတ္သဘာဝေတြအေၾကာင္းေလာက္ကေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ဟု ဆိုရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥပါယ္တံမ်ဥ္ျဖင့္ သူ႔ကိုအရင္စမ္းခိုင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

    ဆရာညိဳက ေက်ာက္ေက်ာတစ္တံုးကို ခက္ရင္းႏွင့္ထိုးယူၿပီးအနံ႔ခံၾကည့္သည္။ လွ်ာႏွင့္ တို႔ၾကည့္သည္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္သည္။ အနည္းငယ္ကိုက္ဖဲ့ၿပီး ျမံဳ႔ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ' အင္း... စတာ့ခ်္ရယ္၊ ဒက္ထရို႔စ္ရယ္၊ ေကာ္လက္စထေရာရယ္ နည္းနည္းမ်ားေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စားလို႔ေကာင္းတယ္ 'ဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲသုိ႔ တစ္တံုးလံုး သြတ္ထည့္လိုက္ေလ၏။

    ဒီေလာက္ဆို အေတာ္စိတ္ခ်သြားရၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သတိဆိုတာက ပိုတယ္လို႔မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာညိဳတစ္ေယာက္ ပါးစပ္မွ အျမဳပ္တစီစီ ရုတ္တရက္ ထြက္လာျခင္းရွိ မရွိ။ မ်က္ႏွာျပာႏွမ္းလာျခင္းရွိ မရွိ၊ ခဏၾကာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ ၿပီးမွ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြအပ္တစ္ေခ်ာင္းကိုထုတ္ၿပီး ေက်ာက္ေက်ာတံုးထဲ စိုက္ထည့္သည္။ ျပန္ဆဲြထုတ္ၾကည့္သည္။ ေငြအပ္က အေရာင္ေျပာင္းမသြား။ မည္းသြားလွ်င္ အဆိပ္ရွိသည္။ ထိုအခါက်မွ ေက်ာက္ေက်ာတံုးကို ယူစားလိုက္သည္။ ( ထိုေငြအပ္မွာ ဆရာၾကီး ေဒဝစၾကၤာက အကာအကြယ္အျဖစ္ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။)

    ထို႔ေနာက္ သူတို႔ဘက္ကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ရင္း ခပ္မိန္႔မိန္႔ျပံဳးလုိက္သည္။ သူတို႔အုုပ္စုမွာ စိတ္ဓာတ္က်သြားၿပီး သက္ျပင္းခ်သူခ်၊ မသိမသာေခါင္းရမ္းသူရမ္း၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လွမ္းၾကည့္သူၾကည့္ျဖစ္ကုန္ၾက၏။

    ဒီလိုစမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘၾကီးမိုး (ဆရာေမာင္မိုးသူ)ေရးတဲ့ ဘာသာျပန္စပိုင္ဝတၳဳေတြကို ေက်ညက္ေအာင္ဖတ္ထားခဲ့တာပဲေလ။

    (ေျပာသာေျပာရတယ္။ ဘၾကီးမိုးသည္ သူကို္ယ္တိုင္ကေတာ့ တစ္ခါမွ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ခဲ့ဖူးျခင္းမရွိပါ။)

    မိန္းမၾကမ္းအုပ္စုသည္ အၾကံအစည္မေအာင္ျမင္သျဖင့္ အခဲမေၾကျဖစ္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ ဒုကၡေပးဖို႔စီစဥ္ၾကၿပန္ေလသည္။

    သူတို႔အေၾကာင္းေတြ ဝတၳဳထဲထည့္ေရးတဲ့အတြက္ သရုပ္ေဆာင္ခအျဖစ္ ေကၽြးေမြးျပဳစုရမည္ဟု ေတာင္းဆိုလာသည္။ တစ္ရက္မွာ သူတို႔လူစုၿပီးကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရွာင္တိမ္းခ်ိန္မရေတာ့ေသာေၾကာင့္ အိမ္ႏွင့္မနီးမေဝးမွာ ရွိေသာ ' မီဂါစတား 'စားေသာက္ဆိုင္သုိ႔ ေခၚသြားရေလေတာ့သည္။

    ဟိုေရာက္ေတာ့ ဝိုင္းဝိုင္းက ဖက္ထုပ္ဆီခ်က္၊ ပုဇြန္္ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္၊ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ စသည္ျဖင့္ တမင္ပိုက္ဆံကုန္ေအာင္ မွာစားသည္။ အစ္မၾကီး သန္းျမင့္ေအာင္ကိုေမးေတာ့-

    " ငါဗိုက္မေကာင္းလု႔ိ ဆန္ျပဳတ္ပဲေသာက္မယ္ "

    ဟုေျပာသည္။ ဝိုင္းဝိုင္းက အ,ရန္ေကာဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္သည္။ ရာသက္ပန္ႏွင့္ ဇြန္ပြင့္တို႔သည္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တီးတိုးတိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ' အားနာစရာၾကီး 'ဆိုေသာ အသံကိုလည္း နားစြန္နားဖ်ားၾကားရသည္။

    " ကဲ...မွာၾကေလ၊ ၾကိဳက္တာမွာၾက "

    ဟု ဝိုင္းဝိုင္းက ေလာေဆာ္ေသာအခါ ရာသက္ပန္က

    " ဒင္ဆမ္းတစ္ပြဲကို တို႔ႏွစ္ေယာက္မွ်စားလိုက္မယ္ "

    ဇြန္ပြင့္ကလည္း ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံသည္။ ဝိုင္းဝိုင္းလည္း

    " ဒါဆိုမေမႊးေကာ "

    ဟု ေအာင့္သက္သက္ေလသံျဖင့္ေမးေတာ့ မေမႊးက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး-

    " အဲ... သိပ္ေတာ့မဆာလွပါဘူး၊ လက္ဖက္ရည္ပဲ ေသာက္ေတာ့မယ္ "

    ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထင္သေလာက္အကုန္အက်မမ်ားဘဲအေတာ္သက္သာရာရသြားျပန္သည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့သူတို႔အတြက္သာ တြက္ေျခမကိုက္ဘဲ ျဖစ္သြားတာ။ ကမာရြတ္၊ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္ စေသာ္ေနရာမ်ားမွ ၿမိဳ႕လယ္စုရပ္သို႔ တကူးတကန္႔လာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာ သဃၤန္းကၽြန္းသုိ႔ တကၠစီငွားလာရသည္။ အျပန္က်ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ  လွည့္ပတ္ပို႔ရသျဖင့္ ဦးေဆာင္သူ ဝိုင္းဝိုင္းခမ်ာ တကၠစီခေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားရွာေလသည္။ စားရတာနဲ႔မကာမိ။

    ဝိုင္းဝုိင္းသည္ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနေလ၏။ သူကထုတ္ေဝသူပီပီစာေရးဆရာဆိုလွ်င္ အခ်ဥ္ခ်ည္းေအာင့္ေမ့ေနတာ။ ေဆာင္းဝင္းလတ္တို႔ ေမာင္ညိဳျပာတို႔လို ရိုးရိုးအအ မွတ္ေနသလားမသိ။

    ၿပီးေတာ့ သူမစဥ္းစားမိေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိေသးသည္။ သူတုိ႔အုပ္စုထဲမွာ အမ်ားစုက အႏုပညာသမားေတြ။ ဒီေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ဘယ္မွာဒုကၡေပးခ်င္ပါ့မလဲ။

    ၾကည့္ေလ၊ အစ္မၾကီးသန္းျမင့္ေအာင္ဆိုတာ ' ျဗဟၼစိုရ္ ႏွလံုးသားနဲ႔ ခရီးသြားေနတဲ့လူ '၊ ပန္းခ်ီမေမႊးက ကံ့ေကာ္ရြာအုပ္စုဝင္ တကၠသိုလ္မွာကတည္းက ပန္းခ်ီခန္းမွာ ေမာင္ႏွမေတြလိုေနလာခဲ့တာ။ ရာသက္ပန္ (ေတာင္ငူေဆာင္) သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာမလည္းျဖစ္၊ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ထားျဖဴစင္သူျဖစ္၏။ ဇြန္ပြင့္က်ေတာ့လည္း ကာတြန္းဆရာၾကီး ဦးေဖသိန္းရဲ႔ သမီးပီပီ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔တဲ့သူေတာ္ေကာင္းမေလးပါ။

    (ေတြ႔လား၊ အဲဒါပညာပဲ။ သူတို႔ခ်င္းစိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္သပ္တစ္ေခ်ာင္း လွ်ိဳထည့္လိုက္တာေလ။ ဒါကို ' ဝႆကာရဗ်ဴဟာ 'လို႔ေခၚတယ္၊ မွတ္ထား။)

     ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္ပါအတိုင္း ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ နည္းနည္းကို မ်ားမ်ားခ်ဲ႔ကားတာေရာ၊ ကိုယ့္ဘာသာလုပ္ၾကံဇာတ္လမ္းဆင္ထားတာေရာ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေရးခဲ့သည္။ ဒါကိုပဲ စတိုင္တစ္မ်ိဳးထူးျခားတယ္ဆိုၿပီး ဆရာဇန္ျမင့္တို႔ ဆရာကိုခါး(ကြမ္းျခံကုန္း)တို႔က ေျမွာက္ေပးသည္။ ဆရာကိုခါးဆိုလွ်င္ ကဗ်ာဆရာပီပီ ' စာေပကယ္ရီေကးခ်ားေတြပဲ 'ဟုနာမည္ေတာင္တပ္ေပးလိုက္ေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အခ်င္းခ်င္း ေခ်ာက္တြန္းခ်င္တဲ့အခါ ' ဟိုလူ႔အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီလား ' ' ဟုိဟာေလးထည့္ေရးလိုက္စမ္းပါ 'ဟု သတင္းေပးတတ္ၾက၏။

    ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဟုတ္မွတ္ၿပီး အားတက္လာသည္။ ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ လူၾကီးေတြလည္း ခ်မ္းသာမေပး။ ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့ လူေတြေတာင္ ' ေဒဝတာၿမိဳ႔ေတာ္ 'ဆိုတာကို ဖန္တီးၿပီး ထည့္ေရးသည္။ အတင့္ရဲလာပံုကေတာ့ ကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ ' နန္းတြင္းရတနာ 'ကို သေရာ္ထားေသာ ' ဓာတ္စာမူ 'အမည္ရွိဝတၳဳထဲတြင္ ဆရာမၾကီး ခင္ေဆြဦးကို စားေတာ္ကဲၾကီးမယ္မယ္ဦးအျဖစ္ ထည့္ေရးလိုက္ျပန္သည္။

    ေဒၚေလးခင္ေဆြဦးကေတာ့ စိတ္မဆုိးပါ။ စာေပအသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ ေပ်ာ္စရာေလးေတာင္ျဖစ္သြားခဲ့ေသးသည္။

    " ဒီေကာင္တရားလြန္လာၿပီ၊ လူၾကီးကို မေလးမစားနဲ႔ နတ္ေနကိုင္းေတာင္မခ်န္ေတာ့ဘူး "

    ျမန္မာ့ရိုးရာ အစဥ္အလာမွာ နတ္ေနကိုင္းဆိုေသာ ေဝါဟာရ တစ္ခုရွိ၏။ သစ္ပင္တိုင္းမွာ ရုကၡစိုးရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သစ္ကိုင္းေတြခုတ္၊ ခ်ိဳင္တဲ့အခါရုကၡစိုး ဘံုမေပ်ာက္ေစရန္ သစ္ကိုင္းၾကီးၾကီးတစ္ကိုင္းကို ခ်န္ထားေပးရသည္။ ဒါကို ' နတ္ေနကိုင္း 'ဟုေခၚသည္။

    တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒၚေလးခင္ေဆြဦးကို နတ္ေနကိုင္းေလာက္မက နန္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ေတာင္ ထားခ်င္တာေပါ့။ ခက္ေနတာကေတာ့ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ဟာ နတ္ဘံုနတ္နန္းေပၚမွာ ခံ့ခံ့ညားညား မစံျမန္းခ်င္ဘဲ နတ္ဂ်ေလဘီျဖစ္ၾကေသာ ေရႊနေပဝိုင္းဝုိင္း၊ ဖ်ာလိပ္နတ္ မေမႊး၊ နတ္သူငယ္ မဂ်ဴးေလးတို႔နဲ႔တဲြၿပီး ကိုးက်င္းကိုးက်င္း ေလွ်ာက္သြားေနတာကိုး။

    ကၽြန္ေတာ္တို႔စာေပေလာကမွာ အတတ္ပညာေၾကာင့္ လူေလးစားခံရသူ အမ်ားအျပားရွိသည္။ အက်င့္သိကၡာေၾကာင့္ အၾကည္ညိဳခံရသူေတြလည္း အေတာ္အသင့္ ရွိသည္။ လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့သူကေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ။ အထက္ပါအခ်က္သံုးခ်က္လံုးနဲ႔ကုိက္ညီသူကေတာ့ ခပ္ရွားရွားပဲ။ ဒီထဲမွာ ေဒၚေလးခင္ေဆြဦးလည္းပါသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကလည္းတစ္မ်ိဳး။ ပညာေတာ္ေပမယ့္ ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးႏုိင္လွ်င္ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ခ်င္သည္။ ဣေျႏၵၾကီးလြန္သူမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း ရွိန္ၿပီးလန္႔ေနသည္။ လူတကာကသည္းသည္းလႈပ္အကဲပိုလြန္းျပန္လွ်င္လည္း တစ္မ်ိဳးအထင္ခံရမွာစုိးလုိ႔ အနားမကပ္ခ်င္။ အေဝးကသာၾကည္ညိဳမိ၏။ ကိုယ္ကလည္း ေဟးလားဝါးလားသမားကိုး။ ထို႔ေၾကာင့္လူငယ္ေတြနဲ႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာေနာက္လားေျပာင္လား ေနတတ္ေသာ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမၾကီးေတြနဲ႔သာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိတတ္သည္။ (ဘၾကီးမိုးတို႔လိုေပါ့)

    ေဒၚေလးခင္ေဆြဦး လူခ်စ္လူခင္ေပါရျခင္း၏အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ သူ၏ ' ရိုးဂုဏ္ 'ေၾကာင့္လည္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ ' အ-ဂုဏ္ 'ဆိုတာကိုပါ ထပ္ျဖည့္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ' ေဒၚေလးကသိပ္အ,တာကြ႔ဲ ' ဟုဝန္ခံတတ္ပါသည္။    

    ေဒၚေလးခင္ေဆြဦးသည္ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာမၾကီးဆိုၿပီး ဝင့္ဝင့္ဝါဝါမရွိ။ ႏိွမ္ႏိွမ္ခ်ခ်၊ ရုိးရိုးကုပ္ကုပ္သာ ေနတတ္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ေသာ္လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မဟာေဆြေသြးထုတ္ျပတတ္တာမ်ိဳးေတာ့ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္းဒါေၾကာင့္ပဲ ပိုခ်စ္ရတာ။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒၚေလးႏွင့္ တရင္းတႏွီးေနရင္းက တစ္ခါတစ္ခါ စာေပထိပ္သီးဆရာမၾကီးဆိုတာကိုေမ့ေလ်ာ့ၿပီး အရိုေသတန္္ခ်င္သလုိ ျဖစ္မိတာကို ဝန္ခံပါသည္။ အိမ္ကအေမလိုေပါ့။ ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္သည္။ ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိ။ အေမ့ကို ျပႆနာရွာတာ၊ လိမ္လည္လွည့္စားတာ၊ အေၾကာင္ရိုက္တာမ်ိဳးကို ေပ်ာ္စရာလို႔ထင္သည္။ အေမမရွိေတာ့မွာပဲ တန္ဖိုးကို သိေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ေဒၚေလးခင္ေဆြဦး၏ တန္ဖိုးကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခ်င္ပါေသးသည္။

    မႏွစ္က ေဒၚေလး၏ အသက္ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ စိန္ရတုေမြးေန႔ပြဲက်င္းပသည္။ ဖိတ္ၾကားခံရသူေတြ အားလံုးလိုလို မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ၾကသည္။ သတင္းအၾကားနဲ႔ ေရာက္လာသူေတြလည္း အမ်ားၾကီးမို႔ စည္ကားလွသည္။ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားျခင္း၏ သက္ေသခံျပယုဂ္ပဲ။

    ေဒၚေလးသည္ အသက္ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္သည့္တိုင္ က်န္းမာေရးက ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနသည္။ သြားႏိုင္လာႏိုင္တုန္း။ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တုန္း။ ေၾကးအိုးတစ္ပြဲကို အသာေလးျဖိဳႏိုင္ေသးသည္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ဘဲ ' ဟယ္ ဒီေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ေလးေတြက ဘာေလးေတြပါလိမ့္၊ ျမည္းၾကည့္ဦးမွပဲ 'ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ခ်င္ေသးသည္။

    ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ မိန္းစပြန္ဆာမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အလကၤာဝတ္ရည္ ဆရာေမာင္ေဟမာ၊ ဆရာမကလ်ာ၊ ျပံဳးစာေပေဒၚျပံဳး စသည္တို႔မွာ ' ဘြားခင္ဦးရာျပည့္ပြဲ 'အတြက္ ပိုက္ဆံထပ္ကုန္ၾကရေပလိမ့္ဦးမည္။ ဇာတာထဲက 'အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွည္ေစေသာဝ္ 'ဆိုတာကိုလည္း ျပင္ဆင္သတ္မွတ္ရဖြယ္ရွိေနေလသည္။

    မယ္မယ္ဦး သက္ေတာ္ ' ဝမ္းဂစ္ ' ရွည္ပါေစသတည္း။

                                                                          မင္းလူ

                                             (ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၈၅၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၈)