အမွားရွာေပးပါ

Kon Zaw konzawoo@gmail.com

ဉာဏ္စမ္းပေဟဠိ ေျဖရတာ ဝါသနာ ပါသူမ်ားအတြက္ ေမးခြန္းတစ္ခု တင္လိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ဦးေဏွာက္က်င္း အဲေလ ဦးေဏွာက္ေဆး ဖို႔ပါ။ ေအာက္ပါ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းေလးမွာ အခ်က္အလက္ အမွန္ေတြေရာ အမွားေတြေရာ ေရာသမေမႊထားပါတယ္။ ေမးခြန္းကေတာ့ မွားေနတဲ့အခ်က္ေလးေတြကို ရွာေပးဖို႔ပါပဲ။ ကဲဘယ္သူ အမ်ားဆံုးေတြ႔နိုင္မလဲ။

စက္ေခါင္းေမာင္း ဦးဘေမာင္သည္ ပင္စင္ယူရန္ ရက္ပိုင္းမွ်သာ လိုေတာ့

သည္။ ဒီတစ္ေခါက္ မႏၱေလး- ရန္ကုန္ အဆန္ ခရီးစဥ္သည္ သူ႔အတြက္ ပင္စင္မယူခင္ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေမာင္းရမည့္ ခရီးစဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ ယူနီေဖါင္းကို က်နစြာဝတ္ၿပီး လိုင္းခန္းမွ လွမ္းထြက္လိုက္စဥ္တြင္ ရုတ္တရက္ သူေရွ႕မွျဖတ္ေျပးသြားေသာ တစ္ကိုယ္လံုး နက္ေမွာင္ေနသည့္ ေၾကာင္နက္ႀကီး တစ္ေကာင္ကို ခလုတ္တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။ သူ ဟန္ခ်က္ကို ထိမ္းလိုက္ရင္း စိတ္ထဲတြင္လဲ မသက္မသာ ျဖစ္သြားသည္။ ယခုလို ခရီးသြားခါနီး ေၾကာင္နက္ တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရျခင္းသည္ နိမိတ္မေကာင္းဟု သူၾကားဖူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒါေတြဟာ အယူသီးမူ သက္သက္ပါေလ ေမ့လိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဟု ေတြးရင္း ေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္ၿပီး ဘူတာဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
လိုအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ယူၿပီး အျခားတာဝန္က်ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္အတူ ရံုပုိင္ႀကီး ရုံးခန္းမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ညေန ၄နာရီ ထိုးလုပါၿပီ။ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း ဂါတ္ဘိုတြဲနား အေရာက္တြင္ ဦးဘေမာင္သည္ စာရြက္ကို တစ္ခ်က္ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ခရီးသည္ ၅၂၀ေယာက္ ကုန္ခ်ိန္ ၂၀ တန္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲမွ စာရြက္ထပ္ကို လက္မွတ္စစ္ ေမာင္လွကို ကမ္းေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ အလုပ္ခြင္ျဖစ္ေသာ စက္ေခါင္းတြဲ ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ ေလေတာ့သည္။
ညေန ၅ နာရီ ၁၅မိနစ္ တြင္ ရထားႀကီးသည္ မႏၱေလး ဘူတာႀကီးမွ စတင္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ရထားႀကီး သည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကအတုိင္း အနည္းငယ္မွ် မေျပာင္းလဲပဲ ဆူဆူညံညံႏွင့္ မွန္မွန္ႀကီး ခုတ္ေမာင္းေနေလသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေနာက္ဆံုးပဲ ဟူေသာ အသိျဖင့္ ဦးဘေမာင္သည္ သူကိုင္တြယ္ ၾကည့္ရူေနၾက စက္ခလုပ္မ်ား ဒုိင္ခြက္မ်ားကို အဝတ္စတစ္ခုျဖင့္ ပြတ္တုိက္ သန္႔စင္ေနမိသည္။ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕၊ ျမစ္သားၿမိဳ႕မ်ားကို ျဖတ္ေမာင္းလာေသာအခါ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေမွာင္စပ်ိဳးၿပီျဖစ္၍ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ မီးေရာင္ေလးမ်ားကို လွမ္းျမင္လာရသည္။ အျမန္ရထားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘူတာတိုင္းမွာမရပ္ေပ။
သာစည္ဘူတာသို႔ မေရာက္မွီလမ္းတြင္ စာပို႔ ရထားတစ္စီးကို အခ်က္ျပ၍ တစ္ဘက္လမ္းမွေန ေက်ာ္တက္ လာခဲ့ေလသည္။ သာစည္ဘူတာတြင္ လူ အေယာက္ ၈၀ ဆင္းသြားၿပီး ၃၄ေယာက္ တက္လာသည္။ ကုန္ အတင္အခ် မရွိေပ။ သာစည္မွထြက္လာေသာအခါ ည ၈နာရီခြဲ ၿပီးေလၿပီ။ ညနက္လာသည္ႏွင့္အမွ် စက္ေခါင္းတြဲ၏ ညာဘက္ၿပဴတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရေသာ လႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာေနသည္။ ရထားလမ္းႏွင့္ ကားလမ္းၿပိဳင္ေသာ ေနရာအေရာက္တြင္ တဘက္ကားလမ္းေပၚမွ ပါဂ်ရို အမ်ိဳးအစား ကားေလးတစ္စီးကို လေရာင္ေအာက္တြင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကားေလးသည္ ပထမတြင္ ရထားႏွင့္ အၿပိဳင္ေမာင္းေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း အေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့သည္။ ရုတ္တရက္ လယ္ကြင္းေတြကုန္သြားၿပီး ေတာတန္းေလးတစ္ခု ရိပ္ကနဲ ေပၚလာကာ အလယ္မွ ျခားသြားသျဖင့္ ကားလမ္းမလည္း ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ေျပာင္ အၿမီးေထာင္ေလၿပီ။ ဦးဘေမာင္သည္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွ် အက်င့္ျဖစ္လာ ခဲ့သည့္အတုိင္း အိပ္ခ်င္စိတ္ မျဖစ္မိေပ။ ခရီးသည္ အမ်ားစုမွာ အိပ္ေမာက်ေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးဘေမာင္မွာ စက္ေခါင္းတြဲ အတြင္းမွ စက္ကိရိယာမ်ားကို စစ္ေဆးလိုက္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာလိုက္ႏွင့္ သူ႔တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနသလို ရထားႀကီးသည္လည္း မွန္မွန္ႀကီး ခရီးႏွင္ေနေလသည္။ ညသန္းေခါင္တိုင္လုခ်ိန္ ၁၁နာရီ ၂၀မိနစ္တြင္ ပ်ဥ္းမနား ဘူတာကို ေရာက္ပါၿပီ။ ခရီးသည္ ၁၄၈ ဦး ဆင္းသြားၿပီး အတက္ခရီးသည္ မရွိေပ။ တခ်ိဳ႕ခရီးသည္မ်ားမွာ ဆက္လက္ အိပ္ေမာက်ေနၾကေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေၾကာင့္ နိုးလာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ညလယ္စာအျဖစ္ ဘူတာတြင္း စားေသာက္ဆုိင္မွ မုန္႔ဝယ္စားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က အေညာင္းေျပ အညာေျပ ပလက္ေဖါင္းေပၚ ေခတၱလမ္း ဆင္းေလွ်ာက္ ၾကေလသည္။ မၾကာမွီပင္ ဥၾသသံႏွင့္အတူ ရထားႀကီးသည္ ပ်ဥ္းမနား ဘူတာမွ ဆက္လက္ ထြက္ခြာလာျပန္ေလသည္။
သန္းေခါင္ေက်ာ္၍ ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ကူးေလၿပီ။ သာဝတၳိ၊ ဆြာ၊ ေရတာရွည္ စသည့္ ဘူတာငယ္ေလးမ်ားကို ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲတြင္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ငူဘူတာတြင္လည္း ခရီးသည္ အတက္အဆင္းမရွိေသာေၾကာင့္ မရပ္ပဲ ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ သန္းေခါင္ႏွင့္ လင္းအားႀကီး အၾကားကာလသည္ ည၏ အေမွာင္မိုက္ဆံုး အခ်ိန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သၾကားစက္ရွိေသာ ေဇယ်ဝတီႏွင့္ ျဖဴးၿမိဳ႕တို႔သည္ ညအေမွာင္တြင္ အိပ္ေမာက် ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ေညာင္ေလးပင္ ေက်ာ္ေသာအခါ လင္းအားႀကီး အခ်ိန္ေရာက္ေပၿပီ။ ျပြန္တန္စာ ႏွင့္ ဒိုက္ဦး ၿမိဳ႕ တုိ႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္အၿပီးတြင္ ထြက္ျပဴစ ေနေရာင္ႏွင့္ အတူ ရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာခြင့္ ရျပန္ပါၿပီ။ ဘူတာမ်ားတြင္ ယခင္လို ေရအိုးေလးေတြ ရြက္ၿပီး “ေရရမယ္ ေရေအး”ဟု ေအာ္ေရာင္းေနေသာ “ဘယ္ေလာက္လဲ” ဟုေမးလွ်င္ “ေစတနာ ရွိသေလာက္ပါ” ဟုေျဖတတ္ေသာ ကေလးငယ္ေလးမ်ားကို မေတြ႔ရတာ ၾကာေလၿပီ။
ဦးဘေမာင္သည္ သည္လမ္းခရီးကို မ်က္ေစ့မွိတ္လိုက္လွ်င္ပင္ ျမင္ခ်င္သည့္ ေနရာကို ျပန္ျမင္ႏိုင္သည္ အထိ ကြ်မ္းဝင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကည့္၍ မဝနိုင္သလို ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုတစ္စိုက္ေလ့လာ မွတ္သားေနမိသည္။ သူ ပင္စင္ယူၿပီးလွ်င္ ဒီခရီးကို တစ္ႏွစ္ေန၍မွ တစ္ေခါက္ေရာက္ပါေတာ့မလား ဟုေတြးရင္း စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္း သလိုပင္ခံစားမိ၏။ ပဲခူးဘူတာကို နံက္ ၇ နာရီ ၁၅ တြင္ ဆိုက္ေရာက္ေလသည္။ ပဲခူးတြင္ ခရီးသည္ ၁၁၉ ဦး ဆင္းသြားၿပီး ၁၂ ဦး ျပန္တက္လာခဲ့သည္။
ပဲခူးမွ ထြက္ေသာအခါ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူေန အိမ္ေျခမ်ားႏွင့္ ရြာေလးမ်ား ပိုစိပ္လာ၏။ တခ်ိဳ႕က ရထားလမ္း အနီးမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က အေဝးမွာ။ တခ်ိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ ဘူတာေလးေတြရွိ၏။ ရြာမ်ားအၾကားတြင္ လယ္ကြင္းမ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ေတာတန္း ကုန္းျမင့္မ်ား ပါးသြားၿပီး ညီညာေသာ လြင္ျပင္မ်ားအျဖစ္ တျပန္႔တၿပဴး ျမင္ေနရ၏။ တခါတရံ ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးမ်ားကို ျဖတ္ရ၏။ ရထားႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း ခရီးစဥ္၏အဆံုး ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ နီးလာသလို ဦးဘေမာင္သည္လည္း မီးရထားဝန္ထမ္းဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီျဖစ္သည္။ ဦးဘေမာင္သည္ မဆီမဆိုင္ ရုတ္တရက္ အိမ္မွအထြက္တြင္ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ေၾကာင္နက္ႀကီးကို သတိရမိေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရုတ္တရက္ မထင္မွတ္ထားေသာ အျခင္းအရာ တစ္ခု ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ဝုန္းကနဲ အသံႀကီးႏွင့္ အတူ၊ စက္ေခါင္းတြဲတစ္ခုလံုးတုန္ခါသြား၏။ စက္ေခါင္းတြဲ မွန္ၿပဴတင္းေပါက္မ်ား ကြဲထြက္ကုန္ၿပီး အင္ဂ်င္ႀကီးတြင္လည္း မီးေတာက္ႀကီးတစ္ခု ရုတ္တရက္ေပၚလာ၏။ ရထားတစ္စင္းလံုးလဲ တုန္ခါၿပီး တြန္႔ဆုတ္သြားကာ အရွိန္ေလွ်ာက်သြားသည္။ ခရီးသည္မ်ား၏ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးသံမ်ား တြဲတိုင္းတြင္ ဆူညံသြားသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ား တင္ထားသည့္ ဆင့္ကေလးမ်ားမွ အထုပ္မ်ားသည္လည္း ဝရုန္းသုန္းကား ျဖင့္ ေနာက္ကို အရွိန္ႏွင့္ လြင့္ပါကုန္ၾကသည္။ ခရီးသည္ အားလံုးတို႔မွာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိပဲ တုန္လွူပ္စြာျဖင့္ ကုလားထိုင္၊ ၿပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ စသည္တို႔ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ထားၾက၏။ သားသမီးပါသူ မိဘတို႔မွာလည္း မိမိတို႔၏ သားသမီးတို႔ကို တင္းၾကပ္စြာေပြ႕ထားၾက၏။ လက္ဆြဲအိပ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္သူက ဆုပ္ထားၾက၏။
ရထားႀကီးက အရွိန္ေလွ်ာ႔က်လာေသာ္လည္း သံလမ္းေပၚတြင္ ဆက္လက္ေရြ႕လွ်ား ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သတိၱရွိသူ မ်ားက ၿပဴတင္းေပါက္မွ ကိုယ္ကို ကိုင္း၍ထြက္ၾကည့္ၾကၿပီး ေခါင္းတြဲဘက္တြင္ မီးေလာင္ေနေၾကာင္း ေျပာၾက၏။ မိုင္းထိသည္ဟု ထင္သူလည္းထင္ၾက၏။ စက္ေခါင္း အင္ဂ်င္ေပါက္ကြဲတာဟု ထင္သူလည္း ထင္ၾက၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရထား အရွိန္ေႏွးသည္ထက္ေႏွးလာရာ အခ်ိဳ႕လည္း ၿပဴတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ ခုန္ခ်ၾကေလသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ႏွင့္ အသက္ႀကီးသူမ်ား မွာမခုန္ခ်ဝ့ံပဲ ငိုသူကငိုၾကေလသည္။ ကေလးငယ္မ်ားမွာလည္း ဆူညံစြာငိုေႀကြးၾက၏။ မၾကာခင္ ရထားႀကီး ရပ္သြားေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ခရီးသည္ အကုန္လံုး လိုလို ရထားေပၚမွ အလုအယက္ဆင္းကာ လမ္းေဘး လယ္ကြင္းေတြထဲအထိ ထြက္ေျပးၾကေလ၏။ ေရွ႕ပိုင္းမွ လူအခ်ိဳ႕က စက္ေခါင္းတြဲ နားသို႔မဝံ့မရဲႏွင့္ သြားၾကည့္ၾကရာ စက္ေခါင္းတြဲ အလယ္ပိုင္း အင္ဂ်င္ခန္း အေပၚဘက္ ေခါင္မိုးေဇာင္းတြင္မီးခိုး တလူလူထြက္ေနေသာ အေပါက္ႀကီး တစ္ေပါက္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေနာက္ပိုင္း ဂါတ္ဘိုတြဲမွ တာဝန္ရွိသူမ်ား အေျပးအလႊား ေရာက္လာၿပီး ခရီးသည္မ်ားကိုု ေနာက္ဆုတ္ ေပးရန္ ေတာင္းပန္ရေလသည္။
မၾကာမွီပင္ ေခါင္းတြဲအနီးသို႔ လူမ်ား ဝိုင္းအံုလာၿပီး ပါလာေသာ ဖုန္း၊ ကင္မရာတို႔ကို ထုတ္၍ ဓါတ္ပံုရိုက္သူက ရိုက္ၾကေလသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားကလည္း မရိုက္ရန္တားၾကေလ၏။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ေၾကးမ်ားလည္း ေပးၾက ေလေတာ့သည္။ မိုင္းထိတာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အင္ဂ်င္ေပါက္ကြဲတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းမွူည႔ံ၍ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အျခားမေက်နပ္ခ်က္မ်ားကိုပါေရာ၍ မီးရထားဝန္ထမ္းမ်ားအား ျပစ္တင္ ေျပာဆိုၾကေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခရီးသည္ တစ္ဦးက အေပါက္ႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာရင္း အင္ဂ်င္ေပါက္တာလည္း မျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း ႏွင့္ ေလယာဥ္ေပၚမွ ေသနပ္အႀကီးစားႏွင့္ ပစ္သြားတာသာ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာ ဆိုေလ၏။ ထိုအခါ ေဘးမွလူမ်ားလည္းထိုသူကို ဝိုင္းရယ္ၾကေလသည္။ ခရီးသည္ အမ်ားစုမွာ စိတ္ညစ္ရသည့္ အထဲ ထိုလူ၏ ထင္ေၾကးေၾကာင့္ ၿပံဳးရေလေသာေၾကာင့္ မအီမလည္မ်က္ႏွာမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ကမူ ေလယာဥ္သံ ေသနပ္သံတုိ႔ မၾကားရေပမယ့္ ေခါင္မိုးေဇာင္းမွ အေပါက္ႀကီး အေနအထားအရ ထိုသူေျပာတာ ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေထာက္ခံၾကေလသည္။
တျဖည္းျဖည္း ေနျမင့္လာေလၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ရြာမ်ားမွလူမ်ားမွာလည္း သတင္းၾကားၿပီး ရထားရွိရာသို႔ လာၾကည့္ၾကရာ ပြဲေတာ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။ ရထားကား ေမာင္း၍ မရေတာ့ေလၿပီ။ တာဝန္ရွိသူမ်ားမွ ခရီးသည္မ်ား ရန္ကုန္သို႔ ဆက္သြားနိုင္ရန္ စီစဥ္ရေလသည္။ ကံေကာင္းသည္မွာ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္းႏွင့္ သိပ္မေဝးသျဖင့္ ခရီးသည္မ်ားကို စာရင္းေကာက္ၿပီး ကားမ်ားကိုတား၍ ရန္ကုန္သို႔ ဆက္သြားနိုင္ရန္ ကူညီ ေပးရေလသည္။ ခရီးသည္မ်ားမွာ ပိုက္ဆံလည္း ထပ္ကုန္ ခရီးလည္း ၾကန္႔ၾကာသျဖင့္ စိတ္ညစ္ကုန္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ ခရီးသည္မွ ထိခုိက္ဒဏ္ရာမရသည့္ အတြက္ တာဝန္ရွိသူမ်ားမွာ စိတ္သက္သာရာရၾကသည္။
ေနညိဳေသာအခါ အေရွ႕ဘက္ရွိ ပဲခူးရိုးမ အရိပ္ေၾကာင့္ အေအးဓါတ္ပိုလာေလသည္။ ရထားေပၚမွ ခရီးသည္ အားလံုးလည္း အလွ်ိဳအလွ်ဳိ ႀကံဳရာကားမ်ားႏွင့္ လိုက္ပါသြားၾက ၿပီျဖစ္၍ ရထားနားတြင္ တာဝန္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ရြာနီးခ်ဴပ္စပ္မွ စပ္စုတတ္သူတခ်ိဳ႕သာ မလွမ္းမကမ္းမွေန ေယာင္လည္လည္လုပ္ရင္း က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားထဲတြင္ ထိုသတင္းသည္ အထူး သတင္းအျဖစ္ ၆လိုင္း စာလံုးမည္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ပါလာေလေတာ့သည္။ ဟန္းဖုန္းႏွင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာမ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုမ်ားလည္း ေဖၚျပနိုင္ၾကေလသည္။ ခရီးသည္ ၂၃၀ ေယာက္ႏွင့္ ရထားေပၚမွဝန္ထမ္း မ်ားမွာ တစ္ဦးမွထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရၾကေသာ္လည္း စက္ေခါင္းေမာင္းသူ ဦးဘေမာင္မွာမူ အခင္းျဖစ္ပြားခ်ိန္တြင္ပင္ ရထားေခါင္းတြဲထဲမွာ ေသဆံုးသြားေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္ မီးေလာင္ ေပါက္ကြဲမူ ျဖစ္ရသည္ကိုမူ စံုစမ္းေနဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚျပပါရွိေလသည္။ လူအမ်ားမွာလည္း စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ သတင္းကို နားစြင့္ေနၾကေလသည္။
မၾကာမွီမွာပင္ စံုစမ္းစစ္ေဆး ေရးအဖဲြ႔၏ အစီရင္ခံစာ ေပၚထြက္လာၿပီး လူအမ်ား အျဖစ္မွန္ကို သိၾကရေလေတာ့သည္။ အျဖစ္မွန္ကား ထူျခားတုိက္ဆုိင္စြာပင္ ေကာင္းကင္မွ ဥကၠာခဲတစ္ခု က်လာရာတြင္ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲဆိုသလို ခုတ္ေမာင္းေနေသာ ရထား၏ စက္ေခါင္းေပၚကိုမွ တိုက္ရိုက္ထိမွန္ရျခင္းျဖစ္၏။ အင္ဂ်င္တံုးကိုပါ ေဖါက္ဝင္ေနေသာ ဥကၠာခဲအစမ်ားကိုလဲ ေတြ႔ၾကရေလသည္။ ကံဆိုးလွေသာ ဦးဘေမာင္ကား ပင္စင္မယူခင္ သူခ်စ္ေသာ လုပ္ငန္းခြင္၌ပင္ အသက္ဆံုးရ ေလေတာ့သည္။ လက္မွတ္စစ္ ေမာင္လွကား ေၾကာင္နက္ႀကီးကို ျမင္တုိင္း သူ႔ဆရာ ဦးဘေမာင္ကို သတိရေနေလေတာ့သတည္း။

_______
ကြန္းေဇာ္