စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ ပညာေရး (၁)
|
7:40 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
- Published on Tuesday, 30 October 2012 06:45
- Written by တင္ညြန္႔
မၾကာေသးမီက Facebook ေပၚတြင္ ေအာက္ပါ post ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
ပညာေရး ေျပာင္းခ်င္ရင္ ဒီလူေတြကို အရင္ေျပာင္းဖို႕လိုတယ္။
- ဗိုလ္မွဴးေအးၾကဴ - ဒုတိယဝန္ႀကီး
- ဗိုလ္မွဴးဘိုဝင္း - ညႊန္ခ်ဳပ္ (ပညာေရးစီမံကိန္းႏွင့္ေလ့က်င့္ေရးဦးစီးဌာန)
- ဗိုလ္မွဴးကိုကိုတင္ - ဒု ညႊန္ခ်ဳပ္ (ပညာေရးစီမံကိန္းႏွင့္ေလ့က်င့္ေရးဦးစီးဌာန)
- ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္စိုး - ဒု ညႊန္ခ်ဳပ္ (ပညာေရးစီမံကိန္းႏွင့္ေလ့က်င့္ေရးဦးစီးဌာန)
- ဗုိလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္သူ - ညႊန္ခ်ဳပ္ (အမွတ္(၁)အေျခခံပညာဦးစီးဌာန)
- ဗိုလ္မွဴးမ်ိဳးညႊန္႕ - ဒုညႊန္ခ်ဳပ္ (အမွတ္(၁)အေျခခံပညာဦးစီးဌာန)
- ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအးလြင္ - ညႊန္ခ်ဳပ္ (အမွတ္(၂)အေျခံပညာဦးစီးဌာန)
- ဗိုလ္မွဴးရဲလြင္ေအာင္ - ဒုညႊန္ခ်ဳပ္ (အမွတ္(၂)အေျခခံပညာဦးစီးဌာန)
- ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ဳိးျမင့္ - ညႊန္ခ်ဳပ္ (အမွတ္(၃)အေျခခံပညာဦးစီးဌာန)
- ဗိုလ္မွဴးႀကီးအုန္းျမင့္ - ညႊန္ခ်ဳပ္ (ပညာေရးသုေတသနအဖြဲ႔ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံစာစစ္ဥကၠဌ)
ဝန္ႀကီး အဆင့္မွာ စစ္တပ္ကလာလာ ႏိုင္ငံေရး ပါတီက လာလာပါ ဘယ္ဌာနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ညြန္ခ်ဳပ္၊ ညြန္မွဴးအဆင့္ဆိုတာ operation ကို ေနာေက်ေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။
Alex Rain
အထက္ပါစာစုေလးကို တင္လိုက္သူက မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ တင္လိုက္သည္ေတာ့မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ ပညာေရးဌာနသို႔ စစ္တပ္မွေျပာင္းဝင္လာသူေတြ ဤမွ် မ်ားလာျခင္းအေပၚ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိသည္။
စာသင္ျခင္းႏွင့္ စစ္တိုက္ျခင္းသည္ မတူပါ။ စာသင္ျခင္းတြင္ အႏုပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာ၊ စာနာ ေထာက္ထားျခင္း၊ သနားၾကင္နာျခင္း၊ ေပးေဝမွ်ယူ ခံစားမႈရွိျခင္းစသည့္ အႏုပညာေပါင္းစံု ပါဝင္ေနပါသည္။ စစ္တပ္က စစ္သားေတြ ပညာေရးေလာကထဲေရာက္လာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ကိုင္တြယ္ျခင္းသည္ ပညာေရး ဌာနအတြက္ ေကာင္းရန္ေလာ၊ ဆိုးရန္ေလာဆိုသည္မွာ ရလဒ္မ်ားျဖင့္ တိုင္းတာရမည္သာျဖစ္ပါသည္။ ၁၀ စု ေပါင္းမ်ားစြာ စစ္သားမ်ား ပညာေရးေလာကတြင္ စိုးမိုးလာခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာ့ပညာေရး ဘာေတြ တိုးတက္ေျပာင္း လဲသြားပါသနည္း။
မၾကာေသးမီက 7 Day News Journal တြင္ “အစိုးရဌာနမ်ားအတြင္းက မိုးက်ေရႊကိုယ္မ်ား” ဆိုသည့္ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ ေရးသူမွာ ထြန္းခိုင္ဟုသိရၿပီး ျမတ္စုမြန္၊ အိျဖဴမြန္၊ ဝတ္ရည္ေအာင္ တို႔က အားျဖည့္ထားသည္ဟု ဆိုထားသည္။ သူတို႔က အဖြင့္မွာကတည္းက
“အရပ္ဘက္အစိုးရဌာနမ်ားအတြင္း မိုးက်ေရႊကိုယ္ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ား ဝင္ေရာက္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္း က လုပ္သက္ရွိ အရပ္သားဝန္ထမ္းတို႔အား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေစ” ဟုဖြင့္ထားသည္။ ဆက္ၿပီး
“သူတို႔အေခၚ ေလထီးတပ္သား (သို႔မဟုတ္) မိုးက်ေရႊကိုယ္မ်ားဟု လူသိမ်ားသည့္ တပ္မေတာ္မွ ေျပာင္းေရႊ႕ လာသည့္ လုပ္ငန္းမကၽြမ္းက်င္သူမ်ားအား ရာထူးႀကီးႀကီးေပးကာ ဌာနအတြင္းရွိ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား အထက္တြင္ ထားရွိေစျခင္းသည္ အဆိုပါဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာက္သြားကာ လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္ စိတ္မ်ား ကုန္ခမ္းေစသည့္ အခ်က္မ်ားအနက္ တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း အၿငိမ္းစားႏွင့္ လက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ဌာနဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းမ်ားက ေျပာၾကားသည္” ဆိုသည့္ ေထာက္ျပခ်က္ေလးသည္ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႔ေလး ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဖိုးသူေတာ္ကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္ကကဲကဲေတြ ထိုတပ္မေတာ္ သားေတြေရာက္လာမွ ျဖစ္ၾကသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ပညာေရးဌာန တိုင္းအဆင့္ရာထူးႀကီးေတြလည္း ေျပာင္းလဲမႈမ်ား သည္။ အေရးအခင္းတြင္ ခပ္ဆိုးဆိုး တိုင္းၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ခပ္ဆိုးဆိုး အရာရွိဆိုးေတြေရာက္လာသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပဲခူးၿမိဳ႕လည္းပါသည္။ တိုင္းအဆင့္အရာရွိတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး အဟိန္း အေဟာက္မ်ား ၾကားတြင္ ပညာေရးဌာနမွဆရာ ဆရာမမ်ား စိတ္ေတြပင္ပန္း ညိႇဳးႏြမ္းၾကရသည္။ ပိုဆိုးသည္က စစ္တပ္စကား ကို ထို အရပ္သားအရာရွိမ်ား အငွားသံုးလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲလိုခ်င္တယ္” ဟု အစည္းအေဝးတိုင္းတြင္ မၾကာခဏ ေျပာလာျခင္း က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာေရးဌာနႏွင့္ မည္သို႔မွ် မအပ္စပ္သျဖင့္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွသည္။ ဆရာေလာက တြင္ အၾကင္နာေမတၱာေတြျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳကာ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကေသာ အသုိင္းအဝန္းေလး သည္ “လုပ္ရင္လုပ္ မလုပ္ရင္ျဖဳတ္” ဆိုသည့္ အာဏာသံမ်ားေနာက္တြင္ ပင္ပန္းခဲ့ၾကရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာေလာကတြင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ေဖးမကူကာ၊ ဘဝတူခ်င္း ယိုင္းပင္းကူညီတတ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့သမွ် ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ရာထူးႀကီးငယ္ မဟူ “ဆရာ” “ဆရာမ” ဟုသာ ခ်စ္စဖြယ္ေခၚၿပီး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ဆက္ဆံခဲ့ၾကသည္။ တစ္ရြာ တစ္ေက်ာင္း ေရာက္ သည့္ေက်ာင္းတြင္ စားစရာ၊ အိပ္စရာ၊ ေနစရာမရွား အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းသည့္ စိတ္ဓာတ္ေတြရွိၾကသည္။ ဆရာအခ်င္းခ်င္း အရာရွိက လက္ေအာက္ငယ္သားကို ဆက္ဆံသလိုမ်ဳိး မရွိခဲ့သျဖင့္ ဆရာေလာက စိတ္ခ်မ္း ေျမ႕စရာ ေကာင္းခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ အလိုေတာ္ရိ အရာရွိဆိုးမ်ားသည္ ယခင္ မဆလေခတ္မွ အာဏာကို နအဖ ေခတ္သို႔ ဆက္ယူလာသည္။ အထူးသျဖင့္ မဆလေခတ္တြင္ ပညာေရးဌာနႏွင့္ မ်က္ေျချပတ္ၿပီး ပါတီအရိပ္ ဝင္ခိုကာ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္စားသူမ်ားသည္ ပညာေရးဌာနသို႔ မူလရာထူး၊ အဆင့္ျမင့္ရာထူးမ်ား ျဖင့္ တစ္ဖန္ ေရာက္လာျပန္ကာ ဖိႏွိပ္မႈႏွင့္ အာဏာကို ဆက္လက္အသက္သြင္းၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ ထင္ရွားသည္မွာ “မာလ္တီမီဒီယာ” ဆိုသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ႏွင့္ ပညာေရးဌာနမွ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္တို႔ လက္စြမ္းျပသည့္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ား ေက်ာေကာ့ေနေအာင္ ခံစားၾကရသည္။
မာလ္တီမီဒီယာ စာသင္ခန္းမ်ားမဖြင့္မီ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ႏွင့္အဖြဲ႔ လာၿပီးမဖြင့္မီ၊ ထိုဖြင့္ မည့္ေက်ာင္းမ်ားကို တစ္လခန္႔ႀကိဳတင္ၿပီး ဇာတ္တိုက္ရပါသည္။ ပထမဦးဆံုး ညႊန္ခ်ဳပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ကို ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္းေျခာက္မည္။ မလုပ္ရင္ျဖဳတ္မည္။ ေျပာင္းမည္။ ပင္စင္ေပးမည္စသည္ျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ေျပာၿပီး တာဝန္ေတြေပးအပ္ကာ ျပန္သြားမည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ညႊန္ခ်ဳပ္ႀကီးလူယံု စစ္သံ၊ စစ္ဟန္ေပါက္ေနေသာ လက္ေထာက္ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး တစ္ေယာက္ ကို ထိုေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားခဲ့မည္။ ထိုသူက ေက်ာင္းအုပ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆရာ ဆရာမမ်ားကိုလည္း ေကာင္း လူမထင္သည့္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ တစ္ေက်ာင္းလံုးလွည့္ကာ ဟိန္းေဟာက္ၿပီး ခိုင္းခ်င္တာေတြ ခိုင္းမည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားကို ကြင္းထဲထုတ္ ေနလွမ္းကာ သတိ၊ သက္သာ၊ ေအးေစဆြဲခိုင္းၿပီး ကမာၻမေၾကသီခ်င္းကို မညီမခ်င္းဆိုခိုင္းမည္။ ေက်ာင္းမိဘဆရာ အသင္းအဖြဲ႔ဝင္ လူႀကီးမ်ားကိ္ု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကို ႀကိဳသလို ဇာတ္တိုက္မည္။ သူကိုယ္တိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔လို ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည့္စတိုင္လုပ္ၿပီး မိဘဆရာအသင္းလူႀကီးေတြကို လက္အုပ္ခ်ီကာ ႀကိဳခိုင္းမည္။ “ပဥၥဂုဏံ အဟံဝႏာၱမိ၊ အာစရိယဂုဏံ အဟံဝႏာၱမိ၊ မဂၤလာပါ ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” ဆိုသည့္စကားလံုးကို တစ္ေက်ာင္းလံုး မညီမခ်င္း ျပန္ရြတ္ခိုင္းမည္။ မိဘဆရာအသင္းမွ လူႀကီးမ်ားကို ကမာၻမေၾကသီခ်င္းမရသျဖင့္ ကြင္းထဲတြင္ ေမာင္းရာမွ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ေက်ာင္းသားဘိုးေအႀကီးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္လဲက်သြားၿပီး ေဆး႐ံု တင္ရသည္အထိ ညႊန္ခ်ဳပ္၏လက္ပါးေစကလည္း လက္ေစာင္းထက္လွသည္။
မာလ္တီမီဒီယာဖြင့္ပြဲ က်င္းပခ်ိန္သည္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ေလာက္သာရွိပါလိမ့္မယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ျမန္လွေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔သည္ တစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္ “မဂၤလာပါ ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” ဆိုသည့္ စကားသံေလးေတြကို ၿပံဳးျပၿပီး ေနာက္ဆံုး လက္ကေလးေဝွ႔ယမ္းကာ ေက်ာင္းမွထြက္ခြာသြားမွ ထိုေက်ာင္းလည္း စစ္မိန္႔၊ စစ္သံျဖင့္ အရပ္သားစစ္စစ္၏ ဟိန္းေဟာက္သည့္ဒဏ္မွ ကင္းလြတ္ကာ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ၾကသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက မာလ္တီမီဒီယာကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခိုင္းသည္။ ပညာေရးဝန္ႀကီးႏွင့္ ညႊန္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ က မျဖစ္ႏိုင္မွန္း၊ သဘာဝမက်မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ လိမ္ညာၿပီး ဇာတ္ထြက္ခိုင္းသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာမ်ားက ကလိမ္ၿခံဳဇာတ္ကို ဝိုင္းကေပးၾကသည္။ ဗီလိန္ေတြက ဇာတ္နာေအာင္ ေျချဖင့္နင္းၿပီး မိုးလင္းအထိ ႏွစ္ပါးသြား ခိုင္းသည္။ ၈၈ အေရးအခင္းကတည္းက ဦးက်ဳိးေနေသာ ေက်ာင္းဆရာမ်ားသည္ ျပန္လည္းမေျပာရဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ တာကို မေဝဖန္ရဲ၊ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္းၿပီး နားညည္းသက္သာေစရန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးလိုက္ၾက သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မာလ္တီမီဒီယာသည္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဖြင့္ၿပီးေနာက္ မအီမသာ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကရသည္။
ငွားထားသည့္ ကြန္ပ်ဴတာေတြျပန္ပို႔ၾက၊ ေဆးသုတ္ထားသည့္ အခန္းမ်ားတြင္ စာသင္ခံုေတြျပန္ထားၾက၊ ဟန္ျပတပ္ထားေသာ နားၾကပ္ေတြ ကက္ဆက္ေတြကို ျပန္ျဖဳတ္ၿပီး ဆိုင္ျပန္ပို႔ၾက၊ ေနာက္ပိုင္း မာလ္တီ မီဒီယာပြဲအတြက္ အငွားလိုက္တပ္ေပးေသာ အဖြဲ႔ေတြေတာင္ ေခတ္စားလာသည္။ ကားႏွင့္လာ၊ တပ္ဆင္၊ ပြဲၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖဳတ္သိမ္း၊ ငွားခကို ေန႔စားႏွင့္ရွင္းေပး၊ ဟန္က်လိုက္သည့္ ေခတ္မီေက်ာင္းမ်ားထူေထာင္ေရး စနစ္။
ဤသို႔ လိမ္ညာလုပ္ကာ ဟန္ေရးျပရသည္ကို အထက္မွ မသိပါ။ ေအာက္ေျခမွလုပ္တာျဖစ္သည္ဟု ေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဘယ္ပစၥည္းကို ဘယ္မွာယူ၊ ဘယ္အဖြဲ႔ကို ဘယ္ကသာငွား၊ ကိုယ့္လူ ကိုယ့္အဖြဲ႔သားမ်ားႏွင့္ ဇာတ္ကသလို ေရာက္လာေစရန္ အဆိုပါ အထက္ပိုင္းမွသာ စီစဥ္လာၾကျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအာက္ေျခက ညာသည္ဟူေသာ အေျပာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္လက္မခံရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြန္ပ်ဴတာမရွိေသာ ေက်ာင္းမ်ားတြင္၊ ကြန္ပ်ဴတာမတတ္သည့္ ကေလးမ်ားကို တစ္ေန႔တစ္ညေလာက္ ဖြင့္/ပိတ္ တတ္ေစရန္သင္ေပးၿပီး လူႀကီးေတြကို ညာခိုင္းရသည့္ ဇာတ္တိုက္မႈတြင္ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ဆက္ပါမည္
0 comments:
Post a Comment