အနာဂတ္မဲ့မ်ား

by Win Ko on Friday, October 26, 2012 at 7:27pm 

မနက္လင္း အိပ္ရာနုိးသည္ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ ဇနီးသည္ႏွင့္ စကားအေျခအတင္ ျဖစ္ရသည္က ေန႔စဥ္ရက္ ဆက္ျဖစ္ေနျပီ။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲကုိ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔က ဒုတိယအၾကိမ္ စတင္ဝင္ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္က သားၾကီး ၄ လသားသာ ရွိေသးသည္။ ယခုသားၾကီးအသက္က ၇ ႏွစ္အတြင္း၊ ဒုတိယေမြးသည့္ သားငယ္အသက္က ၄ ႏွစ္အတြင္း ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။

အတူတကြ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခံယူခဲ့ၾကသည့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တတိယနုိင္တခုခုသုိ႔ ခုိလႈံခြင့္ရရွိသြားခဲ့ၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ကံတရားေဖးမမႈမရွိေသာ က်ေနာ့္မိသားစုနွင့္ က်န္လူအနည္းစုသာ အနာဂတ္ကုိ ၾကိဳလင့္တမ္းတေနရဆဲ။

သားၾကီးက  အေမးအျမန္းထူသည္။

“ဘဘ ဦးလူဗုိလ္လည္းသြားျပီ၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဘဘ ဦးထူးေအာင္တုိ႔လည္း သြားေတာ့မယ္။ သားတုိ႔က ဘယ္ေတာ့ သြားရမွာလဲ ေဖေဖ” လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ့စကားက ရင္ဝမီးစႏွင့္ အထုိးခံရသည္ထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ သာမည္ထင္သည္။

သူတုိ႔ဘဝ အနာဂတ္အတြက္ ေျဖဆုိခြင့္ေတြ က်ေနာ့္မွာကုန္ဆံုးသြားျပီလား ဆုိတာေတာ့ က်ေနာ္မသိေတာ့။ နုိင္ငံမဲ့သည့္ ဘဝကုိ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္။ သားတုိ႔ဘဝမွာေတာ့ အမိနုိင္ငံေတာ္ တခုခုကုိပုိင္ဆုိင္ ခြင့္ ရရွိေစခ်င္သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဘဝကုိ အေကာင္းမြန္ဆံုး ပံုေဖာ္ေပးခ်င္သည့္ဆႏကုိ ခ်ဳပ္တည္းလုိ႔ မရ။ ခက္ေနသည္က ဒုကၡသည္။ ဘဝေတြကုိ ဝကြက္အပ္ထားၾကရသည္။ ကုိယ့္အနာဂတ္ ကုိယ္ဖန္တီးပုိင္ခြင့္မရွိ။ မြန္းက်ပ္မႈ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက ေန႔စဥ္ႏွိပ္စက္ခံေနၾကရသည္။

သားၾကီးႏွင့္ သားငယ္က အမူအက်င့္ မတူၾက။ သားၾကီးက မ်က္ႏွာဝုိင္းဝုိင္း၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဝဖုိင့္ဖုိင့္။ စာေတာ္သလုိ ဘာသာေရးလည္း ကုိင္းရႈိင္းသည္။ မိဘအယုအယကုိ ႏွစ္သက္ျမတ္နုိးသလုိ ၾကမ္းတမ္းစြာ ကုိင္တြယ္လုိ႔မရ၊ ေခ်ာ့ျမဴေျပာဆုိျခင္းကုိ ႏွစ္သက္သည္။ ႏွလံုးအားနည္းေသာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းေသာအခါ ေမ့ေျမာသြားတတ္သည့္အတြက္ အျမဲသတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။ သားၾကီးက ထမင္းအျဖဴကုိသာ စားတတ္သည္။ အသားငါးႏွင့္ အသီးအရြက္ကုိေတာ့ ေကၽြးေမြးလုိ႔မရ။ ရြံ႕မုန္းေနသည္။ ဆီဆားႏွင့္ နယ္ဖတ္ေကၽြးေသာ္လည္း မစား။ ထမင္းအျဖဴသည္သာ သူ႔အားထားရာ ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ မုန္႔ဆုိလ်င္ ေတာ့ စားသည္။ မုန္႔မစားရေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ေငးမႈိင္ထုိင္းမႈိင္းေနတတ္သည္။

အလုပ္လက္မဲ့ ဒုကသည္ဘဝမွာ ဝင္ေငြရွာရန္ ခက္ခဲေသာ္လည္း သူတုိ႔အတြက္ ရုန္းကန္ရွာေဖြေကၽြးေမြး ရသည္။

သားငယ္ကေတာ့ လူတမ်ဳိးဟု ဆုိရမည္။ ပါးလ်လ် ကုိယ္ဟန္က ႏဲြ႔ႏဲြ႔၊ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း စကားေျပာရာတြင္ ပုိင္နုိင္ခ်က္ခ်ာသလုိ ဇြတ္လုပ္တတ္သည့္အက်င့္ ရွိေနသည္။ လုိခ်င္လ်င္ မရမက ယူတတ္ သည္။ သတၱိ ေကာင္းသည္။ သားငယ္ လူ႔ဘဝထဲ ေရာက္ပံုကလည္း ဒုကသည္စခန္းတခုလံုး အံ့ၾသရသည့္ အျဖစ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။

သားၾကီးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အေမရိကန္နုိင္ငံ အေျခခ်နုိင္ေရးအတြက္ သံရံုးအင္တာဗ်ဴး ဝင္ၾကရသည္။ အင္တာဗ်ဴးျပီးဆံုးေသာအခါ က်န္းမာေရးအတြက္ ထုိင္းနုိင္ငံ ပုဂၢလိက ေဆးရံုၾကီးတခုတြင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဆရာဝန္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ေဆးစစ္ၾကရျပန္သည္။ ေသြးေဖာက္၊ ကုိယ္ဝန္စစ္၊ အဆုတ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေရာဂါ၊ ကင္ဆာ အဖုအက်ိတ္၊ ဓာတ္မွန္ရုိက္၊ သလိပ္ေထြး၊ မ်က္စိနာ စသည့္ ေရာဂါမ်ဳိးစံုကုိရွာေဖြၾကသည္။ ေဆးစစ္ခ်က္ မွတ္တမ္းထြက္လာေသာအခါ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုအားလံုး အၾကြင္းမဲ့ေရာဂါမ်ားမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ အေျခခ်ခြင့္ရမည့္ ေန႔ရက္ကုိသာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရန္ရွိေတာ့သည္။

ကံၾကမၼာ ခ်ားရဟတ္က တဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းသြားခဲ့ျပန္သည္။ ေဆးစစ္ျပီးျပန္လာလုိ႔ ၄ လေက်ာ္ေသာ ေန႔တေန႔၊ ဇနီးသည္ ဗုိက္ေအာင့္သည္ ဆုိသျဖင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းတုိ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းခံျပီး ေဆးရံုသုိ႔ပုိ႔ေဆာင္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ ေဆးရံုကုတင္ေပၚသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စမ္းသပ္ရန္အတြက္ ဝမ္းဗုိက္ကုိ လွန္လုိက္သည္ႏွင့္ အကုန္လံုး အံ့အားသင့္ကုန္သည္။ ဝမ္းဗုိက္မွာ သာမန္မဟုတ္ေတာ့။ အလိပ္လုိက္ အလိပ္လုိက္ ေဖာင္းၾကြျပီး ျမင့္ေမာက္ စူတက္လာသည္။ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနၾကသည္။ ထုိစဥ္ ဆရာမတဦးမွ သတိဝင္လာျပီး “ကေလးမီးဖြားခ်င္ တဲ့လကဏာျဖစ္မယ္။ သားဖြားေဆးရံု အျမန္ပုိ႔ၾက” ဟု ညႊန္ၾကားမွ သတိဝင္ကာ သားဖြားေဆးရံုသုိ႔ပုိ႔ရန္ လွည္းေပၚတင္ကာ အျပင္းတြန္းသြားၾကရသည္။

ေဆးရံု ကုတင္ေပၚသုိ႔ ဇနီးသည္ေရာက္သြားေသာ္လည္း က်ေနာ္က ေတြေဝေနဆဲပင္။ လစဥ္မိန္းခေလးသဘာဝ စီးဆင္းခဲ့သည္။ ဗုိက္သားကလည္း ပံုမွန္အမ်ဳိးသမီး အတုိင္းပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေသြးလံုးေလလံုး သုိ႔မဟုတ္ ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ အေကာင္ေတြမ်ားထြက္လာေလမလား စသည့္အေတြးတုိ႔ျဖင့္ လႈိင္းတံပုိးထေနခဲ့သည္။ သားဖြားဆရာမတုိ႔ကလည္း ကုိင္ရန္မဝံ့မရဲ ခပ္အန္းအန္း။ အေျခအေနက သိပ္မၾကာလုိက္ ညွစ္ခ်င္တယ္ဟု ေျပာရံုရွိေသးသည္။ ကေလးေခါင္းက ျပဴထြက္လာခဲ့ ေပသည္။ မၾကည့္ရဲ။ မ်က္ႏွာကုိ တဖက္လႊဲ ထားသည့္က်ေနာ္၊ ကေလးငိုေၾကြးသံ ၾကားေနရေသာ္လည္း ရင္မွာ တလွပ္လွပ္၊ အမ်ဳိးအမည္ မသိရေသာ စိတ္ေဝဒနာတခုက လႊမ္းျခံဳထားျခင္း ခံေနရသည္။

“ဟယ္ ေယာက္်ားေလးဟဲ့.. ကုိယ္လက္အဂၤါလည္း စံုတယ္၊ ခ်စ္စရာေလး သံုးကီလုိခဲြေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိတယ္၊ တကယ့္ကုိ အံ့ၾသဖြယ္ အေပါင္းနဲ႔ျပည့္စံုပါတယ္ အဖဘုရားသခင္” သားဖြားဆရာမေလး ေျပာသံၾကားမွ စိတ္သက္သာရာ ရရွိခဲ့သည္။ ကေလးကုိ ပတ္ရန္ အႏွီးေတာင္းေတာ့ အႏွီးမရွိ၊ “ဆရာမတုိ႔ရယ္ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ ေစာင္ေလးေတြနဲ႔ ခဏပတ္ထားေပးပါဗ်ာ က်ေနာ္အျမန္ရွာေပးမွာေပါ့” လုိ႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေျပာေနမိတဲ့ က်ေနာ္။ ေငြေၾကးႏွင့္တူတာ ျခဴးတျပားမွ မရွိ၊ သူငယ္ခ်င္း ဝင္းနုိင္နဲ႔ ရဲမင္းနုိင္ကုိေျပာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။

ထုိစဥ္ကုိဝင္းနုိင္က “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီမွာပဲေစာင့္ေန က်ဳပ္အႏွီးရေအာင္ ရွာခဲ့မယ္” ဟု ေျပာကာ ရြာေလးအတြင္းသုိ႔ သုတ္ေျခတင္ကာ ထြက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္း ကုိထူးေအာင္ေရာက္လာေတာ့ “ခင္ဗ်ား ဘာဆက္လုပ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိလဲ” ဟုေမးလုိက္ေတာ့ တံုဏွိဘာေဝ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အိမ္မွာရွိတဲ့ ေငြအကုန္ ယူလာသည္ဟု ေျပာကာ က်ေနာ့္ကုိ ထုတ္ေပးရွာသည္။ ၂၀ တန္ တရြက္၊ ငါးဘတ္ေစ့တေစ့။ ထုိေငြေလးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ သြားကာ လက္ဖက္ရည္ ၄ ခြက္ အီၾကာေကြး ၅ ေခ်ာင္းဝယ္ကာ ေမြးဖြားေပးေသာ ဆရာဆရာမတုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတရားတုန္႔ျပန္ရသည့္ ဘဝမ်ား။

နာရီဝက္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ အံုးအံုးက်က္က်က္ႏွင့္ အိမ္နီးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြႏွင့္ ကုိဝင္းနုိင္တေယာက္ အႏွီးတေပြ႔ကုိ ေပြ႔လ်က္ ေအာင္နုိင္သူၾကီးတဦးပမာ ျပံဳးရႊင္စြာ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ သတင္းၾကားသျဖင့္ အႏွီး၊ ေျခအိတ္၊လက္အိတ္၊ ေစာင္ ႏွင့္ လုိအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္တုိ႔ကုိ ဝုိင္းဝန္းကူညီေထာက္ပံ့ၾကသည္။ ဘာသာေရးအရ ဆုေတာင္းျခင္း အမႈကုိ ျပဳလုပ္သူ၊ သူတုိ႔ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ နာမည္ကုိ ေရြးၾကသူႏွင့္ ရႈပ္ေနသည္။ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာ ၃၀ ရက္မွာ သားငယ္ကုိ ေမြးဖြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

သူငယ္ခ်င္း ကုိထူးေအာင္က “ေကာက္ရ” ဟု သမုတ္သည္။ ဝင္းနုိင္က “ျဂိဳလ္သား”၊ ရဲမင္းနုိင္က “ဘူမသိ ကုိးမသိ” အခ်ဳိ႕က လူထူးဆန္းေလး စသျဖင့္ အမည္စံုလွသည္။ သားဖြားဆရာမမွ မည္သည့္အမည္ျဖင့္ ေမြးစာရင္းသြင္းမလဲဟု ေမးေတာ့ စဥ္းစားရက်ပ္ ေနသည္။ ဒီဇင္ဘာမွာ ထူးထူးျခားျခား ေမြးဖြားေသာေၾကာင့္ “ဒီဇင္ဘာထူး” ဟု မွည့္တြင္လုိက္ပါသည္။  သားငယ္ ၆ လသားအရြယ္တြင္ အေျခခ်ခြင့္အတြက္ ေနာက္ထပ္ တၾကိမ္ အင္တာဗ်ဴးေျဖဆုိရန္အတြက္ ဆင့္ေခၚ ခံရျပန္သည္။ ပထမ အင္တာဗ်ဴးႏွင့္ ဒုတိယအင္တာဗ်ဴးမွာ ၁၁ သာသာ သာျခားသည္။ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ လပုိင္းအတြင္း ကေလးငယ္တေယာက္တုိးလာသည့္ ကိစၥကုိ သူတုိ႔ဘဝင္မက် ျဖစ္ေနသည္။ စာရြက္စာတမ္း အခ်က္အလက္တုိ႔ျဖင့္ ရွင္းျပၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ေမြးစာရင္းကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေမအမည္သာပါရွိျပီး ဖခင္အမည္ မပါရွိခဲ့ေပ။ ဇာတ္လမ္းက ရႈပ္ကုန္သည္။

ထုိႏွင့္ က်ေနာ့္မိသားစုလည္း အေၾကာင္းျပန္ၾကားေျဖရွင္းခ်က္ တစံုတရာ မရရွိဘဲ၊ ဒုကသည္စခန္းထဲတြင္ ဂ်ာေအးကုိ သူ႔အေမရုိက္သည့္အျဖစ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ၇ ႏွစ္အတြင္းသုိ႔ပင္ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ ခဲ့ျပီ။ က်ေနာ္က ဒုကၡသည္ဘဝကုိ ၂ ၾကိမ္တုိင္တုိင္ ျဖတ္သန္းဖူးသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ ျပသနာမရွိေသာ္လည္း ရင္ေသြးငယ္တုိ႔ဘဝကုိ ဒုကၡသည္ဝဲဂယက္ထဲမွာ မျဖတ္သန္းမရွင္သန္ေစလုိေတာ့။ သူတုိ႔အနာဂတ္မွာ အမိနုိင္ငံေတာ္တခု အျမန္ရရွိလုိသည့္ ဆႏသာ လႊမ္းမုိးၾကီးစုိးေနခဲ့ရသည္။

၁၈ ႏွစ္တာ ဒုကၡသည္က်ေနာ္

၇ ႏွစ္တာ ဒုကၡသည္ဇနီး

၇ ႏွစ္တာ ဒုကၡသည္သားၾကီး

၄ ႏွစ္နီးပါး ဒုကၡသည္သားငယ္……

ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ဘုရားတမိ၊ လြတ္ရက္မသိ၊ အေျဖမသိ၊ အနာဂတ္မသိ၊ မသိ မသိ မသိ……။

အုပ္ၾကီးေဖ

၂၇-၁၀-၂၀၁၀