"ဘုရင္႔ေနာင္ ေဖာင္ဖ်က္ စစ္ထြက္သည့္ထုံး (၂)"

by Soe Min on Sunday, October 21, 2012 at 3:59am 

           ဖန္ဘိုးဘိုးရဲ႕ စကားကို ရွန္းတူ၀ရီးက သေဘာေပါက္လို႔ ခ်ဴဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕အႏြယ္ေတာ္ကို လိုက္ရွာတဲ႔အခါ ေတာမွာသိုးေက်ာင္းေနတဲ႔တစ္ေယာက္ကို ေျခရာခံမိၿပီး သူတို႔ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ရဲ႕ အမည္ခံေခါင္းေဆာင္ ခ်ဴဘုရင္မင္းျမတ္အျဖစ္ နန္းတင္လိုက္သတဲ႔။ ဒီအခါမွာ တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနတဲ႔ သူပုန္တပ္ေတြအားလုံး တေပါင္းတစည္းတည္း သစၥာခံ ခို၀င္လာလိုက္ၾကတာ လ်ဴဘန္တို႔ တပ္ေတာင္ မေနသာေတာ႔ဘူးတဲ႔။ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကို ဦးရီးေတာ္ကိုယ္တိုင္ကြပ္ကဲၿပီး ဘ႑ာထိန္းဆန္းဟန္ရဲ႕ ခ်င္တပ္မဟာႀကီးကို တိုက္ခိုက္တဲ႔အခါ ေအာင္ပြဲေတြ အလီလီရလာပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖန္ၿမဳိ႔ေတာ္ကို ျပန္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ လ်ဴဘန္တို႔တပ္ဆီကို စစ္ကူေပးဖို႔ ရွန္းယုကို စစ္သည္အမ်ားအျပားနဲ႔အတူ ေစလႊတ္လိုက္တယ္။ စစ္သတင္းေတြေပါက္ၾကားလို႔လား။

တိုက္ဆိုင္သလားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ခ်င္ဧကရာဇ္ကလည္း ဆန္းဟန္တို႔တပ္ဆီကို စစ္ကူလႊတ္လိုက္ေတာ႔ စစ္ပြဲခ်ိန္ခြင္ညွာက ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ဆန္းဟန္တို႔က သူပုန္တပ္ေတြကို ထြက္ေပါက္မရွိေအာင္ ၀ိုင္းထားႏိုင္ၿပီး အားကိုးရမယ္႔ ရွန္းယုနဲ႔ လ်ဴဘန္ကလည္း လက္လွမ္းမမီတဲ႔ အရပ္မွာ ေရာက္ေနတဲ႔အတြက္ ဦးရီးေတာ္ ရွန္းလ်ံဟာ လက္ရဖမ္းဆီး ကြပ္မ်က္ခံလိုက္ရတယ္။

           သတင္းၾကားၾကားခ်င္း စစ္ဆုတ္ၿပီး ခ်ဴၿမဳိ႕ေတာ္ကို အေျပးျပန္လာတဲ႔ ရွန္းယု နဲ႔ လ်ဴဘန္ကို အသုဘအခမ္းအနားက ဆီးႀကိဳငိုေၾကြးေစၿပီး စိတ္ဓါတ္မက်ရေအာင္ ခ်ဴဘုရင္မင္းျမတ္က ရွန္းယန္ၿမဳိ႕ကိုသြားလုပ္ၾကံေခ်ပါ။ အရင္ဆုံးေအာင္ပြဲရတဲ႔သူကို ေရေျမသဘာ၀ သယံဇာတ ၾကြယ္၀တဲ႔ ကြမ္ေဆာင္းၿမိဳ႕ကို စားေစမယ္ လို႔ ကတိေပးသတဲ႔။ (သူ႔ကိုယ္သူ တကယ္႔ဘုရင္ႀကီးမ်ား မွတ္ေနသလား မသိပါဘူး)။ ခ်ဴသူပုန္တပ္ေတြကို ေခါင္းေဆာင္ကေနသုတ္သင္ႏိုင္လိုက္တဲ႔ ဘ႑ာထိန္းဆန္းဟန္ဟာ စစ္သည္သုံးသိန္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕စစ္ဦးကို ေထာင္ထားျခားနားေနတဲ႔ ေဆာင္ႏိုင္ငံဘက္ လွည့္ရျပန္ပါတယ္။ ေဆာင္ဘုရင္ကို ဂ်ဴလူၿမိဳ႕ေတာ္အထိ ဆုတ္ခြာေစၿပီးတဲ႔အခါ လက္ေထာက္စစ္သူႀကီး၀မ္လီကို ၿမိဳ႔ပတ္လည္က ၀ိုင္းရံထားေစပါတယ္။ ေဆာင္ဘုရင္က စစ္ကူေတာင္းလို႔ ခ်ဴဘုရင္က လ်ဴဘန္ကို စစ္သည္ ၃၀၀၀ နဲ႔ ရွန္းယန္ကိုသိမ္းဖို႔ ေစလိုက္ၿပီး ရွန္းယုကိုေတာ႔ ရွိသမွ်တပ္အင္အားေတြနဲ႔ ျမစ္၀ါျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ဂ်ဴလူၿမဳိ႕ကိုရံထားတဲ႔ ခ်ဴစစ္တပ္ေတြကို ေခ်မႈန္းဖို႔ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ရွန္းယုက ၿမဳိ႕ေတာ္သိမ္းတဲ႔တပ္ကို သူဦးေဆာင္မယ္လို႔ အထြန္႔တက္ေပမယ္႔ ခ်ဴဘုရင္နဲ႔ မူးႀကီးမတ္ရာမ်ားက သေဘာမတူပါဘူး။ သူက အသက္ကလည္းငယ္၊ စိတ္ကလည္းတိုတတ္တဲ႔ စစ္ဦးဘီလူးမို႔လို႔ ၿမဳိ႕ေတာ္တစ္ခုလုံး ေထာင္းေထာင္းေၾကသြားမွာ စိုးတာကတေၾကာင္း၊ ခ်င္ဧကရာဇ္နဲ႔ ေဂ်ာင္ေကာကုန္းကုန္းတို႔လို ပရိယာယ္ေ၀၀ုစ္မ်ားတဲ႔သူေတြကို ပါးပါးနပ္နပ္ ကိုင္တြယ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ႏိုင္ငံကို လက္နက္နဲ႔ မသိမ္းပဲ ျပည္သူလူထု အလိုဆႏၵနဲ႔ သိမ္းပိုက္တာက ပိုေကာင္းလိမ္႔မယ္ လို႔ ယူဆတာကတေၾကာင္းေပါ႔။ ဒီအခါမွာ ခ်ဴဘုရင္ကေလးက ရွန္းယုကို ေျမွာက္ပင္႔ေျခာ႔ေမာ႔လႊတ္ရပါတယ္။ ခ်င္စစ္တပ္ႀကီးရဲ႕ အင္အားကို သူမွတပါး ရင္ဆိုင္နိုင္တဲ႔သူ ရွားသလို ဦးရီးေတာ္အတြက္ ေသြးေၾကြးဂလဲ႔စားကို သူကိုယ္တိုင္ဆပ္ရေတာ႔ မိသားစုတာ၀န္ေက်တာေပါ႔ ဆိုၿပီး ျမားဦးကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ရန္သူ႔ဘက္ ဦးတည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ရွန္းယုကိုထိန္းဖို႔ စစ္သူႀကီးဆုန္ယိကို ေသနာပတိခန္႔ၿပီး အထက္က ဦးေဆာင္စီမံေစပါတယ္။

         ျမစ္၀ါျမစ္ကိုျဖတ္အၿပီးမွာ ဆုန္ယိက စခန္းခ် တေထာက္နားၿပီး စစ္ေျမျပင္အေျခအေနကို ေလ႔လာသုံးသပ္တဲ႔အခါ ရွန္းယုက အခုခ်က္ခ်င္း ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ တြင္တြင္ အေရးဆိုေတာ႔တာပါပဲ။ ဆုန္ယိေျပာတာကေတာ႔ “ယာလည္းညက္ေစ ၾကက္လည္းပန္းေစခ်င္လို႔ အခ်ိန္ယူတာ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟိုမွာ ေဆာင္နဲ႔ခ်င္ နွစ္ဘက္စလုံး စစ္ပန္းေတာ႔မွ အလြယ္တကူ ၀င္သိမ္းရင္ ခဲတစ္လုံးနဲ႔ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ ရမွာေပါ႔။ ေနာက္ကို သူ႔ဆီခဏခဏ အထြန္႔မတက္ေအာင္ “စစ္မိန္႔မနာခံတဲ႔သူကို မဆိုင္းမတြ စီရင္ေစရမယ္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း အေ၀းႀကီးက စစ္ခ်ီလာရလို႔ ခရီးကပန္းေနသလို ဆိုးရြားတဲ႔ ရာသီဥတုဒဏ္၊ အစားအစာ မလုံေလာက္တဲ႔ ဒုကၡေတြေၾကာင္႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ႏြမ္းနယ္ေနၾကပါၿပီ။ ရွန္းယုကေတာ႔ အေထြေထြ မေက်နပ္မႈေတြကို အခြင္႔ေကာင္းယူၿပီး သူ႔တပ္တြင္းမွာ သူလွည့္လို႔ တိတ္တဆိတ္ စည္းရုံးပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ ဆုန္ယိနဲ႔ နွစ္ဦးခ်င္း ေတြ႔ခြင္႔ေတာင္းၿပီး အလြယ္တကူပဲ ဆုန္ယိေခါင္းကို ျဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ စစ္သူႀကီးဆုန္ယိက ခ်ဴဘုရင္မင္းျမတ္ကို ပုန္စားလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ႏွိမ္ႏွင္းစီရင္လိုက္တယ္ လို႔ တပ္ထဲမွာ အမိန္႔ျပန္ၿပီး ဘုရင္႔ဆီ ဆက္သားေစလိုက္ေတာ႔ သည္လိုအခ်ိန္ႀကီးမွာ လက္မခံခ်င္သည္ျဖစ္ေစ လက္ခံခ်င္သည္ျဖစ္ေစ သူ႔ဦးေဆာင္မႈေအာက္က လိုက္ၾကဖို႔ပဲ ရွိေတာ႔တာေပါ႔။

           ရွန္းယုက သူ႔အာရုံကို ဂ်ဴလူၿမဳိ႕ေပၚမွာပဲ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ပုံလိုက္ေတာ႔တယ္။ တပ္သားအားလုံး သုံးရက္စာ ရိကၡာကိုပဲသယ္ေစၿပီး ရြက္ဖ်င္တဲေတြကိုမီးရႈိ႕၊ ေလွေတြကို ႏွစ္ျမွဳတ္ပလိုက္သတဲ႔။ မင္းတို႔အားလုံးအတြက္ စစ္ကို မႏိုင္နိုင္ေအာင္ တိုက္ဖို႔မွတပါး အသက္ရွင္စရာလမ္းေၾကာင္း ဘာမွမရွိဘူးလို႔ တစ္တပ္လုံးကို သိေစပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အိုးစားလည္းပစ္ ေလွလည္းနွစ္ခဲ႔ၿပီဆိုတဲ႔စကားဟာ စစ္သူႀကီးရွန္းယုက လာတယ္ လို႔ ဆိုၾကတာပါ။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြဆီမွာလည္း အရွိသားပဲ။ ဘုရင္႔ေနာင္ရဲ႕ ေနာင္ရိုးတိုက္ပြဲဟာ အဲသည္ စစ္ဗ်ဴဟာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘုရင္႔ေနာင္ ေဖာင္ဖ်က္သလိုဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားလည္း ရွိတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ဆီက ကူးခ်တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ႔ အခိုင္အမာ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ သမိုင္းအဆက္ဆက္ တရုတ္စကားတတ္တဲ႔ ျမန္မာရွင္ဘုရင္မွ မရွိပဲနဲ႔။ တို႔ဗမာဘုရင္ေတြဆီကို ဆြန္ဇူးက်မ္းႀကီး ဆက္သလာတယ္ လို႔လည္း မွတ္တမ္း မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ရဲရင္႔ျပတ္သားတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ရွိသူတိုင္း အဲသလိုေတာ႔ လုပ္ၾကမွာ မလြဲဘူး။ အေျခအေနေတြက တြန္းပို႔လာရင္ေပါ႔။

            ဘာပဲေျပာေျပာ ရွန္းယုဟာ သူ႔ထက္အင္အားဆယ္ဆသာတဲ႔ ခ်င္တပ္မဟာကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ရန္သူစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကေတာင္ တအံတၾသ မင္တက္မိတဲ႔အထိ သတိၱ ဗ်တၱိ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္အေသြးေတြကို ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ တဘက္က သူရည္ရြယ္သလို ခ်င္စစ္သူႀကီးအမ်ားအျပား သုတ္သင္ႏိုင္တဲ႔အျပင္ လက္ေထာက္စစ္သူႀကီး ၀မ္လိကိုေတာင္ လက္ရဖမ္းႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔အဖိုးစစ္သူႀကီးကို ၀မ္လိအဖိုးက လက္ရဖမ္းဆီးခံရလို႔ သတ္ေသလိုက္ရတဲ႔ ေသြးေၾကြးကို ျပန္ဆပ္ႏိုင္ခဲ႔ၿပီေပါ႔။ ေဆာင္ဘုရင္မင္းျမတ္က တျခားေျခာက္ျပည္ေထာင္ေသာ မင္းတို႔ကို စစ္ကူေတာင္းေသာ္ျငား ရွန္းယုရဲ႕လက္ရည္ကို ဂ်ဴလူမွာ ျမင္လိုက္ရေတာ႔ ဘယ္သူကမွ မကူရဲၾကဘူးတဲ႔။ စစ္ပြဲၿပီးတဲ႔အခါ ရွန္းယုက သူ႔ရဲမက္ေတြကို တဲနန္းထဲေခၚၿပိး ဆုလာဘ္ ဘြဲထူးဂုဏ္ထူး အမည္အရည္မ်ား ေပးပါသတဲ႔။ ဒူးတုပ္လို႔ ခစားေစရၿပီး အခြင္႔မရပဲ ေမာ္ဖူးရဲတဲ႔သူေတာင္ မရွိဘူးတဲ႔။ သည္လိုနဲ႔ ရွႏ္းယုလည္း ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေပါင္းစုရဲ႕ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ရာထူးကို ဘယ္သူမွ ခန္႔စရာမလိုပဲ ရရွိသြားပါေတာ႔တယ္။

           စစ္ပြဲမွာ ခါးျပတ္သြားတဲ႔ ဘ႑ာစိုးဆန္းဟန္ဟာ လက္က်န္တပ္သားကေလးေတြ စုလိုက္ေတာ႔ ႏွစ္သိန္းေလာက္က်န္ေသးတာနဲ႔ ရွန္းယန္ၿမဳိ႔ေတာ္ဘက္ကို ျပန္တပ္ဆုတ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ စစ္မ်က္ႏွာက အဲသည္မွာ မဟုတ္လား။ ဆန္းဟန္တိုက္ပြဲမွာ အေရးမလွတဲ႔သတင္းကို ၾကားရတဲ႔ ခ်င္ဧကရာဇ္က ျပစ္ဒဏ္ေပးတဲ႔ စာသ၀ဏ္ကို ေစတဲ႔အခါ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ရွင္းျပဖို႔ လက္ေထာက္တစ္ေယာက္ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေတြ႔ခြင္႔မေပးပဲ နန္းေတာ္တံခါး၀မွာ သုံးရက္တိုင္တိုင္ေစာင္႔ခိုင္းထားေတာ႔ ၾကာရင္ ကိုယ္႔အသက္ေဘးေတာင္ စိတ္ခ်ရစရာမရွိလို႔ လွည့္ျပန္ခဲ႔ပါသတဲ႔။ ျပန္ျပန္ခ်င္း သူ႔ေနာက္ကို ေဂ်ာင္ေကာက လူလႊတ္အသတ္ခိုင္းေပမယ္႔  သတိႀကီးစြာနဲ႔ ေတာလမ္းကေရွာင္သြားလို႔ သီသီကေလး လြတ္သြားရွာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ နန္းေတာ္မွာ ေဂ်ာင္ေကာ အာဏာသိမ္းထားမွန္း ရိပ္မိသြားတဲ႔ ဆန္းဟန္ဟာ ေရွ႕တန္းမွာ သူရႈံးရႈံးႏိုင္နိုင္ ေဂ်ာင္ေကာလက္ထဲေရာက္ရင္ေတာ႔ ရွင္လမ္းမရွိေတာ႔တာကိုလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ရွန္းယုဆီမွာ လက္နက္ခ်အညံ့ခံၿပီး ပူးေပါင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ႔အခါ ဟိုဘက္ကလည္း ရိကၡာျပတ္လို႔ စစ္ရပ္ခ်င္တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ ကိုယ္႔စစ္တပ္ကိုယ္ ျပန္အုပ္စီးမပ်က္ရွိေစၿပီး ယုန္နယ္စားခန္႔လိုက္တဲ႔အခါ ရွန္းယုေအာက္ကလူေတြဆီက မေက်နပ္သံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ခ်င္စစ္တပ္ဆိုတာ သူတို႔အေပၚတသက္လုံး အနိုင္က်င္႔နွိပ္စက္လာခဲ႔တာ မဟုတ္လား။ ခုေတာ႔ ဗုံလုံတလွည့္ ငါးျပန္တလွည့္ဆို ျပန္အႏိုင္က်င္႔ၾကေတာ႔ ခ်င္စစ္သားေတြရဲ႕စိတ္မွာ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ႔ ငါတို႔ကို ရန္သူ႔လက္မွာ ေရာင္းစားသြားၿပီလို႔ ခံစားရပါတယ္။ အရင္တုန္းက ရဲေဘာ္ရဲမက္ေတြ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ခ်င္စစ္တပ္ေတြနဲ႔ ျပန္တိုက္ရတဲ႔အခါမွာလည္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ခ်င္ဘုရင္မင္းျမတ္က သူတို႔ အျပစ္ေတြကို သိျပန္ရင္လည္း ဟိုမွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ မိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ အကုန္ အသတ္ခံရဦးမယ္။

        အဲသလိုျဖစ္ေနတာေတြကို ရွန္းယုျပန္ၾကားတဲ႔အခါ သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို ေခၚၿပီး “စစ္သည္ႏွစ္သိန္းကို ေသေသ၀ပ္၀ပ္ထိန္းထားဖို႔ဆိုတာ လြယ္တဲ႔ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ အခုကတည္းက မေက်နပ္ေနတဲ႔ စစ္တပ္ဟာ သူ႔အိမ္သူ႔ယာ ျပန္ေရာက္သြားတဲ႔အခါ ပိုၿပီးထၾကြလာလိမ္႔မယ္။ ဆန္းဟန္နဲ႔ စစ္သူႀကီး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ေလာက္ခ်န္ထားၿပီး က်န္တာ အကုန္ရွင္းပစ္လိုက္တာ ေအးလိမ္႔မယ္။” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ၿပီး ညတြင္းခ်င္း တစ္ေယာက္မက်န္ သုတ္သင္တာ အသံေတာင္ မထြက္ဘူးတဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ရွန္းယုဦးေဆာင္တဲ႔ စစ္သည္ေလးသိန္းတပ္ႀကီးဟာ ရွန္းယန္နယ္စပ္ ဟန္ကူတံခါးကို ေရာက္လာပါေလတယ္။

ဟန္ကူတံခါးက ၀င္ခြင္႔မေပးပဲ ပိတ္လ်က္ခုခံေနတာေတြ႔လို႔ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္တဲ႔အခါ တံခါးေစာင္႔တပ္ေတြဟာ ဒုတိယေျမာက္ဧကရာဇ္ရဲ႕ ခ်င္တပ္သားေတြ မဟုတ္ပဲ သူတို႔ထက္အရင္ ၿမဳိ႕ကို စီးနင္းမိထားတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လ်ဴဘန္ရဲ႕ ေပတပ္မေတာ္သားေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ေဒါသူပုန္ထသြားတဲ႔ ရွန္းယုဟာ ဟန္ကူတံခါးကို အလုံးအရင္းနဲ႔ တိုက္ခိုက္၀င္ေရာက္ခဲ႔ၿပီး ၿမဳိ႔ေတာ္နဲ႔ မိုင္ ၂၀ အကြာ ဟုန္မင္တံခါးအထိ ေရာက္လာပါတယ္။ မႏွစ္တုန္းက လ်ဴဘန္ကို ခ်ဴဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္မွာ ေတြ႕ခဲ႔တုန္းက စစ္သည္ကေလးမွ သုံးေထာင္ေက်ာ္နဲ႔ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာပဲ ရွိေသးတာေလ။ ဒီေလာက္တိုေတာင္းတဲ႔အခ်ိန္အတြင္း ဒီေလာက္နည္းပါးတဲ႔ စစ္သည္ကေလးနဲ႔ ဒီေလာက္ က်ယ္ျပန္႔တဲ႔အင္ပါယာႀကီးကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သိမ္းပိုက္ႏိုင္တာကို ရွန္းယုအတြက္ေတာ႔ မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသတဲ႔။ ဘိုးဘိုးဖန္ကို ေခၚတိုင္ပင္တဲ႔အခါ လ်ဴဘန္တို႔တပ္ကို လႊတ္ထားတဲ႔ အေထာက္ေတာ္တစ္ေယာက္အဆိုအရ ဇီယင္းမင္းသားက ခ်င္ဧကရာဇ္ကို လုပ္ၾကံသူ ေဂ်ာင္ေကာကို သတ္ၿပီးေနာက္ သူကိုယ္တိုင္ လ်ဴဘန္႔ဆီမွာ လက္နက္ခ်လိုက္လို႔ အခုဆိုရင္ လ်ဴဘန္္က ခ်င္ဧကရာဇ္မင္းအျဖစ္နဲ႔ တစ္နန္းေတာ္လုံးသိမ္းပိုက္ၿပီးေနၿပီ လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ ယမ္းပုံမီးက်သြားတဲ႔ ရွန္းယုကေတာ႔ မနက္ျဖန္ နံနက္မိုးေသာက္တာနဲ႔ မီးကုန္ယမ္းကုန္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ စစ္ျပင္ပါေလေတာ႔တယ္။

           တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္မွာ အဲသလို တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လုံး အတိဒုကၡေရာက္က်ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ မၾကာခဏၾကဳံေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။  ဒုကၡဆိုတဲ႔စကားကို သူတို႔တရုတ္လို ေ၀က်ိ လို႔ေခၚပါသတဲ႔။ ေ၀ဆိုတာက အႏၱရာယ္၊ က်ိဆိုတာကေတာ႔ အခြင္႔အေရးပါတဲ႔။ ဘယ္လိုအႏၱရာယ္မ်ဳိးမွာမဆို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရင္ အခြင္႔အေရးဆိုတာ တြဲလ်က္ပါတယ္ ဆိုတဲ႔သေဘာေပါ႔။ သူတို႔ဆီမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ႔ ေ၀က်ိတစ္ခုကေတာ႔ ၁၉၇၆ မွာ ဥကၠ႒ႀကီးေမာ္ ကြယ္လြန္သြားတုန္းကေပါ႔။ ႏွစ္ဦးပိုင္းကမွ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ခ်ဴအင္လိုင္း ကြယ္လြန္သြားတာ ဘာမွမၾကာေသးဘူး။ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ႀကီးကလည္း အေ၀းမွာ နယ္ႏွင္ခံထားရတုန္း။ ဒီလိုနဲ႔ မထင္မရွား ငုပ္ေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တဲ႔ ၀ွာ႔ကိုဖုန္းကို ေမာ္႔ဇာတိ ဟူနန္ကေန လွမ္းေခၚၿပီး အနားမွာထားလိုက္ေတာ႔ အားလုံး တအံတၾသ ျဖစ္ကုန္သတဲ႔။ (တို႔ကေတာ႔ မအံ႔ၾသေပါင္။ ငရို႔ဆီ ေက်ာက္ဆည္သားေတြ ေကာင္းစားေနတာ ျဖဳတ္လို႔ထုတ္လို႔ေတာင္ မကုန္ေသးဘူး)။ ေနာက္သုံးလအၾကာမွာ အသက္ ၈၃ ႏွစ္ရွိတဲ႔ ေမာ္စီတုံးႀကီးဂန္႔သြားေတာ႔ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအာဏာဟာ အုပ္စုႀကီးသုံးခု လက္ခ်င္းဆိုင္လာတဲ႔အၾကားကို ေရာက္လာတယ္။ တစ္ဖြဲ႔က ေမာ္စီတုံးကေတာ္ မယ္မယ္ဘုရားဦးေဆာင္တဲ႔ ေလးဦးေကာ္မီတီ၊ တစ္ဖြဲ႕က တခ်ိန္က ေမာ္စီတုံးနဲ႔လက္တြဲၿပီး ခ်န္ေကရွိတ္ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္တဲ႔ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ရဲ႕ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းအဖြဲ႔၊ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕ကေတာ႔ ေမာ္ကိုယ္တိုင္ ဆက္ခံသူအျဖစ္ ေခါင္းေခါက္ေရြးထားတဲ႔ ၀ွာ႔ကိုဖုန္းတို႔အဖြဲ႕။ ဒီေနရာမွာလည္း ႏႈတ္တစ္ရာစာတစ္လုံးဆိုသလို သြားေလသူ ဥကၠ႒ႀကီးေရးသြားတဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ္ပုံကို ကိုယ္လိုရာဆြဲၿပီး လက္ကိုင္ထား အျငင္းပြားၾကတယ္။ လိုရင္းအခ်က္ကေတာ႔ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားဆိုတဲ႔အဖြဲ႔ကို ဆက္ထားမလား၊ မထားဘူးလား ဆိုတဲ႔အေပၚမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ၀ွာ႔ကိုဖုန္းတို႔ဘက္က မယ္မယ္ဘုရားတို႔ ေလးဦးေကာ္မီတီကို ဆက္ၾသဇာခံရင္ ကိုယ္႔အသက္အႏၱရာယ္ေတာင္ စိုးရိမ္ရတာမို႔ အိုးစားလည္းပစ္ ေလွလည္းႏွစ္ၿပီး တိန္႔ေရွာင္ဖိန္တို႔နဲ႔ လက္တြဲလိုက္ရပါတယ္။ မယ္ဘုရားရဲ႕ က်ဆုံးခန္းသတင္းထြက္လာေတာ႔ ေဘက်င္းရင္ျပင္မွာ လူေပါင္းတစ္သန္းခြဲေလာက္က ေထာက္ခံဆႏၵေဖာ္ထုတ္ၾကပါေလသတဲ႔။ မယ္ဘုရားေလွ်ာက္လဲခ်က္ကေတာ႔ သူဟာ ေမာ္ေသဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္ရတဲ႔ ေခြးကေလးသာျဖစ္လို႔ ေမာ္က ကိုက္ေစခ်င္ရင္ ထြက္ကိုက္ရုံပဲ ရွိမေပါ႔ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေခြးကေလးလို ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲကာ ေခၚသြားမလားဆိုတာ သူ႔ကိုေျပာတာထင္ပါရဲ႕။

          ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္ စစ္ထြက္တဲ႔ဗ်ဴဟာကို မၾကားဖူး မသိဖူးဘူးဆိုတဲ႔ စစ္ဗိုလ္စစ္သားဘယ္မွာ ရွိပါ႔မလဲ။ တကယ္ေကာ လိုက္နာက်င္႔သုံးႏိုင္လို႔လားဆိုရင္ေတာ႔ အေျခအေနအရပဲလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ တုံးဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္ဆိုတာ စစ္တိုက္ေတာ႔သာ လြယ္တာ ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ႔ Plan B ဆိုတာ မပါလို႔ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ဘာပဲလုပ္လုပ္ အေရးအေၾကာင္းမွာ ကိုယ္႔လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းအတြက္ ဂယ္ေပါက္ေျပးေပါက္ ထြက္ေပါက္ကို မရအရ ေျခကုတ္ယူထားတာကို သတၱိနည္းတယ္ လို႔ မေျပာပဲ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးတယ္ လို႔ ေျဖေတြးေတြးရမွာေပါ႔။ ခုတေလာေတာ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္နိုင္ေအာင္ ေဖာင္ေတြလိုက္လိုက္ဖ်က္ေနသလိုလို သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ၾကားမိပါတယ္။ တိုက္ပြဲကို ဦးေဆာင္တဲ႔ ဗ်ဴဟာမွဴးႀကီးေတြ ေသနာပတိႀကီးေတြက ပိုၿပီး အတြင္းက်က် သိပါလိမ္႔မယ္။ ျပည္သူေတြအတြက္ ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ေရွ႕ခရီးကိုဆက္လွမ္းတဲ႔ေနရာမွာ ဒုကၡဆင္းရဲေတြ၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ သူတလူငါတမင္းလုပ္ေနတာေတြကို၊ စိတ္ညစ္စိတ္ပ်က္ၿပီး နဂိုအတိုင္းျပန္ေနတာကမွ ေကာင္းလိမ္႔ဦးမယ္ဆိုတဲ႔အေတြးေတြ မၾကာခဏ ရွိတတ္ပါတယ္။ (ရွိတာေပါ႔။ ကိုယ္ေတာင္ တေန႔တျခား စိတ္ကုန္ကုန္လာတဲ႔ဥစၥာ)။ နဂိုထက္ ပိုဆိုးသြားတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိႏိုင္တယ္။ ဇြဲမရွိလို႔ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္လွည့္သြားရင္ေတာ႔ ဒုံရင္းကဒုံရင္းပဲလို႔ မမွတ္ပါနဲ႔။ ကိုယ္႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတြ၊ အားထုတ္မႈေတြ၊ အသက္ေသြးေခၽြးေတြ ရင္းႏွီးထားသမွ် အလဟႆ ဆုံးရႈံးကုန္ၿပီ လို႔ မွတ္လိုက္စမ္းပါ။ ေရွ႕ခရီးဆက္ဖို႔ အရင္ဆုံး ဖ်က္ပစ္ရမယ္႔ေဖာင္ကေတာ႔ အစကတည္းက သူတို႔ဟာသူတို႔ ထင္သလိုလုပ္္ေနၾကတာကမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ဆိုတဲ႔ အေတြးအျမင္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ပဲ႕ကိုင္ရွင္မ်ားကိုလည္း သတိေပးခ်င္တာကေတာ႔ ေလွနစ္ရင္ ေလွထိုးသားခ်ည့္ေသရတာ မဟုတ္ဘူး။ မာလိန္မွဴးလည္း ေရထဲေရာက္ရမွာ မလြဲဘူး လို႔ သိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြားၾကရမယ္႔သူေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလားခင္ဗ်ာ