ပညာေရးႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေနၾကရေသာ ေမာင္ဘစီမ်ား

Tin Nyunt

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေက်ာင္းမွာ ျပ႒ာန္းတဲ့ ျမန္မာစာ စာအုပ္ကို အရမ္း ႐ူးသြပ္ခဲ့ တာ။ ဆရာေတြကလည္း မဖတ္ခ်င္ ဖတ္ခ်င္ေအာင္ အသင္အျပေကာင္းတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းသားမဆို စာကို စာလို မသင္တဲ့ဆရာေတြကို ပိုခ်စ္တတ္တယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကလည္း အတန္းထဲကို ၀င္လာၿပီး၊ "စာအုပ္ဖြင့္၊ ဖတ္" ဆိုတဲ့ဆရာေတြကို သိပ္မခ်စ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာမက ဦးဖိုးက်ားကိုယ္ေတြ႔၀တၳဳထဲက ေမာင္ဘစီအေၾကာင္းသင္တာ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔ေျပာသင္တာ။ သူလည္း တစ္ခ်ိန္က ဘူးသီးေက်ာ္လွည့္ေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရ၊ ဘြဲ႔ရခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ဆရာမအေပၚ အၾကည္ညိဳေတြ တိုးခဲ့ရတာေပါ့။
ဦးဖိုးက်ားရဲ႕ ေမာင္ဘစီဟာ ဘာကိုမွ အလကားမယူဘူး။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ၿပီး ေက်ာင္းတက္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဂ်ာ႐ူး၀ါလားလို႔ အမ်ားကေခၚတဲ့ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ေက်ာင္းစရိတ္ရွာတယ္။ ဘ၀ကို အ႐ႈံးမေပး ႀကိဳးစားခဲ့တာေၾကာင့္ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ဆရာမက သူ႔ဘ၀ ကိုယ္ေတြ႔ ေလးနဲ႔ ႏႈိင္းေျပာေတာ့ မ်က္ရည္ေတာင္က်ၾကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတန္းမွာ ေမာင္ဘစီလက္သစ္ေပၚလာတယ္။ သူကေတာ့ လွစိုးပဲ။ လွစိုးအေဖက သန္႔ရွင္းေရး။ သူ႔အေဖေသေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ရာထူးခန္႔လိုက္ရင္ ေက်ာင္းထဲကေန သူတို႔မိသားစု ထြက္ရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ လွစိုးကို ေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးခန္႔ေပးဖို႔ ဆရာမကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို လိုက္ေျပာေပး တယ္။ သင့္ရာအပ္ပို႔ ဆရာတို႔က်င့္၀တ္အတိုင္းလည္း အဲဒီေခတ္ကဆရာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လွစိုး လည္း မနက္ေစာေစာ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေရျဖည့္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ဆရာမရဲ႕ အသင္အျပေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္ကို ဘယ္သူကမွ နိမ့္က်တယ္လို႔ ေလွာင္ေျပာင္မယ့္ သူမရွိဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြကလည္း ေစ်းထဲမွာ လမ္းေဘးေစ်းေရာင္းတယ္။ မနက္ဆိုရင္ အေဖက အိမ္မွာ ကုလား တစ္ေယာက္ကို မွာထားၿပီး ပြတ္ခၽြန္းလိပ္ေသာက္တဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးမႈန္႔အိတ္ကို လာထမ္းခိုင္းတယ္။ တစ္အိပ္ကို ေစ်းအေရာက္ ငါးမူး (ျပား ၅၀) ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကို စက္ဘီးနဲ႔ မနက္တိုင္း ေဆးမႈန္႔အိတ္ေစ်းကို ပို႔ေပးမယ္ အဲဒီ ငါးမူးေပးဆိုေတာ့ အေဖကၿပံဳးၿပီး လက္ခံတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္တိုင္းေစာေစာထ၊ ေဆးမႈန္႔အိတ္ကို စက္ဘီးမွာႀကိဳးတုတ္၊ ေစ်းကိုပို႔၊ ဆိုင္ခင္းေပးၿပီးမွ အိမ္ျပန္လာေက်ာင္းသြားတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရတယ္။
ဘာမွ အလကားမရဘူး၊ အလုပ္ဟူက ဂုဏ္ရွိစြ၊ မိဘပိုက္ဆံ အလကားမျဖစ္ေစရဘူး၊ အက်ိဳးမဲ႔ အလုပ္ေတြ မလုပ္ဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းကသင္တဲ့စာေတြထဲမွာ အျပည့္ရွိတယ္။ မိဘေတြက ပညာသိပ္မတတ္လို႔ သြန္သင္ တာေတြ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြက သားသမီးနဲ႔မျခား ဆံုးမသြန္သင္ခဲ့လို႔ ယေန႔ လူလားေျမာက္ၿပီး စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကစာေတြေရာ၊ အဲဒီစာေတြကို ဘ၀တစ္ သက္တာ ပါသြားေအာင္သင္တဲ့ ဆရာေတြကိုေရာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
ေခတ္သစ္မွာ ေမာင္ဘစီေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ထက္ မ်ားလာတယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထမင္းဆိုင္၊ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ေက်ာင္းမတက္ရဘဲ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကရတဲ့ ေမာင္ဘစီေတြ မယ္ဘစီေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ လာတယ္။ ေမာင္ဘစီေခတ္က ပညာတစ္ဘက္၊ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္တဲ့ေခတ္။ ေခတ္သစ္ ေမာင္ဘစီေတြကေတာ့ ပညာေရးကိုပစ္ၿပီး အရြယ္နဲ႔မမွ် ႐ုန္းကန္ေပးေနၾကရတဲ့အျဖစ္ေတြ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတယ္။
မူလတန္းအဆင့္ မသင္မေနရပညာေရးေလာက္နဲ႔ လံုေလာက္ၿပီလားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားဖို႔ေကာင္းၿပီထင္တယ္။ ေလးတန္းေလာက္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေတာ့ စားပြဲထိုးလုပ္ခိုင္းတဲ့မိဘေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအတိုင္း လစ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ အလားတူပဲ အလယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ေသးဘူး လင္ေနာက္လိုက္ခြင့္ျပဳထားမယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ကနစ္နာသလား၊ သူတို႔မိဘေတြပဲ နစ္နာသလား ျပန္စဥ္းစားသင့္ၿပီထင္တယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေနရာအႏွံ႔ အရြယ္မေရာက္ေသးဘဲ ကေလးခါးတစ္ခြင္ခ်ီထားရတဲ့ သူေတြ၊ စကားေတာင္မပီ ေသးတဲ့ စားပြဲထိုးေလးေတြ လက္ညွိဳးထိုးမလြဲရွိေနတာဟာ အစိုးရအေနနဲ႔ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ငါတို႔နဲ႔ မဆိုင္ ေလညာကအေနသာႀကီးဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္မဖြံ႔ၿဖိဳး မတိုးတက္ရတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း တရားခံလို႔သာ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ ပညာေရးဆိုတာ ျပန္မရႏိုင္တဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဆိုၿပီး တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားကို ကၽြန္ခံခိုင္း ေနတဲ့ေခတ္မွာ လူျဖစ္လာၾကတဲ့ ငါတို႔တေတြ ကံဆိုးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွေပါ့လို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါ့မယ္။
၁.၄.၂၀၁၅