“ငယ္ငယ္တံုးက သူငယ္ခ်င္း”

Thanlay Ko

[ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ စာေတြ မေရးႏိုင္ေသးတာနဲ႔ အေဟာင္းေလးျပန္တင္လိုက္ပါတယ္၊ သည္းခံဖတ္ၾကပါကုန္ ]
က်ေနာ္က ကုိးတန္းနဲ႔ဆယ္တန္းကို ခ်င္းျပည္နယ္ ပလက္ဝ အ.ထ.က မွာ တက္ခ့ဲရတာ။
အစိုးရရံုးစိုက္တ့ဲၿမိဳ႕ ဆိုေပမယ့္ အရမ္းမဖြံ႔ၿဖိဳးတ့ဲ ေဒသတစ္ခုပါ။

ကားလမ္း၊ ရထားလမ္းမေပါက္ဘူး။ အစစအရာရာ ကုလားတန္ျမစ္ကိုဘဲ အားကိုးၾကရတယ္။
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပလက္ဝၿမိဳ႕ေလးနဲ႔က တပတ္တခါဘဲ အဆက္အသြယ္ ရိွတယ္။
ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း သေဘၤာက တပတ္တခါဘဲ လာတာကိုး။
သတင္းစာလည္း တပတ္စာ စုဖတ္ရတယ္။ စာပို႔သမားလည္း တပတ္စာ စုပို႔ရတယ္။
ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ တပတ္ေစာင့္ဘဲ။

ကားမျမင္ဘူးၾကဘူး၊ စက္ဘီးမျမင္ဘူးၾကဘူး (အျပင္မွာေျပာတာပါ၊ ရုပ္ရွင္ထဲေတာ့ ျမင္ဘူးပါတယ္)
ခရစ္ယန္သာသနာျပဳအဖြဲ႔ေတြက ရုပ္ရွင္နယ္လွည့္ျပတာနဲ႔ ၾကံဳရင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကရတယ္။
က်န္တ့ဲအခ်ိန္ ရုပ္ရွင္မရိွဘူး၊ တီဗြီမရိွဘူး။
ရုပ္ရွင္က ျပရင္လည္းတညလံုးျပတာ။ တညလံုးၾကည့္၊ မပူနဲ႔ ေနာက္ရက္ေက်ာင္းပိတ္ေပးတယ္။ ဆရာေတြပါ လာစရာမလိုဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေျပာတယ္ 'ငါလည္း မလာႏိုင္ဘူး' တ့ဲ။ သူလည္း ညလံုးေပါက္ ၾကည့္တာကိုး။
တႏွစ္မွာ တခါႏွစ္ခါေလာက္သာ ၾကည့္ၾကရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လက္လြတ္ခံမလဲ။

ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳအဖြဲ႔က ျပေပးတာဆိုေတာ့ ဘာသာေရးကားနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကား တလွည့္စီၾကည့္ရတာ။
ရတယ္။ ဘာျပျပ အရုပ္လႈပ္ေနရင္ ၾကည့္မွာဘဲ။
'ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါး' ဆိုတ့ဲကား၊ ဘာသာေရးေပမယ့္ အရမ္းႀကိဳက္ခ့ဲတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေအာင္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ႐ိုက္ျပထားတာ။

ေဘာလံုးကြင္းထဲ ႏွင္းေတြေအာက္၊ ညနက္နက္၊ သူငယ္ခ်င္း ခ်င္းမေလးနဲ႔ ေစာင္ႀကီးတစ္ထည္ကို အတူူတူျခဳံရင္း ၾကည့္ရတ့ဲရုပ္ရွင္ မေကာင္းဘဲေနမလား။
ဒါမ်ိဳးအရသာ ရန္ကုန္ကသမၼတရံုမွာေတာင္ မရဘူး။
ရုပ္ရွင္ကလည္း တခါျပရင္ ၂ရက္ ၃ရက္ျပတာ။
သူျပသေလာက္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေစာင္ျခံဳတာဘဲ။
ရုပ္ရွင္မျပေတာ့တ့ဲ ေနာက္ညဆို ေစာင္မျခံဳရေတာ့ လူကေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔၊ ျခံဳတိုးခ်င္သလိုလို၊ အီးစားခ်င္ခ်င္သလိုလို၊ ဘာလိုလိုႀကီးမွန္းကုိ မသိတာ။

ရုပ္ရွင္မရိွဘဲနဲ႔ သူ႔ေခၚျပီး ေဘာလံုးကြင္းထဲ ေစာင္သြားျခံဳလို႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ဘူးေလ။
ဒါနဲ႔ သူ႔အိမ္နားသြားျပီး အုတ္ခံုမွာထိုင္ ဂစ္တာတီးျပီး ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးလုပ္ရတယ္။
ကံေကာင္းတာက အုတ္ခံုမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ သူစာၾကည့္ေနတ့ဲေနရာေလးနဲ႔ တန္းေနတာဗ်။
ကုိယ္ကလဲ အႏုပညာဗီဇပါေတာ့ ဂစ္တာေဂါက္ရင္း သီခ်င္းမ်ား ဆိုလိုက္ရင္ ‘သြပ္ျပားကုိရိုက္လို႔ ေၾကာင္ေအာ္ေနတ့ဲ အတိုင္းဘဲ’ တ့ဲ… ေမြးသမိခင္ကုိယ္တိုင္က အဲလို အားေပးထားတာ။

ဒါနဲ႔ ဂစ္တာတီးတတ္တ့ဲ ရခိုင္သား သူငယ္ခ်င္းကုိ ေခၚေခၚသြားရတယ္။
ကုိယ့္လူကလည္း ေစ်းကုိင္တယ္ရယ္၊ တခါသြားတိုင္း တခါေခါင္ေရဆက္သရတယ္၊ ေျပာရင္းသတိရလာျပီ မေအေပး၊ ေစတနာကုိမရိွဘူး။
ကုိယ့္ဒုကၡကလည္း ေသးတာမဟုတ္ဘူး၊
စ,သြားကာစက သူ႔အိမ္နားက ေခြးအုပ္ဗ်ာ၊ လူျမင္တာနဲ႔ ေဟာင္ေနတာ မရပ္ေတာ့ဘူး။
ခဲနဲ႔ပစ္လို႔လည္းမရ၊ ဒုတ္နဲ႔လိုက္လို႔လည္းမရ၊ တရစပ္ေဟာင္ေနေတာ့တာ။
ကုိယ္ကဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းဆိုလိုက္ရင္ေတာ့ မေဟာင္ေတာ့ဘူး၊
အဲ… အေကာင္းမမွတ္နဲ႔ မေဟာင္ေတာ့ဘဲ ဝိုင္းအူၾကေတာ့တာ၊ ခက္ဘူးလား။
ကိုယ္တစ္ပုဒ္ဆိုလိုက္၊ သူတို႔တစ္ပုဒ္အူလိုက္နဲ႔ ဟန္ကုိက်ေနေရာ…

ေနာက္ရက္လာေတာ့ အိမ္က အေမ့ထညက္ထုပ္ (ထန္းလ်က္ထုပ္) ခိုးလာလိုက္တယ္။
ေခြးတစ္ေကာင္လာရင္ ထညက္တလံုးပစ္ေပးလိုက္တယ္။
ေခြးမ်ားသစၥာရိွခ်က္၊ အဲဒီကတည္းက ေဟာင္လည္းမေဟာင္ အူလည္းမအူေတာ့ဘူး။
ေနာက္ရက္ေတြ ကုိယ္မ်ားလာရင္ တအုပ္ႀကီးေျပးလာျပီး ၾကိဳၾကတာမ်ား သူတို႔အေဖအလုပ္ကအျပန္ မုန္႔ဝယ္လာလို႔ ဝမ္းသာေနၾကတ့ဲ အတိုင္းဘဲ။

ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကလည္း ေအာင္ျမင္ပါတယ္
ေက်ာင္းမွာေတြ႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေလးကေမးတယ္… …

“ညဘက္ ဒို႔အိမ္နား သီခ်င္းလာလာဆိုေနတာ နင္တို႔အဖြဲ႔လား”
“ဟုတ္တယ္၊ ဘာလုိ႔လဲ”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ နင္တို႔ဟာက ေခြးတစီစီနဲ႔၊ ရီစရာႀကီး”

ေတနာမ၊ ကုိယ္ကေတာ့ သူမ်ားသိမလားလို႔ ေဝဒနာျပပြဲလာလုပ္ေနတာကုိ ရီစရာႀကီးတ့ဲ။
ဒါေပမယ့္ စိတ္မပ်က္ပါဘူး၊ သူရီရီ မရီရီ၊ ညစဥ္မပ်က္ ရပ္ကြက္ကုိ ဆက္လက္ႏွိပ္စက္လ်က္ပါဘဲ။
မၾကာဘူး၊ သူ႔အေဖက မ်က္စိေနာက္တယ္နဲ႔တူပါတယ္၊ သူ႔သမီးကုိ သူတို႔လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားလိုက္တယ္၊
သမီးႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလး ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ေသးတာကုိ ေတခါနီးႀကီးနဲ႔ ေပးဂ်ားလိုက္တယ္ဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ အသည္းေတြကြဲျပီး သူငယ္ခ်င္းရခိုင္သားနဲ႔ ႏွစ္ေကာင္သားမူးလိုက္တာ အိမ္ေတာင္မျပန္ရဲလို႔ သူ႔အိမ္လိုက္အိပ္ရတယ္။
အဲဒီမွာ ဦးေအးခင္နဲ႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း အစျပဳေတာ့တာ…
ဦးေအးခင္နဲ႔ ခ်စ္တယ္ဆိုလို႔ က်ဳပ္ကုိ ေဂး မထင္နဲ႔အံုး
ရခိုင္လူမ်ဳိးေတြက သားဦး သမီးဦးဆိုရင္ နာမည္ေရွ႕မွာ “ဦး” တပ္မွည့္တာ။
ဦးေအးခင္ ဆိုေတာ့ ‘သမီးဦး မေအးခင္’ ေပ့ါ

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အစ္မက စစ္ေတြေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ျပန္အလာ၊ က်ေနာ္ကလည္း အသည္းကြဲျပီး သူအိမ္သြားအငို အေၾကာင္းဖန္လာလို႔ ေတြ႔ၾကေတာ့ ခ်စ္မိတာေပ့ါ။
ခ်စ္မိတာလည္း အျပစ္မတင္နဲ႔အံုး၊ သူကလည္းခ်စ္ခ်င္စရာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီး၊ လံုးႀကီးေပါက္လွ ေရႊဘိုမင္းႀကိဳက္ႀကီး (ေျပာရင္း လြမ္းထွာဗ်ာ)
အသည္းကြဲတာ တစ္ညဘဲရိွေသး ေနာက္ရက္မွာ ခ်စ္ရမယ့္သူ အသစ္ေတြ႔ရတယ္။
က်ေနာ္ကုိက ကံေကာင္းတာပါေလ။

သူက ကုိယ့္ထက္ ၃ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။
မမ မမနဲ႔ သြားခၽြဲျပီး စာျပခိုင္းတယ္၊ တကယ္တမ္းက ဘာစာမွ ျပခိုင္းစရာမလိုဘူးရယ္၊
ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြကုိ ရစ္ျပီး ေမးျမန္းထားတာ ဖြတ္ဖြတ္ကုိေက်ေနတ့ဲ စာေတြ။
ဒီလိုနဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြ ေႏွာင္တည္းမိကာမွ ကံၾကမၼာသူရက္စက္လို႔ ခြဲၾကရျပန္တယ္။
သူေက်ာင္းဖြင့္လို႔ စစ္ေတြကုိ ျပန္သြားတာကုိး။

ဒီေကာင္က အသည္းႏုေတာ့ လြမ္းလိုက္တာမွ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ အိပ္ခ်ည့္ေနေတာ့တာ။
ကုိးတန္းေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ ေအာင္တာရယ္။
အဲ… သူေက်ာင္းပိတ္လို႔ တခါျပန္လာျပန္ေတာ့ ဝမ္းသာမယ္မွ မၾကံေသးဘူးဗ်ာ၊ ျမိဳ႕ပုိင္ကုန္းမွာေနတ့ဲ ေထြအုပ္က ဗမာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈဳးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားလိုက္ပါေလေရာ
ကဲ… ႏွစ္ခါကြဲတ့ဲ အသည္း မနာဘဲရိွပါ့မလား၊

အဲဒီကတည္းက မိန္းမေတြကုိ စိတ္နာသြားလိုက္တာ ပလက္ဝမွာ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနတ့ဲ အေတာအတြင္းရီးစား သံုးေယာက္ထပ္ထားမိတယ္။ နာခ်က္။
ႏွစ္ထပ္ကြမ္း အသည္းကြဲသမားႀကီး ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သိပ္မေသာင္းက်န္းရဲေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းစာနည္းနည္းလုပ္မွ ရမွာေလ၊

ေက်ာင္းမွာက ဆရာအမ်ားစုက ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြမ်ားတယ္၊ မွတ္မွတ္ရရ ဗမာဆရာ ႏွစ္ေယာက္ဘဲရိွတာ။
ျမန္မာစာျပတ့ဲ ဆရာဦးေအာင္ညြန္႔ရယ္၊ သခ်ၤာဆရာ ဦးျမင့္ဦးရယ္။
ဗမာဆရာေတြနဲ႔က ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပမွာဆို ညီအကုိေတြလို ေပါင္းတာေလ။
စာသင္ခန္းထဲမွာေတာ့ ဆရာတပည့္ေပ့ါ။

စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆရာႏွစ္ေယာက္လံုးက ကုိယ့္ကုိခ်ဥ္တယ္၊ (ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ခ်ဥ္တာ)
ခ်ဥ္မွာေပ့ါ၊ အေမးအျမန္းထူတာကုိး၊ ကြန္ပလိန္းကလည္းမ်ားေသး။
ျမန္မာစာဆိုတာကလည္း ေမးခ်င္စရာေတြခ်ည့္ဘဲ မဟုတ္လား၊ စကားေျပ၊ ကဗ်ာခက္ဆစ္၊ နားမလည္တာ မသိတာကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိ္ခ်င္လို႔ ေမးတာပါ။
ေမးပါမ်ား စကားမရဘဲ ဆရာေတြက ခ်ဥ္လာေရာ
ေနာက္မ်ားေတာ့ ဆရာဦးေအာင္ညြန္႔က စာရွင္းျပျပီးလို႔ရိွရင္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေျပာတယ္…

“ကဲ… မင္းတို႔ နားမလည္တာရိွရင္ ေမးႏိုင္တယ္၊ ဟိုေကာင္ ငဦးမပါဘူး”… တ့ဲ၊ ခက္ဘူးလားဗ်ာ

အဲဒီလို ကြန္ပလိန္းတက္တာလည္း ဆရာဦးျမင့္ဦး ခၽြတ္ေတာ့မွ ကၽြတ္တန္းဝင္ေတာ့တာ… …
တစ္ရက္မွာ ဆရာက ဂ်ီးၾသေမႀတီပုဒ္စာတစ္ပုဒ္ကုိ ရွင္းျပေနတယ္၊
ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္ တမ်ဳိးျပီးတမ်ဳိးေျပာင္းျပီး ရွင္းျပေနတယ္၊
ရွင္းျပေနရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္… …

“မင္းတို႔ကုိ တိုက္ရိုက္မတြက္ဘဲ သြယ္ဝိုက္တြက္ျပတာ၊ အေျဖက အတူတူဘဲ၊ ‘အေဖ’ လို႔ မေျပာခ်င္လို႔ ‘အေမ့ေယာက်္ား’ လို႔ေျပာတာ၊ အတူတူဘဲ နားလည္လား”… တ့ဲ

ဒီမွာ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ က်ေနာ္က ထျပီး ေမးတယ္… …

“ဆရာ…”
“ဘာလဲ…”
“အေဖ ဆိုတိုင္း အေမ့ေယာက်္ားမွန္ေပမယ့္၊ အေမ့ေယာက်္ားဆိုတိုင္း အေဖမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆရာ”

ဆရာက မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တယ္
ျပီးေတာ့ တလံုျခင္းေျပာတယ္… …

“ေအး… မင္းတို႔အိမ္မွာေတာ့ ဟုတ္မွာေပ့ါ”… တ့ဲ
“ဂ်ာ…”

ေတဟ… လွ်ာရွည္ခ်င္အံုး
ဒါနဲ႔ ကုိယ့္အေမကုိ ပတ္ဝန္းက်င္က အထင္အျမင္လြဲမွာ စိုးလို႔ အဲဒီကေနာက္ပုိင္း ကြန္းပလိန္းမတက္ေရာေတာ့ဘူး ဟူး ဟူး
ဆရာပါဆိုမွ တကြက္ေတာ့ က်န္တယ္ရယ္… …



သန္၄ကုိ-ေပါက္ကရေရးသည္။
https://www.facebook.com/thanlayko