"ဘုုရား" "တရား" "သံဃာ" ဆိုုတာ မေရႊ႔လ်ား မေျပာင္းလဲတဲ့ အႏွစ္အခဲေတြ မဟုုတ္ပါ

အဘိဓမၼာ ကိုတည္ေဆာက္တဲ႕ အခါ သုတၱန္ ထဲ က ဓမၼ ေ၀ါဟာရ ေတြ ကို စာရင္းစု ကက္တေလာက္လုပ္ အနက္ဖြင္႕ အုပ္စုခြဲ အေၾကာင္း အက်ိဳး ဆက္စပ္ စတာေတြ လုပ္ရတယ္။
လုပ္တဲ့ အခါမွာလည္း အားလံုး ကို စီတန္းခ်ၾကည္႕တဲ႕ နည္း Objective method နဲ႕ လုပ္တာျဖစ္တယ္။


ရလာဒ္ ကေတာ့ အဘိဓမၼာ ရဲ႕ ပရမတၳ၀ါဒ ေမြးဖြား လာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ မူရင္း သုတၱန္ေတြ မွာ သက္ဆိုင္ရာ context အလိုက္ ေထြျပားခ်ိန္ဆ ေဟာတာေတြဟာ တရားေသသတ္မွတ္ထားတဲ့ အနက္ေတြျဖစ္လာတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ဘာသာစကားကို ပကတိသေဘာ လုပ္တာေၾကာင့္ မူလလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ အံေခ်ာ္သြားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဓမၼ " ေဝါဟာရ" ေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ "ရဟန္း သံဃာ" ဆိုုတဲ့ ေဝါဟာရသည္ပင္ Fluid အရည္ကဲ့သိုု႔ ေရႊ႔လ်ားေနတဲ့ ေဝါဟာရ ျဖစ္ပါတယ္။

ဥာဏ္စမ္း ပုုစာၦ တစ္ခုု ေျဖၾကည့္ၾကရေအာင္။ အနာဂဝံသ က်မ္းအလိုအရ လူေတြ အဆံုုးစြန္ေရာက္ တရားပ်က္တဲ့ အခါကာလမ်ိဳးမွာ လက္မွာ သကၤန္းစ ကေလးပတ္ထားတဲ့ သီလေၾကာင့္ အေကာင္တစ္ေကာင္ကိုလႉရင္ေတာင္ ရဟႏာၱကို လႉတဲ့ အက်ိဳးနဲ႔ အတူပဲတဲ့။ေနာက္ ဘုုရားေဟာ အဘိဓမၼာ နိဒါန္းမွာလည္း ေဖာ္ျပထားတာက တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ပတ္လံုုး ဇမၼဴဒိပ္ကြ်န္း တစ္ကြ်န္းလံုးက လူေတြကို အဝေကြ်းတာဟာ လႉတာ မဂၤဖိုုလ္ ေက်းဇူးရွိတဲ့ သံဃာတစ္ပါးကိုု တစ္ဇြန္းမွ်ေသာ အစာအာဟာရ လႉတာကိုု ေျခဖ်ားေတာင္ မမီပါဘူးတဲ့။

ဒီဥပမာ ႏွစ္ခုကို နက္နက္နဲနဲ မစဥ္းစား မေဝဖန္ခဲ့ပါရင္ သီလေၾကာင္ဝီရသူနဲ႔ သူ႔တပည့္ သကၤန္းရုုံ ေဒဝဒတ္ ေနာက္လိုုက္ သံဃာတစ္ပါးကိုု ပိုက္ဆံ တစ္က်ပ္ေလာက္ေလး ေထာက္ပံ့ပံ့ပိုးတာသည္ပင္ ျမန္မာျပည္မွာ ခုအင္မတန္ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ လူဝတ္ေၾကာင္ အဆင့္ ျဖစ္ဖိုု႔ ဆိုတာေတာင္ (အသက္မျပည့္ေသးတဲ့) ကေလး သူငယ္ အားလံုးကို အငတ္ေဘးက ကယ္ဖို႔ ဝါဒမထုတ္သူ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ဦးဟာ အဲသည္ ဝီရသူေနာက္လုိက္ ဒါယကာ၏ ေျခဖ်ားမွပင္ မမွီဘူးလိုု႔ ထင္ျမင္ေကာက္ခ်က္ ဆြဲစရာပဲ။ ဒါဘယ္လိုမွ မွန္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါဆုိ ခုနက ဥပမာႏွစ္ခုကို ေပးခဲ့တဲ့ သေဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ရွင္ ဗုုဒၶဟာ အၾကီးအက်ယ္ မွားေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီျပႆနာကိုု ေျဖၾကည့္ရေအာင္။

ဗုဒၶဟာ သကၤန္းစ ကေလး ပတ္ထားတဲ့ လူေၾကာင္လူပ်က္ကိုု လႉတာေတာင္ ရဟႏာၱကို လႉေသာ အက်ိဳးနဲ႔ တူတယ္လိုု႔ ရဲရဲၾကီး ေျပာႏိုုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အေသအခ်ာ ရွိပါတယ္။ ဘာလိုု႔လဲဆိုေတာ့ သည္လူေၾကာင္လူပ်က္ဟာ လူသားအားလံုုး သစၥာတရားဆိုုတာကို လံုးလုံး မသိတတ္ေတာ့ဘဲ စားဖုုိ႔ ၊ Fuck ဖိုု႔ နဲ႔ မတည့္သူကိုု ႏွိပ္ကြပ္ဖိုု႔ဆိုတဲ့ ေအာက္က်တဲ့ က်င့္သံုုးမႈေတြကိုု အၾကီးအက်ယ္ တရားဝင္ တန္ဖိုုးေတြအျဖစ္ က်င့္သံုးလာခ်ိန္မွာ ဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ "ျခိဳးျခံေရာင့္ရဲ သည္းခံတဲ့" တန္ဖိုုးတစ္ခုဟာလည္း မြန္ျမတ္ေသာ တန္ဖိုုးေတြရွိေကာင္း ရွိေနပါလိမ့္မယ္လိုု႔ လူအားလံုုးထဲက ေဖာက္ထြက္ျပီး ျခားနားတဲ့ တန္ဖိုးတစ္ခုကို သူဘာမွန္းမသိ (အမွန္တကယ္လည္း မက်င့္သံုုးေပမယ့္) သူ႔စိတ္ ဝိဥာဥ္က ဦးတည္လိုက္လိုု႔ပါပဲ။

သိုု႔မိုု႔ေၾကာင့္ အဲဒီ့ အခ်ိန္ကာလ ေလာက အဝွမ္း တိရစာၦန္ သားရဲစိတ္ေတြ ပထမတန္ဖိုုးေတြ အျဖစ္ လႊမ္းမိုုးလာတဲ့ အခါမွာ ေလာကမွာသည္ တိရစာၦန္စိတ္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ မြန္ျမတ္ေသာ သေဘာတစ္ခုသည္လည္း ရွိတန္ရာပါ၏လိုု႔ ေဖာက္ထြက္တဲ့ သည္လူေၾကာင္၊ လူပ်က္ဟာ ဘုရားေခတ္က ရဟႏၱာ (ရဟန္းအစစ္နဲ႔) နိဳင္းယွဥ္မႈအားျဖင့္ဆို တန္ဖိုး တစ္ထပ္တည္း သြားက်တဲ့ သေဘာပါပဲ။

သည္မွာ အရမ္းထင္ရွားသိသာတဲ့ အခ်က္က ရဟႏာၱ (ဝါ) ပရမတၱ သံဃာရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔ သြားညီဖိုု႔ အတြက္ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး ေဆာင္ယူဆင္ျမန္းဖိုု႔ေတာင္ မလိုသလို၊ ဘုရား တရား ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို သိရွိနားလည္ဖိုု႔ေတာင္ မလိုပါ။

ဒါဆို သည္ ယုုတၱိခ်ိတ္ဆက္မႈကို ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ေသေသခ်ာ ခ်ာ နားလည္ ႏိုင္ေလာက္ပါျပီ။ ဒါဟာ ဗုုဒၶအထင္အရွား ဘာကို တိတိက်က် ညႊန္ျပ အသိေပးခဲ့တာလဲဆိုသည္ ဇာတ္သြားႏွစ္ခုကို ခုခါမွာ (အစဥ္တစိုက္ ဆိုသလို လည္းပဲ) ေပါ့ေပါ့တန္တန္ နားလည္ေနၾကသလိုု သကၤန္းရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ အႏိႈင္းမသိ ဘာမဆိုထက္ ျမတ္တယ္လို႔ ဗုဒၶက ေျပာတာ လံုးဝ လံုးဝ မဟုုတ္ပါဘူး။

ရဟႏၱာတန္ဖိုး (ရဟန္းတန္ဖိုး) နဲ႔ ညီဖိုု႔ ဘာသကၤန္းမွေတာင္ မလိုပါဘူးလိုု႔ ေျပာေနတာပါ။ မြန္ျမတ္ေသာ သစၥာတရားရဲ႕ တန္ဖိုးကို တစ္ခဏမွ် သတိရပါလွ်င္ ၾကီးႏိုုင္ငယ္ညွင္း တိရစာၦန္ တန္ဖိုုးေတြ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ ထိုုသူသည္ အဲသည္ တိရစာၦန္ တန္ဖိုုးကိုု ကိုုးကြယ္ေနသူေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ အခါမွာ ရဟႏၱာ စစ္စစ္ျဖစ္ေနလိုု႔ပါပဲ။ ဒါဟာ ေျပာရတာ ရွည္ေဝးပါတယ္။

စိန္သုတၱမွာလည္း ဗုဒၶက ဒါကို ရွင္းျပျပီးပါျပီ။ " သုုဗုုဒၶိ နင္ျမင္ေနတဲ့ ဘုုရားဆိုုတာ နင့္စိတ္က ဘုုရားလိုု႔ ျမင္ေနတာပါ၊ ဒါဟာ (ဘုုရားဗုုဒၶဟာ) ေရပြက္ပါ။ အိပ္မက္ပါ၊ လွ်ပ္စီးပါ။ ႏွင္းရည္စက္ပါ" တစ္ခဏေတြကိုပဲ နားလည္မွတ္ယူႏိုုင္တဲ့ သုဗုဒၶိအတြက္ ဗုုဒၶဟာ ဘုုရား စစ္စစ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ "ဘုရား" အတြက္ေတာ့ ဗုုဒၶဟာ အတု စစ္စစ္ပါပဲ။

ဒုုတိယဇာတ္လမ္း အဘိဓမၼာ နိဒါန္းကိုုလည္း သည္သေဘာသြားအတုိင္း နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။

သိုု႔ဆိုုလွ်င္ မြန္ျမတ္ေသာ သစၥာတရားကိုု ေရွးရူမႈ (ဝါ) သမၺာပဓာန္ တရား (ဝါ) infinite goodness ကို without any stop က်င့္ၾကံဖိုု႔ စိတ္ဝိဥာဥ္က ဦးစိုက္ျမတ္ႏိုုးမႈ ဆိုတာကို ပဲ "ရဟန္း" တန္ဖိုးအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိမွတ္လာႏုိင္ပါျပီး။

ရဟန္းတန္ဖိုးဆိုတာ ဆရာေတာ္ၾကီး ျဖစ္တာ၊ ဘုုရားဂုဏ္ေတာ္ တရားဂုဏ္ေတာ္ေတြကိုု ရြတ္ဖတ္တာမွ မဟုုတ္ပါ။ ၉၆၉ ဘုုန္းၾကီးေတြလည္း ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို ေဟာေျပာတာပဲ၊ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ၾကီး ရွင္ဝကၠလိဟာလည္း ဘုုရားဂုုဏ္ေတာ္ေတြကိုု ခ်ီးမြမ္းမွာပါပဲ။
သည္ ေဒဝဒတ္ သီလေၾကာင္ေတြနဲ႔ ရဟႏာၱၾကီး ရွင္ ဝကၠလိ ဘာကြာေနပါသလဲ ?

ဟုတ္ကဲ့၊ ရွင္ ဝကၠလိက ခ်ီးမြမ္းေသာ ဗုုဒၶဟာ သူကိုုယ္တိုုင္လည္း ထိုု အျပည့္စံုဆံုး ဗုဒၶကဲ့သိုု႔ infinite goodness ကို ဦးတည္ထားတဲ့ ခုနက ဆိုခဲ့တဲ့ ရဟန္းတန္ဖိုး (ဝါ) သမၺပဓာန္တရားကို ဦးတည္ထားမႈ ရွိပါတယ္။ ၉၆၉ ဘုုန္းၾကီးေတြက ခ်ီးမြမ္းတဲ့ ဘုုရားဂုုဏ္ေတာ္ဆိုုတာကေတာ့ သူတစ္ဖက္သား အားနည္းသူကိုု ညွင္းပန္းလိုုတဲ့ တိရစာၦန္စိတ္ကို တရားဂုဏ္ေတာ္က အတည္ျပဳေပးေနသေယာင္ ဦးတည္တဲ့ မိစာၦစိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္သာရွင္ေဇာ ဘုုရားေဟာတဲ့။ ရဟန္းသံဃာတန္ဖိုးဟာ အသြင္သ႑န္မွာ မတည္ႏိုင္တာ ကေလးေတာင္ စဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ ေမတၱာ ခႏီၱ ဆိုုတဲ့ မဂၤလတရားေတြ အျမတ္ဆံုုး တန္ဖိုးေတြ အျဖစ္ လူေတြ သိနားလည္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း တိရစာၦန္စိတ္ကိုု အျမတ္ဆံုး ဘုရားဂုဏ္ေတာ္နဲ႔ ထပ္တူလုပ္ေနတဲ့ သကၤန္းဝတ္ေတြကို လႉတာဟာ တိရစာၦန္ကို ေကြ်းေမြးတာထက္ နည္းနည္းေလးပဲ သာတဲ့ ကုသိုလ္ ကိုသာ ရႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေတာင္ ကိုုယ္က ေကြ်းခ်င္ ေမြးခ်င္တဲ့ ေစတနာသက္သက္နဲ႔ ေကြ်းေမြးပါမွ အဲသည္ ကုသိုလ္ပိစိကို ရႏိုင္တာပါ။ အဲသည္ ေစတနာ သက္သက္မဟုတ္ပဲ သူတို႔ရဲ႕ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း တိရစာၱန္စိတ္ကို (အမ်ိဳး ဘာသာ သာသာနာ) လိုု႔ အားရဝမ္းသာ ခ်ီးေျမွာက္လိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ လႉပါရင္ မိမ္ိမွာလည္း ထပ္တူမိုက္မဲတဲ့ မိစာၱအဓမၼစိတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဤအလႉဟာ အကုသိုလ္ စိတ္သာ ပဓာနေဇာက်ျပီး ငရဲက်ႏိုင္ပါတယ္။

အသိအမွတ္ျပဳခ်က္ ။ ။ နိဒါန္း အိုုင္ဒီယာကိုု ကိုုေဆြ၏ Facebook မွ တိုုက္ရိုုက္ ကူးယူပါသည္။ က်န္ စာကိုုယ္လာ စဥ္းစားပုုံမ်ားမွာ ေယာဂစာရ ဗုုဒၶဘာသာ က်မ္းျပဳ ဆရာေတာ္ ရွင္ ဗီသွ်ဳဗႏ̕̕ၶဴ Ven. Vasubandhu၊ ေထရဝါဒ ဗုုဒၶဘာသာ က်မ္းျပဳဆရာေတာ္ ရွင္ ဗုုဒၶေဃာသ Ven.Buddhaghosa ႏွင့္ ေနာက္ (ဂ်ာမန္ဘာသာ အားျဖင့္) ကမာၻ႔ ထိပ္သီး နံပါတ္တစ္ ေတြးေခၚပညာရွင္ အီမန္ႏြိဳင့္ ကန္႔ Immanuel Kant တိုု႔မွ ဆင့္ပြားယူထား ပါသည္။

ခင္မင္စြာျဖင့္

ညိဳထြန္း